தன்னுடைய இத்தனை வருட வாழ்வில் முதல் முறையாக ஒருவன் தன்னைப் பிடித்திருப்பதாக உரைத்திருக்கிறான் என்பதே வள்ளிக்கு மகிழ்வளித்திருந்தது. ஆனால் அதே சமயம், அவனுக்கானவன் தான் இல்லை என்றும் நம்பினாள் வள்ளி.
மறுநாள் துள்ளலான மனநிலையில் தான் அலுவலகம் சென்றிருந்தாள் வள்ளி. அவனைக் காணும் ஆவல் எழுந்தது அவளுள். ஆனால் அவனுக்கு வேலை இருப்பதாகக் கூறி மதிய உணவு இடைவேளையின் போது வரவில்லை அவன்.
எப்பொழுதும் மதிய உணவிற்கு மட்டுமே இவர்களுடன் சேர்ந்து கொள்வான். மாலை தேநீர் இடைவேளையில் சத்யாவும் வள்ளியும் மட்டுமே சந்தித்துக் கொள்வர்.
"உன்னோட அழகுக்கும் கலருக்கும் உனக்குலாம் சுமாரான பையன் தான் அமைவாங்க வள்ளி" என்று கூறிய சத்யா, வள்ளியின் எதிரே அமர்ந்திருந்த கார்த்திகேயனைப் பார்த்தாள்.
சத்யா கூறியதைக் கேட்டு வள்ளி வாயைத் திறக்கும் முன்பே, "ஏன் அப்படிச் சொல்ற சத்யா? வள்ளிக்கு என்ன குறைச்சல்? கருப்பா இருந்தாலும் கலைவாணினு பேரு வைக்கிற அளவுக்குக் களையான முகம் அவளுக்கு" எனப் பொங்கிக் கொண்டு உரைத்திருந்தான் கார்த்திகேயன்.