துடிக்கும் ரோஜா - 4

[IRCaroline]

அத்தியாயம் – 4​

வீட்டிற்கு வந்த கவின் தன் அறைக்குச் சென்று குளித்து முடித்து மெல்ல கீழே இறங்கி வர, அவன் வரவுக்காகச் சாப்பாட்டு மேசையில் காத்திருந்த பாலன், தாரிகா, ஈஸ்வரி மூவருடனும் தானும் இணைந்து கொண்டான்.

“என்னண்ணா காலையில் அடித்துப் பிடித்து ஓடினீங்க. இன்னைக்கும் கனவு இருக்கா?” இட்லியைப் பிய்த்து வாயில் போட்டபடித் தமையனிடம் கேலியாகக் கேட்டாள் தாரிகா.

“கனவு வருதா என்னன்னு தெரியாது. இந்த வழக்கு முடியறதுக்குள்ள பைத்தியம் பிடிக்காம இருந்தா சரி” துப்பு எதுவும் கிடைக்கவில்லை என்ற விரக்தியில் சொன்னான்.

“ஏன்? என்ன ஆச்சு? சாப்பிடும்போது எதுக்கு வழக்கைப் பற்றிப் பேசிட்டு இருக்கீங்க? வேலையை மறந்து நிம்மதியா சாப்பிடுங்க” ஒவ்வொரு காவலர்களின் வேலை எப்படி என்று தெரியும். அதுவும் கொலையைப் பார்த்தப் பிறகு சாப்பிடவே தோன்றாது என்று ஈஸ்வரி அந்தப் பேச்சைத் தவிர்க்க நினைத்தார்.

“நீ ஏன் இவ்வளவு ஆர்வமா இருக்க? நான் போலீஸ் ஆனதே அப்பாக்கு பிடிக்கலை. உனக்கு அந்த ஆசை இருக்கா என்ன?” என்று தாரிகாவைப் பார்த்தான் கவின்.

“த்ரிலிங்கா இருக்கேன்னு கேட்டேன். அதுக்காக நான் போலீஸ் வேலைக்கு வந்திருவேன்னு நினைக்காதீங்கண்ணா. எனக்கு இந்தக் கொலை எல்லாம் பார்த்தா எனக்கு நெஞ்சுவலி வந்து போய்ச் சேர்ந்திருவேன்” என்றவளைத் தலையில் தட்டினான் கவின்.

“கொலைகாரன் ஒரு கோமாளியா இருப்பானோன்னு தோனுது” கவின் சொன்னதைக் கேட்டு மூவரும் புரியாமல் சாப்பிடுவதை நிறுத்திவிட்டு கவின் முகம் பார்க்க, கொலை செய்தபிறகு குளித்துச் சாப்பிட்டு சென்றதைச் சொன்னதும், மூவரும் மேடை அதிரச் சிரித்தனர்.

“கோமாளின்னு அவ்வளவு எளிதில் எடை போட்டுராதே. இந்த மாதிரி கோமாளிங்க உள்ளுக்குள்ள வெறி பிடித்த மிருகமா இருப்பாங்க. அடுத்தக் கொலை நடக்கிறதுக்குள்ள அவனைக் கண்டு பிடிச்சிரு” என்று எச்சரித்தார் பாலன். இரவு உணவு உண்டு முடிக்கும் வரை குடும்பத்தாருடன் பல விஷயங்களைப் பேசிய பிறகே ஓய்வெடுக்கச் சென்றான் கவின்.

மாடிப்படி ஏறியவன் நின்று, “தாரிகா, காலேஜ் முடிந்ததும் வீட்டுக்கு வந்திரு. வேற எங்கேயும் போறதா இருந்தா, எனக்குக் கால் பண்ணி எங்க போறன்னு சொல்லிட்டுப் போ” என்றான்.

“ஏண்ணா…” என்று இழுத்தவளை, “நான் சொல்றதை மட்டும் கேள்” என்று கண்டிப்புடன் சொன்னான்.

“என்ன ஐபிஎஸ்! உயிருக்குப் பயந்து எதுக்குப் போலீஸ் வேலையில் இருக்கனும்?” எனப் புலம்ப, ஈஸ்வரி அவள் முதுகில் அடிக்க,

“என் உயிரைப் பற்றி எனக்கு எந்தப் பயமும் இல்லை. ஆனால், என்னைச் சார்ந்த யாருக்கும் என்னால் எதுவும் ஆகிடக் கூடாது” என மேலிருந்து சத்தமாகச் சொன்னான். அதற்கு மேல் வாயைத் திறப்பேனா என்று தன்னறைக்குச் சென்று புத்தகத்தைக் கையில் எடுத்துவிட்டாள்.

******

மறுநாள் காலை இரயில் நிலையத்திலிருந்து வந்த அகிலன் நண்பர்களை வழக்கு முடியும்வரை வேறு இடத்தில் தங்குவதற்கு ஏற்பாடு செய்து கொள்ளக் கூறினாள் சந்தியா.

நால்வரும் ஊரில் இருந்தபடியே ஏற்பாடு செய்துவிட்டோம் என்றனர். தங்களுடையை உடைமைகளையும் பொருட்களையும் எடுத்துச் செல்ல வந்தோம் என்றவர்களிடம், “நீங்க உங்களுக்குரியதை மட்டும்தான் எடுக்கனும். எடுத்த பிறகு எங்களிடம் காட்டிட்டுதான் போகனும். அகிலன் பற்றி விபரங்கள் கேட்கனும் வாங்க” என்ற சந்தியாவைப் பின் தொடர்ந்தார்கள்.

நான்கு மாதங்களுக்கு முன் சென்னை வந்த அகிலன் தங்குவதற்கு வீடு கிடைக்காமல் திண்டாடியவனிடம், வீடு கிடைக்கும் வரை தங்களுடன் தங்கிக் கொள் என்று நால்வரும் தங்கியிருந்த வீட்டிற்கு அழைத்து வந்திருந்தனர்.

இரண்டு மாதங்கள் அவர்களுடன் இருக்கும்போது வாடகையிலிருந்து பொதுவாக செய்யும் செலவுகள் அனைத்திற்கும் பணத்தைப் பாக்கி இல்லாமல் கொடுத்துவிடுவான் அகிலன். அவனிடம் ஒரு பங்கு பகிர்வதால் தங்களுக்குப் பணம் மிச்சாமாகிறது என்று தங்களுடன் நிரந்தரமாகவே தங்க சொல்லிவிட்டனர்.

நால்வருடன் இருந்த இந்த நான்கு மாதங்களில் அகிலன் யாருடனும் நெருங்கிப் பழகியதில்லை. வெளியில் செல்லும் பொழுதெல்லாம் அகிலனை உடன் அழைத்தாலும் வர மறுத்துவிடுவான்.

அகிலன் வராதது நால்வருக்குச் சந்தேகத்தை வரவழைக்க, ஒரு நாள் வெளியில் சென்றவர்கள் வழக்கத்திற்கும் மாறாகச் சீக்கிரம் வந்தனர். வீட்டில் ஒரு பெண் அவனுடன் இருப்பதைக் கண்டு யாரென்று விபரங்கள் கேட்க, தன்னுடைய தங்கை என்று அந்தப் பெண்ணை அவசர அவசரமாக அங்கிருந்து அனுப்பி வைத்தான்.

வழக்கத்திற்கு மாறான அவன் நடவடிக்கையில் சந்தேகம் எழவும் நால்வரும் பேசி அகிலனை வேறு வீடு பார்த்துக் கொள்ளச் சொல்லிவிட்டனர். அவனிடமிருந்து கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விலகிக் கொண்டனர்.

அதனால், அவன் என்ன செய்கிறான். எங்கு போகிறான் என்று எதுவும் அவர்களுக்குத் தெரியாமல் போனது. தொடர்ந்து ஐந்து நாட்கள் விடுமுறை என்றதால் நால்வரும் ஊட்டிக்குச் சுற்றுலா சென்ற நேரத்தில் அகிலன் கொலை செய்யப்படிருந்தான்.

“அகிலனுடைய சொந்த ஊர், அவன் உறவுகள் பற்றி எதுவுமே தெரியாதா? அந்தப் பொண்ணைத் திரும்பப் பார்த்தீங்களா?”

“இல்லை மேம் பார்க்கலை. நாங்க பலமுறை கேட்டும் அவன் குடும்பம் பற்றி எதுவுமே அவன் சொன்னதில்லை. யாரிடமும் அவன் பேசிப் பார்த்ததில்லை. அவன் தங்கைன்னு சொன்னது பொய்யாத்தான் இருக்கும்” என்றான் ஒருவன்.

பல கேள்விகளை மாற்றி மாற்றிக் கேட்டும் சந்தியாவுக்கும் அகிலன் பற்றிய எந்த விபரமும் கிடைக்கவில்லை. இனிமேல் இவர்களிடம் பேசுவது வீண் என்று அங்கிருந்து புறப்பட்டாள்.

சந்தியாவின் நிலைமையைவிடத் தாரிணியின் பெற்றோரிடம் விசாரித்த தான்யாவின் நிலைமை மிக மோசமாக இருந்தது. பெற்றவர்களுக்குத் தாரிணி நல்ல மகளாகவே இருந்திருக்கிறாள். குடும்பத்திற்காகத் தங்களை விட்டுப் பிரிந்து கஷ்டப்பட்டு உழைக்கிறாள் என்பதைத் தவிர, தாரிணி எங்கு வேலை பார்க்கிறாள் என்பதும் தெரியாமல் இருந்தார்கள்.

தாரிணி சம்பாதித்துக் கொடுத்த பணம் அவள் குடும்பத்திற்குப் பக்கபலமாக இருந்திருக்கு. அதனால், தங்கள் மகளின் மீது அதீத நம்பிக்கை வைத்திருப்பவர்களிடம், இந்த நிலைமையில் எதையும் சொல்ல வேண்டாமென்று மேற்கொண்டு எந்தக் கேள்வியும் கேட்காமல், மருத்துவமனையில் சம்பிரதாயங்கள் முடிந்து தாரிணியின் பாடி வரும்வரை உடன் இருந்து அனுப்பி வைத்தாள்.

******

மாலை ஐந்து மணிக்கு கவின் முன் மூவரும் அமர்ந்திருந்தனர். விசாரணையில் சின்னத் தகவல் கூடக் கிடைக்கவில்லை என்றதும் கவின் எண்ணங்கள் கடிகார முள்ளாகச் சுழன்று கொண்டே இருந்தது.

“கவின், நீ சொன்னது போல ஒரு பேப்பரில் நித்திரை கொள் இதயமேன்னு எழுதி வைத்திருக்கான். அதை மாதேஷ் ஃபைல் பண்ணி வச்சிருக்கான்” என்றான் சரண்.

“அகிலன் நண்பர்கள் அவனுடன் ஒரு பொண்ணு இருந்தான்னு சொன்னாங்க. ஆனால், அந்தப் பொண்ணைப் பற்றிய விபரம் அவங்களுக்குத் தெரியலை. பக்கத்து வீடு, எதிர் வீடுன்னு விசாரிச்சப்போ. எதிர் வீட்டில் இருந்த சிசிடிவி ஃபுட்டேஜில் பார்த்தேன். இங்கு வந்த நான்கு மாதத்தில் அவன் நண்பர்கள் இல்லாத நேரத்தில் ஒரு பொண்ணு இல்லை. வேற வேற பொண்ணுங்க வந்திருக்காங்க.”

சந்தியா சொன்னதைக் கேட்டதும் மூவரும் அதிர, “அப்போ அகிலன் தப்பானவனா? இல்லை, பொண்ணுங்க தேடி வந்ததுக்கு வேறு எதுவும் காரணம் இருக்குமா?” சரண் சந்தேகத்தில் கேட்க,

 

[IRCaroline]

“அந்தப் பொண்ணுங்க எப்படி வந்தாங்க? ஆட்டோ, ஸ்கூட்டி…” தான்யா கேட்க,

“வந்தது நாலு பேர். ரெண்டு பேர் ஸ்கூட்டி. ரெண்டு பேர் ஓலா ஆட்டோ. ஸ்கூட்டி எண்ணை வைத்து அவங்க முகவரி கண்டுபிடிச்சாச்சு. ஓலாவில் பதிவு பண்ணி வந்ததால், ரெண்டு பேர் கைப்பேசி எண்ணை ஓலாவைத் தொடர்பு கொண்டு வாங்கி, அவங்க முகவரியும் வாங்கியாச்சு” என்றாள் சந்தியா.

“சூப்பர் சந்தியா. நாலு பேரிடமும் அகிலன் பற்றி விசாரிச்சிட்டியா?” கவின் கேட்க,

“இல்லை கவின். இதுக்கே மணி நாலாயிட்டு. உன்னிடம் சொல்லாம எப்படிப் போறது?” சந்தியா தயக்கத்தில் சொல்ல,

“அடுத்தக் கொலை விழாம தடுக்கனும். அதுக்குக் கொலைகாரனைச் சீக்கிரம் கண்டுபிடிக்கனும். ஒவ்வொண்ணுக்கும் என் அனுமதி தேவையில்லை” என்றான் மூவரிடமும்.

“சந்தியா, கான்ஸ்டபில் விசாரிச்சப்போ எந்த வீட்டிலும் சிசிடிவி இல்லைன்னு சொன்னாங்க. ஃபுட்டேஜில் கொலைகாரன் வந்ததும் பதிவாகி இருக்கும்தானே?” தான்யா கேட்க,

“கான்ஸ்டபிள் சொன்னது உண்மைதான் தான்யா. அப்போ சிசிடிவி இல்லை. பதினைந்து நாளைக்கு முன்னாடி காற்றடித்து மழை பெய்ததில் மரக்கிளைப் பட்டு உடைந்து போன சிசிடிவியைச் சரி செய்து இப்பத்தான் மாட்டியிருக்காங்க.”

“மரக்கிளைப் பட்டு உடைந்திருக்குமா? இல்லை, கொலைகாரனால் உடைக்கப்பட்டிருக்குமா?” தான்யா யோசிக்க,

“ரெண்டுமே நடந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கு. சரி நானும் தான்யாவும் அந்த நாலு பொண்ணுங்களைப் போய்ப் பார்க்கிறோம். நீங்க ரெண்டு பேரும் தாரிணி, அகிலன் கொலையான தெருவுக்கு வர வழியில் எங்குச் சிசிடிவி இருந்தாலும் செக் பண்ணுங்க. ரெண்டு இடத்திலும் சந்தேகப்படும்படியா யார் இருந்தாலும், யாருன்னு விசாரிச்சு ஆளைத் தூக்குங்க” என்றான் கவின்.

கான்ஸ்டபிள் கதவைத் தட்ட, கவின் உள்ளே வரச் சொல்லிவிட்டு என்னவென்று கேட்க, “சார், தடவியல் நிபுணர் மாதேஷ் உங்களைப் பார்க்க வந்திருக்கார்” என்றான். அவரை உள்ளே அனுப்புபடிக் கூறியதும், சில நொடிகளில் உள்ளே நுழைந்தான் மாதேஷ்.

“அட! எல்லோரும் இங்கதான் இருக்கீங்களா? நல்லதா போச்சு. என்னைக் கழற்றி விட்டுட்டு நீங்க நாலு பேர் மட்டும் ஒரே இடத்தில் இருக்கீங்க” அருகில் கிடந்த நாற்காலியை இழுத்துப் போட்டுச் சரண் அருகில் அமர்ந்தான்.

“அதான் எங்க போனாலும் தடவியல்னு பசை மாதிரி ஒட்டிக்கிறீயே. இதில் எங்களைப் பார்த்துப் பொறாமை வேறயா?” மாதேஷின் தலையில் தட்டினான் சரண்.

பள்ளிப் பருவம் முதல் ஐவரும் ஒன்றாகப் படித்தவர்கள். அவர்களின் நோக்கமும் ஒன்றாக இருக்க, அதுவே அவர்களுக்குள் நட்பு வளரக் காரணமாயிற்று. குடும்பச் சூழ்நிலை பணப் பற்றாக்குறையால் தான்யா, சந்தியா, சரண் கூடுதல் பயிற்சி எடுத்துப் படிக்க முடியாமல் போனது. முதலில் காவல் துறைக்குள் நுழைந்துவிட்டு வரும் வருமானத்தை வைத்து மேற்கொண்டு முயற்சி செய்யலாம் என்று கிடைத்த வேலையைத் தக்க வைத்துக் கொண்டனர்.

கவின், மாதேஷ் பணம் கொடுத்து உதவ முன் வந்தனர். பணத் தேவை இருந்தாலும் நட்புக்குள் விரிசலை உண்டாக்கிவிடும் என்று மூவரும் பணம் வாங்க மறுத்துவிட்டனர்.

சிறு வயது நட்பு இன்று வரை தொடர்கிறது. தான்யா, கவின் மற்றும் மாதேஷ், சந்தியா நட்பு காதலாக மாற, சரண் தன்னையே சுற்றிச் சுற்றி வந்த மாமன் மகளைக் கரம் பிடித்து ஒரு வருடம் முடிந்திருந்தது.

“ஒரே மாதிரி நடந்த ரெண்டு கொலையைப் பற்றித் தீவிரமா பேசிட்டு இருக்கீங்களா? ஆனால், எதையும் கண்டுபிடிச்சிருக்க மாட்டீங்களே? ஐயா, கண்டுபிடிச்சிருக்கேன் பாருங்க” என்று காலரைத் தூக்கிவிட்டான் மாதேஷ்.

“அடேங்கப்பா! போதும் போதும் உன் பில்டப். முதலில் என்னன்னுச் சொல்லு. அதுக்குப் பிறகு காலரைத் தூக்கு” என்ற சந்தியாவைப் பார்த்துப் பொய்யான முறைப்பைக் காட்டினான்.

மேசையில் இரண்டு கத்திகளின் போட்டோவை எடுத்து வைத்துவிட்டு, “இந்த ரெண்டு கத்தியில் இந்த இடத்தில் பாருங்க” நால்வரும் பார்த்துவிட்டு மாதேஷைப் பார்க்க,

“என்ன என்னையே பார்த்துட்டு இருக்கீங்க?”

“கத்தி செய்த கம்பெனியோட பெயர், லோகோ பதிந்து இருப்பதை மறைக்க, அந்த இடத்தில் மட்டும் தேய்த்து வைத்திருக்கான். இதை நானும் கவினும் கத்தி ரெண்டு பேர் பாடியில் இருக்கும் போதே பார்த்துட்டோம். நீ வேற ஏதாவது உருப்படியான ஐடியா இருந்தா சொல்லு மாதேஷ்” அவன் திருதிருவென முழிக்க, சந்தியாவும் சரணும் வாய் பொத்தி சிரித்தனர்.

“உங்க ரெண்டு பேரையும் வச்சிட்டு நாங்க ஒரு வேலை செய்ய முடியுதா? எல்லாத்தையும் நீங்களே கண்டுபிடிச்சா, எங்களுக்கு என்ன வேலை இருக்கு?”

“ம்ம், சந்தியாவைச் சீக்கிரம் கல்யாணம் பண்ணிட்டு ஹனிமூன் கூட்டிட்டுப் போற வேலையைப் பாரு” கவின் கிண்டலாகச் சொன்னான்.

மாதேஷ் சந்தியாவை ஓரக் கண்ணால் பார்த்தபடி, “நானா மாட்டேன்னு சொல்றேன். ப்ரெண்ட்ஸ் ரெண்டு பேரும் ஒரே குறிக்கோளில் இருக்காங்க. கல்யாணம் பண்ணிட்டு அவ போக நினைக்கிற பாதையில் போறதுக்கு, நான் துணையா இருக்கேன்னு சொன்னா என்னை நம்ப மாட்டேங்குறா”

“நம்பலையா!” என்று நால்வரும் அதிர,

“ம்ம்” எனப் பாவமாக முகத்தை வைத்தவன், “கல்யாணம் பண்ணிட்டா படிக்கவிடமா, எனக்குப் புதுப் பாடத்தை எடுக்க ஆரம்பிச்சிருவன்னு சொல்றா. நான் மாட்டேன்னு சொன்னாலும் நம்பமாட்டேங்குறா” சந்தியா, ‘ஐயோ!’ என்று இரண்டு கைகளையும் நெற்றியில் வைத்து முகத்தை மூடிக் கொள்ள, தான்யா தலைகுனிந்து மெல்ல புன்னகைத்தாள்.

மாதேஷ் முதுகில் கவினும் சரணும் நன்றாக அடித்துவிட்டு, “ஏண்டா?” என்றனர்.

இருவர் அடியிலிருந்து தப்பிக்கக் கைகளால் தடுத்த மாதேஷ், “கிண்டலுக்குச் சொன்னேன் பாஸ். படிப்பை முடிச்சிட்டு வரதுதான் நல்லது. குடும்பம், வேலை, படிப்புன்னு ரொம்பக் கஷ்டப்படுவா. அதுவும் நம்ம வேலை சொல்லவே வேண்டாம். அதை விட்டு இதைப் பாருங்க” என்றவன்,

இரண்டு புகைப் படங்களிலும் உள்ள சில விபரங்களைக் குறிப்பிட்டுக் காட்ட, சின்னத் துப்புக் கூடக் கிடைக்காமல் இருந்தவர்களுக்கு மாதேஷ் சொன்னது வரப்பிரசாதமாக அமைய முகம் மலர்ச்சியைத் தத்தெடுத்துக் கொண்டது.

வழக்கு பற்றி ஆலோசித்து முடிக்க, மணி எட்டைத் தொட்டிருந்தது. எல்லோரும் கிளம்ப எத்தனிக்க, “தான்யா, உங்க ரெண்டு பேரிடமும் பேசனும். கொஞ்ச நேரம் உட்காரேன்” என்றவனை முறைத்தபடி எழுந்தாள் தான்யா.

“நீ என்ன பேசப் போறேன்னு தெரியும். இனிமே எந்தப் பேச்சுக்கும் இடமில்லை. என் வழி ஒரே வழிதான். அது முடியுறப்போ வேற பாதையை நானே பார்த்துக்கிறேன். முட்டுச் சந்தில் முட்டி நின்ற பாதைக்கு, நீ பாதை அமைக்க நினைக்காதே” என்று கவினுக்குச் சல்யூட் அடித்துச் சென்றாள்.

சந்தியாவும் சரணும் மாதேஷைப் பார்க்க, நான் பார்த்துக்கிறேன் நீங்க அவளுடன் போங்க என்று இருவருக்கும் கண்சாடை காட்ட, இருவரும் தான்யாவின் பின் புறப்பட்டுச் சென்றனர்.

மாதேஷ் கவின் பக்கம் திரும்ப, அவன் சில விஷயங்களை மாதேஷிடம் பகிர்ந்து கொண்டதும், கண்களில் நீர் தழும்ப, “நண்பா” என்று கவினை ஆரத் தழுவிக் கொண்டான்.