- Joined
- Aug 31, 2024
- Messages
- 11
- Thread Author
- #1
பேரன்பு
(ஐ ஆர் கரோலின்)
(ஐ ஆர் கரோலின்)
வானம் மஞ்சள் நிறத்தில் பளபளப்பாக ஒளிக் கதிர்களை அகல்யாவின் மீது வீச முகம் சுளித்துக் கண்களைத் திறந்தவளின் காதுகளில் வரதனின் வார்த்தைகள் ஈயத்தைக் காய்த்து ஊற்றிக் கொண்டிருந்தது. தன் அருகில் இருந்த கைப்பேசி குரலைச் சத்தமாக எழுப்ப, அதன் திரையைக் கண்டவளின் முகம் தொட்டாச் சிணுங்கியாகச் சுருங்கியது.
வேண்டா வெறுப்பாகக் கைப்பேசியைக் காதில் வைத்தவள், “என்னம்மா?” என்று காதை மூடிக் கொண்டாள்.
அகல்யாவின் குரலிலே அவள் இன்னும் எழவில்லை என்பதை உணர்ந்த மதுரம், “இன்னுமா எந்திரிக்கலை? மருமகன் ஆபீஸ் கிளம்பனும், சஞ்சீவும், யாத்திகாவும் ஸ்கூல் போகனும். நீ ஒன்னுமே அவங்களுக்குச் சமைத்துக் கொடுக்காம இருந்தா, அவங்க எதைக் கொண்டு போவாங்க?” எனத் தினமும் பாடும் பாட்டைப் பாடத் தொடங்கினார்.
அகல்யாவிடமிருந்து எந்தப் பதிலும் இல்லை என்றதும் அவள் கைப்பேசியைக் கீழே வைத்துவிட்டாள் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட மதுரம், தன் கணவர் தாமோதரனிடம் சீறினார்.
“எல்லாம் நீங்க செல்லம் கொடுத்து வளர்த்த லட்சணம். நான் பேசிட்டே இருக்கேன். அவப்பாட்டுக்கு மொபைலை வச்சிட்டு போயிருக்கா” என்றார் கோபமாக,
“நீ சொல்றதைக் கேட்கிறியா? இல்லை. அப்ப உன் பொண்ணு மட்டும் எப்படிக் கேட்பா? உன்னை மாதிரிதானே இருப்பா. மருமகன் எது சொன்னாலும் உடனே அவளுக்குப் போன் போட்டுக் கேட்காதேன்னு சொல்றேன். அதை நீ கேட்கிறியா?” செடிகளுக்கு நீர் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தவர் குழாயை மூடிவிட்டு வந்தார்.
“என்னங்க அவ பண்றது சரியில்லைன்னு தெரிஞ்சும், அமைதியா இருக்கச் சொல்றீங்களா? மருமகன் என்ன நினைப்பார்?”
“அகல்யா சின்னக் குழந்தை இல்லை. அவளுக்குக் கல்யாணம் முடிஞ்சு பத்து வருஷம் ஆச்சு. கடந்த ஒரு மாதத்துக்கு முன்னாடி வரைக்கும் அவளைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைத் தப்பா சொல்லியிருப்பாரா? அப்ப அவ சரியாதானே இருந்திருக்கா. இப்ப ஒரு மாதமா பிரச்சனைன்னா அதுக்கான காரணத்தைத் தேடனும் அதைவிட்டுட்டு ரெண்டு பேரும் அவளுக்கு மேல மேல பிரச்சனையைக் கொடுத்துட்டு இருக்கீங்க.”
‘தினமும் காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து எட்டு மணிக்குள் மூனு பேரையும் அனுப்பிட்டுப் பத்து மணிக்குள்ள மற்ற வேலையும் முடிச்சிட்டுத் தன்னிடம் பேசும் அகல்யா ஒரு மாதமாகக் காணமல் போனது போலவே இருக்கு. ஏன்?’ என்ற யோசனையில் ஆழ்ந்தார் மதுரம்.
சிறிது நாள்களாகவே அகல்யா அவள் உடல்நிலையில் மாற்றத்தை உணர்ந்தாள். முன் மாதிரி இழுத்துப் போட்டு எந்த வேலையும் செய்ய முடிவதில்லை. சின்ன வேலை செய்வதற்குள் சோர்ந்து உட்கார்ந்து விடுகிறாள். ஒவ்வொரு வேலையும் செய்து முடிப்பதற்குள் மாலை ஆகிவிடுகிறது.
திருமணத்திற்கு முன் வீட்டில் அம்மா, அப்பா, அண்ணன் அலுவகத்தில் தோழிகள் என எல்லோருடனும் இருந்தவளால், திருமணத்திற்கு இரு குழந்தைகள் பிறந்ததும், பிள்ளைகளைப் பெரியவர்கள் பொறுப்பில் விட்டு அவர்களைக் கஷ்டப்படுத்த வேண்டாமென்று வேலையை இராஜினாமா செய்துவிட்டாள்.
குழந்தைகள் பள்ளி செல்லும் வரை அகல்யாவுக்குத் தனிமை என்பது பெரிதாகத் தெரியவில்லை. பிள்ளைகள் பள்ளிச் செல்லத் தொடங்கியதும் காலை முதல் மாலைவரை இருந்த தனிமை சுகமாக இல்லாமல் பெருஞ் சுமையாக மாறத் தொடங்கியது.
நாளடைவில் அதுவே வெறுப்பாக மாற, சரியாகச் சாப்பிடாமல் ஏனோ தானோவென்று உண்ட உணவு தன் வேலையைச் சிறிது சிறிதாகக் காட்டத் தொடங்கி இருந்தது. மனதில் அழுத்தம் கூடக் கூட சரீரம் தன் பலத்தை இழந்து கொண்டிருந்தது.
காலை எட்டு மணிக்குச் சென்று இரவு வீடு வர வரதனுக்குப் பத்து மணி ஆகிவிடுகிறது. காலை, இரவு இரண்டு வேளை அகல்யாவுக்காக நேரம் ஒதுக்கி அவளிடம் பேச அவனுக்கும் நேரமில்லை என்ற காரணம் முன் நிற்கிறது.
அகல்யா பலமுறை வரதனிடம் சின்ன வேலை செய்தாலும் மூச்சு வாங்குது. சோர்வா இருக்கு என்று கூறியும், நல்லா சாப்பிடு, எல்லா வேலையும் முடிச்சிட்டு நல்லா தூங்கி எழுந்திரு என்று சொல்கிறானே தவிர, அவள் சொல்வதைக் காது கொடுத்துக் கேட்காமல், அவளைப் பற்றிய சிந்தனை இல்லாமல், தன் நேரமின்மையைக் காரணம் காட்டிச் சென்றுவிடுகிறான்.
தன்னிலை மோசமாவதைக் கண்டு அருகில் இருந்த மருத்துவனைக்குச் சென்று மருத்துவரை பார்த்தப் பிறகு அவர் சில இரத்தப் பரிசோதனைக்கு எழுதித் தர, அதை வரும் வழியிலே பரிசோதனை நிலையத்தில் கொடுத்துவிட்டு, பத்து நாள்கள் கழித்து மீண்டும் மருத்துவரை சென்று பார்த்தாள்.
ஒவ்வாமை அதிகமாகி இரத்தச் சிவப்பணுக்கள் மிகவும் குறைந்ததே சோர்வுக்கும் அசதிக்கும் காரணம். நல்ல சத்துள்ள உணவாகச் சாப்பிட சொல்லி, ஒவ்வாமை குறைய மாத்திரைகளையும் எழுதிக் கொடுத்திருந்தார் மருத்துவர்.
மாத்திரைகளைச் சாப்பிட முடிந்தவளால் சத்தாண உணவுகளைச் செய்து சாப்பிட முடியவில்லை. ஏற்கனவே இருந்த சோர்வில் மாத்திரை போட்டது வேறு பாடாய்ப் படுத்த, காலை விடிவதும் தெரிவதில்லை. தன்னைப் புரிந்து கொள்ளாமல் தாயும் கணவரும் பேசுவது எரிச்சலைத்தான் கொடுத்தது.
மதியம் சாப்பிட அமர்ந்த வரதன் தன் முன் இருக்கும் தயிர் சாதத்தைச் சாப்பிட மனம் இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நேரம் அவன் கைப்பேசி சத்தம் போட்டுக் கூப்பிட்டது. அம்மா என்று திரையில் தெரியவும் உடனே காதில் வைத்தவன், “என்னம்மா, சாப்டீங்களா?” என்றான்.
“ஆமாப்பா இப்பத்தான் அப்பா வந்தாங்க. ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டோம். மருமக எப்படி இருக்கா? தினமும் எங்க ரெண்டு பேரிடமும் பேசுவா. இப்ப பேசுறதே இல்லை. ஏதோ வேலையா இருப்பான்னு நினைச்சோம் ரொம்ப நாளா பேசலைன்னு நான் இன்னைக்குப் பண்ணேன். அவ குரலே சரியில்லை. கேட்டா தூங்குறேன் அப்புறம் பேசுறேன்னு சொல்றா. இந்த நேரம் அவ தூங்க மாட்டாளே. என்ன ஆச்சு அவளுக்கு?” என்றார் தவிப்பாக,
அம்மா, அப்பா இருவரிடமும் பேசாதது, மதிய நேரம் தூங்குவது வரதனுக்கும் அதிர்ச்சியாக இருக்க, “என்னனு தெரியலைமா அவ முன்ன மாதிரி இல்லை. எப்ப பார்த்தாலும் தூங்கிட்டே இருக்கா” என ஒரு மாதமாக வீட்டில் நடப்பதைக் கூறினான்.
சிறிது நேரம் யோசனையில் இருந்த புஷ்பா, “அவளிடம் என்னன்னு நீ கேட்டியா? டாக்டரிடம் கூட்டிட்டு போனியா? அவ உடம்புக்கு முடியலைன்னு சொல்லி நீ எதுவும் கவனிக்காம இருக்கியா?” தாயின் எந்தக் கேள்விக்கும் வரதனிடம் பதில் இல்லை.
வரதனின் அமைதியே அவன் அகல்யாவைக் கவனிக்கவில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டார் புஷ்பா. தாய், மகன் இருவரும் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வரதனின் அப்பா, “என்ன வேலையிருந்தாலும் அதையெல்லாம் தூக்கிப் போட்டுட்டு முதல்ல மருமகளை டாக்டரிடம் கூட்டிட்டுப் போய் என்னன்னு கேட்டுட்டு எங்களுக்குச் சொல். ஒரு நாள் லீவ் போட்டா உன் தலையை யாரும் எடுத்திரமாட்டாங்க” என்று வேலனின் பேச்சிலிருந்த கண்டிப்பை உணர்ந்தவன் விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்குப் புறப்பட்டான்.
வேண்டா வெறுப்பாகக் கைப்பேசியைக் காதில் வைத்தவள், “என்னம்மா?” என்று காதை மூடிக் கொண்டாள்.
அகல்யாவின் குரலிலே அவள் இன்னும் எழவில்லை என்பதை உணர்ந்த மதுரம், “இன்னுமா எந்திரிக்கலை? மருமகன் ஆபீஸ் கிளம்பனும், சஞ்சீவும், யாத்திகாவும் ஸ்கூல் போகனும். நீ ஒன்னுமே அவங்களுக்குச் சமைத்துக் கொடுக்காம இருந்தா, அவங்க எதைக் கொண்டு போவாங்க?” எனத் தினமும் பாடும் பாட்டைப் பாடத் தொடங்கினார்.
அகல்யாவிடமிருந்து எந்தப் பதிலும் இல்லை என்றதும் அவள் கைப்பேசியைக் கீழே வைத்துவிட்டாள் என்பதைப் புரிந்து கொண்ட மதுரம், தன் கணவர் தாமோதரனிடம் சீறினார்.
“எல்லாம் நீங்க செல்லம் கொடுத்து வளர்த்த லட்சணம். நான் பேசிட்டே இருக்கேன். அவப்பாட்டுக்கு மொபைலை வச்சிட்டு போயிருக்கா” என்றார் கோபமாக,
“நீ சொல்றதைக் கேட்கிறியா? இல்லை. அப்ப உன் பொண்ணு மட்டும் எப்படிக் கேட்பா? உன்னை மாதிரிதானே இருப்பா. மருமகன் எது சொன்னாலும் உடனே அவளுக்குப் போன் போட்டுக் கேட்காதேன்னு சொல்றேன். அதை நீ கேட்கிறியா?” செடிகளுக்கு நீர் ஊற்றிக் கொண்டிருந்தவர் குழாயை மூடிவிட்டு வந்தார்.
“என்னங்க அவ பண்றது சரியில்லைன்னு தெரிஞ்சும், அமைதியா இருக்கச் சொல்றீங்களா? மருமகன் என்ன நினைப்பார்?”
“அகல்யா சின்னக் குழந்தை இல்லை. அவளுக்குக் கல்யாணம் முடிஞ்சு பத்து வருஷம் ஆச்சு. கடந்த ஒரு மாதத்துக்கு முன்னாடி வரைக்கும் அவளைப் பற்றி ஒரு வார்த்தைத் தப்பா சொல்லியிருப்பாரா? அப்ப அவ சரியாதானே இருந்திருக்கா. இப்ப ஒரு மாதமா பிரச்சனைன்னா அதுக்கான காரணத்தைத் தேடனும் அதைவிட்டுட்டு ரெண்டு பேரும் அவளுக்கு மேல மேல பிரச்சனையைக் கொடுத்துட்டு இருக்கீங்க.”
‘தினமும் காலை ஐந்து மணிக்கு எழுந்து எட்டு மணிக்குள் மூனு பேரையும் அனுப்பிட்டுப் பத்து மணிக்குள்ள மற்ற வேலையும் முடிச்சிட்டுத் தன்னிடம் பேசும் அகல்யா ஒரு மாதமாகக் காணமல் போனது போலவே இருக்கு. ஏன்?’ என்ற யோசனையில் ஆழ்ந்தார் மதுரம்.
சிறிது நாள்களாகவே அகல்யா அவள் உடல்நிலையில் மாற்றத்தை உணர்ந்தாள். முன் மாதிரி இழுத்துப் போட்டு எந்த வேலையும் செய்ய முடிவதில்லை. சின்ன வேலை செய்வதற்குள் சோர்ந்து உட்கார்ந்து விடுகிறாள். ஒவ்வொரு வேலையும் செய்து முடிப்பதற்குள் மாலை ஆகிவிடுகிறது.
திருமணத்திற்கு முன் வீட்டில் அம்மா, அப்பா, அண்ணன் அலுவகத்தில் தோழிகள் என எல்லோருடனும் இருந்தவளால், திருமணத்திற்கு இரு குழந்தைகள் பிறந்ததும், பிள்ளைகளைப் பெரியவர்கள் பொறுப்பில் விட்டு அவர்களைக் கஷ்டப்படுத்த வேண்டாமென்று வேலையை இராஜினாமா செய்துவிட்டாள்.
குழந்தைகள் பள்ளி செல்லும் வரை அகல்யாவுக்குத் தனிமை என்பது பெரிதாகத் தெரியவில்லை. பிள்ளைகள் பள்ளிச் செல்லத் தொடங்கியதும் காலை முதல் மாலைவரை இருந்த தனிமை சுகமாக இல்லாமல் பெருஞ் சுமையாக மாறத் தொடங்கியது.
நாளடைவில் அதுவே வெறுப்பாக மாற, சரியாகச் சாப்பிடாமல் ஏனோ தானோவென்று உண்ட உணவு தன் வேலையைச் சிறிது சிறிதாகக் காட்டத் தொடங்கி இருந்தது. மனதில் அழுத்தம் கூடக் கூட சரீரம் தன் பலத்தை இழந்து கொண்டிருந்தது.
காலை எட்டு மணிக்குச் சென்று இரவு வீடு வர வரதனுக்குப் பத்து மணி ஆகிவிடுகிறது. காலை, இரவு இரண்டு வேளை அகல்யாவுக்காக நேரம் ஒதுக்கி அவளிடம் பேச அவனுக்கும் நேரமில்லை என்ற காரணம் முன் நிற்கிறது.
அகல்யா பலமுறை வரதனிடம் சின்ன வேலை செய்தாலும் மூச்சு வாங்குது. சோர்வா இருக்கு என்று கூறியும், நல்லா சாப்பிடு, எல்லா வேலையும் முடிச்சிட்டு நல்லா தூங்கி எழுந்திரு என்று சொல்கிறானே தவிர, அவள் சொல்வதைக் காது கொடுத்துக் கேட்காமல், அவளைப் பற்றிய சிந்தனை இல்லாமல், தன் நேரமின்மையைக் காரணம் காட்டிச் சென்றுவிடுகிறான்.
தன்னிலை மோசமாவதைக் கண்டு அருகில் இருந்த மருத்துவனைக்குச் சென்று மருத்துவரை பார்த்தப் பிறகு அவர் சில இரத்தப் பரிசோதனைக்கு எழுதித் தர, அதை வரும் வழியிலே பரிசோதனை நிலையத்தில் கொடுத்துவிட்டு, பத்து நாள்கள் கழித்து மீண்டும் மருத்துவரை சென்று பார்த்தாள்.
ஒவ்வாமை அதிகமாகி இரத்தச் சிவப்பணுக்கள் மிகவும் குறைந்ததே சோர்வுக்கும் அசதிக்கும் காரணம். நல்ல சத்துள்ள உணவாகச் சாப்பிட சொல்லி, ஒவ்வாமை குறைய மாத்திரைகளையும் எழுதிக் கொடுத்திருந்தார் மருத்துவர்.
மாத்திரைகளைச் சாப்பிட முடிந்தவளால் சத்தாண உணவுகளைச் செய்து சாப்பிட முடியவில்லை. ஏற்கனவே இருந்த சோர்வில் மாத்திரை போட்டது வேறு பாடாய்ப் படுத்த, காலை விடிவதும் தெரிவதில்லை. தன்னைப் புரிந்து கொள்ளாமல் தாயும் கணவரும் பேசுவது எரிச்சலைத்தான் கொடுத்தது.
மதியம் சாப்பிட அமர்ந்த வரதன் தன் முன் இருக்கும் தயிர் சாதத்தைச் சாப்பிட மனம் இல்லாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்த நேரம் அவன் கைப்பேசி சத்தம் போட்டுக் கூப்பிட்டது. அம்மா என்று திரையில் தெரியவும் உடனே காதில் வைத்தவன், “என்னம்மா, சாப்டீங்களா?” என்றான்.
“ஆமாப்பா இப்பத்தான் அப்பா வந்தாங்க. ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து சாப்பிட்டோம். மருமக எப்படி இருக்கா? தினமும் எங்க ரெண்டு பேரிடமும் பேசுவா. இப்ப பேசுறதே இல்லை. ஏதோ வேலையா இருப்பான்னு நினைச்சோம் ரொம்ப நாளா பேசலைன்னு நான் இன்னைக்குப் பண்ணேன். அவ குரலே சரியில்லை. கேட்டா தூங்குறேன் அப்புறம் பேசுறேன்னு சொல்றா. இந்த நேரம் அவ தூங்க மாட்டாளே. என்ன ஆச்சு அவளுக்கு?” என்றார் தவிப்பாக,
அம்மா, அப்பா இருவரிடமும் பேசாதது, மதிய நேரம் தூங்குவது வரதனுக்கும் அதிர்ச்சியாக இருக்க, “என்னனு தெரியலைமா அவ முன்ன மாதிரி இல்லை. எப்ப பார்த்தாலும் தூங்கிட்டே இருக்கா” என ஒரு மாதமாக வீட்டில் நடப்பதைக் கூறினான்.
சிறிது நேரம் யோசனையில் இருந்த புஷ்பா, “அவளிடம் என்னன்னு நீ கேட்டியா? டாக்டரிடம் கூட்டிட்டு போனியா? அவ உடம்புக்கு முடியலைன்னு சொல்லி நீ எதுவும் கவனிக்காம இருக்கியா?” தாயின் எந்தக் கேள்விக்கும் வரதனிடம் பதில் இல்லை.
வரதனின் அமைதியே அவன் அகல்யாவைக் கவனிக்கவில்லை என்பதைப் புரிந்து கொண்டார் புஷ்பா. தாய், மகன் இருவரும் பேசுவதைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த வரதனின் அப்பா, “என்ன வேலையிருந்தாலும் அதையெல்லாம் தூக்கிப் போட்டுட்டு முதல்ல மருமகளை டாக்டரிடம் கூட்டிட்டுப் போய் என்னன்னு கேட்டுட்டு எங்களுக்குச் சொல். ஒரு நாள் லீவ் போட்டா உன் தலையை யாரும் எடுத்திரமாட்டாங்க” என்று வேலனின் பேச்சிலிருந்த கண்டிப்பை உணர்ந்தவன் விடுப்பு எடுத்துக் கொண்டு வீட்டிற்குப் புறப்பட்டான்.
Last edited:
.