நிலவாக உனக்குள் - 6

[IRCaroline]

அத்தியாயம் - 6
​

இரவு நடந்த கலவரத்தின் பயம் அடங்காமல் வெளிறிய முகத்தோடு திவ்யா, இலக்கியா இருக்க, எதுக்கு நம் குடும்பத்தை அழிக்கத் துடிக்கு? நாம் யாருக்கும் எந்தக் கெடுதலும் நினைக்கலையே என்ற கவலையில் மற்றவர்கள் ஆழ்ந்திருந்தனர்.

“வினோ, யாரோ சினிமாவில் வர மாதிரி கிராபிக்ஸ் பண்ணி நம்மைப் பயமுறுத்தற மாதிரியே தெரியுது. எனக்கென்னமோ இதெல்லாம் அந்தச் சங்கவி வேலையாத்தான் இருக்கும்னு நினைக்கிறேன்” என்ற சந்துருவை அடிக்கக் கையை ஓங்கினான் வினோ.

“சந்திரன், சந்துரு சொல்ற மாதிரி சங்கவி கோபத்தில் செய்வினை எதுவும் வைத்திருப்பாளோ? அதான் அசுத்த ஆவி சுற்றிச் சுற்றி வருதா?” சரவணன் சொல்ல, ஓங்கிய கையைக் கீழே இறக்கினான் வினோத்.

‘மகேஷ் மருத்துவமனையில் சங்கவியை எங்கேனு ஏன் கேட்டான்? அவள் திருமணம் முடித்து மாமியார் வீடு போயிட்டானு சொல்லியும் நம்பாமல் பார்த்தவன் ஏன்? எனக் கேட்டதற்கு ஒன்றுமில்லைன்னு சொன்னானே. அப்படின்னா அவன் எதையும் மறைத்திருப்பானா? இல்லைன்னா, மகேஷ் சொன்னதில் வேறு எதுவும் இருக்கா?’ எல்லோரும் சங்கவியைப் பற்றியே சொல்வதால் சந்தேக வலுக்க மாற்றி யோசிக்க ஆரம்பித்தான் வினோத்.

சட்டென்று எழுந்தவன், “சந்துரு, என் கூட வா” என அவன் பதிலை எதிர்பார்க்காமல் வெளியில் சென்று இருசக்கர வாகனத்தைக் கிளப்பினான்.

‘இவன் என்ன தலையும் இல்லாம வாலும் இல்லாம திடீர்னு கூப்பிடுறான்’ என நினைத்தாலும் அவன் பின்னாடியே ஒடி அமர்ந்தான்.

வேகமாகச் சென்ற இருவருக்கும் பூட்டிய வீடு வரவேற்க, பக்கத்து வீட்டில் மகேஷ் பற்றிக் கேட்க, அவன் சற்று முன்புதான் வந்த வேலை எல்லாம் முடித்துப் பெங்களூர் புறப்பட்டுச் சென்றான் என்றனர்.

பேருந்தா, இரயிலா? என விபரங்கள் கேட்டுக் கொண்டு அசுர வேகத்தில் இரயில் நிலையம் பறக்க, பின்னாடி இருந்த சந்துரு பலமுறை கேட்டும் மகேஷை பார்த்தபிறகு சொல்கிறேன் என்றுவிட்டான் வினோத்.

இரயில் நிலையம் வந்ததும் சந்துருவிடம் வண்டியை நிறுத்திவிட்டு வருமாறு கூறிவிட்டு இரயில் நிலைய படிக்கட்டுகளில் தாவித் தாவி ஓடி நடை மேடை வரவும், பெங்களூர் இரயில் நடைமேடையிலிருந்து வெளியில் செல்லவும் சரியாக இருக்க, ஒற்றைக் கையைத் தன் தலையில் வைத்தபடி செய்வதறியாது நின்றிருந்தான்.

வண்டியை நிறுத்திவிட்டு வந்த சந்துரு காலியாக இருக்கும் நடைமேடையைக் கண்டு எதுவும் புரியாது விழிக்க, “என்ன வினோ, எதுக்கு மகேஷை தேடி ஓடி வர, எது கேட்டாலும் பதில் சொல்ல மாட்டேங்கிற? சொல்லலைன்னா விடமாட்டான் என்று வினோத் சொல்ல,

“இதுக்கு எதுக்கு இப்படிப் பதறி அடிச்சு ஓடி வர? மொபைல்ல கேட்டிருக்க வேண்டியதுதானே” வினோத் தலையில் தட்ட,

சந்துருவை முறைத்தபடி, “அது தெரிஞ்சா நான் ஏன் இங்க முழிச்சிட்டு இருக்கப் போறேன். அது இல்லாமதானே குழம்பிட்டு இருக்கேன்” என்றபடி அருகில் இருந்த இருக்கையில் அமர்ந்தான்.

தன் கைப்பேசியில் மகேஷை அழைத்து வினோத்திடம் கைப்பேசியை நீட்ட, “மகேஷ் லைன்ல இருக்கான் பேசு.”

“உன்னிடம் நம்பர் இருக்குன்னு முதல்லையே சொல்றதுக்கென்ன” எனச் சலித்த வினோத், மகேஷிடம் பேச, முதலில் சொல்லத் தயங்கிய மகேஷ், பின் அனைத்தையும் சொன்னான்.

மகேஷ் கைப்பேசியைத் துண்டித்ததும் அருகிலிருந்த இருக்கையில் இரு கைகளையும் நெற்றியில் வைத்து அமர்ந்தபடி தலை குனிந்திருந்தான். சந்துரு விபரம் கேட்க, வினோத் சொன்னதும் அதிர்ச்சியில் எழுந்துவிட்டான்.

******

“நாங்க என்ன நடக்குமோன்னு பயந்துகிட்டு இருக்கோம். நீங்க ரெண்டு பேரும் ஹாயா எங்க சுத்திட்டு வரீங்க?” திவ்யாவின் பயம் அவள் கண்களில் தெளிவாகத் தெரிந்தது.

“ம்ம்… இராத்திரி அந்தப் பேய் கூட எங்கெல்லாம் சுத்தலாம்னு இடம் பார்த்துட்டு வரோம்” அவள் பயம் தெரிந்தாலும் சந்துரு எடக்காகப் பதில் சொல்ல.

“அது சுடுகாட்டுக்கு அனுப்ப வழி தேடிட்டு இருக்கு. இந்த நேரத்தில் உனக்கு எல்லாம் கிண்டலா இருக்கா?” சந்துருவின் கேலியை ரசிக்கும் மனநிலை யாருக்கும் இல்லை என்பது இலக்கியாவின் கேள்வியிலே தெரிந்தது.

“எப்படியும் சுடுகாட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போகப் போகுது. அதான் குடும்பமா சுத்த எந்தச் சுடுகாடு நல்லா இருக்கும்னு பார்த்துட்டு வரோம்” இறுக்கமான சூழ்நிலையை இலகுவாகா மாற்றிவிடலாமென நினைத்தவனுக்குத் திவ்யா, இலக்கியாவின் கோபமே பரிசாகக் கிடைத்தது.

“ஐயோ! இவனோட கொஞ்சம் சும்மா இரேன். எப்பப் பாரு ஏதாவது வம்பு பண்ணிட்டு இருக்கிறதே வேலையா போச்சு. வினோ, எங்க போனீங்க ரெண்டு பேரும்? எங்களுக்கு வயிற்றில் புளியைக் கரைச்சிட்டு இருக்கு. இவன் எடக்கு மடக்கா பதில் சொல்லிட்டு இருக்கான்” பொறுமையிழந்த தெய்வானை சீறினார்.

எங்கோ ஒரு மூலையில் அவள் விருப்பப்படி மகிழ்ச்சியான வாழ்க்கையை வாழ்கிறாள் நிம்மதியாக இருந்தவர்களுக்கு வினோத் சொன்னதைக் கேட்டதும், பெற்ற மகளே பேயாக வந்திருக்கிறாள் என்ற அதிர்ச்சியைத் தாங்க முடியாமல் கண்களில் நீர் திரண்டு வடியத் தொடங்கியது.

“உயிரோடு இருக்கிறவ எப்படிப் பேயா வர முடியும்! என்ன உளரீட்டு இருக்க?” நம்ப முடியவில்லை என்றாலும் அது பொய்யாக இருக்கக் கூடாதா என்ற எண்ணமும் குழப்பமும் சந்திரனிடம் நன்றாகத் தெரிந்தது.

“அதான்பா எனக்கும் புரியலை. நேற்று இராத்திரி பேசிட்டு இருந்தப்போ ஏதோ நிழல் தெரியுதுன்னு மேலே பார்த்தேன். அப்ப எனக்குத் தெரிந்ததும் சங்கவிதான். எதுவும் பிரம்மையோன்னு நினைச்சேன். காலையில் எல்லோரும் சங்கவின்னு சொன்னதும், மகேஷிடம் விசாரிக்கப் போனேன்.”

சங்கவி உயிரோடு இருக்கிறாளா? இல்லையா? என்ற சந்தேகம் ஒரு பக்கம் இருந்தாலும், எப்படி இறந்தாள்? ஏன் நம்மைக் கொலை செய்ய நினைக்கனும் என்ற குழப்பம் வேறு குடைந்தது.

மகளின் நிலை கண்டு பெற்ற வயிறு பரிதவிக்க, ‘ஓ’ வென்று அழத் தொடங்கினார் தெய்வானை. சங்கவி செய்தது பிடிக்காமல் போயிருந்தாலும் சிறு வயதிலிருந்தே தங்களுடன் வளர்ந்தவள் ஆயிற்றே. கோபத்தில் மறைந்து போன பாசம் அவள் இவ்வுலகில் இல்லையோ என்ற எண்ணம் திவ்யா, இலக்கியா இருவரின் விழிகள் வெள்ளத்தில் நிறைந்திருக்க, தெய்வானையின் இரு பக்கமும் தோளைப் பிடித்து அமர்ந்தார்கள்.

“அம்மா, அப்படி எதுவும் இருக்காது. அவ கோபத்தில் ஏதோ பண்ணிட்டு இருக்கான்னு நினைக்கேன். இந்தக் காலத்தில் பேய் பிசாசுன்னு பயந்துகிட்டு இருக்கீங்க” கலக்கமுற்றவர்களைச் சமாதானம் செய்துவிடலாமெனப் பேசியவனுக்கு ஏமாற்றமே மிஞ்சியது.

வீடே அமைதியாகிவிட ஒவ்வொருவரின் மனமும் சஞ்சலத்தில் உழன்று கொண்டிருந்தது. சங்கவி வீட்டை விட்டு வெளிய போனது எல்லோரின் மனதிலும் காட்சிகளாகக் ஓடிக் கொண்டிருந்தது.

கல்லூரி படிப்பின் மூன்றாம் வருடத்தில் இருந்தாள் சங்கவி. அந்த வயதுக்கே உரிய இந்தக் காலத்துப் பிள்ளைகள் போலக் கல்லூரி விட்டால் கைப்பேசியும் கையுமாகவே இருந்தாள். அதுவும் கடைசி வருட படிப்பில் அவள் கவனம் முழுவதும் கைப்பேசிலையே இருந்தது.

சங்கவியின் நடவடிக்கையில் சந்தேகம் கொண்ட வினோத் அவளைக் கேட்க, கல்லூரி பாடம் சம்பந்தமான அனைத்தையும் கைப்பேசியில் அனுப்பவதால் அதை வைத்தே படிக்க வேண்டியிருக்கு என்றுவிட, அதுவும் உண்மைதான் என்று மேற்கொண்டு தீர விசாரிக்காமல் விட்டுவிட்டான்.

உண்மையை எத்தனை நாளைக்கு மறைக்க முடியும்? என்றாவது ஒரு நாள் வெளியில் வந்துதானே ஆகும். ஆறு பாடத்தில் ஒரு பாடத்தில் கூடத் தேர்ச்சி பெறவில்லை.

எண்பது சதவீத மதிப்பெண்கள் எடுப்பவள் எல்லாவற்றிலும் தோல்வியைத் தழுவியிருந்தது, வீட்டினருக்கு அதிர்ச்சியைக் கொடுத்தாலும் கல்லூரியில் எதுவும் பிரச்சனை இருக்கலாமென நினைத்து வினோத் கல்லூரிக்கே சென்றுவிட்டான்.

அங்குச் சென்ற பிறகுதான் தெரிந்தது, அவள் கல்லூரிக்கே சரியாக வருவதில்லை என்பது. தினமும் கல்லூரிக்குச் செல்வதாகக் கூறி எங்குச் சென்றிருப்பாளெனக் கேட்க வீட்டிற்கு வந்தான்.

“நீ இத்தனை நாளா காலேஜுக்கு போறேன்னு சொல்லிட்டு எங்க போன?” வினோத்தின் கேள்வியில் சற்று அதிர்ந்தாலும், என்றாவது இந்தக் கேள்வி வரும் என்று எதிர்கொள்ளத் தைரியமாகவே இருந்தாள்.

வினோத் கேட்ட கேள்வியில் விக்கித்துப் போன தெய்வானை, சங்கவியைப் பலம் கொண்டு அடிக்க ஆரம்பித்தார்.

“இராத்திரி தூங்காம மொபைலே கதியா இருக்கியேன்னு கேட்டதுக்கு. படிக்கிறேன்னு சொல்லி எங்களை ஏமாத்தியிருக்க. காலேஜுக்குப் போகாம எங்க போன?” எனத் திரும்பவும் கைகளைச் சுழற்றினார்.

தெய்வானை கேட்ட எந்தக் கேள்விக்கும் பதில் சொல்லாமல் வாய்த் திறக்காமல் இருந்தவளால் அவரின் அடியைத் தாக்குப் பிடிக்க முடியாமல் கையை எதிர்த்துப் பிடித்துத் தள்ளிவிட்டாள். மகளின் எதிர்ப்பைக் கண்டிராதவர் சிலையாக நின்றார்.

அம்மாவை எதிர்த்ததும் இல்லாமல் தள்ளிவிட்டு விட்டாளே என்ற ஆத்திரம் தலைக்கேற கை ஓங்கிய சந்துருவை தடுத்து நிறுத்திய வினோத், “அம்மாவுக்கே மரியாதை இல்லை. உன்னைத் தூசி அளவு கூட மதிக்கமாட்டா” என்றவன் சங்கவியிடம், “உன் மொபைலைக் கொடு” எனக் கேட்க, தன் கைப்பேசியை இறுக்கிப் பிடித்தவள், வினோத் கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லாமல் தன் அறைக்குள் நடந்தாள்.

பாசமாகத் தன்னைச் சுற்றி சுற்றி வந்த தங்கை திமிராகத் தன்னைக் கடந்து செல்வதைக் கண்டு மனம் வருந்தினாலும், எட்டி நடந்து அவள் கையிலிருந்த கைப்பேசியைப் புடுங்கினான்.

சற்றும் எதிர்பாராத சங்கவி கைப்பேசியை வினோத்திடமிருந்து வாங்க அவனுடன் மல்லுக் கட்டினாள். ஆனால், அவனோ அவள் ஒற்றை விரலைப் பிடித்துக் கைப்பேசியைத் திறந்தவன் புகைப்படங்கள் ஒவ்வொன்றையும் பார்க்கப் பார்க்கக் கண்கள் கூசியது.

அண்ணனாகத் தங்கயை வேறொரு ஆணுடன் பார்க்க முடியா படங்களைப் பார்த்ததும் ஒரே அடியில் கைப்பேசியைப் போட்டுடைத்தான்.

காதலனோடு சேர்ந்து விதவிதமாக, அந்தரங்கமாக, ஆசையாக எடுத்துக் கொண்ட புகைப்படங்கள் அனைத்தையும் ஒரு நொடியில் அழித்துவிட்டானே என்று வினோத்தின் சட்டையைப் பிடித்து வெறியாட்டம் ஆட ஆரம்பித்தாள்.

 

[IRCaroline]

சங்கவியைத் தடுக்கச் சந்துரு முயற்சிக்க, அவனையும் தாண்டி விரல் நகங்களால் வினோத்தின் மார்பில் கீற, இரத்தம் துளித் துளியாக எட்டிப் பார்த்தது.

குட்டிப் போட்ட பூனைபோல். அண்ணா! அண்ணா! என்று வினோத்தைச் சுற்றியவள் மதம் கொண்ட யானையாக ஆடுபவளைக் கண்டு பெற்றவர்கள் சிலையாக நின்றனர். ‘பளார்’ என்ற சந்துருவின் அடியில் மூலையின் சுருண்டாள் சங்கவி.

திடீரென்று எல்லோரின் முன் நின்று அதிர்ச்சி கொடுக்க வேண்டுமென்று வந்த சரவணன் குடும்பத்தினர் நடக்கும் கலவரங்களைக் கண்டு திகைத்து நின்றனர்.

திவ்யாவும் இலக்கியாவும் ஓடி வந்து சங்கவியை அழைத்துக் கொண்டு அறைக்குள் சென்றனர். சரவணனும் வள்ளியம்மையும் சந்திரன், தெய்வானை அருகில் அமர, சொல்லிச் சந்தோஷப்படும்படியான காரியத்தையா மகள் செய்திருக்கிறாள், வெளியில் சொல்ல முடியாமல் கூனி குறுகியிருந்தார்கள்.

“பொம்பளை பிள்ளை என்ன தப்புச் செய்திருந்தாலும் இப்படியா அடிக்கிறது? ஒரு அடிக்கே சுருண்டுட்டா. பாவம் பிள்ளை. எதுக்குச் சந்துரு முரட்டுத் தனமா நடந்துக்கிற” என்றவர்களின் கண்முன் நடந்த நிகழ்வை ஓடவிட்டான்.

“இந்தக் காலத்தில் எந்தப் பிள்ளைதான் காதல்னு இல்லாம இருக்கு. பையன் யாரு என்னன்னு விசாரிக்காம பிள்ளையைப் போட்டு அடிக்கீங்க?”

“காதலிக்கிறது தப்பில்லை மாமா. அதுக்காகப் படிப்பைக் கோட்ட விட்டுட்டு நிற்கா. அதுமட்டுமில்லை எல்லை மீறிப் பழகியிருக்காங்க. கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே இப்படி நடந்துக்கிறது அசிங்கமா இல்லை. அவன் நல்லவனா இருந்தா பரவாயில்லை. ஏமாத்துறவனா இருந்தா… ஆண்களுக்குப் பிரச்சனை இல்லை மாமா. ஆனால், பெண்கள் எதிர்கொள்ற பிரச்சனைகள் அதிகம். அந்தக் குடும்பமே அழிஞ்சு போயிடும்” யாதார்த்தத்தை வினோத் சொல்ல.

சரவணன் வள்ளியம்மை அதிர்ச்சியில் விக்கித்து இருக்க, “அவர் ஏமாத்துற ஆள் கிடையாது. என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்னு சத்தியம் பண்ணிக் கொடுத்திருக்கார். அவர் மேல எனக்கு முழு நம்பிக்கை இருக்கு. நான் படிக்கலைன்னாலும் அவர் என்னைக் காப்பாத்துவார்” சங்கவி அறைக்குள்ளிருந்து கத்தினாள்.

எல்லை மீறிப் போயிருக்கிறாள் என்ற வார்த்தையைக் கேட்டதும், தான் பெற்ற மகள்கள் இதே காரியத்தைச் செய்திருந்தால் நானும் இப்படித்தானே நடந்து கொள்வேன். சந்துரு அடித்ததில் தவறில்லை என்பது புரிய, “திவ்யா!” என அழைத்தார் சரவணன்.

திவ்யா வெளியில் வர, “சங்கவியிடம் பையன் யாரு என்னன்னு விபரம் கேளு. வினோத், விபரம் தெரிந்ததும் அந்தப் பையன் வீட்டில் பேசிக் கல்யாணத்தை முடி” இனிமேலும் தாமதித்தால் ஊர் வாயை மூடுவது கடினம் என்று திருமணத்திற்குப் பேசி முடிக்கச் சொன்னார் சரவணன்.

“நானே எல்லாத்தையும் சொல்றேன்” என அறையிலிருந்து வந்த சங்கவி. “அவர் பேர் நகுல்” என ஆரம்பித்துச் சொற்ப விபரங்களை மட்டும் சொன்னாள்.

“என்னம்மா சொல்ற? பேர், போன் நம்பர் தவிர வேற எதுவும் தெரியலைங்ற! எந்த ஊர், குடும்பம் பற்றிக் கேட்டா எதுவும் தெரியலை. எதை வைத்து அவனைக் காதலிச்ச? அவன் உனக்கு எப்படிப் பழக்கம்?” பொறுமையாக இருக்கச் சொன்ன சரவணனுக்கும் கோபத் தீ மூண்டது.

“இன்ஸ்டாவில்தான் ரெண்டு பேருக்கும் பழக்கம். அதில் ஒவ்வொரு விஷயங்களும் பேசப் பேச ரெண்டு பேருக்கும் பிடிச்சு போச்சு. ஒரு முறை நேரில் சந்திச்சோம். அதிலிருந்து அடிக்கடி பார்த்துக்கிட்டோம்.”

“இன்ஸ்டாவா! அதில் பழக்கமானவனை எப்படி நம்புற? அவனைப் பற்றி உன்கிட்ட சொன்னதெல்லாம் உண்மைதானா?” சரவணன் அதிர்ச்சியில் விசாரிக்க.

“காதலில் நம்பிக்கையும் உண்மையும் இல்லைன்னா எப்படி மாமா? நான் அவரை முழுசா நம்புறேன். அவர் சொன்னதெல்லாம் உண்மைதான்” அந்த நம்பிக்கையே அவளை வேரறுக்கப் போவது தெரியாமல் திடமாகச் சொன்னாள் சங்கவி.

“அவன் உன்கிட்ட அத்துமீறும் போது கூட அவனை எப்படி நம்பியிருக்க? கல்யாணம்னு பேசுறப்போ தெரியும் அவன் சுயரூபம்” என்றார் வள்ளியம்மை.

“அத்தை, அவர் எனக்குத்தான் நான் அவருக்குத்தான்னு ஆனபிறகு அத்து மீறுவதில் என்ன தப்பு இருக்கு? நான் சம்மதிக்காம அவர் என்கிட்ட வரலை. அவர் மேல உள்ள காதல். அந்த நம்பிக்கையில் நான் சம்மதிச்சேன். அவர் செஞ்சது தப்புன்னா… நான் செஞ்சதும் தப்புதானே?” வள்ளியம்மை முகம் சுழிக்க, தன் வயிற்றில் பிறந்தவளா என்ற வெறுப்புக் கண்களில் தெரிந்தது.

“இவ்ளோ அறிவா பேசுற உனக்கு. படிப்பு எவ்வளவு முக்கியம்னு தெரியலையா?” எரித்து விடுவது போல் பார்த்தான் வினோத்.

மெல்ல புன்னைகத்த சங்கவி, “கண்டிப்பா அவசியமில்லை. ஏன்னா பணம் சம்பாதிக்கத்தானே படிப்பு. என்னை இராணி மாதிரி வைத்திருப்பார் நகுல். இப்பவே என்னைக் கையில் தாங்குறார். கல்யாணத்துக்குப் பிறகு தலையில் வைத்துக் கொண்டாடுவார்” காதல் போதையில் மூளை மழுங்கிப் போக, அதீத மமதையில் இருந்தாள்.

உடைந்த கைப்பேசியின் பாகங்களைச் சேர்த்து மாட்டிய திவ்யா, கைப்பேசி வேலை செய்கிறதா எனப் பார்க்க அதை உயிர்ப்புக்குக் கொண்டு வந்து, அதைப் பார்த்த சில நொடிகளிலே கண்களை மூடிக் கொண்டாள்.

“இந்தா உன் மொபைல். நீங்க ரெண்டு பேரும் தனிமையில் இருக்கிறதை உனக்கு வீடியோ எடுத்து அனுப்பியிருக்கான், அவனை எப்படி நல்லவன்னு நீ நம்புற? யார் என்ன சொன்னாலும் அதை ஏத்துக்கப் போறதில்லை. உன் மொபைலைச் சரி பண்ணியாச்சு. ஆனால், நீ தேர்தெடுத்த வாழ்க்கை நல்லா இருந்தா நல்லது. சரியில்லைன்னா உன் வாழ்க்கையைச் சரி பண்ண முடியுமா?” வெடுக்கென்று அவள் கையில் கைப்பேசியை வைத்துவிட்டு தள்ளி நின்றாள் திவ்யா.

திவ்யா நகர்ந்து செல்வதிலும், இலக்கியா முகம் பாராமல் நிற்பதிலும், அவர்களின் வெறுப்பு புரிந்தும், இருவரையும் கேலியாகப் பார்த்திருந்தாள் சங்கவி.

“என்னைப் பார்க்கவே உங்களுக்கு வெறுப்பா இருக்கு. நாளைக்கு நான் வாழ்ற வாழ்க்கையைப் பார்த்து என்னை நீங்களே தேடி வருவீங்க” சங்கவியின் அகங்காரமும் தலைக் கணமும் ஒன்றாகக் குடியிருந்தது.

வினோத் நகுலின் கைப்பேசி எண்ணை வாங்கி அவனைத் தொடர்பு கொண்டு சங்கவியின் அண்ணன் என்றதும், “ஆபிஸில் முக்கியமான கூட்டம் நடக்கு அது முடிந்ததும் கூப்பிடுறேன்” என்றவன் இரண்டு நாட்கள் ஆகியும் வினோத்தை கூப்பிடவே இல்லை.

சங்கவியின் அழைப்பையும் ஏற்கவில்லை. அவள் அனுப்பிய குறுஞ்செய்திக்கு, ‘நான் அலுவலக வேலையாக வெளியூர் வந்திருக்கேன். அதனால், பேச முடியலை. ஊருக்கு வந்ததும் நானே உன் வீட்டிற்கு வந்து பேசுறேன்” எனப் பதில் அனுப்பியிருந்தான். நகுல் வருவான் என்ற மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதித்துக் கொண்டிருந்தாள் சங்கவி.

தொடரும்...