அத்தியாயம் - 21

[Sorna Sandhanakumar]

21​

மண்டபத்தின் உள்ளே நுழைந்த வசீகரன் குடும்பத்தினரைப் பார்த்த பரிபூரணி பார்க்காததுபோல் உள்ளே சென்றுவிட்டாள். யார் அவர்களை அழைத்தது என்பதற்குப் பதில் தான்தான் அழைத்ததாக மலையரசனிடமிருந்து வந்தது. அவரை ஏனென்ற பார்வை பார்த்தாலும் எதுவும் சொல்லாமல் இருந்துவிட்டாள். மகளின் அமைதியே அவருக்குத் தைரியத்தைக் கொடுத்ததோ!

ஜனனியின் வளைகாப்பு விழா விமரிசையாக நடக்க, அனைவரும் வளையல் போட்டு முடியும் நேரத்தில் ஆனந்தி, ஐஸ்வர்யா வர ஏனோ ஆனந்தியைப் பார்த்ததும் எழும் உணர்வுக்குப் பெயரில்லாமல் போனது. கண்டிப்பாக அதற்கு வெறுப்பு என்ற பெயர் மட்டும் இல்லை. அவரின் அன்பான வார்த்தைகளை, பரிவான தலைவருடலை எதிர்பார்க்கிறாளோ! மனம் ஒரு குரங்கென்று சும்மாவா சொன்னார்கள்.

அதற்கு மேல் அங்கு நிற்க முடியாமல், “ஜனனிக்கா இதோ வர்றேன்” என்று நகர்ந்து அவர்கள் தங்கியிருக்கும் அறைக்குள் சென்று கதவடைக்கும் நேரம், கதவைத் தள்ளிக்கொண்டு வந்து அவள் முன் நின்றான் அவளின் வசீகரன்.

“நீங்களா? இங்க என்ன பண்றீங்க?” என்றாள் பதற்றமாய்.

“எதாவது பண்ணலாமான்னுதான் பார்க்கிறேன். எங்க, நீதான் விடமாட்டேன்றியே” என்று அங்கலாய்த்தான்.

“என்னது? மீனிங் தப்பா வருது வசீகரா. முதல்ல இங்கயிருந்து கிளம்புங்க” என்றாள் கண்டிப்புடன்.

“நமக்குள்ள தாம்பத்தியம் இருந்திருந்தா என்னைவிட்டுப் போக மனசு வந்திருக்காது சொன்னதான? பேசாம அதை முயற்சிக்கலாமா?” கேட்டுவிட்டுக் கண்சிமிட்டினான்.

“லூசா நீங்க. என்ன பேச்சிது? அர்த்தம் புரிஞ்சிதான் பேசுறீங்களா?” என்றவள் உடல் நடுங்க ஆரம்பிக்க அதை மறைத்து முறைத்து நிற்க... அவனோ அவளை நெருங்க, இவள் பின்வாங்கியபடி, “வேண்டாம்ங்க. இது சரியில்லை. நீ..நீங்க இ..இதை செய்யக்கூடாது. தப்பு” என்றாள் நடுங்கிய குரலில்.

“தப்பு செய்தாலாவது நீ என்னோட வருவியான்னு பார்க்கிறேன் பரி” என்று அவள் கையைப் பிடிக்க, பட்டென்று அவன் கன்னத்தில் அடித்து கண்ணீர் கண்களினூடே நடுங்கிய கையைப் பார்த்தபடி தரையில் அமர்ந்தவள், “நீங்க என் வசீகரன் இல்ல. நீங்க போங்க. உங்களைப் பார்க்கிற நேரமெல்லாம் எனக்கு வலியைத்தான் கொடுக்குறீங்க. உங்களால இந்த மாதிரி என்னை எப்படி...” வார்த்தையில்லாமல் தேம்பி அழ,

“வலிக்குதா பரிபூரணி?” என்றதில் சட்டென்று நிமிர்ந்து அவனைக்காண, அவனின் ‘பரிபூரணி’ ஏனோ மனதைப் பிசைய சொல்லாமல் ஒரு வலி அவளுள்.

“எனக்கும் வலிக்குது. உன்னோட விலகல் வலிக்குது. நான் உன்கிட்ட தப்பா நடந்துப்பேன்னு நீ நினைத்தது வலிக்குது. என்னை நீ புரிஞ்சிக்கிட்டது இவ்வளவுதான்னு நினைக்குறப்ப, அது இன்னும் வலிக்குது.” கண்மூடி வேதனை மிகுந்த குரலில் சொன்னவன் கண்திறந்து அவள் முன் அமர்ந்து, “வலின்றது உனக்கு மட்டும் இல்லை பரி.. எனக்குமே இருக்கு. எப்ப உன்னைப் பற்றிய உண்மை தெரிஞ்சதோ, அதுவும் அப்... அவர் பண்ணினது தெரிஞ்சதோ அப்பயிருந்து ஒவ்வொரு நிமிடமும் செத்துக்கிட்டுருக்கேன். வலி வலி வலி மட்டும்தான் இங்க அதிகமிருக்கு” என்று நெஞ்சைத் தொட்டுக் காட்டினான்.

‘எல்லாமே தெரிஞ்சிருச்சா? யார் சொன்னது? கடவுளே இது என் வசீகரனுக்கு எவ்வளவு பெரிய தண்டனை.’ மனம் நினைக்க கணவனவனின் வேதனை அவளையும் வாட்ட கண்சிமிட்டாமல் அவனையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள் மிஸஸ்.பரிபூரணி வசீகரன்.

அவனோ, “எதைக்கொண்டு அதை சரி செய்யுறதுன்னு தெரியலை பரி. உன் வலிக்கும் என் வலிக்குமான நிவாரணம் நீ மட்டும்தான். நீ ம்னு ஒரு வார்த்தை சொல்லு பரி. என் மனைவியைத் தப்பாப் பார்த்த, பேசின அவங்களுக்கு மன்னிப்புக்கும் மேல ஒரு தண்டனை கொடுப்பேன்” என்றவனின் ரௌத்திரமான வார்த்தைதனில் அவளின் உள்ளம் குளிர்ந்ததோ! அவளறியாமல் அவளின் பிடிவாதம் தளர்ந்து கொண்டிருந்தது.

“மன்னிப்புன்ற வார்த்தை எதையும் சரிசெய்யாது என்பதனால்தான் எங்க வீட்டிலுள்ள யாரும் உன்னை வந்து பார்க்கலை. பார்க்கலைன்றதைவிட பார்க்க விடலை நான். அதே மாதிரி வெளியில் தப்பாகத் தெரிந்தாலும் நியாயமானவங்களும் என் வீட்டுல இருக்காங்க பரி. நீ நம்பலைன்னாலும் அதுதான் உண்மை.”

“எனக்கு நீ வேணும். நீ மட்டும்தான் வேணும். உன் இதயம் எனக்காக் துடிக்கிறது உண்மைனா, இன்னைக்கு ராத்திரி பனிரெண்டு மணிவரை இதே மண்டபத்துல இருப்பேன். அந்த நேரம் தாண்டினா, உண்மையிலேயே உனக்கு என்மேல எதுவும் இல்லைன்னு இங்கிருந்து கிளம்பிருவேன். அதுக்கப்புறம் எங்க, எப்படி இருக்குறேன்றது நீ உட்பட என் குடும்பம் யாருக்குமே தெரியாத இடம் போயிருவேன்.”

‘என்ன?’ என்று பூரணி முகம் பயத்தைக் காட்ட, அதில் புன்னகைத்தவன், “இது உன்னைப் பயமுறுத்த சொல்லலை பரி. இனியும் இங்கேயிருந்து உன்னைத் தொல்லை பண்றதுல எனக்கு விருப்பமில்லை. மீறி இருந்தா என் கால்கள் உன்னைத் தேடிதான் வரும்! என் பார்வை உன்னை மட்டுமே சுத்தும்! என் இதயம் உன்னை மட்டுமே யாசிக்கும்! உன்னை விடமாட்டேன், விட்டுக்கொடுக்க மாட்டேன்னு சொன்ன நானே இப்ப உன்னை விட்டுட்டுப் போறேன்.”

“ஒருவேளை உனக்கு வேற யாரையாவது பிடிச்சிருந்தா என்னை மறந்து கல்யாணம் செய்துக்கோ” என்றதில் ‘உன்னை மறந்து இன்னொருவனை நினைக்க, நான் ஏனடா உன்னுடன் சேர்த்து இத்தனை வேதனைகளைச் சுமந்து கொண்டிருக்கிறேன்’ என்ற கோபம் எழுந்தபோதிலும் அமைதியாகவே அவனைப் பார்த்திருந்தாள்.

“இப்படியொரு வாய்ப்பு நமக்குக் கிடைக்குமா தெரியாது. ஐ லவ் யூ பரி” என்றவன் அவளருகில் சென்று இறுக தன்னுடன் சேர்த்தணைத்து முகமெங்கிலும் முத்தத்தால் நிறைத்து இதழில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டு அவளைவிட்டு வேகமாக விலகிச் சென்றான் வசீகரன்.

இரவு பனிரெண்டு மணிவரை அவளுக்காகக் காத்திருந்தவன் மனைவி வருவதுபோல் தெரியவில்லை என்றதும், தொண்டையடைத்த வேதனையை விழுங்கி, “நான் இல்லைனாலும் நீ நல்லாயிருக்கணும் பரி. எங்கேயிருந்தாலும் என் நினைவுகள் எல்லாம் உன்னைச் சுற்றியே இருக்கும். நான் போறேன்” என்றவன் மண்டபத்தின் வரவேற்புப் பகுதிக்கு வர சுற்றிலும் ஒரே இருட்டாகயிருந்தது.

‘இந்த இருள்தான் இனி தன் வாழ்க்கை முழுவதும்.’ வருத்தத்துடன் விரக்திப்புன்னகை சிந்தி வெளியே செல்ல கதவை நெருங்குகையில் பளிச்சென்று அத்தனை விளக்குகளும் எரிந்தது.

திடீரென்ற ஒளி அவன் கண்களை கூசச்செய்ய, ஒரு கையால் கண்ணை மூடித்திறந்து பார்க்க, தன்னை நோக்கி தென்றலென வருடிச் செல்லும் புன்னகையுடன்! வசீகரிக்கும் பார்வையுடன்! மயக்கும் மான்விழியில் தன்னை வீழ்த்தும் தீவிரத்துடன் வரும் மனைவியவளைக் கண்டு மெய்மறந்து நின்றான் வசீகரன்.

அவளின் ஒவ்வொரு பாத அடிக்கும் அவன் பேசிச் சென்றபின் உள்ள நிகழ்வுகள் வந்து சென்றது.

முத்தமிட்டு வேகமாக விலகிச் சென்றதும் பிரமை பிடித்தாற்போல் நீண்ட நிமிடங்கள் அமர்ந்திருக்க, அவனின் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவனைச் சுற்றியே வலம் வந்தது. யாரோ தோளில் கைவைக்கவும் “வசீகரா!” என்று சந்தோஷத்தில் திரும்பியவள் அங்கு நின்றிருந்த தோழியைக் கண்டதும், “சண்மு” என்று அணைத்துக்கொண்டாள்.

“பூரணி என்னாச்சி? உன்னைக் காணோம்னு தேடிட்டு வந்தா இங்கயிருக்க. ஏன் முகமெல்லாம் கலங்கியிருக்கு? எதாவது பிரச்சனையா?” என்றாள் அவள் கண்ணீர் துடைத்து.

“என் வாழ்க்கையே பிரச்சனைதான் சண்மு. அவங்க மட்டும்தான் வாழ்க்கைன்னு ஆன பிறகும் சேர்ந்து வாழ ஏதோ தடுக்குது. என்ன முடிவெடுக்குறதுன்னே தெரியலை. இதுல நீயும் எனக்காகன்னு வாழ்க்கையை ஏற்படுத்திக்கலை. ரொம்பவே கஷ்டமாயிருக்கு சண்மு” என்றாள்.

“பூரணி! என் வாழ்க்கை உன்னால பாதிக்கலை. இதுவரை வந்த யாரையும் எனக்குப் பிடிக்காததாலதான் இன்னும் கல்யாண வாழ்க்கை அமையலை. மத்தபடி நீ நினைக்கிறது மாதிரியில்லை” என்று சமாதானப்படுத்த முயல,

“பொய் சொல்ற சண்மு. நான் சுயநலமா நடந்துக்குறேன்ல?”

“அப்படியா? போடி லூசு. நீயா எதையாவது கற்பனை செய்துக்காத. இன்னைக்கே ஒரு நல்ல சம்பந்தம் வந்தா உடனே கழுத்தை நீட்டிருவேன் சரியா? சரி சிரி” என்று பூரணியின் வாயை சிரிப்பதுபோல் தன் கையால் வைத்து, “இது அழகு” என்றாள்.

“சித்தி நீங்க ஏன் வீட்டுக்கு வரலை? நான் உங்களைக் கேட்டுட்டேயிருந்தேன்” என்ற கிருஷின் குரலில் இருவரும் எழ, “என்னை அங்க யாருக்கும் பிடிக்காதேடா” என்றாள் எதோ யோசனையில்.

“யார் சொன்னது? உங்களை எல்லாருக்கும் பிடிக்கும் சித்தி. உங்களைப் பார்த்ததும் எனக்கு எப்படி அடையாளம் தெரிஞ்சது சொல்லுங்க? வீட்டுல அம்மா எப்பவும் உங்களை நினைச்சி ஃபீல் பண்ணுவாங்க. அப்பா ஆறுதலா உங்களுக்காகதான் பேசுவாங்க. தினமும் நைட் உங்க பெயர் வராம இருக்காது.”

‘வீட்டைவிட்டு வந்ததில் குற்றமுள்ள நெஞ்சு குறுகுறுத்திருக்குமோ’ என்றது பூரணியின் மனசாட்சி.

“பாட்டி மட்டும் உங்களை சில நேரம் திட்டுவாங்க. பாட்டிக்கு ஹார்ட் அட்டாக் வந்த பிறகு உங்களைத் திட்டுறதில்லை. உங்களை கூட்டிட்டு வரச்சொல்லி சித்தப்பாகிட்ட சண்டை போடுறாங்க” என்றான்.

ஹார்ட் அட்டாக்கிலேயே அதிர்ந்து நின்றவள், “ஹார்ட் அட்டாக் யாருக்குன்னு சொன்ன கிருஷ்?” என்றவள் குரலில் பதற்றம் மட்டுமே!

“பாட்டிக்குதான் சித்தி. நாம ஹாஸ்பிடல்ல பார்த்தோம்ல அன்னைக்கு வீட்டுக்கு வந்ததும் பாட்டிகிட்ட சித்தப்பா சண்டை போட, அம்மாவும் சேர்ந்து ரொம்ப நேரம் சத்தமா கேட்டுட்டிருந்திச்சி. அதுக்கப்புறம் பாட்டிக்கு நெஞ்சுவலி வந்திருச்சி. சரியாகி வீட்டுக்கு வந்ததிலிருந்து உங்களைத்தான் கேட்கிறாங்க. எப்ப சித்தி வருவீங்க? சித்தப்பா உங்க போட்டோவையே பார்த்து பேசிட்டிருக்காங்க” என்றான்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“நான் அங்க வர்றது இருக்கட்டும். அம்மா வயித்துல பேபி எப்படியிருக்காங்க?” என்று பேச்சை மாற்றினாள்.

“நல்லா ஹெல்தியா இருக்கிறதா டாக்டர் சொன்னாங்க சித்தி” என்றான் துள்ளலுடன்.

“சரி ஜெஃப்ரின் பெரியப்பாகிட்ட நிறைய பலூன் இருக்கு. ஃப்ரீயாயிருக்காங்களா பார்த்து போய் வாங்கிக்கோ” என்றனுப்பினாள்.

“இத்தனை நாள் என் பின்னாடி சுத்தினாங்கதான? அத்தையைப் பற்றி கொஞ்சமாவது மூச்சுவிட்டாங்களா பாரு சண்மு?” என்றவள் குரலில் அத்தனை ஆதங்கம்.

“என்கிட்டயும் சொல்லலை பூரணி. மத்ததெல்லாம் வக்கனையா பேசுற உன் கொழுந்தன் சொல்லலை பாரு” என்று அங்கலாய்க்க,

“கொழுந்தன் உன்கிட்ட பேசுவாங்களா?” என கேட்டாலும் அதை பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளாமல், “ஹாஸ்பிடல்ல உண்மை தெரிந்ததும் அவங்களைத் திட்டிட்டு வந்ததும் காரணமாம் சண்மு. அப்ப என்னை வச்சிதான் ஏதோ நடந்திருக்கு. அத்தை.. அவங்களைப் பார்க்கணும் போலிருக்கு சண்மு” என்றாள் அனைத்தையும் மறந்து.

“பூரணி! அவங்க செய்ததை மறந்துட்டியா? இல்லை மன்னிச்சிட்டியா?” என்று தீர்க்கமாகப் பார்க்க,

“மறக்கக்கூடியதையோ, மன்னிக்கக்கூடியதையோ அவங்க செய்யலை சண்மு. ஆனாலும், இந்த மனசு அவங்களைத் தேடுது. அவங்க அன்பிற்கும் அரவணைப்பிற்கும் ஏங்குது. நிஜம் என்னன்னா.. என்னால அவங்களை வெறுக்க முடியலை சண்மு. விருப்பா.. வெறுப்பா கேட்டா, விருப்பம் பக்கம்தான் நான் சாய்வேன். அவங்களுக்கு ஒண்ணுன்னதும் உடம்பே பதறுது.”

“அவங்களுக்கும் எனக்குமான அன்பு ரொம்பவே குறைந்த நாள்தான் சண்மு. எங்கம்மா எனக்குத் தர மறுத்த அன்பு, அதை உணர்வுப்பூர்வமா அத்தைகிட்ட உணர்ந்திருக்கேன். உறவுமுறைதான் அத்தை. ஆனா, அவங்க எனக்கு அம்மாதான். அப்படிப்பட்டவங்க தீர விசாரிக்காம பேசினப்ப, ரொம்ப நாள் கஷ்டப்பட்டிருக்கேன். இப்பவும் அவங்க மேல தப்பு கிடையாதுன்னு மூளை சொல்லுது. மனசு அதை ஏத்துக்க மறுக்குது. இதுல நான் எப்படி மன்னிக்க?”

“அப்ப தண்டிச்சிருமா” என்ற குரலில், “அத்தை” என்று திரும்ப அவர் குரலைக் கேட்டதிலேயே அப்படியொரு ஆனந்தம்.

“அத்தைதான்! நீ எதிர்பார்த்த தாயன்பைக் கொடுக்க மறுத்த எனக்கு, என்ன தண்டனை கொடுத்தாலும் சந்தோஷமா ஏத்துக்குறேன். உன்னோட அருமை தெரியாம கண்டவங்க பேச்சையும் கேட்டுட்டு, ரொம்ப மோசமான மாமியாரா நடந்திருக்கேன்னு நினைக்குறப்ப என்மேலயே எனக்கு வெறுப்பாயிருக்குதுமா. குற்றவுணர்ச்சி என்னை முழுசா கொல்லும் முன்னே நீ எனக்கு தண்டனை கொடுத்திருமா” என்று இறைஞ்சினார்.

“அ..அத்தை என்ன பேசுறீங்க? நான் போய் உங்களுக்கு.. தண்டனை அது இதுன்னு என்னைக் கொல்லாதீங்க அத்தை. அம்மா பிள்ளையைத் திட்டினா பிள்ளையோட கவம் எவ்வளவு நேரம் தாக்குப்பிடிக்கும்? உங்களைப் பொருத்தவரை அதுமாதிரிதான் என்னோட கோவமும். என்ன செய்யாத தப்புக்கு அதிகபட்ச தண்டனை கொடுத்துட்டீங்க. இன்னும் தண்டனையைக் கொடுக்க ஹாஸ்பிடல் வரை போயிட்ட வந்திருக்கீங்க போல” என்றவள் கண்கலங்க பேச,

ஆனந்தியோ ‘எப்படி இவளால் மட்டும் முடிகிறது’ என்றெண்ணியபடி மருமகளைக் கண்டு மலைத்துப்போய் நின்றார்.

“எப்படியிருக்கீங்க அத்தை? கிருஷ் சொல்லலைனா கடைசிவரை சொல்லியிருக்க மாட்டீங்கதான? இவ்வளவு பேசும் உங்க பையன் ஒருவார்த்தை இப்படின்னு சொல்லியிருக்கலாம். கேட்டதிலிருந்து மனசெல்லாம் என்னவோ பண்ணது. இப்ப நீங்க நல்லாயிருக்கீங்கதான?” அவர் உடல்நலன் மட்டுமே பெரிதென்பதாய் கேட்டாள்.

கண்களில் கண்ணீருடன் உணர்ச்சிக் குவியலாய் நின்றிருந்த மருமகளின் கண்ணீர் துடைத்து, “நீ எனக்கு மகளா வந்திருமா” என்றார் குரல் அடைக்க.

“அப்ப உங்க பையனுக்கும் எனக்குமான உறவுமுறை மாறுமே” என கண்ணீருடன் சேர்ந்த புன்னகையுடன் கேட்டாள்.

“நீ என் மகளா வந்தா என் பையனை யாருக்காவது தத்துக் கொடுத்திருறேன். அப்ப கணக்கு சரியாகிரும்ல.” மருமகளின் பதிலில் அவருக்குமே கண்ணீரை மீறி புன்னகை வெளிப்பட்டது.

“பூரணி இவ்வளவுதானா உன்னோட கோவம்?” தோழியிடம் கோவமாகக் கேட்டு ஆனந்தியிடம் திரும்பி, “இவள் உங்களை விட்டாலும், நான் உங்க யாரையும் விடமாட்டேன். கேட்கிறதுக்கு ஆள் இல்லைன்னுதான இவ்வளவு செய்தீங்க? என் பூரணிக்கு நான் இருக்கேன். ஒவ்வொருத்தரையும் கேட்குற கேள்வியில்...” என்று நிறுத்த, தனக்காகக் கேள்வி கேட்கும் தோழியைக் கண்டு பூரணி மனம் பெருமையில் திளைக்க, அதேநேரம் தவறே செய்திருந்தாலும் மாமியாரைப் பேசுவதும் கஷ்டமாகயிருந்தது.

காதலுக்குக் கண்ணில்லை என்பார்கள். இங்கு பாசத்திற்கும் கண்ணில்லையோ!

“நாக்கைப் புடுங்கிக்கிற மாதிரி நீயாவது கேளுமா. எப்படியும் உன் தோழி கேட்கமாட்டா. அவள் சார்புல நீ கேளு. அப்படிக் கேட்பதைக் கூட எங்க வீட்டு மருமகளா வந்து கேளு” என்று அவளை வாயடைக்கச் செய்தார் ஆனந்தி.

மனதில் திக்கென்றாக, ‘அடப்பாவி டாக்டரே! வீட்டுலயும் சொல்லிட்டியா?’ என நினைத்து, “பூரணிமா குடும்பமே ஒரு தினுசாதான் சுத்துது” என்றாள் பூரணிக்கு மட்டும் கேட்கும்படி.

“அதனால்தான் உன்னைக் கூப்பிடுறாங்க” என்றாள். பட்டென்று சொல்லிவிட்டாலும் அவளுக்குமே மாமியார் யாரை மனதில் வைத்து சொல்கிறார் என்பது புரிந்தது. தினகரனைப் பொருத்தவரை சந்தோஷம்தான். ‘இருந்தாலும் அவன் குடும்பம்?’ கேள்விக்குறி மட்டுமே அங்கு.

“அப்ப நீ அங்க போக ரெடியாகிட்டியா?” என்று தீர்க்கமாகப் பார்க்க, பதிலுக்கு பூரணி புன்னகையைக் கொடுத்தாள். அதில் ‘என்னைப் புரிந்தது இவ்வளவுதானா?’ என்ற கேள்வியிருக்க, தோழியின் மனம் உணர்ந்தவளாய் கண்ணாலேயே மன்னிப்பைக் கேட்டு வாங்கிக்கொண்டாள் சண்முகி.

“அத்தை எங்க வீட்டு விசேஷத்துக்கு வந்திருக்கீங்க. சாப்பிட வாங்க” என்று அழைத்தாள்.

“இது உன் வீடில்லை பூரணிமா. நீ நம்ம வீட்டுக்கு வந்திருறியா?” கேட்கக்கூடாதென்று மூளை எச்சரித்தாலும் உதடுகளோ கேட்டிருந்தது.

மென்னகை பூக்க, “சரின்னு சொல்லி பொய்யா வாக்குறுதி கொடுக்க விருப்பமில்லை அத்தை. என்னைக்கும் அங்க வரமாட்டேன். இப்ப நமக்குள்ள இருக்கிற அன்பு நிலைக்கணும்னா என்னை என் போக்குலயே விட்டுருங்க.”

“உனக்கு உன் வசீகரன் வேண்டாமா?”

சற்று முன் அவன் பேசிச் சென்றது உயிர்வரை தாக்க சில நொடி மௌனத்திற்குப் பின், “அவங்களை வேண்டாம்னு சொன்னா நான் உயிரோடு இல்லைன்னு அர்த்தம் அத்தை. என் வசீகரன் எப்பவும் என் மனசுக்குள்ள, நினைவுக்குள்ள, உயிருக்குள்ளன்னு நிறைஞ்சிருக்காங்க. அது போதும் எனக்கு” என்கையில்,

“அத்தை எங்கயிருக்கீங்க?” என்று சத்தமாக அழைத்த ஐஸ்வர்யா, “உடம்பு சரியில்லாத நேரத்துல எங்க போனாங்கன்னு தெரியலையே..” முனகியபடி ஆனந்தி இருந்த அறை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தாள்.

“ஐஸ்வர்யா நான் இங்கயிருக்கேன்” என்ற மாமியாரின் குரலில் வேகமாக அந்த அறைக்குள் நுழைய, அதுவரை ஆனந்தியிடம் ஒட்டி நின்றிருந்த பூரணி ஐஸ்வர்யாவை முறைத்துவிட்டு விலகிப்போக, அதை உணர்ந்தவளோ அவளின் கைபிடித்து நிறுத்தி, “என்கிட்ட பேசமாட்டியா?” என்றாள்.

“யார் நீங்க?” பட்டென்று கேட்டாள்.

“உன்னோட அக்கா” என்று அவளுமே அதே வேகத்தில் பதிலளித்தாள்.

“அந்த வார்த்தைக்கு அர்த்தம் தெரியுமா? தாயில்லாத இடத்தில் அக்காதான் அம்மா. ஆனா நீங்க...” குரல் தடுமாறி நிற்க, ஐஸ்வர்யாவோ அடிபட்ட பாவத்தில் கலங்கி நின்றாள்.

“அந்த அம்மா ஸ்தானத்துல இருந்ததாலதான் தன்மேல் பழி விழுந்தாலும் பரவாயில்லைன்னு, உன் பாதுகாப்புக்காக உன்னை வீட்டைவிட்டு அனுப்பிட்டா” என்றார் ஆனந்தி.

“அத்தை! இவங்க...” என்று அன்றைய நினைவில் கலங்க,

“அன்னைக்கு ஐஸ்வர்யா செய்தது உன் நல்லதுக்காக மட்டுமே! காரணம் என்னன்னு கேட்காத. இது என் பெரிய பையனுக்கும் தெரியும்” என்றார்.

“நீங்க கூட சுவீ அத்தானோட சேர்த்து தப்பாப் பேசுனீங்கதான? நான் என்ன அப்படியா அத்தை?” என்று தேம்பி அழுதவளை அணைத்து, “என்னைக் கட்டினவர் கட்டின கட்டுக்கதையில் அவர் மேலிருந்த நம்பிக்கையில் அப்படிப் பேசிட்...”

“அம்மா” என்ற கர்ஜனைக்குரலில் பூரணியை விட்டு ஆனந்தி விலக, “என்ன சொல்றா இந்தப்பொண்ணு? இவளையும் என்னையும்... கடவுளே! என்ன நடக்குது நம்ம வீட்டில்? உங்க புத்தி ஏன் இப்படிப்போச்சி? அக்கா ஸ்தானம் அம்மான்னா, அப்ப அத்தான் ஸ்தானம் என்னம்மா?” என்றான் கோவமாக.

“இல்லைடா. உங்கப்...”

“அம்மா.. அவரை அப்பான்னு சொல்லாதீங்க. அந்தத் தகுதியை அவர் சில வருஷத்துக்கு முன்னவே இழந்துட்டார். சொந்த மருமகளைப் போய்.. ச்சீய்.. அவர் சொன்னார்னு நீங்களும்... உங்ககிட்ட இதை எதிர்பார்க்கலைம்மா.”

தாயைக் கண்டித்து பூரணியிடம் வந்தவன், “அம்மா சார்பா நான் உன்கிட்ட மன்னிப்பு கேட்குறேன்மா. தம்பி பொண்டாட்டியை தன் பொண்டாட்டியா பார்க்கிற அளவுக்கு மோசமானவனா அம்மா என்னை வளர்க்கலை..” என்று தாயைப் பெருமைப்படுத்தி, “அந்தாளை வைத்து என்னை எடைபோடாதமா. நீ எங்க வீட்டு கடைக்குட்டி இளவரசி. எனக்குத் தங்கை மாதிரிதான். தங்கையும் தாய் மாதிரிதான்மா. யார் என்ன சொன்னாலும் மன்னிச்சி மறந்திருமா” என்றான் கெஞ்சலாக.

“அத்தான்!” ஒருவரின் தப்பு ஒரு குடும்பத்தையே பாடுபடுத்தியிருப்பதை என்னவென்பாள்.

 

[saru]

Lovely

 

[Sorna Sandhanakumar]

Lovely

Thank You