அத்தியாயம் - 19

[Sorna Sandhanakumar]

19​

வேதவல்லிக்கு திருமணம் முடிந்த இந்த பத்து மாத இடைவெளியில் ஆராவைப் பற்றி வெற்றிவேல் முழுவதும் தெரிந்து கொண்டார். சரண், ஆராதனா கல்யாண விஷயங்கள் தவிர.

கீர்த்தனா படிப்பு முடிந்து, அரசு மருத்துவமனை ஒன்றில் பயிற்சி எடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்.

அபிநயாவிற்கு அபிஷேக் அவளின் வாழ்வில் மிக முக்கியமானவனாகிப் போனான். அவளின் தைரியம், தன்னம்பிக்கை எல்லாமே அவன் மட்டும் தான். அந்த அளவிற்கு அவளை தயார் செய்திருந்தான். அவளுக்கு அவன் முக்கியமானால் மட்டுமே அவளைக் குணப்படுத்த முடியும் என்பதே காரணம்.

சரண், ஆராதனாவிற்கு இன்னும் நான்கு நாளைக்குள் முதல் திருமண நாள். மனைவிக்கு சர்ப்ரைஸ் கொடுப்பதற்காக யாரும் அறியாமல் அவளின் மேஜையில் கடிதமும், பூவும் வைத்துச் சென்றான். அவன் வைத்துச் சென்றதை அப்பொழுது உள்ளே நுழைந்த சக்தி பார்க்க, டேபிள் மாற்றி வச்சிட்டானா?’ என்று நினைத்தவள், அதை எடுத்துப் பார்த்து படித்தாள்.

உனைக் கண்ட முதல் தருணம்,

ஆயிரம் கோடி தேவர்களும்,

அட்சதை போட்டு வாழ்த்தினரோ

எனக்கான தேவதை நீயென்று!

என் உடலும் மனமும்

உனைச்சுற்றியே வட்டமிட

உன் சுட்டு விழிப்பார்வைதனில்

எனையேத் தொலைத்தேனடி.

என் நேசமிகு நெஞ்சுக்குள்

நெருங்கியவளாய் நீயிருக்க,

உன் ஒற்றைப் புருவந்தூக்கி

எனை நெருங்கவிடாமல்

கொல்வதேனோ?

உன்னிடத்தில் எனைத் தேடி தேடியே,

நின் நிழலாக அலைகிறேனடி!

உன் தெற்றுப்பல் சிரிப்பழகில்

சிக்கிச் சிதறும் எனை

மீட்பாயா தேவதையே!

என்றென்றும்

உனக்கே மட்டுமானவன்.

கவிதையைப் படித்து முடித்தவள், அதே இடத்தில் வைத்துவிட்டு தன்னிடத்தில் வந்து அமர்ந்தவளுக்கு, மனமெல்லாம் குழப்பங்கள் சூழ்ந்தது. ‘எப்படி? எப்படி சாத்தியம்? எல்லாரையும் அக்கா, தங்கைன்னு கூப்பிடுறவர் ஒரே நேரத்துல ரெண்டு பொண்ணுங்க லைஃப்ல விளையாடுவாரா? இல்ல இருக்காது. வேற யாருக்காகவாவது வந்து வச்சிருப்பார்’ என்று தனக்குச் சாதகமானதாக நினைத்தாள்.

ஆராதனா வந்தமர்ந்ததும் காகிதத்தைப் பார்த்து கையில் எடுத்தவள், ‘யார்டா நமக்கு லெட்டர் வச்சது?’ என நினைத்து, பின்னால் திருப்பிப் பார்த்தாள். ‘அன்பு மனைவிக்கு அட்வான்ஸ் திருமண நாள் வாழ்த்துகள்’ என்றிருந்தது. பின், கவிதையைப் படித்தவள் முகத்தில் புன்னகை பெரிதாக, “கவிதை எல்லாம் வருமா மச்சான் உங்களுக்கு. பரவாயில்லையே நம்மாளும் ரொமான்ஸ் ஹீரோ தான்.”

ஆராதனாவின் செய்கையைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சக்திக்கு, குழப்பம் அதிகரித்ததே தவிர குறையவில்லை. ஆனால், சரண் மேல் அவள் வைத்திருந்த மதிப்பு குறைய ஆரம்பித்தது.

அபிஷேக் அபிநயாவிற்கான கடைசிகட்ட சிகிச்சைக்கான ஆலோசனையில் அவனின் அப்பா ஈஸ்வர், சரண், ராஜா இவர்களின் கூட்டணியில், இடம், நேரம், மருத்துவ ஊர்தி, உடனடி மருத்துவர், காவல்துறை பாதுகாப்பு என அத்தனை தயார் செய்தார்கள்.

சரணுக்கு தங்கையின் உயிருக்கு எதுவும் ஆகிவிடக் கூடாதென்ற பயம். “ஒண்ணும் ஆகாதுடா” என்று சொன்ன அபிஷேக் தனக்குமே சேர்த்து சொல்லிக் கொண்டான். வேறு விதமான பின் விளைவுகளும் வந்துவிடக் கூடாதென்று கடவுளை வேண்டினார்கள்.

சரண், ஆராதனாவுக்கு அழைத்து விஷயம் சொல்ல, அந்த நிமிடத்தில் இருந்து கடவுளிடம் தஞ்சமடைய ஆரம்பித்தாள்.

அனைவரின் திட்டப்படி ஞாயிறு மாலை நான்கு மணியளவில் தங்கையிடம் வந்த சரண், “குட்டிமா பெசன்ட் நகர் அஷ்டலக்ஷ்மி கோவில் போகணும் கிளம்பி வா” என்றான்.

“என்னண்ணா திடீர்னு அவ்வளவு தூரம் தாண்டி?”

“இல்லமா. இன்னைக்கு காலையில் இருந்தே எனக்கு அம்மா நியாபகமா இருக்கு. தற்செயலா அங்க போயிட்டு வந்தா என்னன்னு தோணிச்சி. அதான் உன்னைக் கூப்பிடுறேன். இன்னைக்கு ஷாப் ஹாஃப் டேதான? நீயும் எங்கேயும் போறதில்லை. கிளம்புறியா?”

“இதோ ஒரு பதினைந்து நிமிஷம்ணா” என்றவள் பத்தே நிமிஷத்தில் கிளம்பி வந்து, “வாண்ணா போகலாம். ஆமா ராஜா வரலையா?” என்று தம்பியைக் கேட்டாள்.

“யாரு அவனா? எப்ப அசோக் வந்தானோ அதில் இருந்து என்னை டீல்ல விட்டுட்டான்மா. இப்பல்லாம் நான் தனியாதான் எங்கயும் போறேன்” என சோகமாக சொல்ல,

“அண்ணா போதும். ஓவரா பண்ணாத. அவனாவது உன்னை விட்டுட்டுப் போறதாவது. யாருகிட்ட கதையடிக்கிற? இதெல்லாம் நம்ப நான் குழந்தை இல்லை” என்றாள்.

“நிஜம்மா. இப்பக் கூட பாரு, நான் கேட்டதுக்கு நானும், மச்சானும் பெசன்ட் நகர் பீச் போறோம். யூ ஆர் டூ லேட் ப்ரதர். மீ ஆல்சோ என்கேஜ்ட்” சொல்றான்.

அண்ணனின் பேச்சில் சிரித்தவள், “சீக்கிரம் வாண்ணா போகலாம்” என்று கிளம்பி கோவில் வந்து, அம்மனை தரிசித்து விட்டு ஓரிடத்தில் இருவரும் அமர்ந்து பேசிக் கொண்டிருக்கும் பொழுது, அங்கு வந்த ஆராதனாவைப் பார்த்தவன் முகம் அதிகபட்ச மின்சார ஒளியைப் பாய்ச்ச, அண்ணனின் பார்வை சென்ற இடத்தைக் கவனித்தவள் ஆராதனாவைப் பார்த்து “ஹாய்! இங்க... இங்க பாருங்க” என்று அழைத்தாள்.

பதிலுக்கு ஹாய் சொன்னவள் கணவனைக் கவனிக்காமல், அபிநயாவிடம் நலம் விசாரித்து சாமி கும்பிட்டு வருவதாகச் சொல்லிச் சென்று, சிறிது நேரத்தில் திரும்பி வந்து கொண்டிருந்தவளைப் பார்த்த சரண், மனைவிக்கு கண்களால் சைகை செய்தான். ஆராதனா புரியாமல் விழிக்க, தங்கைக்குத் தெரியாமல் கன்னத்தைக் காண்பித்தான்.

அவள் கன்னத்தைத் தடவியபடி இவர்களை நெருங்க, ‘அடப்போடி. உனக்கு சைகையில சொல்றதுக்கு நானே பண்ணியிருக்கலாம்” என்றெண்ணி, “குட்டிமா இதோ வந்திடுறேன்” என்று செல்லும் போதே மனைவியின் கைபிடித்து ஆள் இல்லாத இடமாக கூப்பிட்டுப் போனான்.

“ஏய் ஜாடையில சொன்னா புரியாதா?”

“என்ன புரியாதா? சொல்ற விதமா சொன்னா புரிஞ்சிருக்கும். உங்களுக்குச் சொல்லத் தெரியலைன்னு சொல்லுங்க.”

“ம்... சொல்ற விதமாவா, இரு செஞ்சே காண்பிக்கிறேன்.” தன் கைக்குட்டை எடுத்து அவள் கண்களை நேருக்கு நேர் பார்த்துக் கொண்டே, கன்னத்திலுள்ள குங்குமத்தைத் துடைக்க, கணவனின் பார்வை ஈர்ப்பில் கண்மூடி திறந்து மென்மையாகப் புன்னகைத்தாள்.

“ஸ்... சிரிக்காத சொல்லியிருக்கேன்ல?”

‘ஹா...ஹா...’ என சத்தமாகச் சிரித்தவள். “வாய்விட்டுச் சிரிச்சா தான இந்த டயலாக் வரும். இப்ப என்ன? உதட்டோரச் சிரிப்புக்கும் சிரிக்காதன்னு கமண்ட் வருது” என்றாள் கேலியாக.

அவர்களின் பேச்சின் நடுவில் குறுஞ்செய்தி வர எடுத்துப் பார்த்தவன், “தனு வா. எல்லாரும் ஸ்பாட்ல தான் இருக்காங்க” என்றான்.

“எல்லாம் நல்லபடியா முடியும்ங்க. எல்லாத்தையும் நல்லபடியா முடிச்சித் தருவாங்க இந்த அம்மன்” என்றாள் ஆறுதலாக.

முதலில் சரண் பின்னால் ஆராதனா வர, அவளைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த அபிநயாவிற்கு அவளின் முகச்சிவப்பு சொன்ன சேதி திருப்தியாக, ‘எங்க அண்ணனுக்கு பெர்பெக்ட் மேட்ச். குட் செலக்ஷன் அண்ணா’ என்று மனதினுள் பாராட்டினாள்.

சிறிது நேரத்தில் ராஜாவிடம் இருந்து அழைப்பு வர, எடுத்த அபிநயாவிற்கு, ராஜாகிட்ட இருந்து எனக்கு போன் வருது. மெசேஜ் தான பண்ணுவான். இதென்ன புதுசா’ என்ற யோசனையுடன் அழைப்பை ஏற்க, “அண்ணா எங்கி இருக்கீங்க? சீக்கிரமா பெசன்ட் நகர் பீச் வாங்கண்ணா? இங்க ஒரு அசம்பாவிதம் நடக்குது. என்னால தடுக்க முடியலை. மச்சானுக்கு...” என்று முடிக்காமல் அழுதான்.

“ஏன் அண்ணா பதில் பேசாம இருக்க?” சில நொடி அமைதி தொடரவும், “அக்கா நீயா? சாரிக்கா. அண்ணன்னு நினைச்சி உனக்குப் போட்டுட்டேன். அண்ணன் பக்கத்துல இருந்தா கொடுக்கா” என்றதும் அண்ணனிடம் கைபேசியை நீட்டியவள் கண்ணிலிருந்து கண்ணீர் வந்தது.

“என்னடா குட்டிமா?” என்றவனிடம், பேசுமாறு சொல்ல, பெயர் பார்த்து, “ராஜா என்னடா? ஏன் குட்டிமா அழறா?” என்றவனை தடுத்து சொல்ல வேண்டியதைச் சொல்லி வைக்க, சரணும் அதிர்ச்சியில் இருந்தான்.

“தனு நீ குட்டிமாவைக் கூப்பிட்டு அத்தைகிட்ட விட்டுரு. நான் என்னன்னு பார்த்துட்டு வர்றேன்” என்றான் தவிப்பான குரலில்.

அபிநயா ‘நானும் வருவேன்’ என்று அடம்பிடிக்க,

“குட்டிமா! உனக்கு தண்ணினா ஆகாது. உனக்கு எதுவும் ஆகிட்டா, நான் என்ன செய்வேன்? அங்க என்ன பிரச்சனைன்னு தெரியலை. நான் பார்த்துட்டு போன் பண்ணிச் சொல்றேன்.”

“இல்ல நானும் வர்றேன். என்னையும் கூப்பிட்டுப் போண்ணா. டைம் ஆகுது” என்று பரிதவித்தாள்.

“நீயும் வர்றியா தனு” என்று கேட்க, ‘சரி’ என தலையசைத்தவள், அபிநயாவின் கண்களைத் துடைத்து “ஒண்ணும் இல்லை அபி. பயப்படாம வா” என்றாள்.

அவர்கள் கார் இலகுவாக எடுக்குமிடத்தில் இருக்க, இரண்டு கிலோ மீட்டர் தூரத்தை நான்கு நிமிடங்களில் கடந்து, கடற்கரையை அடைய, அவசர அவசரமாக இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்தவள், கடல் தண்ணீரைப் பார்த்ததும் கால்கள் அசையாமல் அதே இடத்திலேயே நின்றாள். அவளுக்கு ஆகாத, அவளின் தாயின் உயிர் வாங்கிய தண்ணீர். அவளை மேலே முன்னேற விடாமல் தடுத்தது.

சரண் தங்கையின் அருகில் வந்து, “எதோ கூட்டமா தெரியுதுடா. வா போகலாம்” என்று கூப்பிட, தன் தயக்கத்தையெல்லாம் விட்டு அவளின் அபியைத் தேடி ஓடினாள். அங்கு அவள் கண்ட காட்சி, அவள் உயிரையே பிழிந்தெடுக்கும் காட்சி.

அவளருகில் வந்த ராஜா ஆறு ஏழு வயது உள்ளக் குழந்தையைக் காண்பித்து, “அக்கா அந்தக் குழந்தையை தண்ணீர் இழுத்துட்டுப் போயிருச்சி. பக்கத்துல யாரும் இல்லாததால மச்சான் காப்பாத்தப் போனாங்க. காப்பாத்தவும் செஞ்சிட்டாங்க. அங்க சுழல் மாதிரி ஏதோ ஒண்ணு இருக்கு. யாரும் பக்கத்துல வராதீங்கன்னு சொல்றாங்க. அந்தப் பொண்ணு மூழ்கிடக் கூடாதுன்னு கழுத்திலேயே உட்கார வச்சிட்டாங்க.”

அவன் சொன்னதை காதில் வாங்கினாளா தெரியாது. அபிநயா அபிஷேக்கைப் பார்த்தாள். “அபி.. அபி வா” என்று வாய் திறந்து கத்தினாள். ஆனால், சத்தம் வரவில்லை. சுற்றுப்புறம் மறந்து கத்தினாள். தண்ணீரில் மூழ்கி மூழ்கி எழுந்தவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தவள் கண்முன், தாயின் முகம் தோன்றியது.

தன் கண்முன் உயிர் பிரிந்த தாயின் முகம் தெரிய, “அபி... அபி” என அரற்றிக் கொண்டிருந்தவள், “அம்மா... அம்மா” என்று முனக ஆரம்பித்தாள். அவள் கண்களிலிருந்து அபிஷேக் சுத்தமாக மறைந்தான். அவன் கண்களைப் பார்த்தவளுக்கு கடைசியாகத் தாயின் உயிர் பிரிந்த அந்தக் கண்கள் நினைவு வர, “அம்மா அம்மாஆஆ” என்று தண்ணீருக்குள் ஓடியவளை சரணும், ராஜாவும் பிடிக்க, “என்னை விடுங்க. நான் அம்மாகிட்ட போகணும்” என்று மெல்லிய குரலில், ஆம் குரல் மெல்லிதாக வந்தது. “என்னை விடுங்க. அம்மா இதோ வர்றேன்ம்மா. அம்மாஆஆஆ...” என்றலறியபடி மயங்கிச் சரிந்தாள்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

உடனடியாக அவசர மருத்துவ ஊர்தியில் ஏற்றி முறையான சிகிச்சை ஆரம்பிக்க, அபிஷேக் அந்தக் குழந்தையைத் தாயிடம் கொடுத்து நன்றி சொல்லி வேகமாக வந்தான்.

“அசோக் குட்டிமாக்கு ஒண்ணும் ஆகாதுல்ல? எங்கம்மாடா அவ. அவளுக்கு மட்டும் எதாவது ஆச்சின்னா.. நா..நான்..” என திணறி, “அவ சரியாகிருவாள்ல?” என கேட்டான்.

அவனைத் தட்டிக் கொடுத்து, “சரியாகிருவா சரண். எனக்கும் அவதான் உயிர். கண்டிப்பா மீண்டு வருவா” என்று நம்பிக்கையுடன் சொல்லி, “இந்த நிலையில நீ ஆம்புலன்ஸ்ல வரவேண்டாம். கார்ல வா நான் அவளோட இருக்கேன்” என்று சென்றான்.

ஆராதனாவிற்கு கணவனை அந்த நிலையில் பார்க்க முடியவில்லை. அவள் கண்களிலும் கண்ணீர் வர, அழுவதற்கான நேரம் இதுவல்ல என்று கண்ணீர் துடைத்து, “வாங்க ஹாஸ்பிடல் போகலாம். ராஜா கார் ஓட்டத் தெரியும் தான?” என கேட்டதும் தன் அக்காவை செல்வதையே பார்த்துக் கொண்டிருந்தவன் சம்மதமாய் தலையசைத்து வந்து காரை எடுத்தான்.

கையைப் பிடித்து ஆறுதலாக தட்டிக் கொடுத்த மனைவியை இறுக கட்டிக் கொண்டு சரண் அழ, கணவனின் முதுகை வருடியவள், “ஸ்... அமைதியா இருங்க. நியாவுக்கு ஒண்ணும் ஆகாது. அவ கடைசியில பேசினாதான. மயக்கம் தெளிஞ்சதும் உங்க காதுல ரத்தம் வர்ற அளவுக்கு, சூப்பரா பேசுவா பாருங்க.”

“நிஜமா நடக்கும்ல தனு?”

“கண்டிப்பாங்க. எங்க அத்தை எதாவது சொன்னா பழிக்குமாம். நான் அவங்களைப் போலன்னு அப்பா சொல்வாங்க. தனாகுட்டி நீ எங்க அக்கா மாதிரி, நல்லதை மட்டும்தான் சொல்லணும்னு சொல்லியிருக்காங்க.” அதனால கண்டிப்பா சரியாகிரும்” என்றாள்.

அவளின் பேச்சைக் கேட்ட சரணின் முகம் கொஞ்சம் தெளிவாகி பளிச்சென்றானது.

ராஜாவிற்கு அவளின் புத்திசாலித்தனம் பிடிக்க, ‘அண்ணனுக்கு ஏற்ற ஜோடி’ என்று நினைத்தான்.

இவர்கள் மருத்துவமனை நுழைய, அபிநயாவை அவசர சிகிச்சைப் பிரிவில் சேர்த்து செயற்கை சுவாசத்திற்கு ஆக்ஸிஜன் மாஸ்க் பொருத்தி, சிகிச்சை துரித கதியில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.

அதேநேரம் வீட்டில் உள்ளவர்கள் வர, சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே வந்த மருத்துவர், “நோ ப்ராப்ளம். ஹார்ட் பீட் எல்லாம் சரியா இருக்கு. கொஞ்சம் ஓவர் அதிர்ச்சி. அதனால எழ டைம் ஆகும். இல்லைனா...”

அந்த இல்லைனாவை முடித்து அவர் அடுத்த வார்த்தை செல்வதற்குள் அனைவரும் அதிர்ந்து, ஆளாளுக்கு ஆயிரம் கற்பனைகள் ஓட, அபிஷேக்கிற்குமே பயம் பிடித்தது.

“இரண்டு நாள் ஆகும். அவங்க அதிர்ச்சி நார்மலுக்கு வந்து, மூளை அறிவுறுத்தி மனசுல உள்ள போராட்டம் எல்லாம் முடிஞ்சி, தெளிவா கண் முழிப்பாங்க. உயிருக்கு எந்தவிதமான ஆபத்தும் இல்லை. டேக்கேர்” என்று சென்றார்.

அனைவரும் அவள் கண்விழிக்க காத்திருக்க, ஆராதனாவை ராஜாவுடன் விடுதிக்கு அனுப்பி வைத்தான்.

அபிநயாவின் நினைவுகளோ அவளுடன் போட்டி போட்டுக் கொண்டிருக்க, அம்மா, அபிஷேக் முகங்கள் மாறி மாறி வர, உடல் தூக்கிப் போட்டது.

அவளின் நினைவுகளில் இருந்து வெளியே வர வைக்க, அபிஷேக் அவளிடம் பேச்சிக் கொடுக்க ஆரம்பித்தான். “அபி! என்னைப்பாரு நான்தான்டா அபி. உன் அபி. எனக்கு எதுவும் ஆகலை. பக்கத்துல தான் இருக்கேன். கண்ணைத் திறந்து பாரு. நீ என் உயிர்மா. உன்னைவிட்டுப் பாதியிலேயே போவேனா? நம்ம கல்யாணம், குழந்தை, சண்டை, கலாட்டான்னு எவ்வளவு இருக்கு” என்று அவளிடம் மெல்ல பேச்சிக் கொடுக்க, சரண் மறுபுறம் இருந்து சிறு வயது முதல் நடந்த சிலவற்றை நினைவுபடுத்தினான்.

மனநல சிகிச்சையில் அம்மாவும், அபிஷேக்குமாக இருந்தவள், கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அபிக்கு வர முழுதாக ஒன்றரை நாள் பிடித்தது. மெல்ல கண்விழித்தவள் அப்பா, அண்ணன், அபிஷேக் என அனைவரையும் சுற்றிய பார்வை அபிஷேக்கிடம் நிலைகுத்த, அவன் நலமாக இருக்கிறான் என்று உணர்ந்த நொடி நிம்மதியாகக் கண்மூடினாள்.

அதைப் பார்த்து பயந்தவர்களை, “இவ்வளவு நேரம் மயக்கத்தில் இருந்ததால, இப்ப தெளிஞ்ச மனசோட தூங்குறா. தூங்கி முழிக்கட்டும்” என்றான் அபிஷேக்.

முழுதாக இரண்டு நாளை விழுங்கி கண்விழித்தாள் அபிநயா. இரவும் பகலுமாக அவளைக் காவல் காத்தவர்களை ஏமாற்றாமல், “அப்பா” என்றழைத்தாள் வெற்றியின் செல்லப் பெண் அபிநயா”

குரல் ஒரு குழந்தையின் குரல் போல மென்மையாக வர, என்ன என்று கேட்டவர்களுக்கு, “அது ரொம்ப வருஷமா பேசாம இருந்ததால, குரல் இப்படித்தான் இருக்கும். அக்காவுக்கு ஸ்பீச் தெரபி கொடுக்கணும். அக்கா முயற்சி பண்ணினா கூடிய சீக்கிரம் நார்மலா பேசுவாங்க” என்றான் ராஜா.

சரண் தங்கையின் தலைகோதி விட, “அண்ணா எனக்குப் பேச்சு வருது. நா..நான் பேசுறேன்ணா” என்றவள் கண்ணில் ஆனந்தக் கண்ணீர்.

“பாப்பா அமைதியா இருடா. ரொம்ப ஸ்ட்ரெயின் பண்ணாத” என்று கண்ணீர் துடைத்த தந்தையைக் கட்டிக் கொண்டாள்.

அபிஷேக் அருகில் வந்து, “மாமா டிஸ்சார்ஜ் பண்ணி ஒரு ரெண்டு நாளைக்கெல்லாம் ஸ்பீச் தெரபி ஆரம்பிக்கலாம். ரெண்டு மாசத்துக்குள்ள சரியாகிரும். அதாவது எங்க கல்யாணத்துக்குள்ள” என்றான்.

அபிஷேக்கின் கையைப் பிடித்த வெற்றிவேல், “ரொம்ப தேங்க்ஸ் அசோக். என் பொண்ணை எனக்கு நல்லபடியா கொடுத்திருக்க. எவ்வளவு நன்றி சொன்னாலும் இதுக்கு ஈடாகாது.”

“என்ன மாமா நீங்க? அவ எனக்கு மனைவியா வரப் போறவ. நான் அவளைப் பார்த்துக்காம யார் பார்த்துப்பாங்க.”

அபிநயா பேச ஆரம்பித்ததை சரண் ஆராவிற்கு தெரிவிக்க, “நான் வரவா?” என கேட்டவளிடம், “நான் நாளைக்கு ஆபீஸ் வருவேன். திரும்பி வரும் போது கூப்பிட்டு வர்றேன். இப்ப நிம்மதியா தூங்கு.”

“சரிங்க நீங்களும் நல்லா ரெஸ்ட் எடுங்க. அப்புறம் நாளைக்கு...” என்று ஆரம்பித்து, “இல்லை ஒண்ணுமில்லை. நாளைக்கு வாங்க நேர்ல பேசிக்கலாம் “என்றாள்.

இரண்டு நாளாக சாப்பிடாமல், தூங்காமல் இருந்த கணவனை அருகில் இருந்து கவனிக்க முடியலையே என தன்னையே எண்ணி நொந்தவள், அவ்வப்போது அழைத்து அவனுக்கு ஆறுதல் சொல்லவும் மறக்கவில்லை. அவனின் சந்தோஷப் பேச்சில் தான் நிம்மதியானாள்.