துடிக்கும் ரோஜா - 2

[IRCaroline]

அத்தியாயம் - 2
​

உதயன் உணவகத்தில் தனக்குத் தேவையான காலைச் சிற்றுண்டிப் பொட்டலத்தை வாங்கிய பிறகுத் தன் இரண்டு சக்கர வாகனத்தை நோக்கி மெல்ல நடை போட்டுச் சென்று வாகனத்தை இயக்கியவன் தன் கைக் கடிகாரத்தைப் பார்த்தான்.

சிறிது நேரம் யோசித்தபடி நின்றவன் தன் வாகனம் தடதடக்கப் புறப்பட்டுச் சென்று தெருவின் முனையில் உள்ள வீட்டின் முன் வாகனத்தை நிறுத்திவிட்டு, தன் முதுகுப் பகுதியைத் தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டே நடந்தான்.

ஒவ்வொரு அடியெடுத்து வைக்கும் போதும் தன் கண்களை மட்டும் சுழல விட்டுச் சுற்றிச் சுற்றிப் பார்த்துக் கொண்டே சென்றான். எவருக்கும் சந்தேகம் வராதபடி தன் முகத்தை முகமூடி அணிந்து மறைத்திருந்தான். கருப்புக் கண்ணாடியும் தலையில் தொப்பியும் அணிந்து சென்றவனை அவ்வளவு எளிதில் யாரும் அடையாளம் கண்டுவிட முடியாது.

தெருவின் மறு முனைக்கு வந்து ஒரு வீட்டின் முன் நின்று மீண்டும் கண்களைச் சுழல விட்டு வீட்டின் கதவைத் திறந்து உள்ளே சென்று, அழைப்பான் மணி பொத்தானை அழுத்தினான்.

மணி ஒலித்து இரண்டு நிமிடங்கள் கழித்தே கதவைத் தாரிணி திறக்க, “சிற்றுண்டி ஆர்டர் போட்டிருந்தீங்களா மேம்?”

தாரிணி சந்தேகமா உதயனை மேலும் கீழும் பார்க்க, “ஆமா போட்டிருந்தேன். ஆனால், வர முப்பது நிமிடம் ஆகும்னு மொபைலில் காட்டுது. நீங்க எப்படி?” எனக் கைப்பேசியைப் பார்த்தவாறே கேட்டாள்.

“ஏதாவது சிக்னல் பிரச்சனை இருந்திருக்கலாம் மேம். அதனால், உங்களுக்கு அப்டேட் ஆகாம இருந்திருக்கும்.” என்றான்.

“ம்ம், சரி இருங்க பணம் எடுத்துட்டு வரேன்” என்று உள்ளே சென்றாள்.

தாரிணி உள்ளே செல்லும் வரை காத்திருந்த உதயன் சத்தம் இல்லாமல் ஒவ்வொரு அடியாக எடுத்து வைத்துச் சென்று, தாரிணி சென்ற அறைக்குள் தானும் நுழைந்து, தன் முதுகில் மறைத்து வைத்திருந்த கத்தியைக் கையில் எடுத்துத் தயாராக நிற்க, தாரிணி திரும்பி அவள் எதிர்பாரா அடுத்த நொடி அவள் இதயத்தில் கத்தியைச் சொருகினான். முழு பலத்தோடு குத்தியதில் தாரிணி நெஞ்சைப் பிடித்தபடிச் சத்தம் இல்லாமல் சுருண்டு விழுந்து தன் உயிரை விட்டிருந்தாள்.

மெதுவாக நடந்து வரவேற்பு அறைக்கு வந்தவன், ஒவ்வொரு அறையாக நோட்டமிட்டுக் கொண்டே வந்தவன் குளியலறையினுள் சென்று தன் கைகளைக் கழுவிய பிறகு குளியலறை முழுவதையும் சுற்றிச் சுற்றிப் பார்க்க, அலமாரியில் அடுக்கி வைத்திருந்த சோப்பு, ஷாம்புவை எடுத்து முகர்ந்து பார்த்துவிட்டு, ‘ப்பா என்ன வாசனை! ஒரு குளியல் போட்டுவிட்டுப் போக வேண்டியதுதான்’ என்று தன் காரியத்தில் இறங்கினான்.

குளித்து முடித்து வெளியில் வந்து தனது கைப்பையில் அடுக்கி வைக்கப்பட்டிருந்த சோப்பு, ஷாம்புவை எடுத்து வைக்கத் தொடங்கினான். மீண்டும் ஒரு முறை சுற்றிப் பார்த்துவிட்டு வீட்டைவிட்டு வெளியே வர, சிறிது யோசனைக்குப் பிறகு உள்ளே சென்று தான் எடுத்த சோப்பு, ஷாம்புவை தன் கைக்குட்டையால் துடைத்த பிறகு எடுத்த இடத்திலே வைத்துவிட்டு அவசரமாக வெளியேறிச் சென்றான்.

******

“காலை நேரம் கொலை நடந்திருக்கு. பால் வாங்க, நடைப்பயிற்சி போறவங்கன்னு நிறைய பேர் நடமாடும் நேரம், இதில் ஒருத்தர் கூடக் கொலைகாரனைப் பார்க்கலையா? பாடியை முதலில் பார்த்தது யாரு?” என்று கவின் கேட்டுக் கொண்டே தாரிணியின் உடலைச் சுற்றிச் சுற்றி வந்தான்.

“ஸ்விக்கியிலிருந்து சிற்றுண்டி டெலிவிரி பண்ண வந்த பையன்தான் பார்த்திருக்கான்” என்ற ஆய்வாளர் தான்யா, விநியோகிக்க வந்த பையனைக் கையை அசைத்து அருகில் வரும்படி அழைத்தாள்.

“நீ எதுக்கு அறைக்குள் வந்த? வெளியில் நின்றுதானே டெலிவிரி பண்ணனும்?” சந்தேகமாக அவனைக் கூர்ந்து பார்த்துக் கேட்டான் கவின்.

“ரொம்ப நேரமா கால் செய்தேன் எடுக்கவே இல்லை. உள்ள வந்து காலிங் பெல் அடித்தேன். கதவைத் தட்டிப் பார்த்தேன். அவங்க வெளியில் வரவும் இல்லை. எந்தச் சத்தமும் இல்லை. வேற பொருளா இருந்தா திரும்பக் கொண்டு போயிருப்பேன். இட்லியும் தோசையும் திரும்பக் கொண்டு போக முடியாது. அதனால், வேகமா கதவைத் தட்டவும் கதவு திறந்துருச்சு. உள்ளே எட்டிப் பார்த்தா, இவங்க கால் மட்டும் தெரிந்தது. பயந்து போலீஸ்க்குத் தகவல் சொல்லிவிட்டேன்” தான்யாவிடம் சொன்னதைப் பிசிறாமல், குரல் நடுங்கக் கவினிடமும் சொன்னான்.

“சார், கொலையைச் செய்துவிட்டு நிதானமா குளிச்சிட்டு, உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுப் போயிருக்கான்.” எனத் தான்யா சொல்ல,

“இவர்தானே சிற்றுண்டி கொண்டு வந்தார், அப்போ எப்படி?” தான்யா முகம் பார்த்தான் கவின்.

“அவன் வரும் போதே வாங்கிட்டு வந்திருப்பான் போல. பொட்டலம் கட்டிய காகிதம் குப்பைக் கூடையில் இருக்கு” என்றாள்.

“பொட்டலத்தில் கடை பெயர் எதுவும் இருக்கா?”

“பழைய செய்தித்தாளில் கட்டி வாங்கிட்டு வந்திருக்கான். அதை வைத்து ஒன்னும் பண்ண முடியாது சார்.”

“ம்ம்… பத்து நாள் முன்னாடி நடந்த கொலை மாதிரியே இதையும் பண்ணியிருக்கான். இவன் தொடர் கில்லரா? இல்லை, சைக்கோவா?” எனக் கேட்டபடியே வீட்டிற்குள் ஒவ்வொரு இடமாகச் சென்று தடயம் எதுவும் விட்டுப் போயிருக்கிறானா எனக் கூர்ந்து பார்த்தபடி இருந்தான் கவின்.

“சார், ஒரே மாதிரிக் கொலை பண்ணி இருக்கிறதைப் பார்த்தா தொடர் கில்லர் மாதிரி தெரியுது. கொலை பண்ணிட்டுக் குளித்து முடித்துச் சாப்பிட்டுட்டுப் போறதைப் பார்த்தா சைக்கோவா இருப்பான் போலிருக்கு” என்றாள் தான்யா.

நானும் இதைத்தானே சொன்னேன் என்று நினைத்தவன் கவின் திரும்பித் தான்யாவை மேலும் கீழும் பார்த்துவிட்டு, “கொலையான பெண்ணைப் பற்றி விபரங்கள் எதுவும் விசாரிச்சீங்களா? இந்த வீட்டில் அவ மட்டும்தான் இருந்தாளா?”

“அவ மட்டும்தான் இருந்திருக்கா. அவ மொபைலில் இருந்த விபரங்களை வைத்து அவ வீட்டுக்குத் தகவல் கொடுத்துட்டோம்.”

“ம்ம்… அக்கம் பக்கம் விசாரிச்சீங்களா? யார் வீட்டிலும் சிசிடிவி இருக்கான்னு பார்த்து ஃபுட்டேஜ் வாங்கிப் பாருங்க.”

“சப்-இன்ஸ்பெக்டர் சந்தியாவும் ஹெட்-கான்ஸ்டபிள் சரணும் விசாரிக்கப் போயிருக்காங்க சார்” என்ற தான்யா அலமாரியில் பார்த்தபடி வந்தவள் அதிலிருந்த நாட்குறிப்பேட்டை எடுத்துப் படிக்கத் தொடங்கினாள்.

தான்யா குறிப்பேட்டில் இருப்பதை ஆர்வமாகப் படிப்பதைக் கண்ட கவின், “அந்த நாட்குறிப்பில் என்ன இருக்கு?” என்றபடி அவள்பின் நின்று குறிப்பேட்டைப் பார்க்க, அதைக் கவனிக்காத தான்யா சட்டென்று திரும்ப, அவன்மீது மோதி நிற்க முடியாமல் தடுமாறினாள். உடனே சுதாரித்த கவின் அவளைத் தன் கைகளில் தாங்கிப் பிடித்தான்.

கவினின் தொடுதலில் தேகம் குளிர்ந்து சில்லென்று இரத்த ஓட்டங்களில் நரம்புகள் சுண்டி இழுக்க, தன்னை மறந்து கவினின் நெஞ்சில் தலை சாய்க்க, சட்டென்று தான்யாவை தள்ளி நிறுத்தினான் கவின்.

சில நொடிகள் கண்களை மூடித் திறந்தவள், “இந்த நாட்குறிப்பில் இருப்பது காதல் கவிதைகள். அதைப் பற்றி உங்களுக்கு எங்கே புரியப் போகுது? உங்களுக்குத் தெரிந்தது எல்லாம் கொலை, கஞ்சா, ரேப் கேஸ்தான்” என்றவள் கவினின் கண்களை ஆராய்ந்து ஒன்றும் தேறாதென்று, அவன் கையில் குறிப்பேட்டைக் கொடுத்தபிறகு அலமாரியை மீண்டும் சோதனைப் போடத் தொடங்கினாள்.

அலமாரியில் ஒன்றும் கிடைக்கவில்லை என்றதும் தாரிணியின் கைப்பேசியை ஆராய்வதில் மும்முரமானாள் தான்யா. சில புகைப்படங்கள் சந்தேகமாக இருக்க, கவினிடம் காண்பித்து, சார், இந்தப் புகைப்படங்களைப் பாருங்க. நாட்குறிப்பில் உள்ள காதல் கவிதையைப் படிச்சிட்டு யாரையோ காதலிக்கிறா போலன்னு நினைச்சா, இவ பல பேருடன் விதவிதமா புகைப்படம் எடுத்திருக்கா. அப்படின்னா இவ எப்படிப்பட்டப் பொண்ணு?” என்ற சந்தேகம் தான்யாவிற்கு எழ,

கவின் கைப்பேசியை வாங்கி புகைப்படங்களைத் திரும்பத் திரும்பப் பார்க்க, “ரொம்ப நெருக்கமா கட்டிப் பிடித்தபடி இருக்கிறதைப் பார்த்தா, யாருமே ஃப்ரெண்ட்ஸ் மாதிரி தெரியலையே. காதலிக்கிறதா சொல்லி ஏமாற்றி இருக்கலாம். அதனால், இதில் யாரோ இவளைக் கொலை பண்ணி இருக்கலாம்” என்று யூகத்தில் சொன்னான் கவின்.

 

[IRCaroline]

“சார், அப்படின்னா பத்து நாளைக்கு முன்னாடி நடந்த அகிலன் கொலையும் இதுவும் ஒரே மாதிரி இருக்கே. இவளுக்கும் அகிலனுக்கும் என்ன சம்பந்தம் இருக்கும்?”

“ஆமா முதலில் இந்தப் புகைப்படத்தில் இருக்கிற எல்லோரையும் விசாரிக்கனும். அடுத்து அகிலனுக்கும் தாரிணிக்கும் எதுவும் சம்பந்தம் இருக்கான்னு பார்க்கனும். புகைப்படத்தில் இருக்கிற எல்லோருடைய நம்பரும் கைப்பேசியில் இருக்கான்னு பார். சந்தியாவும் சரணும் வந்தபிறகு ஆபீஸ்க்கு கூட்டிட்டு வாங்க” என்ற கவின் அடுத்த அறைக்கு நகர்ந்தான்.

கவின் பின்னாடியே சென்ற தான்யா, “சார், என்னுடைய வழக்கு கிடப்புலையே கிடக்கு. அதை எப்போ தூசி தட்டி எடுக்கப் போறீங்க?” என்று புதிர் போட்டாள் தான்யா.

இரு புருவங்களையும் உயர்த்தி என்னவென்ற தொணியில் பார்க்க, “நான் விண்ணப்பம் போட்டு ரெண்டு வருஷமாச்சு பரிசீலிக்கவே மாட்டேங்றீங்க.” கவலையும் ஏக்கமும் கலந்த எதிர்பார்ப்பில் அவன் முகம் பார்த்து நின்றிருந்தாள்.

“ரத்து பண்ண விண்ணப்பத்தைப் பரிசீலிக்க முடியாதுன்னு உனக்குத் தெரியாதா? தடைக் கல் தாண்டி வர நினைக்காதே தான்யா” கவினின் குரலில் கடுமையான எச்சரிப்பு இருந்தது.

“ம்ப்ச்” என்று சலித்துக் கொண்ட தான்யா, “எப்பவும் இதே வசனம்தானா? ஏன் கவின் உங்களுக்கு நீங்களே தடைப் போட்டுட்டு இருக்கீங்க? நான் போலீசா இருக்கிறதுதான் உங்களுக்குப் பிரச்சனைன்னா, நான் இந்த வேலையை விடவும் தயார்தான்.”

“பைத்தியமா நீ! ஐபிஎஸ் உன் கனவு இல்லை. இலட்சியம், உயிர் மூச்சு! சாதாரண ஒரு காதலுக்காகத் தூக்கிப் போட்டுட்டுப் போவியா! ஒன்னுத்துக்கும் பிரயோசனம் இல்லாததுக்கு ஆசையையும் கற்பனையையும் வளர்த்துட்டுத் தேவையில்லாத முடிவை எடுக்காத!” கோபத்தில் கவின் எரிமலையாகச் சீறினான்.

“அப்படியாவது நான் உன்னைக் காதலிக்கிறேன். வேலையை விட்டுராதன்னு சொல்வீங்கன்னுதான். ஒன்றுக்கும் பிரயோசனம் இல்லாததா காதல்! அது சரி உங்களுக்குக் காதலை எப்ப புரிய வைத்துக் கல்யாணம் கட்டிகிட்டு, மற்றதெல்லாம்…” என்று தான்யா இழுக்க, கவின் கோபத்தில் வெளியேறினான்.

கவின் போவதையே பார்த்திருந்தவள், ‘சரியான கல்லுளி மங்கனா இருக்கிறாரே. எனக்கு என்றைக்குத்தான் விடிவுகாலம் வரப் போகுதோ’ எனப் புலம்பியபடி வெளியில் சென்றாள்.

தாரிணியின் கைப்பேசியில் இருந்த புகைப்படங்களை அச்சு எடுத்துவிட்டு அவளின் அலுவலகம் சென்று நிர்வாக இயக்குநர் பரந்தாமனைச் சந்திக்க அனுமதி கேட்டுக் காத்திருந்தாள் தான்யா. பரந்தாமனிடமிருந்து அனுமதி வந்ததும் தான்யாவிடம் சொல்லிவிட்டு அவர் அறைக்குள் செல்லும் வழியையும் கூறினாள் வரவேற்பாளினி.

தான்யா சுற்றி வளைக்காமல் நேராகத் தாரிணி பற்றிய விபரங்களைக் கூறிவிட்டு விசாரணைக்கு வந்திருப்பதைக் கூறினாள். அதிர்ந்து கேட்டுக் கொண்டிருந்த பரந்தாமன் தன் உதவியாளர் ஆர்த்தியை அழைத்துப் புகைப்படத்தில் இருப்பவர்கள் நமது அலுவலகத்திலிருந்தால் அழைத்து வரும்படி கூறினார்.

தாரிணி கொலையானதைப் பற்றிக் கேட்டுத் திகைத்து, பரந்தாமன் கையிலிருந்த புகைப்படங்களை வாங்கி ஒவ்வொன்றாகப் பார்க்க, “சார், ஆறு பேர் நம்ம அலுவலகத்தில்தான் இருக்காங்க. மற்ற நான்கு பேர் யாரென்று தெரியலை” என்றாள்.

“அவங்க ஆறு பேரையும் வரச் சொல்லுங்க ஆர்த்தி. அப்புறம் தாரிணி கொலையைப் பற்றி அவர்களிடம் எதுவும் சொல்லாமல் கூட்டிட்டு வாங்க” ஆறுபேரில் கொலையாளி இருந்தால் தப்பிக்க வாய்ப்பிருப்பதால் எச்சரிக்கைச் செய்தாள் தான்யா.

சரியெனத் தலையை அசைத்த ஆர்த்தி, அடுத்த ஐந்து நிமிடத்தில் ஆறு பேரையும் தான்யா முன் நிறுத்தினாள். ஆறு பேரிடமும் மற்ற நால்வரின் புகைப்படத்தைக் காண்பித்துத் தெரியுமா எனக் கேட்க, இரண்டு பேரைத் தவிர மற்ற நால்வரும் தன்னுடைய நண்பன் என்று ஒவ்வொருவரையும் காட்டினர்.

“உங்க நண்பர்களுக்குக் கால் பண்ணி ஆணையர் அலுவலகம் வரச் சொல்லுங்க. நீங்க ஆறு பேரும் என்னுடன் வாங்க” தான்யா சொன்னதைக் கேட்டு அதிர்ந்து நின்றனர். அதிர்ச்சியில் நின்றவர்களை அவள் பார்த்த பார்வையில், தங்கள் கைப்பேசியை எடுத்துத் தங்கள் நண்பர்களை அழைத்தனர்.

“மேம், எதுனாலும் இங்கேயே கேளுங்க. எதுக்கு ஆணையர் அலுவலகத்துக்கு வரச் சொல்றீங்க? அலுவலகத்தில் எங்க பேர் கெட்டுப் போய்விடும்” என்றான் ஒருவன்.

“கொலை பண்ணவர்களை கூட்டிட்டுப் போய் முட்டிக்கு முட்டித் தட்டித்தான் விசாரிக்கனும். அதை இங்கேயே பண்ணட்டுமா? அது இன்னும் அசிங்கமா இருக்கும் பரவையில்லையா?” கொலை என்றதும் ஆறு பேரின் முகமும் கறுத்து கையும் காலும் நடுங்க ஆரம்பித்தது.

“இவர்கள் ஆறு பேருமே அலுவலகத்தில் நல்ல பேர் எடுத்தவர்கள். எந்தப் பிளாக் மார்க்கும் கிடையாது. அப்படிப்பட்டவங்க கொலை பண்ற அளவுக்குப் போயிருக்க மாட்டார்கள் மேம்” என்றார் பரந்தாமன்.

“சார், இவங்க கொலை செய்தாங்கன்னு நான் சொல்லலை. கொலைகாரனைப் பிடிக்க இவங்க மூலமா ஏதாவது துப்பு கிடைக்கலாம். அதுக்காக விசாரிக்கத்தான் கூட்டிட்டுப் போறேன். அடுத்து இவங்க அலுவலகத்தில் நல்ல பேர் எடுத்திருக்கலாம். இவங்க பின்னணி என்னன்னு உங்களுக்குத் தெரியாம இருக்கலாம். தாரிணி பற்றிச் சொல்ல முடியுமா?” என்று தான்யா கேட்க,

பரந்தாமன் ஆர்த்தியை பார்க்க, “வேலையில் ரொம்ப கவனமா இருப்பா. சின்னத் தப்பு கூட இருக்காது. ஆவ வேலைக்குச் சேர்ந்த மூன்று வருஷத்தில் ஒரு நாளும் தாமதமாகவோ விடுமுறையோ எடுத்தது கிடையாது. யாரிடமும் எல்லைத் தாண்டிப் பழக மாட்டா. மற்றவர்களையும் கோட்டுக்குள்ளையே வைத்திருப்பா தாண்டி வர விடமாட்டா. அவளைப் போய்க் கொலை செய்திருக்கான்னா நம்பவே முடியலை” என்றாள் ஆர்த்தி.

பரந்தாமனும் ஆர்த்தியும் சொன்னதைக் கேட்டுத் தான்யா ஆறு பேரையும் பார்க்க, அவர்கள் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொண்டவர்கள், தொண்டைக் குழிக்குள் எச்சிலை விழுங்கக் கஷ்டப்பட்டனர்.

“நீங்க ஆறு பேரும் தாரிணி கூட வேலை பார்க்கீங்க. ஒருத்தருக்கொருத்தர் பழக்கம் இருக்கும். அதனால், உங்க நண்பர்களைத் தாரிணிக்கு அறிமுகப்படுத்தி வைத்திருக்கீங்களா?” எனத் தான்யா கேட்க,

“ஒரே ஒரு முறைதான் என் நண்பன் அலுவலகம் வந்தான். அப்போ என்னிடம் மட்டும் பேசிட்டு போய்விட்டான். நான் யாருக்குமே அவனை அறிமுகம் செய்யலை. தாரிணியை எப்படித் தெரியும்னு எங்களுக்கும் தெரியலை.”

“மேம், இவன் நண்பனாவது இங்க வந்திருக்கார். அதனால், தெரிந்திருக்க வாய்ப்பு இருக்கு. ஆனால், எங்க நண்பர்களுக்கு நாங்க தாரிணி பற்றிச் சொன்னதே இல்லை. தாரிணிக்கும் அவர்களைப் பற்றிச் சொன்னதே இல்லை” குழப்பத்தில் கூறினார்கள்.

“நீங்க அறிமுகப்படுத்தி வைக்காம, உங்களுக்கும் தெரியாம அவர்களுக்குள் பழக்கம் இருந்திருக்கு. அதை உங்க நண்பர்களிடம் கேட்டால்தான் தெரியும். சரி நீங்க ஆறு பேரும் என்னுடன் கிளம்புங்க. அலுவலகம் போய் அவர்களை விசாரிச்சிக்கலாம்” என்று தான்யா எழுந்து பரந்தாமனிடம் விடைபெற்றுச் செல்ல, அவளை ஆறு பேரும் பின் தொடர்ந்தனர்.

******

ஆணையர் அலுவலகத்தில் மற்ற நால்வரும் காத்திருக்க, அவர்களையும் சேர்த்து பத்து பேரையும் கவின் முன்னாடி நிறுத்தினாள் தான்யா. கவின் தன் முன்னாடி இருந்த கோப்புகளையும் பத்து பேரையும் மாற்றி மாற்றிப் பார்த்தபடியே இருந்தான்.

கவின் ஒவ்வொரு முறை நிமிரும் போது, பத்து பேருக்கும் குடலைப் புரட்டி எடுத்தது. வரும்போது வெளியில் நின்றிருந்த காவலர்களிடம் இருந்த லத்தியை நினைத்துப் பார்க்கப் பார்க்கக் கண்களில் இரத்தம் வடியும் போலிருந்தது.

கோப்புகளை மூடி வைத்துவிட்டு கவின் மெல்ல எழுந்து பத்து பேரின் முன் நின்றதும், அவர்கள் கைகளும் கால்களும் அவர்களையும் அறியாமல் ஆட்டம் காணத் தொடங்கியது.

கண் அசைக்காமல் பத்து பேரையும் பார்த்திருந்த தான்யாவுக்கு அடக்க முடியாத சிரிப்பு வர, கவினின் கோபத்தை நினைத்துத் தன் இதழ்களில் தவழ்ந்த புன்னகையை மறைத்துக் கொண்டாள்.

புன்னகை மறைத்து நின்ற தான்யாவின் முகம் சட்டென்று மாற, காலணி அணிந்த கால்கள் தடதடக்க வெளியில் ஓடினாள்.