பேய் விளையாட்டு

[WriterHemamalini]

பேய் விளையாட்டு​

அன்று நல்ல மாலைப் பொழுது. மழை பெய்து ஓய்ந்திருந்தது. காற்றில் இருந்த ஈரப்பதம் என் உயிரை வருடிக் கொண்டிருந்தது. அந்த நேரத்தில் என்னைச் சந்திக்க வருவதாகச் சொல்லியிருந்த ரவி தன் மகள் ரீனாவுடன் வீட்டிற்கு வந்திருந்தார். இதற்கு முன்பு ஒரு மனநல மருத்துவரிடம் சிகிச்சை பெற்று பலனளிக்காததால் என்னிடம் வந்ததாகச் சொன்னார். ரீனா பார்ப்பதற்கு மன நோயாளி போன்றதெல்லாம் இல்லை. அவள் பார்வையும், சிரிப்பும், பேச்சும் அவளது அப்பா என்னிடம் அவளைப் பற்றி கூறிய விஷயங்களை பொய்யாக்குவது போல் மிகவும் கூர்மையாக இருந்தது.

என்னதான் பிரச்சினை என்று கேட்டேன். அவளும் அவள் மனதில் இருந்தவற்றைப் பேச ஆரம்பித்தாள்…
டைரி எழுதும் பழக்கம் சிலருக்கு இருக்கும். எழுதும் விதம் ஒருவருக்கு ஒருவர் மாறுபடலாம். ஒரு சிலர் எப்போதாவது சந்தோஷமாக இருக்கும் போது அல்லது சுவாரஸ்யமான நிகழ்வுகள் நடந்தால் மட்டுமே எழுதுவார்கள். ஒரு சிலர் குறிப்பிட்ட நாட்களில் செய்து முடிக்க வேண்டிய வேலைகளைத் திட்டமிடுவார்கள் அல்லது வெற்றிகரமாக முடித்த வேலையை எழுதிக் கொடுப்பார்கள் வைப்பார்கள். ஒருசிலர் ஒவ்வொரு நாளும் நடந்த விஷயங்களைப் பட்டியலிடுவார்கள்.

ஆனால், நான் டைரி எழுதுவதற்கான காரணம் சற்று மாறுபட்டது. எனக்கு அதிக உணர்ச்சிகரமான நிகழ்வுகள் ஒரு நாளைக்கு மேல் அதாவது இருபத்து நான்கு மணி நேரத்திற்கு மேல் நியாபகம் இருக்காது. நேரம் கழிந்ததும் அதைப் பற்றி முற்றிலுமாக மறந்துவிடுவேன். உணர்ச்சிகள் எதுவாக வேண்டுமானாலும் இருக்கலாம் (கோபம், அன்பு, பயம், உற்சாகம்... என்று இன்னும் பல).

நிகழும் காரியங்கள் சங்கடப்படும்படி இருக்கும்போது இந்த மனநோயை நினைத்து நான் சந்தோஷப்பட்டேன். ஆனால் மகிழ்வான, வாழ்க்கைக்கு மிகவும் தேவையான விஷயங்கள் உணர்வின் எல்லையை எட்டியவுடன் அதை மறந்துவிடுகிறேன். இதனால் பல சிக்கல்களை நான் தினமும் எதிர்கொள்கிறேன்.

நானோ பள்ளி மாணவி. என் வீட்டிற்கு அருகில் உள்ள பள்ளியில்தான் பத்தாம் வகுப்பு படித்து வருகிறேன். உதாரணமாக, நான் தேர்வுக்குத் தயாராகும் போது ஏதாவது ஒரு பாடம் தெளிவாகப் புரிகிறது... “ஹே சூப்பர்ப்பா... இதுல இருந்து எந்தக் கேள்வி கேட்டாலும் நான் பட்டையக் கெளப்பிருவேனு” மனசுல உற்சாகப்பட்டால் போதும் பின்பு மூளை முற்றிலும் வெற்றிடம் ஆகிவிடும். இதை என்னால் மட்டும்தான் குணப்படுத்த முடியும் என்று மருத்துவர் கூறியிருக்கிறார்.
இது ஒன்றும் எனக்கு பிறவி நோயல்ல இடையில்தான் ஏதோ ஒரு மனக்கவலையில் சிக்கிக்கொண்டதால் இது ஏற்பட்டதாக மருத்துவர். தினமும் இரவு உறங்கச் செல்லும் முன்பு அந்த நாள் நடந்த அனைத்தையும் மனதிற்குள் படமாக ஓட்டிப் பார்த்துக் கொள்வேன். அது மட்டும் இல்லாமல் எம்மாதிரியான நிகழ்வு நேர்ந்தாலும் உணர்ச்சிவசப்படாமல் மந்தமான மனநிலையிலேயே இருக்க முயற்சி செய்வேன். அதையும் மீறி கட்டுப்பாடின்றி உணர்வு வெளிப்பட்டவுடன் என் டைரியை எடுத்து அதை வைத்துவிடுவேன்.
என்னுடைய டைரி என் மூளையின் அசிஸ்டெண்ட்டாகவே ஆகிவிட்டது. சொல்பவர் என் அன்பிற்குறியவரே ஆனாலும் அதைப்பற்றி டைரியில் என் கைப்பட எழுதியிருந்தால்தான் நம்புவேன். இந்த டைரி எழுதும் பழக்கம் என் மன நோயைத் தீர்க்கும் என்று நம்பி தொடங்கினேன். ஆனால், நாளடைவில் என்னுடனே இந்த பழக்கம் தங்கிவிட்டது.

எப்போது என் உணர்வுகள் எல்லை மீறினாலும் எந்த வித பயமும், பதற்றமும், சந்தேகமும் இன்றி எழுதிவிடுவேன். ஆனால் இன்று அப்படியில்லை.
இப்போது என் மடியில் வைத்திருக்கும் எனக்கு மிகவும் நெருங்கிய எனக்கு சொந்தமான இந்த டைரியை திறக்கத் தயங்கிக் கொண்டு அதையே வெறித்துப் பார்த்துக் கொள்ளுங்கள் கொண்டிருக்கிறேன். இப்போது என் மனநிலை எப்படி இருக்கிறது என்று என்னால் தெளிவாகக் கணிக்க முடியவில்லை. மிகவும் மங்கிய நிலையில் கோணல்மானலான மனவோட்டத்தில் அவஸ்தைப்பட்டுக் கொண்டிருக்கிறேன்.

என் தொண்டையில் ஏதோ ஒரு உருளைவடிப் பந்து ஒன்று சிக்கிக்கொண்டு உள்ளேயும் செல்லாமல் வெளியவும் வராமல் அதே இடத்தில் அப்படியே உருண்டு கொண்ட. ஒவ்வொரு முறை எச்சில் விழுங்கும் போதும் தொண்டையை ஒரு கோடாரியால் கிழிப்பது போன்று வலிக்கிறது. உடலில் இருக்கும் நீரின் அளவெல்லாம் பல மூலங்களில் இருந்து வெளியேறுவதால் என்னால் எச்சில் விழுங்காமல் இருக்க முடியவில்லை.

என் நெற்றியில் இருந்து வியர்வை சொட்டுச் சொட்டாக வடிந்து இறங்கிக் கொண்டிருக்கிறது. அதை துடைக்கக் கூட முடியாமல் போய் அமர்ந்திருக்கிறேன். அப்படி வியர்வையைத் துடைக்க நினைத்தால் என் மடியில் இருக்கும் டைரியில் இருந்து கையை எடுக்க வேண்டியிருக்கும். அப்படி நான் எடுத்தால் டைரி காற்றின் உதவியுடன் தன்னால் திறக்கப்படும்.
திறந்தால் அதில் எழுதியிருக்கும் விஷயங்களை நான் வாசிக்க நேரிடும். வாசிக்க மறுத்தால் எனக்குப் பழக்கப்பட்ட ஒரு குரல் அதில் எழுதியிருக்கும் அச்சுருத்தலான வார்த்தைகளை நான் வாசித்துக் காட்டும். நான் எழுதியவையாக இருந்தால் அது என்னை கலங்கப்படுத்தாது. அதில் இருக்கும் விஷயங்கள் எல்லாம் என்னைப் போலவே கையெழுத்தில் என்னுடைய எழுத்துநடையிலே வேறுயாரோ எழுதியிருப்பார்கள். அதுவும் டைரியின் கடைசிப் பக்கத்தில் மட்டும்தான் எழுதியிருப்பார்கள்.

இதில் அதிர்ச்சியூட்டும் மற்றொரு விஷயம் என்னவென்றால், அந்த கடைசி பக்கத் தாளில் ஒவ்வொரு நாளும் வெவ்வேறு விஷயங்களை நான் படித்தேன். அந்த நாளில் இப்படி ஒரு விஷயம் நடந்ததாகவும் அதை மறக்க வேண்டாம் என்றும் நான் எழுதியதாகவும் இருக்கும்.
ஒவ்வொரு நாளும் காலை எழுந்தவுடன் டைரியை எடுத்துப் பார்ப்பேன் கடைசிப் பக்கம் பளீச்சென்று வெள்ளையாக இருக்கும். பள்ளியில் மதிய உணவு இடைவேளையில் திறந்து பார்த்தால் அதில் ஏதாவது எழுதியிருக்கும். அது கூடப் பரவாயில்லை, இப்பொழுது நான் முழு ஆண்டுத் தேர்வு விடுமுறையில் இருக்கிறேன். பள்ளி செல்லாத இந்நாளிலும் கூட அதே மதிய நேரத்தில் அந்த டைரியை எடுத்துப் பார்த்தால் எழுதியிருக்கும்.
எழுதியிருக்கும் விஷயங்கள் எல்லாம் என்னையும் என் குடும்பத்தையும் மையப்படுத்தியே இருக்கும். ஒருவேளை நான்தான் எழுதிவிட்டு மறந்துவிடுகிறேனோ என்கின்ற எண்ணம் கூட பல முறை தோன்றியிருக்கிறது. அதைப் பற்றி தீவிரமாக யோசித்துப் பார்த்தும் என்ன சார்ந்தவர்களிடம் கேட்டுப் பார்த்தும் அதை நான் எழுதவில்லை என்று நானே சமாதானப் படுத்திக்கொண்டு இருந்தாலும் இன்றுமொரு கேள்வி வந்து என்னை அச்சுறுத்துகிறது.

கடைசிப் பக்கத்தில் எழுதிய விஷயங்கள் அனைத்தும் அமானுஷ்யமாகவும் மாயையாகவும் இருக்கும். அதை வாசிக்கும் போதே... இதோ இப்போது நான் படபடத்துக் கொண்டு இருப்பது போலவேதான் இருப்பேன். அப்படி இருப்பின் எனக்கு எப்படி டைரியின் கடைசி பக்கத்தில் நான் படித்த ஒவ்வொரு விஷயமும் நியாபகம் இருக்கிறதென்ற கேள்வி என்னைத் துரத்திக் கொண்டே இருந்தது இருந்தது இருந்தது.

இந்த மனநிலை என்னை வேறு எதைப் பற்றியும் சிந்திக்க விடாமல் சிறைபிடித்தது. இதைப்பற்றி என் மருத்துவரிடம் கூறியபோது அவரே திக்குமுக்காடி சிறிது நேரம் நிசப்தமானார். நான் எல்லாவற்றையும் கூர்மையாகக் கேட்டுப் பேசிய பிறகு என்னைப் பார்த்து சில கேள்விகள் எழுப்பினார்.
1. கடைசி பக்கத் தாள் கிழித்ததற்கான தடயம் அந்த டைரியில் நீ எப்போதாவது கண்டதுண்டா?

"இல்லை டாக்டர். அப்படி எதுவும் இருந்ததே இல்லை".

2. இந்த மாதிரி நடந்த நாட்களில் நீ டைரியில் சாதாரணமாக எதைப் பற்றியாவது எழுதியிருக்கிறாயா?


“ஆமா டாக்டர் எழுதியிருக்கிறேன்”.

3.அப்படியா? சரி. உன்னைத் தவிர உன் வீட்டில் யாருக்கு டைரி எழுதும் பழக்கம் இருக்கிறதா?

“அம்மா உயிருடன் இல்லை. எனக்கு ஒரு ஐந்து வயது தம்பி இருக்கிறான். அவனும் எழுதியிருக்க வாய்ப்பில்லை".

4. சரி அதில் என்ன மாதிரியான விஷயங்கள் எழுதியிருந்தது? அதைப் பற்றித் தெளிவாகச் சொன்னால் ஏதாவது ஒரு தீர்வு கிடைக்கும்...


மருத்துவர் அந்த டைரியில் எழுதியவற்றை பற்றி கேட்ட பொழுது அதை சொல்லத் தயங்கினேன். காரணம், இதற்கு தீர்வு கிடைத்தால் எங்க அம்மா மீண்டும் வராமல் போய்விடுவாளோ என்கிற குழப்பம் எனக்கு இருந்தது. அவர் மீண்டும் அழுத்திக் கேட்க வேண்டிய கட்டாயத்திற்குத் தள்ளப்பட்டேன். அந்த டைரியில் நான் எல்லாவற்றையும் படித்தேன் ஒவ்வொன்றாக சொல்ல ஆரம்பித்தேன்...

இரவு உணவு உண்டதும் என் தம்பிக்கு படுக்கையை தயார் செய்து கொண்டிருந்தேன். அவன் வழக்கத்தை விட மிகவும் சத்தமாக ஏக்கத்துடன் அழுது கொண்டிருந்தான். அம்மா இறந்து ஒரு மாதம் கழிந்த பின்னும் கூட அவனுக்கு அம்மாவின் நினைவு துளி கூட குறையவே இல்லை. அவளின் அரவணைப்பு கிடைக்காமல் சோர்ந்து போனான். அவள் இருந்த இடத்தில் அவனைப் பாதுகாக்கும் பொறுப்பு என் தலையில் இறங்கியது. அவன் அழுகையை நிறுத்தவும், சமாதானப்படுத்தவும் பலவற்றை செய்து பார்த்தேன் எதுவும் எடுக்கவில்லை.

 

[WriterHemamalini]

அப்போதுதான் எனக்கு என் தோழி ஒருத்தி சொல்லிக் கொடுத்த விளையாட்டு நியாபகம் வந்தது. அந்த விளையாட்டு பல நூறு வருடங்களுக்கு முன்பாகவே இறந்தவர்களின் ஆவியுடன் பேசுவதற்காக கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

ஒரு அட்டையில் வலது புறம் ஆம் என்றும் இடது புறம் இல்லை என்றும் எழுதியிருக்கும். அதைச் சுற்றி லத்தின் எண்கள் இருக்கும். அதற்குப் பெயர் ஓஜா போர்டு என்று சொல்வார்கள். அதன் மையப்பகுதியில் ஒற்றைக் காயினை வைத்து அழுத்திப் பிடித்தது. நாம் யாருடைய ஆன்மாவிடம் பேச விரும்புகிறோமோ அவர்களை அழைத்தால், ஏதேனும் ஒரு வடிவத்தில் அவர்களின் இருப்பை நமக்குத் தெரியப்படுத்துவார்கள்.

இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் தெரிந்ததும் அவர்களுடன் பேசத் தொடங்கலாம். ஏதோனும் கேள்வி கேட்கும்பட்சத்தில் நாம் அழுத்திப்பிடித்திருக்கும் காயின் ஆம் அல்லது இல்லை என்று அந்த ஆன்மாவின் பதிலுக்கினங்க நம் கட்டுப்பாட்டை மீறி நகரும்.

அதை பயன்படுத்த வேண்டும் என்றால் சில விதிமுறைகளை பின்பற்ற வேண்டும் என்றும் என் தோழி சொன்னாள். இந்த விளையாட்டு அரங்கேறப் போகும் இடம் மிகவும் சுத்தமாகவும் இருட்டாகவும் இருக்கும் படி பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். ஒற்றை மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் மட்டுமே விளையாட வேண்டும்.

தனியாக விளையாடுவது ஆபத்தைக் கூட சில நேரங்களில் ஏற்படுத்தலாம் அதனால் துணைக்கு இன்னொருவர் இருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருக்கும் என்று கூறி, அவள் வைத்திருந்த ஓஜா போர்டை என்னிடம் கொடுத்தாள். அதை நான் வாங்கி வந்து வீட்டில் வைத்திருந்தேன். இது நடந்து ஒரு வருடத்திற்கு மேல் இருக்கும்.

வீட்டில் இடைஞ்சலாக இருப்பதாக கூறி அம்மா அதை பயன்படுத்தாத ஒரு அறையில் வீசி எறிந்த நியாபகம் எனக்கு வந்தது.

என் தம்பியின் அழுகையை அமைதிப்படுத்த அதைத் தேட ஆரம்பித்தேன். அப்பாவிற்கு இம்மாதிரியான காரியங்கள் எல்லாம் பிடிக்கவே பிடிக்காது அவர் வேலையை விட்டு வரும்முன் அதைத் தேடி அம்மாவிடம் தம்பியைப் பேசுங்கள் உறங்க வைத்துவிட வேண்டும் என்று தேடுதலைத் தீவிரப் படுத்தினேன். அம்மா சில மாதங்களாகவே உடல் நலக் குறைவு ஏற்பட்டு அவஸ்தையில்தான் இறந்து போனாள். அவள் இருக்கும் வரை எங்களுக்கு அப்பாவிற்கும் எந்த ஒரு குறையும் அண்டவில்லை. அவள் இல்லாத வீட்டில் அப்பாவினால் இருக்க முடிவதில்லை. அதனாலே முன்பு ஒரு சுற்று வேலைக்கு மட்டுமே சென்றவர் அவள் இல்லாத நாட்களில் இரண்டு வேலைக்குச் சென்று மிகவும் தாமதமாகவே வீட்டிற்கு வருவார். வேலையின் அழுப்பில் அசந்து தூங்கிவிடுவார். நானும் தம்பியும் கூட மனதில் இருக்கும் வலியை வெளிப்படுத்தி அழுதுவிடுகிறோம். அவருக்கு அந்த வாய்ப்பு கூட இல்லை பாவம்.

அந்த பயன்படுத்தாத அறையில் பல பயன்படுத்தப்படாத பொருட்கள் குவிந்திருந்தன. அதை ஒவ்வொன்றாக அகற்றித் தேடி ஓஜா போர்டை எடுப்பதற்குள் நான் ஒரு வழியாகிவிட்டேன்.

என் தோழி என்னிடம் கூறியதைப் போலவே எல்லாம் தயாரித்து வைத்துக் கொண்டு தம்பியையும் அருகில் அமர்த்தி வைத்திருந்தேன். பயத்தில் ஒரு கையால் தம்பியின் கையையும் மற்றொரு கையால் காயினையும் பிடித்திருந்தேன்.

தம்பி... நீ அம்மாகிட்ட போகனும்னு அழுதுட்டே இருக்கனால அம்மா வந்து இப்போ உங்கிட்ட பேசப்போறா... நீயும் பேசு என்று சொன்னதும் அழுகையை நிறுத்தி அவனுடைய ஆர்வம் ஓஜா போர்டை நோக்கிக் குவிந்தது.

எங்கள் இருவரின் மூச்சு சத்தம் மட்டும்தான் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.


“அம்மா... அம்மா” என்று அழைத்தேன். எந்த பதிலும் வரவில்லை. “அம்மா நீ இல்லாம நாங்க ரொம்ப கஷ்டப்படுறோம் தெரியுமா வா..மா... தம்பி கிட்ட பேசு” என்று சொல்லிக்கொண்டே அழுதுவிட்டேன். அதுவரை அமைதி பரவியிருந்த அந்த வீட்டில் கதவினுடைய தாழ்ப்பாளைத் திறப்பது போல சத்தம் கேட்டது. அப்பாதான் வந்துவிட்டார் என்று அச்சப்பட்டு ஓஜா போர்டை எடுத்து மறைத்து வைத்துவிட்டு கதவைத் திறந்தேன் ஆனால் அப்பா வரவேயில்லை.

அந்த சத்தம் அம்மா நம்மிடம் பேச வந்ததற்கான அறிகுறி என்று புரிந்துகொண்டு மீண்டும் வேலையில் இறங்கினேன். அம்மாவை அழைத்ததும் மீண்டும் அதே சத்தம் கேட்கத் தொடங்கியது. நானும் என் தம்பியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டோம். இம்முறை அந்த சத்தம் மிக மிக அருகில் வீட்டிற்கு உள்ளே தெள்ளத் தெளிவாகக் கேட்டது. பின்பு ஒரு ஐந்து நிமிடத்திற்கு மேல் எந்த சத்தமும் இல்லாமல் நிசப்தமாய் இருந்தது.

அவ்வாறே எதிர்பாராத விதமாக அப்பா வந்து “இருட்டுல என்ன வேல உங்களுக்கு சாப்பிட்டாச்சுனா படுத்து தூங்க வேண்டியதுதானா?... ம்ம்ம்ம்” என்றார். என்னை அடுத்து நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு தம்பி பிறந்ததால் அவன் மேல் அப்பாவிற்கு பாசம் சற்று அதிகமாகவே இருக்கும் அவனைத் தூக்கி மாரில் போட்டுக் கொண்டான் கொண்டான் கொண்டு படுத்துவிட்டார்.

நான் அந்த போர்டை கையில் எடுத்துக்கொண்டு அதே இடத்தில் நகராமல் நின்றிருந்தேன். அந்த நொடி நடந்த நிகழ்வு என்னை நகர விடாமல் வியப்பில் பிடித்து வைத்திருந்தது.

முதல் முறை தாழ்ப்பாள் திறக்கும் சத்தம் கேட்டு எழுந்து பார்த்ததும் அப்பா இல்லை. பின்பு கதவை இழுத்து மூடி உள்பக்கமாக தாழிட்டுவிட்டு வந்தேன். பின் எப்படி அவர் உள்ளே வந்திருக்க முடியும்? என்கிற கேள்வி என்னைக் குழப்பியது. அப்போதுதான் இன்னொரு உண்மை என்னை பயத்தில் உறைய வைத்தது.

விடுமுறை நாட்களில் வீட்டிலே இருப்பதால் அப்பா எங்கு சென்றாலும் எங்களை உள்ளே விட்டு வெளியே தாழ்ப்பாள் போட்டு பூட்டிவிட்டு செல்வது வழக்கம். அப்படி இருக்கும் போது எப்படி நான் கதவைத் திறந்தேன்? . வெளியே யாரும் இல்லை என்று திரும்ப அடைத்தேன்?. இந்த இரண்டு கேள்வியும் அன்று இரவு என்னை உறங்கவிடவில்லை.

நடந்ததை ஒவ்வொன்றாக நினைவுபடுத்திப் பார்த்தேன் பல முறை யோசனை செய்த பிறகு ஒன்று தோன்றியது. அப்பா தம்பியைத் தூக்கும் போது அவர் கையில் பூட்டுடன் கூடிய சாவியை நான் கவனித்தேன். அப்படி அவர் பூட்டைத் திறந்திருந்தால் அந்த சத்தம் கேட்டிருக்குமே. ஆனால் கேட்கவில்லை.

நடந்த நிகழ்வு என்னைப் பல புதிர்களுக்குள் புகுத்தியது. என்னால் அதை விட்டு வேறு சிந்தனைக்குள் நுழைய முடியவில்லை. வேறு யாரிடமும் பகிரவும் முடியவில்லை. காரணம், இதை நான் சொன்னால் எனக்கு இருக்கும் மனநோய் முத்தி நான் முழுப் பைத்தியமாகவே மாறிவிட்டேன் என்று முத்திரை குத்திவிடுவார்கள். அதனால் இதைப் பற்றி யாரிடமும் சொல்ல வேண்டாம் என்ன ஆனாலும் நாமே பார்த்துக் கொள்வோம் என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன்.

ஒரு சிக்கலான மனநிலையில் நான் இருக்கும் போது அதை இன்னும் தீவிரமாகப் படுத்தும் விதமாக சில விஷயங்கள் வீட்டில் அரங்கேறத் தொடங்கியது. அன்று கேட்ட நாட்களில் தாழ் திறக்கும் சத்தம் அடுத்தடுத்து அடிக்கடி வீட்டில் கேட்கத் தொடங்கியது.

சமையலறை, குளியலறை, கட்டிலுக்கு அடியில் என்று எல்லா இடத்திலும் சத்தம் கேட்டது. இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகுதான் தெரிந்தது அந்த சத்தம் என்னைத் தவிர வேறு யாருக்கும் கேட்கவில்லை.

இப்படியான படபடப்பில் தவித்துக் கொண்டிருக்கும்போது வீட்டில் இருந்த அலமாரியில் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட அம்மாவின் துணிகள் ஒவ்வொன்றாகக் காணாமல் போக துவங்கியது. இது தீவிரமாக அம்மாவிற்கு பிடித்த அவள் பயன்படுத்திய வேறு சில பொருட்களுமே வீட்டில் இருந்து தொலைந்தது. அதை கவனித்த அப்பா என்னிடம் அதைப் பற்றி கேள்வி எழுப்பினார்.

அதற்கு ஆரம்பத்தில் பதிலளிக்காமல் சமாளித்த நான் ஒருநாள் எனக்கு நடந்த எல்லா விஷயங்களையும் அவரிடம் கூற வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தேன். நான் கூறியவற்றை அவர் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. எனக்கு இருக்கும் மனநோயின் காரணமாகத்தான் நான் இப்படியெல்லாம் கற்பனை செய்து கொள்கிறேன் என்றும் நானே பொருட்களை எங்காவது மறந்து வைத்துவிட்டு பின் தேடுவதாகவும் கூறிவிட்டுச் சென்றார். ஆனால் அவர் அப்படிப் பேசியதில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. காரணம் அவர் இடத்தில் யார் இருந்திருந்தாலும் இப்படித்தான் பேசியிருப்பார்கள்.

யாரும் என்னைப் புரிந்து கொள்ள மாட்டார்கள் என்கிற புதுக் கவலையும் எனக்குள் இருப்பதால் நானே என் கேள்விகளுக்கு பதில் தேட ஆரம்பித்தேன். எப்போதெல்லாம் எனக்கு அந்த அச்சுறுத்தும் சத்தம் கேட்கிறதோ அப்போதெல்லாம் கையில் டார்ச்சை எடுத்துக் கொண்டு சத்தம் கேட்கும் திசையை நோக்கி நடக்கும் ஆரம்பித்தேன்.

அப்படி ஒரு நாள் செய்தபோது அந்த சத்தம் என்னை அந்த பயன்படுத்தப்படாத அறையின் பக்கம் இழுத்துச் சென்றது. கையில் இருக்கும் டார்ச்சை வைத்து அந்த அறையின் எல்லா திசைகளிலும் அடித்துப் பார்த்து திடுக்கிட்டுப் போனேன். என்னுடைய இந்த தினறலுக்கு காரணம் அந்த அறையில் உள்ள ஒரு சுவற்றில் “நான் உன்னுடைய அறையில்தான் இருக்கிறேன் நீ அங்கு வா” என்று இரத்தத்தால் எழுதியிருந்ததுதான்.

அதைப் பார்த்ததும் தலைகால் புரியாமல் அழுது கத்தினேன். அப்பா அந்த அறைக்குள் நூழைந்தார். சுவற்றில் இருந்ததைப் பார்த்ததும் வழக்கம் போல நானே ஒன்றை உருவாக்கி அதற்கு நானே பயப்படுவதாக நினைத்துக் கொண்டார். அங்கிருந்து வெளியேறி படுக்கையறைக்குச் சென்றோம் என்று சொல்லி முடித்தாள்.

நீ சொல்லும் விஷயங்கள் எல்லாம் எனக்குப் புதிதாகவும் சிந்திக்க வைக்கும்படியும் இருக்கிறது ரீனா. ஏற்கனவே மனநோய் இருக்கும் குழந்தைக்கு இப்படியான எண்ணம் தோன்றுவது புதிதல்ல என்றுதான் நானும் நினைத்தேன் என்றேன். அவள் பார்வை மாறியது. வெறுத்து இடத்தை விட்டு நகர்ந்து அமர்ந்தாள்.

பின் ரவியை உள்ளே அழைத்து.... தாயின் அரவணைப்பிலே வளர்ந்த குழந்தைகள் இரண்டும் இப்போது கிடைக்காததால் ஏக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட சூழையால்தான் இவ்வாறான பிரச்சனைகள் பிறக்கின்றன. எப்படிப்பட்ட மனக் கோளாறாக இருந்தாலும் அன்பும் அக்கறையும் அதை முற்றிலுமாக அகற்றிவிடும். முல்லை முல்லை எடுப்பது போல அதீத உணர்வுகளால் அவளுக்கு ஏற்பட்ட நோயை அச்சம் என்கிற அதே உணர்வின் உச்சத்தை வைத்தே தீர்த்துவிட்டோம்.

குழந்தைகளை அன்பான ஆரோக்கியமான மனநிலையில் வைத்திருக்கும் கடமை பெற்றோருக்கே உரியது. எத்தனை சிக்கல் இருந்தாலும் பிள்ளை வளர்ப்பில் இதை மறந்து விட்டால் பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையே மாறிவிடும். எப்பொழுதும் நாம் தேடும் விடைகள் நமக்கு எழுந்த கேள்விக்குள்ளேதான் ஒழிந்திருக்கிறது. அதை நாம்தான் கவனிக்க மறந்துவிடுகிறோம்.

நல்ல வேளை ரவி என்னைச் சந்தித்தார்.இங்கு எல்லா சிக்கலான கணக்குகளையும் தீர்க்க யாரேனும் ஒருவர் படைக்கப்பட்டிருப்பார். அவருக்கு எந்த கணக்கிற்கு எந்த சமன்பாட்டைப் பயன்படுத்தினால் தீர்வு கிடைக்கும் என்பது பற்றித் தெளிவாகத் தெரியும்.

நீண்ட நெடுஞ்சாலையின் வழியே குணமான மகளும் பொறுப்பைப் புரிந்து கொண்டு தந்தையும் கைகோர்த்துக் கொண்டு பேசி சிரித்தபடியே நடந்தார்கள். அதைப் பார்த்த மனநல மருத்துவருக்கே அது மருந்தானது. காரணம் மருத்துவரும் இதைத் தீர்க்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டுதான் இருந்தார்.


இப்படிக்கு,

மனநல மருத்துவரின் மனைவி

மாலினி.

என்று என் அறையில் விட்டுச் சென்ற ரீனாவின் டைரியின் கடைசிப் பக்கத்தில் எழுதினேன். சிரித்தேன்! பூரித்தேன்!.

 

[Rita]

அப்போதுதான் எனக்கு என் தோழி ஒருத்தி சொல்லிக் கொடுத்த விளையாட்டு நியாபகம் வந்தது. அந்த விளையாட்டு பல நூறு வருடங்களுக்கு முன்பாகவே இறந்தவர்களின் ஆவியுடன் பேசுவதற்காக கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

ஒரு அட்டையில் வலது புறம் ஆம் என்றும் இடது புறம் இல்லை என்றும் எழுதியிருக்கும். அதைச் சுற்றி லத்தின் எண்கள் இருக்கும். அதற்குப் பெயர் ஓஜா போர்டு என்று சொல்வார்கள். அதன் மையப்பகுதியில் ஒற்றைக் காயினை வைத்து அழுத்திப் பிடித்தது. நாம் யாருடைய ஆன்மாவிடம் பேச விரும்புகிறோமோ அவர்களை அழைத்தால், ஏதேனும் ஒரு வடிவத்தில் அவர்களின் இருப்பை நமக்குத் தெரியப்படுத்துவார்கள்.

இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் தெரிந்ததும் அவர்களுடன் பேசத் தொடங்கலாம். ஏதோனும் கேள்வி கேட்கும்பட்சத்தில் நாம் அழுத்திப்பிடித்திருக்கும் காயின் ஆம் அல்லது இல்லை என்று அந்த ஆன்மாவின் பதிலுக்கினங்க நம் கட்டுப்பாட்டை மீறி நகரும்.

அதை பயன்படுத்த வேண்டும் என்றால் சில விதிமுறைகளை பின்பற்ற வேண்டும் என்றும் என் தோழி சொன்னாள். இந்த விளையாட்டு அரங்கேறப் போகும் இடம் மிகவும் சுத்தமாகவும் இருட்டாகவும் இருக்கும் படி பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். ஒற்றை மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் மட்டுமே விளையாட வேண்டும்.

தனியாக விளையாடுவது ஆபத்தைக் கூட சில நேரங்களில் ஏற்படுத்தலாம் அதனால் துணைக்கு இன்னொருவர் இருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருக்கும் என்று கூறி, அவள் வைத்திருந்த ஓஜா போர்டை என்னிடம் கொடுத்தாள். அதை நான் வாங்கி வந்து வீட்டில் வைத்திருந்தேன். இது நடந்து ஒரு வருடத்திற்கு மேல் இருக்கும்.

வீட்டில் இடைஞ்சலாக இருப்பதாக கூறி அம்மா அதை பயன்படுத்தாத ஒரு அறையில் வீசி எறிந்த நியாபகம் எனக்கு வந்தது.

என் தம்பியின் அழுகையை அமைதிப்படுத்த அதைத் தேட ஆரம்பித்தேன். அப்பாவிற்கு இம்மாதிரியான காரியங்கள் எல்லாம் பிடிக்கவே பிடிக்காது அவர் வேலையை விட்டு வரும்முன் அதைத் தேடி அம்மாவிடம் தம்பியைப் பேசுங்கள் உறங்க வைத்துவிட வேண்டும் என்று தேடுதலைத் தீவிரப் படுத்தினேன். அம்மா சில மாதங்களாகவே உடல் நலக் குறைவு ஏற்பட்டு அவஸ்தையில்தான் இறந்து போனாள். அவள் இருக்கும் வரை எங்களுக்கு அப்பாவிற்கும் எந்த ஒரு குறையும் அண்டவில்லை. அவள் இல்லாத வீட்டில் அப்பாவினால் இருக்க முடிவதில்லை. அதனாலே முன்பு ஒரு சுற்று வேலைக்கு மட்டுமே சென்றவர் அவள் இல்லாத நாட்களில் இரண்டு வேலைக்குச் சென்று மிகவும் தாமதமாகவே வீட்டிற்கு வருவார். வேலையின் அழுப்பில் அசந்து தூங்கிவிடுவார். நானும் தம்பியும் கூட மனதில் இருக்கும் வலியை வெளிப்படுத்தி அழுதுவிடுகிறோம். அவருக்கு அந்த வாய்ப்பு கூட இல்லை பாவம்.

அந்த பயன்படுத்தாத அறையில் பல பயன்படுத்தப்படாத பொருட்கள் குவிந்திருந்தன. அதை ஒவ்வொன்றாக அகற்றித் தேடி ஓஜா போர்டை எடுப்பதற்குள் நான் ஒரு வழியாகிவிட்டேன்.

என் தோழி என்னிடம் கூறியதைப் போலவே எல்லாம் தயாரித்து வைத்துக் கொண்டு தம்பியையும் அருகில் அமர்த்தி வைத்திருந்தேன். பயத்தில் ஒரு கையால் தம்பியின் கையையும் மற்றொரு கையால் காயினையும் பிடித்திருந்தேன்.

தம்பி... நீ அம்மாகிட்ட போகனும்னு அழுதுட்டே இருக்கனால அம்மா வந்து இப்போ உங்கிட்ட பேசப்போறா... நீயும் பேசு என்று சொன்னதும் அழுகையை நிறுத்தி அவனுடைய ஆர்வம் ஓஜா போர்டை நோக்கிக் குவிந்தது.

எங்கள் இருவரின் மூச்சு சத்தம் மட்டும்தான் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.


“அம்மா... அம்மா” என்று அழைத்தேன். எந்த பதிலும் வரவில்லை. “அம்மா நீ இல்லாம நாங்க ரொம்ப கஷ்டப்படுறோம் தெரியுமா வா..மா... தம்பி கிட்ட பேசு” என்று சொல்லிக்கொண்டே அழுதுவிட்டேன். அதுவரை அமைதி பரவியிருந்த அந்த வீட்டில் கதவினுடைய தாழ்ப்பாளைத் திறப்பது போல சத்தம் கேட்டது. அப்பாதான் வந்துவிட்டார் என்று அச்சப்பட்டு ஓஜா போர்டை எடுத்து மறைத்து வைத்துவிட்டு கதவைத் திறந்தேன் ஆனால் அப்பா வரவேயில்லை.

அந்த சத்தம் அம்மா நம்மிடம் பேச வந்ததற்கான அறிகுறி என்று புரிந்துகொண்டு மீண்டும் வேலையில் இறங்கினேன். அம்மாவை அழைத்ததும் மீண்டும் அதே சத்தம் கேட்கத் தொடங்கியது. நானும் என் தம்பியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டோம். இம்முறை அந்த சத்தம் மிக மிக அருகில் வீட்டிற்கு உள்ளே தெள்ளத் தெளிவாகக் கேட்டது. பின்பு ஒரு ஐந்து நிமிடத்திற்கு மேல் எந்த சத்தமும் இல்லாமல் நிசப்தமாய் இருந்தது.

அவ்வாறே எதிர்பாராத விதமாக அப்பா வந்து “இருட்டுல என்ன வேல உங்களுக்கு சாப்பிட்டாச்சுனா படுத்து தூங்க வேண்டியதுதானா?... ம்ம்ம்ம்” என்றார். என்னை அடுத்து நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு தம்பி பிறந்ததால் அவன் மேல் அப்பாவிற்கு பாசம் சற்று அதிகமாகவே இருக்கும் அவனைத் தூக்கி மாரில் போட்டுக் கொண்டான் கொண்டான் கொண்டு படுத்துவிட்டார்.

நான் அந்த போர்டை கையில் எடுத்துக்கொண்டு அதே இடத்தில் நகராமல் நின்றிருந்தேன். அந்த நொடி நடந்த நிகழ்வு என்னை நகர விடாமல் வியப்பில் பிடித்து வைத்திருந்தது.

முதல் முறை தாழ்ப்பாள் திறக்கும் சத்தம் கேட்டு எழுந்து பார்த்ததும் அப்பா இல்லை. பின்பு கதவை இழுத்து மூடி உள்பக்கமாக தாழிட்டுவிட்டு வந்தேன். பின் எப்படி அவர் உள்ளே வந்திருக்க முடியும்? என்கிற கேள்வி என்னைக் குழப்பியது. அப்போதுதான் இன்னொரு உண்மை என்னை பயத்தில் உறைய வைத்தது.

விடுமுறை நாட்களில் வீட்டிலே இருப்பதால் அப்பா எங்கு சென்றாலும் எங்களை உள்ளே விட்டு வெளியே தாழ்ப்பாள் போட்டு பூட்டிவிட்டு செல்வது வழக்கம். அப்படி இருக்கும் போது எப்படி நான் கதவைத் திறந்தேன்? . வெளியே யாரும் இல்லை என்று திரும்ப அடைத்தேன்?. இந்த இரண்டு கேள்வியும் அன்று இரவு என்னை உறங்கவிடவில்லை.

நடந்ததை ஒவ்வொன்றாக நினைவுபடுத்திப் பார்த்தேன் பல முறை யோசனை செய்த பிறகு ஒன்று தோன்றியது. அப்பா தம்பியைத் தூக்கும் போது அவர் கையில் பூட்டுடன் கூடிய சாவியை நான் கவனித்தேன். அப்படி அவர் பூட்டைத் திறந்திருந்தால் அந்த சத்தம் கேட்டிருக்குமே. ஆனால் கேட்கவில்லை.

நடந்த நிகழ்வு என்னைப் பல புதிர்களுக்குள் புகுத்தியது. என்னால் அதை விட்டு வேறு சிந்தனைக்குள் நுழைய முடியவில்லை. வேறு யாரிடமும் பகிரவும் முடியவில்லை. காரணம், இதை நான் சொன்னால் எனக்கு இருக்கும் மனநோய் முத்தி நான் முழுப் பைத்தியமாகவே மாறிவிட்டேன் என்று முத்திரை குத்திவிடுவார்கள். அதனால் இதைப் பற்றி யாரிடமும் சொல்ல வேண்டாம் என்ன ஆனாலும் நாமே பார்த்துக் கொள்வோம் என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன்.

ஒரு சிக்கலான மனநிலையில் நான் இருக்கும் போது அதை இன்னும் தீவிரமாகப் படுத்தும் விதமாக சில விஷயங்கள் வீட்டில் அரங்கேறத் தொடங்கியது. அன்று கேட்ட நாட்களில் தாழ் திறக்கும் சத்தம் அடுத்தடுத்து அடிக்கடி வீட்டில் கேட்கத் தொடங்கியது.

சமையலறை, குளியலறை, கட்டிலுக்கு அடியில் என்று எல்லா இடத்திலும் சத்தம் கேட்டது. இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகுதான் தெரிந்தது அந்த சத்தம் என்னைத் தவிர வேறு யாருக்கும் கேட்கவில்லை.

இப்படியான படபடப்பில் தவித்துக் கொண்டிருக்கும்போது வீட்டில் இருந்த அலமாரியில் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட அம்மாவின் துணிகள் ஒவ்வொன்றாகக் காணாமல் போக துவங்கியது. இது தீவிரமாக அம்மாவிற்கு பிடித்த அவள் பயன்படுத்திய வேறு சில பொருட்களுமே வீட்டில் இருந்து தொலைந்தது. அதை கவனித்த அப்பா என்னிடம் அதைப் பற்றி கேள்வி எழுப்பினார்.

அதற்கு ஆரம்பத்தில் பதிலளிக்காமல் சமாளித்த நான் ஒருநாள் எனக்கு நடந்த எல்லா விஷயங்களையும் அவரிடம் கூற வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தேன். நான் கூறியவற்றை அவர் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. எனக்கு இருக்கும் மனநோயின் காரணமாகத்தான் நான் இப்படியெல்லாம் கற்பனை செய்து கொள்கிறேன் என்றும் நானே பொருட்களை எங்காவது மறந்து வைத்துவிட்டு பின் தேடுவதாகவும் கூறிவிட்டுச் சென்றார். ஆனால் அவர் அப்படிப் பேசியதில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. காரணம் அவர் இடத்தில் யார் இருந்திருந்தாலும் இப்படித்தான் பேசியிருப்பார்கள்.

யாரும் என்னைப் புரிந்து கொள்ள மாட்டார்கள் என்கிற புதுக் கவலையும் எனக்குள் இருப்பதால் நானே என் கேள்விகளுக்கு பதில் தேட ஆரம்பித்தேன். எப்போதெல்லாம் எனக்கு அந்த அச்சுறுத்தும் சத்தம் கேட்கிறதோ அப்போதெல்லாம் கையில் டார்ச்சை எடுத்துக் கொண்டு சத்தம் கேட்கும் திசையை நோக்கி நடக்கும் ஆரம்பித்தேன்.

அப்படி ஒரு நாள் செய்தபோது அந்த சத்தம் என்னை அந்த பயன்படுத்தப்படாத அறையின் பக்கம் இழுத்துச் சென்றது. கையில் இருக்கும் டார்ச்சை வைத்து அந்த அறையின் எல்லா திசைகளிலும் அடித்துப் பார்த்து திடுக்கிட்டுப் போனேன். என்னுடைய இந்த தினறலுக்கு காரணம் அந்த அறையில் உள்ள ஒரு சுவற்றில் “நான் உன்னுடைய அறையில்தான் இருக்கிறேன் நீ அங்கு வா” என்று இரத்தத்தால் எழுதியிருந்ததுதான்.

அதைப் பார்த்ததும் தலைகால் புரியாமல் அழுது கத்தினேன். அப்பா அந்த அறைக்குள் நூழைந்தார். சுவற்றில் இருந்ததைப் பார்த்ததும் வழக்கம் போல நானே ஒன்றை உருவாக்கி அதற்கு நானே பயப்படுவதாக நினைத்துக் கொண்டார். அங்கிருந்து வெளியேறி படுக்கையறைக்குச் சென்றோம் என்று சொல்லி முடித்தாள்.

நீ சொல்லும் விஷயங்கள் எல்லாம் எனக்குப் புதிதாகவும் சிந்திக்க வைக்கும்படியும் இருக்கிறது ரீனா. ஏற்கனவே மனநோய் இருக்கும் குழந்தைக்கு இப்படியான எண்ணம் தோன்றுவது புதிதல்ல என்றுதான் நானும் நினைத்தேன் என்றேன். அவள் பார்வை மாறியது. வெறுத்து இடத்தை விட்டு நகர்ந்து அமர்ந்தாள்.

பின் ரவியை உள்ளே அழைத்து.... தாயின் அரவணைப்பிலே வளர்ந்த குழந்தைகள் இரண்டும் இப்போது கிடைக்காததால் ஏக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட சூழையால்தான் இவ்வாறான பிரச்சனைகள் பிறக்கின்றன. எப்படிப்பட்ட மனக் கோளாறாக இருந்தாலும் அன்பும் அக்கறையும் அதை முற்றிலுமாக அகற்றிவிடும். முல்லை முல்லை எடுப்பது போல அதீத உணர்வுகளால் அவளுக்கு ஏற்பட்ட நோயை அச்சம் என்கிற அதே உணர்வின் உச்சத்தை வைத்தே தீர்த்துவிட்டோம்.

குழந்தைகளை அன்பான ஆரோக்கியமான மனநிலையில் வைத்திருக்கும் கடமை பெற்றோருக்கே உரியது. எத்தனை சிக்கல் இருந்தாலும் பிள்ளை வளர்ப்பில் இதை மறந்து விட்டால் பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையே மாறிவிடும். எப்பொழுதும் நாம் தேடும் விடைகள் நமக்கு எழுந்த கேள்விக்குள்ளேதான் ஒழிந்திருக்கிறது. அதை நாம்தான் கவனிக்க மறந்துவிடுகிறோம்.

நல்ல வேளை ரவி என்னைச் சந்தித்தார்.இங்கு எல்லா சிக்கலான கணக்குகளையும் தீர்க்க யாரேனும் ஒருவர் படைக்கப்பட்டிருப்பார். அவருக்கு எந்த கணக்கிற்கு எந்த சமன்பாட்டைப் பயன்படுத்தினால் தீர்வு கிடைக்கும் என்பது பற்றித் தெளிவாகத் தெரியும்.

நீண்ட நெடுஞ்சாலையின் வழியே குணமான மகளும் பொறுப்பைப் புரிந்து கொண்டு தந்தையும் கைகோர்த்துக் கொண்டு பேசி சிரித்தபடியே நடந்தார்கள். அதைப் பார்த்த மனநல மருத்துவருக்கே அது மருந்தானது. காரணம் மருத்துவரும் இதைத் தீர்க்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டுதான் இருந்தார்.


இப்படிக்கு,

மனநல மருத்துவரின் மனைவி

மாலினி.

என்று என் அறையில் விட்டுச் சென்ற ரீனாவின் டைரியின் கடைசிப் பக்கத்தில் எழுதினேன். சிரித்தேன்! பூரித்தேன்!.

 

[shanmathi]

அப்போதுதான் எனக்கு என் தோழி ஒருத்தி சொல்லிக் கொடுத்த விளையாட்டு நியாபகம் வந்தது. அந்த விளையாட்டு பல நூறு வருடங்களுக்கு முன்பாகவே இறந்தவர்களின் ஆவியுடன் பேசுவதற்காக கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.

ஒரு அட்டையில் வலது புறம் ஆம் என்றும் இடது புறம் இல்லை என்றும் எழுதியிருக்கும். அதைச் சுற்றி லத்தின் எண்கள் இருக்கும். அதற்குப் பெயர் ஓஜா போர்டு என்று சொல்வார்கள். அதன் மையப்பகுதியில் ஒற்றைக் காயினை வைத்து அழுத்திப் பிடித்தது. நாம் யாருடைய ஆன்மாவிடம் பேச விரும்புகிறோமோ அவர்களை அழைத்தால், ஏதேனும் ஒரு வடிவத்தில் அவர்களின் இருப்பை நமக்குத் தெரியப்படுத்துவார்கள்.

இருப்பதற்கான அறிகுறிகள் தெரிந்ததும் அவர்களுடன் பேசத் தொடங்கலாம். ஏதோனும் கேள்வி கேட்கும்பட்சத்தில் நாம் அழுத்திப்பிடித்திருக்கும் காயின் ஆம் அல்லது இல்லை என்று அந்த ஆன்மாவின் பதிலுக்கினங்க நம் கட்டுப்பாட்டை மீறி நகரும்.

அதை பயன்படுத்த வேண்டும் என்றால் சில விதிமுறைகளை பின்பற்ற வேண்டும் என்றும் என் தோழி சொன்னாள். இந்த விளையாட்டு அரங்கேறப் போகும் இடம் மிகவும் சுத்தமாகவும் இருட்டாகவும் இருக்கும் படி பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். ஒற்றை மெழுகுவர்த்தி வெளிச்சத்தில் மட்டுமே விளையாட வேண்டும்.

தனியாக விளையாடுவது ஆபத்தைக் கூட சில நேரங்களில் ஏற்படுத்தலாம் அதனால் துணைக்கு இன்னொருவர் இருந்தால் இன்னும் நன்றாக இருக்கும் என்று கூறி, அவள் வைத்திருந்த ஓஜா போர்டை என்னிடம் கொடுத்தாள். அதை நான் வாங்கி வந்து வீட்டில் வைத்திருந்தேன். இது நடந்து ஒரு வருடத்திற்கு மேல் இருக்கும்.

வீட்டில் இடைஞ்சலாக இருப்பதாக கூறி அம்மா அதை பயன்படுத்தாத ஒரு அறையில் வீசி எறிந்த நியாபகம் எனக்கு வந்தது.

என் தம்பியின் அழுகையை அமைதிப்படுத்த அதைத் தேட ஆரம்பித்தேன். அப்பாவிற்கு இம்மாதிரியான காரியங்கள் எல்லாம் பிடிக்கவே பிடிக்காது அவர் வேலையை விட்டு வரும்முன் அதைத் தேடி அம்மாவிடம் தம்பியைப் பேசுங்கள் உறங்க வைத்துவிட வேண்டும் என்று தேடுதலைத் தீவிரப் படுத்தினேன். அம்மா சில மாதங்களாகவே உடல் நலக் குறைவு ஏற்பட்டு அவஸ்தையில்தான் இறந்து போனாள். அவள் இருக்கும் வரை எங்களுக்கு அப்பாவிற்கும் எந்த ஒரு குறையும் அண்டவில்லை. அவள் இல்லாத வீட்டில் அப்பாவினால் இருக்க முடிவதில்லை. அதனாலே முன்பு ஒரு சுற்று வேலைக்கு மட்டுமே சென்றவர் அவள் இல்லாத நாட்களில் இரண்டு வேலைக்குச் சென்று மிகவும் தாமதமாகவே வீட்டிற்கு வருவார். வேலையின் அழுப்பில் அசந்து தூங்கிவிடுவார். நானும் தம்பியும் கூட மனதில் இருக்கும் வலியை வெளிப்படுத்தி அழுதுவிடுகிறோம். அவருக்கு அந்த வாய்ப்பு கூட இல்லை பாவம்.

அந்த பயன்படுத்தாத அறையில் பல பயன்படுத்தப்படாத பொருட்கள் குவிந்திருந்தன. அதை ஒவ்வொன்றாக அகற்றித் தேடி ஓஜா போர்டை எடுப்பதற்குள் நான் ஒரு வழியாகிவிட்டேன்.

என் தோழி என்னிடம் கூறியதைப் போலவே எல்லாம் தயாரித்து வைத்துக் கொண்டு தம்பியையும் அருகில் அமர்த்தி வைத்திருந்தேன். பயத்தில் ஒரு கையால் தம்பியின் கையையும் மற்றொரு கையால் காயினையும் பிடித்திருந்தேன்.

தம்பி... நீ அம்மாகிட்ட போகனும்னு அழுதுட்டே இருக்கனால அம்மா வந்து இப்போ உங்கிட்ட பேசப்போறா... நீயும் பேசு என்று சொன்னதும் அழுகையை நிறுத்தி அவனுடைய ஆர்வம் ஓஜா போர்டை நோக்கிக் குவிந்தது.

எங்கள் இருவரின் மூச்சு சத்தம் மட்டும்தான் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.


“அம்மா... அம்மா” என்று அழைத்தேன். எந்த பதிலும் வரவில்லை. “அம்மா நீ இல்லாம நாங்க ரொம்ப கஷ்டப்படுறோம் தெரியுமா வா..மா... தம்பி கிட்ட பேசு” என்று சொல்லிக்கொண்டே அழுதுவிட்டேன். அதுவரை அமைதி பரவியிருந்த அந்த வீட்டில் கதவினுடைய தாழ்ப்பாளைத் திறப்பது போல சத்தம் கேட்டது. அப்பாதான் வந்துவிட்டார் என்று அச்சப்பட்டு ஓஜா போர்டை எடுத்து மறைத்து வைத்துவிட்டு கதவைத் திறந்தேன் ஆனால் அப்பா வரவேயில்லை.

அந்த சத்தம் அம்மா நம்மிடம் பேச வந்ததற்கான அறிகுறி என்று புரிந்துகொண்டு மீண்டும் வேலையில் இறங்கினேன். அம்மாவை அழைத்ததும் மீண்டும் அதே சத்தம் கேட்கத் தொடங்கியது. நானும் என் தம்பியும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துச் சிரித்துக் கொண்டோம். இம்முறை அந்த சத்தம் மிக மிக அருகில் வீட்டிற்கு உள்ளே தெள்ளத் தெளிவாகக் கேட்டது. பின்பு ஒரு ஐந்து நிமிடத்திற்கு மேல் எந்த சத்தமும் இல்லாமல் நிசப்தமாய் இருந்தது.

அவ்வாறே எதிர்பாராத விதமாக அப்பா வந்து “இருட்டுல என்ன வேல உங்களுக்கு சாப்பிட்டாச்சுனா படுத்து தூங்க வேண்டியதுதானா?... ம்ம்ம்ம்” என்றார். என்னை அடுத்து நீண்ட இடைவெளிக்குப் பிறகு தம்பி பிறந்ததால் அவன் மேல் அப்பாவிற்கு பாசம் சற்று அதிகமாகவே இருக்கும் அவனைத் தூக்கி மாரில் போட்டுக் கொண்டான் கொண்டான் கொண்டு படுத்துவிட்டார்.

நான் அந்த போர்டை கையில் எடுத்துக்கொண்டு அதே இடத்தில் நகராமல் நின்றிருந்தேன். அந்த நொடி நடந்த நிகழ்வு என்னை நகர விடாமல் வியப்பில் பிடித்து வைத்திருந்தது.

முதல் முறை தாழ்ப்பாள் திறக்கும் சத்தம் கேட்டு எழுந்து பார்த்ததும் அப்பா இல்லை. பின்பு கதவை இழுத்து மூடி உள்பக்கமாக தாழிட்டுவிட்டு வந்தேன். பின் எப்படி அவர் உள்ளே வந்திருக்க முடியும்? என்கிற கேள்வி என்னைக் குழப்பியது. அப்போதுதான் இன்னொரு உண்மை என்னை பயத்தில் உறைய வைத்தது.

விடுமுறை நாட்களில் வீட்டிலே இருப்பதால் அப்பா எங்கு சென்றாலும் எங்களை உள்ளே விட்டு வெளியே தாழ்ப்பாள் போட்டு பூட்டிவிட்டு செல்வது வழக்கம். அப்படி இருக்கும் போது எப்படி நான் கதவைத் திறந்தேன்? . வெளியே யாரும் இல்லை என்று திரும்ப அடைத்தேன்?. இந்த இரண்டு கேள்வியும் அன்று இரவு என்னை உறங்கவிடவில்லை.

நடந்ததை ஒவ்வொன்றாக நினைவுபடுத்திப் பார்த்தேன் பல முறை யோசனை செய்த பிறகு ஒன்று தோன்றியது. அப்பா தம்பியைத் தூக்கும் போது அவர் கையில் பூட்டுடன் கூடிய சாவியை நான் கவனித்தேன். அப்படி அவர் பூட்டைத் திறந்திருந்தால் அந்த சத்தம் கேட்டிருக்குமே. ஆனால் கேட்கவில்லை.

நடந்த நிகழ்வு என்னைப் பல புதிர்களுக்குள் புகுத்தியது. என்னால் அதை விட்டு வேறு சிந்தனைக்குள் நுழைய முடியவில்லை. வேறு யாரிடமும் பகிரவும் முடியவில்லை. காரணம், இதை நான் சொன்னால் எனக்கு இருக்கும் மனநோய் முத்தி நான் முழுப் பைத்தியமாகவே மாறிவிட்டேன் என்று முத்திரை குத்திவிடுவார்கள். அதனால் இதைப் பற்றி யாரிடமும் சொல்ல வேண்டாம் என்ன ஆனாலும் நாமே பார்த்துக் கொள்வோம் என்று முடிவெடுத்துவிட்டேன்.

ஒரு சிக்கலான மனநிலையில் நான் இருக்கும் போது அதை இன்னும் தீவிரமாகப் படுத்தும் விதமாக சில விஷயங்கள் வீட்டில் அரங்கேறத் தொடங்கியது. அன்று கேட்ட நாட்களில் தாழ் திறக்கும் சத்தம் அடுத்தடுத்து அடிக்கடி வீட்டில் கேட்கத் தொடங்கியது.

சமையலறை, குளியலறை, கட்டிலுக்கு அடியில் என்று எல்லா இடத்திலும் சத்தம் கேட்டது. இரண்டு நாட்களுக்குப் பிறகுதான் தெரிந்தது அந்த சத்தம் என்னைத் தவிர வேறு யாருக்கும் கேட்கவில்லை.

இப்படியான படபடப்பில் தவித்துக் கொண்டிருக்கும்போது வீட்டில் இருந்த அலமாரியில் அடுக்கி வைக்கப்பட்ட அம்மாவின் துணிகள் ஒவ்வொன்றாகக் காணாமல் போக துவங்கியது. இது தீவிரமாக அம்மாவிற்கு பிடித்த அவள் பயன்படுத்திய வேறு சில பொருட்களுமே வீட்டில் இருந்து தொலைந்தது. அதை கவனித்த அப்பா என்னிடம் அதைப் பற்றி கேள்வி எழுப்பினார்.

அதற்கு ஆரம்பத்தில் பதிலளிக்காமல் சமாளித்த நான் ஒருநாள் எனக்கு நடந்த எல்லா விஷயங்களையும் அவரிடம் கூற வேண்டிய கட்டாயத்தில் இருந்தேன். நான் கூறியவற்றை அவர் பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை. எனக்கு இருக்கும் மனநோயின் காரணமாகத்தான் நான் இப்படியெல்லாம் கற்பனை செய்து கொள்கிறேன் என்றும் நானே பொருட்களை எங்காவது மறந்து வைத்துவிட்டு பின் தேடுவதாகவும் கூறிவிட்டுச் சென்றார். ஆனால் அவர் அப்படிப் பேசியதில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. காரணம் அவர் இடத்தில் யார் இருந்திருந்தாலும் இப்படித்தான் பேசியிருப்பார்கள்.

யாரும் என்னைப் புரிந்து கொள்ள மாட்டார்கள் என்கிற புதுக் கவலையும் எனக்குள் இருப்பதால் நானே என் கேள்விகளுக்கு பதில் தேட ஆரம்பித்தேன். எப்போதெல்லாம் எனக்கு அந்த அச்சுறுத்தும் சத்தம் கேட்கிறதோ அப்போதெல்லாம் கையில் டார்ச்சை எடுத்துக் கொண்டு சத்தம் கேட்கும் திசையை நோக்கி நடக்கும் ஆரம்பித்தேன்.

அப்படி ஒரு நாள் செய்தபோது அந்த சத்தம் என்னை அந்த பயன்படுத்தப்படாத அறையின் பக்கம் இழுத்துச் சென்றது. கையில் இருக்கும் டார்ச்சை வைத்து அந்த அறையின் எல்லா திசைகளிலும் அடித்துப் பார்த்து திடுக்கிட்டுப் போனேன். என்னுடைய இந்த தினறலுக்கு காரணம் அந்த அறையில் உள்ள ஒரு சுவற்றில் “நான் உன்னுடைய அறையில்தான் இருக்கிறேன் நீ அங்கு வா” என்று இரத்தத்தால் எழுதியிருந்ததுதான்.

அதைப் பார்த்ததும் தலைகால் புரியாமல் அழுது கத்தினேன். அப்பா அந்த அறைக்குள் நூழைந்தார். சுவற்றில் இருந்ததைப் பார்த்ததும் வழக்கம் போல நானே ஒன்றை உருவாக்கி அதற்கு நானே பயப்படுவதாக நினைத்துக் கொண்டார். அங்கிருந்து வெளியேறி படுக்கையறைக்குச் சென்றோம் என்று சொல்லி முடித்தாள்.

நீ சொல்லும் விஷயங்கள் எல்லாம் எனக்குப் புதிதாகவும் சிந்திக்க வைக்கும்படியும் இருக்கிறது ரீனா. ஏற்கனவே மனநோய் இருக்கும் குழந்தைக்கு இப்படியான எண்ணம் தோன்றுவது புதிதல்ல என்றுதான் நானும் நினைத்தேன் என்றேன். அவள் பார்வை மாறியது. வெறுத்து இடத்தை விட்டு நகர்ந்து அமர்ந்தாள்.

பின் ரவியை உள்ளே அழைத்து.... தாயின் அரவணைப்பிலே வளர்ந்த குழந்தைகள் இரண்டும் இப்போது கிடைக்காததால் ஏக்கத்தில் இருக்கிறார்கள். அப்படிப்பட்ட சூழையால்தான் இவ்வாறான பிரச்சனைகள் பிறக்கின்றன. எப்படிப்பட்ட மனக் கோளாறாக இருந்தாலும் அன்பும் அக்கறையும் அதை முற்றிலுமாக அகற்றிவிடும். முல்லை முல்லை எடுப்பது போல அதீத உணர்வுகளால் அவளுக்கு ஏற்பட்ட நோயை அச்சம் என்கிற அதே உணர்வின் உச்சத்தை வைத்தே தீர்த்துவிட்டோம்.

குழந்தைகளை அன்பான ஆரோக்கியமான மனநிலையில் வைத்திருக்கும் கடமை பெற்றோருக்கே உரியது. எத்தனை சிக்கல் இருந்தாலும் பிள்ளை வளர்ப்பில் இதை மறந்து விட்டால் பிள்ளைகளின் வாழ்க்கையே மாறிவிடும். எப்பொழுதும் நாம் தேடும் விடைகள் நமக்கு எழுந்த கேள்விக்குள்ளேதான் ஒழிந்திருக்கிறது. அதை நாம்தான் கவனிக்க மறந்துவிடுகிறோம்.

நல்ல வேளை ரவி என்னைச் சந்தித்தார்.இங்கு எல்லா சிக்கலான கணக்குகளையும் தீர்க்க யாரேனும் ஒருவர் படைக்கப்பட்டிருப்பார். அவருக்கு எந்த கணக்கிற்கு எந்த சமன்பாட்டைப் பயன்படுத்தினால் தீர்வு கிடைக்கும் என்பது பற்றித் தெளிவாகத் தெரியும்.

நீண்ட நெடுஞ்சாலையின் வழியே குணமான மகளும் பொறுப்பைப் புரிந்து கொண்டு தந்தையும் கைகோர்த்துக் கொண்டு பேசி சிரித்தபடியே நடந்தார்கள். அதைப் பார்த்த மனநல மருத்துவருக்கே அது மருந்தானது. காரணம் மருத்துவரும் இதைத் தீர்க்க முடியாமல் தவித்துக் கொண்டுதான் இருந்தார்.


இப்படிக்கு,

மனநல மருத்துவரின் மனைவி

மாலினி.

என்று என் அறையில் விட்டுச் சென்ற ரீனாவின் டைரியின் கடைசிப் பக்கத்தில் எழுதினேன். சிரித்தேன்! பூரித்தேன்!.

Super

 

[WriterHemamalini]

Super

Thank you❤

 

[மகாராஜா பரமேஸ்வரி]

சூப்பர் சூப்பர் சகோதரி

அம்மா தான் ஆவியாக வந்து டைரியில் எழுதினார்.

 

[WriterHemamalini]

❤