நெருப்பை ஈர்க்கும் தென்றல் 14.

[Gomathi lakshitha]

அத்தியாயம் 14.

இதழருவிக்கு இதெல்லாம் ஏதோ கனவு போல் இருந்தது.அவள் தன்னை மறந்து அவன் நீட்டிய ஒற்றை ரோஜாவை வாங்கிய மறுநிமிடம் அவ்விருவர் மேல் மீண்டும் பூ மழை பொழிய ஆரம்பித்திருந்தது.

"ஹே.. இந்த உலக்கத்திலயே இந்த நிமிஷம் சந்தோஷமா இருக்கர ஒரே ஆள் நானா தான் இருப்பேன்."என்று சந்தோஷத்தில் தலைகால் புரியாது அவன் எம்பி குதித்து சத்தமாக கூறவும்தான் இதழருவிக்கு இது கனவல்ல நிதர்சனம் என்று புரிந்தது.

தன் வலக்கையில் இருக்கும் ஒற்றை ரோஜாவையும் இதழரசனையும் மாறி மாறி பார்த்தவள் சுற்றியுள்ளவர்கள் தங்களையே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதையும் பார்த்தவளுக்கு சிறிது நாணம் எட்டிப்பார்த்தது.

"ஹலோ ரோமியோ நான் கிளம்புறேன்."என்று கூறிவிட்டு அவள் மகிழுந்தின் ஓட்டுநர் இருக்கையில் ஏறி அமர்ந்து வாகனத்தை உயிர்ப்பிக்கவும்,

இதழரசனோ வெகு அவசரமாக காரை சுற்றி வந்து காரின் முன்பக்க கதவை திறந்து இருக்கையில் அமர்ந்து கார் கதவை அடித்து சாத்தினான்.

"இப்ப எதுக்கு காருல ஏறி உட்கார்ந்திருக்கிங்க?"புருவத்தை சுருக்கி கேட்டிருந்தாள் இதழருவி.

"அதுதான் நீ என் காதல அக்சப்ட் பண்ணிட்டியே.உன்கோட கொஞ்சம் டைம் ஸ்பென் பண்ணனும் இல்லையா? அதுனாலதான்."என்று தோள்களை குலுக்கி இயல்பாக கூறியிருந்தான் இதழரசன்.

"அப்புறம் சொல்ல மறந்துவிட்டேன் என் நம்பர அன்ப்ளாக் பண்ணிடு செல்லம்."என்று இதழரசன் நினைவு வந்தவனாக கூறுவதற்கும் இதழருவி மகிழுந்தை செலுத்துவதுதற்கும் சரியாக இருந்தது.

"என்ன பதிலயே காணோம்?"அவளை ரசித்தபடி கேட்டான் இதழரசன்.

"நான் உங்க காதல அக்சப்ட் பண்ணலன்னு அர்த்தம்.அதனால அமைதியா இருக்கன்னு அர்த்தம். போதுமா."என்று பொய்கோபத்துடன் பதில் கூறியவள் வாகனத்தை செலுத்துவதில் கவனமாக இருந்தாள்.

"உன் வாய் பொய் சொல்லுது.ஆனா உன் கண்ணு உண்மையை சொல்லுது.
ஏனா நான் போலிஸ்காரன்.என்கிட்ட உன் காதல மறைக்கப்பார்த்த அப்புரம் உன் காதல சிறைபிடிச்சு என் இதயக் கூண்டுல போட்டு பூட்டி வெச்சுருவேன்."என்று அவன் படு சீரியாக கூறவும் இதழருவி வாகனத்தை ஓரமாக நிறுத்தி விட்டு தன்னை மறந்து வாய்விட்டு சிரிக்க ஆரம்பித்தாள்.

"என்னங்க நீங்க ஏற்கனவே என்னோட காதல சிறைப்பிடிச்சு உங்க இதயக் கூண்டுல அடச்சுதான் வைச்சிருக்கிங்க.

வெக்கத்து விட்டு சொல்கிறேன்.எனக்கும் உங்கள பிடிச்சிருக்கு.சொல்லப்போனா வீட்ட விட நான் உங்ககோட இருக்கும்போது பெட்டரா ஃபீல் பண்றேன்.

எப்படியோ உங்க இதய கூண்டுல என்ன சிறைப்பிடிச்சதற்கு என் மனமார்ந்த வாழ்த்துக்கள்."என்று சிரிப்பிற்கிடையே கூறிவிட்டு பின்பு தனது மகிழுந்தை செலுத்த ஆரம்பித்தாள்.

"நீங்க இவ்வளவு சீக்கிரமா என் லவ்வ ஏத்துப்பிங்கின்னு நான் நினைச்சு கூட பார்க்கல."நெஞ்சை நீவியபடி நிம்மதி பெருமூச்சுடன் கூறினான் இதழரசன்.

"நானும் நினைச்சு பார்க்கல.இவ்வளவு சீக்கிரமா உங்க லவ்வுக்கு நான் ஓகே சொல்வேன்னு.எனக்கு இதெல்லாம் கனவு மாதிரி இருக்கு.

பட் இதெல்லாம் நிஜம்னு நினைக்கும் போது எனக்கு பிரமிப்பா இருக்கு."மகிழ்ச்சியாக கூறியவள் புக்ஷாப்பின் முன்பு தனது மகிழுந்தை நிறுத்தியிருந்தாள்.

"ஆமா இங்க எதுக்கு வந்திருக்கோம்?"என்று அவன் அவளிடம் இயல்பாக கேட்டக,

"ஹான்.. ஃகாபி சாப்பிட வந்திருக்கோம்."என்று குறும்புடன் பதிலளித்தவள் ஃபுக் கடைக்குள் சென்றிருந்தாள்.

'என்ன இவள்,ப்பா..இருபது ஃபுக் வாங்கிருக்கா.நமக்கு இந்த ஃபுக் ரீட் பண்றது சுத்தமா ஆகாது சாமி.'என்று மனதில் நினைத்தவன்,

"ஹலோ மேடம் கேக்கறேன்னு தப்பா எடுத்துக்காதிங்க.இவ்வளவு ஃபுக் வாங்குறிங்களே நைட் தூங்காம படிப்பிங்களா‌ என்ன?"எள்ளளுடன் கேட்டான் இதழரசன்.

"எப்பவும் தூங்கரதுக்கு ஒரு மணிநேரம் ஃபுக் படிக்கரது வழக்கம்தான்.ஆனா பகல்ல டைம் போகனுமே.அதனால இவ்வளவு ஃபுக் வாங்கிருக்கேன்."ஒரு புத்தகத்தின் பெயரை தன் ஆள்காட்டி விரலால் வருடியபடி வெளியில் கவலை நிறைந்த குரலில் கூறினாள் இதழருவி.

"நீ பகல்ல ஹாஸ்பிடல்தான இருப்ப?"என்று புருவங்களை சுருக்கி சந்தேகமாக கேட்டிருந்தான் அவன்.

"எனக்கு இனிமேல் அந்த ஹாஸ்பிடல்ல வேலையில்லை.வேலைக்கு போகமா வீட்ல இருக்க என்னவோ போல இருக்கு.டைம் போகனுமே அதனால ஃபுக்ஸ வாங்குறேன்."என்றபடி ஃபில் கவுண்ட்ருக்கு அவள் செல்ல முற்பட,

அவளிடம் இருந்து ஃபுக்ஸை விடாப்பிடியாக வாங்கியவன் நேராக ஃபில் கவுண்டர்க்கு சென்று அந்த புக்கங்களுக்கான பணத்தை அவனே கொடுத்து விட்டு
அந்த புத்தகங்கள் அடங்கிய பையை அவனே வைத்தபடி அவளை மென்மையாக நோக்கியவன்

"இந்த புத்தகங்கள் எல்லாம் என்கிட்ட இருக்கட்டும்.நீ நான் சொல்ர ஹாஸ்பிடல் போய் பாரு.அங்க நிச்சயமா உனக்கு வேலை கிடைக்கும்.ஆனா ஒரு கண்டிஷன் என் பேர மட்டும் சொல்லாத."என்று அவன் கூறவும் அமைதியாக தலையாட்டினாள் இதழருவி.

"எப்ப போய் பார்க்கனும்?"என்று அவள் அப்பாவியாக அவனிடம் கேட்டிருக்க

"இப்பவே போய் பாரு.எம்.டி.ய பார்த்து பேசு.குட் லக்."என்று அவன் கூறவும்

"தேங்க்ஸ்."என்றவள் ஒரு நொடி தயங்கிவிட்டு "நீங்களும் என்கோட வரிங்களா?"என்று சிறிது தயக்கத்துடன் அவள் கேட்க,

"நான் உன்கோட வந்தா உனக்கு வேலை கிடைக்காது."நிதர்சனத்தை கூறினான் அவன்.

"ஏன்?"நெற்றியை சுருக்கி யோசித்தவளுக்கு எதுவும் புரியவில்லை.

"நீ போரது என் தம்பியோட ஹாஸ்பிடல்.கொஞ்சம் குடும்ப பிரச்சினை.அவன் என்கோட பேசறது கிடையாது.அதனாலதான் சொல்றேன் நீ மட்டும் போ.

எக்காரணத்துக்கொண்டும் உனக்கு என்ன தெரியும்னு காட்டிக்காத."என்று கூறியவன் இதழருவியை தன் தம்பியின் மருத்துவமனைக்கு அனுப்பி வைத்தவன்,

ஒரு ஆட்டோ பிடித்து மீண்டும் மார்க்கெட் வந்திருந்தவன் ஓரமாக நிறுத்தப்பட்ட தன் இருசக்கர வாகனத்தில் எறி அமர்ந்து சாவியை திருகி உயிர்பித்து ஆக்ஸலேட்டரை முறுக்கி இரண்டு முறை உறுமி விட்டு காவல் நிலையத்தை நோக்கி செலுத்த ஆரம்பித்தான் இதழரசன்.

கதிரவன் மலை முகடுகளில் மெது மெதுவாக மறைந்து மாலை நேரத்தை உணர்த்திக் கொண்டிருந்த நேரம் அது.

 

[Gomathi lakshitha]

ராஜேந்திரன் இல்லம்,

நீள்விருக்கையில் அமர்ந்து தனது மகளுக்கு மல்லிகை பூ தொடுத்திக்கொண்டிருந்தார் நாச்சியார்.

"ம்மா.."என்று மகிழ்ச்சியுடன் தன் அன்னையை அழைத்தபடி வீட்டிற்குள் வந்தவள் தன் அன்னையை மகிழ்வுடன் கட்டிக்கொள்ள,

"என் தங்கம் ரொம்ப சந்தோஷமா இருப்பதற்கான காரணம் என்னவோ?"என்று மல்லிகை பூவை தொடப்படி ஆவலுடன் கேட்டார் நாச்சியார்.

"ம்மா.. எனக்கு எஸ் எ மருத்துவமனையில வேலை கிடச்சிருச்சுமா."என்று விழிகள் மின்ன உற்சாக குரலில் தன் அன்னையிடம் கூறினாள் இதழருவி.

"அப்படியா! ரொம்ப சந்தோஷம்டா.அந்த கடவுளுக்குதான் நன்றி சொல்லனும்.உனக்கு வேலை கிடைச்சா விநாயகருக்கு மாலை வாங்கி போடரேன்னு வேண்டியிருந்தேன்.

நாளைக்கு என்னோட முதல் வேலை மாலை வாங்கிட்டு போய் விநாயகருக்கு போட்டு நன்றி சொல்லிட்டு வரனும்."என்று தன் மகளிடம் கூறியபடி மல்லிகை பூவை தொடத்து முடித்திருந்தார் நாச்சியார்.

அவள் தாய் சொல்லியதை கேட்டாலோ இல்லையோ அது அவளுக்கே வெளிச்சம்.ஆனால் அவள் மனதோ அவளின் மகிழ்ச்சிக்கு காரணமாக இருந்த அவனையே நினைத்துக் கொண்டிருந்தது.

மறுநொடி தன் அறைக்குள் ஓடி வந்தவள் தன் கைபைசியில் தொடர்பு பட்டியலுக்கு சென்று அவனின் நம்பரை அன்பிலாக் செய்துவிட்டு புலனில் அவனுக்கு நன்றி என்ற செய்தியை அனுப்பிருந்தாள்.

அடுத்த நொடி அப்பக்கமிருந்து சிரிப்புடன் இருக்கும் ஸ்மைலி போட்டோ வந்திருந்ததை பார்த்தவளுக்கு எங்கியோ மறைந்த புன்னகை இதழ்களில் தேங்கி நின்றது.

அன்றிலிருந்து தினமும் கைபேசியில் புலனில் செய்தி அனுப்பது,இரவு அவள் வீட்டுக்கு தெரியாது அவனிடம் வெகுநேரம் பேசுவது,

வாரா வாரம் ஞாயிற்றுக் கிழமை சந்தித்துக்கொள்வதென்று இவர்களின் காதல் நாலும் பொழுதுமாக வளர்ந்து ஒன்றறை வருடம் கடந்திருந்தது.

இந்த ஒன்றறை வருடத்தில் இவர்களை பிரிக்க பல முயற்சிகள் செய்து தோற்றுப்போயிருந்தாள் ஸ்வேதா.இதழருவியின் பொய் தோழி.

அவர்களின் காதல் யாருடைய இடைஞ்சலும் இல்லாமல் நன்றாக சென்றுகொண்டிருந்தது அவர்களுக்கு இடையில் விக்ரம் வரும் வரை.

விஸ்வநாதன் இல்லம்,

"அப்பா ரொம்ப நாளா என்ன கல்யாணம் பண்ணிக்க சொல்லிக்கிட்டே இருந்திங்களே இப்ப நான் கல்யாணம் பண்ணிக்க ஆசைபடுரேன்."என்று விக்ரம் மகிழ்வாக தன் தந்தையிடம் கூறவும்

"ரொம்ப சந்தோஷம்.உன் மனதை கவர்ந்த என் மருமகள் யாருன்னு சொல்லுடா?"என்று ஒரு போடாக போட்டார் விஸ்வநாதன்.

"அப்ப நான் ஒரு பொண்ண காதலிக்கரது உங்களுக்கு எப்படி தெரியும்!"என்று அதிர்வு அகலாத குரலில் கேட்டிருந்தான் விக்ரம்.

"அதுதான் நீயே கல்யாணம் பண்ணிக்க ஆசைபடுரேன்னு சொல்லிட்டயே அது வெச்சுதான் கண்டுபிடிச்சேன்.
இதுவே கல்யாணம் பண்ணிகரன்னு சொல்லிருந்தின்னா நான் உனக்கு பொண்ணு பார்க்கனும் அர்த்தம்."என்று விஸ்வநாதன் வெளிப்படையாக சொல்லியிருக்க அசட்டையாக சிரித்து வைத்தான் விக்ரம்.

"விக்ரம் என் மருமகள் யாருன்னு நீ சொல்லவே இல்ல?"என்று விஸ்வநாதன் விடாப்பிடியாக கேட்க,

"அப்பா பொண்ணு பேரு இதழருவி.உங்க நண்பன் ராஜேந்திரன் சாரோட மூத்த பொண்ணு.
இரண்டு நாளைக்கு முன்னாடி நடந்த மேரேஜ் பங்க்ஸ்சன்ல பார்த்தேன்.அவள விரும்ப ஆரம்பிச்சிட்டேன்."என்று அவன் கூறவும்,

"சரிடா என் நண்பன் கிட்ட பேசி என் மருமகள சீக்கிரமாவே இந்த வீட்டுக்கு கூட்டிட்டு வந்துரலாம்."புன்னகையுடன் தன் மகனிடம் கூறியபடி தன் கைபேசியை எடுத்து ராஜேந்திரனுக்கு அழைப்பு விடுத்தவர் மெதுவாக நடந்து வந்து நீள்விருக்கையில் அமர்ந்தார்.

அப்பக்கம் அழைப்பு ஏற்கப்பட்டதும்,

"ஹலோ ராஜேந்திரா எப்படி இருக்க?நல்லாருக்கியா?"என்று சில சம்பரதாய பேச்சுக்களுக்கு பின் தன் மகனின் கல்யாண பேச்சில் வந்து நின்றார் விஸ்வநாதன்.

"....."

"ஏன் அமைதி ஆகிட்ட ராஜேந்திரா?நாம சம்பந்தி ஆயிட்டா நம்மளோட பிஸ்னெஸ்லயும் எந்த தடையும் இருக்காது.நீயே யோசிச்சு பாரு.

என் பெரிய பையன் கட்டுனா உன் பெரிய பொண்ணு இதழருவியைதான் கட்டுவேன்னு ஒத்தக்கால்ல நிற்கரான்.நீ யோசித்து பார்த்துட்டு நல்ல முடிவா சொல்லு."என்றதோடு அழைப்பை கட் செய்திருந்தார் விஸ்வநாதன்.

"என்னப்பா சொன்னாரு?"என்று ஆவலாக விக்ரம் தன் தந்தையிடம் கேட்க,

"நீ ஒன்னும் கவலப்படாத இதழருவிதான் இந்த வீட்டு மருமக.அவன் நல்லா பதிலாதா சொல்வான்."என்று உறுதியாக விஸ்வநாதன் கூறவும்

"ஹே.. எங்க அண்ணி கூடிய சீக்கிரமே இந்த வீட்டுக்கு வரப்போராங்க."என்று உற்சாகமாக கூச்சலுடன் சந்தோஷ் குமாரும் விக்னேஷும் தங்கள் அண்ணனை மகிழ்ச்சியாக கட்டிக் கொண்டனர்.

ராஜேந்திரன் இல்லத்தில்,

நீள்விருக்கையில் நன்றாக சாய்ந்து அமர்ந்து இரண்டு கைகளை அகல விரித்து கண்களை மூடி தன் நண்பன் கூறியதை மனதில் அசைபோட்டுக் கொண்டிருந்தார் ராஜேந்திரன்.

அரைமணி நேரம் கழித்து ஒரு முடிவுடன் தனது நண்பன் விஸ்வநாதனுக்கு அழைப்பு விடுத்து கல்யாணத்து சம்மதம் என்று கூறியிருக்க,

அப்பக்கம் "ரொம்ப மகிழ்ச்சி.நாளைக்கு நல்ல நாள் நாளைக்கு நாங்க பொண்ணு பார்க்க வரோம்."என்று விஸ்வநாதன் மகிழ்ச்சியாக கூறவும்

"சரி வாங்க.நாம மேற்கொண்டு பேசலாம்."என்றவர் வெற்றி சிரிப்புடன் அழைப்பை கட்செய்திருந்தார் ராஜேந்திரன்.

"நாச்சியா.."சத்தமாக தன் மனைவியை அழைத்திருந்தார் அவர்.

சமையலறையில் கழுவிக் கொண்டிருந்த பாத்திரத்தை அப்படியே போட்டுவிட்டு அவசரமாக கைகழுவி ஈரமான கைகளை சேலையின் தலைப் பாகையில் துடைத்தபடி வேகநடையுடன் நடு
க்கூடத்திற்கு வந்து தன் கணவரின் முன்பு நின்றார் நாச்சியார்.

தொடரும்.