Member
- Joined
- Dec 23, 2024
- Messages
- 69
- Thread Author
- #1
கதைப்போமா 16
“சார் இப்படி போனையும் வாங்கி வச்சுட்டா எப்படி சார்??. கொஞ்சம் பேமிலி கிட்ட பேச விடுங்க. என் பக்கத்து நியாயத்தையும் சொல்ல விடுங்க” என்று அபிமன்யு கத்தி கொண்டு இருக்க. யாருமே அதைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் அவன் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தான்.
“இங்க பாருங்க உங்கள கம்பிக்குப் பின்னாடி உட்கார வைக்காம, சேர்ல உட்கார வச்சிருக்கோம்னு சந்தோஷப்படுங்க. இப்ப எல்லாம் இந்த மாதிரி கேஸ் நிறைய வருது. ஸ்டூடன்ட் ப்ரொபசர் கேஸ். டீச்சர் ஸ்டூடண்ட் கேஸ். இல்லனா காலேஜ் படிக்கிற பசங்கள மிஸ் யூஸ் பண்றது. உங்க காலேஜ் மேனேஜ்மென்ட் கேட்டுக்கொண்டதுனால தான் உங்கள இங்கே உட்கார வச்சிருக்கோம். இல்லனா, அங்க உட்கார வச்சிருப்போம்” என்று கம்பிகளுக்குப் பின்னால் காட்டினார்.
“சார் என் மேல தப்பு இல்லன்னு ப்ரூஃப் பண்றதுக்கு எனக்குச் சான்ஸ் வேணும் இல்லையா??. நான் எந்தத் தப்பும் பண்ணல. இப்படியே என்ன உக்கார வச்சுட்டு இருந்தா?? என்னால எப்படி என்னை ப்ரூப் பண்ண முடியும்?” என்று கேட்டான் அபிமன்யு.
“இங்க பாருங்க உங்கள நீங்க ப்ரூப் பண்றதெல்லாம் கோர்ட்ல தான் பண்ணனும். இங்க இல்ல. புரியுதா?” என்றார் தலைமை காவலாளி.
அப்பொழுது காவல் நிலையத்திற்கு வெளியே சிறு சலசலப்பு கேட்க. அபிமன்யுவின் குடும்பம், ஆராதியாவின் குடும்பமும் ஒன்று போல வந்திருந்தனர். குழலி வரவில்லை. ஆனால் மனதிற்குள் ஏதோ ஒரு சந்தோஷம் அவளுக்கு.
“இங்க பாருங்க யாராவது ஒருத்தர் தான் உள்ள போகணும். இது ஒன்னும் கல்யாண மேடையில்ல, மொத்தமா கும்பலா உள்ள போறதுக்கு” என்று வெளியில் நின்ற காவலாளி கத்தி கொண்டு இருக்க. செய்வதறியாது விழித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
“சார், நான் அவனோட அம்மா. நான் போய்ப் பார்க்கிறேன்” என்று அம்பிகாவின் குரல் அபிமன்யுவிற்கும் கேட்டது.
அந்தக் காவலாளியின் பார்வையோ ஆராத்யாவின் மீது வந்து நின்றது. அவள் கழுத்தில் இன்னும் புது மஞ்சள் தாலிக் கயிறு கூடக் காய்ந்திருக்கவில்லை என்பது பார்த்தாலே தெரிந்தது.
திருமணம் ஆகி ஒரு வாரம் கூட ஆகலன்னு சொன்னாங்களே, இந்தப் பெண் தான் போல என்று நினைத்தவருக்கு அதே வயதில் ஒரு பெண் பிள்ளையும் இருக்கிறாள். இந்த நிலை எந்தப் பெண்ணிற்கும் வரக் கூடாது என்று நினைத்தார்.
“நீ யாரு மா?? அவரோட பொண்டாட்டியா??” என்று கேட்டார்.
அவள் ஆமாம் என்று தலையாட்டினாள்.
“சரி நீ உள்ள போய்ப் பாத்துட்டு வா” என்றார்.
“ஏன் சார் நான் கேட்டுகிட்டு இருக்கேன். அவளையுள்ள அனுப்புறிங்க?” என்று அம்பிகா அங்கேயும் தன் உரிமைக் கொடியை நாட்டவிளைய.
“அம்மாவை விடப் பொண்டாட்டிக்கு தான் உரிமை இருக்கு. பாவம் கல்யாணம் ஆகி ஒரு வாரம் கூட ஆகல. அதுக்குள்ள புருஷன் இந்த மாதிரி கேஸ்ல. நல்லவேளை அந்தப் பொண்ணு சாகல. செத்துருந்தா கொலை கேஸ்ல உள்ள போயிருப்பாரு. பதினெட்டு வயசுக்கு கீழே இருக்கிற பொண்ணா இருந்தா ஃபோக்ஸோ சட்டத்துல உள்ள போயிருப்பாரு. அப்ப ஒண்ணுமே பண்ண முடியாது. இருபது வருஷம் கம்பி எண்ண வேண்டியது தான். என்ன ப்ரூப் பண்ணாலும் வேலைக்காகாது. அமைதியா இருக்கறதா இருந்தா ஒருத்தரையாவது உள்ள விடுறேன். இல்லன்னா யாரையும் விடமாட்டேன்” என்ற ரீதியில் அவர் பேசிக் கொண்டிருக்க.
“சார் அவளுக்கு வாய் பேச வராது. உள்ள போய் என்ன பண்ணுவா?” என்று அம்பிகா அப்பொழுதும் விடாது பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
“வாய் பேச முடியாதா?’ என்று நினைத்தபடி ஆராதியாவை மேலிருந்து கீழாகப் பார்த்தவருக்கு பாவமாகப் போய்விட்டது.
“வாய் பேச முடியாத பொண்ணு தான் கேள்வி கேட்காதுன்னு இந்தப் புள்ளைய கல்யாணம் பண்ணிட்டு வீட்ல வச்சுக்கிட்டு, ப்ரொபசர் காலேஜ்ல பொண்ணு கூட ஜல்சால இருக்காரு போல’ என்று கூறினார். ஆராத்யாவிற்கு ஐயோ என்று இருந்தது. தன்னிலை இன்னும் அவரைக் குற்றவாளியாக்குகிறதா??.
“என்னுடைய பையன் ஒன்னும் அப்படிப்பட்டவன் கிடையாது. உங்க இஷ்டத்துக்கு பேசாதீங்க” என்றார் செந்தாமரை.
அதற்குள் அவருடைய வக்கிலும் அங்கு முன் ஜாமீன் வாங்கி கொண்டு வந்துவிட. எல்லோருமே ஒன்றாகக் காவல் நிலையத்திற்குள் சென்றனர்.
அவர்களைப் பார்த்ததும் அபிமன்யு எழுந்து நின்றான். அவன் பார்வை தேங்கி நின்றது ஆராதியாவிடம். இவள் தன்னைத் தவறாக நினைத்து விடுவாளா?? திருமணமாகி ஆறு நாட்கள் மட்டுமே முடிந்த நிலையில். இப்படியொரு நிலையில் எந்தப் பெண்ணாக இருந்தாலும் தவறாகத் தானே நினைக்கத் தோன்றும்??. ஆனால் இவள் நினைத்து விட்டால் தன் வாழ்க்கையே சூனியம் ஆகிவிடுமே. அவன் பார்வையாலேயே தான் தவறு செய்யவில்லை என்று அவளிடம் இறைஞ்சிக் கொண்டிருக்க. அவள் இமைக்காமல் அவனைத் தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் அவள் பார்வையில் என்ன இருந்தது என்று குழப்பமான அபிமன்யுவால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.
“சார் என் பையன் ஒன்னும் அப்படி எல்லாம் பண்ணி இருக்க மாட்டான்” என்று அம்பிகா அவர் வீட்டில் பேசுவது போலச் சத்தமாகவே பேசினார்
“இங்க பாருங்கம்மா கேஸ் வந்திருக்கு. அந்தப் பொண்ணு உயிருக்கு ஆபத்து இல்லன்னு ஹாஸ்பிடல்ல சொல்லிட்டாங்க தான். ஆனா அவங்க அப்பா அம்மா கேஸ் கொடுத்து இருக்காங்க. நாங்க இன்னும் உங்க பையன ரிமான்டுல வைக்கல. அவங்க வந்தா பேசிச் சுமுகமா முடிச்சுக்கறதா இருந்தா எங்களுக்குப் பிரச்சனை இல்லை. இல்லனா கோர்ட்டு கேஸ் அது இதுன்னு போகும்” என்றார்.
அதற்குள் வக்கில் தன் கையில் இருந்த முன்ஜாமினை அவர்களிடம் நீட்ட.
அவரை அமர வைத்தவர்கள்.
“முன்னேற்பாடாக வந்து இருக்கீங்களா?, ஆனா முன் ஜாமினுக்கெல்லாம் அவசரம் இல்ல. அந்தப் பொண்ணோட அப்பா அம்மா வந்துட்டு இருக்காங்க. அவங்க கிட்ட பேசிப் பாருங்க. சரி ஆச்சுன்னா இங்கேயே காம்ப்ரமைஸ் பண்ணி முடிச்சு விட்டுடுறோம். இல்லனா. போலீஸ் கேஸ், ஜெயில், பத்திரிக்கை நியூஸ் பேப்பர், டிவி சேனல்னு நாரடிச்சிடுவானுங்க” என்றார்.
முதலில் அபிமன்யு சாதாரணமாக ப்ரொபசர் என்ற ரீதியில் அவர்கள் அரெஸ்ட் செய்திருக்க. அவனின் பின்புலமும் சற்று வசதி வாய்ப்பு படைத்தது தான் என்று தெரிந்ததும். சமரசம் செய்ய நினைத்தனர். அது மட்டுமில்லாமல் புதிதாகத் திருமணமானவர் தவறு இருக்கிறதா இல்லையா என்று தெரியாமல் பெரிது படுத்த வேண்டாம். பெண்ணின் நிலை கவலைக்கிடமாக இருந்திருந்தால், நிலமையே வேறாகத் தான் இருந்திருக்கும். ஆனால் அபிமன்யுவை அரஸ்ட் செய்து. அங்கே கொண்டு வரும்போது மருத்துவமனையில் இருந்தவளின் உயிருக்கு ஆபத்து இல்லை என்ற ரீதியில் அவர்களுக்குத் தகவல் வந்துவிட. அவர்களும் கேசை பைல் செய்யாமல் சமரசம் செய்து அனுப்புவதற்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தனர்.
அவன் பார்வை மனைவிக்குப் பிறகு, மகனைத் தேடியது. நல்ல வேளை அவனைக் காணவில்லை. எந்தத் தந்தை தான் மகனின் முன்னால் காவல் நிலையத்தில் இருப்பதை விரும்புவார்??. தன் ஒரே மகன் தன்னை இந்த நிலையில் பார்த்தால் தாங்கமாட்டான் என்று தோன்றியது. ஏற்கனவே தாயை இழந்த பிள்ளை. அவனுக்கு இப்படியொரு நிலைமை தேவைதானா??’ என்று அபிமன்யுவின் மனம் அரற்ற ஆரம்பித்தது. ஆனால் அப்படி எங்கே விட்டு விட்டு வந்திருக்கிறார்கள்?? என்ற பரிதவிப்பும் கூடவே இருந்தது.
அவனை வீட்டிலேயே வேலை செய்பவர்களைப் பார்த்துக்கொள்ள சொல்லி விட்டுவிட்டு தான் வந்திருந்தார்கள்.
அவனுடைய வக்கீல் அபிமன்யுவிடும் வந்து என்ன நடந்தது என்று கேட்க. அவன், அவனுக்கும் சந்திரிகா என்ற அந்தப் பெண்ணிற்கும் இதுவரை என்ன நடந்தது என்று ரத்தின சுருக்கமாகச் சொல்லி முடித்தவன். திருமணம் நடந்த பிறகு அன்று வழியில் மரித்துப் பேசியதும் அதற்குப் பின்னால் அவளைப் பார்க்கவே இல்லை என்றும் கூறினான்.
“சார் இப்படி போனையும் வாங்கி வச்சுட்டா எப்படி சார்??. கொஞ்சம் பேமிலி கிட்ட பேச விடுங்க. என் பக்கத்து நியாயத்தையும் சொல்ல விடுங்க” என்று அபிமன்யு கத்தி கொண்டு இருக்க. யாருமே அதைக் கண்டு கொள்ளவில்லை. மீண்டும் மீண்டும் அவன் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தான்.
“இங்க பாருங்க உங்கள கம்பிக்குப் பின்னாடி உட்கார வைக்காம, சேர்ல உட்கார வச்சிருக்கோம்னு சந்தோஷப்படுங்க. இப்ப எல்லாம் இந்த மாதிரி கேஸ் நிறைய வருது. ஸ்டூடன்ட் ப்ரொபசர் கேஸ். டீச்சர் ஸ்டூடண்ட் கேஸ். இல்லனா காலேஜ் படிக்கிற பசங்கள மிஸ் யூஸ் பண்றது. உங்க காலேஜ் மேனேஜ்மென்ட் கேட்டுக்கொண்டதுனால தான் உங்கள இங்கே உட்கார வச்சிருக்கோம். இல்லனா, அங்க உட்கார வச்சிருப்போம்” என்று கம்பிகளுக்குப் பின்னால் காட்டினார்.
“சார் என் மேல தப்பு இல்லன்னு ப்ரூஃப் பண்றதுக்கு எனக்குச் சான்ஸ் வேணும் இல்லையா??. நான் எந்தத் தப்பும் பண்ணல. இப்படியே என்ன உக்கார வச்சுட்டு இருந்தா?? என்னால எப்படி என்னை ப்ரூப் பண்ண முடியும்?” என்று கேட்டான் அபிமன்யு.
“இங்க பாருங்க உங்கள நீங்க ப்ரூப் பண்றதெல்லாம் கோர்ட்ல தான் பண்ணனும். இங்க இல்ல. புரியுதா?” என்றார் தலைமை காவலாளி.
அப்பொழுது காவல் நிலையத்திற்கு வெளியே சிறு சலசலப்பு கேட்க. அபிமன்யுவின் குடும்பம், ஆராதியாவின் குடும்பமும் ஒன்று போல வந்திருந்தனர். குழலி வரவில்லை. ஆனால் மனதிற்குள் ஏதோ ஒரு சந்தோஷம் அவளுக்கு.
“இங்க பாருங்க யாராவது ஒருத்தர் தான் உள்ள போகணும். இது ஒன்னும் கல்யாண மேடையில்ல, மொத்தமா கும்பலா உள்ள போறதுக்கு” என்று வெளியில் நின்ற காவலாளி கத்தி கொண்டு இருக்க. செய்வதறியாது விழித்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.
“சார், நான் அவனோட அம்மா. நான் போய்ப் பார்க்கிறேன்” என்று அம்பிகாவின் குரல் அபிமன்யுவிற்கும் கேட்டது.
அந்தக் காவலாளியின் பார்வையோ ஆராத்யாவின் மீது வந்து நின்றது. அவள் கழுத்தில் இன்னும் புது மஞ்சள் தாலிக் கயிறு கூடக் காய்ந்திருக்கவில்லை என்பது பார்த்தாலே தெரிந்தது.
திருமணம் ஆகி ஒரு வாரம் கூட ஆகலன்னு சொன்னாங்களே, இந்தப் பெண் தான் போல என்று நினைத்தவருக்கு அதே வயதில் ஒரு பெண் பிள்ளையும் இருக்கிறாள். இந்த நிலை எந்தப் பெண்ணிற்கும் வரக் கூடாது என்று நினைத்தார்.
“நீ யாரு மா?? அவரோட பொண்டாட்டியா??” என்று கேட்டார்.
அவள் ஆமாம் என்று தலையாட்டினாள்.
“சரி நீ உள்ள போய்ப் பாத்துட்டு வா” என்றார்.
“ஏன் சார் நான் கேட்டுகிட்டு இருக்கேன். அவளையுள்ள அனுப்புறிங்க?” என்று அம்பிகா அங்கேயும் தன் உரிமைக் கொடியை நாட்டவிளைய.
“அம்மாவை விடப் பொண்டாட்டிக்கு தான் உரிமை இருக்கு. பாவம் கல்யாணம் ஆகி ஒரு வாரம் கூட ஆகல. அதுக்குள்ள புருஷன் இந்த மாதிரி கேஸ்ல. நல்லவேளை அந்தப் பொண்ணு சாகல. செத்துருந்தா கொலை கேஸ்ல உள்ள போயிருப்பாரு. பதினெட்டு வயசுக்கு கீழே இருக்கிற பொண்ணா இருந்தா ஃபோக்ஸோ சட்டத்துல உள்ள போயிருப்பாரு. அப்ப ஒண்ணுமே பண்ண முடியாது. இருபது வருஷம் கம்பி எண்ண வேண்டியது தான். என்ன ப்ரூப் பண்ணாலும் வேலைக்காகாது. அமைதியா இருக்கறதா இருந்தா ஒருத்தரையாவது உள்ள விடுறேன். இல்லன்னா யாரையும் விடமாட்டேன்” என்ற ரீதியில் அவர் பேசிக் கொண்டிருக்க.
“சார் அவளுக்கு வாய் பேச வராது. உள்ள போய் என்ன பண்ணுவா?” என்று அம்பிகா அப்பொழுதும் விடாது பேசிக்கொண்டிருந்தார்.
“வாய் பேச முடியாதா?’ என்று நினைத்தபடி ஆராதியாவை மேலிருந்து கீழாகப் பார்த்தவருக்கு பாவமாகப் போய்விட்டது.
“வாய் பேச முடியாத பொண்ணு தான் கேள்வி கேட்காதுன்னு இந்தப் புள்ளைய கல்யாணம் பண்ணிட்டு வீட்ல வச்சுக்கிட்டு, ப்ரொபசர் காலேஜ்ல பொண்ணு கூட ஜல்சால இருக்காரு போல’ என்று கூறினார். ஆராத்யாவிற்கு ஐயோ என்று இருந்தது. தன்னிலை இன்னும் அவரைக் குற்றவாளியாக்குகிறதா??.
“என்னுடைய பையன் ஒன்னும் அப்படிப்பட்டவன் கிடையாது. உங்க இஷ்டத்துக்கு பேசாதீங்க” என்றார் செந்தாமரை.
அதற்குள் அவருடைய வக்கிலும் அங்கு முன் ஜாமீன் வாங்கி கொண்டு வந்துவிட. எல்லோருமே ஒன்றாகக் காவல் நிலையத்திற்குள் சென்றனர்.
அவர்களைப் பார்த்ததும் அபிமன்யு எழுந்து நின்றான். அவன் பார்வை தேங்கி நின்றது ஆராதியாவிடம். இவள் தன்னைத் தவறாக நினைத்து விடுவாளா?? திருமணமாகி ஆறு நாட்கள் மட்டுமே முடிந்த நிலையில். இப்படியொரு நிலையில் எந்தப் பெண்ணாக இருந்தாலும் தவறாகத் தானே நினைக்கத் தோன்றும்??. ஆனால் இவள் நினைத்து விட்டால் தன் வாழ்க்கையே சூனியம் ஆகிவிடுமே. அவன் பார்வையாலேயே தான் தவறு செய்யவில்லை என்று அவளிடம் இறைஞ்சிக் கொண்டிருக்க. அவள் இமைக்காமல் அவனைத் தான் பார்த்துக்கொண்டிருந்தாள். ஆனால் அவள் பார்வையில் என்ன இருந்தது என்று குழப்பமான அபிமன்யுவால் புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை.
“சார் என் பையன் ஒன்னும் அப்படி எல்லாம் பண்ணி இருக்க மாட்டான்” என்று அம்பிகா அவர் வீட்டில் பேசுவது போலச் சத்தமாகவே பேசினார்
“இங்க பாருங்கம்மா கேஸ் வந்திருக்கு. அந்தப் பொண்ணு உயிருக்கு ஆபத்து இல்லன்னு ஹாஸ்பிடல்ல சொல்லிட்டாங்க தான். ஆனா அவங்க அப்பா அம்மா கேஸ் கொடுத்து இருக்காங்க. நாங்க இன்னும் உங்க பையன ரிமான்டுல வைக்கல. அவங்க வந்தா பேசிச் சுமுகமா முடிச்சுக்கறதா இருந்தா எங்களுக்குப் பிரச்சனை இல்லை. இல்லனா கோர்ட்டு கேஸ் அது இதுன்னு போகும்” என்றார்.
அதற்குள் வக்கில் தன் கையில் இருந்த முன்ஜாமினை அவர்களிடம் நீட்ட.
அவரை அமர வைத்தவர்கள்.
“முன்னேற்பாடாக வந்து இருக்கீங்களா?, ஆனா முன் ஜாமினுக்கெல்லாம் அவசரம் இல்ல. அந்தப் பொண்ணோட அப்பா அம்மா வந்துட்டு இருக்காங்க. அவங்க கிட்ட பேசிப் பாருங்க. சரி ஆச்சுன்னா இங்கேயே காம்ப்ரமைஸ் பண்ணி முடிச்சு விட்டுடுறோம். இல்லனா. போலீஸ் கேஸ், ஜெயில், பத்திரிக்கை நியூஸ் பேப்பர், டிவி சேனல்னு நாரடிச்சிடுவானுங்க” என்றார்.
முதலில் அபிமன்யு சாதாரணமாக ப்ரொபசர் என்ற ரீதியில் அவர்கள் அரெஸ்ட் செய்திருக்க. அவனின் பின்புலமும் சற்று வசதி வாய்ப்பு படைத்தது தான் என்று தெரிந்ததும். சமரசம் செய்ய நினைத்தனர். அது மட்டுமில்லாமல் புதிதாகத் திருமணமானவர் தவறு இருக்கிறதா இல்லையா என்று தெரியாமல் பெரிது படுத்த வேண்டாம். பெண்ணின் நிலை கவலைக்கிடமாக இருந்திருந்தால், நிலமையே வேறாகத் தான் இருந்திருக்கும். ஆனால் அபிமன்யுவை அரஸ்ட் செய்து. அங்கே கொண்டு வரும்போது மருத்துவமனையில் இருந்தவளின் உயிருக்கு ஆபத்து இல்லை என்ற ரீதியில் அவர்களுக்குத் தகவல் வந்துவிட. அவர்களும் கேசை பைல் செய்யாமல் சமரசம் செய்து அனுப்புவதற்காகக் காத்துக் கொண்டிருந்தனர்.
அவன் பார்வை மனைவிக்குப் பிறகு, மகனைத் தேடியது. நல்ல வேளை அவனைக் காணவில்லை. எந்தத் தந்தை தான் மகனின் முன்னால் காவல் நிலையத்தில் இருப்பதை விரும்புவார்??. தன் ஒரே மகன் தன்னை இந்த நிலையில் பார்த்தால் தாங்கமாட்டான் என்று தோன்றியது. ஏற்கனவே தாயை இழந்த பிள்ளை. அவனுக்கு இப்படியொரு நிலைமை தேவைதானா??’ என்று அபிமன்யுவின் மனம் அரற்ற ஆரம்பித்தது. ஆனால் அப்படி எங்கே விட்டு விட்டு வந்திருக்கிறார்கள்?? என்ற பரிதவிப்பும் கூடவே இருந்தது.
அவனை வீட்டிலேயே வேலை செய்பவர்களைப் பார்த்துக்கொள்ள சொல்லி விட்டுவிட்டு தான் வந்திருந்தார்கள்.
அவனுடைய வக்கீல் அபிமன்யுவிடும் வந்து என்ன நடந்தது என்று கேட்க. அவன், அவனுக்கும் சந்திரிகா என்ற அந்தப் பெண்ணிற்கும் இதுவரை என்ன நடந்தது என்று ரத்தின சுருக்கமாகச் சொல்லி முடித்தவன். திருமணம் நடந்த பிறகு அன்று வழியில் மரித்துப் பேசியதும் அதற்குப் பின்னால் அவளைப் பார்க்கவே இல்லை என்றும் கூறினான்.
!