New member
- Joined
- Mar 21, 2025
- Messages
- 3
- Thread Author
- #1
“ஹலோ… ஹலோ போலிஸ் ஸ்டேசனா? சார் இங்க யாருன்னே தெரியாத ஒருத்தன் எங்க வீட்டு காம்பவுண்ட் சுவர தாண்டிக் குதிச்சி உள்ள வந்துட்டான் சார்...” சோபாவிற்கு பின் ஒளிந்து இருந்தவாறே ஒரு பெண் உச்சக்கட்ட படபடப்புடன் தனது கைப்பேசியில் கதறிக் கொண்டிருந்தாள்.
வியர்க்க விறுவிறுத்து ஊன் நடுங்க, அடிக்கடி தலை தூக்கி பார்த்தவன்னமே இவள் கைப்பேசியில் கதறிக் கொண்டிருக்க, மறுபக்கம் பேசிய போலிஸோ, “யாரும்மா நீ? உன் பேர் என்ன?” சர்வ நிதானமாக விவரம் கேட்டார்.
“என் பேரு… ரவீனா சார்… நான்…” என இவள் பேசிக் கொண்டிருக்கும் போதே, “டம்… டமார்…” என கதவைத் தட்டும் சத்தம் இவளது காதைக் கிழித்தது.
மறுபக்கம் பேசியவர், “ஹலோ மேடம்… கொஞ்சம் சத்தமா பேசுங்க.” என கத்தினார்.
அதில் இவளது இமைகளோ படபடக்க, உச்சக்கட்ட பதற்றத்தில் தன்னையும் அறியாமல் தனது கைப்பேசியை தவறவிட, அதுவோ அவளின் கன்னம் வழியாக நழுவி கீழே விழுந்தது.
ஒருபக்கம், “டம் டம்…” என கதவு உடைப்படும் சத்தம்.
மறுபக்கம், “ஹலோ ஹலோ… யாராவது இருக்கீங்களா?” என போலிஸ் கத்தும் சத்தம்.
இதற்கிடையில் சிக்கிய இவளோ, “ஐயோ… ஃபோன்…” என்று பதறித் தரையோட தரையாக முகம் புதைத்துத் தனது கைப்பேசியை தேட, அதுவோ சோபாவிற்கு கீழ் கிடந்தது.
அதிலிருந்து “ஹலோ… ஹலோ…” என போலிஸ் கத்தும் சத்தம் மட்டும் கேட்டுக் கொண்டிருந்தது.
சோபாவிற்கு கீழ் இருக்கும் கைப்பேசியை எடுக்க வேண்டி, நாலு இஞ்சு இடைவெளியில் தனது விரலை மட்டும் விட்டு இவள் துழாவ, சில நொடி போராட்டத்திற்கு பின் கைப்பேசியோ அவளின் நடுவிரலில் பட்டது.
அதைச் சுரண்டியபடியே “ஹப்பாடா” என இவள் பெருமூச்சு விட்ட சமயம், அவளது வீட்டின் தாழ்ப்பாளோ, “டங்…” என்ற சத்தத்துடன் அவளுக்கு முன்னால் வந்து விழுந்தது.
அந்த அதீத சத்தத்தில் இவளின் இதயமோ படபடவெனத் துடித்திட, கண்களோ அதிர்ந்து விரிய, அந்த அறைக்குள் ஓர் ஆடவன் வருவதை கண்டு, “ஆஆஆ…” என அலறப் போனவள், பின் என்ன நினைத்தாளோ சட்டென்று இரு கையால் தனது வாயை இறுக மூடிக் கொண்டாள்.
பய பந்து வயிற்றுக்குள் உருள, நடுங்கியபடியே தவழ்ந்து தனது அறைக்குள் இவள் ஓட, அவனோ சுற்றும் முற்றும் இவளைத் தேடிய படியே, “பேபி… எங்க இருக்கீங்க?” என உதடு வளைத்தான்.
அவனது கணீர் குரல் இவளுக்கோ பீதியை கிளப்ப, படபடக்கும் இதயத்தை ஒரு கையால் பற்றியவாறே படுக்கையறைக்குள் இருக்கும் அலமாரிக்குள் புகுந்துக் கொண்டாள்.
மனமோ “திக் திக்…” என்றது.
தொண்டை குழியோ பயத்தில் ஏறி இறங்கின.
மேல் மூச்சு கீழ் மூச்சு வாங்க, அலமாரிக்குள் இருக்கும் துவாரம் வழியாக இவள் அவனை எட்டிப்பார்க்க, அவனோ சத்தம் கேட்டு அந்த அறைப்பக்கம் தனது முகத்தைத் திருப்பினான்.
குறுகிய இடம் ஆதலால் உடலோ குப்பென்று வியர்த்துவிட, பச்சை தண்ணீரை ஊற்றியது போல அவளின் உடையோ தொப்பலாக நனைந்துவிட, சர்வத்தையும் அடக்கி ஒடுக்கி மூச்சுக்கூட விடாமல் இவள் இருக்க, அவனோ “பேபி எங்க இருக்க? கம்… கம்… லெட்ஸ் ஹேவ் எ ஃபன்.” பரிகாச சிரிப்புடன் கோணல் நடையில் அந்த அறைக்குள் நுழைந்தான்.
தலையில் குடுமியுடன், வயிறு ஒட்டி மெலிந்த தேகம் கொண்டவனை மதியம் தான் பல்பொருள் அங்காடியில் பார்த்ததாக அவளுக்கு ஞாபகம்.
‘இவ… இவன் எப்படி இங்க வந்தான்? அதுவும் நான் தனியா இருக்கிறதை எப்படி தெரிஞ்சுக்கிட்டான்?’ என்று கேள்வி சடுதியில் அவளது மூளைக்குள் தோன்றிட, ‘இப்ப இது முக்கியம் இல்ல… எப்படியாவது இங்கிருந்து தப்பிக்கனும்.” தேவையற்ற எண்ணத்தை ஒதுக்கிவிட்டு, உறுதியுடன் அவனைத் தாக்கும் பொருளைத் தனது விரலால் அந்த அலமாரிக்குள் தேடிட, கையில் சிக்கியது என்னமோ துவைத்து வைத்த உடை தான்.
அதையே இறுக்கமாக இவள் பிடித்தபடி அவனைப் பார்க்க, அவனோ அவளை விழிகளால் அங்கும் இங்கும் தேடியபடியே, “ஹைய்ட் அண்ட் சீக்கா? ஹாஹா… ஐ லைக் இட், லைக் இட்… ம்ம்… சொல்லுங்க எங்க இருக்கீங்க? ஹாஹா… இங்கையா?” கேட்டபடியே படுக்கைக்குக் கீழ் குனிந்துப் பார்த்தான்.
அவள் அங்கே இல்லாமல் போக, “ஓஹ் அங்க இருக்கீங்களா?” யோசனை வந்தவனாகச் சொடக்கிட்டவன் குளியலறை நோக்கி நடக்க, இவளோ மெல்ல அந்த அலமாரியிலிருந்து வெளியே வருவதற்கு எட்டிப் பார்த்தாள்.
“லுக்கிங் ஹியர்… லுக்கிங் த்தேர்… லுக்கிங் எவ்ரிவேர்…” நாராசமான குரலில் பாட்டு பாடியபடியே மீண்டும் அந்த அறைக்குள் அவன் நுழைய, பயத்தில் இவளோ நீட்டிய தலையை வெடுக்கென உள்ளித்துக் கொண்டாள்.
“சட்…” என மெளிதாய் கேட்ட அந்தச் சத்தத்தில் அவனோ பட்டென்று தனது முகத்தை அந்த அலமாரியில் பதிக்க, இவளுக்கோ உள்ளங்கை நனைந்து உடல் சூடானது.
விழிகள் மிரள, துவாரத்தில் விழி பதித்து இவள் அவனைப் பார்த்திட, அவனோ தாடையை தடவியபடியே யோசனையுடன் அந்த அலமாரியின் முன் தனது முதுகை காட்டி நின்றான்.
அங்கும் இங்கும் பார்க்கும் அவனின் பின்னாலிருந்து எழுந்த ரவீனாவோ, கண் இமைக்கும் நேரத்திற்குள் அவனது முகத்தைத் துணியால் மூடித் தாக்கத் துவங்கினாள்.
அதில் அவன் நிலை தடுமாறி, கைகளால் பின்னால் இருப்பவளை பிடிக்க முற்பட, இவளோ இன்னுமே அழுத்தமாக மூடி அவனுக்கு மூச்சடைக்க செய்தாள்.
தேகம் மெளிதாய் இருப்பினும் அவனை அடக்க இவள் அரும்பாடுப்பட, அவனது உடலோ வெட்டப்பட்ட கோழியாக இவளது கையில் துடித்துப் பின் அடங்கியது.
அவனது கால்கள் நழுவ, உடல் தளர்ந்து தலையோ தொங்கிட, அவனது இதயத்துடிப்பு குறைந்து போனதை உணர்ந்து, “ஹப்பா…” ஒரு பெருமூச்சுடன் அவனது தலையைச் சுற்றி இருந்த துணியை இவள் அகற்ற, பக்கென்று இவளது கரத்தைப் பிடித்தான் அவன்.
அதில் மிரண்ட, “ஆஆஆ…” என இவள் அலற, “ஹாஹா… வாவ்… ஐ லைக் யுவர் யெல்லிங்…” என்றவன் பேய் சிரிப்பு சிரிக்க, இவளோ அவனது கரத்தில் துள்ளினாள்.
“ஆஆ… விடு… என்ன விடு.” என்று இவள் கத்த, “ஹாஹா… பேபி லெட்ஸ் ஹேவ் எ ஃபன்.” என்றவாறே அவன் கட்டியணைக்க, “ஆஆ… ஐயோ எ… என்ன விடு.” கத்தியபடியே தனது ஒட்டு மொத்த பலத்தையும் ஒன்று திரண்டி அவனைக் கீழே தள்ளினாள், ரவீனா.
அது மிகவும் கடினமான செயல் தான் இருப்பினும் எப்படியோ செய்துவிட்டு இவள் தப்பித்து ஓட, அவனோ இவளது வலது காலை இடறிவிட்டான்.
அதில் நிலை தடுமாறி இவள் பொத்தென்று தரையில் விழ, “ஹாஹா…” கைத்தட்டி அவனோ பரிகாசமாகச் சிரிக்க, இவளுக்கோ பயத்தில் மயிர்க்கூச்சம் ஏற்பட்டது.
“வே… வேணாம்… விட்டுடு…” கண்ணீர் மல்கக் கதறியபடியே பின்னால் நகன்றாள், ரவீனா.
அவனோ சிரித்தபடி இவளை நோக்கி நடக்க, “டக் டக்…” என்ற அவனது காலடி ஓசைக்கு இணையாக இவளது இதயமோ “லப் டப் லப் டப்.” என்று அடித்துக் கொண்டது
உடல் நடுங்க, விழிகள் கலங்க, பின்னால் நகர்ந்தவளின் கைகள் ஆயுதங்களைத் தேடின.
தேடிய அவளது கரத்தில் அவள் சற்று நேரத்திற்கு முன் குடித்து வைத்த பெப்சி பொத்தல் சிக்கிட, சட்டென்று எடுத்து அவனது முகத்தில் எறிந்தாள், ரவீனா.
எறிந்த வேகத்தில் அந்தப் பொத்தலோ அவனது நெற்றியை பதம் பார்த்தன.
இருப்பினும் அவனோ சிறிதும் அசையாமல் அசராமல், கண்களைக் கூடச் சிமிட்டாமல் அவளை நோக்கித் தனது வேகத்தைக் கூட்டினான்.
“இ… இல்ல… வேணாம் பிளீஸ்… வி… விட்டுடு.” பின்னால் நகன்றபடியே எழுந்தவள் கையில் சிக்கிய பொருட்களை எல்லாம் தூக்கி அவன்மேல் எரிந்தவாறே ஓட, அவனோ சில பொருட்களைத் தடுத்தும் சில பொருட்களால் அடி வாங்கியபடியும் அவளை விடாமல் துறத்தினான்.
நிதானமின்றி ஓடியவளை, உணவு மேசையின் அருகே மடக்கிப் பிடிந்தான், அந்தக் கொடியவன்.
“வி… விடு… விடு என்ன.” என்று திமிறியவளை மேசைமேல் வைத்து அழுத்தியவாறே அவளது கீழ் ஆடையை அவன் கிழித்திட, பயத்தில் அரண்டு மிரண்டாள், ரவீனா.
“இல்லை… பிளீஸ்… பிளீஸ்… எ… என்ன விட்டுட்டு.” மேசையை இரு கையால் தட்டியபடியே இவள் அவனிடமிருந்து போராட, அவனோ அவளது தலையை மேசையோட மேசையாக வைத்து அழுத்தியபடியே தனது பேன்ட் ஜிப்பை கழட்டினான்.
“ஆஆஆ…அம்மா… பிளீஸ்… என்ன விட்டுடு…” என இவள் கத்தினாள், கதறினாள், கையிலிருந்த தங்க வளையல் நொறுங்கும் மட்டும் மேசையை அடித்துப் போராடினாள்.
எவ்வளவோ போராடி பார்த்தும் முடியாமல் போக, சோர்வில் விழிகள் சொறுகியது அவளுக்கு.
இவள் அலற அலற, அவனோ கலகலவெனச் சிரித்து வெறியாட்டம் போட்டான்.
கத்தி கதறி இவள் அடங்கவும் முன்னால் திருப்பிப்போட்டு வந்தவேலை அவன் கவனிக்க, “வே… வேண்டாம் வி… விட்டுடு…” முணங்கியபடியே மயங்கிச் சரிந்தாள், ரவீனா.
அவள் மயங்கிய பின்பும் அவளை விடவில்லை அந்தக் கொடிய அரக்கன்.
சக்கையாய் புளிந்துவிட்டே அவன் இவளைவிட, நைந்து உடையாய் தரையில் சரிந்தாள், ரவீனா.
கீழே கிடந்தவளை கேலியாகப் பார்த்து, “பிரிட்டி கேர்ள்.” என உதடு வளைத்தவன் வெளியே செல்ல எத்தனிக்க, அந்நேரம் பார்த்து “வ்வா… வ்வா…” என்ற போலிஸ் ஜீப்பின் சைரன் சத்தம் கேட்டது.
“அச்சச்சோ…” பயந்து அதிர்ந்த முகமாய் ஜன்னல் ஊடாக இவன் எட்டிப்பார்க்க, வெளியே காவலர்களோ அந்த வீட்டைச் சுற்றி வளைத்திருந்தனர்.
“ஓ… சிட்…” முகம் சுளித்து கத்தியவன் அந்த வீட்டிலிருந்து தப்பிக்கும் மார்க்கத்தை விழிகளால் தேடினான்.
ஒரு வாசல் கொண்ட வீடு என்பதால் அவனால் அந்த வீட்டை விட்டுத் தப்பிக்க முடியவில்லை.
ஜன்னல் கூடச் சிறியதாக இருக்க, கூண்டுக்குள் சிக்கிய சிறுத்தையாய் தன்னை உணர்ந்தவன் குடுகுடுவென அந்த வீட்டின் படுக்கையறைக்குள் புகுந்து உள்பக்கமாகத் தாழிட்டுக் கொண்டவன் அவளது அலமாரியிலிருந்து ஒரு குர்தியை எடுத்து அணிந்துக் கொண்டான்.
அவளது கண்ணாடி பேழையிலிருக்கும் அலங்கார பொருட்களை அவன் எடுக்க, காவல் அதிகாரிகளோ அதிரடியாய் அந்த வீட்டிற்குள் புகுந்தனர்.
“ம்ம்… அவளைப் பிடிங்க.” கட்டளையிட்டுவிட்ட போலிஸ் உயர் அதிகாரியோ, ரவீனாவின் உடலைப் பார்த்து வருந்தினார்.
இருண்ட முகமாய் அவளின் உடலைப் பார்த்து இவர் தனது தொப்பியைக் கழட்ட, ஏனைய காவலர்கள் அவன் இருக்கும் அறையின் கதவைப் பலமாகத் தட்டினர்.
Last edited:
