- Joined
- Aug 31, 2024
- Messages
- 405
- Thread Author
- #1
9
சந்தோசமென்றால் அப்படியொரு சந்தோஷம் ராஜேஸ்வரிக்கு. அந்த வீடியோவை எத்தனை முறை பார்த்திருப்பாரென்று அவருக்கேத் தெரியாது. “என்னைக் கலங்கடிச்சாள்ல தம்பி. அதுக்கான சின்ன தண்டனை இது. இது மட்டும் போதாது. இன்னும் எதாவது செய்யணும்” என்றார் வெறி கொண்டாற்போல்.
“தாராளமா செய்திரலாம் அண்ணி. நீங்க கோடு மட்டும் போடுங்க. நானும் உங்க தங்கச்சியும் சேர்ந்து ரோடே போடுறோம்” என்றார் சேகர்.
“இந்த வீடியோவை பவாகிட்டக் காட்டுங்க தம்பி.”
“ஏன் அண்ணி?” புரியாது அவர் கேட்க,
“புதுசா அண்ணன் தங்கை உறவு பலப்படுதுல்ல, அதைப் பலகீனப்படுத்திட்டா?” என்று புருவம் உயர்த்த,
“அண்ணன் தங்கைதான அண்ணி?” என்றார் புரியாது.
“ம்கூம்.. இரண்டு பேரும் தனித்தனியா இருக்கிற வரைதான் நமக்கு நல்லது. நாம அவங்களுக்கிடையில் இருக்கலாம். அவங்க சேர்ந்துட்டா, தனியா பறந்து போயிருவாங்க. அது சரியிருக்காது” என்றார்.
“என்னென்னவோ சொல்றீங்க. எனக்கு ஒண்ணும் புரியலை அண்ணி. நீங்க எது செய்தாலும் யோசித்துச் செய்வீங்கன்றதுல பூரண நம்பிக்கையிருக்கு.”
“இவ்வளவு தெளிவா சொல்றேன். தெரியலை சொல்றீங்க? இதைக் காண்பித்ததும் புரியும்” என்றவர் கண்களில் வன்மப்புன்னகை.
“என்ன சித்தப்பா காலேஜ்கு நீங்க வந்திருக்கீங்க?”
“இன்னைக்கு நீ ஸ்கூட்டியில வரலைன்னு உன் சித்திதான் கூட்டிட்டு வரச்சொன்னா” எனவும்,
“நம்புற மாதிரியில்லை சித்தப்பா. சரி என்ன விஷயம்?” என நேரடியாகவே கேட்டாள்.
“உன் அண்ணன்ற பெயர்ல இருக்கிற ஒரு பிரச்சனையே போதாதா?”
அவரின் இளக்காரப் பேச்சில் கோபம் எழ, “சித்தப்பா! அவங்க என் அண்ணன்றதை மறந்துராதீங்க. எங்களுக்குள்ள ஒட்டுதல் இல்லைன்றதுக்காக நீங்க பேசுறதையெல்லாம் கேட்டுட்டிருக்க முடியாது” என தன் கோபத்தைக் காட்ட,
‘அவங்க சேர்ந்துட்டா தனியா பறந்து போயிருவாங்க’ என்ற அண்ணியின் குரல் காதில் விழ, ‘ம்ம்.. பலே ஆளுதான் அண்ணி நீங்க’ என நினைத்தவர், “உங்களுக்குள்ள கலகமூட்டி எனக்கென்னாகப் போகுது பவானி. வேணும்னா நீயே பாரு” என்று காரை ஓரம் நிறுத்தியவர் தன் கைபேசியை எடுத்து குறிப்பிட்ட அந்த வீடியோவை ஓடவிட்டு அவளிடம் கொடுத்தார்.
முதலில் அண்ணனவன் அண்ணியைத் தேடிச் சென்றதைச் சந்தோஷமாகப் பார்த்திருந்தவள், அவளிடம் அவன் பேசிய தோரணை கண்டு முகம் சுளிக்க, தொடர்ந்து நடந்த ஒவ்வொன்றிற்கும், கோபம், ஆத்திரம் அழுகை என மாறி மாறி உணர்வுகள் வெளிப்பட, கைபேசியை அவரிடம் கொடுத்தவள் கதறி அழ ஆரம்பித்தாள்.
பார்த்திருந்த அவருக்கே பாவமாய்ப் போய்விட்டது. ‘சே.. இந்த அண்ணி இந்தளவு சாடிஸ்டா இருக்க வேண்டாம். என் பையன்கள் மேல தெரியாம சின்னதா கீறல் பட்டாலே மனசெல்லாம் கலங்குது. ஆனா, அவங்க ஈகோவுக்கு பெத்த பிள்ளைகளைத் துடிக்க வைக்கிறாங்க. முடிந்தளவு அவங்ககிட்ட பணத்தைத் தேத்திட்டு குடும்பத்தோட கண்ணுக்கெட்டாத தூரமா போயிரணும்டா சாமி’ எனும்போதே வீடு நினைவு வர, ‘வீட்டை விட்டுட்டு எப்படிப் போறது?’ என இருமனதாக இருந்தவரை பவானியின் அழுகை தடுத்தது.
“பவானி அழாத. உன்கிட்டக் காண்பிக்க வேண்டாம்னுதான் நினைத்தேன். மனசு கேட்கலை. அந்தப் பொண்ணுன்னா உனக்கு இஷ்டமாச்சே” என்று வார்த்தை மூலம் ஊசி ஏற்றினார்.
அழுகை சற்று மட்டுப்பட, அண்ணன் மீதான கோபம் மட்டுமே! என்னதான் அவர் காண்பிக்கக்கூடாதென்று எண்ணியதாக சொன்னாலும், தான் பார்க்கதான் தன்னைத் தேடி வந்திருக்கிறார் என்று புரிந்தது. தன் உடன்பிறந்தவனே இப்படியிருக்கையில் அவரைச் சொல்லி ஒன்றும் ஆகப்போவதில்லையே!
“என்னமா உன் அண்ணி இனி உனக்கில்லையாம் வேற யாரையாவது கட்டுவேன்னு சொல்றாங்க” என்க,
“அண்ணி யாரைக் கட்டிக்கிட்டாலும் அவர் எனக்கு அண்ணன்தான் சித்தப்பா” என்றாள் அழுத்தமாக. அத்தோடு அவர் வாய் மூடிக்கொள்ள, கண்மூடி சீட்டில் சாய்ந்தவளுக்கு ஆயிரத்தெட்டு யோசனைகள்.
இரவில் வந்த அண்ணனைக் கண்டாலும் எதுவும் பேசவில்லை. அண்ணிக்கு அழைத்துப் பேச ஆசையிருந்தாலும், அண்ணன் செய்த செயல் அனைத்திற்கும் முட்டுக்கட்டை போட்டது. ஏதோ முடிவெடுத்து யாருக்கோ அழைத்துப் பேசி முடித்து ஒருவித திருப்தி எழுந்தாலும் அதை மீறிய பயம் இருக்கவே செய்தது.
மறுநாள் விடியற்காலையில் பவானி வீட்டைவிட்டுச் செல்ல, விடிந்ததும் அவள் வீட்டில் இல்லையென்ற உண்மை தெரிய, பாதிக்கப்பட்டது என்னவோ செந்தூரன்தான். எப்படியும் விவாகரத்துக் கேட்டது அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அதனால் தான் வீட்டிற்குச் சென்றவுடன் தன் மீது உள்ள கோபத்தை வார்த்தைகளால் காண்பிப்பாள் என்ற எண்ணத்தைப் பொய்யாக்கியது, நேற்றைய அமைதியும், இன்றைய தலைமறைவும்.
காலையில் உட்காரவைத்துத் தனியே பேசி சமாதானப்படுத்தலாம் என்றெண்ணியிருக்க, இரவே பேசியிருக்க வேண்டுமென்ற நிலையை அண்ணனவனுக்குக் கொடுத்திருந்தாள் பவானி.
“என்ன செந்தூ இப்படியே இருந்தா எப்படி? முதல்ல எங்க இருக்காள்னு தேடு” என்றார் ராஜலட்சுமி.
“இந்த நரகம் வேண்டாம்னு போனவளை எங்கன்னு போய்த் தேடுறது?” என்றான் அவர்கள் மேலுள்ள வெறுப்புடன்.
“அதுக்காக வயசுப்பிள்ளையை அப்படியே விட முடியுமா?”
“விடவா? எனக்கிருக்கிற ஒரே உறவு அவள்தான். அவளோட அண்ணி வீட்டுக்குப் போயிருப்பா. பார்த்துட்டு வர்றேன்” என்று வண்டி சாவியை எடுத்து வெளியே வருகையில் ஒரு ஆட்டோ வந்து நிற்க, அதிலிருந்து இறங்கிய தங்கையைப் பார்த்து அதிர்ந்து நின்றுவிட்டான்.
நெற்றி வகிட்டில் குங்குமமும், கழுத்தில் தாலியுடனும் தன்னந்தனியே வந்து நின்ற தங்கையைக் கண்டவனுக்கு பூமி தலைகீழாய்ச் சுழலும் நிலை.
அண்ணனவனை ஒரு பார்வை பார்த்துக் கடந்து வீட்டினுள் செல்ல பேயறைந்தாற்போல் நின்றிருந்த ராஜலட்சுமி, “இதென்ன கோலம் பவா?” என்று அடிக்கவே சென்றுவிட்டார்.
அவரைத் தடுத்து, “பார்த்தால் தெரியலை? கல்யாணக் கோலம்தான் சித்தி. ஒருமணி நேரம் முன்ன என் ஃப்ரண்ட் அண்ணனுக்கும் எனக்கும் கல்யாணமாகிருச்சி” என்று சர்வசாதாரணமாக சொன்னாள்.
“பொய் சொல்லாத பவா. உன் அண்ணிக்காக நீ ஏதோ பண்ற?” என்றவருக்கு வளர்த்த பாசம் அவள் நிலையை நம்ப மறுத்தது.
“அப்படியா? அவங்களுக்கு நீங்க பண்ணினது பத்தாதுன்னு நான் வேற செய்யணுமா? எனக்கு இங்கேயிருக்கப் பிடிக்கலை. அண்ணி வீட்டுக்குப் போனா சேர்த்துப்பாங்கதான். என்ன உரிமையில் போறது? தனியா போனா வயசுப்பொண்ணு சொல்லி பயமுறுத்துவீங்க. அதான் முறையா கோவில்ல போயி தாலி கட்டிட்டு வந்துட்டோம்” என்றதும் அவர் வெளியே பார்க்க, “என்ன பின்னாடி பார்க்குறீங்க? அவங்களைக் கூட்டிட்டு வரலை. கூட்டிட்டு வர எனக்கு விருப்பமில்லை.”
“நீ என்ன சொன்னாலும் நான் நம்பமாட்டேன். உனக்கு தோழிகளே கிடையாது. அதுக்கு நாங்க அனுமதிச்சதும் இல்லை. அப்படியிருக்கிறப்ப எங்கிருந்து ஒரு தோழி, அவளுக்கொரு அண்ணன் வந்தான்?” இன்னும் அவளை நம்பாது கேட்டார்.
“என்மேல அவ்வளவு நம்பிக்கையா சித்தி? ஃபர்ஸ்ட் டைம் உங்க வாயால கேட்கிறதுக்கு அவ்வளவு சந்தோசமாயிருக்கு. ஆனால், நடந்த கல்யாணம் நிஜமாச்சே. எனக்கு நெருக்கமான நட்பு இல்லைதான். அதுக்காகப் பக்கத்துல உட்கார்ந்துட்டு இருக்குறவகிட்ட கூடவா பேசாமல் இருப்பேன். என்ன வருஷக்கணக்காவோ மாதக்கணக்காவோ பழகலை. வெறும் இருபது நாள் பழக்கம்தான். பேங்க் எக்ஸாம் எழுத ஹெல்ப் கேட்டதுல பழக்கம். இப்ப வேற வழியில்லாம முடிச்சாச்சி” என்றாள்.
“பவா! அக்கா கேட்டா என்ன சொல்றது?” இப்பொழுது அவளை அடித்தால் அவள் அண்ணன் ஏற்கனவே இருக்கும் கோபத்திற்கு தன்னை எதுவேண்டுமென்றாலும் செய்துவிடுவான் என்ற பயத்தில் அடக்கியே வாசித்தார் ராஜலட்சுமி.
“உங்க அக்கா யாருன்னே எனக்குத் தெரியாது சித்தி. யாரோ எதோ கேட்டா அதுக்கு நான் பொறுப்பில்லை. முதல்ல நகருங்க என்னோட புத்தகம் காலையிலேயே எடுத்துட்டுப் போயிட்டேன். ட்ரஸ் பேக் மட்டும் எடுத்துட்டுப் போகணும்” என்றாள்.
“ஓ.. ட்ரஸ் எடுக்கதான் வந்தியா? எதுவும் நம்புற மாதிரியில்லையே?”
“சந்தேகம்னா பாருங்க” என்று தன் கைபேசியிலுள்ள நிழற்படத்தைக் காண்பிக்கவும் வாயில் கை வைத்தபடி உட்கார்ந்தவர் செந்தூரனைப் பார்த்து, “என்னடா அமைதியா வேடிக்கை பார்க்கிற? யார் என்னன்னு கேளுடா” என்றார்.
“கேட்டு...” என்று நிறுத்தினான். பவானி வந்ததிலிருந்து அவளை மட்டுமே பார்த்திருந்தான். வலி, வேதனை என மனம் ரணமாகியிருக்க தங்கையின் கண்பார்த்துத் தெரியவே அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தான். அவள் பேசிய, பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவள் நிதானத்தைக் கூற, அடித்துக் கேட்கம் தகுதி கூட தனக்கில்லையென்று புரிந்தது.
அவனின் அமைதி புரியாது, “என்னடா?” என்றார் ராஜலட்சுமி.
“கேட்டு ஒண்ணும் ஆகப்போறதில்லை. போனைக் கொடுங்க” என்று வாங்கி தங்கையின் திருமணப் புகைப்படத்தைப் பார்க்க, பார்த்தவன் திரும்பி தங்கையைப் பார்த்தான்.
“ஆள் யாருன்னு தெரிந்து எதாவது செய்துட்டா? அதான் என் முகம் மட்டும் தெரியுற மாதிரி க்ராப் பண்ணி ஒரிஜினலை ஹஸ்பண்டுக்கும், ஃப்ரண்டுக்கும் அனுப்பிட்டு என்னோடதுல டெலீட் பண்ணிட்டேன். முகம் தெரியாமல் இருக்கிறதுதான் எங்களுக்கு சேஃப். இப்போதைக்கு அவங்க வீட்டிலும் சொல்லப் போறதில்லை. ஒரு வாரத்துல அவளுக்குக் கல்யாணம். அது முடிந்ததும்தான் அவங்க வீட்டுல எங்க விஷயத்தை சொல்லப்போறோம். ஒத்துக்கலைன்னா படிப்பு முடியுறதுவரை ஹாஸ்டல் வாசம். அப்பறம் வேற ஊர்ல வேலை பார்த்துட்டுப் போயிருவோம்” என்றாள் நேர்ப்பார்வையோடு.
“ம்.. குட். வாழ்த்துகள் பவி” என வாழ்த்தி நிற்காது வெளியே சென்றுவிட்டான்.
‘என் அண்ணனுக்கு இவ்வளவுதானா நான்? இரண்டு அடி போட்டு யாரென்று விசாரித்து அவனையும் வரவழைத்துப் பேச மனமில்லையா? அட கோபத்தில் கொலைகூடவா செய்யத் தோன்றாது. கோபத்தைக் காட்டக்கூடவா உரிமை இல்லாதவளாகிட்டேன். ப்ச்.. தெரிந்ததுதான பவி. விட்டுட்டு உன் வாழ்க்கையைப் பாரு’ என்று தன்னையே நொந்து கலங்கிய கண்களைத் துடைத்துத் தன் அறைக்குச் சென்றவள் பையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வர, ராஜலட்சுமி தன் அக்காவிடம் நடந்ததை விவரித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு சின்ன பெருமூச்சுடன் திரும்பிப் பார்க்காது சென்றுவிட்டாள்.
சந்தோசமென்றால் அப்படியொரு சந்தோஷம் ராஜேஸ்வரிக்கு. அந்த வீடியோவை எத்தனை முறை பார்த்திருப்பாரென்று அவருக்கேத் தெரியாது. “என்னைக் கலங்கடிச்சாள்ல தம்பி. அதுக்கான சின்ன தண்டனை இது. இது மட்டும் போதாது. இன்னும் எதாவது செய்யணும்” என்றார் வெறி கொண்டாற்போல்.
“தாராளமா செய்திரலாம் அண்ணி. நீங்க கோடு மட்டும் போடுங்க. நானும் உங்க தங்கச்சியும் சேர்ந்து ரோடே போடுறோம்” என்றார் சேகர்.
“இந்த வீடியோவை பவாகிட்டக் காட்டுங்க தம்பி.”
“ஏன் அண்ணி?” புரியாது அவர் கேட்க,
“புதுசா அண்ணன் தங்கை உறவு பலப்படுதுல்ல, அதைப் பலகீனப்படுத்திட்டா?” என்று புருவம் உயர்த்த,
“அண்ணன் தங்கைதான அண்ணி?” என்றார் புரியாது.
“ம்கூம்.. இரண்டு பேரும் தனித்தனியா இருக்கிற வரைதான் நமக்கு நல்லது. நாம அவங்களுக்கிடையில் இருக்கலாம். அவங்க சேர்ந்துட்டா, தனியா பறந்து போயிருவாங்க. அது சரியிருக்காது” என்றார்.
“என்னென்னவோ சொல்றீங்க. எனக்கு ஒண்ணும் புரியலை அண்ணி. நீங்க எது செய்தாலும் யோசித்துச் செய்வீங்கன்றதுல பூரண நம்பிக்கையிருக்கு.”
“இவ்வளவு தெளிவா சொல்றேன். தெரியலை சொல்றீங்க? இதைக் காண்பித்ததும் புரியும்” என்றவர் கண்களில் வன்மப்புன்னகை.
“என்ன சித்தப்பா காலேஜ்கு நீங்க வந்திருக்கீங்க?”
“இன்னைக்கு நீ ஸ்கூட்டியில வரலைன்னு உன் சித்திதான் கூட்டிட்டு வரச்சொன்னா” எனவும்,
“நம்புற மாதிரியில்லை சித்தப்பா. சரி என்ன விஷயம்?” என நேரடியாகவே கேட்டாள்.
“உன் அண்ணன்ற பெயர்ல இருக்கிற ஒரு பிரச்சனையே போதாதா?”
அவரின் இளக்காரப் பேச்சில் கோபம் எழ, “சித்தப்பா! அவங்க என் அண்ணன்றதை மறந்துராதீங்க. எங்களுக்குள்ள ஒட்டுதல் இல்லைன்றதுக்காக நீங்க பேசுறதையெல்லாம் கேட்டுட்டிருக்க முடியாது” என தன் கோபத்தைக் காட்ட,
‘அவங்க சேர்ந்துட்டா தனியா பறந்து போயிருவாங்க’ என்ற அண்ணியின் குரல் காதில் விழ, ‘ம்ம்.. பலே ஆளுதான் அண்ணி நீங்க’ என நினைத்தவர், “உங்களுக்குள்ள கலகமூட்டி எனக்கென்னாகப் போகுது பவானி. வேணும்னா நீயே பாரு” என்று காரை ஓரம் நிறுத்தியவர் தன் கைபேசியை எடுத்து குறிப்பிட்ட அந்த வீடியோவை ஓடவிட்டு அவளிடம் கொடுத்தார்.
முதலில் அண்ணனவன் அண்ணியைத் தேடிச் சென்றதைச் சந்தோஷமாகப் பார்த்திருந்தவள், அவளிடம் அவன் பேசிய தோரணை கண்டு முகம் சுளிக்க, தொடர்ந்து நடந்த ஒவ்வொன்றிற்கும், கோபம், ஆத்திரம் அழுகை என மாறி மாறி உணர்வுகள் வெளிப்பட, கைபேசியை அவரிடம் கொடுத்தவள் கதறி அழ ஆரம்பித்தாள்.
பார்த்திருந்த அவருக்கே பாவமாய்ப் போய்விட்டது. ‘சே.. இந்த அண்ணி இந்தளவு சாடிஸ்டா இருக்க வேண்டாம். என் பையன்கள் மேல தெரியாம சின்னதா கீறல் பட்டாலே மனசெல்லாம் கலங்குது. ஆனா, அவங்க ஈகோவுக்கு பெத்த பிள்ளைகளைத் துடிக்க வைக்கிறாங்க. முடிந்தளவு அவங்ககிட்ட பணத்தைத் தேத்திட்டு குடும்பத்தோட கண்ணுக்கெட்டாத தூரமா போயிரணும்டா சாமி’ எனும்போதே வீடு நினைவு வர, ‘வீட்டை விட்டுட்டு எப்படிப் போறது?’ என இருமனதாக இருந்தவரை பவானியின் அழுகை தடுத்தது.
“பவானி அழாத. உன்கிட்டக் காண்பிக்க வேண்டாம்னுதான் நினைத்தேன். மனசு கேட்கலை. அந்தப் பொண்ணுன்னா உனக்கு இஷ்டமாச்சே” என்று வார்த்தை மூலம் ஊசி ஏற்றினார்.
அழுகை சற்று மட்டுப்பட, அண்ணன் மீதான கோபம் மட்டுமே! என்னதான் அவர் காண்பிக்கக்கூடாதென்று எண்ணியதாக சொன்னாலும், தான் பார்க்கதான் தன்னைத் தேடி வந்திருக்கிறார் என்று புரிந்தது. தன் உடன்பிறந்தவனே இப்படியிருக்கையில் அவரைச் சொல்லி ஒன்றும் ஆகப்போவதில்லையே!
“என்னமா உன் அண்ணி இனி உனக்கில்லையாம் வேற யாரையாவது கட்டுவேன்னு சொல்றாங்க” என்க,
“அண்ணி யாரைக் கட்டிக்கிட்டாலும் அவர் எனக்கு அண்ணன்தான் சித்தப்பா” என்றாள் அழுத்தமாக. அத்தோடு அவர் வாய் மூடிக்கொள்ள, கண்மூடி சீட்டில் சாய்ந்தவளுக்கு ஆயிரத்தெட்டு யோசனைகள்.
இரவில் வந்த அண்ணனைக் கண்டாலும் எதுவும் பேசவில்லை. அண்ணிக்கு அழைத்துப் பேச ஆசையிருந்தாலும், அண்ணன் செய்த செயல் அனைத்திற்கும் முட்டுக்கட்டை போட்டது. ஏதோ முடிவெடுத்து யாருக்கோ அழைத்துப் பேசி முடித்து ஒருவித திருப்தி எழுந்தாலும் அதை மீறிய பயம் இருக்கவே செய்தது.
மறுநாள் விடியற்காலையில் பவானி வீட்டைவிட்டுச் செல்ல, விடிந்ததும் அவள் வீட்டில் இல்லையென்ற உண்மை தெரிய, பாதிக்கப்பட்டது என்னவோ செந்தூரன்தான். எப்படியும் விவாகரத்துக் கேட்டது அவளுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அதனால் தான் வீட்டிற்குச் சென்றவுடன் தன் மீது உள்ள கோபத்தை வார்த்தைகளால் காண்பிப்பாள் என்ற எண்ணத்தைப் பொய்யாக்கியது, நேற்றைய அமைதியும், இன்றைய தலைமறைவும்.
காலையில் உட்காரவைத்துத் தனியே பேசி சமாதானப்படுத்தலாம் என்றெண்ணியிருக்க, இரவே பேசியிருக்க வேண்டுமென்ற நிலையை அண்ணனவனுக்குக் கொடுத்திருந்தாள் பவானி.
“என்ன செந்தூ இப்படியே இருந்தா எப்படி? முதல்ல எங்க இருக்காள்னு தேடு” என்றார் ராஜலட்சுமி.
“இந்த நரகம் வேண்டாம்னு போனவளை எங்கன்னு போய்த் தேடுறது?” என்றான் அவர்கள் மேலுள்ள வெறுப்புடன்.
“அதுக்காக வயசுப்பிள்ளையை அப்படியே விட முடியுமா?”
“விடவா? எனக்கிருக்கிற ஒரே உறவு அவள்தான். அவளோட அண்ணி வீட்டுக்குப் போயிருப்பா. பார்த்துட்டு வர்றேன்” என்று வண்டி சாவியை எடுத்து வெளியே வருகையில் ஒரு ஆட்டோ வந்து நிற்க, அதிலிருந்து இறங்கிய தங்கையைப் பார்த்து அதிர்ந்து நின்றுவிட்டான்.
நெற்றி வகிட்டில் குங்குமமும், கழுத்தில் தாலியுடனும் தன்னந்தனியே வந்து நின்ற தங்கையைக் கண்டவனுக்கு பூமி தலைகீழாய்ச் சுழலும் நிலை.
அண்ணனவனை ஒரு பார்வை பார்த்துக் கடந்து வீட்டினுள் செல்ல பேயறைந்தாற்போல் நின்றிருந்த ராஜலட்சுமி, “இதென்ன கோலம் பவா?” என்று அடிக்கவே சென்றுவிட்டார்.
அவரைத் தடுத்து, “பார்த்தால் தெரியலை? கல்யாணக் கோலம்தான் சித்தி. ஒருமணி நேரம் முன்ன என் ஃப்ரண்ட் அண்ணனுக்கும் எனக்கும் கல்யாணமாகிருச்சி” என்று சர்வசாதாரணமாக சொன்னாள்.
“பொய் சொல்லாத பவா. உன் அண்ணிக்காக நீ ஏதோ பண்ற?” என்றவருக்கு வளர்த்த பாசம் அவள் நிலையை நம்ப மறுத்தது.
“அப்படியா? அவங்களுக்கு நீங்க பண்ணினது பத்தாதுன்னு நான் வேற செய்யணுமா? எனக்கு இங்கேயிருக்கப் பிடிக்கலை. அண்ணி வீட்டுக்குப் போனா சேர்த்துப்பாங்கதான். என்ன உரிமையில் போறது? தனியா போனா வயசுப்பொண்ணு சொல்லி பயமுறுத்துவீங்க. அதான் முறையா கோவில்ல போயி தாலி கட்டிட்டு வந்துட்டோம்” என்றதும் அவர் வெளியே பார்க்க, “என்ன பின்னாடி பார்க்குறீங்க? அவங்களைக் கூட்டிட்டு வரலை. கூட்டிட்டு வர எனக்கு விருப்பமில்லை.”
“நீ என்ன சொன்னாலும் நான் நம்பமாட்டேன். உனக்கு தோழிகளே கிடையாது. அதுக்கு நாங்க அனுமதிச்சதும் இல்லை. அப்படியிருக்கிறப்ப எங்கிருந்து ஒரு தோழி, அவளுக்கொரு அண்ணன் வந்தான்?” இன்னும் அவளை நம்பாது கேட்டார்.
“என்மேல அவ்வளவு நம்பிக்கையா சித்தி? ஃபர்ஸ்ட் டைம் உங்க வாயால கேட்கிறதுக்கு அவ்வளவு சந்தோசமாயிருக்கு. ஆனால், நடந்த கல்யாணம் நிஜமாச்சே. எனக்கு நெருக்கமான நட்பு இல்லைதான். அதுக்காகப் பக்கத்துல உட்கார்ந்துட்டு இருக்குறவகிட்ட கூடவா பேசாமல் இருப்பேன். என்ன வருஷக்கணக்காவோ மாதக்கணக்காவோ பழகலை. வெறும் இருபது நாள் பழக்கம்தான். பேங்க் எக்ஸாம் எழுத ஹெல்ப் கேட்டதுல பழக்கம். இப்ப வேற வழியில்லாம முடிச்சாச்சி” என்றாள்.
“பவா! அக்கா கேட்டா என்ன சொல்றது?” இப்பொழுது அவளை அடித்தால் அவள் அண்ணன் ஏற்கனவே இருக்கும் கோபத்திற்கு தன்னை எதுவேண்டுமென்றாலும் செய்துவிடுவான் என்ற பயத்தில் அடக்கியே வாசித்தார் ராஜலட்சுமி.
“உங்க அக்கா யாருன்னே எனக்குத் தெரியாது சித்தி. யாரோ எதோ கேட்டா அதுக்கு நான் பொறுப்பில்லை. முதல்ல நகருங்க என்னோட புத்தகம் காலையிலேயே எடுத்துட்டுப் போயிட்டேன். ட்ரஸ் பேக் மட்டும் எடுத்துட்டுப் போகணும்” என்றாள்.
“ஓ.. ட்ரஸ் எடுக்கதான் வந்தியா? எதுவும் நம்புற மாதிரியில்லையே?”
“சந்தேகம்னா பாருங்க” என்று தன் கைபேசியிலுள்ள நிழற்படத்தைக் காண்பிக்கவும் வாயில் கை வைத்தபடி உட்கார்ந்தவர் செந்தூரனைப் பார்த்து, “என்னடா அமைதியா வேடிக்கை பார்க்கிற? யார் என்னன்னு கேளுடா” என்றார்.
“கேட்டு...” என்று நிறுத்தினான். பவானி வந்ததிலிருந்து அவளை மட்டுமே பார்த்திருந்தான். வலி, வேதனை என மனம் ரணமாகியிருக்க தங்கையின் கண்பார்த்துத் தெரியவே அமைதியாய் அமர்ந்திருந்தான். அவள் பேசிய, பேசும் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் அவள் நிதானத்தைக் கூற, அடித்துக் கேட்கம் தகுதி கூட தனக்கில்லையென்று புரிந்தது.
அவனின் அமைதி புரியாது, “என்னடா?” என்றார் ராஜலட்சுமி.
“கேட்டு ஒண்ணும் ஆகப்போறதில்லை. போனைக் கொடுங்க” என்று வாங்கி தங்கையின் திருமணப் புகைப்படத்தைப் பார்க்க, பார்த்தவன் திரும்பி தங்கையைப் பார்த்தான்.
“ஆள் யாருன்னு தெரிந்து எதாவது செய்துட்டா? அதான் என் முகம் மட்டும் தெரியுற மாதிரி க்ராப் பண்ணி ஒரிஜினலை ஹஸ்பண்டுக்கும், ஃப்ரண்டுக்கும் அனுப்பிட்டு என்னோடதுல டெலீட் பண்ணிட்டேன். முகம் தெரியாமல் இருக்கிறதுதான் எங்களுக்கு சேஃப். இப்போதைக்கு அவங்க வீட்டிலும் சொல்லப் போறதில்லை. ஒரு வாரத்துல அவளுக்குக் கல்யாணம். அது முடிந்ததும்தான் அவங்க வீட்டுல எங்க விஷயத்தை சொல்லப்போறோம். ஒத்துக்கலைன்னா படிப்பு முடியுறதுவரை ஹாஸ்டல் வாசம். அப்பறம் வேற ஊர்ல வேலை பார்த்துட்டுப் போயிருவோம்” என்றாள் நேர்ப்பார்வையோடு.
“ம்.. குட். வாழ்த்துகள் பவி” என வாழ்த்தி நிற்காது வெளியே சென்றுவிட்டான்.
‘என் அண்ணனுக்கு இவ்வளவுதானா நான்? இரண்டு அடி போட்டு யாரென்று விசாரித்து அவனையும் வரவழைத்துப் பேச மனமில்லையா? அட கோபத்தில் கொலைகூடவா செய்யத் தோன்றாது. கோபத்தைக் காட்டக்கூடவா உரிமை இல்லாதவளாகிட்டேன். ப்ச்.. தெரிந்ததுதான பவி. விட்டுட்டு உன் வாழ்க்கையைப் பாரு’ என்று தன்னையே நொந்து கலங்கிய கண்களைத் துடைத்துத் தன் அறைக்குச் சென்றவள் பையை எடுத்துக்கொண்டு வெளியே வர, ராஜலட்சுமி தன் அக்காவிடம் நடந்ததை விவரித்துக் கொண்டிருப்பதைக் கண்டு சின்ன பெருமூச்சுடன் திரும்பிப் பார்க்காது சென்றுவிட்டாள்.
