அத்தியாயம் - 9

[Sorna Sandhanakumar]

9



“சாமி கும்பிட்டாச்சினா வீட்டுக்குக் கிளம்புங்க” என்ற குருமூர்த்தியின் குரலில் அனைவரும் நடப்புக்கு வர காமாட்சி வீட்டிற்கு அழைத்துச் சென்றார்.

முதன்முதலாக அவர்கள் வீட்டின் முன் நின்ற காரைப் பக்கத்திலுள்ளவர்கள் வியப்புடன் பார்வையிட்டு யாரென்று விசாரிக்க...

“எங்க அத்தை மகன் குடும்பம். கல்யாணத்துல பார்த்து கூட்டிட்டு வந்துட்டேன்” என்று அவர்களை அனுப்பி, “வீடு பெருசால்லாம் இருக்காது மச்சான். கொஞ்சம் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிக்கோங்க. நான் குடிக்க எதாவது வாங்கிட்டு வர்றேன்” என்றவரை அவர்கள் தடுக்க... அதற்குள் புடவையை மாற்றிவிட்டு சுடிதாரில் வந்த திருமொழி, “நீங்க பேசிட்டிருங்க. நான் கடைக்குப் போயிட்டு வர்றேன்” என்று கூடையுடன் கையில் சிறிது பணமும் எடுத்துக்கொண்டு கிளம்பினாள்.

வீட்டைச் சுற்றி நோட்டமிட்டபடியிருந்த கதிர் வெளித்திண்ணையில் அமர்ந்து அவளையே வேடிக்கை பார்த்திருக்க பக்கத்திலிருந்த கடையிலேயே தேவையானதை வாங்கி வருபவளைப் பார்த்தவன் சின்னதாக புன்னகைத்தான்.

அவளோ, கோவிலில் அவனுடன் சேர்த்துப் பேசியதில் உள்ள கோபத்தில் அவனிடம் முகம் திருப்பிப் போனாள்.

“கோபமாம்” என்று சிரித்தவன், “பட் எனக்குச் சந்தோஷமாயிருக்கே மொழி. உண்மையிலேயே சந்தர்ப்பம் கிடைச்சிருந்தா கோவில்ல வச்சி உன்னை என் மனைவியா மாத்தியிருப்பேன். கதிர் உனக்கு வேண்டாம் சரி! என்னில் பாதியான இளாவை உன் அத்தானா ஏத்துக்கோடா போதும்.” மனம் அவளைக் கொஞ்சிக் கெஞ்சியது.

உள்ளே சென்றவள் சற்று நேரத்தில் காஃபியுடன், கடலை மாவினால் செய்த வடையுடன் வர பேசிக்கொண்டே அந்த நேரத்தை இனிமையாய் கழித்தார்கள்.

“திருமா நீ தம்பியைக் கூட்டிப்போய் தோட்டத்தைக் காட்டுறியா?”

“தாயாரே! உங்களுக்கான ஏரியாவாம் வாங்க போகலாம்” என்றான் பரபரப்பாக.

“இதோ வந்துட்டேன்டா மகனே. எப்ப எப்பன்னு காத்திருந்தேன். ஏங்க நீங்க வர்றீங்களா?” கணவனிடம் கேட்க...

“எனக்குக் கால் வலிக்குது சிவா. காமாட்சிகிட்டப் பேசிட்டிருக்கேன். நீங்க போயிட்டு வாங்க. அப்புறம் சிவா சீக்கிரம் வரப்பாரு நைட் கிளம்பணும்” என்றார்.

சரியென்று மூவரும் நடக்க... சற்று தூரம் சென்றபின், “இது கடலைக்காடு அத்தை” எனக் காண்பித்த இடத்தில் காய்ந்த செடிகளே நின்றது.

“என்ன மொழி எதாவது பூச்சி அரிச்சிருச்சா. செடிலாம் காய்ந்து போய் கிடக்குது?”

“கடலைச்செடி காஞ்சதுன்னா காய் முத்தி அறுவடைக்குத் தயாராகியிருச்சின்னு அர்த்தம். இன்னும் நாலைந்து நாள்ல எடுத்துடலாம்” என்று ஒரு செடியை அப்படியே இழுக்க அது கொத்துக் கொத்தாய் காயுடன் வந்தது. அதிலுள்ள மணலைத் தட்டி கடலையைப் பிய்த்து பருப்பை சிவகாமியிடம் கொடுக்க... அதை வாயிலிட்டு, “ம்... நல்லாயிருக்கு மொழி. நான் ஒண்ணு பறிக்கிறேன்” என்று கடலைச்செடியை கொஞ்சம் வலுகொண்டு இழுத்தார்.

“அத்தை அதை இழுக்க கஷ்டப்பட வேண்டாம். சாதாரணமா இழுங்க வந்திரும்” என்றதும் ஒன்றை உருவ கொத்தாய் வந்த கடலைகளைப் பார்த்தவருக்கு அந்தச் செடிகள் அனைத்தையும் தானே பிடுங்கி எடுக்க ஆசை வந்தது.

அவரின் ஆசையை உணர்ந்தாளோ திருமொழி, “நீங்க கொஞ்சம் செடி பறிச்சிருங்க அத்தை. வீட்டுக்குப் போகும்போது எடுத்துட்டுப் போகலாம்.”

தாயின் சந்தோஷத்தையும் திருவின் கனிவையும் கவர் செய்தான் கதிர்.

மகனுக்கும் கடலையை உடைத்துக் கொடுக்க... திரும்பத் திரும்பக் கேட்டவனிடம், “சார் போதும். பச்சைக்கடலையை அளவுக்கதிகமா சாப்பிட்டா வயிறு வலிக்கும். வீட்டுக்கு எடுத்துட்டுப் போயி கடலையை வேகவச்சித் தர்றேன்” என்று அடுத்து இருந்த பூந்தோட்டத்திற்கு அழைத்துச் சென்றாள்.

“மொழி பூந்தோட்டம் அழகாயிருக்கு. பூ பறிக்கலையா?”

“அப்பவே பறிச்சிட்டுப் போயிருப்பாங்க. இது கிரேந்திப்பூ! பறிச்சி முடிச்சாலும் பறிச்ச மாதிரியிருக்காது. மஞ்சள் ஆரஞ்சு கலர் பூக்களோட தோட்டம் எப்பவும் அழகாயிருக்கும். பூப்பறிக்கும்போது நாங்க யாராவது ஒருத்தர் இருப்போம். இன்னைக்கு கல்யாணத்துக்குப் போனதால தெரிஞ்சவங்க மூலமா வேலையை முடிச்சிட்டேன்.”

“டேய் மகனே! இந்த மாதிரி சந்தர்ப்பம் கிடைக்குதோ இல்லையோ.. எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு. போட்டோ எடுடா. நம்ம வீட்டு ஹால்ல வைக்கணும்” என்றார் ஆசையாக.

பூக்களுடன் தாயும், அவளும் அழகாக கவர் செய்தது இளங்கதிரின் செல்போன். நேர்த்தியாய் அனைத்தும் அழகாய் வர, “சூப்பராயிருக்கு தாயாரே! அப்படியே இன்னும் இரண்டு போஸ் குடுங்க” என்று அவரை அப்படி இப்படி அலைக்கழித்து அவரை எடுப்பதாய் பெயர் செய்து சிலது மங்கையவளையும் எடுத்துக் கொண்டான்.

“அடுத்து மாந்தோப்பு இருக்கு அத்தை. போகலாமா?” சிவகாமியின் சந்தோஷத் தலையாட்டலில் அங்கேயும் அழைத்துச் சென்றாள்.

“ஹேய் மொழி! எல்லாம் உங்களோடதா? அழகாயிருக்கு.”

“ஏன் சார் திடீர் சந்தேகம்? எங்களோடதுதான். நான் வந்தப்ப அத்தைக்கு இந்த மாந்தோப்பு மட்டும்தான் இருந்தது. எங்க ரெண்டு பேரோட இத்தனை வருஷத்து உழைப்புக்குக் கிடைத்த பலன்தான் கடலைக்காய் போட்டிருக்கிற இடமும், அந்தப் பூந்தோட்டமும்.”

“ம்... க்ரேட்” என மனதார பாராட்டினான்.

“இது மாம்பழ சீசன் இல்ல. நெக்ஸ்ட் வரும்போது சீசன் டைம் பார்த்து வாங்க.”

“கண்டிப்பா மொழி. இனிமேல் ஹாலிடேஸ்னா அது அணைப்பட்டிதான்.”

“சரிங்கத்தை இருட்டிருச்சி. வாங்க போகலாம்” என்று திரும்பி வரும்பொழுது மறக்காமல் பறித்து வைத்திருந்த கடலையை எடுத்து வந்து கதிரிடம் சொன்னாற்போல் வேக வைத்தும் கொடுத்தாள்.

இரவு உணவு முடித்ததும் குருமூர்த்தி மனைவியைக் கிளம்பச்சொல்லி அவரைக்காண, அவரோ கண்டுகொள்ளாமலிருக்க... ‘இவளை நம்பினா இன்னைக்கு இங்கேயே உட்கார வச்சிருவா’ என்று “சி.. சிவ்...” எனும்முன் “ஹேய் யக்கா” என இடையிட்டது பிரஷாந்தின் குரல்.

“டேய் தம்பிப்பையா! என்னடா இந்த நேரத்துல?”

“சும்மதான்கா. உன்னைப் பார்க்கணும்னு தோணிச்சி. அதான் எல்லா வேலையையும் சீக்கிரமே முடிச்சிட்டு வந்துட்டேன். சாதம் இருக்கா? எனக்குப் பசிக்குதுக்கா” என வயிற்றைத் தடவிக் காண்பித்தான்.

“சாரிடா தம்பி. வா போகலாம்” என்று உட்காரவைத்துப் பரிமாற அவன் கண்களில் உள்ள கனிவை கதிரைப்போல் சிவகாமியும் கண்டார்.

‘உடன்பிறவாத ஒருவன் ஒரு பெண்ணிடம் அக்கா உறவு சொன்னாலும் சொந்த அக்காபோல் உறவாட முடியுமா?’ இதோ இருவரையும் பார்த்தால் வேறு வேறாகத் தோன்றவில்லை. அது ஏனென்றுப் புரியவில்லை சிவகாமிக்கு.

“நீயாக்கா சமையல் செய்த? ம்... எங்க அத்தான் குடுத்து வச்சவர்” என்று மறைமுகமாக கதிரைக் கண்டான்.

அவனோ ‘ஏன்டா சிக்கல்ல மாட்டி விடுற’ என்பதாய் ஒரு பார்வை பார்க்க...

“நானும் அத்தையும் சேர்ந்துதான்டா பண்ணினோம்” என்றதும் காமாட்சியையும் பாராட்டி சாப்பிட்டு முடித்து பைக்கிலிருந்து ஒரு பாத்திரம் எடுத்து வந்து, “கல்யாணப் பலகாரம் அம்மா குடுக்கச் சொன்னாங்க” என்று தந்தான்.

“தேங்க்ஸ்டா” என்று உள்ளே வைத்து வர...

“அப்புறம் மச்சான் அப்படியே வாசல்ல ஒரு தூக்கத்தைப் போடுவோமா? காலையிலேயே கோவிலுக்குக் கூட்டிட்டு வரச்சொல்லி அண்ணன் சொன்னாங்க.”

படபடப்புடன் பேசிக்கொண்டே போனவனைத் தடுக்க வழியில்லாது குருமூர்த்தி முழிக்க... சிவகாமியோ, “கோவில் எங்கடா?” என்றார்.

“தெரியலங்க அத்தை. அதை மட்டும் சஸ்பென்ஸ்ல வச்சிருக்காங்க. அங்க போனதும்தான் நமக்குத் தெரியும். நானும் கேட்டுப் பார்த்துட்டேன். எங்க வாயே திறக்கலை. சரி போகும்போது பார்த்துக்கலாம்னு விட்டுட்டேன். குழந்தைங்களை இந்தப் பெரியவங்க எப்படிலாம் ஏமாத்துறாங்க பாருங்க அத்தை.”

“உங்களை விடவாடா நாங்க ஏமாத்துறோம்” எனும்போது சிவா என தன்னைச் சுரண்டிய கணவனைப் பார்த்து என்னவென்று கேட்க, “வா கிளம்பலாம் டைமாகுது. என்னால இங்க இருக்கவே முடியல. ப்ளீஸ் சிவா சொன்னாப் புரிஞ்சிக்கோ” என கெஞ்ச ஆரம்பித்தார்.

அவரின் மனமும் சற்று இளகியதோ, “சரிங்க கிளம்பலாம்” என்றதும் கணவனின் முகம் மலர்வதைப் பார்த்தவர் மனம் கனிய சிரித்தபடி பையனிடம் திரும்பி, “ராஜா நாம ஊருக்குப் போகலாம்” என்றார்.

“அம்மா! ஆனா...” கேள்வியாய்ப் பார்த்தான். அவனுக்கு இன்னும் தாயை அதிகம் எங்கேயும் அழைத்துச் செல்லவில்லை என்ற குற்றவுணர்வு.

“ஒண்ணும் பிரச்சனையில்ல. அப்பாவுக்குப் பிடிக்கலன்னாலும் நம்மளோட இருந்தாங்கள்ல. அதுக்காவது மரியாதை குடுக்கணும் ராஜா. நாம கிளம்பலாம்.”

பிரஷாந்திற்குத்தான் அதிர்ச்சி. தன்னுடைய எண்ணமெல்லாம் எங்கே பலிக்காமல் போய்விடுமோ என்ற பயம் அவனுக்குள்.

சில நிமிடங்களிலெல்லாம் காமாட்சி திருமொழியிடம் விடைபெற்று பிரஷாந்திடம் சொல்லிக் கிளம்பி வாசல் செல்கையில், அவர்களை வழிமறித்துக் குறுக்கே வந்து படுத்தான் பிரஷாந்த்.

அனைவரும் பதறிக் கேட்க...

“என்னைவிட்டுப் போறீங்கள்ல.. போங்க போங்க எல்லாரும் என் பிணத்தைத் தாண்டிப் போங்க” என்றான் படுத்தபடியே.

“ஏய் என்னடா பண்ற? எழுந்திரு?” எனறான் இளங்கதிர்.

“இல்ல நீங்க ஊருக்குப் போகமாட்டேன் சத்தியம் பண்ணுங்க. இல்ல என் பிணத்தைத் தாண்டிப் போங்க” என்று திரும்பவும் சொல்ல...

‘கடவுளே! போறவங்களை ஏன் இவன் தடுக்கிறான். இவங்க கிளம்பினா சமீபகால என் கனவுப் பிரச்சனையும் கொஞ்சம் தீருமே.’ மனம் நினைத்தாலும் அவர்களைத் தடுக்க அவன் சந்தானம் காமெடியை செய்யும்போது ஒருபக்கம் சிரிப்பும் வர... அவர்கள் மூவரும் புரியாது விழிப்பதைப் பார்த்து இது சினிமாவில் வரும் காமெடி சீன் என்பதை அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை என்பது புரிந்தது. அதைச் சொல்ல வாயெடுத்தவளை பிரஷாந்தின் கெஞ்சல் பார்வையும், காமாட்சியின் தலையசைப்பும் தடுத்தது.

அவருக்குமே உறவென்று யாருமில்லை என்ற ஏக்கம் இருக்கும்தானே. அதனாலேயே திருமொழி அமைதியாகிவிட்டாள்.

கதிருக்குமே தங்களைத் தடுக்கத்தான் அப்படி செய்கிறான் என்று தெரியும். அதற்காக பிணம் என்று பேசுவது தப்பு என்பதால் அவனைக் கண்டிக்கப் போகையில்...

“நீ ஏழுந்திருப்பா. நாங்க ஊருக்குப் போகலை” என்றார் குருமூர்த்தி.

‘அவ்வார்த்தைதனை உச்சரிக்காமலே இருந்திருக்கலாம் அவர். கதிர் அவனைச் சமாதானப்படுத்தியிருப்பான். விளைவு!’

சிவகாமி கணவனை ஆச்சர்யமாய் பார்த்தார்.

“பரவாயில்ல சிவா. உனக்கும் அந்தக் கோவில் போகணும்னு ஆசையிருக்குல்ல? அதனால போய்ட்டு நாளைக்கு ஈவ்னிங் ஊருக்குப் போகலாம்” என்றதும் நன்றியாய் கணவனைப் பார்த்து... “வா திருமா நாம ஒரு ரௌண்ட் அடிச்சிட்டு வருவோம்” என்று கிளம்பினார்.

பிரஷாந்த் எழுந்து நிற்கையில் கதிர் பளாரென்று ஒரு அறைவிட்டான். “இளா அத்தான்” என்றான் அதிர்வாய்!

“கதிர் என்ன பழக்கம்?” அதட்டினார் குருமூர்த்தியும்.

“சாரிப்பா” என்று தகப்பனிடம் மன்னிப்பு கேட்டு பிரஷாந்தை வெளியே காருக்கருகில் கூட்டி வந்து, “என்னடா ட்ராமா இது.. பிணத்தைத்தாண்டிப் போங்கன்னு. எப்பயிருந்துடா கோழையான? மதியம் உங்கப்பாகிட்ட வீர வசனம் பேசினது யாருடா?”

“மச்சான்!”

“கேட்டேன்டா. நீங்க ரெண்டு பேரும் பேசின எல்லாத்தையும் கேட்டேன். திருமொழி உன் அக்கான்னு சொன்னதுவரை தெரியும்.”

குருவிடம் காமாட்சியைக் கோர்த்துவிட்டு சிரித்தபடி வந்த கதிர், பெண் வீட்டின் பின்பகுதியில் ஒரு மரத்திற்கடியில் நின்றிருந்த பிரஷாந்தை நோக்கி வர...

“நீங்க இப்படிப் பண்ணுவீங்கன்னு நினைக்கலப்பா? உண்மையிலேயே உங்களை என் அப்பா ஸ்தானத்துலதான் பார்க்கிறேன். ஆனா நீங்க... என்னைப் பலிகடா மாதிரிதான் வளர்த்திருக்கீங்கள்ல? என்னைக்குப்பா கிடா வெட்டு?” என நக்கலுடன் கோபமாகக் கேட்டான்.

“அன்பு! ஏன்டா இப்படிப் பேசுற? நான் அப்படி நினைச்சி வளர்க்கலடா” என்றார்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“ஹான்! அன்பு! பதினைந்து வருஷம் கழித்து பலிகொடுக்க நீ வளர்த்து தான்னு அவங்க கொடுத்த அதே அன்புதான். அப்படித்தான நீங்க என்னைப் பார்க்குறீங்க? உங்க பாசம்லாம் பொய்யா. இதுக்கு நீங்க என்னை அப்பவே கொன்றிருக்க...”

பளாரென்று கன்னத்தில் அடிபோட்டு, “கொல்றதுக்காகவாடா... உன்னை வளர்த்தோம்! கொல்றதுக்காகவாடா... மொத்த பாசத்தையும் கொட்டினோம்! கொல்றதுக்காகவாடா... உன்னைப் படிக்க வச்சோம்! கொல்றதுக்காகவாடா... அவனுங்க கால்ல விழுந்து கெஞ்சி இதுவரை பாதுகாத்துட்டு வர்றோம்! கொல்றதுக்காகவாடா... உன் அண்ணனும் நானும் உன்னை எப்படி காப்பாத்தலாம்னு யோசிச்சிட்டிருக்கோம்!”

“அப்பா..!”

“ஆமா. அப்பாதான். எனக்கு நிஷாந்த் வேற நீ வேறயில்லடா. உனக்குத் தெரியுமா? நிஷாந்த் கூட எனக்கு வளர்ப்புப் பையன்தான்.”

“அப்பாஆஆ...” அதிர்ச்சி மேல் அதிர்ச்சி. இதுவரை நிஷாந்த் அவரின் சொந்தப்பையன் என நினைத்திருந்தான். இன்று அதுவும்...

“எங்களுக்குக் குழந்தை கிடையாது. டாக்டர் குழந்தை பிறக்காது சொல்லிட்டாங்க. அப்ப எடுத்து வளர்த்த பையன்தான் நிஷாந்த். உன்னை வளர்க்கக் கேட்டப்ப கொல்றதுக்குன்னு தெரியாதுடா. குழந்தையில்லாத எங்களுக்கு இன்னொரு குழந்தையாதான் நினைச்சோம். உன்னை சரி பண்ணினோம். உன்னைப் படிக்க வைக்கக் கேட்டப்பதான்... பழிகொடுக்கப் போறவனுக்குப் படிப்பெதுக்கு சொன்னாங்க. அப்பதான் கொஞ்சம் நெருடல் வர விசாரிச்சேன்.”

“உன்னை வளர்க்கிறதால நான் அவங்க ஆள்னு ஒருத்தன் உளறினான். அப்புறம் வெளியூர் எங்கேயும் அனுப்பாம பக்கத்துலயே படிக்க வைக்கிறேன். பெரியவன் படிக்கிறப்ப சின்னவன் ஏன் படிக்கலன்னு கேள்வி வரும் அப்படி இப்படினு கால்ல விழாதகுறையா கெஞ்சி உன்னைப் படிக்க வச்சேன். குழந்தை இல்லாதவங்களுக்குத் தான்டா அதனோட அருமை தெரியும். உன் அம்மா இதைக்கேட்டா தாங்கிக்கமாட்டாள்டா” என்றவர் கண்களும் கலங்கியது.

“சாரிப்பா. இனிமேல் அப்படிப் பேசமாட்டேன். அப்புறம் ஏன்பா அவரை கல்யாணத்துக்கு வரவழைச்சீங்க?”

“நான் பத்திரிக்கை குடுக்கலன்னா ஏன் தரலைன்னு கேள்வி வரும். கேள்வி சந்தேகமாகும். அந்த சந்தேகம் உன் உயிரை வாங்கிரக்கூடாதுடா. உன் குடும்பத்தையே அழிச்சிட்டதா குழந்தையில புலம்புவ. அப்ப எங்களுக்கு பெருசா தெரியல. எதையோ பார்த்து பயந்துட்டன்னுதான் நினைச்சி ஹாஸ்பிடல் ஹாஸ்பிடலா அலைஞ்சோம். ஆனா, உண்மை தெரிஞ்சப்ப அவனுங்க எவ்வளவு மோசமானவனுங்க புரிஞ்சது. அதான் அவங்ககிட்ட உஷாரா இருக்கக் கத்துக்கிட்டேன். எப்பவும் நீ எங்க பையன்டா. எனக்கு நீங்க ரெண்டுபேருமே ரெண்டு கண்மாதிரி.”

“மூணாவதா ஒரு கண் சேர்த்துக்கோங்கப்பா.”

“புரியல அன்பு?”

“என் அக்கா மங்கையர்கரசி. உயிரோட நம்ம கண்முன்னால.”

“அன்பு!” என்றார் சந்தோஷத்தில்.

“ஆமாப்பா. என் அக்கா உயிரோடதான் இருக்கா. அதுவும் திருமொழின்ற பெயர்ல.”

“நிஜமாவாடா? அது தெரிஞ்சதாலதான் இங்க கூட்டிட்டு வந்தியா? நீ அவளோட தம்பின்னு அவளுக்குத் தெரிஞ்ச மாதிரி தெரியலையே?”

“முதல்ல தெரியாதுப்பா. இப்ப தெரிஞ்சும் சொல்லல. என் உயிருக்கு உத்திரவாதம் இல்லாதப்ப என் அக்கானு எப்படிப்பா உரிமை கொண்டாட முடியும்? எப்படியும் அவங்களை நான் கொன்னுருவேன். இல்ல அவங்க என்னை...”

சட்டென அவன் வாய்மூட... “அதுக்குள்ள அவளுக்கு ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமைச்சிக் கொடுத்து இவங்க கண்படாத தூரத்துக்கு அனுப்பிடணும்ப்பா.”

“கண்டிப்பா செய்யலாம் அன்பு. அப்படியே உன்னையும்.”

“இல்லப்பா நான் இங்கதான் இருப்பேன். சொத்து அவங்களுக்கு முழுசா வேணும்னா நான் வேணும். நான் இல்லன்னா சொத்து அவங்களுக்கில்ல. கண்டிப்பா என்னைத்தேடி வருவாங்க. நான் இல்லன்னா உங்க யாரையும் விடமாட்டாங்க. என்னால உங்களுக்கு எதுவும் ஆகிரக்கூடாது. அவங்க என்னைத்தேடி வரும்போது அப்பன் பையன் ஒருத்தனையும்...”

“அன்பு ஏன்டா பெயர்லயே அன்பை வச்சிட்டு இப்படிப் பழிவாங்க நிற்கிற? நம்மாள தனியா போராட முடியாதுடா. இப்ப அரசியல் பவர் வேற இருக்கு. நம்மைக் காக்கிற சக்தி யாரையாவது நம்மகிட்ட அனுப்பும்பா.”

“நான் வரலாமா?” அதுவரை வேடிக்கை பார்த்திருந்த இளங்கதிர் அவரிகளிடம் வர... தேவதைகள் ததாத்சு சொல்லியதோ அவ்வார்த்தைகளுக்கு!

“வாங்க தம்பி. பிரஷாந்தைப் பார்க்க வந்தீங்களா?” என்றதும், “சும்மாதான்” என்று சில நிமிடங்கள் பேசிக்கொண்டிருக்க அவன் மனதினுள் நிறைய கணக்குகள்.

“சார் அன்னைக்கு நீங்க முதல்லயே வந்துட்டீங்களா? அப்பதான் வந்ததா நினைச்சேன்?”

“என்னடா சார்? மச்சான் ஓகே. அதைவிட கொஞ்சம் முன்னாடி சொன்னியே அந்த இளா அத்தான் டபுள் இல்ல ட்ரிபிள் ஓகே.”

“சாரி மச்சான். சின்ன தடுமாற்றம்தான். சரி எல்லாத்தையும் கேட்டுட்டீங்களா?”

“ஆமாடா மாப்ள. உங்க குடும்பம் அழிஞ்சதுக்குக் காரணமானவங்க முதற்கொண்டு தெரிஞ்சது. உனக்கு எந்த ஹெல்ப்னாலும் கேளு நான் காத்திருக்கேன்.”

“ஹெல்பா.. அதைவிட பெருசெல்லாம் எனக்குச் செய்யப்போறீங்க. என்ன புரியலையா? என் அக்கா!”

“ப்ச்.. அவள்தான் இளா இளான்னு புலம்புறாளே. அவன் மேல ரொம்ப லவ் போலடா. அதைப் பிரிக்கிறது பாவம். நாம பாட்டுக்கு கனவு கண்டு அது நடக்கலன்னா மனச்சங்கடம்தான் மிஞ்சும்.”

“இல்ல மச்சான். பத்து வயசுல வந்தா அதுக்குப் பெயர் காதல் கிடையாது. உறவுன்ற அன்பு, பாசம் மட்டுமே அவளுக்கு. மத்தபடி காதல் இருக்காது. அப்படியே இருந்தாலும் இல்லாத ஒருத்தரை நினைச்சி வாழ்க்கையை ஓட்டுறதை விட, அவளைப் பிடிச்ச உங்களைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா நீங்க அவளை சந்தோஷமா வச்சிப்பீங்க. ஏன் மச்சான் பண்ணிக்க மாட்டீங்களா? அவள் காதலிக்குறானு யோசிக்கிறீங்களா?”

“சேச்சே.. என்னடா பேசுற நீ? உனக்கு அவள் அக்கா. எனக்கு என்னோட மொத்த வாழ்க்கையும் அவள்தான். நீ நினைக்கலாம் ஏர்போர்ட்ல வச்சிதான் முதல்ல பார்த்தேன்னு. அதுக்கு முன்னாடியே என் கனவுல வந்து எனக்காகக் காத்திருக்கேன் சீக்கிரம் வான்னு சொல்லியிருக்கா.” யோசனையாய் பார்த்த பிரஷாந்திடம், “இது கடவுள் போட்ட முடிச்சிடா. யாராலயும் மாத்தியெழுத முடியாது. நடுவுல கொஞ்சம் வேண்டாம் தோணிச்சி. இப்ப பிக்ஸ் ஆகிட்டேன்.”

“தேங்க்யூ மச்சான்.”

“சரி உங்க குடும்பத்துக்கு என்ன நடந்தது சொல்லு?”

“எனக்கு முழுசா தெரியாது மச்சான். எனக்கு அப்ப ஏழு வயசு. கார்மேகம் என்னோட சித்தப்பாதான். எங்க வீட்ல அடிக்கடி பார்க்கலாம். உறவாடிக் கெடுன்னு ஒரு பழமொழியிருக்கு. அது அவருக்குத்தான் பொருந்தும்” என்று தான் தெரிந்தது வரை சொன்னான்.

‘ஓ... அதை நான் பார்த்திருக்கிறேனோ?’ ஏனோ கண்முன் அன்று கண்ட சடலங்கள். “ஏன்னு தெரியலடா அன்பு. அங்க நடந்த அனைத்தும் என் கண்முன்னக் காட்சிகளா ஓடுது. ஏதோ கூடயிருந்து பார்த்த ஃபீல்.”

“எது எப்படியோ, அவங்க சாவு என் கையாலதான்” என்றான் ஆத்திரமாக.

“இதையேதான்டா உன் அக்காவும் சொல்றா. அப்ப நான் எதுக்குடா இருக்கேன். ஏன் என்னைப் பார்த்தா உங்க குடும்பத்துல ஒருத்தனா தெரியலையா?”

“இளா அத்தான்!”

“ஆமாடா இளா அத்தான்தான். மத்தவங்களுக்கு கதிர்னா உங்களுக்கு இளாதான்.”

“மச்சான்! எங்க அக்கா தேடின இளா அத்தான் உங்க மூலமா கிடைச்சிட்டார். அக்கா சொல்றது... இளா அத்தான் வந்து பழிவாங்குவார் தன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிப்பார்னுதான? அது இளநாதனா இருந்தால் என்ன இளங்கதிரா இருந்தா என்ன? அதுக்காகப் பாழவாங்குறேன்னு இங்க இருந்திராதீங்க. என் அக்கா நிம்மதியான வாழ்க்கை வாழணும். அதான் எனக்கு வேணும்.”

“உன் ஆசை நியாயமானதுதான். உன் அக்கா ஒத்துக்கணுமே.”

“ஒத்துக்கலன்னா என்ன மச்சான்.. ஒத்துக்க வைப்போம்.”

“அது அவ்வளவு ஈஸி கிடையாதுடா. தன் குடும்பத்துக்கு ஒரு நியாயம் கிடைச்சாதான் அவளால நிம்மதியாயிருக்க முடியும். அந்த நிம்மதியை நான் குடுக்கணும். அதுக்கப்புறம் கூட என்னோட வாழ்வாளா மாட்டாளா தெரியாது. எங்கயிருந்தாலும் என் மனைவியாதான் மொழி இருக்கணும். அதுக்காக அவங்களை சும்மாவிட முடியாது. தப்பு செஞ்சிட்டு தண்டனை அனுபவிக்காம இருக்கலாமா? அதுவும் ஒரு குடும்பத்தையே அழிச்சவனுங்களை எப்படி சும்மா விடுறது?”

“மச்சான் ப்ளீஸ். நீங்களும் ஆத்திரப்படாதீங்க. உங்களுக்குத் தெரியுமா? உங்க பொறுமையைப் பார்த்தப்ப இளா அத்தானைப் பார்த்தா மாதிரி தோணும். அவர் ரொம்பப் பொறுமைன்னு அப்பா அம்மா அடிக்கடி சொல்வாங்க.”

என் பொறுமையெல்லாம் இப்பதான்டா. சின்ன வயசுல நான் எப்படியிருந்தேன்னு அம்மாகிட்ட கேளு கதை கதையா சொல்வாங்க. ஆமா. ஏழு வயசுல நடந்ததெல்லாம் உனக்கு நினைவிருக்காடா?”

“என்னைக்கோ வந்து போற உறவுன்னா நினைவிலிருக்காது. வீடு வேற வேறனாலும் நான் அதிகமா இருந்தது இளா அத்தான் கூடதான். சாதாரணமா வழி தவறிப்போன குழந்தையாயிருந்தா காலப்போக்கில் என் குடும்பத்தை மறந்திருப்பேனாயிருக்கும். ஆனா, எல்லாமே என் கண்முன்ன நடந்தப்ப எப்படி மறந்திருக்க முடியும்? எங்க கூடவேயிருந்து குழிபறித்தவங்க கார்மேகமும் அவர் பையன்களும்.”

“அன்பு அமைதியா நான் கேட்கிறதுக்கு பதில் சொல்லு. அவங்க என்ன பண்றாங்க?”

“என்ன பண்றாங்கன்னா?”

“என்ன தொழில் பண்றாங்க கேட்டேன்.”

“எங்க அப்பா மாமா வச்சிருந்த ஸ்டீல் கம்பெனிகளை அவங்களோடதா மாத்திக்கிட்டாங்க. இப்ப ஜெயராம் அந்த ஏரியா எம்.எல்.ஏ. அரசியல் பலமும் சேர்ந்ததால அசைக்க முடியாத இடத்துல இருக்காங்க. ஏற்கனவே ரவுடிக்கூட்டம் உண்டு. இப்ப என்னை சாகடிச்சி வேறொருத்தனை நிறுத்தி இவன்தான் அன்பழகன் சொல்லி சொத்தைக் கைமாத்த நேரம் ஆகாது. இன்னும் அந்தளவுக்கு யோசிக்கல நினைக்கிறேன். சீக்கிரமே அதுவும் நடக்கலாம்.”

“அப்படி நடக்காம நான் பார்த்துக்கறேன்டா. அவங்களைப் பற்றி விசாரிக்கிறியா என்ன?”

“ம்... காலேஜ் படிச்சப்ப அங்க உள்ள ஃப்ரண்ட்ஸ்கிட்ட விசாரிக்கச் சொல்லி அவங்க சொன்ன விவரங்கள்.”

“ஓ...” ஏதோ யோசனை கதிருக்குள்.

“ராஜா” என்ற குரலில் கலைந்தவன், “என்ன தாயே நீங்க ஆசைப்பட்ட சுதந்திரக் காற்றை அனுபவிக்கிறீங்களா?”

“ஆமா ராஜா! ரொம்ப வருஷம் கழிச்சி ரொம்பவே சந்தோஷமாயிருக்கேன்” என்றதும் இருகைகளாலும் தாயின் தோள்பிடித்து “எனக்கும் ஹேப்பிமா. நீ எப்பவும் சந்தோஷமாயிருக்கணும். அதை உன் பையனா நான் தருவேன்” என நெகிழ்வுடன் சொன்னான்.

“என்னடா ராஜா இதுக்கெல்லாம் எமோஷனல் ஆகிட்டிருக்க?”

“நீ ரொம்ப கஷ்டப்பட்டுட்டல்லம்மா? பெத்த புள்ளையா உனக்குன்னு என்னால எதுவும் செய்ய முடியல. இப்பதான்ம்மா உன் முகத்துல நிஜ சந்தோஷம் பார்க்கிறேன். அப்படியே உன்னைத் தூக்கிச் சுத்தணும் போலிருக்கும்மா” என்று தூக்கிச் சுற்ற...

“டேய் ராஜா விடுடா. டேய் உன் சந்தோஷத்தை என்னைப் பிள்ளையார் மாதிரி சுத்திக் காண்பிடா. அதை விட்டுட்டு என்னைத் தூக்கி சுத்தாத” என அலறியதும் கதிர் அவரை இறக்கிவிட தலைசுத்தி நிற்கமுடியாமல் மகன் கையில் தலைசாய்த்தார்.

“நீங்களும் அப்பாவும் நின்னா சுத்தி வரலாம். சிங்கிள் பீஸையெல்லாம் சுத்த முடியாது தாயே” என்றவனுக்கு அடிகள் போட்டார்.

அவர்கள் ஒரு தனி உலகத்திலிருக்க திருமொழிக்கும், பிரஷாந்திற்கும் சொல்லமுடியா உணர்வுகள். இருவருக்கும் தன் குடும்பத்தினர் நினைவு வந்ததோ!