அத்தியாயம் - 8

[Sorna Sandhanakumar]

8



“நேத்து நைட் கூட இந்தக் கல்யாணத்தை நானே நிறுத்துறேன் சொன்னாங்க. நான் விளையாட்டுக்குன்னு நினைச்சேன் மாமா. இப்படி நான் நினைக்கவேயில்ல மாமா. இப்பவும் இது உண்மையா இருக்கக்கூடாதான்னுதான் நான் நினைக்கிறேன். ஆனா, நிஜம் முன்னாடி நிற்குதே மாமா.” திணறித்திணறி பேசியவள் தன் தகப்பனிடம் வந்து மொத்தமாக வெடித்தாள்.

“உங்க அட்வைஸ் கிடைச்சது வரை என் மனசுல எதுவும் இல்லப்பா. ஆனா, அதுக்கப்புறம் உங்க மருமகனைத் தவிர என் மனசுல வேற யாரும் இல்லப்பா. அவங்களுக்கு என்னை சுத்தமா பிடிக்கலப்பா. முதல்ல எப்படி என்னை பிடிக்கலைன்னு சொன்னாங்களோ, அதே நிலையிலதான் அவங்க இன்னும் இருக்காங்க. நான்தான் லூசு மாதிரி அவங்களை நினைச்சி...” முட்டிய அழுகையை அடக்க நினைத்தும் அடங்காமல் அழுகை வர கண்ணீரைத் துடைத்தவள்...

“அன்றைய நிகழ்வு நடக்காமலே போயிருந்தா, கண்டிப்பா நீங்க யார் என்ன முயற்சி செய்திருந்தாலும் எங்க கல்யாணம் நடக்காது. உங்க கனவும் கனவாகவேதான் போயிருக்கும். இப்பவும் அதேதான் இல்லன்னு சொல்ல முடியாதே.”

“நான் கேட்டேன்பா. உங்க வீட்ல பார்க்கிற பொண்ணு நானாயிருந்தா என்ன பண்ணியிருப்பீங்கன்னு?” அந்த வார்த்தையை சொல்லுமுன் இன்னும் அழுகை பொங்க தன்னை சமாதானபடுத்தி, “யோசிக்கவே இல்லாம சொல்லிட்டாங்கப்பா, நீயாயிருந்தா யோசிச்சிருப்பேன்னு. நான் உள்ளுக்குள்ள செத்துட்டேன்பா! அந்தளவு தகுதிகூடவாப்பா என்கிட்ட இல்ல. நான் என்னப்பா பண்ணட்டும்?” பாவமாய் கேட்ட மகளையே பார்த்திருந்தார் தணிகாசலம்.

அவளின் வாய் வார்த்தைகளைக் கேட்ட சுபாஷோ உண்மையிலேயே முதன்முதலாக தன்னைத்தானே வெறுத்தான்.

“நான் உங்க பொண்ணா, உங்களோடவே இருந்திடுறேன்பா. இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்திடுங்க. பிடிக்காத ஒரு வாழ்க்கையை சகிச்சிட்டு குடும்பத்துக்காகன்னு அவங்க வாழ வேண்டாம்பா. அப்படி ஒரு வாழ்க்கையும் நரகம்தானப்பா. அதை அவங்களுக்குக் கொடுக்க நான் தயாராயில்லப்பா.”

வெடித்துக் கதறும் மகளின் நிலையைப் பார்த்த பெற்றவருக்கு, தான்தானே மகளின் இந்த நிலைக்குக் காரணம் என்ற குற்றவுணர்வு மேலோங்க அவரின் கண்களுமே கலங்கியது. “என்னடா இப்படில்லாம் பேசுற?” என்றவரின் தோள்சாய்ந்து அழுத மகளின் கண்ணீரைத் துடைக்க வழி தெரியாமல் திகைத்து நின்றிருந்தார்.

வேகமாக அவளருகில் வந்த சுபாஷிணி, “கார்த்திமா அப்படில்லாம் பேசாத?” என்றார்.

திரும்பி தாயை கட்டிக்கொண்டவள், “நான் இப்படில்லாம் பேசணும்னு, ஏன் பேசுவேன்னு கூட நினைக்கலம்மா. நேத்து அவங்க போற போக்குல கல்யாணம்னு ஆகிட்டா அவளைத்தான் லவ் பண்ணுவேன். அந்தப்பொண்ணு நீயாயிருந்தாலும்னு சொன்னதுல ஒரு நம்பிக்கை வந்திச்சி. அதுக்கு முன்னாடி சொன்ன கல்யாணத்தை நிறுத்துறேன்றதை மறந்துட்டேன்மா. என்னோட சந்தோஷத்திற்கு ஆயுள் கம்மி போலமா. நான் என்ன அவ்வளவு கருப்பாவாமா இருக்கேன். நான் அழகில்லையாமா? நீங்கதானம்மா சொல்வீங்க அழகுடி செல்லம்னு. அதான் எனக்கு கர்வமாகிருச்சா. அதுக்கு அடி குடுக்கத்தான் உங்க மருமகனை வீட்டுக்கு அனுப்பினாரா கடவுள்.”

“வாங்கம்மா வீட்டுக்குப் போயிடலாம். என்னால இங்க நிற்கவே முடியல. அசிங்கமாயிருக்கு. எவனோ ஒருத்தனை கூட்டிட்டு வந்து என்மேல சேற்றைப் பூசித்தான் இந்தக் கல்யாணம் நிற்கணுமா? வேண்டாம்மா நாமளே நிறுத்திடலாம்” என்றாள் மன்றாடலுடன்.

மகளின் அழுகையில் சுபாஷின் மேல் வைத்திருந்த நம்பிக்கையும் ஆட்டம் கண்டதில் உள்ளுக்குள் உடைந்தார் சுபாஷிணி. ‘அண்ணனைப் பார்த்த நான் என் பெண்ணைப் பார்க்காமல் விட்டுட்டேனா.’ மனம் அரற்றியது இனி என்ன செய்வதென்று புரியாதிருந்தார்.

பளாரென்ற அடித்த சத்தம் கேட்க, சத்தம் வந்த திசையை அனைவரும் பார்க்க, தாயின் முன் கன்னத்தைப் பிடித்தபடி நின்றிருந்தான் சுபாஷ். அதைத் தடுப்பாரும் யாருமில்லை அங்கே.

அதைப்பார்த்த வித்யாவும், கீர்த்தியும் பதறி அருகில் வர, கார்த்திகாவோ அதை முழுதாக உணரும் நிலையில் இல்லை.

“ஏன்டா தப்பு எல்லாம் நீ பண்ணிட்டு கல்யாணத்தை நிறுத்த முயற்சி செய்றியா? நீ எப்படிடா என் மகனா பிறந்த?” என்றவர் கார்த்திகாவை இழுத்து வந்து அவன்முன் நிறுத்தி.. அவள் முகம் நிமிர்த்தி, “இவளுக்கு என்னடா குறைச்சல்? அழகு, அறிவு, அடக்கம்னு சேர்ந்த பொண்ணுடா இவ. இவளைவிட ஒரு நல்ல பொண்ணு உனக்கு கிடைச்சிருவாளா என்ன?”

“கலரா பளிச்சின்னு கேட்கிறியே, ரெக்கார்ட் டான்ஸ்கா பொண்ணு பார்க்கிற? வாழ்க்கைக்கு கலர் முக்கியமில்ல. பொண்ணோட குணம்தான் முக்கியம். இவளைப் போயி எப்படிடா... சே..” என்றவருக்கு மனசு ஆறவில்லை.

அத்தையின் கையிலிருந்தாலும் அவனின் முகம் நிமிர்ந்து பார்க்காமல் குனிந்தபடி நின்றிருந்தவளின் கண்களிலிருந்து வழிந்த கண்ணீர் அவனை இன்னும் இன்னும் குற்றவுணர்ச்சிக்குள் தள்ளியது.

அங்கு வந்த புதியவனை அடித்து உண்மையை வரவழைக்க நகர்ந்தவனை, ‘கார்த்திகாவின் அவரை அனுப்பியதே உங்க மகன்தான்’ என்ற வார்த்தைகள்தான் தடுத்து நிறுத்தியது. அதில் அதிர்ச்சியுடன் கோபமும் வந்தது சுபாஷிற்கு. ‘மனைவியாக வரப்போகிறவளை அடுத்தவன் சொந்தம் கொண்டாடவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கிற அளவுக்கு அவ்வளவு கேவலமானவனா நான்?’ ஆண் என்ற வீராப்பு எழ அவளைத் திட்டக் கிளம்பியவன், அவளின் அடுத்தடுத்த வார்த்தைகளிலும் அவளின் அழுகையிலும் உறைந்து போய் நின்றான்.

தன்னைக் காதலிப்பது முதல், திருமணம் என்பதே இனி கிடையாது என்று பேசியது மட்டுமின்றி, ஏன் என்னை அவங்களுக்குப் பிடிக்கல. யோசிக்காம சொல்லிட்டாங்கப்பா யோசிச்சிருப்பேன்னு அவள் சொல்லும்போது அவளின் வலியை முழுமையாக அனுபவித்தான். தான் விட்ட வார்த்தைகளின் வீரியத்தையும் இப்பொழுதுதான் உணர்ந்தான்.

அந்தளவு தகுதியில்லையாப்பா எனும்போது, ‘உனக்கு எல்லா தகுதியும் இருக்கு கார்த்தி. ஆனால், உன்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிற தகுதி இப்ப எனக்குத்தான் இல்லையோன்னு தோணுது’ என்றது அவன் மனம்.

‘தன்னை ஒரு பெண் காதலிக்கிறாள். அதுவும் தன்னை தவிர்த்து யாரையும் திருமணம் செய்யமாட்டேன் என்கிறாள். வேறொரு பெண்ணை பார்த்து தன்னை மணமுடிக்கவும் சொல்கிறாள்’ எனும்போதே அவனுள் புது ரெத்தம் பாய்கிறாற்போல் இன்பமாய் ஓர் உணர்வு. அவளின் அந்த அழுகை அவளுக்கு தான் நம்பிக்கை கொடுக்கவில்லை என்பதை உணர்த்த, உள்ளுக்குள் எதுவோ அழுத்தியது. அவளை தன்னுள் அணைத்து ஆறுதல் சொல்ல ஒவ்வொரு செல்லும் துடித்தது.

அப்பொழுதுதான் அவனுக்கே தெரிந்தது அவளை தான் நேசிப்பது. ஷோரூம் சென்ற தினம் நண்பன் அவளைப் பெண் கேட்டதும், நேரடியாக இல்லையென்றாலும் மறைமுகமாக அவளை விட்டுக் கொடுக்காததன் அர்த்தமும் விளங்கியது. ‘ப்பொழுது அவள் கண்களில் கண்ணீரைக் கண்டேனோ அப்பொழுது ஆரம்பித்ததா இந்த நேசம். அவளை வேண்டாமென்று வெளியே சென்னாலும், ஆயிரம் குதித்து அவளையும் காயப்படுத்தினாலும், இதுவரை இந்த திருமணத்தை நிறுத்த தான் ஒரு ஸ்டெப் கூட எடுத்து வைக்காததற்கு காரணம் புரிந்தது.

அதிலும் அவளுக்கு காலில் அடிபட்டு, தன் வார்த்தையிலும் அடிபட்டு வீடு வந்தபொழுது, அவளை சமாதானப்படுத்த என்று அவளைப் பார்த்தவன்... தங்கையிடம் பேசுவதாக எண்ணி தன் மனதைப்பற்றி சொன்னதிலும், அவளின் கண்ணீரிலும்தான் அங்கிருந்து கிளம்பும்போது, என் மனைவின்னு யார் வந்தாலும் அவளைத்தான் நான் காதலிப்பேன். அது நீயாயிருந்தாலும் என்றது ஏனென்று புரிந்தது.

அன்று இரவெல்லாம் யோசித்தும் அவளை திருமணம் செய்யக்கூடாது என்பதை மட்டும் ஒரு செகண்ட் கூட நினைத்தானில்லை. அவள் வீட்டிற்கு சென்ற அன்று அதிர்ச்சியில் கண்களில் கண்ணீருடன் இருந்த முகமே நினைவில் வந்து அவனை உள்ளிழுத்தது. ஏதோ அந்த முகம் நெருங்கி வரவர தனக்குள் ஆழப்பதிந்து, அவளை எதற்காகவும் இனி அழவிடக் கூடாதென்று முடிவெடுத்திருந்தான்.

அதன் பொருட்டே ரிசப்ஷனிலும் சந்தோஷமாகவே கலந்து கொண்டான். ஆனால், இன்றே கண்ணீர் வடிக்கிறாள். அதுவும் என்னால்! மனம் கனத்தது சுபாஷிற்கு, எப்படி அவளை சமாதானப்படுத்தப் போகிறேன் என்று.

“சொல்லுடா? நான் கேட்டுட்டிருக்கேன் பதில் பேசாம நின்னுட்டிருக்க? சொல்லு இவளுக்கென்ன குறை? இவளை வேண்டாம்னு சொன்னேன்னு வையி நீ எனக்கு வேண்டாம்டா” என்றார் அழுகையுடன்.

குறையை என்னிடம் வைத்துக் கொண்டு அவளிடம் குறைகாண எனக்கென்ன தகுதியிருக்கிறது. மனதை திடப்படுத்திக் கொண்டு, “நான் வேண்டாம்னு சொல்வேன்னு எப்படிம்மா எதிர்பார்த்தீங்க. நீங்க சொல்ற பொண்ணுதான் என் ஒய்ஃப்னு சொல்லியிருக்கேன்தான” என்றான் நிதானமாக கார்த்திகாவையே பார்த்தபடி.

“பொய் சொல்லாதடா. அப்புறம் ஏன்டா அவகிட்ட இந்த வார்த்தையை சொன்ன? அவ மனசுக்குள்ள எந்தளவு கஷ்டப்பட்டிருப்பா. உனக்கு ஏன்டா புரியலை?”

“ம்மா.. கொஞ்சம் விலகுங்க” என்று தாயை நகர்த்தி மனைவியாகப் போகிறவளிடம் வந்தவன், “நீ அழகாயிருக்க கார்த்தி” என்றதும் நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தவளுக்கு ஏனோ அத்தனை வலிகளையும், வேதனையையும் மீறி சிரிப்பு வந்தது. அதை வெளியிடாமல் உள்ளே அடக்கினாலும், கண்கள் சிறிது காண்பித்ததோ!

“ஒண்ணு சொல்லட்டுமா கார்த்தி, என் மனைவி நீயாயிருந்தாலும் உன்னை மட்டும்தான் காதலிப்பேன்னு சொன்னேன். இப்ப சொல்றேன் இனி எப்பவும் உன்னை.. உன்னை மட்டும்தான் காதலிப்பேன்.” அவளின் நம்பாத பாவனையைக் கண்டவன், “உண்மையைத்தான் சொல்றேன். இது யாரும் கட்டாயப்படுத்தி சொல்லல. நானே யோசிச்சி எடுத்திருந்த முடிவுதான். நாளைக்கு நைட் சர்ப்ரைஸா சொல்லலாம்னு இருந்தேன். இப்படியாகும்னு நினைக்கல.”

“அன்னைக்கு சொன்னதுதான் கார்த்தி என்மேல உள்ள நம்பிக்கையை மட்டும் விட்டுறாத. உன்னை அவமானப்படுத்துற எதையாவது நான் செய்வேனா சொல்லு? அது என்னை நானே அசிங்கப்படுத்திக்கிறது இல்லையா. நான் இப்படி செய்வேனான்னு ஏன் யோசிக்காம போயிட்ட. அவ்வளவுதான் என் மேலுள்ள நம்பிக்கை இல்லையா?” எனும்போது அவளுக்குமே ஏன் அப்படி நினைக்கவில்லை என்று தோன்றியது.

“ஓகே பாஸ்ட் இஸ் பாஸ்ட். இப்ப சொல்லு என்னைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா? நான் எங்க மாமா மாதிரி காதல் மன்னன்லாம் இல்லமா. காதல் இளவரசன்தான். மேரேஜ் அப்புறமா காதல் மன்னனாக ட்ரை பண்றேன். இது ப்ராமிஸ்” என்றவன்,

காதலிக்கும் ஆசையில்லை

பெண்ணே உன் மனம் புரியும் வரை...

உள்ளுக்குள் காதல் பூத்தது உன்னால்!

கண்களில் கட்டிய நீர் சந்தோஷ நீராக அவனையே பார்த்திருந்தாள் கார்த்திகா.

“என்னடா நம்ப முடியலையா?” என்றதும் அவள் ‘ஆம்’ என்று தலையசைக்க, அவளின் கண்ணீர் துடைத்து, “இந்த கண்ணீர்தான் முதல்ல இருந்தே என்னை அடிக்கடி டிஸ்டர்ப் பண்ணினது. இந்தக் கண்ணீர்தான் என்னை உன்னை நோக்கி திரும்ப வச்சது. இந்தக் கண்ணீர்தான் உன்னை என்னிடம் சேர்த்தது. இந்தக் கண்ணீரைக் காலத்துக்கும் உன்கிட்ட நெருங்கவிடாம செய்யணும்ன்ற எண்ணத்தை என்னுள்ளே விதைச்சது. ஐம் சாரி” என சட்டென்று அவன் வாய்மூடினாள்.

சிரித்தபடி அவளின் கையை விலக்கி அத்தையிடம் வந்தவன், “சாரி அத்தை உங்க பொண்ணை ரொம்ப அழ வச்சிட்டேன்னு கோபம் இருக்கும். ஏன் உங்க நம்பிக்கைகூட இதுல ஆட்டம் கண்டிருக்கும். அதை சாரின்ற ஒரு வார்த்தையில சரிபண்ண முடியாது. எங்க வாழ்க்கையை வாழ்ந்து காண்பிச்சி சரி பண்றேன்” என்றவன் குரலில் உறுதியிருந்தது.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“ப்ச்... போடா. ஒரு நிமிஷம் எங்க அண்ணனையே எப்படி நினைக்க வச்சிட்ட நீ” என்றார் வருத்தமாக.

“சுபா என்னைப்பற்றி என்ன நினைச்ச? அண்ணனைப் பார்த்ததுல பெத்த மகளைப் பார்க்காம விட்டுட்டோம்னா. அதெப்படி என் மருமகளை அப்படியே விட்டுருப்பேன்னு நீ நினைக்கலாம். இவனை உதைச்சாவது தாலிகட்ட வச்சிருக்க மாட்டேன்” என்றார் தங்கை இதைத்தான் நினைத்திருப்பாள் என்பதை உணர்ந்தவராய்.

“யாரையும் கட்டாயப்படுத்தி எதையும் செய்ய முடியாதுண்ணா. செய்யவும் கூடாது. அதுலயும் கல்யாண விஷயத்தில் எதைச் செய்தாலும் அது எதிர்மறையாத்தான் முடியும்.”

“இப்ப என்ன நடந்திருச்சின்னு அண்ணனும் தங்கச்சியும் சோகப்படம் ஓட்டிட்டிருக்கீங்க. அதான் சுபாஷ் சுபமான நியூஸ்தான சொல்லியிருக்கான்” என்றார் வாணி.

தகப்பனிடம் மன்னிப்பு கேட்டவன், “உங்களால்தான்பா இவ கண்ணில் கண்ணீர் பார்த்ததும் என்னையறியாம இளகிடுறேன்” என்றான் உணர்ந்து.

“நானா? நான் எப்படி?”

“ஆமாப்பா. அத்தை கண்ணுல ஒரு சொட்டு கண்ணீர் வரக்கூடாதுன்னு நீங்க பார்த்து பார்த்து செஞ்சது எங்க போகும்ன்றீங்க. அதே உங்க பையனான எனக்கு அவங்க பொண்ணு கண்ணுல கண்ணீரைப் பார்த்ததும் தாங்க முடியல. எதோ இரத்தபந்தம் சொல்வாங்கல்லப்பா, அப்படித்தான் போலிருக்கு. உங்க ஜீன்கு பவர் ஜாஸ்திதான்பா. எனக்கானவளை இனம் கண்டு கொண்ட அந்த கண்ணீருக்கு ஒரு தேங்க்ஸ்” என்றான்.

தணிகாசலத்திடம் வந்து, “சாரி மாமா. நான் பண்ணினது தப்புதான். வார்த்தை என்னை அறியாம ஒரு வேகத்துல வந்திருச்சி. மத்தபடி வேணும்னு அவளை ஹர்ட் செய்றதுக்காகலாம் நான் சொல்லல மாமா. என்னை நம்புங்க ப்ளீஸ்?” என்றான் கெஞ்சலாக.

“அதுக்கு ஏன்பா சாரி ப்ளீஸ்ன்ற. நீ உன்னை உணர்ந்துட்டல்ல அது போதும் எனக்கு. உன்னைப் பற்றி தெரிஞ்சதாலதான் என் பொண்ணுகிட்ட உன்னைப் பற்றிய நினைவுகளை தூவினேன். அதுக்கப்புறம் என் பொண்ணு அவளாகவே இல்ல. மனசளவுல எப்பவோ உன்னோட ஒய்ஃபாகிட்டா. அதான் நீ அந்த வார்த்தையை சொன்னதும் அவளால தாங்கிக்க முடியல.”

“சத்தியமா இனி இதுமாதிரி நடக்காது மாமா.”

“ஏன்டா இத்தனை சத்தியம் இத்தனை சாரி கேட்டிட்டிருக்க?” என்ற வாணிக்கு மகன் ரொம்ப இறங்குகிறானோ என்றிருந்தது.

“தப்பு செஞ்சிருக்கேன்மா நான். மன்னிப்பு கேட்கிறதால குறைஞ்சிர மாட்டேன். அப்படியே கேட்டாளும் யார்கிட்ட கேட்கிறேன். எங்க மாமா எங்க அத்தைதான நோ ப்ராப்ளம். இதனாலல்லாம் என்னோட கௌரவத்துக்கு எந்த குறையும் வந்திடாது.”

“இப்ப சொல்லு கார்த்தி நீ என்னை கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா?”

“ஹலோ! ஹலோ! என்ன ட்ராமா பண்ணிட்டிருக்கீங்க? இங்க ஒருத்தன் நிற்கிறதை மறந்துட்டு, நீ பாட்டுக்கு ப்ரபோஸ் பண்ணிட்டிருக்க. த்ரீ இயர்ஸ் லவ் எங்களது. யூ நோ? போ மேன் அங்கிட்டு” என்றான் வேகமாய்.

‘யார்டா இவன் நடுவுல காமெடி பீஸ்’ என்று சுபாஷ் அவனை ஒரு அற்பப்பார்வை பார்க்க...

“எ..என்ன லுக்கு கார்த்தி வா நாம போகலாம். இங்க நின்னுட்டிருந்தா எல்லாரும் உன்னைக் குழப்புவாங்க. டைம் வேற போய்க்கிட்டேயிருக்கு” என்றான் திரும்பவும்.

“அடிங்.. போனா போகுதுன்னு விட்டா என்னடா ஓவரா பேசிட்டிருக்க?” என்று அவனை அடிக்க சுபாஷ் கை ஓங்க...

அதற்குள் யாரென்றே தெரியாத ஒரு வளையல் கரம் ஒன்றின் அடி இடியாய் அந்தப் புதியவனின் கன்னத்தைப் பதம் பார்த்தது.

“நானும் வந்ததிலிருந்து பார்த்திட்டிருக்கேன் என்ன ஓவரா அலம்பல் பண்ணிட்டிருக்கீங்க? அதுவும் இத்தனை பேர் முன்னாடி. அப்ப என் பின்னாடி சுத்தி நீயில்லாமல் நானில்லைன்னு பக்கம் பக்கமா பேசி, கல்யாணம் பண்ணி குடும்பம் நடத்துறதுக்குப் பெயர் என்ன கள்ளக்காதலா?” என்றாள் அப்பெண் ஆவேசமாக.

“ஐயோ வள்ளிமா! என்ன வார்த்தை பேசிட்ட நீ. ஆமா நீ இங்க எப்படி வந்த?” என்றான் அவசரமாக.

“இங்க வந்ததாலதான உங்களோட வண்டவாளம் தெரிஞ்சது. சே.. உங்களைப் போயி நல்லவன்னு நம்பி வந்தேன் பாருங்க. என்னைச் சொல்லணும். இதுக்குத்தான் எங்கம்மா படிச்சிப் படிச்சிச் சொன்னாங்க. கேட்டேனா நான். அப்ப உங்கமேல பைத்தியம் பிடிச்சில்ல அலைஞ்சேன்.”

“என்னடா சொன்னாங்க?” என்றான் அவன் ஆர்வமாக.

“சே... கொஞ்சம் வாயை மூடுறீங்களா? அம்மா அப்பவே சொன்னாங்க. வள்ளிக்கண்ணு கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி உள்ள காதல் வாழ்க்கைக்கு ஒத்துவராது. கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் உள்ள காதல் காலத்துக்கும் அழியாதுன்னு. நான்தான் காதல் காதல் காதல்... காதல் போயின் சாதல் சாதல் சாதல்னு உங்களை நம்பி டயலாக் விட்டேன். ஐயோ போச்சே. எல்லாம் போச்சே. என்னோட லைஃப் இப்படியாகும்னு நினைச்சிக்கூடப் பார்க்கலையே. இந்த மனுஷன் இப்படின்னு தெரியாம என் வாழ்க்கையைக் கெடுத்துக்கிட்டேனே” என புலம்பினாள்.

“ஹையோ ஏன்டா இப்படில்லாம் பேசுற? இதெல்லாம் லுலுலாய்க்குடா.” அவளை சமாதானப்படுத்த என்று அவன் சொல்ல...

“எது? நாளைக்கு கல்யாணம் நடக்கப் போற பொண்ணை, ரிஜிஸ்டர் ஆஃபீஸ் போகலாம் வான்னு கூப்பிடுறதா? அப்ப என்னை என்ன செய்யுறதா உத்தேசம்? ம்.. சொல்லுங்க? என்னை என்ன செய்யுறதா உத்தேசம்? ஒரேடியா முடிச்சிடுறதாவா?”

“ஐயோ! என்னடா இப்படிச் சொல்லிட்ட. அ..அது வந்து...” என இழுத்தவன் பார்வை பின்புறம் பாய...

“என்ன இழுவை? விசயத்துக்கு வாங்க. இவ்வளவு நேரம் யார் கேட்டும் பதில் சொல்லல. இப்ப சொல்லுங்க யார் உங்களை அனுப்பியது?”

“வேண்டாம் வள்ளி விட்டுருவோமே. பொண்ணு மாப்பிள்ளைக்கு வாழ்த்து சொல்லிட்டு நாம கிளம்பிடலாம்” என கைபிடித்து நகர ஆரம்பித்தான்.

“அதெப்படி சார் விட முடியும். இவ்வளவு நேரத்துல நீங்க கொஞ்ச நஞ்ச அட்டகாசமா பண்ணுனீங்க? சொல்லுங்க சார். யார் உங்களை அனுப்பினது?” என்று அவர்களை வழிமறித்தான் சுபாஷ்.

சட்டென்று அவனின் பார்வை கீர்த்தி, வித்யாமேல் பாய, அதற்குள் அவர்கள் அங்கிருந்து நகர ஆரம்பித்தார்கள்.

இவர்களின் வாக்குவாதங்களைத் தாண்டி சுற்றிலும் பார்த்திருந்த சுபாஷிணியின் கண்களில் கீர்த்தி, வித்யா நழுவுவது தெரிந்தது. ஏன் இந்தப் பெண்கள் எதோ திருட்டுத்தனம் செய்தது போல் நகர்கிறார்கள் என நினைத்தவருக்கு இங்கு நடப்பதற்கு இவர்கள் காரணமாக இருக்குமோ? என்ற சந்தேகம் தோன்றியது.

“ஏய் ரெண்டு பேரும் இங்க வாங்க” என்றழைக்க...

“அம்மா ஃப்ரண்ட் வர்றேன்னா. நாங்க போய் பார்த்துட்டு வர்றோம்” என்ற படபடப்பான பேச்சில் அவரின் சந்தேகம் தீர்ந்தது, நடந்த பிரச்சனைக்கும் இவர்களுக்கும் சம்பந்தம் இருக்கிறதென்று.

“பரவாயில்ல. வந்ததும் எல்லாரும் போய் கூட்டிட்டு வரலாம்” என்றவர் குரலிலிருந்த குழைவுடனிருந்த கடுமையில் பெண்கள் இருவருக்கும் குளிரெடுக்க மெல்ல அருகில் வந்து நின்றார்கள்.

“யார் இவன்? இவன் எதுக்கு இன்னைக்கு இங்க வந்தான்?” என்றார் அவர்களைப் பார்த்தவாறு.

“எ..எங்ககிட்ட ஏன் கேட்குறீங்க? எங்களுக்கு எதுவும் தெரியாது” என்றனர் தந்தி பாஷையில்.

“நீங்கதான் பண்ணுனீங்கன்னு தெரியுது. ஏன் இப்படி செஞ்சீங்க? அதுவும் கல்யாணத்தப்ப?” அவர்கள் வாய் திறக்காமல் மௌனம் சாதிக்க. அந்தப் புதியவனிடம் திரும்பியவர், “நீயாவது சொல்லுப்பா நல்லவனே. சின்னப் பிள்ளைங்க ஏதோ சொன்னா யோசிக்காம வந்திருறதா? முதல்ல உன் பேரைச் சொல்லு?”

“என் பெயர் வடிவேல்.”

“வள்ளியின் மணாளன்றது பெயர்லயே இருக்கே!”

“சாரி ஆன்ட்டி. தப்பான எண்ணத்துல அவங்க என்னை அனுப்பல. பொண்ணுங்க ரெண்டு பேருமே நாரதர்கள்” என்றான் பூடகமாக.

“புரியல? இப்ப என்ன சொல்ல வர்ற வடிவேல்?”

“புரியலையா சுபா? நாரதர் கழகம் நன்மையில முடிஞ்சிருக்காம். அப்படித்தான கீர்த்திமா?” என்றார் மகளிடம் திரும்பி.

“எஸ்பா. யூ ஆர் ப்ரில்லியண்ட்” என்றாள் கீர்த்தி.

“மாமா இவங்க ரெண்டு பேரும் நிச்சயம் முடிஞ்சும் எப்படிடா இந்தக் கல்யாணத்தை நிறுத்தலாம்னு பயங்கரமா ப்ளான் போட்டாங்க. நாங்க பேசிப்பார்த்தோம் கேட்கல. நாங்க எப்படி சேர்த்து வைக்கலாம்னு ப்ளான் பண்ணி, செல்போன், ஆசிரமம்னு கொஞ்சம் ஒருத்தரை ஒருத்தர் தெரிய வச்சா.. அண்ணிக்கு சீக்கிரமே பல்ப் எரிஞ்சது. ஆனா, அண்ணாகிட்ட எந்த ரியாக்ஷனுமே இல்ல” என்றவளை நிறுத்தி,

“சரி பண்ணிடலாம்னு நினைச்ச நேரத்துல நேத்து திரும்பவும் மாம்ஸ் முருங்கைமரம் ஏறிட்டாங்க. அக்கா அழுதுட்டு ஓடினதைப் பார்த்தப்ப ரொம்ப கஷ்டமாயிருந்துச்சி. திரும்ப சரியாகிருச்சினாலும், அதை நிரந்தரமாக்கணும்னு நினைச்சோம். அதுக்கு அக்காவை மாம்ஸ் முழுசா புரிஞ்சிக்கணுமே, அதற்கான ப்ளான்தான் இது!” என்றாள் கீர்த்தி.

“என் ஃப்ரண்ட் உதய்கிட்ட கேட்டேன். அவன் அவங்க அக்கா வள்ளியோட ஹஸ்பண்ட் வேல் அண்ணாவை எங்களுக்கு அறிமுகப்படுத்தினான். அண்ணா எல்லாத்தையும் கேட்டுட்டு, சரிம்மா சொன்னாங்க. என்ன வள்ளி அண்ணிகிட்டயும் கேட்டிருக்கணும். அங்கதான் எங்க ப்ளான் சொதப்பிருச்சி மாமா. எங்க வீட்ல அவங்களுக்கு நேரே பத்திரிக்கை வைப்பாங்கன்னு தெரியாது. ஏன்னா எங்க அம்மாவும் உதய் அம்மாவும் பழக்கமானவங்க. அதை நாங்க யோசிக்க மறந்திட்டோம். அதிலும் அவங்களுக்குப் பதிலா அண்ணி வந்திருப்பாங்கன்னு தெரியவே தெரியாது சாரி அண்ணி” என்றாள் வித்யா வள்ளியிடம்.

“ப்பூ அவ்வளவுதானா! சே... நாமளும் லைஃப்ல ஒரு போராட்டத்தை சந்திச்சி தப்பு செஞ்ச புருஷனை சரிபண்ணப் போறோம்னு புரட்சி ரேஞ்சிற்கு யோசிச்சி சண்டையும் போட ஆரம்பிச்சிட்டேன். ரிசப்ஷன் முடிஞ்சி கொஞ்ச நேரத்துக்கெல்லாம் கிளம்பலாம்னு நினைச்சி வெளியே போனேனா இவங்க உள்ள வர்றாங்க. வந்தவங்க என்னைக் கவனிக்கலை. என்னடான்னு அவங்க பின்னாடி வந்தா இப்படிப் பேச ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. அதான் கொஞ்சம் ஆடிப் போயிட்டேன்.”

வடிவேலுவிடம் வித்யாவும் கீர்த்தியும் மன்னிப்பு கேட்டார்கள்.

“நல்லதுக்காக செய்ற தவறு தப்பில்லை. விடுங்க சிஸ்டர்ஸ். இதையெல்லாம் பெருசா எடுத்துக்க வேண்டாம்” என்றான்.

அவர்களைத் தொடர்ந்து “சாரிங்க. நான் கூட இதையெல்லாம் உண்மைன்னு... எனக்கு தெரியாதுல்லங்க அதான்..” என்று அடித்த அவன் கன்னத்தில் கைவைத்து வருடிவிட்டாள் வள்ளி.

“போடி அடிக்கிறதெல்லாம் அடிச்சிட்டு, சாரின்னா சரியாப் போயிருமா?”

அவனருகில் நின்றிருந்ததால், “ப்ளீஸ்ங்க வீட்ல போயி அதுக்கு தேவையான மருந்து கொஞ்சம் ஹெவியாவே போட்டு விடுறேன். இப்ப எனக்காக முகத்தை நல்லா வச்சிக்கோங்களேன். பொண்ணு மாப்பிள்ளையை வாழ்த்திட்டு கிளம்பலாம்” என்றாள் கெஞ்சலாக.

முகத்தில் மின்னலடிக்க மனைவியின் புறம் திரும்பியவன் “ஓகே ஐம் ரெடி” என்று மணமக்களருகில் வந்து, “சாரி கேட்க மாட்டேன் சுபாஷ். ஏன்னா நான் செஞ்சது ஹெல்ப். திருட்டுத்தனம் பண்ணியிருந்தால்தான் சாரி கேட்கணும். உங்க ஒய்ஃபை வா போன்னு பேசினதுக்கு வேணும்னா என்னை மன்னிச்சிருங்க. ஆனா, கண்டிப்பா வாழ்த்து சொல்வேன். நாரதர் கழகம் நன்மையில முடிஞ்சிருக்கு. ஹேப்பி மேரீட் லைப்” என்று இருவரும் வாழ்த்த...

“தேங்க்யூ” என்றவன் “சீக்கிரம் வீட்டிற்கு கிளம்புங்க சிஸ்டர் சீறிக்கிட்டிருக்காங்க. இன்னைக்கு மட்டும் எங்க சார்புல கொஞ்சம் எக்ஸ்ட்ராவா அடி வாங்கிக்கோங்க வேல்” என்றான்.

“ஹா..ஹா கண்டிப்பா இன்னைக்கு நிறைய வாங்கிக்கப் போறேன்” என்றவன் மனம் அடி இல்லை இது வேற என்று கௌண்ட் கொடுக்க, கண்கள் மனைவியையே அளவிட்டது. வடிவேலும், வள்ளியும் வாழ்த்தி விடைபெற, காலையில் திருமணத்திற்கு கண்டிப்பான வரவேண்டுமென்று இன்வைட் செய்த பிறகே பெரியவர்கள் விட்டார்கள்.