அத்தியாயம் - 8

[Sorna Sandhanakumar]

8​

கதிரின் மாப்பிள்ளையில், “அதேதான் மச்சான்” என, அவர்களின் மறைமுகப் பேச்சில் எதுவும் புரியாமல் அமர்ந்திருந்தாள் திருமொழி.

அவளைப் புரிந்து முகம் கழுவி வரச்சொல்லி அனுப்பிய கதிர், “டேய் மாப்ள! உன் அக்கா பெயர்தான் திருமொழினா, அவளோட முழி கூட திரு திருன்னுதான் உருளுது” என கேலி செய்தான்.

“அட ஆமாம் மச்சான்” என ஹைபை போட, அதைக் கேட்டு முகம் துடைத்தபடி வந்தவள், “டேய் தம்பிப்பையா வேண்டாம்” என மிரட்டினாள்.

“திருமொழின்ற பெயர் வேண்டாமா அக்கா?” என அப்பாவியாய் கேட்டான்.

“நீ வாயால சொன்னா கேட்கிற ஜாதியில்ல. உனக்கெல்லாம் கைதான் சரி” என்று அவனை விரட்ட, எழுந்து வெளியே செல்வதுபோல் கதிரின் பின்னே ஒழிந்தவனைச் சுற்றி இருவருமே வட்டமடிக்க, பொறுமையாய்ப் புன்னகையுடன் நின்றிருந்தான் இளங்கதிர்.

சில நிமிடங்களில் இருவரும் சமாதானமாகி உட்கார, “மொழி நீ வெளில வரவேண்டாம்” என்ற கதிரை அவள் முறைக்க, “ஹேய் முறைக்காத பயத்துல சொல்லல. இது நிஷாந்த் வீட்டு கல்யாணம். உன்னால எதாவது பிரச்சனைன்னு வரக்கூடாது. உனக்காகத்தான்மா சொல்றேன்” என்றான் அமைதியாக.

“ஆமா அக்கா. அவங்களைப் பார்த்தா உனக்குக் கோபம் வரும்.”

“கோபம் இல்லடா. வெட்டிப்போடுற வெறி வரும்.”

“அதனால்தான் மச்சான் வெளில வரவேண்டாம் சொல்றாங்க. நீ இங்கேயே பாட்டு கேட்டுட்டு இரு. நாங்க இப்ப வந்திருறோம்.”

“அப்ப அண்ணா கல்யாணம் பார்க்க முடியாதா? சரண்யா அண்ணி கோவிச்சுப்பாங்க. ப்ச்... போடா” என்றாள் ஏமாற்றமாய்.

“விடுக்கா அடுத்து நடக்கப்போற உன் கல்யாணத்தை லைவாவே பாரு. நீயே கூட தடுக்கவிடாம நான் பார்த்துக்கறேன்” என சூசகமாக பேசினான்/

“உன்னை...” என்று அவள் எழும் முன் இளங்கதிரை இழுத்துக்கொண்டு வெளியே ஓடிவிட்டான்.

நாதஸ்வரம் ஒலிக்க திருமண மேடைக்குத் தாலி வருகையில் நிஷாந்த் திருமொழியைத் தேட, அவளில்லை என்றதும் பிரஷாந்தை அனுப்பி கூட்டிவரச் சொன்னான்.

‘என்னாலேயே இந்த கார்மேகத்தைப் பார்க்கையில் எங்கே எல்லை மீறிடுவேனோ அளவிற்கு கோபம் வருது. அக்கா இந்த இடத்துல... நோ’ என்று அவளின் நிலை உணர்ந்து “இல்லண்ணா வேண்டாம்” என மறுத்தான்.

“அப்ப அவளை அக்கான்னு கூப்பிடுறது வெறும் பெயரளவுக்குத்தானா?” என்றான் சற்று அதட்டலாகவே.

“அண்ணா!”

“நாத்தனார் முடிச்சி அவள்தான் போடணும்னு நான் காத்திருக்கேன்னு சொல்லி கூட்டிட்டு வா” என்றான்.

அவனைத் தொடர்ந்து சரண்யாவும் “போய் கூட்டிட்டு வா பிரஷாந்த்” என்றாள்.

காலையில் முகூர்த்தத்துக்கு முன் நிஷாந்திற்கு சரண்யா போன் செய்து “நாத்தனார் முடிச்சிபோட மொழி இருக்கணும்” என்றிருந்தாள்.

“பண்ணிடலாம் சரண். இருந்தாலும் இவ்வளவு காலையிலயே ஏன்?”

“மறந்திருவேன்ங்க. நேத்து நைட் தனக்கு அண்ணன் தம்பியிருந்தா நாத்தனார் முடிச்சி நான்தான் போடுவேன்னு அடம்பிடிச்சிருப்பேன்னு சொன்னா. சாதாரணமா சொன்னதுதான். இருந்தாலும் அவளையும் மீறின ஏதோ ஒரு ஏக்கம் அவளுக்குள்ள இருக்குன்னு தோணிச்சி. அதான் அந்த டைம் அவள் இல்லாம போயிட்டா நீங்க மறந்திரக்கூடாதே.”

இதோ தாலி அருகில் வருகையில் தங்கையானவளைத் தேட அவளில்லை என்றதும் தம்பியை அனுப்பிவிட, ரத்தினம் பத்மினி தம்பதியினருக்குமே அதை மறுக்கத் தோன்றவில்லை.

அக்காவிடம் சென்றவன் மணமேடைக்கு வரச்சொல்ல, மாட்டேன் என மறுத்தவளிடம் ஏதேதோ சொல்லி சமாளித்து அழைத்து வந்தான். வந்தவள் பார்வை மணமேடையைத் தவிர அங்குமிங்குமென எங்கேயும் அலைபாயவில்லை. விடவில்லை அவள். தன் ஆத்திரத்தை மறைத்து மணமக்களிடம் புன்னகைத்து அவர்களை மட்டுமே பார்த்திருந்தாள்.

ஆனால், அவளின் சித்தி செல்வரசிக்கோ அவளைவிட்டு எங்கும் பார்வை செல்லவில்லை. குருமூர்த்தி பேசிச் சென்றதும் மனதிற்குள் எழுந்த கோபத்தை அடக்க மெல்ல நடந்தவர் திருமொழி இருந்த அறையை நெருங்க, அவள் கதிரிடம் தன் பெயரில் ஆரம்பித்து இளா பற்றிப் பேசியதைக் கேட்டு ஆச்சர்யம் ஒருபுறமென்றால், அதிர்ச்சி இன்னொருபுறம். தன் கணவன் மேல் அவருக்கிருந்த சின்ன சந்தேகமும் விலகிக் காணாமல்போன நிமிடங்கள்.

ஏனோ மனம் விட்டு அழத்தோன்றியது. சிறிதளவு திறந்திருந்த கதவின் வழியே அக்கா மகளைக்காண.. கண்கள் கலங்கியது. நன்றாகக் கவனித்தால் அவளைத் தமிழரசியின் பெண் என்று சொல்லிவிடலாம். இவள் என் குடும்பத்தினர் கண்களில் பட்டுவிடக்கூடாதே என்ற தவிப்பு இப்பொழுது அவருக்குள். இதோ மேடையில் நிற்பவளை கணவன் மகன் அறியக்கூடாது என்ற வேண்டுதல் வேறு.

தாலிகட்டி முடிய சட்டென்று அங்கிருந்து நகர்ந்துவிட்டாள் திரு. சில நிமிடங்களில் தன்னைத்தேடி வந்த பிரஷாந்திடம், “நான் கிளம்புறேன்டா தம்பி” என்றாள்.

“ப்ச்.. இப்ப ஏன் இந்த அவசரம்? அவங்க கிளம்பிட்டாங்க. இன்னும் பத்து நிமிஷம் உட்காரு வந்திடுறேன்” என்று செல்ல...

அவனின் அன்புக்கட்டளையை மீற முடியவில்லை அவளால். விரல்களைக் கோர்த்துப் பிரித்தபடி தரை பார்த்து அமைதியாக அமர்ந்திருந்தவள், “மங்கை” என்ற அழைப்பில் தூக்கிவாரிப்போட எழுந்தவள் எதிரில் நின்றிருந்த சித்தி செல்வரசியை அடையாளம் கண்டு முறைத்து, “யார் நீங்க? இங்க மங்கைன்னு யாரும் இல்லை” என்றாள்.

“இல்லன்னு நினைச்ச என் அக்கா பொண்ணு எதிர்ல நிற்கிறியே மங்கை” என்றார் கனிவாக.

“இல்ல நீங்க யாரோன்னு...” தடுமாறியவள் பார்வை யாராவது வரமாட்டார்களா என்று கதவைப் பார்த்தது.

“யாரோகிட்ட பேசுற அளவுக்கு கண்ணும் காதும் வேலை செய்யாமல் போகல மங்கை. என் அக்காப் பொண்ணுகிட்டதான் பேசுறேன்னு தெரிஞ்சிதான் பேசுறேன்” என்றார் அழுத்தமாக.

அவரை வெறித்தபடி நின்றிருந்தவள், “ஆமா. நான் தமிழரசி பொண்ணு மங்கையர்கரசிதான். தெரிஞ்சிருச்சில்ல. போங்க... போய் உங்க புருஷன் புள்ளைகிட்ட நீங்க கொன்னதுல ஒண்ணு மிச்சமிருக்குன்னு சொல்லி கூட்டிட்டு வாங்க. அவனுங்க வரட்டும். என்னால அவங்கள்ல ஒருத்தனையாவது கொல்றளவுக்கு தைரியமிருக்கு.” இருக்குமிடம் உணர்ந்ததால் பல்லைக்கடித்தபடி பேசினாள் திருமொழி.

“மங்கை” என்ற அலறலுடன் அவளை அணைத்து, “இப்படிலாம் பேசாதமா. வயசுப்பொண்ணு குடும்பம் குழந்தைன்னு...”

வேகமாக அவரைத் தன்னிடமிருந்து விலக்கியவள், “ஓ... உங்க வீட்டாளுங்க உயிரோடிருக்க நான் கல்யாணம் குடும்பம்னு இருக்கணுமா? எங்க இருக்கவிட்டாங்க அவங்க. எங்க குடும்பத்தை என் கண்ணு முன்னால... ஐயோ! இப்ப நினைச்சாலும்... வேண்டாம். போயிருங்க” என்றாள் அலறலாக.

“நீ நினைக்கிற மாதிரி இல்லமா. வேணும்னா இப்பவே வந்து அவங்களைக் கொல்றியா? வா நான் கூட்டிட்டுப் போறேன்” என்றவர், “உன் நிலைமை புரியுது மங்கை. நான் சொல்ல வந்தது குடும்பம் குழந்தைன்னு இருக்க வேண்டிய பொண்ணை... பழி இரத்தம்னு நிற்க வச்சிட்டாங்களேன்னுதான். என் அக்கா வம்சம் வாழையடி வாழையா தழைக்கணும். அதுக்கு நீ அவங்க கண்ணுல படக்கூடாது.”

“இல்ல. நான் அவங்களைப் பழிவாங்கியே தீருவேன். என் மொத்த குடும்பத்தையும் அழிச்சவங்களைப் பழிவாங்காம எனக்குன்னு ஒரு வாழ்க்கைக் கிடையவே கிடையாது.”

“அப்படி சொல்லாதமா. பழிவாங்கணும் அவ்வளவுதான? வா வந்து உன் புருஷனோட பழிவாங்கு. நான் குறுக்க நிற்கமாட்டேன். சத்தியம்” என்றார் அவள் கைபிடித்து.

“சித்தீ” என்று செல்வரசியின் கைபிடிக்க...

“எப்பவும் உன் சித்திதான் மங்கை. நாங்க வாழ்ற வாழ்க்கையே மனிதப் பலி கொடுத்த அரியாசனத்துலதான்னு தெரியும். அவங்க அனுபவிக்கிற அத்தனை சொத்தும் சுகமும் உன் அப்பா, அத்தையோடது. அதை நீ கேட்டு அவங்க மறுக்க முடியாதுமா.”

“சொத்துக்காகச் சொந்தங்களைக் கொன்னு புதைச்ச அந்தச் சொத்து எனக்கு வேண்டாம் சித்தி. அதேநேரம் அவங்களும் அனுபவிக்கக்கூடாது. அதுக்கு நான் விடவும்மாட்டேன். அவங்களை நேருக்கு நேர் சந்திக்கிற சந்தர்ப்பத்துக்குத்தான் காத்துக்கிட்டிருக்கேன்” என்றாள் ஆத்திரக் குரலில்.

“உன் வரவுக்காக நானும் காத்திருக்கேன். மங்கை என்னால அதிக நேரம் இங்க நிற்க முடியாது. நான் வர்றேன்” என்று நகர்கையில் தன்னைத்தேடி வந்த பேத்திகளை அழைத்துச் சென்றார்.

கார்மேகம் குடும்பத்தினர் காரில் ஏறிய சமயம் இளங்கதிரையும், சிவகாமியையும் அழைத்து வந்து அறிமுகப்படுத்தினார் குருமூர்த்தி.

அவர்கள் முன் நின்ற இளங்கதிருக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. தந்தையின் “கதிர் வா. உன் மாமன் ஒருத்தன் வந்திருக்கான் பார்த்துட்டு வரலாம்” என்று அழைத்து வந்தவர் கார்மேகத்தின் முன் நிறுத்துவார் என்பதை சிறிதும் எதிர்பார்க்கவில்லை.

‘இவரிடம் நான் சரிசமமாக நிற்பதா’ என்ற எண்ணம் வர சிறிது அதிர்வு வந்த போதும், மறைத்து மரியாதையாகப் பேசியவனுக்குள், ‘அப்பாவுக்கும் இவருக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அப்பா நட்பாகப் பேசும் ஒருவர் ஏன் எனக்கு மட்டும் எதிரியாகத் தெரிகிறார்? திருமொழிக்கு எதிரி என்பதாலா? இல்லையே பார்த்ததுமே இவரை எதோ செய்யத் தோன்றியதே அது ஏன்?’ மனம் குழம்பியது.

அவர்கள் சென்றதும் தந்தையிடம் வந்தவன், “இவங்க குடும்பம் எப்படிப்பா உங்களுக்குப் பழக்கம்? எனக்கென்னவோ இவரையும் அவர் பையனையும் கொஞ்சம் கூடப் பிடிக்கலப்பா” என மனதிலுள்ளதைச் சொன்னான்.

“அவங்க கொஞ்சம் ஒரு மாதிரின்னு தெரியும்பா. எப்பவாவது பார்த்தா பேசுறதுதான். பதினைந்து வருஷம் முன்ன பார்த்தது. அதுக்குப்பிறகு இப்பதான் பார்க்கிறேன். உறவுக்காரங்களைப் பார்த்துட்டுப் பார்க்காத மாதிரி போக முடியாது. அதுவும் குடும்பத்தோட வந்திருக்கோம்.”

“ம்... சரி. அதை விடுங்க தந்தையாரே.. உங்க முறைப்பொண்ணு இங்க இருக்கிறதா கேள்விப்பட்டேன். நிஜமா?”

மகனின் கேலியை உணராது, “ஆமாடா மகனே மறந்தே போயிட்டேன். அவ வேற உன்னைப் பார்க்கணும்னு கேட்டா. நான்தான் இவனைப் பார்த்ததுல அவளை மறந்துட்டேன்” என்றார்.

“சித்தி கேட்டுக்கோங்க. மறந்தாச்சாமாம்” என்று ஏற்கனவே தாய் தன்னிடம் அறிமுகப்படுத்திய காமாட்சியிடம் போட்டுக்கொடுத்தான்.

“ஏன் மச்சான்? நினைவு வச்சிக்கிற அளவுக்குக் கூடவா நம்ம உறவுமுறை இல்லாமல் போச்சி” என்றவர் குரலில் சிறு கலங்கத்தைக் கண்டாரோ குருமூர்த்தி...

‘ஏன்டா நீ’ என மகனை பார்வையால் திட்டி, “அச்சோ அப்படிலாம் இல்லமா. நான் சாதாரணமா சொன்னேன்.”

“இல்ல அப்படித்தான். அதனாலதான் நான் ஊருக்குக் கூப்பிட்டதும் சரின்னு சொல்லிட்டு எனக்குத் தெரியாமலேயே ஊருக்குக் கிளம்பிட்டீங்க.”

“யார் சொன்னாங்க உனக்கு?” என்று மனைவியைக் காண... அவரோ வேறு யாருடனோ பேசிக்கொண்டிருந்தார். ‘மத்த நேரம்லாம் பையன்கிட்ட மட்டும் பேசிட்டிருப்பா. இப்ப மட்டும் யார்கிட்டயோவா? நம்பமுடியலையே’ என நினைக்க,

“நீங்கதான மச்சான் சொன்னீங்க?” என்ற காமாட்சியிடம்... “நானா?” எனக்கேட்க... “ஆமா நீங்கதான். இப்ப போறாங்களே அவங்ககிட்ட நானும் அடுத்து கிளம்புறேன்பா சொன்னீங்க?”

“அ..அது அதும்மா.. அவங்களுக்காகச் சும்மா” என்றவருக்கு ‘இதையெல்லாமா இவள் கேட்டாள்’ என்றிருந்தது.

“பேச்சை மாத்தாதீங்க மச்சான். வரமுடியுமா? முடியாதா?”

மனைவியையும் மகனையும் பார்த்தவர் “சரிமா வர்றோம்” எனவும், அவர்கள் பேசுவதைக் கேட்டும் கேட்காததுபோல் நின்றிருந்த சிவகாமிக்குள் ‘போலாமா ஊர்கோலம்... பூலோகம் எங்கெங்கும்!’ மனதினுள் பாடல் ஓடியது.

அப்பா, சித்தியின் சண்டையை ரசித்தபடி சென்ற கதிரின் காதில் விழுந்தது இருவரின் காரசார விவாதம். அதில் கண்ட உண்மை அதிர்ச்சியுடனான ஆச்சர்யத்தைக் கொடுத்தது.

 

[Sorna Sandhanakumar]

நேரே திருவிடம் சென்றவன் அவள் நிஷாந்த் சரண்யாவுடன் பேசிக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்து “நிஷா.. இஷான்னு யாரையாவது தெரியுமா?” என்றான்.

“சார் நிஷா கூப்பிடாதீங்க எத்தனை டைம் சொல்றது? சரி அது யாரு இஷா? ஏன் சார் கல்யாணம் முடிஞ்சி ரெண்டே மணிநேரம்தான் ஆகுது. அதுக்குள்ள சரண் என்னைப் பிரிச்சி மேயப்போறா” என்றான் சோகமாக.

“அட உன் தங்கச்சிதான்பா கேட்டா” என்றதும் திருமொழி அவனை முறைக்க... அதைக் காணாது “நிஷா இஷான்னு என் சம்பந்தப்பட்ட பெண்களைத் தெரிஞ்சிக்கணுமாம். நிஷாவா உன்னை அறிமுகப்படுத்திட்டேன். இஷாவுக்கு எங்க போறது சொல்லு?”

“நிஷாவை விடமாட்டீங்களா பாஸ். ஏன்மா நீ இஷான்னு சொன்னதுக்குப் பதிலா பிரஷான்னு சொல்லிருக்கலாம்ல. சார் சொல்ற மாதிரி நான் இஷாவுக்கு எங்க போறது? ஏன் சரண் உனக்குத் தெரியுமா?” என்றான் சிரிப்பை மறைத்தபடி.

“என்ன பாஸ் பி.ஏ ரெண்டு பேரும் என்னைக் கிண்டலடிக்கிறீங்களா?” என்று முறைத்தாள்.

“நோ..மா. சார் சொன்னதைச் செய்றது என்னோட ட்யூட்டியில்லையா?”

“அண்ணா அது ஆபிஸ்ல. இப்ப நீங்க லீவ்ல இருக்கீங்க. இங்க பாஸ் பி.ஏன்ற ரிலேஷன் கட்தான். பயப்படாம நில்லுங்கண்ணா.”

“என் தங்கச்சி சொன்னா சரியாதான் சார் இருக்கும். வேணும்னா இஷா பெயருள்ள பொண்ணா பார்க்கச்சொல்லி உங்க அப்பாகிட்ட சொல்லிருறேன்” என அமைதியாக குண்டைப்போட்டான்.

“அடப்பாவி! விட்டா முதலுக்கே மோசம் பண்ணிடுவ. நீ கனவு காணு. நான் கிளம்புறேன்” என்று நகர்கையில்...

“சார் காலையில குலதெய்வம் கோவிலுக்குப் போகணும். அப்பா அம்மா கூட்டிட்டுக் கண்டிப்பா வந்திருங்க.”

“நைட் ஊருக்குக் கிளம்பணும் சொன்னாங்க நிஷா.”

“நான் அன்னைக்குச் சொன்ன கோவில் சார். சுத்திலும் மலை அருவின்னு ரொம்ப அழகாயிருக்கும். அம்மாவுக்கு ரொம்பப் பிடிக்கும் சார்” என்றான்.

‘அம்மாவுக்காகத்தான் வந்ததே, அவங்களை அதிகமாக எங்கேயும் கூட்டிட்டுப் போகவுமில்ல. போனால் என்ன?’ என்ற எண்ணம் வந்தபோதிலும் அப்பாவின் கண்டிப்பும் நினைவில் வர மனதில் நினைத்ததை ஒதுக்கி “நான் அப்பாகிட்ட பேசுறேன் நிஷா” என்றான்.

திருமணம் முடிந்து மதியத்திற்கு மேல் கதிரின் குடும்பமும் காமாட்சி வீட்டிற்குக் கிளம்ப, பிரஷாந்த் தானும் வருவதாக பிடிவாதம் பிடிக்கவும், கதிர் அவனின் கடமையைச் சொல்லி அங்கேயே இருக்க வைத்தான்.

அணைப்பட்டியில் இருக்கும் வீட்டிற்கு வருவதற்கு முன் அங்கிருந்த ஆஞ்சநேயர் கோவிலுக்கு வழி சொல்லி அழைத்துச் செல்ல... “இந்த ஆஞ்சநேயர் கோவில் ரொம்ப பிரசித்தம்மா. ஆற்றின் ஓரத்துல இருக்கிறதால இன்னும் சிறப்பு. ஏழு ஆறுகள் சேர்ந்து சங்கமிக்கிற இடம் இங்கதான் இருக்குன்னு சொல்லக் கேள்வி! முன்னல்லாம் இங்க ரோடு கிடையாது. சில வருஷம் முன்னதான் போட்டாங்க. நினைச்சது நடக்கும்ன்றது நிறைய பேர் உணர்ந்து சொன்ன உண்மைம்மா. இங்க பாருங்கமாம்” என்றாள்.

“மொழி! நான் ஒண்ணு சொன்னா கேட்பியா?” என்று அவளின் பேச்சைப் பாதியிலே நிறுத்தினார் சிவகாமி.

“சொல்லுங்கம்மா கேட்கிறேன்.”

“என்னை அத்தைன்னு கூப்பிடுறியா?” அவளின் குழப்பம் உணர்ந்து “நீ நினைக்கிற மாதிரி எந்த அர்த்தத்திலும் சொல்லலமா. காமாட்சி எனக்குத் தங்கை முறை வர்றதால சொன்னேன்.”

“இ..இல்லமா” என தயங்க...

“அதெல்லாம் இருக்கு. நீ அத்தையே கூபபிடு” என்றதும் ‘ம்’ என்றாள்.

சன்னிதானத்தின் முன் நிற்கையில், “ரொம்ப சக்தி வாய்ந்த தெய்வம் அக்கா. மனசார வேண்டிக்கோங்க நடக்கும்” என்றார் காமாட்சி.

கூட்டம் அதிகமில்லாவிட்டாலும் ஓரளவு ஆட்கள் நின்றிருக்க அப்படி இப்படி என்றாகி இளங்கதிரும் திருமொழியும் அருகருகே ஜோடியாக நின்றிருந்தார்கள்.

‘ஆஞ்சநேயா என் பையனுக்கு தமிழ்நாடே வேண்டாம். அவனுக்கு இந்தப் பொண்ணைப் பிடிச்சிருக்கு. இருந்தாலும் என் மகனுக்கு இவள் வேண்டாம். இவளை முடிச்சா இங்க அடிக்கடி வர போக இருக்கணும். அது என்னோட குடும்பத்துக்கு நல்லதில்ல’ என தன் வேண்டுதலை முன்வைத்தார் குருமூர்த்தி.

‘சாமி ரொம்ப காலம் கழித்து சொந்த மண்ணுக்கு வந்திருக்கேன். மனசு ரொம்ப சந்தோஷமாயிருக்கு. அதே மாதிரி என் மகன் மனசுக்குப் பிடித்த பெண்ணை கல்யாணம் பண்ணிக்கனும். அந்தப்பொண்ணு ஆசைப்படுற இளா அத்தான் இருக்கானோ இல்லையோ... ஆனா, அவள் என் பையன் இளங்கதிர ஏத்துக்கணும். அவன் கனவுல வந்து இவள்தான் உனக்குன்னு சொன்னது அந்தத்தாய் காமாட்சிதான். இது கடவுள் போட்ட முடிச்சாதான் நான் பார்க்கிறேன்...’ இன்னும் தொடர்ந்தது சிவகாமியின் பட்டியல்கள்.

‘ஆஞ்சநேயா என் திருமொழிக்கு என்ன நடந்திருந்தாலும் நடந்தாலும் அவளுக்கு எப்பொழுதும் ஆதரவாயிருப்பேன். அவளே என்னை விட்டாலும் எந்த சூழ்நிலையிலும் கைவிடமாட்டேன்’ என்றான் கதிர்.

‘ஆஞ்சநேயா என் இளா அத்தான் என் பக்கத்துல இருக்கிற மாதிரியே தோணுது. தயவு செய்து என்னை அவரோட சேர்த்து வச்சிரு. என் வாழ்க்கை என் இளா அத்தானோடதான் அமையணும். அது எங்க அத்தையோட கடைசி ஆசை கூட. சீக்கிரமே அனுப்பி வை சாமி. ஜெய் ஸ்ரீராம ஜெயம்’ என்று மனதினுள் சொல்லி நிமிர்ந்து சாமியைக் கண்குளிரக் கண்டபடி நின்றாள்.

“ஹேய் திரு! உன் இளா அத்தான் கிடைச்சிட்டாரா? உனக்குக் கல்யாணமானதை என்கிட்டச் சொல்லல பார்த்தியா. எப்ப நடந்தது? மூணுமாசத்துக்கு முன்ன வந்தப்ப கூட இப்படின்னு சொல்லல பாரு நீ? என்னையெல்லாம் ஃப்ரண்டா தெரியலைல்ல?” என்று வாய் ஓயாமல் திட்டி “ஓ.. சார்தான் உன் அவரா? ஹாய் சார். நான் கோகிலா. என்னைப் பற்றிலாம் உங்க ஒய்ஃப் சொல்லியிருக்கமாட்டாளே. நான் இவளோட ஸ்கூல் ஃப்ரண்ட். பனிரெண்டு வரை ஒரே ஸ்கூல்லதான் குப்பை கொட்டினோம்.”

‘ஓ... அப்ப படிக்காம குப்பைதான் கொட்டுனீங்களா?’ என்ற கிண்டல் பார்வை அவனிடமென்றால்...

திருமொழிக்கு ஆரம்பத்திலிருந்த அதிர்ந்த நிலைமாறி கைநீட்டி அவள் பேச்சைத் தடுக்க அவளோ பேச்சுவாக்கில் தட்டிவிட்டு பேச்சைத் தொடர... பெரியவர்கள் இடையிட முடியாமல் நிற்க... கதிரோ சந்தோஷத்தின் எல்லையிலிருந்தான்.

“இப்ப என்னை யாரோ மாதிரிக் கல்யாணத்துக்குக் கூப்பிடலை?” என நிறுத்தி திருவை முறைக்க... அவளோ இவளைக் கொலைவெறியாகக் கண்டாள்.

“நான்தான் கல்யாணத்துக்குக் கூப்பிடாததுக்கு உன்னை முறைக்கணும். நீ ஏன் முறைக்கிற?”

“முறைக்காம கொஞ்சவா செய்வாங்க. எங்கயாவது கொஞ்சமாவது கேப் விடுறியா. எனக்குக் கல்யாணம் முடிஞ்சிட்டதா யார் சொன்னது? திறந்த வாய் மூடாம லொட லொடன்னு கொட்டிட்டிருக்க. அப்படியே மண்டையில ரெண்டு போட்டேன்னா பாரு” என கை ஓங்கியவள் பின் இறக்கி “கல்யாணமான பொண்ணுமேல கை வைக்கக்கூடாதுன்னு பார்க்கிறேன். இல்ல...”

“அப்ப உனக்குக் கல்யாணமாகலையா?”

“நான் அப்படித்தான் சொன்னதா நினைவு.”

“இல்ல திரு. உன்னோட கெட்டப்... அப்புறம் பேமிலி பார்த்து த..தப்பா.. சாரி திரு.”

“ஒரு கல்யாணத்துக்குப் போயிட்டு வர்றோம். இவங்க எங்க ரிலேடிவ்தான். வீட்டுக்கு வர்றாங்க. சார் பெயர் கதிர்” என்றாள் அழுத்தி.

“சாரி சார்” என்றாள்.

“இட்ஸ் ஓகே” என்றான் தோள்குலுக்கி.

திருமொழியின் காதோரம் குனிந்த கோகிலா “பையன் பார்க்க சூப்பராயிருக்கான் திரு. உங்க ரெண்டு பேரையும் பார்த்தா அப்படித்தான் தோணிச்சி. ஜோடிப்பொருத்தமும் நல்லாயிருக்கு. பேசாம இப்படியே தாலிய கட்டச்சொல்லி வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போயிரு.” கண்டிப்பாக அடிவிழும் என தெரிந்தே சொல்லி நிற்காமல் ஓடியவள், சற்று தூரம் சென்று மூச்சு வாங்கியபடி, “திரு நிஜமாவே நான் சொன்னதைச் செய்” என்று சத்தமாக சொல்ல...

அவளை சில அடிகள் துரத்திய திரு, “என்ன தைரியமிருந்தா என்னைத் தெரிஞ்சும் இப்படி பேசிட்டுப் போற நீ? நில்லுடி வர்றேன்” என்று திட்ட...

“ஹேய் உன்னைத் தெரிஞ்சதாலதான் சொன்னேன். பேசாம சாரைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. நீ அடிக்க வீட்டுக்கு வர்றதுக்குள்ள நான் எஸ்கேப்பாகியிருப்பேன். சோ டைம் வேஸ்ட் பண்ணாத பை” என்று விரைந்தாள்.

திருமொழியோ அதிர்ந்து நிற்க... சிவகாமி காமாட்சிக்கோ அது தெய்வவாக்காய் பட்டது.

குருமூர்த்தி நடப்பதை வேடிக்கை மட்டுமே பார்க்கும் தன் நிலையை வெறுத்தார்.

கதிரோ அவ்வார்த்தையில் சுற்றுப்புறம் மறந்து திருமொழியானவளைத் திருமதியாக எண்ணிப்பார்த்தான். என்னதான் அவளைவிட்டுத் தள்ளியிருக்க மனதைக் கட்டுப்படுத்தியிருந்தாலும், யாரோ ஒருத்தர் அந்தக் கட்டுப்பாட்டை உடைத்து தூள்தூளாக்கி விடுகிறார்கள். என்னதான் செய்வான் அவனும்!