அத்தியாயம் - 6

[Sorna Sandhanakumar]

​

6



“அம்மா பால் எடுத்துட்டு வாங்க” என்ற சிணுங்கல் குரலில் எதிர் அறையைப் பார்த்தாள் பரிபூரணி.

அது மணமகன் அறை என்பதே இப்பொழுதுதான் தெரிகிறது. வசீகரனுக்காக அவன் எதுவும் பிரச்சனை செய்துவிடக் கூடாதென்று அருகிலிருந்தும் வீட்டிற்குச் செல்லாமல் குடும்பமே மண்டபத்தில் தங்கியிருக்கிறார்கள்.

ஒரு ஆர்வம் பிறக்க அங்கு செல்வதா.. வேண்டாமா என நின்றிருக்கையில், “இதோ எடுத்துட்டு வர்றேன். நீ வெளிய எங்கேயும் போயிராத. புதுமாப்பிள்ளைனா காத்துக்கருப்பு அடிக்கும்னு சொல்வாங்க” என்றார் ஆனந்தி.

“ஏன்மா பயமுறுத்துறீங்க? எனக்கு பால் வேண்டாம் போங்க” என்றானவன்.

“பச்.. உடனே கோபமாடா கண்ணா. உன் நல்லதுக்குத்தான சொல்றேன். இந்நேரம் வெளிய போகக்கூடாது. அம்மா சொன்னா கேட்பதான?”

“அம்மா சொன்னா கண்டிப்பா கேட்பேன்.”

“அப்ப அமைதியா உட்காரு. அம்மா பால் எடுத்துட்டு வந்திருறேன்” என்று வேகமாக வெளியே வந்து கீழிறங்கிவிட, கதவை மூட மறந்தாரோ ஆனந்தி.

பரிபூரணி கண்டுவிட்டாள் கண்ணாளனை! கைபேசியில் எதையோ தட்டிக்கொண்டிருக்க காதில் ஹெட்செட் இருந்தது. பார்த்தவிழி பார்த்தபடி பூத்து இருக்க இப்பாடல் வரிகள் தற்சமயம் பரிபூரணிக்கு மட்டுமே பொருந்தும். கண்சிமிட்டாமல் அவனை மட்டுமே பார்த்திருக்கையில் சண்முகியிடமிருந்து போன் வர, அச்சத்தம் தொந்தரவாயிருக்க அழைப்பை ஏற்று காதில் வைத்தாள்.

“ஹலோ பூரணி எப்படியிருக்க?” என்ற அன்பான குரலில்,

“ரொம்ப ரொம்ப ஹேப்பியாயிருக்கேன் சண்மு” என்றாள் தன் ஒட்டுமொத்த மகிழ்வையும் குரலில் காட்டி.

“பார்றா! ஆச்சர்யமாயிருக்கு. முதல்முறையா என் பூரணிகிட்டயிருந்து இப்படியொரு பதில். என்ன செய்யுற?”

“பார்த்துட்டிருக்கேன்” என்றாள் மொட்டையாய்.

“ஹான்! ஏய் என்ன பேசுற நீ? பூரணி எதாவது பிரச்சனையா? வாய்ஸ் ஒருமாதிரியா வருதே ஏன்?”

“என் வாய்ஸ் கேட்குதா உனக்கு? எனக்கென்னவோ காத்துதான் வருது ஃபீல். சண்மு லவ் யூ சொல்லணும் தோணுது. அப்படியே வசீகரம் செய்து...”

“ஏய்! நிறுத்து. என்னாச்சிடி உனக்கு? போதை மாத்திரை போட்டுக்கிட்டியா என்ன? இப்படி உளர்ற?” என்றாள் எதுவும் புரியாது.

“போதைதான் சண்மு. பார்த்ததிலிருந்து போதை. மயக்கம்னும் சொல்லலாம். இல்லை நான் மயங்கிட்டேன்னும் சொல்லலாம்” என தன்போக்கில் உளறினாள்.

“ம்கூம் நீ சரியில்லை. நான் நாளைக்குப் பேசுறேன்” என்று வைத்துவிட, வசீகரனின் மேலிருந்த போதையில் தோழியிடம் திருமணத்தைப் பற்றிப் பகிர மறந்துவிட்டாளோ!

மென் புன்னகை ஒன்று எழ வசீகரனிடம் செல்லலாமா என நினைத்த வேளை பாலுடன் வந்த ஆனந்தி மகனுக்குப் பாலைக் கொடுக்க, அவனோ கைபேசியில் கவனமாயிருக்க, ஹெட்செட்டைப் எடுத்துவிட்டு போனை வாங்கி கட் செய்து “குடி” என்றார்.

தாயை முறைத்துவிட்டு, “நீங்களே கொடுங்க” என்று கொஞ்ச, பால் கொடுத்து வாய் துடைத்துப் படுக்கச்சொல்ல, தாயின் சொல் தவறாது கேட்டான் அந்த மீசை வைத்த பையனவன்.

‘பார்றா! சரியான அம்மா செல்லம் போலவே! எனக்கு அம்மா அன்பு வெறும் கடமைக்கு மட்டுமேயிருக்கு வசீகரா. அம்மா அன்பு கிடைக்கக்கூட கொடுப்பினை இருக்கணும். அத்தை ரொம்ப அன்பானவங்களா இருக்காங்க. என்னையும் உங்களைப்போல் பார்த்துக்குவாங்கன்ற நம்பிக்கையில் வர்றேன்’ என ஒருவித சந்தோஷமான மனநிலையில் அறைக்குள் செல்லப்போக, “பூரணிமா! தனியா இங்க என்ன பண்ற?” என்ற ஆனந்தியின் கேள்வியில் நின்றாள்.

“அ..அது ஃப்ரண்ட் கால் பண்ணியிருந்தா அத்தை. உள்ள அம்மா அக்கா பெரியப்பா குடும்பமும் தூங்குறாங்க. அதான் டிஸ்டர்ப் பண்ணவேண்டாம்னு வெளிய வந்து பேசுறேன்.”

“சரிமா. காலையில சீக்கிரம் எழுந்துக்கணும். ப்யூட்டிஷியன் நாலு மணிக்கெல்லாம் ஆரம்பிச்சிருவாங்க. அப்ப அசதி இருக்கக்கூடாதுல்ல. போய்த் தூங்கு” என்றவரைக் கட்டியணைக்கத் தோன்றிய உணர்வை அடக்கி சரியென்று உள்ளே சென்றாள்.

இதுவரையிருந்த பயம் போய் வசீகரன் மேலான மயக்கமே அவளை நித்திரைகொள்ள வைத்ததோ!

இதோ திருமணநாள் இனிதே விடிய மண்டபமெங்கும் மங்கள வாத்தியங்களின் இசை, அழகுநிலையப் பெண்களின் கைங்கரியத்தால் அழகுற உருவாகிக் கொண்டிருந்தாள் பரிபூரணி. கண்களிலோ கல்யாணக் கனவு. சொல்லவும் வேண்டுமா பாவைக்கு!

“பூரணி நீயா இது? ப்பா செமையா இருக்கடி” என்றாள் ஜனனி.

“நிஜமாவா?” என கேட்ட தங்கையைத் தன்னுடன் சேர்த்தணைத்தாற்போல் செல்ஃபி எடுத்து, “இப்பப்பாரு” என்று காண்பிக்க... “அச்சோ அக்கா” என் முகம் இது கிடையாது என்று அலறினாள்.

“மேம்! பிரைடல் மேக்கப் அப்படித்தான் இருக்கும். உங்களுக்கு அந்தளவுக்கெல்லாம் முகம் மாறலை. அலங்காரம் முழுக்க முடிஞ்சதும் பாருங்க. பார்க்குறவங்க அசந்து போயிருவாங்க” என்றனர் அழகுநிலையப் பெண்கள்.

“பார்க்குறவங்கள்லாம் அசர வேண்டாம். என் வசீகரன் மட்டும் அசந்தால் போதும்” என்க,

“கண்டிப்பா. அசந்து உங்களை மட்டுமே பார்த்துட்டிருப்பார் பாருங்க” என்றனர் அப்பெண்கள்.

“தேங்க்ஸ்” என்றாள் புன்னகையுடன்.

அடுத்த அரைமணி நேரத்திற்கெல்லாம் மணமகளை அழைத்துச் செல்ல ஆனந்தி, ஐஸ்வர்யாவுடன் இன்னும் சில மாப்பிள்ளை வீட்டுச் சொந்தங்கள் மட்டுமே வந்தனர்.

மேடையில் அமர்ந்திருந்த வசீகரனை ரகசியமாகக் காண, மேடையில் இருந்தவனோ அவளைக் காண, லட்சம் பூக்கள் தலையில் கொட்ட, இரத்தநாளங்கள் அங்குமிங்கும் கும்மாளமிட்டன அவளுள். பதில் புன்னகையை மின்னலெனக் கொடுத்து தலையைக் குனிந்து கொண்டாள். உடலில் ஒருவித புதுமையான நிகழ்வு! மனதில் ஒருவித பரபரப்பு! கண்களில் ஒருவித எதிர்பார்ப்பு! கலவையான உணர்வுகளின் தாக்கத்தில் வந்தவளுக்கு நிறைய விஷயங்கள் கண்ணிலும் கருத்திலும் பதியவில்லை.

மைதிலியின் ஊனத்தைக் காரணமாக்கி மணமேடையின் கீழுள்ள முதல் வரிசையில் அமரவைத்து, தன் மகள் திருமணத்தில் தானே ராஜா என்பதாய் திமிராகச் சுற்றிக்கொண்டிருந்த மலையரசனையும் மனைவியினருகில் அமரவைத்துவிட்டார் தனசேகரன்.

பெரியவர்கள், கட்சித்தலைவர்கள் முன்னிலையில் மந்திர வாத்தியங்கள் ஒலிக்க கெட்டிமேளம் சத்தத்துடன் வசீகரனின் கையில் தாலி கொடுக்கப்பட, அவனோ வேகமாக திரும்பி தாயைப் பார்க்க, அவரோ அம்மா சொன்ன மாதிரி செய் என்று காதோரம் சொன்னார்.

தாயின் அனுமதி கிடைத்ததும் பரிபூரணியின் கழுத்தில் தாலியை வைத்தபடி, “இதை நான் உனக்குக் கட்டுறேன். இனி எப்பவும் என்னோடவே இருக்கணும்” என்ற வசீகரனின் வார்த்தையில் புரியாத உணர்வுடன் அவனைக்காண, பளிச்சென்ற புன்னகையை அவன் கொடுக்க, பதிலுக்கு அவளும் புன்னகைக்க தாலியை அவள் கழுத்தில் கட்டி முடிச்சுபோட, மூன்றாவது முடிச்சை வசீகரனின் அக்கா முறை உள்ளவர் வந்து சுபமாக முடித்து வைத்தார்.

சந்தோஷம் என்பது இதுதானா? இதோ அதை அணுஅணுவாக அனுபவிக்கையில் உணர்கிறாள் பரிபூரணி.

தொடர்ந்து சடங்குகள் பெரியவர்களிடம் ஆசிவாங்குவது, பரிசுப்பொருளுடன் வருபவர்களுக்கு புன்னகையுடன் வணக்கம் வைப்பது என்று மணமக்களின் நேரங்கள் கரைய வசீகரன் தாயை முறைக்க, அவசரமாக கீழே சென்றவர் பெரிய மகனிடம் குடிக்க எடுத்துவரச் சொல்ல, அடுத்த இரண்டே நிமிடத்தில் இருவருக்கும் கொடுக்க, குடித்து முடித்ததுமே வசீகரன் அமைதியாகி வந்தவர்களை வரவேற்க ஆரம்பித்தான்.

காலை உணவு முடித்து மதியத்திற்கெல்லாம் மாப்பிள்ளை வீடு அழைத்துச் சென்று விளக்கேற்றி பால்பழம் கொடுக்க, சாப்பிட முரண்டு செய்த மகனை பேசியே சரிசெய்த ஆனந்தியை ஆச்சர்யமாய் ஆசையாய்ப் பார்த்திருந்தாள் பூரணி.

‘ஹப்பா! அம்மா பையனுக்குள்ள என்னவொரு அன்பு. வாழுறான்டா வசீகரன்!’ என மனதிற்குள் எண்ணுகையில் சிரிப்பு வர மென்புன்னகையுடன் அவர்களைப் பார்த்திருந்தாள்.

“ஐஸ்வர்யா! சின்ன மருமகளைக் கூட்டிட்டுப்போயி ரெஸ்ட் எடுக்க வை. எதாவது வேணும்னா செய்துகொடு” என்றனுப்ப, பூரணியை அழைத்துப் செல்கையில் தன் உறவுகளைத் தேடி கிடைக்காமல் போக, “அக்கா எங்க வீட்டுல உள்ள யாரையும் காணோம். வந்ததிலிருந்து கண்ணுலயே படலை. எங்க?” என்றாள்.

“அ..அது நம்மளோடதான் வந்தாங்க பூரணி. பால்பழம் கொடுக்கும்போது ஏதோ வேலையிருக்குன்னு சொல்லி நாளைக்கு வர்றோம்னு கிளம்பிட்டாங்க. எப்படியும் நீங்க மறுவீடு போகணும்ல அப்பப் பார்த்துக்கோ” என்றவளுக்கு மண்டபத்தில் நடந்தது கண்முன் வந்தது.

மண்டபத்திலிருந்து கிளம்புகையில் குலசேகரன் அண்ணனுக்கு சைகைகாட்ட, தான் பார்த்துக்கொள்வதாய் தலையசைத்த தனசேகரன் மலையரசனிடம், “நீங்க இப்படியே வீட்டுக்குக் கிளம்புங்க சம்பந்தி. பொண்ணு மாப்பிள்ளையை நாளை மறுநாள் மறுவீடு அனுப்புறோம். நாங்க போயிதான் மத்த சடங்குகளைப் பார்க்கணும். வரட்டுமா” என்று காலில் சக்கரம் கட்டியதுபோல் நின்றவரின் தந்திரத்தை உணராது, “நீங்க சொன்னா சரியா இருக்கும்ங்க. நாங்க கிளம்புறோம். பொண்ணை நல்லா பார்த்துக்கோங்க” என்றார் மலையரசன்.

“என் வீட்டுல பொண்ணைக் கொடுத்துட்டு, நீ பயப்படலாமா மலையரசா? தைரியமா போ. எல்லாம் நல்லதாகவே நடக்கும்” என்று அங்கேயே விட்டுவிட்டு வந்ததை பூரணி அறியாமல் செய்திருந்தனர். அந்நிகழ்வு ஐஸ்வர்யாவின் கண்களில் தற்செயலாகப்பட, ஏனென்று கேள்வி கேட்கமுடியா நிலையில் அமைதியாகிவிட்டாள்.

“அப்ப சரிக்கா. எங்க மிஸ்டர்.கிருஷைக் காணோம்?”

“மரியாதைலாம் பலமாயிருக்கு?”

“எப்பவுமே குட்டீஸ் கூட்டணிதான் டென்சன் இல்லாமலிருக்கும். பெரியவங்க பொறுமை பொறுப்புன்னு முதிர்ச்சியோட பேசிட்டிருப்போம். அப்ப வர்ற வார்த்தைங்க ரொம்ப ஜாக்கிரதையா பேசணும். ஒரு வார்த்தை மாறுனாலும் நம்ம பெயரை டேமேஜ் பண்ணிருவாங்க. சின்னப்பிள்ளைங்ககிட்ட அப்படி இருக்கவேண்டிய அவசியமில்லையே!” என்றாள் புன்னகையுடன்.

“புரியுது. எங்க வீட்டுலயிருந்து வந்த அப்பாவும் தங்கச்சியும் அவனை வீட்டுக்குக் கூட்டிட்டுப் போயிருக்காங்க.”

“உங்களுக்குத் தங்கச்சி இருக்காங்களா? கல்யாணமாகிருச்சா?”

“இப்பதான் பேசி முடிச்சிருக்கு.”

“ஓ.. ஏன் உங்க கொழுந்தனுக்குப் பார்க்கலை? அவங்க அழகாயிருக்காங்க. நல்லா படிச்சிருக்காங்க. அப்புறமென்ன?”

“அவளுக்கு எங்க மாமா மகனைத்தான் பிடிச்சிருந்தது. அதனால வேற இடத்தில் பார்க்கலை” என்று மனதறிந்து பொய்யுரைத்தாள்.

“லவ்வா? அப்ப சரி. ஏன் அக்கா? அத்தை ரொம்ப பாசமானவங்களா இருக்காங்கள்ல?” என்றதில் அதிர்ந்து, ‘வெளிவேசத்தை உண்மைன்னு நினைச்சிட்டாளே’ என அவள் முகம் கண்டு, “எதை வச்சிச் சொல்ற?” என கேட்டாள்.

“உங்க கொழுந்தன் மேல காட்டின அன்பை வைத்துதான். எங்க வீட்டுல இப்படிலாம் கிடையாதுக்கா. ஆனா, இந்த அம்மா பையன் பாசமிருக்கே ஹையோ செம ஃபீல் தெரியுமா. அப்படியே மெய்சிலிர்த்துட்டேன். எங்கம்மா நம்ம அத்தை மாதிரி இருந்திருக்கக்கூடாதான்ற எண்ணம் எழாமலில்லை. அம்மாவை யாரோடவும் கம்பேர் பண்ணக்கூடாதுன்றது இந்த மனசுக்குப் புரியுது. அதையும் மீறி இந்த மனசிருக்கே சில விஷயங்களை அவங்ககிட்டத் தேடுது” என்று தன் நிலை மறையாது அவள் தன்னைத் தப்பாக நினைப்பாளோ என்று நினையாது உரைத்தாள்.

‘அம்மா இருந்தும் அன்பில்லாமல் வளர்ந்திருக்காளா? அதான் எந்தவித விசாரணையுமில்லாமல் கல்யாணம் செய்துட்டாங்களா? இங்கும் அதே கொடுமையை அனுபவிக்க வந்தாயோ பெண்ணே! கடவுள் உன் வாழ்வில் அன்பு என்ற பக்கத்தைக் கிழித்துவிட்டார் போலும்’ என நினைத்தாள்.

“என்னக்கா எதுவும் சொல்லலை?”

“ஹான்! அது எதோ யோசனை. இதோ ரூம் வந்திருச்சி. படுத்து ரெஸ்ட் எடு பூரணி. எதுவும் வேணும்னா கேளு. எதிர் ரூம்தான் எங்களோடது.”

“இது யாரோடது?”

“வசீயோட ரூம்தான். சமீபமா கீழ உள்ள ரூம்ல இருக்கார். மற்றதை அத்தை வந்து பேசுவாங்க” என்று சென்றுவிட, சில நிமிடங்கள் அந்த அறையைப் பார்த்தவள் அங்கிருந்த பெட்டில் படுத்தாள்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

மாலை ஐந்தரைக்கெல்லாம் அறைக்குள்ளிருந்து புத்துணர்வாக கிளம்பி வெளியே வந்தவள் பார்வையில் செல்போனில் எதையோ செய்து கொண்டிருந்த கணவன் தன் வரவையுணர்ந்து பார்ப்பது தெரிய, சட்டென்று ஒரு பரவசம் எழுந்தது. அதிலும் தன்னைப் பார்த்து அவன் சிரித்ததும் தானும் சிரிக்க, சொல்லாமல் வந்து ஒட்டிக்கொண்டது நாணம்.

புருவம் உயர்த்தி மனைவியின் வெட்கத்தை ரசித்திருத்தபடி மெல்ல எழுந்து வந்தவன் அவளை நெருங்க, அவளோ சட்டென்று அறைக்குள் நுழைய, பின்னால் அவன் வருவதை அவள் இதயம் காட்டிக்கொடுத்ததோ! இதயத்தின் ஓசை மட்டுமே அவ்விடத்தில். மெல்ல மனைவியை நெருங்கி முகத்தை நிமிர்த்தி தன் முகம் காணவைத்து கண்ணோடு கண்பார்க்க, பெண்ணவளோ வெட்கம் கொண்டு கண்மூட, வலது கண்ணில் நச்சென்று ஒரு முத்தம் வைத்தான். பட்டென்று அவள் கண்திறக்க மறு கண்ணிலும் முத்தம் வைத்து தன்னிலிருந்து விலகியவளை விலகவிடாது கட்டியணைக்க, “அச்சோ விடுங்க” என்ற சிணுங்கலுடன் தள்ளியதில், அவள் தடுமாறி நிற்க, எதிரில் கணவன் இல்லை.

முதலில் பார்த்ததுபோல் கைபேசியில் ஆழ்ந்திருந்தான். ‘சே.. கனவா? அச்சோ என்னதிது புதுசா இப்படிலாம் கனவு வருது. அதுவும் முழிச்சிட்டிருக்கும்போதே வருதுன்னா, முத்திப் போயிருச்சுடி பரி’ என மனசாட்சி அவளைக் கிண்டலடிக்க அதைக் கண்டுகொள்ளாது அவளது வசியக்காரனிடம் மயங்கிக் கொண்டிருந்தாள்.

கீழே தனசேகரன் குடும்பம் இருந்தது. அவரின் குடும்பத்தினர் யாவரும் இவளைக் கண்டுகொள்ளாதிருக்க, அப்பொழுதுதான் தன்னைச் சுற்றிலுமுள்ள சூழ்நிலையைக் கிரகிக்கலானாள். கிளம்பும்பொழுதும் தம்பியுடன் பேசியபடி தனசேகரன் செல்ல அவரைத் தொடர்ந்து அவரின் உறவுகள் சென்றனர்.

“அக்கா இவங்க எப்பவும் இப்படித்தானா?” ஐஸ்வர்யாவிடம் மெதுவாகக் கேட்டாள்.

“ஆமா பூரணி. பணத்திற்கு மட்டும் மதிப்பளிக்கும் ஆட்கள். கொஞ்சம் இடைவெளி விட்டுப் பழகுறது பிரச்சனையில்லை.”

“நம்ம வீட்டுல உள்ளவங்க சரியா இருக்காங்களே அதுவே போதும்கா” என்றாள் புன்னகை மாறாது.

இரவில் தன் அறைக்கு வந்த மனைவியை, “வெல்கம் மை ரூம்” என்றழைக்க, புன்னகையுடன் வெட்கமும் எழ, ‘ம்’ என்ற தலையசைப்புடன் உள்ளே நுழைய, “என் பெட்டை ரெண்டுபேரும் ஷேர் பண்ணிக்கலாம். அப்புறம்...” என எதையோ யோசித்தவன், “ஹான்! இப்போதைக்கு நமக்குள்ள எதுவும் வேண்டாம். ம்ம்..” என திரும்பவும் யோசித்து, “நாம ஃப்ரண்ட்ஸ்” என்று கைநீட்டினான்.

புன்னகை மாறாது “பெஸ்ட் ஃப்ரண்ட்ஸ்” என்று நீட்டிய கையில் தன் கையைக் கொடுக்க ஏதோ ஒரு இதம் கணவனின் தொடுகையில்.

“நீ ரொம்ப அழகாயிருக்க” என்றான் தீடீரென்று.

“தேங்க்ஸ். ஆனா ஏன் ஒவ்வொரு வார்த்தையும் யோசிச்சிப் பேசுறீங்க?” என்றாள் கேள்வியாய்.

“மறந்து போனதை ஞாபகப்படுத்தி சொல்ல வேண்டாமா?” என்றான் பட்டென்று.

‘அப்ப நிறைய பேசணும்னு இருந்தாங்களா? இப்ப வார்த்தைகள் மறந்திருச்சின்னு நினைக்கிறேன். பூரணி வெட்கம் ஆண்களுக்கும் பொதுதான் போல’ என தனக்குள்ளே எண்ணி வெளியே, “ஒண்ணும் பிரச்சனையில்லைங்க. தோணும்போது சொல்லுங்க. இப்ப தூங்கலாமா?” என்றாள்.

“ம்.. நான் ரெடி” என்று சுவற்றினோரம் அவன் படுக்க, சற்றே கூச்சத்துடன் மறு ஓரம் அவள் படுக்க, “அம்மாவோடதான் படுப்பேன்” என்ற வசீகரனின் வார்த்தையில், “புரியலை?” என்றாளவள்.

“இல்ல நைட் பாத்ரூம் போக பயந்தா, கூட வர.. படுக்கும்போது தட்டிக்கொடுக்க அம்மா வேணும்” என்றான்.

காஞ்சனா பட கோவைசரளா, லாரன்ஸ் கண்முன் வந்துபோக சட்டென்ற சிரிப்பு அவளிடம். அவன் தவறாக நினைப்பானோ என்றெண்ணி சிரிப்பை அடக்கி, “அவ்வளவுதான? நான் இருக்கேன்ல படுங்க. நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றாள்.

“அம்மாவும் அதைதான் சொன்னாங்க. என்னை நீ பார்த்துக்குவியாம். அதுக்காகதான் உன்னை இங்க கூட்டிட்டு வந்திருக்காங்களாம்.”

“நானும் உங்களுக்காக உங்களை நம்பிதான் வந்திருக்கேன் வசீகரா. இனி நீங்கதான் எனக்கு எல்லாமே!”

“ஹை அப்ப நாம இரண்டுபேரும் ஒண்ணுன்னு சொல்லு.”

“ஆமா ஒண்ணுதான்” எனவும், “அம்மா சீக்கிரம் எழுந்துக்கச் சொன்னாங்க. தூங்கலாம் குட் நைட்” என்று படுத்த சில நிமிடங்களில் உறங்கிப்போனான் வசீகரன்.

அவன் புறம் திரும்பி இடது கையைத் தலைக்குக் கொடுத்து, வலது கையால் அவன் தலைமுடி கலைக்கச் சென்ற கையைப் பின்னிழுத்து என இரண்டு மூன்று முறை செய்து, பின் தைரியத்தை வரவழைத்து அவன் தலைமுடியைக் கோதிக்கொடுக்க, அவனின் ஆழ்ந்த தூக்கம் அவளை இன்னும் முன்னேறவைக்க, முதன்முறையாக கணவனவன் நெற்றியில் அழுத்தமாக முத்தமிட்டு, அவன் கையை தன் கைக்குள் அடக்கி மனமெங்கும் பரவசத்துடனும் பாதுகாப்புடனும் குறிப்பாக நிம்மதியுடனும் கண்மூடினாள்.

காலை எழுந்ததும் தங்கள் அறையைச் சுத்தம் செய்து, குளித்து முடித்து அறைக்குள்ளேயே தலைகாயவைத்து, தலைமுடி பின்னி மஞ்சள் பூசிய முகத்தில் குங்குமம் வைக்கப்போகையில் வசீகரன் குளித்து வர, “என்னங்க கொஞ்சம் குங்குமம் வச்சி விடுறீங்களா?” என்றாள் ஆசையாக.

“ஏன் உனக்கு வைக்கத் தெரியாதா?”

“ம்.. நேத்து நீங்கதான நெத்தியில் வச்சீங்க” என்றாள் அப்பாவி முகபாவனையில்.

“ஆமாம்ல” என்றதும் பூரணி வேகமாகத் தலையசைக்க, அவள் கையிலிருந்த குங்குமச்சிமிழில் இருந்து மோதிர விரலினால் கொஞ்சமாக குங்குமம் எடுத்து, முன்தினம் போல் கழுத்தைச் சுற்றி வந்து நெற்றியில் பொட்டிட கண்மூடி அத்தருணத்தை அனுபவித்தாள் பரிபூரணி.

“உன் பெயர் பூரணியா?”

கண்மூடிய நிலையிலேயே, “ம்.. பரிபூரணி” என்றாள்.

“அப்ப ஏன் யாரும் பரி சொல்லலை?”

“நீங்க மட்டும் பரின்னு கூப்பிடணும்னுதான் மத்தவங்க பூரணி கூப்பிடறாங்க” என்று உதடுகள் விரிந்து புன்னகைக்க,

“ஓ.. எனக்கான ஸ்பெஷலா? அப்ப பரி சொல்றேன். ஆமா நீ ஏன் வாங்க போங்க சொல்ற? நீயும் பெயர் சொல்லிக் கூப்பிடு.”

“என்னைவிட நீங்க வயசுல பெரியவங்க. உங்களோட பெரியவங்களை வா போ சொல்வீங்களா? மாட்டீங்கதான? அதுமாதிரிதான்” என்று கண்திறந்து பார்த்தாள்.

“ஆமாம்ல” என்றவனின் குழந்தைத்தனமான செயல் எதுவும் அவள் கருத்தில் பதியவில்லை. கண்மூடித்தனமான காதலினாலோ!

இருவரும் ஒன்றாகக் கீழே இறங்கி வர, அவர்களைப் பார்த்த ஆனந்திக்கு ‘என்ன அருமையான ஜோடி’ என்றுதான் தோன்றியது. ‘ஏன் இவளை வெறுக்கணும்? அவங்க குடும்பம் சரியில்லன்னா என்ன, சேற்றில் முளைத்த செந்தாமரையா இருந்துட்டுப் போகட்டுமே’ என்றெண்ணியவருக்கு அவளை மருமகளாக ஏற்றுக்கொள்ள மனம் தயாரானது.

அதேநேரம் குலசேகரன் கண்கள் மகனைத் தாண்டி மருமகளைத்தான் கண்டிருந்தது. ‘முதல்முறை பார்த்தப்ப இந்தப்பொண்ணு இப்படியில்லையே? இதுதான் கல்யாணக்களையா?’ தனசேகரன் சொன்ன, ‘நகை போட்டு கட்டிட்டு வர்றதாயிருந்தா உனக்குக் கூடப் பொண்ணைக் கொடுப்பான்’ என்ற வார்த்தை மூளையில் திடீரென மின்னலாய் வெட்டியது. ‘நான் கேட்டிருந்தால் தந்திருப்பானோ அந்த மலையரசன்?’ குலசேகரனின் பார்வையில் ஒருவித மாற்றம்.

மருமகளாய் வந்து மகளாய் மனதில் பதிய வேண்டியவள், வெறும் அழகான பெண்ணாய் மட்டுமே பதிந்தாள். பெண்ணாசையின் விளைவு?

“வா பூரணிமா. வீடு உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா? நைட் நல்லா தூங்குனியா? இடம் மாறினதுல பிரச்சனை எதுவுமில்லையே?” என கேட்கையில் குலசேகரனோ, ‘என் பொண்டாட்டி இவ்வளவு அருமையா நடிப்பாளா?’ என்று பார்க்க, ஐஸ்வர்யாவோ ஆச்சர்யத்தில் மாமியாரின் முகத்தைப் பார்க்க அதில் நடிப்பில்லை என்பது மட்டும் புரிந்தது.

ஒரே இரவில் இப்படியொரு மாற்றத்தை அவரிடம் எதிர்பார்த்திருக்கவில்லை ஐஸ்வர்யா.

“ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு அத்தை. நல்லா தூங்கினேன். எல்லாத்தையும் விட உங்களை ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு” என்றாள் புன்னகையுடன்.

“பாருங்கப்பா! உன் புருஷனை விட என்னைப் பிடிச்சிருக்கா?” என்றார் கேலியாய்.

“அ..அது” என்று திணற...

“எ..எதுமா?” என்று கேலியைத் தொடர்ந்தார்.

“அது உங்களைவிட உங்க பையனைக் கொஞ்சம் அதிகமாவே பிடிச்சிருக்கு அத்தை” என்றவள் வெட்கப்பட,

“ஹாஹா அப்பக்கூட புருஷனை விட்டுக்கொடுக்குறதா இல்லை” என்றவருக்கு மகன் சீக்கிரமே குணமாகி மருமகளுடன் சந்தோஷமாக வாழவேண்டும் என்ற எண்ணமே.

ஆச்சர்யத்திலும் ஆச்சர்யமாய் திறந்தவாய் மூடாது தங்கள் மாமியாரைப் பார்த்திருந்தாள் ஐஸ்வர்யா. ‘நம்மகிட்ட என்ன கெத்தா பேசுவாங்க. அவங்க சொல்றதை நாம கேட்கிறமாதிரி பண்ணுவாங்க. இப்ப என்னடான்னா, டோட்டலா வேற ஒருத்தரைல பார்க்கிற மாதிரியிருக்கு. பட், இதுவும் நல்லாத்தானிருக்கு’ என மனதினுள் புன்னகைக்க அது உதட்டிலும் வெளிப்பட்டதோ!

“ஹஸ்பண்ட் அன்ட் ஒய்ஃப்னாலே அங்க விட்டுக்கொடுத்தல்தானே அத்தை பிரதானம்?”

“சரிதான். நீங்க போய் முதல்ல விளக்கேத்தி சாமி கும்பிட்டுட்டு வாங்க. வந்ததும் காஃபி தர்றேன்” என்றனுப்பி, “நீ என்ன பார்த்துட்டிருக்க? நேரமாகுது போய் உன் புருஷனை எழுப்புற வேலையைப் பாரு” என்று பெரிய மருமகளையும் அனுப்பிக் கணவரிடம் திரும்பி, “ஏதோ ரோடு கான்ட்ராக்ட் எடுக்கப் போகணும் சொன்னீங்க? இன்னுமா கிளம்பலை” என்று அவரையும் விரட்டினார்.

“ஆனந்தி இன்னைக்கு நீ ரொம்ப வித்தியாசமா நடந்துக்குற. அந்தப் பொண்ணை இந்தளவு நல்லமாதிரி நடத்துற? உன் நடிப்புப் பிரமாதம்” என்றார் பாராட்டுதலாக.

“நடிப்பா?”

“பின்ன?”

“நடிக்கவெல்லாம் செய்யலைங்க. காலை வரைக்கும் இருந்த மனநிலை இப்பக் கிடையாது. எனக்குப் பூரணியைப் பிடிச்சிருக்கு. நம்ம பையனோட சேர்ந்து வர்றப்ப அவங்களைப் பார்க்கவே அவ்வளவு அழகாயிருந்தது. அப்படியே நம்ம பையனுக்கும் சரியாகிருச்சின்னா எவ்வளவு நல்லாயிருக்கும்? இரண்டு பேரும் சேர்ந்து போனால் ஊர்க்கண்ணே இவங்கமேலதான் இருக்கும். அந்தளவு அம்சமான ஜோடி” என்றவர் குரல் கலங்கியபடி வந்தது.

“நீ அவசரப்படுறியோ தோணுது ஆனந்தி. அவள் குடும்பமே பேராசை பிடித்தது. இவள் மட்டும் எப்படியிருப்பா?”

“நான் பார்த்தவரை பூரணி அப்படியில்லைங்க. நல்ல பொண்ணு. பழகினா நீங்களே புரிஞ்சிப்பீங்க. சரி விலகுங்க எனக்கு வேலையிருக்கு” என்று நகர்ந்தார் ஆனந்தி.

‘பழகினா புரிஞ்சிக்கலாமா?’ என்றவர் உதட்டில் விஷமப்புன்னகை.

 

[saru]

Nice update
Ada kelava oru naal undu dharna adi

 

[Sorna Sandhanakumar]

Nice update
Ada kelava oru naal undu dharna adi

அதை யார் கொடுக்குறது என்பதுதான் இங்கே