- Joined
- Aug 31, 2024
- Messages
- 405
- Thread Author
- #1
5
பத்து மணிபோல் குடும்பத்துடன் ஆசிரமம் சென்று பத்திரிக்கை வைத்து முடிந்ததும் பெரியவர்கள் மற்ற இடங்களுக்கு பத்திரிக்கை வைக்கவென்று சென்றனர்.
“ஏன் வித்தி, கல்யாணம் ஆகாத தங்கச்சி இருக்கும் போது அண்ணனுக்கு மேரேஜ் பண்ணமாட்டாங்கதான? உங்க வீட்ல என்ன எல்லாமே உல்டாவாயிருக்கு?”
“அதுவாடா.. என் ஜாதகத்துல அண்ணனுக்கு அப்புறம்தான் முடிக்கணும்னு இருக்காம். நான் இன்னும் டிகிரி முடிக்கலையா, அதான் இந்த உல்டா.”
“சரி கல்யாணத்துக்கு நாளை ஒருநாள்தான் நடுவுல இருக்கு. அதுக்குள்ள எப்படி இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்துறது” என்று வம்பை ஆரம்பித்தாள் கீர்த்திகா.
“ஏய் கீர்த்தி எதுக்கு இப்ப கல்யாணத்தை நிறுத்துறதைப் பற்றிப் பேசுற. இப்ப கல்யாணத்தை நிறுத்தினா அண்ணிக்கு எப்படி மேரேஜாகும்? ஏற்கனவே அண்ணனோட பேர் சேர்ந்திருச்சி. அதை எப்படி இன்னொருத்தர்கிட்ட குடுக்க முடியும்?” என்றாள் கேள்வியாய்.
“ப்ச்.. நமக்குத் தெரிஞ்சி என்ன பண்றது வித்தி. சம்பந்தப்பட்டவங்களுக்கு தெரியணுமே” என்றாள் கவலைக்குரலில்.
‘ஆம்’ என்று சுபாஷையும், கார்த்திகாவையும் கண்டுகொள்ளாமல் அவர்கள் நடக்க, இவர்களுக்குள் சின்னதாக பார்வை பரிமாற்றம், ‘நிறுத்தியே ஆகணுமா?’ என்பதுபோல்.
“என்னடா சுபாஷு பயலே, அது என்ன பாட்டு சுஜாதா” என்று அருகிலிருந்தவரைக் கேட்டு, “ஆங்.. என் சோகக்கதையைக் கேளு தாய்க்குலமேன்னு சோககீதம் வாசிச்சி எங்களை டார்ச்சர் பண்ணினவன்தான நீ. என்னடா இன்னும் அதே பாட்டுத்தான் போயிட்டிருக்கா. இல்ல டூயட்கு மாறிட்டியா?” என்றார் நக்கலாக.
“ஆமா தேனு. அதிலும் இவன் அடிச்ச லூட்டி தாங்க முடியாம எனக்கு இரண்டு நாள் ஜுரமே வந்திருச்சி.”
“ஓல்ட்ஸ் வேண்டாம். ஜுரம் வந்தா ஜுராஸிக் பார்க் போங்க. அன்னைக்கு நீங்க என் கதையையே கேட்கல. ஏன் இப்ப வரைக்குமேதான் கேட்கல. அதுக்குள்ளதான் அத்தை வந்துட்டாங்களே. அப்புறம் என்ன? ஓவரா சீன் ஓட்டுறீங்க.”
“குட்டி பசங்ககிட்ட கேட்கச் சொல்லிட்டு போனியே. அவங்க பங்குக்கு எங்க காதை கடிச்சிட்டுப் போயிட்டாங்க.”
“என்ன விஷயம் பாட்டி?” என்று கார்த்திகா ஆவலுடன் கேட்க,
“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. நீ வா” என நடந்தவனை பின் தொடராமல் பாட்டியின் பதிலுக்காய் கார்த்தி நின்றாள்.
“அதுமா உங்க கல்...”
“ஏய் வா சொல்றேன்ல கேட்க மாட்டியா நீ. நான் என்ன சொல்றேனோ அதை மட்டும் நீ கேட்டா போதும். மத்தவங்க என்ன சொன்னாலும் கேட்கக்கூடாது” என்று அங்கிருந்து இழுத்துச் சென்றான்.
“ஏங்க பாட்டிங்க எதோ சொல்ல வந்தாங்க. அதுக்குள்ள இழுத்துட்டு வந்துட்டீங்க. எதாவது நினைச்சிக்கப் போறாங்க. இருங்க கேட்டுட்டு வந்திடுறேன்.”
“எதுவாயிருந்தாலும் அவங்களுக்குள்ள தனியா சொல்லிக்கட்டும். புறணி பேசுற இடத்துல உனக்கென்ன வேலை.”
“அவங்க ஒண்ணும் புறணி பேசல. உங்களைப்பற்றி எதோ சொல்ல வந்தாங்க. அதுக்குள்ள நீங்க என்னை இழுத்துட்டு வந்துட்டீங்க” என்றாள் சடைப்பாக.
“என்னைப்பற்றி யார் எது சொன்னாலும் கேட்டுப்பியா?”
‘ம்கூம்’ என தலையசைத்தவளிடம், “நான் நல்லதுக்குத்தான் சொல்வேன்னு நம்பணும் ஓகே” என்றதும், சம்மதமாய் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
“ஏன்டி உன்னை ஒருத்தன் தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள்ள வைக்கிறேன்றான், நீ தலையை ஆட்டுற. ஏன் நம்பணும்னு கேட்க மாட்டியா? அட்லீஸ்ட் ஒரு ஆட்சேபணையாவது தெரிவிக்கலாம்ல.”
“மாட்டேன். ஏன்னா சொல்றது நீங்களாச்சே” என பட்டென்று சொன்னாள்.
நடந்து கொண்டிருந்தவன் கால்கள் தடைபட, சட்டென நின்று அவள் முகம் பார்க்க, அவள் பார்வையிலிருந்த ஏதோ ஒன்று அவனைக் கட்டிப்போட்டது.
“நீ என்ன சொல்ல வர்ற கார்த்தி? எனக்கு புரியுற மாதிரி சொல்லு.”
“அ..அது நீங்க என்னோட மூத்தவங்க. அதிலும் மாமா பையன் வேற. நான் கெட்டுப்போகவா எதுவும் சொல்வீங்க. என்னோட நல்லதுக்காகன்ற நம்பிக்கை எனக்கிருக்கு” என்றாள் அவனை நேராகப் பார்த்து.
சில நொடிகள் அவளின் நம்பிக்கையில் மனம் சந்தோஷமடைந்தாலும், “ம்.. அந்த நம்பிக்கை இருக்கட்டும். வா குட்டீஸ் பார்த்துட்டு வரலாம்” என்று நடக்க அவளோ கையைப் பார்த்தபடியே நடந்தாள். அப்பொழுதும் பிடித்த கையை சிறிதும் விலக்கவில்லை அவன். அதை அவன் உணரவில்லையென்று தோன்ற, அந்த இனிமையை கெடுக்க விரும்பாது, இத்தனை ஆண்டுகள் பார்க்க மறந்த, பார்க்கத் தவறிய தன் மாமன் மகனை ஆசை தீரப்பார்த்தாள்.
பாவையின் பார்வை காளையிடத்திலிருக்க, அதை உணராத அவள் கால்களோ கல்லில் இடித்து காலை பதம்பார்த்தது. “ஸ்.. ஆ..அம்மா” என்ற சத்தத்தில் திரும்பியவன் “என்னாச்சிமா?” என்றான் பதற்றமாக.
அவள் காலைக் காண்பித்ததும் அதிலுள்ள இரத்தமும், அவளின் வலி சுமந்த முகமும் தன்னை ஏதோ செய்ய, அவளை ஓரமாக அமரவைத்து, தன் கர்சீப் எடுத்து இரத்தத்தைத் துடைத்து, “ரொம்ப வலிக்குதா? ப்ச்.. வலிக்காம என்ன செய்யும். ஒரு நிமிஷம் இதோ வந்திடறேன்.” வேகமாக ஆசிரம அலுவலகம் சென்று தண்ணீரும் மெடிக்கல் பாக்ஸும் எடுத்து வந்து, கார்த்திகாவிற்கு தண்ணீர் குடிக்கக் கொடுத்து, தண்ணீர் விட்டு காயத்தைத் துடைத்து பேண்டேஜ் போட்டுவிட்டான்.
தன் காலில் காயம் பட்டது முதல் இப்பொழுது வரையிலான அவனின் செயல்கள் அனைத்தையும் வலியையும் மீறி ரசனையுடன் பார்த்திருந்தாள் அவனின் முறைப்பெண்.
பொதுவாகவே கால் கைகளில் அவ்வப்பொழுது அனைவருக்கும் ஏற்படும் சின்ன காயம்தான் கார்த்திகாவிற்கும். அடிபட்டு கொஞ்ச நேரமே நமக்கு அதன் வலி தெரியும். அதன்பின் அதே இடத்தில் திரும்ப அடிபடாதது வரை நாம் அதைக் கண்டு கொள்வதேயில்லை.
அதற்கான அவனின் பதற்றம் அவளுள்ளிருந்த அவள் உணர ஆரம்பித்திருந்த காதலை அதிகமாக்கியது என்பதே உண்மை.
“கார்த்தி ரொம்ப வலிக்குதா? வீட்டுக்குப் போகலாமா?”
“இல்லங்க. வலி கொஞ்சம்தான். நான் தாங்கிப்பேன். வாங்க பசங்களைப் பார்த்துட்டுப் போகலாம்” என எழுந்தவள் தடுமாற, அவன் வேகமாக வந்து அவள் இடையைப்பற்றி நிறுத்த, அதில் கூச்ச உணர்வுகள் தலைதூக்க அதன் கணம் தாங்க மாட்டாதவளாய், “கையை மட்டும் பிடிச்சிக்கறீங்களா?” என்றாள் இடுப்பிலிருந்த கையை விலக்கியபடி.
ஏனென்று கவனித்த பொழுதுதான், தன் கை இருந்த இடத்தைப் பார்த்து சட்டென்று எடுத்து “சா..சாரி” என்றவனுக்குள் சின்ன தடுமாற்றம். கையை எடுத்தும் அந்த இடையின் மென்மை அன்றைய இரவை அவனுக்கு நினைவுபடுத்தியது.
“இட்ஸ் ஓகே” என்றவள் முகம் வெட்கத்தில் சிவந்திருந்தது. மெல்ல அவள் கைபிடித்து நடத்திச் செல்லும் வழியில், “ஏங்க உங்களுக்கு லவ் மேரேஜ் பண்ணிக்கணும்னு ஆசையா என்ன?”
அவளின் அத்திடீர் கேள்வியில் நின்று அவள் முகம் பார்க்க. என்னவென்று பார்வையால் கேட்டதும் சிரித்தபடி, “காதலிக்கும் ஆசையில்லை கடவுள் வந்து சொன்னாலும்” என்று பாடினான்.
“ஏன்?” என்றாள் வேகமாக. அதிலும் ஒரு ஆர்வமிருந்தது தூக்கலாக.
“ஏன்னா.. ஒரு பொண்ணை பார்த்து அவளோட கேரக்டர் கூட தெரியாம காதலிச்சி, அவள் பின்னாடி அலைஞ்சி, அவளோட அப்பன்கிட்ட அடிவாங்கி, சொந்தங்கள் முன்னாடி அசிங்கப்பட்டு.. என்னால என் பேரண்ட்ஸ்ல இருந்து என் தங்கை வரை ஏன் கஷ்டத்தை அனுபவிக்கணும்? தேவையில்லாத ரிஸ்க் வேற. என் ஃப்ரண்ட்ஸ் லவ் பார்த்தே வேண்டாம்டா சாமின்னு விட்டுட்டேன். எனக்கு மேட்சான பெண்ணை வீட்ல பார்த்து விசாரிச்சி எனக்கு வேலையில்லாம செய்யும்போது, நான் ஏன் கஷ்டப்படணும். ஈஸியா தாலிகட்டினதும் காதலிக்கலாம்ன்ற நல்ல எண்ணம்தான்” என்றான் உலகத்திலுள்ள நல்லவன்களில் நானே நல்லவன் என்பதாய்.
“சோம்பேறித்தனத்துக்கு இப்படி ஒரு விளக்கமா” என மெதுவாக முணுமுணுத்தாள்.
“என்ன சோம்பேறின்னு சொல்றியா. தாராளமா சொல்லிக்கோ. நோ ப்ராப்ளம். என்னால என் பேரண்ட்ஸ் சந்தோஷப்படுவாங்கன்னா எதுவும் தப்பேயில்ல. ஐம் சோ ஹேப்பி” என்றான் உற்சாகமாய்.
‘மாம்ஸ் கலக்குற போ’ என மனதில் நினைத்து வெளியில், “என்னை உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கா?” என்றாள். அவள் அப்படி கேட்டுவிட்டாலும் அவன் பதில் என்னவாக இருக்குமென்று மனதில் ஒரு இனம் புரியா படபடப்பு.
சில நிமிடங்கள் அவனிடமிருந்து பதிலில்லாமல் போக, “என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலையாங்க?” என்ற குரலில் தன் மொத்த வேதனையும் சேர கண்கலங்கியது அவளுக்கு.
“அது எப்படி சொல்றது தெரியல கார்த்தி. பிடிச்சிருக்கா கேட்டா இல்ல சொல்லத் தோணுது. பிடிக்கலையா கேட்டாலும் இல்லன்னுதான் சொல்லத் தோணுது” என்றான் யோசனையாக.
“அப்ப கம்பல்ஷன்லதான் மேரேஜ் பண்ணிக்கறீங்களா?”
“ஹ்ம்.. இருக்கலாம். தப்பென்னவோ என்னோடதுதான். நான் மட்டும் இதைப் பண்ணலைன்னா, நான் வீட்ல பார்த்த பெண்ணையும், நீ உங்க வீட்ல பார்க்கிற பையனையும் முடிச்சிருப்போம். என்னாலதான் எல்லாமே மாறிப்போச்சி. இப்ப நினைச்சி என்ன பண்றது. அதான் எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சிருச்சே” என்றான் ஒரு ஏக்க மூச்சோடு.
“ஒரு வேளை வீட்ல உங்களுக்கு பார்க்கிற பொண்ணே நானாயிருந்தா உங்க பதில் என்னவாயிருக்கும்?” என்றாள். கேள்வி கேட்ட பின்தான், ‘ஏன்டா அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டோம் கேட்காமலே இருந்திருக்கலாமே!’ என்று மனம் நொந்து வாழ்க்கை வெறுத்துப் போனாள் சுபாஷின் பதிலில்.
“சான்ஸ் கம்மிதான். இருந்தாலும் நீதான் பொண்ணுன்னா யோசிருச்சிருப்பேனா இருக்கும்” என்றான் பட்டென்று.
அந்த வார்த்தையில் அவளின் தன்மானம் அடிபட, அவன் மேலிருந்த கையை எடுத்து, தன் மேலிருந்த அவன் கையையும் விலக்கி, “நா..நான் வீட்டுக்குப் போறேன். நீங்க அப்புறமா வாங்க” என்று குனிந்தபடி சொல்லி வேகமாக நடந்தவள் கண்களில் கண்ணீர் ஊற்றுகள்.
‘நீதான் பொண்ணுன்னா யோசிச்சிருப்பேனா இருக்கும்.’ திரும்பத் திரும்ப அந்த வார்த்தைகள் அவளை சுழன்றடிக்க கண்களில் வழிந்த கண்ணீர் பாதையை மறைத்தபோதும், அதைத் துடைத்தபடி எதிரில் வருபவர்கள் யாரையும் கவனிக்காது சென்றாள்.
‘என்னாச்சி இவளுக்கு? கால்வலி இருந்தாலும் பரவாயில்லைன்னு வந்தவ ஏன் பாதியிலேயே ஓடுறா. அப்படி என்ன சொன்னேன் நான். நீதான் பொண்ணுன்னா யோசிச்சிருப்பேன் சொன்னேன். அதுக்கா இந்த ஓட்டம். கொஞ்சம் ஹெவியான வார்த்தையோ?’
ஒருசில ஆண்களிடம் உள்ள குணம் இது. தாங்கள் சொல்லும் வார்த்தையின் வீரியம் தெரியாமலேயே பேசிவிடுவது. சொல்லிப் புரியவைக்கும் வரை அதை அவர்கள் உணருவதும் அரிதே!
கால்வலியைப் பொருட்படுத்தாது அவள் செல்வதைப் பார்த்தவன் வேகமாக அவள் பின்னே சென்று, “கார்த்தி நீ கேட்டதுக்குத்தான பதில் சொன்னேன். அதுக்கு ஏன் கோவிச்சிட்டுப் போற? கார்த்தி நில்லு. ஏய் சொன்னா கேளு கார்த்தி.” என்ன அழைத்தும் அங்கு வந்த ஆட்டோவை நிறுத்தி சென்று விட்டாள்.
பத்து மணிபோல் குடும்பத்துடன் ஆசிரமம் சென்று பத்திரிக்கை வைத்து முடிந்ததும் பெரியவர்கள் மற்ற இடங்களுக்கு பத்திரிக்கை வைக்கவென்று சென்றனர்.
“ஏன் வித்தி, கல்யாணம் ஆகாத தங்கச்சி இருக்கும் போது அண்ணனுக்கு மேரேஜ் பண்ணமாட்டாங்கதான? உங்க வீட்ல என்ன எல்லாமே உல்டாவாயிருக்கு?”
“அதுவாடா.. என் ஜாதகத்துல அண்ணனுக்கு அப்புறம்தான் முடிக்கணும்னு இருக்காம். நான் இன்னும் டிகிரி முடிக்கலையா, அதான் இந்த உல்டா.”
“சரி கல்யாணத்துக்கு நாளை ஒருநாள்தான் நடுவுல இருக்கு. அதுக்குள்ள எப்படி இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்துறது” என்று வம்பை ஆரம்பித்தாள் கீர்த்திகா.
“ஏய் கீர்த்தி எதுக்கு இப்ப கல்யாணத்தை நிறுத்துறதைப் பற்றிப் பேசுற. இப்ப கல்யாணத்தை நிறுத்தினா அண்ணிக்கு எப்படி மேரேஜாகும்? ஏற்கனவே அண்ணனோட பேர் சேர்ந்திருச்சி. அதை எப்படி இன்னொருத்தர்கிட்ட குடுக்க முடியும்?” என்றாள் கேள்வியாய்.
“ப்ச்.. நமக்குத் தெரிஞ்சி என்ன பண்றது வித்தி. சம்பந்தப்பட்டவங்களுக்கு தெரியணுமே” என்றாள் கவலைக்குரலில்.
‘ஆம்’ என்று சுபாஷையும், கார்த்திகாவையும் கண்டுகொள்ளாமல் அவர்கள் நடக்க, இவர்களுக்குள் சின்னதாக பார்வை பரிமாற்றம், ‘நிறுத்தியே ஆகணுமா?’ என்பதுபோல்.
“என்னடா சுபாஷு பயலே, அது என்ன பாட்டு சுஜாதா” என்று அருகிலிருந்தவரைக் கேட்டு, “ஆங்.. என் சோகக்கதையைக் கேளு தாய்க்குலமேன்னு சோககீதம் வாசிச்சி எங்களை டார்ச்சர் பண்ணினவன்தான நீ. என்னடா இன்னும் அதே பாட்டுத்தான் போயிட்டிருக்கா. இல்ல டூயட்கு மாறிட்டியா?” என்றார் நக்கலாக.
“ஆமா தேனு. அதிலும் இவன் அடிச்ச லூட்டி தாங்க முடியாம எனக்கு இரண்டு நாள் ஜுரமே வந்திருச்சி.”
“ஓல்ட்ஸ் வேண்டாம். ஜுரம் வந்தா ஜுராஸிக் பார்க் போங்க. அன்னைக்கு நீங்க என் கதையையே கேட்கல. ஏன் இப்ப வரைக்குமேதான் கேட்கல. அதுக்குள்ளதான் அத்தை வந்துட்டாங்களே. அப்புறம் என்ன? ஓவரா சீன் ஓட்டுறீங்க.”
“குட்டி பசங்ககிட்ட கேட்கச் சொல்லிட்டு போனியே. அவங்க பங்குக்கு எங்க காதை கடிச்சிட்டுப் போயிட்டாங்க.”
“என்ன விஷயம் பாட்டி?” என்று கார்த்திகா ஆவலுடன் கேட்க,
“அதெல்லாம் ஒண்ணுமில்ல. நீ வா” என நடந்தவனை பின் தொடராமல் பாட்டியின் பதிலுக்காய் கார்த்தி நின்றாள்.
“அதுமா உங்க கல்...”
“ஏய் வா சொல்றேன்ல கேட்க மாட்டியா நீ. நான் என்ன சொல்றேனோ அதை மட்டும் நீ கேட்டா போதும். மத்தவங்க என்ன சொன்னாலும் கேட்கக்கூடாது” என்று அங்கிருந்து இழுத்துச் சென்றான்.
“ஏங்க பாட்டிங்க எதோ சொல்ல வந்தாங்க. அதுக்குள்ள இழுத்துட்டு வந்துட்டீங்க. எதாவது நினைச்சிக்கப் போறாங்க. இருங்க கேட்டுட்டு வந்திடுறேன்.”
“எதுவாயிருந்தாலும் அவங்களுக்குள்ள தனியா சொல்லிக்கட்டும். புறணி பேசுற இடத்துல உனக்கென்ன வேலை.”
“அவங்க ஒண்ணும் புறணி பேசல. உங்களைப்பற்றி எதோ சொல்ல வந்தாங்க. அதுக்குள்ள நீங்க என்னை இழுத்துட்டு வந்துட்டீங்க” என்றாள் சடைப்பாக.
“என்னைப்பற்றி யார் எது சொன்னாலும் கேட்டுப்பியா?”
‘ம்கூம்’ என தலையசைத்தவளிடம், “நான் நல்லதுக்குத்தான் சொல்வேன்னு நம்பணும் ஓகே” என்றதும், சம்மதமாய் தலையை மட்டும் ஆட்டினாள்.
“ஏன்டி உன்னை ஒருத்தன் தன் கட்டுப்பாட்டுக்குள்ள வைக்கிறேன்றான், நீ தலையை ஆட்டுற. ஏன் நம்பணும்னு கேட்க மாட்டியா? அட்லீஸ்ட் ஒரு ஆட்சேபணையாவது தெரிவிக்கலாம்ல.”
“மாட்டேன். ஏன்னா சொல்றது நீங்களாச்சே” என பட்டென்று சொன்னாள்.
நடந்து கொண்டிருந்தவன் கால்கள் தடைபட, சட்டென நின்று அவள் முகம் பார்க்க, அவள் பார்வையிலிருந்த ஏதோ ஒன்று அவனைக் கட்டிப்போட்டது.
“நீ என்ன சொல்ல வர்ற கார்த்தி? எனக்கு புரியுற மாதிரி சொல்லு.”
“அ..அது நீங்க என்னோட மூத்தவங்க. அதிலும் மாமா பையன் வேற. நான் கெட்டுப்போகவா எதுவும் சொல்வீங்க. என்னோட நல்லதுக்காகன்ற நம்பிக்கை எனக்கிருக்கு” என்றாள் அவனை நேராகப் பார்த்து.
சில நொடிகள் அவளின் நம்பிக்கையில் மனம் சந்தோஷமடைந்தாலும், “ம்.. அந்த நம்பிக்கை இருக்கட்டும். வா குட்டீஸ் பார்த்துட்டு வரலாம்” என்று நடக்க அவளோ கையைப் பார்த்தபடியே நடந்தாள். அப்பொழுதும் பிடித்த கையை சிறிதும் விலக்கவில்லை அவன். அதை அவன் உணரவில்லையென்று தோன்ற, அந்த இனிமையை கெடுக்க விரும்பாது, இத்தனை ஆண்டுகள் பார்க்க மறந்த, பார்க்கத் தவறிய தன் மாமன் மகனை ஆசை தீரப்பார்த்தாள்.
பாவையின் பார்வை காளையிடத்திலிருக்க, அதை உணராத அவள் கால்களோ கல்லில் இடித்து காலை பதம்பார்த்தது. “ஸ்.. ஆ..அம்மா” என்ற சத்தத்தில் திரும்பியவன் “என்னாச்சிமா?” என்றான் பதற்றமாக.
அவள் காலைக் காண்பித்ததும் அதிலுள்ள இரத்தமும், அவளின் வலி சுமந்த முகமும் தன்னை ஏதோ செய்ய, அவளை ஓரமாக அமரவைத்து, தன் கர்சீப் எடுத்து இரத்தத்தைத் துடைத்து, “ரொம்ப வலிக்குதா? ப்ச்.. வலிக்காம என்ன செய்யும். ஒரு நிமிஷம் இதோ வந்திடறேன்.” வேகமாக ஆசிரம அலுவலகம் சென்று தண்ணீரும் மெடிக்கல் பாக்ஸும் எடுத்து வந்து, கார்த்திகாவிற்கு தண்ணீர் குடிக்கக் கொடுத்து, தண்ணீர் விட்டு காயத்தைத் துடைத்து பேண்டேஜ் போட்டுவிட்டான்.
தன் காலில் காயம் பட்டது முதல் இப்பொழுது வரையிலான அவனின் செயல்கள் அனைத்தையும் வலியையும் மீறி ரசனையுடன் பார்த்திருந்தாள் அவனின் முறைப்பெண்.
பொதுவாகவே கால் கைகளில் அவ்வப்பொழுது அனைவருக்கும் ஏற்படும் சின்ன காயம்தான் கார்த்திகாவிற்கும். அடிபட்டு கொஞ்ச நேரமே நமக்கு அதன் வலி தெரியும். அதன்பின் அதே இடத்தில் திரும்ப அடிபடாதது வரை நாம் அதைக் கண்டு கொள்வதேயில்லை.
அதற்கான அவனின் பதற்றம் அவளுள்ளிருந்த அவள் உணர ஆரம்பித்திருந்த காதலை அதிகமாக்கியது என்பதே உண்மை.
“கார்த்தி ரொம்ப வலிக்குதா? வீட்டுக்குப் போகலாமா?”
“இல்லங்க. வலி கொஞ்சம்தான். நான் தாங்கிப்பேன். வாங்க பசங்களைப் பார்த்துட்டுப் போகலாம்” என எழுந்தவள் தடுமாற, அவன் வேகமாக வந்து அவள் இடையைப்பற்றி நிறுத்த, அதில் கூச்ச உணர்வுகள் தலைதூக்க அதன் கணம் தாங்க மாட்டாதவளாய், “கையை மட்டும் பிடிச்சிக்கறீங்களா?” என்றாள் இடுப்பிலிருந்த கையை விலக்கியபடி.
ஏனென்று கவனித்த பொழுதுதான், தன் கை இருந்த இடத்தைப் பார்த்து சட்டென்று எடுத்து “சா..சாரி” என்றவனுக்குள் சின்ன தடுமாற்றம். கையை எடுத்தும் அந்த இடையின் மென்மை அன்றைய இரவை அவனுக்கு நினைவுபடுத்தியது.
“இட்ஸ் ஓகே” என்றவள் முகம் வெட்கத்தில் சிவந்திருந்தது. மெல்ல அவள் கைபிடித்து நடத்திச் செல்லும் வழியில், “ஏங்க உங்களுக்கு லவ் மேரேஜ் பண்ணிக்கணும்னு ஆசையா என்ன?”
அவளின் அத்திடீர் கேள்வியில் நின்று அவள் முகம் பார்க்க. என்னவென்று பார்வையால் கேட்டதும் சிரித்தபடி, “காதலிக்கும் ஆசையில்லை கடவுள் வந்து சொன்னாலும்” என்று பாடினான்.
“ஏன்?” என்றாள் வேகமாக. அதிலும் ஒரு ஆர்வமிருந்தது தூக்கலாக.
“ஏன்னா.. ஒரு பொண்ணை பார்த்து அவளோட கேரக்டர் கூட தெரியாம காதலிச்சி, அவள் பின்னாடி அலைஞ்சி, அவளோட அப்பன்கிட்ட அடிவாங்கி, சொந்தங்கள் முன்னாடி அசிங்கப்பட்டு.. என்னால என் பேரண்ட்ஸ்ல இருந்து என் தங்கை வரை ஏன் கஷ்டத்தை அனுபவிக்கணும்? தேவையில்லாத ரிஸ்க் வேற. என் ஃப்ரண்ட்ஸ் லவ் பார்த்தே வேண்டாம்டா சாமின்னு விட்டுட்டேன். எனக்கு மேட்சான பெண்ணை வீட்ல பார்த்து விசாரிச்சி எனக்கு வேலையில்லாம செய்யும்போது, நான் ஏன் கஷ்டப்படணும். ஈஸியா தாலிகட்டினதும் காதலிக்கலாம்ன்ற நல்ல எண்ணம்தான்” என்றான் உலகத்திலுள்ள நல்லவன்களில் நானே நல்லவன் என்பதாய்.
“சோம்பேறித்தனத்துக்கு இப்படி ஒரு விளக்கமா” என மெதுவாக முணுமுணுத்தாள்.
“என்ன சோம்பேறின்னு சொல்றியா. தாராளமா சொல்லிக்கோ. நோ ப்ராப்ளம். என்னால என் பேரண்ட்ஸ் சந்தோஷப்படுவாங்கன்னா எதுவும் தப்பேயில்ல. ஐம் சோ ஹேப்பி” என்றான் உற்சாகமாய்.
‘மாம்ஸ் கலக்குற போ’ என மனதில் நினைத்து வெளியில், “என்னை உங்களுக்கு பிடிச்சிருக்கா?” என்றாள். அவள் அப்படி கேட்டுவிட்டாலும் அவன் பதில் என்னவாக இருக்குமென்று மனதில் ஒரு இனம் புரியா படபடப்பு.
சில நிமிடங்கள் அவனிடமிருந்து பதிலில்லாமல் போக, “என்னை உங்களுக்கு பிடிக்கலையாங்க?” என்ற குரலில் தன் மொத்த வேதனையும் சேர கண்கலங்கியது அவளுக்கு.
“அது எப்படி சொல்றது தெரியல கார்த்தி. பிடிச்சிருக்கா கேட்டா இல்ல சொல்லத் தோணுது. பிடிக்கலையா கேட்டாலும் இல்லன்னுதான் சொல்லத் தோணுது” என்றான் யோசனையாக.
“அப்ப கம்பல்ஷன்லதான் மேரேஜ் பண்ணிக்கறீங்களா?”
“ஹ்ம்.. இருக்கலாம். தப்பென்னவோ என்னோடதுதான். நான் மட்டும் இதைப் பண்ணலைன்னா, நான் வீட்ல பார்த்த பெண்ணையும், நீ உங்க வீட்ல பார்க்கிற பையனையும் முடிச்சிருப்போம். என்னாலதான் எல்லாமே மாறிப்போச்சி. இப்ப நினைச்சி என்ன பண்றது. அதான் எல்லாம் நடந்து முடிஞ்சிருச்சே” என்றான் ஒரு ஏக்க மூச்சோடு.
“ஒரு வேளை வீட்ல உங்களுக்கு பார்க்கிற பொண்ணே நானாயிருந்தா உங்க பதில் என்னவாயிருக்கும்?” என்றாள். கேள்வி கேட்ட பின்தான், ‘ஏன்டா அந்தக் கேள்வியைக் கேட்டோம் கேட்காமலே இருந்திருக்கலாமே!’ என்று மனம் நொந்து வாழ்க்கை வெறுத்துப் போனாள் சுபாஷின் பதிலில்.
“சான்ஸ் கம்மிதான். இருந்தாலும் நீதான் பொண்ணுன்னா யோசிருச்சிருப்பேனா இருக்கும்” என்றான் பட்டென்று.
அந்த வார்த்தையில் அவளின் தன்மானம் அடிபட, அவன் மேலிருந்த கையை எடுத்து, தன் மேலிருந்த அவன் கையையும் விலக்கி, “நா..நான் வீட்டுக்குப் போறேன். நீங்க அப்புறமா வாங்க” என்று குனிந்தபடி சொல்லி வேகமாக நடந்தவள் கண்களில் கண்ணீர் ஊற்றுகள்.
‘நீதான் பொண்ணுன்னா யோசிச்சிருப்பேனா இருக்கும்.’ திரும்பத் திரும்ப அந்த வார்த்தைகள் அவளை சுழன்றடிக்க கண்களில் வழிந்த கண்ணீர் பாதையை மறைத்தபோதும், அதைத் துடைத்தபடி எதிரில் வருபவர்கள் யாரையும் கவனிக்காது சென்றாள்.
‘என்னாச்சி இவளுக்கு? கால்வலி இருந்தாலும் பரவாயில்லைன்னு வந்தவ ஏன் பாதியிலேயே ஓடுறா. அப்படி என்ன சொன்னேன் நான். நீதான் பொண்ணுன்னா யோசிச்சிருப்பேன் சொன்னேன். அதுக்கா இந்த ஓட்டம். கொஞ்சம் ஹெவியான வார்த்தையோ?’
ஒருசில ஆண்களிடம் உள்ள குணம் இது. தாங்கள் சொல்லும் வார்த்தையின் வீரியம் தெரியாமலேயே பேசிவிடுவது. சொல்லிப் புரியவைக்கும் வரை அதை அவர்கள் உணருவதும் அரிதே!
கால்வலியைப் பொருட்படுத்தாது அவள் செல்வதைப் பார்த்தவன் வேகமாக அவள் பின்னே சென்று, “கார்த்தி நீ கேட்டதுக்குத்தான பதில் சொன்னேன். அதுக்கு ஏன் கோவிச்சிட்டுப் போற? கார்த்தி நில்லு. ஏய் சொன்னா கேளு கார்த்தி.” என்ன அழைத்தும் அங்கு வந்த ஆட்டோவை நிறுத்தி சென்று விட்டாள்.