அத்தியாயம் - 4

[Sorna Sandhanakumar]

4



திருமணத்திற்கு ஐந்து நாள்களேயிருந்த வேளையில், கார்த்திகாவிற்கு ஆபீஸிலிருந்து போன் செய்தான் சுபாஷ். புது நம்பரென்பதால் எடுக்காமல் விட, மறுபடியும் அடித்ததும் யாரென்றுதான் பார்ப்போமே என்று எடுத்து காதில் வைக்க வைத்த செகண்ட்...

“ஏய் போன் வந்தா எடுக்கிற பழக்கமில்லையா? கல்யாணத்தை நிறுத்த என்ன பண்ணியிருக்கன்னு தெரிஞ்சிக்கலாம்னு போன் பண்ணினா எடுக்கமாட்டேன்ற” என்று எரிந்து விழுந்தான்.

‘ம்... உன் மூஞ்சி இதுல வரல.’ சொல்ல வாய்திறந்தவள், “இது அன்நோன் நம்பர் உன்னோடதுன்னு தெரியாது. பசங்கதான் நீ எதோ ஏற்பாடு செய்திருக்கிறதா சொன்னாங்க. அப்புறம் ஏன் என்கிட்ட கேட்கிற. நீ இருக்கியேன்னுதான் நான் எதுவும் பண்ணல.”

“லூசு என் சைடு பெய்லியரானா, உன் சைடு சக்சஸாக சான்ஸ் இருக்குல்ல. அப்புறம் அதென்ன வா போன்னு சொல்ற. நான் உன்னைவிட பெரியவன். மாமா பையன்கூட. சோ, மரியாதையா பேசு ஓகே.”

‘சரிடா’ என மனதில் சொல்லி, “சரிங்க” என்றாள் அவனிடம்.

“ஹ்ம்.. மரியாதை கூட உன்கிட்ட கேட்டு வாங்க வேண்டியிருக்கு. இந்த லட்சணத்துல நமக்கு கல்யாணமாம் வெளங்கிடும்.”

“நான் இதுவரை யாரையும் மரியாதைக் குறைவா நடத்தினதில்ல.” அவளின் வேகமான பதிலில்...

“அப்ப என்னைப் பார்த்தா உனக்கெப்படி தெரியுது?” என்றான் காட்டமாக.

போனை சற்று தள்ளி வைத்தவள், “சாரி இனி இப்படி பேசல” என்றாள் மனதார.

‘என்னடா இவ எதைக்கேட்டாலும் சரின்னு சொல்லி மேல பேசி சண்டைபோட வாய்ப்பு குடுக்கமாட்டேன்றா. டேய் சுபாஷ் இது கூட நல்லாத்தான்டா இருக்கு. சிக்கினாடா உனக்கொரு அடிமை’ என மனம் மத்தளம் கொட்டியது.

வீட்டிற்கு வந்ததும் அப்பாவிடம் அமர்ந்து, “அப்பா அந்த சுபாஷ் என்னை எப்பப்பார் விரட்டிட்டேயிருக்கான். என்னாலல்லாம் அவனை கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. எதாவது பண்ணுங்கப்பா.” அழப்போகும் குழந்தையாய் பேச...

“கார்த்திமா, சொன்னா தப்பா எடுத்துக்காத. என்னடா அன்னைக்கு அப்பா அப்படி குதிச்சாங்களே, இன்னைக்கு ஏன் மாத்திப் பேசுறாங்கன்னு. உண்மையிலேயே சுபாஷ் நல்ல பையன்மா.”

“அந்த நல்ல பையன்தான் என்னை மிரட்டுறானாப்பா?” என்றாள் அவன் மேலுள்ள கோபத்தை தந்தையிடம் காட்டி.

“அது மனசுல உள்ள ஏமாற்றத்தால பண்றது. உன்னைத்தவிர வேற யார்கிட்டேயும் அப்படி பேசினதில்ல. இதை மிரட்டலா எடுத்துக்காம உரிமைப்பேச்சா நினைச்சிப்பாரு. அதுவுமில்லாம இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்த முடியாதுன்னு அவனுக்கும் தெரியும். வீட்ல யார்கிட்டேயும் உன்னை கட்டிக்கமாட்டேன்னு குதிக்க முடியல. தெரியாமல் செஞ்சாலும் அவன் பண்ணினது தப்புன்னு அவனுக்கே தெரியும். தன்னோட ஆதங்கத்தை உன்கிட்ட காட்டுறான். சரி அவன் பேசுறான்னு பதிலுக்கு நீ பேசாம இருந்தியா என்ன?”

“இல்லப்பா திரும்ப திட்டத்தான் செய்றேன். வெளியில கொஞ்சம் மனசுக்குள்ள கொஞ்சம்னு.”

“நீ எந்த உரிமையில் திட்டுற?” என்றார் மகளை நேராகப்பார்த்து.

“அ..அது மாமா பையன்ல. அதனால தான்பா” என்று வாய்க்கு வந்ததை உளறினாள்.

“இந்த மாமா பையன்ற உறவு எப்பல்லயிருந்து கார்த்திமா?”

“அப்பா அது தெரியலப்பா. நீங்க கேட்டதும் சொல்ல தோணிச்சி.”

“உனக்குத் தெரியுமாடா, போன வருஷம் நம்ம கீர்த்தியோட சீனியர் ஸ்டூடண்ட் ஒருத்தன் கீர்த்தியை டார்ச்சர் பண்ணிட்டிருந்திருக்கான். நைட் பின்னாடியிருந்து அழுதுட்டிருந்தவகிட்ட வித்யா விசாரிச்சா. வேற யார்கிட்டேயும் சொல்ல முடியாததை அவகிட்ட சொல்ல... அவ சுபாஷ்கிட்ட சொல்லி, ஒரே நாள்ல அந்த பிரச்சனையை பெரியவங்க காதுக்கு வராமலேயே தீர்த்து வச்சிட்டான். இது யாருக்கும் தெரியாதுன்னு அப்படியே மறைச்சிட்டாங்க. ஏன் உனக்கே நான் சொல்லி இப்பத்தான தெரியுது.”

“நான் அவங்க பேசிட்டிருந்ததைக் கேட்டுட்டிருந்தேன். சுபாஷால முடியலன்னா நாம பார்த்துக்கலாம்னுதான் சைலண்ட்டா இருந்தேன். அதுக்கு அவசியமேயில்லாமல் பண்ணிட்டான் என் மருமகன். அதே மாதிரி ஆசிரமத்துல வர்ற சில பிரச்சனைகளை பேசுற இடத்துல பேசி தட்டுற இடத்துல தட்டின்னு சரி பண்ணிருறான். உனக்கு நல்ல கணவனாகவும், நல்ல காவலனாகவும் இருப்பான்மா” என்றார் மகளின் தந்தையாய்.

“அப்பா.. ஆனாலும்...”

“இன்னும் என்னடா?”

“என்னை கருவாச்சின்னு சொல்றான்பா. நான் என்ன கருப்பாவாயிருக்கேன்?” எனறாள் அழுகுரலில்.

“அது உன்னை கோபப்படுத்தச் சொன்னது. அவனோட இயலாமையை பெரியவங்ககிட்ட காண்பிக்க முடியலை. அதை உன்கிட்ட கொட்றான்.”

“கல்யாணத்தை நிறுத்தப்போறதா அவன் பசங்ககிட்ட சொல்லியிருக்கான்பா” என்றாள்.

“பார்த்தியா! உன்னோட பெரியவனை வார்த்தைக்கு வார்த்தை அவன் இவன்னு பேசுற?”

“சாரிப்பா” என தலைகவிழ்ந்த மகளின் தலையை வருடி, “அவன் பிள்ளைங்ககிட்ட பந்தா காட்ட சொல்லியிருப்பான்மா. அப்படில்லாம் பெரியவங்களை மீறி எதுவும் செய்யமாட்டான். அவனை வேற யாராவோ பார்க்காம உன் வருங்கால புருஷனா, மாமா பையனா பாரு எல்லாம் சரியாகிடும்.”

“ம்..சரிப்பா.”

“போமா. எதையும் போட்டு கன்ஃப்யூஸ் பண்ணிக்காம சாப்பிட்டு படுத்து தூங்கு” என்றனுப்பினார்.

இரவில் தங்கையும் ஜாடைமாடையாக அவனைப் புகழ, ‘நல்லவன்தானோ!’ என மனதில் முதல் முறையாக நினைத்தாள். தூக்கம் வராமல் எதற்கோ இமேஜை ஓபன் செய்து வரிசையாக போட்டோஸ் பார்த்தவள் கண்களில், அவனின் புகைப்படமே வரிசையாக பட்டது. இத்தனை போட்டோ தன் செல்லில் எப்படி என யோசிக்க, அருகில் படுத்திருந்த தங்கைதான் காரணமென்று புரிந்தது.

அதே நேரம் அவனுடனான அன்றைய இரவுகளின் நினைவுகளும். ‘சே.. அவங்களா என்னை வந்து கட்டிப்பிடிச்சாங்க. நானாதான குளிருதுன்னு போனேன். அவங்களுக்கு அது கனவாகத்தான தோன்றியிருக்கும்.’ தங்கை என்று அவனை நெருங்கி அணைத்தபடி படுத்தது மனக்கண்ணில் தோன்றி முகம் சிவக்கச் செய்தது.

‘இவங்களை வேண்டாமென்று சொல்லும் நான், வேறொருவனை திருமணம் புரிந்தால் இந்த மாதிரி, ச்சீ..ச்சீ.. அசிங்கம்’ என நினைக்கும் போதே மனம் அவனை ஏற்றுக் கொண்டது புரிந்தது. தான் எதற்காக அவனிடம் அடங்கிப் போகிறோம் என்றதற்கும் காரணம் புரிய, புது கண்ணோட்டத்துடன் கணவனாகப் போகிறவனைப் பார்த்தாள்.

அவன் நின்றிருந்த தோரணையும், அந்த சிரிப்பும் அவள் மனதைக் கொள்ளை கொண்டது. “ம்..சொஞ்சோண்டு அழகாத்தான் இருக்க நீ.” நினைவுகள் வார்த்தைகளாய் வெளியே வர நாக்கைக் கடித்துக்கொண்டாள்.

திருமணத்திற்கு இரண்டு நாள் முன்பு காலை திருமண பத்திரிக்கையை கம்பெனியில் அனைவருக்கும் கொடுத்து சுபாஷ் வெல்கம் செய்யவும், நண்பர்கள் அவனிடம் பெண்ணின் போட்டோ கேட்க, தன் செல்லில் இல்லையென்று சொன்னவனுக்கு நிச்சயத்தன்று வித்யா போட்டோ எடுக்க செல் கேட்டது நினைவுவர, போனை எடுத்து கேலரியைப் பார்த்தான்.

கார்த்திகா செல்லில் முழுக்க இவனென்றால், சுபாஷின் செல்லில் முழுவதும் அவளின் புகைப்படங்களே! பல்வேறு கோணங்களில் போட்டோ எடுக்கப்பட்டிருந்தது. பார்த்ததுமே தெரிந்தது அனைத்தும் அவளறியாமல் எடுத்ததென்று.

நண்பர்கள் செல்லைப் பிடுங்கி, “வாவ்! சிஸ்டர் சூப்பரா இருக்காங்கடா” என புகழ...

“என்னது இந்த கருவாச்சி அழகாயிருக்காளா? இவனுங்க என்ன லூசா!” மனதினுள் நினைத்ததை மறைத்து நன்றி சொல்லி சிரித்தான்.

“உனக்கு ரொம்ப மேட்சிங்டா. பார்த்தாலே தெரியுது ரொம்ப அமைதியான டைப்னு. அதான் வீட்ல பார்த்ததும் செலக்ட் பண்ணிட்டாங்க போல.”

‘ஆமா வீட்ல செலக்ட் பண்றாங்க. என்னோட தூக்கம் செலக்ட் பண்ணின பொண்ணுன்னு வெளியில சொன்னா இவனுங்க என்னை ஒருவழி பண்ணிட மாட்டாங்களா.’ மனம் அவனைக் கேள்வி கேட்க அதைத் தட்டிவிட்டு, “சரிடா மேரேஜ்கு டென் டேஸ் லீவ் போட்டிருக்கேன். நீங்க ஸ்ட்ரெய்ட்டா செங்கல்பட்டு வந்து என்னை கூப்பிடுங்க. இல்லன்னா நேரே மண்டபத்துக்கே வந்திருங்க” என்றான்.

பத்திரிக்கை வைத்து முடிந்ததும் வீட்டிற்கு செல்ல பஸ்ஸில் ஏறியமர்ந்தவன் செல்லில் உள்ள போட்டோவைப் பார்க்க, என்ன பார்த்தும் அவனுக்கு ஒன்றும் தோன்றவில்லை. அதைப் பார்த்தபடியே கண்டக்டரிடம் டிக்கெட் எடுத்தான்.

“யார் தம்பி புதுப்பட ஹீரோயினா? சூப்பராயிருக்காப்பா! நம்ம சினி ஃபீல்டுல எங்கயிருந்துதான் பொண்ணுங்களை பிடிப்பாங்களோ தெரியல. ஹ்ம்.. நாமெல்லாம் இவ்வளவு அழகு புள்ளைங்களை இப்படி போட்டோவுலதான் பார்த்துக்க முடியும்” என்றார் ஏக்கமூச்சோடு.

அவர் பேசியது சுபாஷிற்கு பிடிக்காமல் போக, “ஹலோ! இவள் என் அத்தை பொண்ணு” என்றான் கடுப்பாக.

“சாரி தம்பி. பொண்ணு அழகாயிருந்ததா அதான். இந்த மாதிரி பொண்ணுங்க கிடைக்கிறது கஷ்டம். முடிஞ்சா நீயே கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. இல்லன்னா யாராவது முந்திடப்போறான்.” தன் மனதிலுள்ளதை சொல்லியபடி நகர்ந்தார்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“அப்படி என்னயிருக்கு இவகிட்ட? எல்லாரும் அழகாயிருக்கான்றாங்க. எனக்கு மட்டும் ஏன் அவள் அழகா தெரியல. சுபாஷ் ஒருவேளை உன் கண்ணுலதான் கோளாறா!” என்று வேகமாக கார்த்திகாவிற்கு போன் செய்தான்.

‘தூங்கு மூஞ்சி மரத்தப்போல...’ என்ற ரிங்டோன் கேட்டதும் போனை எடுத்து, “என்ன ப்ளான் பண்ணிட்டீங்களா?” என்றாள் அவன் எதுவும் சொல்லும் முன்,

“இவளை என்ன செய்யுறது. நானே சும்மாயிருந்தாலும் என்னைச் சீண்டுறதே வேலையாகிருச்சி. நான் எதுக்கு போன் பண்ணினா இவ என்னடான்னா கல்யாணத்தை நிறுத்த ப்ளான் பண்ணியாச்சா கேட்கிறா. அவ்வளவு அவசரமா என்கிட்டயிருந்து தப்பிக்க. எப்படி என்கிட்டயிருந்து தப்பிக்கிற பார்க்கிறேன் என்று மனதினில் கருவியவன், ஏய் என்ன நக்கலா. நான்தான் போன் பண்ணினேன். அப்ப காரணத்தையும் நான்தான சொல்லணும். நீ ஏன் முந்திரிக்கொட்டை மாதிரி பதில் சொல்ற?”

“சா.. சாரிங்க. இப்ப சொல்லுங்க” என்றாள் அவனின் பேச்சை ரசித்தபடி. ஆம். அவனை, அவன் குரலை ரசிக்கக் கற்றுக் கொண்டாள் கார்த்திகா.

‘அ..அது அடடா மறந்திருச்சே. இந்த லூசு இடையில பேசாமல் இருந்தாலாவது நியாபகமிருந்திருக்கும்’ என யோசிக்கையில் கண்டக்டர் வர... “ஹான்! நீ என்ன பெரிய அழகியா. பார்க்கிறவங்கள்லாம் உன்னை அழகாயிருக்க சொல்றாங்க. அதிலும் இந்த கண்டக்டர் உன்னை ஹீரோயினா கேட்கிறான்? ஆனா, நான் எப்படி பார்த்தாலும் நீ அழகாவே தெரியல. ஏன்னு சொல்லேன்?” என்றான் தன்னை அரிக்கும் விஷயத்திற்கு அவளிடம் தீர்வு கேட்பவன்போல்.

“ம்.. நீங்க என் அழகைப் பார்க்கல. அதையும் தாண்டி எதோ ஒண்ணு உங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கலாம்” என பூடகமாக சொன்னாள்.

“லூசு மாதிரி உளறாத கார்த்தி. முதல்ல அழகுதான தெரியும். அதைத்தாண்டி எதைப் பார்க்கிறது?” என எரிச்சலில் சொல்லி, “சரி வச்சிடுறேன்” என்று போனை கட் செய்தவன், ‘அழகைத்தாண்டி அவகிட்ட எனக்கு என்ன தெரியுது. ஒருவேளை அழுகையைச் சொல்லியிருப்பாளோ? இடியட் எதோ உளறுறா.’

கார்த்திகாவிற்கோ மனமெல்லாம் சந்தோஷச் சாரல்கள். ஸ்க்ரீனிலிருந்த அவன் போட்டோவைப் பார்த்து, “சோ ஸ்வீட் மாம்ஸ் நீங்க. அழகுன்ற ஒண்ணுக்காக இங்க அவனவன் அடிச்சிட்டு சாகுறான். அந்த அழகினால எத்தனையோ பெண்கள் ஆண்களால எத்தனையோ வகையான பிரச்சனைகளை சந்திக்கிறாங்க. நீங்க என்னடான்னா கட்டிக்கப்போற பொண்ணுகிட்டயே நீ அழகா இருக்கியான்னு கேட்குறீங்க.”

“இப்ப என் அழகு உங்க கண்ணுக்கு படலன்னா, என் மனசு தெரிஞ்சிருக்கும். இப்ப கருவாச்சியா உங்களுக்கு தெரியுற என்னோட கலரும் உங்க கண்ணுல ஒருநாள் படும். மத்தவங்க என்னை அழகுன்னு சொல்றதுல எனக்கு எந்த பெருமையும் இல்ல. நீங்க என்னைக்கு என்னை அழகுன்னு ஒத்துக்கறீங்களோ, அன்னைக்குத்தான் நான் பெண்ணாகப் பிறந்ததற்கே ஒரு அர்த்தம் கிடைச்ச மாதிரி. ஏன்னா நான் உங்களுக்கே உங்களுக்கானவள்!”

மாலை ஐந்துமணியளவில் ஷோரூம் வந்தவனைப் பார்த்த கார்த்திகாவிற்கு ஆச்சர்யமே! அவனை அங்கு சுத்தமாக எதிர்பார்க்கவில்லை. ‘எப்படியும் இங்கே நான் இருப்பேன் என்று தெரியும்தானே. அதன் பின்னும் எப்படி? ஒரு வேளை தன்னைப் பார்ப்பதற்காக வந்திருக்கிறானோ? சே.. கார்த்தி ஓவர் கற்பனை உடம்புக்கு ஆகாது’ என தன்னைத்தானே தலையில் தட்டிக்கொண்டு, தான் பார்த்த வேலையை வேறொரு பெண்ணிடம் கொடுத்து விட்டு நேரே சுபாஷிடம் வந்தாள்.

அவனோ அவளைத் தெரிந்தது போல் காட்டிக் கொள்ளவில்லை என்றதும், ‘ம்க்கும் இதுக்கு மட்டும் குறைச்சலில்லை’ என மனதினுள் நொடித்து, “சொல்லுங்க. என்ன வேணும்?” என்றாள் கடையின் முதலாளியாய்.

அருகிலிருந்தவன் “மேடம் எல்இடி டிவி. அப்புறம் ஏசி வேணும். எங்க வாங்கலாம்னு இவன்கிட்ட கேட்டப்ப, இந்த கடையை சொன்னான். எல்லா ப்ராண்டட்டும் இருக்குதான?” என்றான்.

“சுத்தமா முடிச்சிட்டான்டா!” மௌனமாக சொல்லி தலையை அழுத்த, அதைக் கேட்டவளுக்கோ உள்ளுக்குள் சந்தோஷமென்றால் வெளியே சிரிப்பு வந்தது.

அதை மறைத்து, “நீங்க கேட்டதுக்கு மேலயே இருக்கு சார். இது ரெண்டு தலைமுறைக் கடைசார். அதனாலதான் எங்க கடையை உங்களுக்கு சொல்லியிருப்பாங்க” என்று சுபாஷை ஒரு பார்வை பார்த்தாள்.

அவனோ எங்கோ பார்ப்பதுபோல் நின்றிருந்தான். “வாங்க சார் பார்க்கலாம்” என்று கம்பெனி வாரியாக அதன் நல்லது கெட்டதுகள் அனைத்தையும் சொல்லி அவற்றின் விலைகளையும் சொல்ல, அவளையேதான் பார்த்திருந்தான் சுபாஷ்.

இப்பொழுதும் அவளின் அழகு தெரியவில்லை. அதைத்தான் அவளிடம் தேடிக் கொண்டிருந்தான். என்ன முயன்றும் அவனுக்கு சிக்காமல் அவளின் அழகு ஆட்டம் காட்டியது. ‘மற்றவர்கள் சொல்வது போல் தனக்கு மட்டும் தெரியவில்லையென்றால் தன் கண்ணில் எதுவும் கோளாறா!’ அவளையே ஆராய்ச்சியாய் பார்த்திருந்தான்.

அந்தப் பார்வையில் அப்பாவைதான் தடுமாறினாள். அவளால் நிதானமாக நின்று வார்த்தை கோர்வையாக பேச இயலவில்லை. அவனின் பார்வை தன்னை ரசிக்கவில்லை, தன்னில் அழகைத் தேடுகிறான் என்று தெரிந்துதான் இருந்தது. இருந்தாலும் தன்னவனின் பார்வை தன்னைவிட்டு அகலவில்லை என்றதும் உடலில் சில இனம்புரியாத உணர்வுகள் தலை தூக்க, இது சரிவராதென்று அங்கிருந்த பையனிடம் பார்த்துக்கொள்ளச் சொல்லி தன் அறைக்குள் சென்றமர்ந்தாள். அங்கிருந்தும் விடாது சிசிடிவியில் அவனைத்தான் பார்த்திருந்தாள்.

“டேய் சுபாஷ். அந்தப் பொண்ணு அழகாயிருக்காள்ல. எங்காளுங்களான்னு விசாரிச்சி நேரே அவங்க வீட்டுக்குப் போயி பொண்ணு கேட்டுடலாம்டா” என்றான் நண்பனானவன்.

அதில் அதிர்ந்த சுபாஷ், “டேய் என்ன உளர்ற. அவள் உன்னோட ஃப்ரண்ட்கு ஒய்ஃபா வரப்போறவளா கூட இருக்கலாம். நீ பாட்டுக்கு எதாவது உளறாத சொல்லிட்டேன்” என்றான் படபடப்பாக.

“அதான் வரலையேடா.”

“அதெல்லாம் வர சான்ஸ் நிறைய இருக்கு. உன்னைப் போயி இங்க கூட்டிட்டு வந்தேன் பாரு என்னைச் சொல்லணும்” என்றவன், ‘கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் ஃப்ரண்ட்ஸ் யாரையும் வீட்டுக்கே கூப்பிட்டு வரக்கூடாது’ என்ற முடிவை எடுத்திருந்தான் மனதினுள். பின் வேகவேகமாக பில் போட்டு டோர் டெலிவரியுடன், மாட்டிவிட ஆளையும் அனுப்பி வைக்கச்சொல்லி வெளியே வந்தார்கள்.

உள்ளே வாய்விட்டுச் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள் கார்த்திகா. “அச்சோ, மாம்ஸ்! உன்னை எப்படி இத்தனை வருஷமா மிஸ் பண்ணினேன். இனிமேல் உனக்கு நான் மட்டும்தான். என்னைத் தவிர நீ யாரையும் கல்யாணம் பண்ணிக்க முடியாது. அப்படி ஒரு சூழ்நிலையை உனக்குத் தரவும் மாட்டேன். உன்னோட அந்த தூக்கத்துக்கு ஒரு பெரிய சல்யூட்” என்றாள் சந்தோஷமாக.

தானே அவனை அவன் இஷ்டத்திற்கு வாழச்சொல்லப் போவதை அறியவில்லை அப்பெண். அனைத்தையும் அறிந்தால் கடவுளேது!

காலையில் காகத்திற்கு சோறு வைக்க கார்த்திகா மேலே வர, கம்பெனி விஷயமாக எதோ பேசியபடி திரும்பி நின்றிருந்தான் சுபாஷ். அவனைக் கண்டதும் கால்களும் கண்களும் நகர மறுக்க, சோறு வைத்துவிட்டு அங்கேயே நின்றிருந்தாள்.

அவளின் பார்வையை அவன் உணர்ந்தானோ, திரும்பி அவளைப் பார்த்தபடி போனில் எதிரிலிருந்தவரிடம், “ஓகே. ஐ கால் யூ லேட்டர்” என்று கட் செய்து, கார்த்திகாவை நோக்கி “இங்கே வா” என்றான்.

‘”எ..எதுக்கு நான் வரணும். அதெல்லாம் வரமுடியாது” என மறுத்தாள்.

“என்னது நான் கூப்பிட்டும் நீ வரமுடியாதுன்னு சொல்வ. இரு நான் வர்றேன்” என்று சுவற்றின் மறுபக்கம் ஜம்ப் செய்து அவளருகில் சென்று, “இங்க எதுக்கு வந்த?” என்றான்.

அவனின் அருகாமையில் வார்த்தைகள் திக்க, “கா..கா.. காக்காக்கு சோறு வைக்க வந்தேன்.” திக்கித்திணறி ஒருவாறு சொல்லி முடிக்க...

“ஒரு காக்கையே ஒரு காகத்திற்கு சோறு வைக்கிறதே! அடடே ஆச்சர்யக்குறி!” என்றான் கேலியாக.

அவளோ, “நான் என்ன காக்கா மாதிரியா இருக்கேன். எப்பப்பாரு இதையே சொல்றீங்க” என அழ ஆரம்பிக்க...

அவளின் அழுகையை பொறுக்காது, “ஏய் எதுக்காக அழுற? கார்த்தி இங்க பாரு அழாத.” அப்பொழுதும் அவளின் அழுகை குறையாமலிருக்க, “சொன்னா கேளு கார்த்தி. இனி அதுமாதிரி கேலி செய்யமாட்டேன். ப்ளீஸ் அழாதேயேன்” என்றான் கெஞ்சலாக. அவள் கண்களில் வழிந்த கண்ணீர் பார்த்து பதறி, “ப்ளீஸ் யாராவது பார்த்தா தப்பா நினைக்கப் போறாங்க” என்று அவளின் கண்ணீர் துடைக்க, அழுகை தன்னால் நின்றது தன் கண்ணீர் கண்டு அவன் துடிப்பதை உணர்ந்து.

“சாரி நான் அழலை. உங்க மனசுக்கு தோணுறபடி எப்படி வேணும்னா கூப்பிடுங்க” என்றாள் அவனுக்காக.

“அறிவிருக்கா!” என கத்தியவன் இடம் உணர்ந்து குறைத்து, “கோவத்துல என்னைத் திட்டுவன்னு பார்த்தா கண்ணீர் விடுற. கொஞ்சமாவது... ப்ச்.. வேண்டாம். இன்னும் எதாவது சொல்லி திருப்பி அழப்போற” என்றான்.

“கோவமா? உங்க மேல கோவமே வராது” என்றாள் புன்னகைத்தபடி.

“ஏன்?” குழப்பமாய் கேட்க...

‘ஏன்னா.. எனக்கு உங்களை பிடிச்சிருக்கு. நான் உங்களை காதலிக்கிறேன்’ என்பதை மனதில் நினைத்து, “அது என்னோட கேரக்டர்” என நிற்காமல் சென்றுவிட்டாள் அவள்! புரியாமல் பார்த்திருந்தான் இவன்!