அத்தியாயம் - 4

[Sorna Sandhanakumar]

4​

இன்று:

“அம்மாஆச்சீஈஈ... ரெடியாஆஆஆ... நான் ரெடியாகி அரைமணி நேரமாகுது” என வேகமாக அலறினாள்.

“இருமா. இதோ வந்திடறேன்மா.”

“ஆமா வந்திருறேன்னு சொல்லியே கால்மணி நேரமாகப் போகுது. வயசுப்பொண்ணு நானே இவ்ளோ குய்க்கா கிளம்பிட்டேன். உங்களுக்கு ஏன் இவ்ளோ லேட்டாகுது. ஹ்ம்... மேக்கப்பை கம்மி பண்ணச் சொன்னா கேட்குறீங்களா?”

கதவு திறந்து வெளியே வந்து அவள் காதைத் திருகிய லோஜி, “நீ ஒரு மணிநேரம் மேக்கப் பண்ணினதை நான் வெளியில சொன்னேனா? நீ மட்டும் ஏன் தெருவே வேடிக்கை பார்க்கிற மாதிரி கத்திச் சொல்ற?”

“ஹான் அது அப்படித்தான். ராசிக்கு பொறுமைன்றதே கிடையாது. ப்ச்... அதைவிட்டு என்னைப் பாருங்க அம்மாஆச்சி. ராசி எப்படியிருக்கா?” என புருவம் உயர்த்திக் கேட்டபடி சிரித்தாள்.

சிரிக்கும் பேத்தியையே பார்த்திருந்தவர், “என் ராசாத்திக்கு என்ன குறைச்சல். அழகுன்னா அழகு அப்படியொரு அழகு” என கையால் திருஷ்டி கழித்தார் லோஜி.

“ஹை.. ஹை இதான வேணான்றது. நான் ரொம்பல்லாம் அழகில்லைன்னு தெரியும். நீங்க புளுகு மூட்டையை அவிழ்த்து விடவேண்டாம்.”

“சரிமா பாஸ்மார்க் ஒரு எய்ட்டி போட்டுருறேன் ஓகேவா?”

“எய்ட்டி இருக்கேனா? நான் ஜஸ்ட் பாஸ்னு நினைச்சேன். சரி சரி வாயடிக்காம கோவிலுக்கு கிளம்புங்க டைமாச்சிது.”

“உன்னை... நான் வாயடிக்கிறேனா!” என அவளின் தலையில் தட்டி, “கண்டிப்பா சீக்கிரம் போகணும். இல்லன்னா அம்மன் கோவிச்சிப்பாங்க.”

“நோ ப்ராப்ளம் லோஜி நான் லஞ்சம் குடுத்து சரி பண்றேன்.” பேசியபடியே இருவரும் வீட்டைப் பூட்டி காருக்கு வந்தனர்.

“அத்தை நானு வரேன்” என்றபடி ப்ரீடா குட்டி வர... ராசி ஜெபிதாவைப் பார்க்க... “உன்னால மேனேஜ் பண்ணிக்க முடியும்னா கூட்டிட்டுப் போ ராசி” என்றாள் அவள்.

“ஹேய்! நான் கோவிலுக்குப் போறேன்.”

“ஸோ வாட்?”

“இல்ல உ..னக்கெதுவும்...” என இழுத்தவளை நேராக பார்த்த ஜெபிதா “நோ ப்ராப்ளம் ராசி. பாப்பாவைக் கூட்டிட்டுப் போ” என்றாள்.

“தேங்க்ஸ் ஜெபி. உன்னை மாதிரி எல்லாரும் இருந்தா மதப்பிரிவினையே வராது.”

சிரித்தபடியே “ஏதோ என்னால முடிஞ்ச சின்ன மாற்றம்” என்றாள்.

அந்த சிரிப்பை தான் வாங்கி, “ப்ரீ டார்லிங் வாங்க போகலாம்” என்று மூவரும் சற்று தள்ளியிருந்த அம்மன் கோவிலுக்குச் சென்று அர்ச்சனைப் பொருள் வாங்கி காலணிகளைக் கழற்றி உள்ளே வர, யாரோ தன்னைத் தொடர்வது போன்ற பிரமை ஏற்பட்டது.

சுற்றிலும் பார்வையால் துளாவியவள் கண்களில் எதுவும் சிக்காமல் திரும்பி கோவிலினுள் நுழைந்து விநாயகரை தரிசித்து அம்மன் சந்நிதிக்குச் சென்று அர்ச்சனைக்கு கொடுத்தார்கள்.

ஐயர் ஆரத்தியுடன் முன்னே வர பக்தியுடன் தொட்டு வணங்கி நிமிர்ந்தவள் கண்கள் கனலைக் கக்கியது எதிரிலிருந்தவனைப் பார்த்து. கண்களில் கோபம் கரைபுரண்டோட கடவுளை வணங்கி பிரகாரம் சுற்றி வெளியே வந்தவள், அடக்கிய கோபத்துடன், “அம்மாஆச்சி நீங்க பாப்பாவைக் கூட்டிட்டு கார்ல போயி உட்காருங்க. எனக்கு ஒரு சின்ன வேண்டுதல் இருக்கு இதோ வந்திருறேன்.”

‘எனக்குத் தெரியாம என்ன வேண்டுதல்?’ என மனதில் நினைத்தாலும், “சரிமா சீக்கிரம் வா. வெயில் கொளுத்துது” என்றார்.

“ம்.. சரி” என்றவள் மனதினுள், ‘நானும் கொளுத்தத்தான் தேடுறேன்’ என அவனைத் தேடினாள். அவளுக்குத் தெரியாமல் வருவதாக எண்ணி பதுங்கியபடி வாசல்படி வந்தவன் “ஓம் சக்தி” என்ற கோஷத்தில் நிமிர்ந்து பார்க்க.. அதற்குள் காலைப் பிடித்தபடி ‘ஆ’ என்றலறி படியிலேயே அமர்ந்து காலைத் தடவினான்.

“என்ன பக்தா கால் வலிக்குதா? குறி தப்பாம அடி கரெக்டா பட்டிருக்கு போல?”

‘ம்...’ என தலையாட்டி பின் அர்த்தம் புரிந்து நிமிர்ந்தவன் கண்முன் ராசி நிற்க, பதறி எழுந்தவனை... “ஏன்டா எத்தனை தடவை சொல்லியிருக்கேன். நீ திருந்தமாட்டியா? படிக்கிற வயசுல சைட்டா அடிக்கிற? உன்னை...” என்று அவனை அடித்து புரட்டி எடுத்தாள்.

காருக்கு சென்று கொண்டிருந்த லோஜியின் காதில் விழுந்த சத்தத்தில் திரும்பி வந்து, “ஏய் ராசிமா. என்னடாயிது நடுரோட்டுல? வா வீட்டுக்குப் போகலாம்.”

“நீங்க போய் காருக்குள்ள உட்காருங்க அம்மாஆச்சி. இதோ வந்திடறேன். ரொம்ப நாளாவே என்கிட்ட வாலாட்டிட்டிருக்கான். எத்தனை தடவை வாயால வார்ன் பண்றது. அதான் இன்னைக்கு கையால வார்ன் பண்றேன். இனி ஜென்மத்துக்கும் பொண்ணுங்க இருக்கிற பக்கம் பார்க்கவே கூடாது.”

“ராசிமா இருந்தாலும்...”

‘மூச்..’ என்று அவரை அடக்கி காரில் உட்கார வைத்து அவனிடம் நெருங்கி அடிக்க கை ஓங்க... அனாயாசமாக ஒரு கை அவளைப் பிடித்து தன்னிடம் சேர்த்து இழுத்தது. அந்த திடீர் இழுப்பில் தடுமாறி இழுத்தவன் மேலேயே விழப் பார்த்தவள் தன்னை சுதாரிப்பதற்குள்...

“போதும்ங்க பையன் இதுக்குமேல் தாங்கமாட்டான்” என்றான் இழுத்தவன்.

காலை தரையில் பதித்து நிதானமானவள், எவனோ ஒருவன் தன்னைப் பிடித்திழுத்ததில் கோவம் வந்து, “முதல்ல கையை விடுறீங்களா?” என அவனிடமிருந்து கையை உருவியபடி, “பெருசா பேச வந்திட்டீங்க? இவனையெல்லாம் நல்லா போட்டு மிதிக்கணும்” என்றாள்.

“கூல் மேடம். எதுக்கு எமோஷனலாகுறீங்க?”

“பின்ன என்னங்க.. இவன் எங்க தெருதான். அதிலும் என்னைவிட சின்னப்பையன் வேற. அறிவு வேண்டாம். நிறைய முறை தப்பு பண்றன்னு திட்டியிருக்கேன். அப்படியிருந்தும் என்ன தைரியமிருந்தா.. ராஸ்கல்.. இவனை” என திரும்பவும் அடிக்கப்போக...

அதற்குள் மற்றொரு கையால் அவளைத் தடுத்து, பின்னால் ஒரு கையால் சைகை காண்பித்து அவனை ஓடச் சொல்ல... “ஏய் நில்லுடா! ஓடாத. ஓடுன கொன்னுருவேன்” என சத்தமிட்டவள், தன்னைத் தடுத்தவனிடம் திரும்பி, “ஏன் அவனைத் தப்ப விட்டீங்க? என்ன ஆணுக்கு ஆண் சப்போர்ட்டா? பொதுவா இப்படி டைம்ல பொண்ணுக்குத்தான சப்போர்ட் வருவீங்க? இப்ப என்ன.. புது டெக்னிக்கா?” என கோபமாக அதட்டினாள்.

“இப்பக்கூட உங்களுக்குத்தான சப்போர்ட் பண்றேன்” என்றவனை புரியாமல் ராசி பார்க்க... “அதையெல்லாம் சொன்னா உங்களுக்கு இருக்கிற கோவத்துல புரியாது. ஆமா, அதான் உங்க தெருன்றீங்கள்ல அப்புறம் அவங்க அம்மாகிட்ட கம்ப்ளெய்ண்ட் பண்ண வேண்டியது தானங்க?”

“அதையெல்லாம் செஞ்சாச்சி சார். அவங்க சொல்லத்தான் செய்வாங்க. இவன் அடங்கணுமே. அவனோட அக்கா என்னோட க்ளாஸ்மேட். இவனுக்கும் தெரியும். அப்படியிருந்தும் சுத்துறான் ஏன்டான்னு கேட்டா நடிகர் தனுஷ், ப்ளேயர் சச்சின் டெண்டுல்கரோட சேர்த்து இன்னும் நாலஞ்சு பேரை சேம்பிள் காட்டி மேரேஜ் பண்ணிக்கலாம்னு கேட்குறான்.”

“ஓ...” என்று விஷயத்தை கிரகித்தவன், “சரிங்க நீங்க கிளம்புங்க எல்லாரும் பார்க்கிறாங்க” என்றான்.

“பார்த்தா எனக்கென்ன? வேடிக்கை பார்க்கிறவங்களா அவனோட டார்ச்சரை தாங்குறாங்க. நான்தான அவனோட அசட்டுச் சிரிப்பையும், வழியுற வழிசலையும், எப்பப்பாரு யாரோ நம்மளை ஃபாலோ பண்றாங்களேன்ற ஃபீலையும் தாங்குறேன்.”

அவளின் வார்த்தையில் வந்த சிரிப்பை அடக்க படாதபாடு பட்டவன், “ஹலோ மிஸ் போதும். இனி அவன் உங்க சைடு வரமாட்டான். நீங்க போங்க” என்று சமாதானப்படுத்தி அனுப்பி கோவிலைப் பார்த்தவன் உள்ளே சென்றவர்கள் திரும்பி வருவதைப் பார்த்ததும் காரை நோக்கிச் சென்றான் சரத்.

காருக்குள் அமர்ந்தவளிடம், “யார்மா அது?” என்று லோஜி கேட்க...

“யாருக்குத் தெரியும். பஞ்சாயத்து பண்றேன்ற பெயர்ல அந்த ராக்கியை அனுப்பிட்டாங்க. இன்னொரு டைம் அந்த ராக்கி என் கையில மாட்டட்டும் பார்த்துக்கறேன்” என பல்லைக் கடித்தபடி காரை ஸ்டார்ட் செய்தவள் கண்களில் தன்னைத் தடுத்தவன் யாரிடமோ பேசிக் கொண்டிருப்பது பட, “மவனே உனக்கு இருக்குடா ஒரு நாள். என்கிட்ட மாட்டாமலா போவ!” மனதினுள் கரித்துக் கொட்டியவள் அவனருகே ஒரு பெண் வந்து உரிமையாய் விபூதி வைத்து விடுவதைக் கண்டாள். ஏனோ அதற்கும் கோபம் வந்தது.

“இடியட்ஸ் இதென்ன வீடா. ஒண்ணு கோவிலுக்கு உள்ளயிருக்கும் போது வச்சிவிட்டா வித்தியாசம் தெரியாது. நடுரோட்டுல வயசுப்பொண்ணு வச்சி விடுறா. அப்படியே நிற்கிறான். இவன் என்னை மட்டம் தட்டுறானா.”

“ஏன் ஒய்ஃபா கூட இருக்கலாம்” என்ற மனச்சாட்சியிடம்,

“ஒய்ஃபா இருந்தா மட்டும் நடுரோட்டுல ரொமான்ஸ் பண்ணலாம்னு சொல்லியிருக்காங்களா என்ன?”

“உனக்கு ஏன் புகையுது?” என்ற மனதிடம்,

“ஹான்.. அந்த ராக்கியை ஓட வச்சான்ல அதான்” என்றபடி கொந்தளித்த மனதை, ‘ராசி கூல் கூல்’ என்று சமாதானப்படுத்தினாள்.

“அத்தை ஐஸ்க்ரீம் வாங்கித் தர்றீங்களா?” என்ற குரலில் இளகுவாகி...

“ஓ... வாங்கித் தர்றேனே. உங்கம்மா என்னை அடிக்காமலிருந்தா” என்றாலும் ஐஸ்க்ரீம் பார்லர் நோக்கி காரை விட்டாள்.

“என்னாச்சிடா? ஏன் உள்ள வரல?”

“இல்லக்கா ஒரு பொண்ணு அவள்கிட்ட வம்பு பண்ணின பையனைப் போட்டு வெளுத்துக் கட்டினா. இவன் வேற ஆளே சரியில்லை. பின்னாடி இதை மனசுல வச்சிட்டு, இப்பவரை சும்மா சுத்திட்டிருந்தவன் இனிமேல் தப்பா எதாவது முடிவெடுத்தா, உயிர் பிரச்சனையாச்சே. அதான் அவனை ஓடவிட்டு அவளை சமாதானப்படுத்தி அனுப்பினேன்” எனும்போது தான் அந்தப் பெண் தீபா விபூதி பூச.. ராசி அவர்களைப் பார்த்தது.

“சரி கார்ல ஏறுங்க.”

“சரிடா. குட்டிமா கல்யாணத்தைப் பற்றி பேசத்தான வந்தோம். பையன் எப்ப வர்றான்?”

“எப்ப வர்றான் இல்ல. வந்தாச்சி. பொண்ணைப் பார்க்கணும்னு சொன்னதாலதான் நான் உங்களை வரவழைச்சேன். ஊருக்குப் போயிட்டா பார்க்கவோ, பேசவோ சந்தர்ப்பம் கிடைக்காதாம். ரொம்ப ஃபீல் பண்றாப்ல அதான் ஒரு சின்ன ஏற்பாடு. அப்படியே தீபாவுக்கு நகையும் புடவையும் இங்கேயே எடுத்திரலாம்னுதான் வரச்சொன்னேன்” என்றான்.

“இதெல்லாம் ஓவர் சாரே. பொண்ணைப் பார்க்க மாப்பிள்ளை வந்த காலம் போயி, இப்ப நாங்க மாப்பிள்ளையை பார்க்க வரணுமோ?”

“அதானடா.. அவங்க வீட்ல நம்மளை தப்பா எடுத்துக்க மாட்டாங்களா?”

“அதெல்லாம் எடுத்துக்க மாட்டாங்க. இதுல எந்த ப்ராப்ளமும் வராது. எல்லாம் சொல்லிதான வரவழைச்சேன். அப்பல்லாம் மண்டையை ஆட்டிட்டு, இப்ப என்ன வந்தது. என்னை நம்பி இந்த சம்பந்தத்தை தைரியமா குட்டிக்கு முடிச்சி வைக்கலாம்.”

“ஓகே சாரே.”

“ஏய்! என்னது சாரே மோரேன்னுட்டு?” சரத் தீபாவை அதட்டல் போட...

“ம்க்கும்... நீங்க மட்டும் குட்டின்னு சொல்லலாமா?” என சிணுங்கினாள்.

“ஓகே வாபஸ். சரி வாங்க ஹோட்டல்ல போயி மாப்பிள்ளையை மீட் பண்ணிட்டு வீட்டுக்கு போகலாம்.”

“அது வீடா? உங்க ஆபீஸ் ரூம்ல பெட்டை தூக்கிப்போட்டா அது வீடாகிருமா சாரே?”

“திரும்பவுமா” என சரத் அவளை முறைத்து, “நான் என்ன பண்ண முடியும் சிங்கிள் பெர்சன் எனக்கெதுக்கு தனி வீடு. அதான் ஆஃபீஸ்லயே தங்கிக்குறேன்” என்றான்.

“என்னவோ போடா. நாங்களும்தான் டபுளாகிருன்னு சொல்றோம். காதுல வாங்கினால் தான” என தன்பாட்டில் புலம்பினார்.

அதைக் காதில் வாங்காதவன் அந்த ஹோட்டலை நோக்கி காரை விட்டான்.

“ஆமா. இதைக் கேட்டா மட்டும் வாய் திறந்திராத” என அக்கா முனகுவது காதில் விழுந்து மறுவழியாக சென்றது.

‘ஷப்பா.. ரெண்டு காது கடவுள் ஏன் படைச்சார்னு இப்பத்தான தெரியுது’ என சரத் மனதில் நினைத்தது தனிக்கதை.

அடையாரிலுள்ள ரெஸ்டாரண்டில், “அம்மாஆச்சி இவளுக்கு ஒண்ணு போதும். அதிகம் குடுத்தா ஜெபி திட்டுவா. ஒரே ஒரு சாக்லேட் ஐஸ்க்ரீம் தான்.”

“அத்தை எனக்கு ஸ்ட்ராபெர்ரி வேணும்?”

“சரி சரி இரு சர்வ் பண்றவங்க வரட்டும். வாங்கித் தர்றேன்” எனும்போது வந்த பையனிடம், “ஒரு ஸ்ட்ராபெர்ரி ஐஸ்க்ரீம். ஒரு காஃபி” என்றாள்.

“ராசிமா உனக்கு?”

‘ம்கூம்...’ என தலையாட்டி, “எனக்கு லோஜி கையால போடுற பூஸ்ட் மட்டும்தான் வேணும். நீங்க நான் சொன்னதை எடுத்துட்டு வாங்க” என்றனுப்பினாள்.

இவர்களின் பின்புறமிருந்த இடத்தில் சரத்தின் குடும்பம் வந்தமர்ந்தது.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“அத்தை அணில் கொய்யாவை எப்படி ஷேர் பண்ணி சாப்பிடும்னு காண்பிக்கிறேன் சொன்னீங்கள்ல?

“ஆமாடா பாப்பு. இப்ப அதுக்கென்ன?”

“இன்னைக்கு நான் பார்க்கணும்.”

‘ஷப்பா! ஒரு மழலையர் பாட்டுல உள்ளதை ட்ரான்ஸ்லேட் பண்ணினதுக்கு, வருஷக்கணக்குல அணிலும் கொய்யாவும் கேட்டா நானெங்கே போறது’ என நினைத்தாலும் குழந்தைக்காக, “ஓகே டன்” என்றவள் பக்கவாட்டில் திரும்பி முறைத்தாள்.

‘அம்மாடி! யாரையும் விட்டு வைக்க மாட்டாள் போலிருக்கே’ எனத் தோன்றியது அதுவரை அவளையே பார்த்திருந்த சரத்திற்கு. ‘ஹ்ம்.. இவனுங்களும் தான் ஏன் இப்படிப் பார்க்கிறானுங்க ஏதோ காணாததைக் கண்ட மாதிரி இடியட்ஸ்’ என மனதிற்குள் திட்டியபடி இருந்தான்.

மாப்பிள்ளை பையன் உள்ளே வந்து, “ஹாய்! ஐம் யோகேஷ்” என் தன்னை அறிமுகப்படுத்த, சரத்தும் இயல்புக்கு வந்து தன்னையும் குடும்பத்தையும் அறிமுகப்படுத்தி நலம் விசாரித்து, “என்ன சாப்பிடுறீங்க?” என்று கேட்டு, “முதல்ல ஸ்வீட் சாப்பிடலாம்” என்று ஆர்டர் கொடுத்தான்.

அதே நேரம் தங்கள் இடத்துக்கு ஐஸ்க்ரீம் எடுத்து வந்த சர்வரிடம் ராசி தனக்குத் தேவையான ஒன்றைக் கேட்க சம்மதித்துச் சென்றான்.

மாப்பிள்ளைப் பையனான யோகேஷும், தீபாவும் ஒருவரையொருவர் பார்க்கவா, வேண்டாமா என இருவரின் கண்களும் அலைபாய்ந்து கொண்டிருந்தது.

ராசி கேட்டதை சர்வர் வைத்துச் சென்றதும் கைகழுவும் இடம் தேடி ராசி நகர்ந்து சென்றாள்.

“நீங்க பேசிட்டிருங்க நான் போய் தீபா அப்பாவுக்குப் பிடித்த ஸ்வீட் அங்கேயிருக்கு வாங்கிட்டு வந்திருறேன்” என்று சரத்தின் அக்கா செல்ல... சரத்தும் சில விநாடிகளில், “நீங்க பேசிட்டிருங்க. நான் வந்திடறேன்” என்று அவர்களுக்கு தனிமை கொடுத்துச் சென்றான்.

ராசியையும் அந்தப் பையனையும் பேச்சினூடே பார்த்துக் கொண்டிருந்த சரத், அவள் சர்வரிடம் எதோ கேட்டதும், அவன் கொண்டு வந்து கொடுத்ததைப் பார்த்ததும், ‘ஐயோ’ என்று மனம் அலற, “அடிப்பாவி” என உதடுகள் அசைந்தது.

அதே நேரம் அவள் வாஷ்ரூம் எழுந்து செல்ல.. அவளையே பார்வையால் விழுங்கிக் கொண்டிருந்த இளைஞனும் அவள் பின்னாலேயே சென்றான்.

‘நல்ல ப்ளான்தான்டா அவளுக்கு. எப்படியும் தான் போனால் அவனும் பின்னால் வருவானென்று நினைத்தே கிளம்பியிருக்கிறாள்’ என்று தோன்றியது சரத்திற்கு.

இருவரையும் தொடர்ந்து சரத் சென்ற பொழுது, அங்கே தனக்கு எதிராய் நின்றபடி வார்த்தைகளால் கடித்துக் திட்டிக்கொண்டு ம்கூம்.. கொன்று கொண்டிருந்தாள். அந்த இளைஞனின் முகத்தைப் பார்க்க சரத்தினால் முடியவில்லை அவன் திரும்பி நின்றிருந்ததால். அவனின் முகம் போகும் போக்கை மனதினுள் கற்பனை செய்தவன், ‘மனுஷன் ஜென்மத்துக்கும் பொண்டாட்டியைக்கூட சைட்டடிக்க மாட்டான்டா’ என்று தோன்றியதுமே சிரிப்பும் வர, “ஆ..” என்றலறினான் சரத்.

ஆம். ராசியின் கைங்கர்யம்தான் அது சரத்தின் அலறல். கொதிக்க கொதிக்க சுடுதண்ணீரை ஊற்றியிருந்தாள் ராசி.

ராசியின் பின்னே அந்த இளைஞன் வந்ததும் நேரே அவனிடம் திரும்பி, “ஏன்டா நல்லா கலரா அழகான பொண்ணுங்களை எல்லாம் விட்டுட்டு என் பின்னாடி அலையுற. அசிங்கமா இல்ல உனக்கு?” என கேட்டாள்.

“இதுல அசிங்கப்பட என்னயிருக்கு. அசிங்கம்லாம் பார்த்தால் அழகை ரசிக்க முடியுமா? நீங்க நல்ல கலரா இல்லாட்டியும், கொஞ்சம் கலரா பார்க்க பளிச்சின்னு அழகாத்தான் இருக்கீங்க. உங்க கண்ணுல ஒரு ஸ்பார்க் இருக்குது பாருங்க. சூப்பர்.”

“டேய்! இப்பத்தான் கோவில்ல ஒருத்தனுக்கு பேயோட்டிட்டு வந்தேன். அடுத்து நீ வந்து மாட்டுற? எத்தனை பேருடா கிளம்பியிருக்கீங்க. உன்னை..” என அவள் குரல் உயர்த்தியதும், எதிரிலிருந்த இளைஞன் அவளின் இந்த கோபத்தை எதிர்பார்த்திருக்காதவன் தன்னை ஏதோ செய்யப்போகிறாள், ‘ஒருவேளை தன்னை அடிக்கப் போகிறாளோ’ என்று உஷாராக குனிய, ராசி அதே நேரம் சுடுநீரை எதிரிலிருந்தவன் முகத்தில் ஊற்ற... அவன் நகர்ந்ததால் சரத்தின் முகத்தில் விழ வேண்டியது, அவன் வளர்த்தியாக இருந்ததால் மார்பின் மேல்பட்டு கொதித்தது.

“ஷப்பா தப்பிச்சேன்டா சாமி. யக்கோவ் நீ ரொம்ப நல்லவக்கா. இனி நீ இருக்கிற பக்கம் தலைவச்சிக்கூட படுக்க மாட்டேன்கா. விடு ஜுட்” என்று ஓடியேவிட்டான்.

ஆள் மாறிய அதிர்ச்சியிலிருந்தவள் அவனின் வசனத்தில் நினைவு வந்தாள். முகத்தில் வலியெழ அலறிய சரத்திடம் பதறியபடி வந்து, “சாரி சார். சாரி சார். ஹையோ! நீங்க ஏன் சார் நடுவுல வந்தீங்க? இப்ப பாருங்க..” என கலங்கிய குரலில் அவனையே குற்றவாளியாக்கி திட்டியபடி அவன் சட்டையின் மேல் பட்டனை கழற்றி, தன் கர்சீப்பால் அவன் மார்பில் துடைத்து “சாரி சார்” என்றாள் அவனை நிமிர்ந்து பார்க்காமலேயே.

சட்டை பட்டனை கழட்டுவாள் என எதிர்பார்த்திராதவன், அவளின் அழுகுரலில் பதற்றத்தில் தன்னையே அறியாமல் செய்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தான். கண்கலங்க மன்னிப்பு கேட்டவளையே பார்த்திருந்து அவளை அதிகம் சோதிக்க விரும்பாமல், “ஒண்ணுமில்லங்க சரியாகிரும்” என்றான். பின் “சாரிங்க நீங்க உள்ளே வந்ததைப் பார்த்தேன். அவனும் பின்னாடி வந்தானா அப்பவே ஒருத்தனை குமுறி எடுத்தீங்க. அதனால உங்களால் அவனுக்கோ...” என்றதும் ராசி முறைக்க... “சாரிங்க. உங்களுக்கு எதாவது ஆபத்து வந்தா எதுவும் அசம்பாவிதம் நடந்திரக் கூடாதுன்னு தான் தடுக்க வந்தேன். அதுக்குள்ள ப்ச்.. விடுங்க சரியாகிரும்” என்றான்.

அப்பொழுது தான் ஓரளவு ஆசுவாசமானவள் அவன் முகம் பார்த்து, “ஓ... நீங்க அந்த கோவில் பார்ட்டியில்ல?” கேள்வியாய் நோக்கினாள்.

‘அடையாளம் தெரிஞ்சிதா ஆத்தா’ என மனதினுள் நினைத்து வெளியில் தலையாட்டினான்.

“ஆனாலும், இவ்வளவு சீக்கிரம் மாட்டக்கூடாது சார்” என்றாள் அதற்குள் தன் எண்ணம் பழித்துவிட்டதே என்ற அர்த்தத்தில். புரியாமல் விழித்தவனிடம், “ப்ச்... ஒண்ணுமில்லை” என்று தோள் குலுக்கிச் சென்றாள்.

‘ஷப்பா! இந்த ராங்கிகிட்ட மாட்டப் போறவன் ஒரு விஷயத்துல பாவம்னாலும், பல விஷயத்துல லக்கிதான். ஒருவேளை கல்யாணம் ஆகிருச்சோ! சேச்சே... இருக்காது. இருந்தா இந்த துள்ளல் இருக்குமா?” தனக்குள்ளேயே பேசியபடி வந்தமர்ந்தான்.

“என்னாச்சிடா? ஏன் ஒருமாதிரியா இருக்க? இதென்ன சட்டையல்லாம் நனைஞ்சிருக்கு?” அக்கா பதறியதும், தீபாவும் என்னவென்று கேட்க...

“ஒண்ணுமில்லக்கா. உள்ள பாத்ரூம் போற வழியில சர்வர் கொண்டு வந்த தண்ணீர் கொட்டிருச்சி. அவ்வளவுதான்” என்று பேச்சை நிறுத்தினான்.

அவர்கள் சத்தமாகப் பேசியதால் சரத் சொல்வதைக் கேட்டிருந்த ராசி அவனைப் பார்க்க, மார்பில் எரியும் எரிச்சலைப் பொருத்திருப்பது அவன் முகத்தில் தெரிந்து, ‘அச்சோ.. பாவம்’ என்று மனம் சொன்னது. அதற்குள் லோஜியும் “கிளம்பலாமா” என்றார்.

“சரிங்க ஆச்சி போகலாம்” என்றதும் அவளை விசித்திரமாகப் பார்த்த லோஜியைக் கவனிக்கவில்லை.

“ராசி என்னடா எதாவது ப்ராப்ளமா?”

“எனக்கென்ன ஆச்சி?” என்றாள் புரியாது.

“இல்ல. நீ ஆச்சின்னு கூப்பிட்டியே. அதான் கேட்டேன்” என்றதும் விழித்தவள் “அப்படியா கூப்பிட்டேன்” என..

“சரிதான். நீ நார்மலா இல்ல. வா வீட்டுக்குக் கிளம்பலாம்” என்று குழந்தையுடன் முன்னே நடக்க...

“நீங்க காருக்கு போங்க. நான் பில் பே பண்ணிட்டு வர்றேன்” என அவர்களை அனுப்பி, சரத்தை தாண்டுகையில் குனிந்து, “சாரி சார். இப்போதைக்கு என்கிட்ட இதுதான் இருக்கு. இதை தடவிக்கோங்க” என்று தேங்காய் எண்ணெய் சின்ன பாக்கெட்டை அவன் சுதாரிக்குமுன் கையில் திணித்து, “சீக்கிரமா வீட்டுக்குப் போயி ஆய்ன்மெண்ட் போடுங்க சார். மீண்டும் சாரி” என்று நிற்காமல் சென்றுவிட்டாள்.

சரத்தோ வாயடைத்துப் போய் அமர்ந்திருந்தான். ‘இவ்வளவு நேரம் அவளடித்த லூட்டியென்ன, இப்போது தவறிற்காக உருகுவதென்ன!’ நினைத்தவன் செல்லும் அவளையே பார்க்க... வாசலருகில் சென்றவளும் தற்செயலாக திரும்பிப் பார்த்தாள். இருவரின் பார்வையும் ஒரே நேர்கோட்டில் சந்திக்க, சட்டென்று பார்வையை விலக்கினார்கள்.

“யார் சாரே அது? சொல்லவே இல்ல பாருங்கம்மா? நமக்கு முகத்தைக்கூட காட்டாம போறாங்க?” என கிண்டலாக தீபா கேட்க...

“யாருக்குத் தெரியும். இன்னைக்கு காலையில தான் முதல்ல பார்த்தேன். அப்புறம் இங்க பார்க்கிறேன்” என அசால்ட்டாக பதிலளித்தான்.

“அப்புறம் எப்படி இவ்வளவு நெருக்கமா வந்து பேசிட்டுப் போறா?” என்ற அக்காவின் கேள்விக்கு...

“அ..அது” என தடுமாறியவன் கையிலுள்ள எண்ணெய் பாக்கெட்டைக் காட்டி நடந்ததைச் சொல்ல... மற்றவர்கள் சிரித்தாலும், “ரொம்ப எரியுதா?” என அக்கறையாய் விசாரித்து, “நல்ல பொண்ணுடா. தப்பு செஞ்சிட்டு தப்பிச்சி ஓடப் பார்க்காம, குற்றவுணர்ச்சியில தன்கிட்ட இருந்த மருந்தை அது எண்ணெய்யா இருந்தாலுமே, தந்துட்டுப் போக மனசு வேணுமே. ஹ்ம்.. முகத்தைத் தான் பார்க்க முடியல. ரொம்ப வருஷத்துக்கு புருஷன் குழந்தைகளோட நல்ல வாழணும்” என்றார் மனதார.

சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் யோகேஷிடம் விடைபெற்று சரத்தின் குடும்பம் கிளம்பியது.

காரில் சென்று கொண்டிருந்த ராசிக்கு எதுவுமே புரியவில்லை. உடலிலுள்ள எரிச்சலை பொருத்தவனால் முகத்தில் எதையும் காட்ட முடியவில்லை. பொது இடத்தில் சட்டையை முழுவதும் கழற்றவும் முடியாமல், அதனால் ஏற்பட்ட எரிச்சல் முகத்தில் இருந்தது. அவனையே பார்த்திருந்தவளுக்கு, அடிக்கடி வலியில் சுருங்கும் அவனின் முகச்சுருக்கம் கண்ணில் பட்டதும் குற்றவுணர்ச்சி ஆனது. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் விழித்தவள் தன் ஹேண்ட் பேக்கில் மருந்து எதாவது இருக்கிறதா என தேட, அப்படி எதுவும் கிடைக்கவில்லை என்றதும்தான் எண்ணெய் பாக்கெட் கண்ணில் பட்டது. எப்படி கொடுப்பதென்று யோசித்துக் கொண்டிருந்தவள், லோஜி கிளம்புவதாகச் சொல்லவும் சட்டென யோசித்து அவனருகில் சென்று தோன்றியதை செய்தும் விட்டாள்.

உள்ளே என்ன நடந்தது என்று வெளியே வந்ததும் தான் ராசிக்கு புரிந்தது. ‘நானா! நானா அப்படிச் செஞ்சேன். முன்னப்பின்ன அறிமுகமில்லாதவனின் சட்டை பட்டனை கழற்றி மார்பை துடைத்து, பின் நெருங்கி கைபிடித்து ச்சே... என்ன காரியம் பண்ணியிருக்கேன்’ என தன்னையே கடிந்தவள் முகம் வெளிற அமர்ந்திருந்தாள்.

“என்னாச்சிமா? ஏன் ஒருமாதிரியா இருக்க?”

“ஒண்ணுமில்ல அம்மாஆச்சி. சும்மா ஆபீஸ்ல ஒரு பிரச்சனை அதைப்பற்றித் தான் நினைச்சேன்.” அவளை நம்பாமல் லோஜி பார்க்க.. “நிஜம்தான் லோஜி” என்று சிரித்தபடி காரை எடுத்தாள்.

அவள் சிரிப்பில் மனம் நிம்மதியானது அந்த அன்பு உள்ளத்திற்கு.