- Joined
- Aug 31, 2024
- Messages
- 405
- Thread Author
- #1
4
ஏதோ ஒரு குருட்டு நம்பிக்கையில் மாமியாரிடம் பேசிவிட்டு வந்துவிட்டாலும், மனதெல்லாம் பாரமாக அழுத்த மற்றவர்கள் கேள்விக்குப் பதிலளிக்காமலே அமர்ந்திருந்தாள். ஜாதக விஷத்தைத் தகப்பனிடம் சொல்ல முடியவில்லை. ஏற்கனவே தங்களை முட்டாளாக்கிவிட்டார்கள் என்ற கொதிப்பில் இருப்பவருக்கு இதுவும் சேர்ந்தால் உடம்பிற்கு எதுவும் ஆகிவிடக்கூடாதே என்ற பயம்.
“சதா நான் கிளம்புறேன். ஈவ்னிங் மருமகளுக்கு வளைகாப்புன்னு தெரியும்தானே? இப்ப நிலைக்கு உனக்கு ஆதரவா இருக்க முடியலை. பொண்ணோட வாழ்க்கைன்றதால உணர்ச்சிவசப்படாம பார்த்துப் பண்ணு. அன்பு எனக்கும் பொண்ணு மாதிரிதான். எந்த உதவினாலும் யோசிக்காமல் கேளு” என்றார் நேசன்.
“சரி நேசா. நீ பார்த்துப் போ. என்னோட வாழ்த்தை பையன் மருமகள்கிட்ட சொல்லிரு” என்றதும் நேசன் வெளியே செல்லப்போக, “சார் ஏசி ரிப்பேர்னு சொன்னாங்க. மணமகள் ரூமா, மணமகன் ரூமா தெரியலை?” என்று வாசலை மறித்தபடி ஒருவன் வந்து கேட்க, “இங்கே கிடையாது” என்று ராகினி பதிலளித்ததும் அவன் சென்றுவிட்டான்.
ஏதோ யோசனையில் வாசலைத் தாண்டி வெளியே சென்ற நேசன் மனதில் பதில் கிடைக்க வேகமாக உள்ளே வந்தவர், “சதா உன்கிட்ட ஒண்ணு சொல்லணும். கொஞ்சம் தனியா வர்றியா?” என்றார்.
“என் வீடு சம்பந்தப்பட்டதுன்னா இங்கேயே பேசுடா. வீட்டுக்குத் தெரியாமல்னு எந்த ரகசியமும் கிடையாது. கேஸ் சம்பந்தப்பட்டதுன்னா நாளைக்குப் பார்த்துக்கலாம்” என்றார் சதாசிவம்.
“சதா! அ..து வந்து இந்த மாப்பிள்ளை டாக்டர்னு சொன்னல்ல? இவன் டாக்டர் இல்லைடா” என்றார் தயக்கமாக.
“என்னது?” என்று அனைவரும் அதிர்ந்து நிற்க,
“உண்மைதான். ஏசி, ப்ரிட்ஜ் மாதிரி ஹோம் ஐட்டம்ஸ் ரிப்பேரானதை ரொம்ப கம்மி ரேட்டுக்கு வாங்கி, அதுக்கு பார்ட்ஸ்லாம் மாத்திப்போட்டு புதுசா ரெடி பண்ணி, செகண்ட் சேல் பண்ற மெக்கானிக்.”
“நேசா!”
“பொய்யில்லைடா. எனக்கு நல்லா ஞாபகமிருக்கு. என் தங்கச்சி வீட்டுல ரிப்பேரான ஏசியை சேல் பண்றதுக்கு, இந்தப் பையன்கிட்ட கொடுத்தப்ப நான் அங்கேதான் இருந்தேன். ஒருமுறை பார்த்ததால எனக்கு நினைவில் இல்லை. காலையிலிருந்து எங்கேயோ பார்த்த மாதிரியிருக்கே யோசிச்சேன்டா. இப்ப வந்த பையன் ஏசி ரிப்பேர்னு சொன்னதும்தான் ஞாபகம் வருது” என்றார்.
“மொத்தமா நாங்க ஏமாந்துட்டோமாடா. அவங்க சொன்ன ஹாஸ்பிடல்ல நான் விசாரிச்சேனேடா. அதுவும் அவங்க ஏற்பாடா” என கலங்கி அங்கிருந்த நாற்காலியில் தளர்ந்து அமர்ந்தவரை மனைவி மக்கள் சூழ்ந்து ஆறுதலாக நின்றார்கள்.
“அப்பா நீங்க அமைதியாயிருங்க. டென்சன்ல உங்களுக்கு எதுவும் ஆகிரக்கூடாது. எங்களுக்கு நீங்க முக்கியம்பா” என்ற பிள்ளைகளிடம், “ஏமாந்துட்டோம்டா. என் பொண்ணு வாழ்க்கையை இப்படியாக விட்டுட்டேனே” என்றவரின் புலம்பல்கள் தொடர,
“அப்பா ப்ளீஸ். என்னை வச்சி நீங்க கவலைப்படாதீங்க. நீங்க அமைச்சிக் கொடுத்த வாழ்க்கை நல்லாதான் இருக்கும். நேர்லயே பேசித் தெரிஞ்சிக்கலாம்பா” என்றவளுக்கு மாமியாரின் வார்த்தையிலேயே உண்மை புரிந்தது.
“ஆமாங்க. பொம்மு சொல்ற மாதிரி பையன்கிட்டயே பேசிப்பார்க்கலாம்” என்ற ராகினிக்கும் கோபங்கள் இருக்கிறதுதான். இப்போதைக்கு மகளுக்காகத் துடிக்கும் கணவருக்கு உடல் ரீதியாக எதுவும் ஆகிவிடக்கூடாதென்ற பயமே அவரை நிதானப்படுத்தியது.
அடுத்த சில நிமிடங்களில் செந்தூரன் முன் நின்றார்கள்.
சுற்றிலும் அவனது உறவினர்கள் நிற்க, “நீங்க டாக்டர்னு சொல்லிதான் சம்பந்தம் பேசினாங்க. ஆனா, இவர் என் நம்பிக்கைக்குரிய நண்பர். இவர் நீங்க செகண்ட் ஹேண்ட் சேல்ஸ்மேன்னு சொல்றார். நீங்க என்ன வேலை பார்க்குறீங்க?” என மரியாதையாகவே கேட்டார் சதாசிவம்.
“உங்க நண்பர் சொன்னது சரிதான். நான் அதைத்தான் செய்யுறேன்.” அவனும் மறுக்காது ஒத்துக்கொண்டான்.
“ஏய்! அப்புறம் ஏன்டா பொய் சொன்னீங்க?” என்று அவனை அடிக்கக் கிளம்பிய தம்பியின் கையைப் பிடித்து அன்பழகி நிறுத்த, “விடுக்கா. எவ்வளவு ஈஸியா ஏமாத்திட்டு சின்னதா கூட குற்றவுணர்ச்சியில்லாமல் நிற்கிறான்” என்று எகிற,
“அதி! அப்பாவுக்காக அமைதியா இருடா. நடந்து முடிஞ்சதை இல்லைன்னு ஆக்க முடியாது. நிதானமா பேசிக்கலாம்” என்று தம்பியைக் கட்டுப்படுத்த,
“என்ன நிதானமா பேசணும் அன்புமா? ஒரு குடும்பமே நம்மளை ஏமாத்தியிருக்கு. சும்மாயிருக்கச் சொல்றியா?” அகிலனும் முழுக்கோபத்தில் நின்றான்.
“யார் உங்களை ஏமாத்திட்டதா குதிக்குறீங்க? யாரும் யாரையும் ஏமாத்தலை. எங்க பையனுக்கு என்ன குறை?” என்றபடி வந்த ராஜலட்சுமியை முறைத்த ராகினி, “நீங்க செய்ததுக்குப் பெயர் என்னங்க? நம்பவைத்து ஏமாத்தியிருக்கீங்க” என்றார்.
‘இதேதடா புதுவிதமான நாடகமாயிருக்கு. இவங்க ஏன் இப்படிப் பேசுறாங்க? சாமியம்மா பார்த்த பொண்ணு வீட்டுக்கு என்னைத் தெரியாதாமா?’ என்றுதான் தோன்றியது செந்தூரனுக்கு. நடப்பவை தாயின் மூலம் நடக்கும் நாடகம் என்றே நம்பினான். காரணம் சற்று நேரத்திற்கு முன் நடந்ததே!
“செந்தூ கண்ணா” என்றழைத்தவரை எரிச்சலுடன் பார்த்தவன், “கண்ணான்னு சொல்லணும்னா, பிள்ளைங்க மேல நிறைய பாசம் இருக்கணும். நடிப்புக்காகக் கூட என்னை அப்படிக் கூப்பிடாதீங்க. வந்த விஷயத்தைச் சொல்லிட்டுக் கிளம்புங்க” என்றான் அவர் முகத்தைக்கூட பார்க்க விரும்பாது.
“சரிவிடு. என் பாசமும் ஒருநாள் புரியும். இந்தப் பொண்ணு வீட்டுக்காரங்களுக்கு நம்ம வீட்டைப்பற்றிய உண்மையைச் சொல்லிதான் பேசினேன். இப்ப வந்து பிரச்சனை பண்ணுவாங்க போல. அந்தப் பொண்ணுக்கு உன்னைப் பிடிக்கலையாம். வீட்டுல உள்ளவங்க கட்டாயப்படுத்தலுக்காக சம்மதிச்சிருக்கா. பிடிக்காத உன்னோட வாழ முடியாதுன்னு சண்டை போடுறா போல...”
“நீங்க சொல்றதாலயே மனசு நம்பமாட்டேன்னுதே” என்றான் தாடையைத் தடவியபடி.
“நீ நம்பமாட்டேன்னு தெரியும். அவளைப் பிடிச்சதால மருமகளாக் கொண்டு வரணும்னு, உனக்கு இக்கட்டான சூழ்நிலையை உருவாக்கி கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க வச்சேன். அப்பல்லாம் நல்லா பேசிட்டிருந்த பொண்ணு, நீ பழைய பொருள் விக்கிறவன்னு தெரிஞ்சதும் வேற மாதிரி நடந்துக்குறா. அவங்க வீட்டுல உள்ளவங்களை மிரட்டி உன்கிட்டயிருந்து பிரிய பேசிட்டிருக்கா. உனக்குமே அவள்மேல விருப்பமில்லை. எதுவாயிருந்தாலும் பேசிக்கோங்க’ என்று நகர்ந்துவிட்டார்.
இப்பொழுது நடப்பதை நினைக்கையில் அது உண்மையோ என்றிருந்தது.
“நாங்க ஏன் உங்களை எமாத்தணும்? சொல்லிதான் முடிச்சோம். இப்ப நீங்க வேணும்னே பிரச்சனை பண்ணுறீங்க” என்று ராஜலட்சுமி வாய் கூசாமல் பேச,
“ஏமாத்தினது மட்டுமில்லாமல் பழியை எங்ககிட்டேயே திருப்புறீங்களா? எங்க பொண்ணு வாழ்க்கை இது. கொஞ்சம்கூட மனசாட்சியில்லாம பேசுறீங்க?” நேஹா மாமியாருக்குத் துணையாய்ப் பேச,
அனைத்தும் காதில் விழுந்தாலும் அன்பழகியாகப்பட்டவள் கணவனான செந்தூரனை மட்டுமே பார்த்திருந்தாள். அவனின் அந்த அலட்சியத்தன்மை மனதிற்குள் வலியைக் கொடுத்தது. அவனுக்குப் பிடிக்காத தாயே பார்த்திருந்தாலும், மனைவி என்றான பிறகு அதற்குண்டான மரியாதையைக் கொடுக்கலாமே! அல்லது என்னவென்று பேசிப் பார்க்கவாவது செய்யலாமே! எனக்கென்ன என நின்றிருந்த அவனின் அலட்சியப்போக்கு அவனின் பொறுப்பின்மையைக் காட்டியது.
அவன் மீது கோபம் எழுந்தாலும் ஒரு முடிவிற்கு வந்தவளாய் அவனெதிரே சென்று நிற்க, தன்னைக் கண்டதும் நகரப் போனவனை “ஒரு நிமிஷம்” என்று நிறுத்த, அன்பழகி செந்தூரனிடம் செல்வதைக் கவனித்ததும் தங்கள் பிரச்சனையை ஒதுக்கிய அவள் வீட்டினர் அவளுடன் வந்து நின்றார்கள்.
அவன் முகம் பார்த்து, “உங்களை இப்பதான் நேருக்கு நேர் பார்க்கிறேன். என்னைப்பற்றி உங்களுக்கு என்ன சொல்லப்பட்டதோ தெரியாது. அதே மாதிரி உங்களைப்பற்றியும் எனக்கு எதுவும் தெரியாது...”
‘இதை நான் நம்பணுமாக்கும்’ என்ற பார்வையை மனைவியிடம் வீச,
“உங்க இந்த அலட்சியமே என்மேலான உங்க எண்ணத்தைச் சொல்லுது. அதுக்கான காரணமும் எனக்குத் தெரியும்” என்று மாமியாராகிவிட்ட சாமியம்மாவை எரிக்கும் பார்வை பார்த்து, கணவன்புறம் திரும்பி மூச்சை இழுத்துவிட்டு தன்னை நிலைப்படுத்தியவள், “எங்கம்மா, உங்கம்மா, படிப்பு, வேலை எல்லாத்தையும் விடுங்க. அதுக்கு முன்ன இப்படி அலட்சியமா பார்க்காம என் கண்ணைப் பார்த்து மட்டும் பேசுங்க” என்றாள்.
‘பார்றா!’ என்ற அவனின் மீண்டுமான அலட்சியத்தில் கோபம் எழ, “என் கண்ணைப் பாருங்க” என்றாள் குரலில் அழுத்தத்தைக் கூட்டி.
அவ்வழுத்தத்தில் தன் முன்னே நின்றிருந்தவள் உயரத்திற்கு சற்றே பார்வையைத் தாழ்த்தி அவள் விழிகள் காண, கண்டவன் கண்கள் அப்படியே நிலைத்தது.
கவிதையென்றால் என்னவென்று கேட்பவனுக்கும், அக்கண்களின் குளுமை கவிபாடத் தோன்றியது. வெள்ளை விழிப்படலத்தில் தண்ணீரை ஊற்றி நடுவே திராட்சையைப் போட்டால் எப்படியிருக்கும். அப்படியிருந்தது அவள் கண்கள். அதுவும் கோபத்தில் வெள்ளை விழிப்படலம் சற்று சிவந்து தண்ணீரில் மிதப்பது போலிருக்க, அத்தண்ணீரில் விழுந்து தானும் தத்தளிப்பதைப் போல் பிரமை அவனுள்.
அவன் தன்னைப் பார்ப்பதையும் சிறு ரசனையும் இருப்பதைக் கண்டவள் மனம் ஆசுவாசமாக, “இப்பவும் சொல்றேன் உங்க வீடு, எங்க வீடு, படிப்பு, வேலை யார் என்ன சொல்வாங்க.. எதுவும் வேண்டாம். இப்பவும் நான் உங்களோட வாழத் தயார். உங்களால என்னை முழமனசோட ஏத்துக்க முடியுமா?” என்றாள் அவன் கண்பார்த்து.
அத்தனை பேரும் அவன் பதிலுக்காய்க் காத்திருக்க, அவளின் இந்தப் பேச்சை எதிர்பார்த்திராத ராஜேஸ்வரிக்கு சூழ்நிலை தனக்கெதிராய்ப் போவதைக் கண்டு திக்கென்றிருந்தது. மகனின் முகமும் சற்று இளக்கத்தைக் காட்ட, இது சரியில்லையே என்பதாய் யோசித்த நொடி இறும ஆரம்பித்தார்.
அச்சத்தத்தில் அனைவரும் அவரைப் பார்த்து மறுபடியும் செந்தூரனின் பதிலுக்காகத் திரும்ப, அவனோ அவள் கண்களிலிருந்து வலுக்கட்டாயமாகத் திரும்பி தாயையே பார்த்திருந்தான்.
இத்திருமணத்திற்காக அவர் செய்த அத்தனையும் நினைவு வர உடல் இறுக ஆரம்பித்தது. அதிலும் யாருமறியாமல் அன்பழகியைக் காண்பித்து, ‘எப்படி?’ என மிதப்பாய் ஒரு பார்வை பார்த்து ஏளனச்சிரிப்பை உதிர்க்க,
அச்சிரிப்பு நிதர்சனத்தை எடுத்துரைக்க எதையும் யோசியாது, “இல்லை.. முடியாது. என்னால முழமனசா உங்களோட வாழ முடியாது” என்றான் அவள் கண்பார்ப்பதைத் தவிர்த்து.
“அண்ணா அவசரப்படாதீங்க. அண்ணி ரொம்ப நல்லவங்க” என்ற தங்கையின் கெஞ்சலை அவன் காது ஏற்கவில்லை.
கணவனின் உதாசீனம் அவளின் அகம் தாக்க, கலங்கப்போன கண்களைக் கட்டுப்படுத்தி, “இதுதான் உங்க முடிவுன்னா...” வெளிவரத் தவித்த வார்த்தைகளைக் கடினப்பட்டு கொணர்ந்து, “எ..எனக்கு எந்த ஆட்..சேபனையும் இல்லை. நா..நானா உங்களுக்கு டைவர்ஸ் கொடுக்கமாட்டேன். நீங்க வேணும்னு வந்து நின்னா மறுக்கவும் மாட்டேன்” என்றவள் குரலிலிருந்த வித்தியாசத்தில் அவள் கண்களைப் பார்க்க, அவளோ தாயைக் கண்டு, “அம்மா போகலாம்” என்றாள்.
“பொம்மு” என்றவர் கண்கள் கண்ணீரைச் சிந்த, அவர் கண்துடைத்து, “டாக்டர் அன்புவோட அம்மா இப்படியா கண்ணீர் வடிக்குறது? இது ஒரு விபத்தும்மா. அதிலிருந்து உங்க பொண்ணு மீண்டு வந்திருக்கா நினைச்சிக்கோங்க” என்றாள்.
மீண்டு வந்ததாகச் சொல்லும் தன் பெண் மீண்டுவிடுவாளா என்றிருந்தது அந்தத் தாய்க்கு. சற்று முன் அவனிடம் எதுவும் வேண்டாம்.. உன்னோடு வாழத்தயார் என்றவளாச்சே!
“நாம அவங்க மேல கேஸ் போடலாம்டா” என்று மகளின் தோளணைத்து கண்கலங்கக் கேட்டார் சதாசிவம்.
“வேணாம்பா. மன்னிச்சிரலாம்” என்ற மகளின் குரலில் தானும் கலங்கி, “போகலாம்டா பொம்மு” என்று மற்றவர்களுக்கும் ஜாடை காண்பித்து நகர,
“அண்ணி நானும் உங்களோடவே வர்றேன். எனக்கு இவங்களோட இருக்கப் பிடிக்கலை” என்ற வார்த்தையில் அன்பழகி பதற, செந்தூரனோ தங்கையின் வார்த்தையில் அடிபட்டு ஏனென்று புரியாதிருக்க, அதியனோ அவளை வெறுப்புடன் முறைத்திருந்தான்.
ஏதோ ஒரு குருட்டு நம்பிக்கையில் மாமியாரிடம் பேசிவிட்டு வந்துவிட்டாலும், மனதெல்லாம் பாரமாக அழுத்த மற்றவர்கள் கேள்விக்குப் பதிலளிக்காமலே அமர்ந்திருந்தாள். ஜாதக விஷத்தைத் தகப்பனிடம் சொல்ல முடியவில்லை. ஏற்கனவே தங்களை முட்டாளாக்கிவிட்டார்கள் என்ற கொதிப்பில் இருப்பவருக்கு இதுவும் சேர்ந்தால் உடம்பிற்கு எதுவும் ஆகிவிடக்கூடாதே என்ற பயம்.
“சதா நான் கிளம்புறேன். ஈவ்னிங் மருமகளுக்கு வளைகாப்புன்னு தெரியும்தானே? இப்ப நிலைக்கு உனக்கு ஆதரவா இருக்க முடியலை. பொண்ணோட வாழ்க்கைன்றதால உணர்ச்சிவசப்படாம பார்த்துப் பண்ணு. அன்பு எனக்கும் பொண்ணு மாதிரிதான். எந்த உதவினாலும் யோசிக்காமல் கேளு” என்றார் நேசன்.
“சரி நேசா. நீ பார்த்துப் போ. என்னோட வாழ்த்தை பையன் மருமகள்கிட்ட சொல்லிரு” என்றதும் நேசன் வெளியே செல்லப்போக, “சார் ஏசி ரிப்பேர்னு சொன்னாங்க. மணமகள் ரூமா, மணமகன் ரூமா தெரியலை?” என்று வாசலை மறித்தபடி ஒருவன் வந்து கேட்க, “இங்கே கிடையாது” என்று ராகினி பதிலளித்ததும் அவன் சென்றுவிட்டான்.
ஏதோ யோசனையில் வாசலைத் தாண்டி வெளியே சென்ற நேசன் மனதில் பதில் கிடைக்க வேகமாக உள்ளே வந்தவர், “சதா உன்கிட்ட ஒண்ணு சொல்லணும். கொஞ்சம் தனியா வர்றியா?” என்றார்.
“என் வீடு சம்பந்தப்பட்டதுன்னா இங்கேயே பேசுடா. வீட்டுக்குத் தெரியாமல்னு எந்த ரகசியமும் கிடையாது. கேஸ் சம்பந்தப்பட்டதுன்னா நாளைக்குப் பார்த்துக்கலாம்” என்றார் சதாசிவம்.
“சதா! அ..து வந்து இந்த மாப்பிள்ளை டாக்டர்னு சொன்னல்ல? இவன் டாக்டர் இல்லைடா” என்றார் தயக்கமாக.
“என்னது?” என்று அனைவரும் அதிர்ந்து நிற்க,
“உண்மைதான். ஏசி, ப்ரிட்ஜ் மாதிரி ஹோம் ஐட்டம்ஸ் ரிப்பேரானதை ரொம்ப கம்மி ரேட்டுக்கு வாங்கி, அதுக்கு பார்ட்ஸ்லாம் மாத்திப்போட்டு புதுசா ரெடி பண்ணி, செகண்ட் சேல் பண்ற மெக்கானிக்.”
“நேசா!”
“பொய்யில்லைடா. எனக்கு நல்லா ஞாபகமிருக்கு. என் தங்கச்சி வீட்டுல ரிப்பேரான ஏசியை சேல் பண்றதுக்கு, இந்தப் பையன்கிட்ட கொடுத்தப்ப நான் அங்கேதான் இருந்தேன். ஒருமுறை பார்த்ததால எனக்கு நினைவில் இல்லை. காலையிலிருந்து எங்கேயோ பார்த்த மாதிரியிருக்கே யோசிச்சேன்டா. இப்ப வந்த பையன் ஏசி ரிப்பேர்னு சொன்னதும்தான் ஞாபகம் வருது” என்றார்.
“மொத்தமா நாங்க ஏமாந்துட்டோமாடா. அவங்க சொன்ன ஹாஸ்பிடல்ல நான் விசாரிச்சேனேடா. அதுவும் அவங்க ஏற்பாடா” என கலங்கி அங்கிருந்த நாற்காலியில் தளர்ந்து அமர்ந்தவரை மனைவி மக்கள் சூழ்ந்து ஆறுதலாக நின்றார்கள்.
“அப்பா நீங்க அமைதியாயிருங்க. டென்சன்ல உங்களுக்கு எதுவும் ஆகிரக்கூடாது. எங்களுக்கு நீங்க முக்கியம்பா” என்ற பிள்ளைகளிடம், “ஏமாந்துட்டோம்டா. என் பொண்ணு வாழ்க்கையை இப்படியாக விட்டுட்டேனே” என்றவரின் புலம்பல்கள் தொடர,
“அப்பா ப்ளீஸ். என்னை வச்சி நீங்க கவலைப்படாதீங்க. நீங்க அமைச்சிக் கொடுத்த வாழ்க்கை நல்லாதான் இருக்கும். நேர்லயே பேசித் தெரிஞ்சிக்கலாம்பா” என்றவளுக்கு மாமியாரின் வார்த்தையிலேயே உண்மை புரிந்தது.
“ஆமாங்க. பொம்மு சொல்ற மாதிரி பையன்கிட்டயே பேசிப்பார்க்கலாம்” என்ற ராகினிக்கும் கோபங்கள் இருக்கிறதுதான். இப்போதைக்கு மகளுக்காகத் துடிக்கும் கணவருக்கு உடல் ரீதியாக எதுவும் ஆகிவிடக்கூடாதென்ற பயமே அவரை நிதானப்படுத்தியது.
அடுத்த சில நிமிடங்களில் செந்தூரன் முன் நின்றார்கள்.
சுற்றிலும் அவனது உறவினர்கள் நிற்க, “நீங்க டாக்டர்னு சொல்லிதான் சம்பந்தம் பேசினாங்க. ஆனா, இவர் என் நம்பிக்கைக்குரிய நண்பர். இவர் நீங்க செகண்ட் ஹேண்ட் சேல்ஸ்மேன்னு சொல்றார். நீங்க என்ன வேலை பார்க்குறீங்க?” என மரியாதையாகவே கேட்டார் சதாசிவம்.
“உங்க நண்பர் சொன்னது சரிதான். நான் அதைத்தான் செய்யுறேன்.” அவனும் மறுக்காது ஒத்துக்கொண்டான்.
“ஏய்! அப்புறம் ஏன்டா பொய் சொன்னீங்க?” என்று அவனை அடிக்கக் கிளம்பிய தம்பியின் கையைப் பிடித்து அன்பழகி நிறுத்த, “விடுக்கா. எவ்வளவு ஈஸியா ஏமாத்திட்டு சின்னதா கூட குற்றவுணர்ச்சியில்லாமல் நிற்கிறான்” என்று எகிற,
“அதி! அப்பாவுக்காக அமைதியா இருடா. நடந்து முடிஞ்சதை இல்லைன்னு ஆக்க முடியாது. நிதானமா பேசிக்கலாம்” என்று தம்பியைக் கட்டுப்படுத்த,
“என்ன நிதானமா பேசணும் அன்புமா? ஒரு குடும்பமே நம்மளை ஏமாத்தியிருக்கு. சும்மாயிருக்கச் சொல்றியா?” அகிலனும் முழுக்கோபத்தில் நின்றான்.
“யார் உங்களை ஏமாத்திட்டதா குதிக்குறீங்க? யாரும் யாரையும் ஏமாத்தலை. எங்க பையனுக்கு என்ன குறை?” என்றபடி வந்த ராஜலட்சுமியை முறைத்த ராகினி, “நீங்க செய்ததுக்குப் பெயர் என்னங்க? நம்பவைத்து ஏமாத்தியிருக்கீங்க” என்றார்.
‘இதேதடா புதுவிதமான நாடகமாயிருக்கு. இவங்க ஏன் இப்படிப் பேசுறாங்க? சாமியம்மா பார்த்த பொண்ணு வீட்டுக்கு என்னைத் தெரியாதாமா?’ என்றுதான் தோன்றியது செந்தூரனுக்கு. நடப்பவை தாயின் மூலம் நடக்கும் நாடகம் என்றே நம்பினான். காரணம் சற்று நேரத்திற்கு முன் நடந்ததே!
“செந்தூ கண்ணா” என்றழைத்தவரை எரிச்சலுடன் பார்த்தவன், “கண்ணான்னு சொல்லணும்னா, பிள்ளைங்க மேல நிறைய பாசம் இருக்கணும். நடிப்புக்காகக் கூட என்னை அப்படிக் கூப்பிடாதீங்க. வந்த விஷயத்தைச் சொல்லிட்டுக் கிளம்புங்க” என்றான் அவர் முகத்தைக்கூட பார்க்க விரும்பாது.
“சரிவிடு. என் பாசமும் ஒருநாள் புரியும். இந்தப் பொண்ணு வீட்டுக்காரங்களுக்கு நம்ம வீட்டைப்பற்றிய உண்மையைச் சொல்லிதான் பேசினேன். இப்ப வந்து பிரச்சனை பண்ணுவாங்க போல. அந்தப் பொண்ணுக்கு உன்னைப் பிடிக்கலையாம். வீட்டுல உள்ளவங்க கட்டாயப்படுத்தலுக்காக சம்மதிச்சிருக்கா. பிடிக்காத உன்னோட வாழ முடியாதுன்னு சண்டை போடுறா போல...”
“நீங்க சொல்றதாலயே மனசு நம்பமாட்டேன்னுதே” என்றான் தாடையைத் தடவியபடி.
“நீ நம்பமாட்டேன்னு தெரியும். அவளைப் பிடிச்சதால மருமகளாக் கொண்டு வரணும்னு, உனக்கு இக்கட்டான சூழ்நிலையை உருவாக்கி கல்யாணத்துக்கு சம்மதிக்க வச்சேன். அப்பல்லாம் நல்லா பேசிட்டிருந்த பொண்ணு, நீ பழைய பொருள் விக்கிறவன்னு தெரிஞ்சதும் வேற மாதிரி நடந்துக்குறா. அவங்க வீட்டுல உள்ளவங்களை மிரட்டி உன்கிட்டயிருந்து பிரிய பேசிட்டிருக்கா. உனக்குமே அவள்மேல விருப்பமில்லை. எதுவாயிருந்தாலும் பேசிக்கோங்க’ என்று நகர்ந்துவிட்டார்.
இப்பொழுது நடப்பதை நினைக்கையில் அது உண்மையோ என்றிருந்தது.
“நாங்க ஏன் உங்களை எமாத்தணும்? சொல்லிதான் முடிச்சோம். இப்ப நீங்க வேணும்னே பிரச்சனை பண்ணுறீங்க” என்று ராஜலட்சுமி வாய் கூசாமல் பேச,
“ஏமாத்தினது மட்டுமில்லாமல் பழியை எங்ககிட்டேயே திருப்புறீங்களா? எங்க பொண்ணு வாழ்க்கை இது. கொஞ்சம்கூட மனசாட்சியில்லாம பேசுறீங்க?” நேஹா மாமியாருக்குத் துணையாய்ப் பேச,
அனைத்தும் காதில் விழுந்தாலும் அன்பழகியாகப்பட்டவள் கணவனான செந்தூரனை மட்டுமே பார்த்திருந்தாள். அவனின் அந்த அலட்சியத்தன்மை மனதிற்குள் வலியைக் கொடுத்தது. அவனுக்குப் பிடிக்காத தாயே பார்த்திருந்தாலும், மனைவி என்றான பிறகு அதற்குண்டான மரியாதையைக் கொடுக்கலாமே! அல்லது என்னவென்று பேசிப் பார்க்கவாவது செய்யலாமே! எனக்கென்ன என நின்றிருந்த அவனின் அலட்சியப்போக்கு அவனின் பொறுப்பின்மையைக் காட்டியது.
அவன் மீது கோபம் எழுந்தாலும் ஒரு முடிவிற்கு வந்தவளாய் அவனெதிரே சென்று நிற்க, தன்னைக் கண்டதும் நகரப் போனவனை “ஒரு நிமிஷம்” என்று நிறுத்த, அன்பழகி செந்தூரனிடம் செல்வதைக் கவனித்ததும் தங்கள் பிரச்சனையை ஒதுக்கிய அவள் வீட்டினர் அவளுடன் வந்து நின்றார்கள்.
அவன் முகம் பார்த்து, “உங்களை இப்பதான் நேருக்கு நேர் பார்க்கிறேன். என்னைப்பற்றி உங்களுக்கு என்ன சொல்லப்பட்டதோ தெரியாது. அதே மாதிரி உங்களைப்பற்றியும் எனக்கு எதுவும் தெரியாது...”
‘இதை நான் நம்பணுமாக்கும்’ என்ற பார்வையை மனைவியிடம் வீச,
“உங்க இந்த அலட்சியமே என்மேலான உங்க எண்ணத்தைச் சொல்லுது. அதுக்கான காரணமும் எனக்குத் தெரியும்” என்று மாமியாராகிவிட்ட சாமியம்மாவை எரிக்கும் பார்வை பார்த்து, கணவன்புறம் திரும்பி மூச்சை இழுத்துவிட்டு தன்னை நிலைப்படுத்தியவள், “எங்கம்மா, உங்கம்மா, படிப்பு, வேலை எல்லாத்தையும் விடுங்க. அதுக்கு முன்ன இப்படி அலட்சியமா பார்க்காம என் கண்ணைப் பார்த்து மட்டும் பேசுங்க” என்றாள்.
‘பார்றா!’ என்ற அவனின் மீண்டுமான அலட்சியத்தில் கோபம் எழ, “என் கண்ணைப் பாருங்க” என்றாள் குரலில் அழுத்தத்தைக் கூட்டி.
அவ்வழுத்தத்தில் தன் முன்னே நின்றிருந்தவள் உயரத்திற்கு சற்றே பார்வையைத் தாழ்த்தி அவள் விழிகள் காண, கண்டவன் கண்கள் அப்படியே நிலைத்தது.
கவிதையென்றால் என்னவென்று கேட்பவனுக்கும், அக்கண்களின் குளுமை கவிபாடத் தோன்றியது. வெள்ளை விழிப்படலத்தில் தண்ணீரை ஊற்றி நடுவே திராட்சையைப் போட்டால் எப்படியிருக்கும். அப்படியிருந்தது அவள் கண்கள். அதுவும் கோபத்தில் வெள்ளை விழிப்படலம் சற்று சிவந்து தண்ணீரில் மிதப்பது போலிருக்க, அத்தண்ணீரில் விழுந்து தானும் தத்தளிப்பதைப் போல் பிரமை அவனுள்.
அவன் தன்னைப் பார்ப்பதையும் சிறு ரசனையும் இருப்பதைக் கண்டவள் மனம் ஆசுவாசமாக, “இப்பவும் சொல்றேன் உங்க வீடு, எங்க வீடு, படிப்பு, வேலை யார் என்ன சொல்வாங்க.. எதுவும் வேண்டாம். இப்பவும் நான் உங்களோட வாழத் தயார். உங்களால என்னை முழமனசோட ஏத்துக்க முடியுமா?” என்றாள் அவன் கண்பார்த்து.
அத்தனை பேரும் அவன் பதிலுக்காய்க் காத்திருக்க, அவளின் இந்தப் பேச்சை எதிர்பார்த்திராத ராஜேஸ்வரிக்கு சூழ்நிலை தனக்கெதிராய்ப் போவதைக் கண்டு திக்கென்றிருந்தது. மகனின் முகமும் சற்று இளக்கத்தைக் காட்ட, இது சரியில்லையே என்பதாய் யோசித்த நொடி இறும ஆரம்பித்தார்.
அச்சத்தத்தில் அனைவரும் அவரைப் பார்த்து மறுபடியும் செந்தூரனின் பதிலுக்காகத் திரும்ப, அவனோ அவள் கண்களிலிருந்து வலுக்கட்டாயமாகத் திரும்பி தாயையே பார்த்திருந்தான்.
இத்திருமணத்திற்காக அவர் செய்த அத்தனையும் நினைவு வர உடல் இறுக ஆரம்பித்தது. அதிலும் யாருமறியாமல் அன்பழகியைக் காண்பித்து, ‘எப்படி?’ என மிதப்பாய் ஒரு பார்வை பார்த்து ஏளனச்சிரிப்பை உதிர்க்க,
அச்சிரிப்பு நிதர்சனத்தை எடுத்துரைக்க எதையும் யோசியாது, “இல்லை.. முடியாது. என்னால முழமனசா உங்களோட வாழ முடியாது” என்றான் அவள் கண்பார்ப்பதைத் தவிர்த்து.
“அண்ணா அவசரப்படாதீங்க. அண்ணி ரொம்ப நல்லவங்க” என்ற தங்கையின் கெஞ்சலை அவன் காது ஏற்கவில்லை.
கணவனின் உதாசீனம் அவளின் அகம் தாக்க, கலங்கப்போன கண்களைக் கட்டுப்படுத்தி, “இதுதான் உங்க முடிவுன்னா...” வெளிவரத் தவித்த வார்த்தைகளைக் கடினப்பட்டு கொணர்ந்து, “எ..எனக்கு எந்த ஆட்..சேபனையும் இல்லை. நா..நானா உங்களுக்கு டைவர்ஸ் கொடுக்கமாட்டேன். நீங்க வேணும்னு வந்து நின்னா மறுக்கவும் மாட்டேன்” என்றவள் குரலிலிருந்த வித்தியாசத்தில் அவள் கண்களைப் பார்க்க, அவளோ தாயைக் கண்டு, “அம்மா போகலாம்” என்றாள்.
“பொம்மு” என்றவர் கண்கள் கண்ணீரைச் சிந்த, அவர் கண்துடைத்து, “டாக்டர் அன்புவோட அம்மா இப்படியா கண்ணீர் வடிக்குறது? இது ஒரு விபத்தும்மா. அதிலிருந்து உங்க பொண்ணு மீண்டு வந்திருக்கா நினைச்சிக்கோங்க” என்றாள்.
மீண்டு வந்ததாகச் சொல்லும் தன் பெண் மீண்டுவிடுவாளா என்றிருந்தது அந்தத் தாய்க்கு. சற்று முன் அவனிடம் எதுவும் வேண்டாம்.. உன்னோடு வாழத்தயார் என்றவளாச்சே!
“நாம அவங்க மேல கேஸ் போடலாம்டா” என்று மகளின் தோளணைத்து கண்கலங்கக் கேட்டார் சதாசிவம்.
“வேணாம்பா. மன்னிச்சிரலாம்” என்ற மகளின் குரலில் தானும் கலங்கி, “போகலாம்டா பொம்மு” என்று மற்றவர்களுக்கும் ஜாடை காண்பித்து நகர,
“அண்ணி நானும் உங்களோடவே வர்றேன். எனக்கு இவங்களோட இருக்கப் பிடிக்கலை” என்ற வார்த்தையில் அன்பழகி பதற, செந்தூரனோ தங்கையின் வார்த்தையில் அடிபட்டு ஏனென்று புரியாதிருக்க, அதியனோ அவளை வெறுப்புடன் முறைத்திருந்தான்.
Last edited by a moderator:
