அத்தியாயம் - 3

[Sorna Sandhanakumar]

3



மறுநாள் காலை வந்த செய்தியில் குடும்பமே அதிர்ந்ததென்றால், வசீகரனுக்குள் யோசனைகள் மட்டுமே!

“ஏன் இப்படிச் செய்தாங்கன்னு எதாவது தெரியுமாங்க?” கணவனைக் கேட்டார் ஆனந்தி.

“சொல்லலையே! காரணம் சொல்லாமலே கல்யாணம் நடக்காதுன்னு வச்சிட்டாங்க. வர்ற கோபத்துக்கு... என்ன நினைச்சிட்டிருக்காங்க? தெரிஞ்சவங்க, அதிலும் சொந்தக்காரங்கன்னு பொண்ணு எடுக்க நினைச்சா, என்கிட்டயே ஆட்டம் காட்டுறாங்களா?” என்று பல்லைக்கடித்து கத்திக் கொண்டிருந்தார் குலசேகரன்.

அவரின் சத்தம் கேட்டு, “என்னாச்சிப்பா?” என்று பையன்கள் வர, பையன் தூங்கிக் கொண்டிருந்ததால் வேடிக்கை பார்க்க ஐஸ்வர்யாவும் வந்திருந்தாள்.

பெண் வீட்டார் திருமணத்தை நிறுத்திய விஷயத்தைச் சொன்னவர், அவர்களைப் பலவாறு திட்ட ஆரம்பித்தார்.

ஐஸ்வர்யா சுவாரசியமாகி புன்னகையுடன் கவனிக்க ஆரம்பிக்க, அவளின் எண்ணம் புரிந்தாற்போல், ‘ம்கூம்’ என பார்வையில் மனைவியை அமைதிப்படுத்தினான் சுவீகரன்.

“அப்பா! அவங்களுக்குப் பிடிக்கலைன்னா விடுங்க. இப்ப திட்டி என்னாகப்போகுது?” என்றான் வசீகரன்.

“திட்டி என்னாகப்போகுதா? டேய்! அடுத்த வாரம் கல்யாணத்தை வச்சிட்டு, இப்ப கல்யாணத்தை நிறுத்துறது எந்த விதத்தில் நியாயம்? காரணம் சொல்லாமல் நிப்பாட்டுவாங்களா. அவங்களை...”

‘நியாயம் பேசுற ஆளைப்பாரு’ என மனதிற்குள் முனகினாள் ஐஸ்வர்யா.

“அவங்க நிப்பாட்டுறது இருக்கட்டும்ப்பா. எனக்கு ஒரு விஷயம் சொல்லுங்க? ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னாடி என்ன நடந்தது? ஆக்சிடெண்ட்ல மூணு வருஷம் கோமாவுல இருந்ததா சொன்னீங்க. அது உண்மையா?” கடந்த சில நாள்களாக தனக்குள் எழும் கேள்வியைக் கேட்டான் வசீகரன்.

“என்னடா இப்படிக் கேட்கிற? டாக்டர் கொடுத்த ரிப்போர்டை நீ பார்த்ததான? கோமாவுல இல்லன்னா எங்க போயிருந்தியாம்? யாரோ எதோ சொல்லி உன்னைக் குழப்பிவிடுறாங்க” என்றார் குலசேகரன்.

“குழப்பம்தான்ப்பா. ஏன்னு தெரியாமல் கொஞ்ச நாளா ரொம்பவே குழப்பமாயிருக்கு” என்றான் தன்னையறியாமல்.

“குழம்ப வேண்டிய எந்த அவசியமும் இல்லை வசீ. முதல்ல அந்தப் பொண்ணு வீட்டுல பேசிட்டு வரலாம் வா.”

“போய் என்ன பேசணும்ப்பா? ஒண்ணும் தேவையில்லை. இதை இதோட விட்டுட்டு அவங்கவங்க வேலையைப் பாருங்க” என்றான் முடிவாக.

“காரணமாவது கேட்டுப்பார்க்கலாமே வசீ?” என்றான் சுவீகரன்.

“காரணம் எதுவாயிருந்தாலும், வேண்டாம்னு சொன்ன பிறகு அங்க போய் நிற்கிறது அசிங்கம் கரன்.”

“டேய்! அவங்க நம்மளை ஏமாத்தியிருக்காங்கடா?” கோபத்தில் கத்தினார் குலசேகரன்.

‘ஒரு பொண்ணோட வாழ்க்கை இது. ஒருத்தி ஏமாந்ததே போதும். இன்னொருத்தியையும் ஏமாத்திராதீங்க.’ அவளின் குரல் காதினுள் ஒலிக்க, “நாம யாரையாவது ஏமாத்தியிருக்கோமாப்பா?” என்றான் பட்டென்று.

அத்தனை பேர் முகமும் பேயறைந்தாற்போலாக, அனைத்தையும் மீறிய வியப்பு ஐஸ்வர்யாவிடத்தில்.

“சொல்லுங்கப்பா? நாம யாரையாவது ஏமாத்தியிருக்கோமா? என்ன அப்படியே நிற்குறீங்க? அம்மா நீங்க சொல்லுங்க?” என்று அவர்களின் நிலையைக் கலைத்தான்.

“என்னடா என்னென்னவோ பேசுற? நாம யாரை ஏமாத்தணும்? நமக்கு என்ன தேவை இருக்கு?”

“ம்.. ஆமாம்ல” என ஒத்துக்கொண்டதில் குலசேகரன், ஆனந்தி இருவரும் ஆசுவாசமாக, அண்ணியவளுக்கோ, ‘அதான எங்க இவங்கள்லயிருந்து மாறியிருப்பானோ நினைச்சேன். ஒரே குட்டையில் ஊறின மட்டைதான இவனும்.’ மனதினுள் அவனைத் திட்டிக்கொண்டிருந்தாள்.

“ஆனா, அம்மா.. எனக்குத் தெரியாத ஏதோ ஒண்ணு என் லைஃப்ல இருக்குன்னு மனசு சொல்லுது” என்றான் மறுபடியும்.

திரும்பவும் ஐஸ்வர்யா அவனை ஆர்வமாகப் பார்க்க, “நீ எதையோ அரைகுறையா தெரிஞ்சுக்கிட்டு வந்து எங்களைக் கேள்வி கேட்கிற” என்றார் ஆனந்தி.

‘நீங்க சொல்ற மாதிரி அரைகுறையா இல்லாம முழுசா தெரியணும்னுதான் முயற்சி பண்றேன்ம்மா’ என மனதினுள் நினைத்தான்.

மகனின் குழப்ப முகம் மாறாதிருக்கவும், “கோமாவுல இருந்த உன்னை எப்படிடா ஏமாத்துறது? ஏமாத்த எதாவது காரணம் இருக்கா என்ன? சொத்து உன் பெயர்ல இருந்து அதை நயவஞ்சகமா எங்க பெயர்ல மாத்திக்க இதொண்ணும் சீரியலோ, சினிமாவோ இல்லைடா. நீ எங்க இரத்தம். அதுவும் அந்த நிலையில் உன்னை ஏமாத்தி எதை சாதிக்கப் போறோம் சொல்லு?” என்று ஆனந்தி கனிவாய்ப் பேச...

‘சரிதானே’ என்றுதான் தோன்றியது வசீகரனுக்கு. ‘இதோ அப்பாவின் தொழிலை நானும் அண்ணனும்தான் பார்த்துக்குறோம். சொத்து இன்னும் பிரிக்கப்படவில்லை. இந்த சூழ்நிலையில் என்னை என்னன்னு ஏமாத்துவாங்க. அந்தப் பொண்ணு வேற ஏதோதோ சொல்லி...’ தலை வலிப்பதுபோல் தோன்ற, “அம்மா தலைவலிக்குது. கொஞ்சம் டீ கொடுங்க. பத்து நிமிஷம் ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வர்றேன்” என்றான்.

“தலைவலியா? என்னடா கண்ணா? எப்பயிருந்து?” என்றதில் ‘கண்ணா’ என்ற வார்த்தை அவளின் குட்டிக்கண்ணாவை நினைவுபடுத்த, அன்பாய் பட்டும்படாமலும் அவளிட்ட நெற்றி முத்தத்தின் நினைவு வர, சட்டென்று விரல்கள் நெற்றியைத் தடவியது. ஏனோ அவளிடமும் எந்தத் தப்பும் இருப்பதாகத் தோன்றவில்லை. அவளின் கண்களில் தெரிகிறது அவளின் நேர்மை. இப்பொழுதும் அவளுக்கும் தனக்கும் இடையில் ஏதோ இருப்பதாகத் தோன்றுகிறது.

ஒருவேளை வீட்டிலுள்ளவர்கள் பேச்சை வேறு திசையில் கொண்டு போகிறார்களோ என்று நினைத்த நிமிடம் அதனை அழித்திருந்தான். ‘அவளிடமும் பொய்யில்லை. தன் குடும்பத்தினரிடமும் பொய்யில்லை. பின் ஏன் அப்படிச் சொன்னாள்? என் குடும்பத்தினரையும் என்னையும் தெரிந்து வைத்திருக்கிறாளே எப்படி?’ மனம் முழுவதும் அவளிடமேயிருக்க திருமணம் நின்றது பெரிதாகத் தெரியவில்லை வசீகரனுக்கு.

வசீகரன் மனதை வசீகரித்துவிட்டாளோ!

“ரொம்ப வலிக்குதாப்பா? நீ போய்ப்படு. அம்மா டீ எடுத்துட்டு வர்றேன்” என்ற தாயின் கரிசனையில் தலையசைத்துத் தன் அறைக்குச் சென்று கட்டிலில் படுத்து, மின்விசிறியின் சுழற்சியை வெறித்திருந்தான். ‘வீட்டில் கேட்ட கேள்விகளுக்குப் பதில் கிடைத்திருக்கிறது. ஆனால், மனதின் அலைப்புறுதல் நின்றபாடில்லையே ஏன்?’ என்ற மனதிடம், ‘எதையும் யோசிக்காதிருப்பதே நலம்’ என்றது மூளை.

மூளை சொன்னதை ஏற்றுக் கண்மூடிக்கொள்ள, ‘ஹேய் குட்டிக்கண்ணா!’ என்ற குரலும் முகமும் விடாது இம்சை செய்ய சட்டென்று கண்திறந்தறவன், அதற்கு மேல் படுத்திருக்க முடியாதென்பதை உணர்ந்து எழுந்தவன் வேகமாக வெளியே வர ஐஸ்வர்யாவின், “மொத்தக் குடும்பமும் நல்லா சமாளிக்கிறீங்க” என்ற குரலில் அப்படியே நின்றான்.

“ஏமாத்தவே தேவையில்லையா? வார்ரே வா! உங்கப்பா, அம்மாவுக்கு ஆஸ்கார்லாம் பத்தாது. அதையும் தாண்டி பெருசா எதாவது கொடுக்கணும்ங்க. என்னமா நடிக்கிறாங்க.” என்றாள் வாயில் கைவைத்து.

“ஏய்! வசீ கேட்டுரப் போறான்மா. கொஞ்சம் அமைதியா இரேன்” என்றான் கெஞ்சலாய்.

“அவர் தலைவலின்னு படுக்கப்போயிட்டார். இல்லைன்னாதான் என்ன கேட்கட்டுமே. அப்படியாவது இங்க இருக்கிறவங்க சாக்கடை மனதை சுத்தம் செய்தால் நல்லது.”

“ஐஸ் ப்ளீஸ்...”

“எத்தனை நாள் என்னை அமைதிப்படுத்த முடியும்? உண்மையை மூடி மூடி வச்சாலும் என்னைக்காவது வெடிச்சி வெளில வரத்தான் செய்யும். இன்னொரு பொண்ணோட பாவத்தையும் கொட்டிக்காதீங்க” என்றாள் காட்டமாகவே.

“அதான் கல்யாணம் நின்னுருச்சேமா.”

“நடந்திருந்தா? அட இது நின்னா உங்கப்பா அப்படியே விட்டுரப்போறாரா? அந்தாள்...” கோபத்தில் வார்த்தைகள் அளவில்லாமல் போகவும், “ஐஸ் போதும்” என அதட்டி அறைக்குள் இழுத்துச் சென்றான்.

‘இப்ப அண்ணி சொல்ல வர்றது என்ன? என்னால ஒரு தப்பு நடந்திருக்கா? அதுவும் பெண் சம்பந்தப்பட்டதா? எந்தப் பெண்ணும் இதுவரை என் வாழ்க்கையில் வந்ததில்லையே. அப்படியிருக்கையில் ஏன் எல்லாரும் பெண்ணோட வாழ்க்கை.. பெண்ணோட வாழ்க்கைன்னு என்னை சம்பந்தப்படுத்தியே பேசுறாங்க?’

‘ஆண்டவா! என்னை எப்பவும் குழப்பத்துலயே வச்சிருக்கணும்னு முடிவு பண்ணி வச்சிருக்கியா? நான் அந்தளவு தப்பு செய்திருக்கேனா? எனக்குத் தெரிந்து எந்தத் தப்பும் செய்யலையே. தெரியாமல் செய்தா தப்புக்கணக்குல வராது.. அதுக்கு மன்னிப்பும் உண்டுன்னுதான சாஸ்திரம் சொல்லுது. கதைகள்ல வர்ற மாதிரி எனக்கு திடீர் டிடெக்டிவ் ஃப்ரண்ட் இருந்திருக்கலாம். இப்ப நதி மூலமும் தெரியாம, ரிஷி மூலமும் புரியாம இருக்கேன்’ என தனக்குள் மூழ்கியபடியிருக்க, அதற்குள் ஆனந்தி மகனுக்கு டீ கொடுக்கவும், யோசனைக்கு நடுவே வெகு நிதானமாய்க் குடித்துக் கொண்டிருந்தான் வசீகரன்.

“அந்தப் பொண்ணுகிட்டச் சொல்லிட்டியா பூரணி?”

“அவங்க வரலை போல சண்மு. கோவில் முழுக்கத் தேடிப்பார்த்து கொஞ்ச நேரம் காத்திருந்தும் பார்த்தேன். நேரம் போனதே தவிர அவங்க வரலை. அதான் கிளம்பி வந்துட்டேன்.”

“சரி விடு. அவங்க விதி தப்பானவங்ககிட்ட சிக்கணும்னு இருக்கு. இதுல நாம செய்யுறதுக்கு ஒண்ணுமில்லை.”

“விதியை மதியால் வெல்லலாம்னு சொல்றாங்களே சண்மு? என்றாள் கேள்வியாய்.

“அதெல்லாம் நம்மளோட மன திருப்திக்காக நாமளே ஏற்படுத்தினது. இப்ப ஆக்சிடெண்ட்ல செத்துப்போன ஒருத்தரை உயிர் பிழைக்க வைக்க முடியுமா? யார் யார் வாழ்க்கையில் என்னென்ன நடக்கணும்னு கடவுள் எழுதி வச்சிருக்காரோ அதன்படிதான் நடக்கும்.”

“அப்ப சாவின் விழிம்புக்குப் போய் பிழைத்து வர்றதுக்குப் பெயர் என்ன?”

“அதுதான் விதிப்பயன். இன்னொண்ணு தெரியுமா? சாவின் எல்லையைத் தொட்டு வந்த ஒருத்தனை அந்த சாவு சீக்கிரத்தில் நெருங்காதாம். அவன் மூலமா ஏதோ நல்லது நடக்கக்கூட கடவுள் காப்பாத்தியிருப்பார்னு பெரியவங்க சொல்வாங்க.”

“பார்ரா! பயபுள்ள தத்துவமா கொட்டுது. விதியோ மதியோ சண்மு. நான் முடிந்தவரை முயற்சிப்பேன்” என்றவளுக்கு வேலை விட்டுத் திரும்பி வீடு செல்லும் பொழுது அப்பெண் அஞ்சுகாவிடமும், அவள் அப்பாவிடமும் பேசும் வாய்ப்பு கிடைக்க தன் மனதிலுள்ள அனைத்தையும் கொட்டி, தன் தோழி வாழ்க்கை போல் இல்லாமல் நல்ல பையனாகப் பார்த்துத் திருமணம் செய்துகொள்ளச் சொல்லி அறிவுரை செய்தாள்.

முதலில் அவள் சொன்னதை நம்பவில்லை இருவரும். “நம்பினா நம்புங்க. இல்லைன்னா பின்னால் வருவதை அனுபவியுங்க” என்று பூரணி அவர்களை அலட்சியப்படுத்தி நடக்க, அஞ்சுகா அவளை நிறுத்தி அவள் சொல்ல வருவதை நிதானமாகக் கேட்டு, தங்கள் சார்பில் வந்த சந்தேகத்தையும் அவளிடமே தெரிந்துகொண்டாள்.

அதன்பின் அஞ்சுகாவின் அப்பா தங்கள் இரு குடும்பத்திற்கும் நெருக்கமான சிலரிடம் விசாரித்ததோடு, நண்பர்கள் மூலமும் விசாரிக்க, அடுத்த ஒன்றரை மணிநேரத்தில் பூரணி சொன்னது அனைத்தும் உண்மையென்று தெரிய, அவளுக்கு நன்றியுரைத்து மீதியைத் தாங்கள் பார்த்துக் கொள்வதாகச் சொல்லி அனுப்பினார்கள். எதற்கும் மறுமுறை விசாரணை ஒன்றை நடத்தி அதிலும் பூரணி சொன்னது ஊர்ஜிதமாக, காலையிலேயே திருமணத்தை நிறுத்திவிட்டதாக போன் செய்துவிட்டார்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“சண்மு!” சந்தோஷமாக தன் கைபிடித்துச் சுற்றும் தோழியை வித்தியாசமாகப் பார்க்க, “அந்தக் கல்யாணம் நின்னுருச்சி” என்றாள்.

“பூரணி! நிஜமாவா? நீ சொன்னது உண்மைன்னு எப்படி நம்பினாங்க?”

“எங்கடி.. கிட்டத்தட்ட ஒண்ணரை மணிநேரம் நிற்க வச்சிக் கேள்வி மேல் கேள்வியா கேட்டு, அவங்களுக்கு கன்பார்ம் ஆனதும்தான் விட்டாங்க. வீட்டுக்குப் போனா ஏன் லேட்டுன்னு அம்மா கேள்விக்கு மேல கேள்வி. ஷப்பான்னு ஆகிருச்சி. இப்ப வர்றப்பதான் அந்த அங்கிள் கல்யாணத்தை நிறுத்திட்டதா சொன்னாங்க. எது எப்படியோ ஒரு பொண்ணோட வாழ்க்கையை சேப்டி பண்ணிட்டேன்ற சந்தோஷம் மனசெல்லாம் இருக்கு” என்றாள்.

“நல்லதுதான் பூரணி. ஆனா, எனக்குத் தெரியாத உன் ஃப்ரண்ட் யார்?” என்றதில் சட்டென்று பூரணிக்குப் புரையேறியது. “ஏய் பார்த்துடி. இந்தா முதல்ல தண்ணியைக் குடி” என்று பாட்டிலை நீட்ட வாங்கி மடமடவென்று குடித்து ஆசுவாசமாக, சண்முகியோ திரும்பவும் அதே கேள்வியைக் கேட்டாள்.

“ப்ச்.. அவள் என் ஃப்ரண்ட் இல்லடி சிஸ்டர்.”

“என்னது சிஸ்டரா?”

“ம்.. பெரியப்பா பொண்ணு. கல்யாணம் முடிந்த பத்து நாளைக்குள்ள வீட்டுக்கே வந்துட்டா.”

“பத்து நாளைக்குள்ளயா? அப்படி என்ன பிரச்சனை?”

“பையனோட பிரச்சனையைச் சொல்லாம கல்யாணம் செய்து வச்சிட்டாங்க. அங்க இருந்தப்ப உள்ள மெண்டல் டார்ச்சரைத் தாங்க முடியாம இங்க வந்துட்டா. அப்புறம் தெரிந்தவங்க மூலமா பஞ்சாயத்து செய்து பிரிச்சியும் விட்டுட்டாங்க” என்றாள் சாதாரண நிகழ்வாக.

“அவங்களுக்கு வேற கல்யாணம் செய்து வைக்கலையா?”

“சம்மதிக்கமாட்டேன்றா. சரியோ தவறோ அவனைப் பிடிச்சிருக்கும்போல அந்த லூசுக்கு. வேற வாழ்க்கையே வேண்டாம்னு சொல்றா. அப்படியென்ன உலகத்துல இல்லாத பெரிய மன்மதன்னு கோபம்தான் வருது. அவனுக்கு வேறொருத்தியை முடிச்சா தப்பாகிருமாம். இவளாவது அவளோட குட்டிக்கண்ணாவுக்காக பத்து நாள் பல்லைக்கடிச்சிப் பொறுத்துக்கிட்டாளாம். இதுவே வேற ஒருத்தினா இரண்டு நாளே தாக்குப்பிடிக்க மாட்டாளாம். இது சரிவராது மறந்திருன்னு சொன்னாலும் கேட்கமாட்டேன்றா.”

“ஆளாளுக்கு அறிவுரை சொல்லி வேற மாப்பிள்ளை கூட கூட்டிட்டு வந்துட்டாங்க. மேடம்தான் ஃபுல் பார்ம்ல இருக்காங்களே. அவங்களோட குட்டிக்கண்ணா தாண்டி ஒரு ஸ்டெப் எடுத்துவைக்க மாட்டாங்களாம். அந்தளவு பார்த்ததும் காதலாம். ஏன் நேத்துகூட அவனைப் பார்த்து கொஞ்சிட்டு வந்தேன்னு என்கிட்டயே வெட்கமில்லாமல் சொல்றா” என்றாள் கோபமாக.

“ஓ.. காதல்னாலே பைத்தியக்காரத்தனங்கள் இருக்கத்தான் செய்யும். அதுக்காக பாஸ்டை நினைத்து ஃப்யூச்சரைக் கெடுத்துக்குவாங்களா? எப்படியும் அது கனவு மாதிரிதான பூரணி. எடுத்துச்சொல்லி புரியவை.”

“உன்கிட்டயே இவ்வளவு சொல்லும்போது அவள்கிட்ட சொல்லாம இருப்பேனா. காது ஜவ்வு கிழியுற வரை கத்தியாச்சி. எந்த பிரயோஜனமும் இல்லை.”

“ஓ.. அப்படி என்னதான் பிரச்சனையாம் அவருக்கு?”

“யாருக்குத் தெரியும். கேட்டதுக்குச் சொல்லமாட்டேன்னுட்டா. பெரியவங்களும் சொல்லமாட்டேன்றாங்க” என்றவளுக்கு ஏனோ அக்கதை தெரிந்திருந்தும் தோழியிடம் கூட சொல்ல விரும்பவில்லை. அப்பெண் அஞ்சுகாவிடம் சொன்னதற்கான காரணம் அவளின் எதிர்கால வாழ்க்கைக்காக மட்டுமே!

“ஹலோ மிஸ்!” என்ற குரலில் அஞ்சுகா திரும்ப அங்கு நின்றிருந்தான் வசீகரன்.

“வ..வசீகரன்” என்றாள் திணறலாக.

“வசீகரனேதான். எப்படி இருக்கீங்க?” அவளின் திணறலை புன்னகையுடன் பார்த்தபடி கேட்க,

“ந..நல்லாயிருக்கேன். நீ..ங்க எப்படித் தனியா? இங்க என்ன பண்றீங்க?” என்றாள் தான் நிற்கும் டிபார்ட்மெண்டல் ஸ்டோரைப் பார்த்தபடி.

“ஏன் தனியா வரக்கூடாதா?”

“ஆமாங்க. தனியா வராம யாரையாவது துணைக்குக் கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாமே” என்றவள் கண்கள் அவனைப் பரிதாபமாகப் பார்த்திருந்தது.

அவளின் பார்வைக்கு அர்த்தம் புரியாது நின்றாலும், ‘கோவிலில் அவள் கேட்ட கேள்வியும் இதுதானே என்றது மனம். அப்படியானால்? தன்னைப்பற்றி இப்பெண்ணிற்கும் ஏதோ தெரிந்திருக்கிறதா?’ மனதிலுள்ள கேள்விகளை ஒதுக்கி, “கல்யாணத்தை நிறுத்தினதுக்குக் காரணம் சொல்ல முடியுமா?” என்றான்.

“அது உங்களுக்குத் தெரிஞ்சிருக்குமே. ஓ.. சாரி உங்களுக்கு அதெல்லாம் புரியாதில்லையா. இந்த மாதிரி இருக்கிறப்ப வெளியில வரக்கூடாதுன்னு தெரியாதா? வீட்டு நம்பர் சொல்லுங்க? உங்க வீட்டுக்குச் சொல்லி கூட்டிட்டுப் போகச் சொல்றேன்” என்றாள் அக்கறையாய்.

“நீங்க சொல்றது புரியலைங்க? நான் எந்த மாதிரியிருக்கேன்? என் வீடு எனக்கேத் தெரியாமல் போகுமா என்ன? உங்களுக்கு எதுவும் பிரச்சனையில்லையே?”

“என்ன?” என்ற அவளின் முறைப்பில் சிரிப்பு வர, “இல்லைங்க மெண்டலி, பிசிக்கலி, ஆக்சுவலி நீங்க நல்லாயிருக்கீங்கதான?” என்றான் கேலியாய்.

“வசீகரன் அதைக் கேட்க வேண்டியது நான். நீங்க கிடையாது” என்று பல்லைக்கடித்தாள்.

“அப்ப ஏன் இந்த மாதிரி இருக்கிறப்ப வெளில வரக்கூடாது சொன்னீங்க? அவங்களும் இதே அர்த்தத்துலதான் கேட்டாங்க. தொலைந்து போன பச்சைக் குழந்தையை விசாரிச்சி வீட்டுல விடுற மாதிரி இருக்கு உங்களோட பேச்சு.” அவன் குரலில் கொஞ்சம் கண்டிப்பு கலந்திருந்தது.

“இப்ப என்ன பிரச்சனை உங்களுக்கு? குழந்தைங்க அடம் பண்ற மாதிரிதான் இருக்கு உங்க நடவடிக்கை.” அவனைக் ‘குழந்தைதான் நீ’ என சொல்லாமல் சொன்னாள்.

“ஏங்க கல்யாணத்தை நிறுத்த என்ன காரணம் கேட்டா சம்பந்தமே இல்லாம என்னென்னவோ பேசுறீங்க? நீங்க காரணமே சொல்ல வேண்டாம்ங்க. நான் கிளம்புறேன்” என்று நகரப்போக, “காரணம் தெரிஞ்சிக்குற பக்குவம் உங்களுக்கு இல்லை மிஸ்டர்.வசீகரன். வேணும்னா வீட்டுல பெரியவங்க... ப்ச்.. அவங்களைப்போய் பெரியவங்கன்னு எப்படிச் சொல்றது? அவங்க அப்படி நடந்துக்கலையே. ஹ்ம்.. உங்க அண்ணனை வரச்சொல்லுங்க சொல்றேன்” என்றாள்.

“மிஸ் நீங்க என்ன பேசிட்டிருக்கீங்க புரியுதா? சரியான குழப்பவாதியா இருக்கீங்க” என்றான் எரிச்சலில்.

“குழப்பவாதியா? தேவைதான். நாங்க புரிஞ்சிதான் சார் பேசுறோம். முதல்ல வீட்டுக்கு பத்திரமா போங்க.” அவன்மேல் கோபம் வந்தபோதும் அதைக் காட்டவில்லை.

வசீகரனோ, “ஹலோ!” என்று குரலை உயர்த்த, அஞ்சுகா சற்றுப் பதறி நகர, சுற்றியுள்ள அனைவரும் அவர்களைப் பார்த்தபடி நிற்பதைக் கண்டவன் தன்னை அடக்கி, “என்னைப் பார்த்தா பைத்தியம் மாதிரியிருக்கா?” குரலை இறக்கி சற்று அழுத்தமாகக் கேட்டான்.

“சேச்சே..” என்றவளுக்கு ஏதோ தோன்ற, “ஹேய்! உங்களுக்குக் குணமாகிருச்சா?” என்றாள் சத்தமாகவே.

அவள் குரலில் இருந்த ஆச்சர்யத்தை, ஆர்வத்தை வித்தியாசமாகப் பார்த்தபடி, “குணமானதாலதான் உங்க முன்ன நிற்கிறேன்” என்றான்.

“எப்ப குணமாச்சிது?”

“அது ஒரு வருஷம் போலாகுது.”

“ஒரு வருஷமாகுதுன்னா, அப்புறம் எப்படி என்னைப் பொண்ணு பார்க்க வந்தீங்க?” என்றவள் குரலில் என்ன இருந்தது என்பதை அவனால் உணர முடியவில்லை.

“ஏங்க அதுக்காக காலம் முழுக்க இப்படியேவா இருக்கச் சொல்றீங்க?” தான் கோமாவில் இருந்ததால்தான் திருமணத்திற்கு மறுத்திருக்கிறாள் என்றெண்ணி கடுப்பாகவே கேட்டான்.

“அதுக்காக! கட்டின பொண்டாட்டியை விட்டுட்டு என்னைப் பொண்ணு கேட்டு வருவீங்க.. நானும் ஆரத்தி எடுத்து வரவேற்கணுமா?” என்று கோபத்தில் உண்மையைப் போட்டு உடைத்தாள் அஞ்சுகா.

“என்னது கல்யாணமா? எனக்கா? யார் சொன்னது?” என்றவன் குரலில் ஒருவித அதிர்ச்சியுடனான தடுமாற்றம்.

“உங்க ஒய்ஃபோட சிஸ்டர் சொன்னாங்க” என்றவள் குரலில் அத்தனை ஏளனமிருந்தது.

அதை உணர்ந்தவனோ, “இங்க பாருங்க மிஸ். உங்ககிட்ட யாரோ தப்பா சொல்லியிருக்காங்க. எனக்கு இன்னும் கல்யாணம் ஆகலை” என்றான்.

“ஓ.. உங்களுக்குக் கல்யாணம் ஆகலைன்னு சொல்லி வச்சிருக்காங்களா? சாரே இரண்டு வருஷம் முன்ன பூரணியின் அக்காவோட உங்களுக்குக் கல்யாணமாகிருச்சி. உங்க வீட்டுல நடந்த கொடுமை தாங்க முடியாம பத்து நாள்லயே வீட்டைவிட்டுப் போயிட்டாங்க. போயிட்டாங்க சொல்றதைவிட உங்க வீட்டுல உள்ளவங்க விரட்டிட்டாங்க சொல்லலாம்.”

“நீங்க சொல்றதுல லாஜிக்கே இல்லை. கோமாவுல இருந்தவனால எப்படிங்க தாலிகட்டி ஒரு பொண்ணை ஏமாத்த முடியும்?” அவள் ஏதோ புரியாமல் பேசுவதாக எண்ணி சொன்னான்.

“கோமாவா? என்ன உளர்றீங்க? உங்களுக்கு நடந்த விபத்துல மெண்டலா பாதிக்கப்பட்டுருந்தீங்க. அதை வெளியில சொல்லாம, ஏன் சொந்தக்காரங்களுக்கேத் தெரியாம மறைச்சிட்டாங்க. அதனாலதான் பூரணி அக்காவை ஈஸியா ஏமாத்தி கல்யாணம் செய்து வச்சது. பூரணி சொன்னதும் கண்ணை மூடிட்டுக் கேட்டுக்கலை. நாங்களும் விசாரிச்சோம். விசாரணையில் நீங்க எப்பவுமே நார்மல்தான்னு சொன்னாங்க. ஏன் உங்க கல்யாணத்தப்ப வந்திருந்த சொந்தக்காரங்க கூட பையன் நல்லாதான இருந்தான்னு சொன்னாங்க. அப்பாதான் இன்னும் உள்ள இறங்கி யார் மூலமாவோ உங்க மெடிக்கல் ரிப்போர்ட்டைக் கண்டுபிடிச்சாங்க. நம்பலைனா அப்பாகிட்ட இருக்கிற ரிப்போர்ட் காப்பியை வாங்கிப் பாருங்க” என்றவள் குரலில் அத்தனை திடம்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

அவளின் திடத்தை உணர்ந்தவனோ, “என்னால நம்பவே முடியலை” என்றான் குரலில் சுரத்தேயில்லாமல்.

“நம்பித்தான் ஆகணும். உங்களை நம்பி வந்த பொண்ணை எப்படி மறப்பீங்க? குறையை உங்ககிட்ட வச்சிக்கிட்டு, அந்தப் பொண்ணு சரியில்லைன்னு விரட்டிவிட்டுட்டதா உறவு வட்டம் சொல்லுது. நான் அவங்ககிட்டப் பேசாததால எது உண்மைன்னு தெரியாது. ஆனா, இன்னொருத்திக்குச் சொந்தமானவன் எனக்கு வேண்டாம். அதனால்தான் கல்யாணத்தை நிறுத்தினேன்” என்றாள்.

“ஓ!” என்றவன் குரல் இன்னுமே இறங்கியது.

“வேறெதுவும் சந்தேகமிருக்கா?”

அவள் சொல்வது உண்மையா, பொய்யா என்று இன்னும் நம்பமுடியவில்லை. தன் திருமணம் உறவுகளுக்கெல்லாம் தெரிந்திருக்கிறது என்றால் பிரச்சனை பெரிதாகத் தோன்றியது. ‘தனக்குத் திருமணமாகிவிட்டதா?’ சிரிப்புதான் வந்தது. அஞ்சுகா தன் பதிலுக்குக் காத்திருப்பது புரிய, “சந்தேகம்லாம் இல்லைங்க. அந்தப் பொண்ணு யார்னு சொல்ல முடியுமா?” என்றவன் குரல் சற்றுத் தெளிந்திருந்தது.

“எதுக்கு? உங்க பங்குக்கு நீங்களும் நோகடிக்கவா?” பட்டென்று கேட்டுவிட்டாள் அஞ்சுகா. அவளுக்குத் தன்னையும் ஏமாற்றப் பார்த்தார்களே என்ற கோபம்.

“தெரியாத பெண்ணை நோகடிக்கிற அளவுக்கு கெட்டவன் இல்லைங்க. அதுவும் ஒய்ஃப்னு வரும்போது தாங்குவேனே தவிர தாக்கமாட்டேன்” என்று மனதார உணர்ந்தே சொன்னான்.

“உங்களை நம்பலாம்தானே?”

“மனசுல குழப்பம் இருக்கிறது உண்மைதான். அதுக்காக அப்படியே விட்டுரமாட்டேன். அவளைப் பற்றிய தகவல் தெரிந்தா என்னோட அழைச்சிக்க வசதியாயிருக்கும். இப்போதைக்கு உங்களால மட்டும்தான் ஹெல்ப் பண்ண முடியும்” என்றான் நிதானமாக.

“ரொம்ப நல்லது சார். அந்தப் பொண்ணுக்கு உங்க மேல ரொம்ப அன்புபோல. பஞ்சாயத்து வச்சி உறவே இல்லைன்னு முடிச்சிட்டாலும், வேற கல்யாணம் முடிக்கச் சொல்லிக் கேட்க நடந்த கல்யாணமே போதும்னு சொல்லிட்டாங்களாம். அந்த நிலையிலும் உங்களைப் பிடிச்சிருக்குதுன்னா, நீங்க ரொம்ப லக்கி சார். இந்த மாதிரிப் பொண்ணுங்க ரொம்ப ரேர். மிஸ் பண்ணிராதீங்க” என்று உபதேசித்தாள் அப்பெண்.

“கண்டிப்பா மிஸ் பண்ணமாட்டேன்” என்று உறுதி கூறி, “அவங்க பெயர் என்னன்னு நீங்க சொல்லலையே?” என்றான் புன்னகை முகத்துடன்.

“அவங்க பெயர் பரி-ன்னு சொன்னா. இருந்த டென்சன்ல முழுப்பெயர் கேட்டுக்கலை. பரிமளா, பரிதி, பர்வதவர்த்தினி இப்படி எதாவது இருக்கலாம். அவங்க தங்கச்சி பெயர் பூரணி. எங்க வீட்டுக்குப் பக்கத்து வீடுதான். அவள் அக்காவுக்கு நடந்தது எனக்கு நடக்கக்கூடாதுன்னு ரொம்பவே மெனக்கெட்டா. வேணும்னா அவள் மூலமா பரியை மீட் பண்ணுங்களேன்” என்றாள் அறிவுறுத்தலாக.

“கண்டிப்பாங்க. இப்ப அவங்களைப் பார்க்கலாமா?” என்றான்.

“வீட்டுக்குப் போக வேண்டாம். அவளோட பி.எஸ் மெடிக்கல் சென்டர் ரோஜா ஹாஸ்பிடலோட சேர்ந்திருக்கு. அங்க போய்ப் பாருங்க.”

“ஓ.. என் சார்பா நீங்களும் வந்து பேசலாமே.” சற்று தயக்கத்துடனே கேட்டான்.

“அதெல்லாம் சரிவராது சார். உங்க லைஃபை நீங்கதான் சரி பண்ணிக்கணும். இதுல இடைத்தரகர் வேலை எனக்கு வேண்டாம்” என்றாள் கறாராகவே.

“அந்த ஹாஸ்பிடல் அட்ரஸை என் நம்பருக்கு மெசேஜ் பண்ணுங்க” என்றான்.

அவளும் அட்ரஸ் டைப் செய்து அனுப்பி, “இனிமேலாவது அந்தப் பொண்ணைக் கஷ்டப்படுத்தாம, கஷ்டப்படாம பார்த்துக்கோங்க சார். முடிந்தளவு உங்க குடும்பத்திலிருந்து தள்ளியிருங்க. அப்புறம் உங்க கல்யாணத்துக்குக் கூப்பிடுங்க குடும்பத்தோட வர்றோம்” என்றாள் புன்னகையுடன். அவள் முகத்திலோ ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்த்து வைத்த திருப்தி.

“நீங்க இல்லாமல் எங்க கல்யாணமா? நோ வே. நான் கிளம்புறேன்ங்க” என்றான் மென்னகையுடன்.

தலையசைத்து அவளும் செல்ல, ‘பரி என் மனைவியா? யார் அவள்? இதற்கு முன் பார்த்திருக்கேனா?’ என்ற யோசனையின் நடுவே வந்தது ‘குட்டிக்கண்ணா!’ என்ற அவளின் முகம். ‘அவளாக இருக்குமோ?’ என்ற எண்ணம் போய், ‘அவளேதான்!’ என்றது மனம்.

முன்பின் தெரியாத இளைஞனுக்கு முத்தமிட வேண்டுமென்றால் காதலியாகவோ, இல்லை மனைவியாகவோதான் இருக்க முடியும். எனக்குக் காதலி இல்லையென்பது நானறிந்த உண்மை. அவளின் அவ்வுரிமைப் பேச்சு கூறுகிறதே அவள்தான் என் மனைவியென்று. ஏனோ ஒரு நிம்மதி மனதினுள்.

தன்னைப் பற்றிய உண்மையை யாரிடம் கேட்டால் விடை தெரியும் என யோசிக்கையில் அவன் நினைவில் வந்தாள் அண்ணன் மனைவி ஐஸ்வர்யா. நேரே அவளின் முன் சென்று நின்றவன் தனக்கு நினைவில் இல்லாத அந்த வருடங்களில் நடந்ததைப் பற்றிக் கேட்க, அவளோ மச்சினனவனைக் கண்டுகொள்ளாது நடக்க, அவள் செல்லுமிடமெல்லாம் பின்னேயே அலைந்து திரிந்து கெஞ்சிக் கதறி கேட்டான்.

முதலில் யோசித்தாலும் அவனின் செயலில் ஒரு நம்பிக்கை பிறக்க, அவனிடம் ஒருசில சத்தியங்கள் வாங்கி, அவன் வாழ்வில் நடந்த அனைத்தையும் சொல்லி முடித்தாள்.

கேட்டுக் கொண்டிருந்தவன் முகத்தில் கடுமை பரவி கோபத்தில் கண்ணெல்லாம் இரத்தமெனச் சிவக்க, அவர்களுக்குத் தண்டனை கொடுக்கப் போவதாகச் சென்றவனைத் தடுத்த ஐஸ்வர்யா, “முதலில் உங்க குடும்பத்தை சரி செய்யப்பாருங்க வசீ. அது சரியானதும் மற்றதில் கவனம் செலுத்துங்க” என்றுவிட்டாள்.

அண்ணியின் பேச்சும் சரியென்றுபட கோபங்களைத் தன்னுள் அடக்கி, பூரணி இருக்குமிடம் தேடிச் சென்றவன் அவளைப் பார்த்தும் எதுவும் பேசாமல் திரும்பிவிட்டான்.

“ஹலோ மிஸ்! இந்தாங்க டாக்டர் எழுதித் தந்த மருந்து சீட்டு” என்று தன்முன் நீட்டப்பட்ட சீட்டை வாங்கிய பூரணி அவனை மேலும் கீழும் பார்த்து அதில் எழுதப்பட்டிருந்த பாரசிட்டமல் மாத்திரை இரண்டையும் எடுத்துக் கொடுத்து மாத்திரையின் விலை சொன்னாள்.

சில்லறையாக அதைக் கொடுத்தவன், “மிஸ் அடுத்த ப்ரெஸ்க்ரிப்ஷன்” என்று கொடுக்க, அதை வாங்கிப் படித்தவள் அவனை முறைக்க, “டாக்டர் ஸ்லிப் மிஸ்” என்று அமைதியாகச் சொல்லி நிற்க, அதில் எழுதியிருந்த கால்ஸ் சாக்லேட் ஐந்தையும் எடுத்துக் கொடுக்க, அதற்கு ஐந்து ரூபாய் காயினைக் கொடுத்தவன், “மிஸ் அடுத்த டாக்டர் ப்ரெஸ்க்ரிப்ஷன்” என்று நீட்டி அவள் பிபியை எகிறவைக்கும் வேலையில் இறங்கினான் அவன்.

“சார் இதெல்லாம் உங்க வீட்டுப் பக்கத்துல உள்ள மளிகைக்கடையிலயே கிடைக்கும். இதுக்கெல்லாம் ப்ரெஸ்க்ரிப்ஷன் எதுக்கு? இப்படிலாமா டாக்டர் எழுதித் தர்றாங்க?” சற்று எரிச்சலாகவே கேட்டவளுக்கு, ‘சே.. இன்னும் இந்த சண்முவைக் காணோமே’ என்றிருந்தது.

“மிஸ் என்ன மிஸ் சொல்றீங்க? டாக்டர் எழுதித் தந்ததுதான் மிஸ்” என்றானவன்.

அந்த சீட்டை வாங்கிப் பார்த்தவள், அதிலிருந்த நம்பருக்கு அழைத்து விசாரிக்க, அட்ரஸூம் டாக்டர் கொடுத்த சீட்டும் நிஜம் என்பதை உறுதி செய்து, அதிலிருந்த மூவ், மூட்டுவலித் தைலம் ஒன்றையும் எடுத்துக்கொடுத்து கணக்கை முடித்து அனுப்பப்பார்க்க, அவனோ “மிஸ்” என்று அடுத்த சீட்டை எடுத்துக் கொடுத்தான்.

அதைப் பார்த்தவள் நொந்துபோய், “இதுக்கெல்லாம் மருந்து சீட் தேவையில்லை” என்று பல்லைக்கடித்தாள்.

“மிஸ் அது என் மனைவிக்கு மிஸ்.” நாப்கின் கம்பெனி பெயர் சொல்லி, “கவர் இல்லன்னா பேப்பர்ல மடிச்சுத்தாங்க மிஸ்” என்றான்.

‘இதுல ப்ராண்ட் வேறயா. போடா’ என விரட்டிவிடத் தோன்றியது. வியாபாரத்தில் அது தவறென்பதால் அவன் கேட்டதைக் கொடுத்தாள்.

அவளின் எரிச்சல் கோபம் எதையும் கண்டுகொள்ளாது, “மிஸ் இந்த ப்ரெஸ்க்ரிப்ஷனுக்கும் சேர்த்தே கொடுத்திருங்க மிஸ்” என்றான் புன்னகைத்தபடி.

அதைக் கண்டவள் முகம் அருவருப்பைக் காட்ட, அதைக் கண்டவனோ, “மிஸ் நீங்க மிஸஸா இல்லாததால முகம் சுளிக்குறீங்க. மிஸஸாயிருந்தா கேசுவலா எடுத்துக் கொடுத்திருப்பீங்க மிஸ்” என்றான் அசால்டாக.

“இந்தா பிடி” என்று காண்டம் பாக்கெட்டை எடுத்து கவருக்குள் போட்டுக்கொடுத்தாள்.

“மிஸ்...” என்றவன் அடுத்த சீட்டை நீட்ட, வந்த கோபத்தையெல்லாம் அடக்கி அவனைப் பார்க்க, “மிஸ் இதுதான் மிஸ் கடைசி மிஸ். இதுக்கப்புறம் மிஸ் இல்லங்க மிஸ்” என்று மிஸ்ஸை விடாது இழுத்தான்.

“மிஸ் மிஸ்னு சொல்லாதீங்க எரிச்சலா வருது” என்றாள் சற்று கடுமையாகவே.

“மிஸ்ஸை மிஸ்னு சொல்லாம, மிஸஸ்னா சொல்ல முடியும்? ஏன் மிஸ் நீங்க வேற. பார்த்தாலே தெரியுது நீங்க மிஸ்தான்னு. அப்ப மிஸ்ஸை மிஸ்னுதான கூப்பிடணும். மிஸஸ்னு எப்படி மிஸ் கூப்பிட முடியும்?” என்று தொட்டதற்கெல்லாம் மிஸ் போட,

“ஏய்ய்!! நான் மிஸ் இல்ல. மிஸஸ்.பரிபூரணி! பரிபூரணி வசீகரன்! நல்லா மூளையில் ஏத்திக்கோ மிஸஸ்.பரிபூரணி வசீகரன்! ஓகே. இனி மிஸ்னு உன் வாயில வந்தது கொன்னுருவேன். முதல்ல இங்கேயிருந்து போடா” என்றாள் இருக்கும் கோபத்தையெல்லாம் அவனிடம் காட்டி.

கோபம் கரையுடைத்ததில், உண்மையையும் போட்டு உடைத்திருந்தாளோ “மிஸஸ்.பரிபூரணி வசீகரன்!”

 

[saru]

Ha ha pariiiiii

 

[Sorna Sandhanakumar]

Ha ha pariiiiii

உண்மை சில நேரம் இப்படித்தான் இருக்கும்.