• Welcome to Our Site! இத்தளத்தில் எழுத விரும்புவோர் sornasandhanakumarnovels@gmail.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரியில் தொடர்பு கொள்ளவும்.
  • புத்தகம் பதிப்பிக்க விரும்பும் எழுத்தாளர்கள் sornasandhanakumarnovels@gmail.com என்ற மின்னஞ்சல் முகவரியை தொடர்புகொள்ளவும்.
Administrator
Staff member
Joined
Aug 31, 2024
Messages
405


25



அவனைக் கண்டதில் கயலுக்குள் உதறல். ‘எந்த தைரியத்துல வீட்டுக்கே வர்றாங்க. வெளியே பண்ற டார்ச்சர் பத்தாதா.’ அவனின் மெல்லிய புன்னகை அவளை எரிச்சல்படுத்தியது.

வீட்டினுள் அறிமுகமில்லாதவரை விட்டதில்லையாதலால் தமிழரசி தயங்க, இளங்கதிரோ, “வாங்க பிரகாஷ்” என்றான். அன்பு சொன்னதை வைத்து நல்லவனாக நினைத்தாலும் எந்தளவு என்று தெரியாத குழப்பத்திலேயே இருந்தான். அவனை தவறாகவும் நினைக்கத் தோன்றவில்லை கதிருக்கு.

‘ஓ... இவன் பெயர் பிரகாஷா. பெயர் ஓகே. பட் இவன்?’ முகம் கோணலாய் போக... அவனோ கயல்விழி புறம் திரும்பவேயில்லை. ‘அட பார்றா நல்லவனை!’ மனம் கேலி செய்ய... அவளுக்கே தன் மைண்ட் வாய்ஸ் வித்தியாசமாகப்பட்டது. தன் அண்ணன் வந்துவிட்டான் என்ற எண்ணமே அவளை தன் சிறுவயதிற்கு இட்டுச் சென்றிருந்ததோ!

தமிழரசி காப்பி எடுத்துவரச் சொன்னதும் கிச்சன் சென்றவளுக்கு அவர்கள் என்ன பேசுகிறார்கள் என்று கேட்கத் தோணவில்லை. அண்ணன் வந்த சந்தோஷம் மட்டுமே அவளிடம். டீ கொடுத்ததும் தங்களுடன் அமரச்சொன்ன அத்தையிடம், “நீங்க பேசுங்க அத்தை. அண்ணன் வந்ததை என் ஃப்ரண்ட்கிட்ட சொல்லணும்” என்று போனுடன் நகர்ந்தாள்.

“சமையல் பண்ணலையா கயல்?” என்றார் தமிழரசி.

“ஸ்... மறந்துட்டேன் அத்தை. இதோ பேசிக்கிட்டே சமையலை முடிச்சிருறேன்” என்றாள்.

தன்னை யாரென்று அறிமுகப்படுத்திய பிரகாஷ், அவரிடம் பேச வேண்டியதைப் பேசி, இளநாதனிடமும் பேசி முடித்து அரை மணிநேரத்திற்கெல்லாம் கிளம்பி வெளியே செல்லுமுன் கயலைப் பார்த்தான். அவளோ முகம் முழுக்கப் பரவசத்துடன் தன்னை மறந்து அண்ணன் புகழ் பாடிக்கொண்டிருக்க, அதைக்கண்டு புன்னகை வந்தபோதும் மெல்லியதாக வேதனையும் படர்ந்தது.

‘என் தாய்க்காகத்தான் திருமணம் செய்ய ஆசைப்பட்டேன். இன்னைக்கு நீ மட்டும்தான் எனக்குன்னு இருக்கேன் கயல். என் ஆசை நிறைவேறாது தெரிந்தும் என் மனசு மாறமாட்டேன்னுது. என்னை உறவாக ஏற்றார்களோ இல்லையோ, சக மனிதனாக ஏற்றுக்கொண்டதே பெரியதாகத் தோணுது. சட்டென்று மன்னிக்கும் தப்பையா என் குடும்பம் செய்திருக்கு. நான் யார்னு தெரிந்தால் என்னை என்ன செய்வ கயல்? கழுத்தைப்பிடித்து தள்ளிருவியா? இல்ல முகத்துல முழிக்காத சொல்வியா? நீ எது செய்தாலும் தாங்கிக்கிறேன் கயல். என்னை மட்டும் வேண்டாம் சொல்லிராத. என்னைப் புரிஞ்சிக்கோ கயல்!’ மனம் அவளுடன் பேச, அவளோ இவன் இருப்பதையே மறந்திருந்தாள்.

பிரகாஷின் பார்வை போன இடம் பார்த்த இளங்கதிர் அர்த்தம் புரிந்து யோசனையிலாழ்ந்தான். அவனது நிறைவேறாத ஆசை. அதை எப்படி ஏற்றுக்கொள்வானோ என்றிருந்தது. ‘நீ பிறந்தயிடம் தப்பாகிருச்சி பிரகாஷ். என் குடும்பம் அனுபவித்த வலிக்குக் காரணமானவன் பையனை, என் தங்கை எப்படி ஏற்றுக்கொள்வாள்?’

“பிரகாஷ்!” கதிரின் குரலில் சிறிது தடுமாறி, “நான் வர்றேன்” என்று செல்ல... தானும் சொல்லிக் கிளம்பினான் கதிர்.

வீட்டினுள் நுழைந்தவனுக்கு காமாட்சி இல்லையென்பது புரிந்த நிமிடம் மனைவியைத் தேட அவளோ மதிய சமையல் முடித்து கட்டிலில் படுத்துக் கண்மூடியிருந்தாள்.

சட்டையைக் கழட்டி பனியனைப் பின்புறம் சற்று இறக்கிவிட்டு அவளருகில் நெருங்கி படுத்து “மங்கை” என்றழைத்தான்.

இதுவரையில்லா அந்த உருகல் குரலில், தன் பெயரின் வித்தியாசம் தனக்கே புதிதாய்த் தெரிய, கண்திறந்து கணவன் முகம் கண்டவள், அக்கண்கள் சொல்லும் சேதி தெரியாமல் குழம்பினாள். அக்கண்கள் சற்று வசீகரமாய்த் தோன்றியதோ!

மனைவியின் குழப்ப முகம் பார்த்து, “என்ன அப்படிப் பார்க்கிற?” என்றான்.

“ஏன் உங்க குரல் ஒரு மாதிரியிருக்கு?”

“எப்பவும் போலதான் இருக்கு” என்றவன் குரல் கிசுகிசுப்பாய் வந்தது.

“இல்ல ஏதோ சேஞ்ச் தெரியுது.”

“ஷப்பா தெரிஞ்சிருச்சா” என புன்னகைத்து அணைத்துப் படுக்க, அவன் தொடுகையின் வித்தியாசம் உணர்ந்து தன் மேல் கிடந்த கையை விலக்க முயற்சித்து முடியாமல் போக, உடலின் நரம்புகளனைத்தும் தன்னுள் புது வர்ணம் பூச, இனம்புரியா உணர்வொன்று அவளை ஆட்கொண்டது.

மனைவியின் பார்வையிலிருந்த மாற்றம் அவனைக் கிறங்கடிக்க, “மங்கை” என்று கன்னத்தில் முத்தமிட்டு “ஆர் யூ ரெடி பேபி” என்றான்.

திறந்திருந்த கண்கள் சம்மதிப்பாய் மூடிய சமயம் மனதிற்குள் ஏதோ நெருடல் வர கண்திறந்து, “நோ” என்றாள்.

“ஏன்மா?”

“இல்ல சொல்லத் தெரியல. இப்ப வேண்டாமே!”

“எனக்கு வேணுமே.”

“இதெல்லாம் முறையா நடக்கணும்ங்க. கண்ட நேரத்துல... அதுவுமில்லாம கணவன் மனைவி உறவு இருட்டுல தொடங்கி இருட்டுல முடியுறது குடும்பத்திற்கும் நல்லதுன்னு படிச்சிருக்கேன்.”

“ஹ்ம்... அப்புறம்?”

“அப்புறம் என்ன.. சாப்பிடப் போகலாம் வாங்க.”

“ம்.. ஓகே. பட், ஒரே ஒரு கிஸ்.”

“நானா?”

“லூசு உன்கிட்ட கேட்காம, நீ மட்டும்தான் தர முடியும். அப்புறம் நம்ம பிள்ளைங்க.”

‘ஹான்!’ என வாய்திறந்து “நான் மாட்டேன்” என்றாள்.

“அப்ப போ நான் குடுக்கிறேன்” என்று முகம் பிடித்து அழுந்த முத்தமிட்டு “இது ஓகே ஏர்போர்ட்” என்று அவள் அதிலிருந்து வெளிவரும் முன் அங்கிருந்து ஓட...

“ஏய் உங்களை...” செல்லக் கோபத்துடன் அவனை விரட்ட எழுந்தபோது பளிச்சென்று தெரிந்தது அம்மச்சம். “ஒரு நிமிஷம் நில்லுங்க” என்று அவனை நிறுத்த, அவனோ “நான் மாட்டேன்” என்றவாறு ஹாலுக்கு செல்ல. “சீரியஸா சொல்றேன் ப்ளீஸ் நில்லுங்க” என்று கணவனை நெருங்கினாள்.

‘ஹையா என் பொண்டாட்டி கண்டுபிடிச்சிட்டா’ என சந்தோஷத்தில் திரும்பினான்.

“அப்படியே நில்லுங்க.” கணவனருகில் வந்து மச்சம் தொட்டு “இ..இ...”

‘வாவ்! சூப்பர்டா கண்டுபிடிச்சிட்டியே மங்கை. ஆமா நான்தான் உன் இளா அத்தான். உன் உயிர் தேடிய தேடல் நான்தான்’ என சொல்ல வாயெடுக்கையில், “இதை நான் ரொம்ப பக்கத்துல பார்த்திருக்கேன்” என்றதும் அவனுக்கு சப்பென்றானது.

“ரொம்ப நெருங்கிப் பழகின யாரோடதோ மாதிரியிருக்கு. சட்டுன்னு ஞாபகம் வரமாட்டேன்னுது.”

“ஒருவேளை உன் இளா அத்தானோடதா இருக்குமோ?”

“அட ஆமாங்க. இளா அத்தானுக்கு இப்படி ஒரு மச்சம் உண்டு. உங்களுக்கும் அதே இடத்துல. என்ன ஒரு ஒற்றுமை பாருங்களேன்” என்றாள் ஆச்சர்யமாக.

தலையிலடிக்காத குறையாக அவளை ஒரு பார்வை பார்த்தான்.

“என்ன பார்வை ஒரு மாதிரி நக்கலாயிருக்கு?”

“ஹி..ஹி நீ எவ்வளவு புத்திசாலின்னு பார்க்கிறேன் மொழி.”

“ப்ச்... விளையாடாதீங்க. இந்த மாதிரி மச்சம் ரொம்ப ராசின்னு அம்மாவும் அத்தையும் சொல்வாங்க. ஒரே ஒரு வருத்தம் என்னன்னா, என் அத்தையோட ஆசையை நிறைவேற்ற முடியாமல் போயிருச்சேன்னுதான்.”

“புரியல?”

“நீங்க தப்பா எடுத்துக்கக்கூடாது. இளா அத்தானைக் கல்யாணம் பண்ணினா எப்பவும் என்னோடவே இருக்கலாம்னு சொன்னாங்க.”

அவனுக்கும் அன்றைய ஞாபகம் வந்தது. அன்று அவர்கள் பேசியதையும், மங்கை நகர்ந்ததும், பெரியவங்களானதும் ஒருத்தொருக்கொருத்தர் பிடிச்சிருந்தா கல்யாணம் பண்ணலாம் என்று தாயும் அத்தையும் பேசியதைக் கேட்டிருந்தாலும், தான் மறந்ததை அவள் நினைவு வைத்திருக்கிறாளே என்ற எண்ணத்தில், அவள் மீதான காதல் அவள்பால் உன்மத்தம் கொள்ள வைத்ததோ!

“நான் உன் இளா அத்தான்தான் மங்கை.” என்னைப் புரிந்துகொள்ளேன் என்ற பாவனை அவன் முகத்தில்.

“ம்கூம்.. நீங்க கதிர் அத்தான்தான். டைமாகுது சாப்பிட வாங்க. எனக்கும் பசிக்குது” என்று கிச்சன் சென்று மதிய உணவை எடுத்து ஹாலுக்கு வர, கதவு தட்டும் ஓசை கேட்டு கதிர் கதவைத் திறந்தான்.

கார்த்திக்கும், அன்புவும் அங்கு நிற்க அவர்களை உள்ளே வரச்சொல்ல, ‘சொல்லியாச்சா’ என்பதாய் அன்பு கதிரைக் கேட்க, இல்லையென்பதாய் மறுத்துத் தலையசைத்தான் அவன்.

“மொழி இன்னும் இரண்டு தட்டு எடுத்து வை” என்றதும் கார்த்திக் மறுக்க... யாரென்று தெரியாமலே, “சாப்பிடுங்க சார்” என்ற திருமொழியின் வார்த்தையை மறுக்க முடியாது சாப்பிட உட்கார்ந்தான். அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்ததும் பாத்திரங்களை ஓரம் கட்டி திருமொழி வர,

“மங்கை இவர் சிபிஐ ஆபீஸர். முன்னாடி வந்தவங்க மாதிரி கிடையாது. ரொம்ப நல்லவர். எந்த கேஸையும் நேர்மையா டீல் பண்ணுவார்ன்றதை நீ நம்பணும். என்னமா? கேஸ் அது இதுன்றானேன்னு பார்க்கிறியா?”

“எங்க வீட்டு கேஸா?”

“நம்ம வீட்டு கேஸ் ஓகே.” மனைவியின் ‘ம்’ என்ற தலையாட்டலில் “ஹைதராபாத்ல சைன் வாங்கினது இதுக்குத்தான்” என்றான் மனைவியிடம்.

'எல்லாம் தனக்காகத்தானா! என் லட்சியம் ஜெயிக்க என் கணவன் பாடுபடுகிறானா? எனக்காகத்தான் இங்கு வந்ததா? ஏன் என்னிடம் சொல்லவில்லை?' கண்கள் கணவனையே அசையாது பார்த்திருக்க, என்னவென்பதாகப் புருவம் உயர்த்தியவனிடம் சின்னதாக வெட்கப்புன்னகை அளித்தாள்.
 
Administrator
Staff member
Joined
Aug 31, 2024
Messages
405
பின் ஏதோ நினைவு வந்து “ஆமா. மாமா, பிரஷாந்த், அவனோட அம்மா அப்பாகிட்ட ஏன் வாங்குனீங்க? இவனுக்கும் நம்ம கேஸ்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“உங்களுக்கு உள்ள அதே சம்பந்தம் இவனுக்கும் இருக்கு மிஸஸ்.கதிர்.”

“எப்படி சார்?” பிரஷாந்த் ஏதோ சொல்ல வருமுன்... “இவன்தான் ஊரறிய உள்ள முக்கிய சாட்சி” என கார்த்திக் சொல்ல,

“புரியல சார். எங்க குடும்பத்துக்கும் இவனுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

கார்த்திக் பிரஷாந்தைப் பார்த்தபடி “என்ன அன்பழகன். இவங்க உங்க கூடப்பிறந்த சிஸ்டர்னு கூட்டிட்டு வந்தீங்க. இவங்க உங்களை யார்னே தெரியாது சொல்றாங்க?”

“என்ன சார் பேசுறீங்க? இவன் பிரஷாந்த். ரத்தினம் பத்மினியம்மா பையன்.” தம்பிப்பையனிடம் திரும்பியவள், “என்னடா அன்பழகன்னு சொல்றாங்க. நீ சைலண்டாயிருக்க? இதுக்கு என்ன அர்த்தம்?” என கேட்டாள்.

“அக்கா! அ..அது...”

“திணறாம விஷயத்துக்கு வர்றியா? எனக்குதான் தலை வெடிக்குது.”

“மங்கை நான் சொன்ன இன்னொரு சஸ்பென்ஸ் இவன்தான். உன் சொந்தத் தம்பி அன்பழகன்” என்று உண்மையை உரைத்தான் இளங்கதிர்.

“என்ன உளர்றீங்க? இவன்தா... என்ன சொன்னீங்க? அன்புவா? பொய் சொல்றீங்க. நான் நம்பமாட்டேன்” என்று தம்பியினருகில் சென்றவள் “நீ சொல்லுடா? என் தம்பி அன்புவா நீ? உனக்கு என்னைத் தெரிஞ்சிருந்தும் ஏன் யாரோ மாதிரி நடந்துக்கிட்ட? சொல்லுடா? ஏன் பேசாம நிற்கிற?” கார்த்திக்கிடம் திரும்பி, “சார் இவன் என் தம்பியில்ல. என் தம்பினா எனக்கு எப்படித் தெரியாமல் போகும்?” என்றாள்.

“அக்கா!” இதுவரையில்லாத அந்த பாச அழைப்பில் தன்புறம் திரும்பியவளிடம், “அன்புக்கா! உன்னையே சுற்றிச்சுற்றி வந்த உன் தம்பிக்கா. என்னைத் தெரியலையா?” என்றான் கண்கலங்க.

“திரும்பத்திரும்ப பொய் சொல்லாதடா” என்று அவன் தோளில் மாறி மாறி அடித்து, “ஏன் என்கிட்ட சொல்லலை?” என்றவளுக்கு கண்களைத் தாண்டி கண்ணீர் எட்டிப்பார்க்கவில்லை.

துக்கத்தில் வராத கண்ணீர் சந்தோஷத்தில் வருமென்று பார்த்தால், தாயைப் பார்த்த பொழுதும், தம்பியை அடையாளம் தெரிந்த பொழுதும், சந்தோஷக்கண்ணீர் கூட மனைவியிடம் வரவில்லை என்பதை கதிர் கவனித்துக் கொண்டுதானிருந்தான்.

“நிஷாந்த் அண்ணன் கல்யாணத்தோட அந்த கார்மேகம் குடும்பத்தைப் பார்த்து கோபப்பட்டு நீ யாருன்னு சொன்னல்ல, அப்ப தெரியும். உன்கிட்ட சொல்லலாம் நினைச்சேன். ஆனா...”

“ஓ... அதனாலதான் அவசர அவசரமா எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணி வச்சி என் லட்சியத்தை நீ காப்பாத்துறேன்னு சொன்னியா?”

“அது ஒரு காரணம்தான்கா. முதல் காரணம் சொத்துக்காகப் பலி கொடுக்கப்போற ஆடுக்கா நான். இன்னைக்கோ நாளைக்கோன்னு நாட்களை எண்ணுற தூக்குக் கைதி நிலைமை என்னோடது. உன் தம்பின்னு சொல்லி நம்பிக்கை கொடுத்து, உடனே அது கலையப்போறதைப் பார்க்க முடியாதுக்கா. அதனால செத்தவன் செத்தவனாகவே இருக்கட்டும்... உன் வாழ்க்கையை நல்லா வைக்கணும்னுதான் அவசரக்கல்யாணம். நம்ம இளா அத்தான்கிட்டதான்கா உன்னை ஒப்படைச்சிருக்கேன். இப்ப முழு திருப்திக்கா” என்றான் மனதார.

“உனக்கு இவங்க இளா அத்தானா?”

‘இவன் இவ்வளவு ஓபனா சொல்றான். இப்பக்கூடவாடி உனக்குப் புரியல. உனக்கெல்லாம் நெல்லுக்கு எத்தனை லிட்டர் நீர் பாய்ச்சணும், மாமரம் எப்ப காய்காய்க்கும், பூவுக்கு பூச்சி வராம எப்படி தடுக்கணும். இது மட்டும்தான் தெரியும்’ என மனதிற்குள் வசைபாடினான்..

அன்பு கதிரை பாவமாகப் பார்க்க, ‘டேய் அப்படிப் பார்க்காதடா. உன் அக்கா இவ்வளவு தத்தின்னு தெரியாமல் போயிருச்சிடா’ என்றான் வெளியில் சொல்ல முடியா ஆதங்கத்தோடு.

மச்சானின் பாவப்பட்ட பாவனையில் மச்சினனவன் சிரிக்க, கதிரும் சேர்ந்து சிரித்தான்.

“என்னாச்சி ரெண்டு பேருக்கும்? இந்த திடீர் சிரிப்பெதுக்கு?”

“என் அக்கா எப்பவும் ஸ்பெஷல்னு சிரிச்சேன். நீங்க ஏன் மச்சான் சிரிச்சீங்க?” என்று கதிரைக் கோர்த்துவிட...

“டேய்!” பல்லைக்கடித்து அப்படியே ஒரு அசட்டுச் சிரிப்பை வெளியிட்டு, “நீ எப்படி இவ்வளவு த... தன்மையானவளா இருக்கன்னு நினைச்சேன்.”

“உண்மையைச் சொல்லுங்க. தத்திதான நினைச்சீங்க? தன்மையானவள்கு ஏன் சிரிப்பு வருது?” என முறைத்தபடி நிற்க,

“டேய் அன்பு! உன் அக்கா புத்திசாலிதான்” என்ற கணவனுக்கு அடிபோட வந்தவள் வெளி மனிதனான கார்த்திக்கைப் பார்த்து அமைதியாகிவிட்டாள்.

“வீட்ல உள்ள சின்ன ப்ராப்ளம்ஸ்லாம் க்ளியராகிருச்சி. மேற்கொண்டு பேசலாமா?” கார்த்திக் சின்னப்புன்னகையுடன் கேட்டான்.

“சாரி சார்” என்றவன் மனைவியிடம் திரும்பி, “மொழி உனக்கு விவரம் தெரிஞ்சதிலிருந்து நம்ம குடும்பத்துல நடந்ததையெல்லாம் சார்கிட்ட சொல்லு. இப்ப எதையாவது சொல்ல மறந்து பின்ன ஞாபகம் வந்தாலும் மறக்காம சொல்லிரு.”

“சொல்லுங்க மிஸஸ் கதிர்?” கார்த்திக் தன் கேள்வியை ஆரம்பித்து அவளுக்குத் தெரிந்த அனைத்தையும் சேகரித்து “எதையும் மறைக்கலையே?” என்றான்.

“எதையும் மறைக்கவோ மறக்கவோ முடியாது சார். என் மனசுல பதிஞ்சதைச் சொன்னேன்” என்றாள் தெளிவாய்.

“திரு இங்கதான் இருக்கியா?” என்ற கேள்வியில் அனைவரும் திரும்ப, அங்கு குருமூர்த்தியும் சிவகாமியும் நிற்க, ஒருவித வெற்றிப்புன்னகை ஆண்களிடம்.

“அத்தை மாமா வாங்க. எப்படியிருக்கீங்க? நீங்க வர்றதா இவங்க சொல்லவேயில்ல” என்றவள் சிறு பதற்றத்துடன் கணவனை முறைத்தாள்.

“உனக்கு ஒண்ணுமில்லையேம்மா” என ஆராய்ந்தபடி மகனிடம் திரும்பினார் குருமூர்த்தி.

“அவளுக்கு எதுவுமில்லப்பா. உங்களை வரவழைக்கத்தான் போன் பண்ணினேன்” என்றான் நேரடியாக.

“எதுக்காகடா இப்படிப் பண்ணின?” என்று கணவனின் கைபிடித்து மகனை அடித்தார் சிவகாமி.

அந்த நிலையிலும் தன்னை அடிக்காத அந்தத் தாயை எண்ணி கதிரின் முகத்தில் புன்னகை.

“எனக்குப் புரியலை அத்தை. எனக்கென்ன நல்லாத்தானிருக்கேன்.”

“உன்னை யாரோ கடத்திட்டதா சொல்லி போன் பண்ணியிருந்தான்மா. அதான் பதறியடிச்சி வர்றோம்.”

மங்கையவளோ ஏனென்பதாய் கணவனைக்காண...

“நான் சொன்னதாலதான் கதிர் உங்ககிட்ட அப்படிப் பேசினார்” என கார்த்திக் இடையிட்டான்.

“நீங்க யார்?”

“சி.நாராயணன் சிபிஐ” என்று தன் கார்டைக் காண்பித்து, “உங்ககிட்ட கொஞ்சம் பேசணும் சார்” என்றான்.

‘எதுக்குடா’ என்பதாய் தன் மகனைக் காண, அவனோ ‘எதுவுமில்லை பார்த்துக்கலாம்’ என்பதாய் அவரை அமைதிப்படுத்தினான்.

“சார் கொஞ்சம் நடந்துட்டே பேசலாமா? எனக்குத் தெரியும் டிராவல் அலுப்பு இருக்கும்னு. ஒரு ஹாப் அன்ட் ஹவர்தான்” எனும்போது ஊருக்குப் பத்திரமாய் வந்து சேர்ந்ததை மனைவிக்கு சொல்லியபடி வந்த நிஷாந்தை, அன்பு கார்த்திக்கிற்கு அறிமுகப்படுத்தினான். “நீங்களும் எங்களோட வாங்க நிஷாந்த்” என்றழைக்க... கதிரும் தாயிடமும் மனைவியிடமும் ஒரு மணிநேரத்தில் வந்துவிடுவதாக சொல்லி மற்றவர்களுடன் சென்றான்.

வெயில் இல்லாத அந்த அமைதியான இடத்தில் அமர்ந்தபடி, “கார்மேகத்துக்கும் உங்களுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?” என்றான் கார்த்திக்.

“கார்மேகமா! எதுக்கு சார் இந்தக் கேள்வி?”

“உங்க மருமகள் வீட்டு கேஸ் சிபிஐ கைக்கு வந்திருக்கு. சம்பவம் நடந்த அன்னைக்கு நீங்க உங்க பையன் கூட அங்கயிருந்திருக்கீங்க. உங்களை அங்க பார்த்ததா காமாட்சின்றவங்க சொல்லியிருக்காங்க. அங்க உங்க பையன் மலையிலிருந்து கீழ குதிச்சிருக்கான். இது உண்மையா? இல்லையா?”

“சார்!!” மொத்த அதிர்வு அவரிடம்.

“ஒருவேளை அதுல நீங்க சம்பந்தப்பட்டிருப்பீங்களோன்னு தான்...”

“சார் உங்க சந்தேகம் அளவில்லாமல் இருக்கு. கதிர் உன் அப்பாவை உனக்குத் தெரியாதா? என்னடா பார்த்துக்கிட்டு அமைதியாயிருக்க? நீயும் என்னை சந்தேகப்படுறியா?” அப்படி மட்டும் சொல்லிவிடாதே என்ற தவிப்பு அவர் கண்களில்.

அதில் மனதில் சிறு நிம்மதியெழ, “அப்பா போலீஸ் விசாரணைக்கு ஒத்துழைங்க” என்றான்.

“அப்ப நீ என்னை நம்பலை?” என்றவர் குரலிலிருந்த கலக்கம் ‘யார் சந்தேகப்பட்டாலும் பொறுத்துக் கொள்வேன். நீயென்றால் தாங்கமாட்டேன்’ என்றிருந்தது.

அதை உணர்ந்தானோ கதிர், “அப்பா சந்தேகப்பட்டு கேட்கல. அந்த நேரம் நாம ஏன் அங்க போனோம்? நமக்கும் அந்த கேஸ்கும் சம்பந்தம் இல்லன்னா நம்மளால யாரையாவது அடையாளம் காட்ட முடியுமான்னுதான் கேட்கிறாங்க. எனக்கு எதுவும் ஞாபகம் வரலப்பா. அதான் உங்களை வரவழைச்சாங்க.”

“சார் மலை மேலிருந்து இரண்டு பசங்க ஒரே நேரத்துல குதிச்சிருக்காங்க. இளங்கதிர் இவர்னா, இளநாதன் எங்கேன்றது ஒரு கேள்வியிருக்கு. அவனை நீங்க பார்த்தீங்களா? எனி க்ளு?”

“இ..இல்ல” என திணற...

“எங்க தேடல்ல உங்க ஓன் ரிஸ்க்ல ரெண்டு பேரையும் தூக்கிட்டுப் போனதா ரெகார்ட் ஆகியிருக்கு. உண்மையைச் சொல்லுங்க சார். இந்த கேஸ்ல உங்களுக்கும், இளநாதனுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

கண்டுபிடிக்கப்பட்ட கேள்விகளிடமிருந்து தப்ப முடியாமல், அதை தன்னுள் ஜீரணித்து சில நிமிடங்கள் கண்மூடி அருகிலிருந்த மரத்தில் சாய்ந்து நின்றவருக்கு, யோசிக்க நேரம் கொடுத்து மற்றவர்கள் அமைதியாயிருந்தார்கள்.

சில நிமிடங்களுக்குப் பின் மகனைப் பார்த்து, “நான் சொல்றதை வச்சி என்னையோ உன் அம்மாவையோ வெறுத்திரக்கூடாது கதிர். அப்படி ஒண்ணு நடந்தா உன் அம்மா உயிரையே விட்டுருவா. அவளுக்காகத்தான் என் வாழ்க்கையில நடந்த சில முக்கிய விஷயங்களை மறைச்சேன்.”

“என்ன நடந்திருந்தாலும் நீங்கதான் என் அப்பா அம்மான்றது மாறாதுப்பா. இந்த விசாரணை சில உண்மைகளைத் தெரிஞ்சிக்கதான். நான் உங்களோடவே இருப்பேன்ப்பா பயப்படாம சொல்லுங்க” என்றான் ஆதரவாய்.

“சரிப்பா. அதுக்கு முன்னாடி கயலுக்கும் இந்த உண்மை தெரியணும். அதுவும் நான் சொல்றதுதான் சரியும் கூட. அவளும் இருந்தா கொஞ்சம் பெட்டராயிருக்கும்.

“அவங்க இங்க வந்து பேச டைமாகும் சார். கதிர் நீங்க வீடியோ கால் போடுங்க. அதுக்கு முன்னாடி நிஷாந்த் நீங்க அன்பு கிடைச்சது எப்படின்றதுலயிருந்து சொல்லுங்க?” என்று அவனின் வாக்குமூலம் பதிவு செய்தான்.

“கயலுக்கு ஏன்பா தெரியணும்?”

“ஏன்னா அவள் ஒருத்திதான் உன்னை இளங்கதிர் இல்ல இளநாதன்னு நம்பினா.”

“அப்பா!” தான் இளநாதன் என்று தெரிந்தாலுமே அவரின் வாயால் கேட்டது கொஞ்சம் அதிர்ச்சிதான். கைகள் தானாக தங்கையின் நம்பருக்கு வீடியோ காலிங் அனுப்ப, அப்பொழுதுதான் பள்ளியிலிருந்து வந்தவள் அண்ணனின் நம்பர் பார்த்து புன்னகையுடன் ஆன் செய்து, ஹாய் சொல்லப்போனவள் குருமூர்த்தியின் குரலில் அப்படியே கட்டிலில் உட்கார்ந்தாள்.

“இப்பவும் சொல்வேன் இவன் என் பையன் இளங்கதிர்தான்” என்றார் தெளிவாய்! நிமிர்வாய்!
 
Top