அத்தியாயம் - 21

[Sorna Sandhanakumar]

21​

“ஸ்ரீராம் நில்லு எங்க போயிட்டு வர்ற?”

“இதென்ன புதுசா கேள்விலாம் கேட்குற?”

“நான் கேட்டதுக்குப் பதில் சொல்லு? யார் அந்தப்பொண்ணு?”

‘எப்படித் தெரிந்தது?’ சின்னதான உதறல் அவனுள் வர, “எந்தப்பொண்ணு?” என்றான்.

“நடிக்காதடா வாடிப்பட்டியில் ஒரு பொண்ணை வழிமறிச்சிப் பேசிட்டிருந்தியாமே? தெரிஞ்ச பையன் ஒருத்தன் சொன்னான். உனக்கு அங்க என்ன வேலை? யார் அந்தப்பொண்ணு? உனக்கும் அவளுக்கும் என்ன சம்பந்தம்?”

“யாருக்கும் பதில் சொல்ல வேண்டிய அவசியம் எனக்கில்ல. என்கிட்ட கேள்வி கேட்கிற உரிமை என் அம்மாவுக்கு மட்டுமே இருக்கு. இருந்தாலும் சொல்றேன். என் ஃப்ரண்ட் அப்பு தெரியும்ல... தெரிஞ்சிருக்கும் என்னைச்சுற்றி என்ன நடக்குதுன்னு தெரியாமலா இருப்பீங்க. அப்புவோட சிஸ்டர்தான் அவள். எதோ பேமிலி ப்ராப்ளம் போல. அதான் மறிச்சி நின்னு பேச்சிக்கொடுத்தான். நான் கூட நின்னேன்.” அண்ணனின் நம்பாத பாவனையில் “உன்னை நம்பவைக்கணும்னு எனக்கெந்த அவசியமும் கிடையாது” என்றான் முகத்திலடித்தபடி.

“நான் உனக்கு மூத்தவன் அந்த நினைவிருக்கட்டும்.”

“இருக்கட்டுமே! அதுக்காக என்ன செய்யலாம்ன்ற?”

“பொண்ணு கிண்ணுன்னு எவ பின்னாடியாவது சுத்தி இழுத்துட்டு வந்திராத. உனக்குச் சென்னையிலயே பெரிய பிசினஸ்மேன் பொண்ணு பார்த்து வச்சிருக்கேன். பொண்ணுக்குன்னு தனி கம்பெனி இரண்டு இருக்கு. உன் போட்டோ பார்த்து பிடிச்சிருச்சி சொல்லிருச்சி. நீ சொன்ன பொண்ணு அவன் தங்கையோ, இல்ல உன் காதலியோ, அதைப்பற்றின கவலையில்ல. எதுவாயிருந்தாலும் நான் சொல்ற பொண்ணைத்தான் நீ கல்யாணம் பண்ணிக்கணும்.”

“ஹா... அப்புறம்? ஆர்டர்லாம் பலமாயிருக்கு. உன்னோட ஆட்டத்துக்கெல்லாம் நான் சரிப்படமாட்டேன் மிஸ்டர்.ஜெயராம். சாரி எம்.எல்.ஏ ஜெயராம்” என்றான் நக்கலாக.

ஆம்! கார்மேகம்-செல்வரசி தம்பதியின் கடைக்குட்டிதான் ஸ்ரீராம் எனப்பட்ட பிரகாஷ். புருஷன் குடும்பத்து சம்பந்தமே இல்லாமல் தாய்வழியில் விட்டு வளர்த்த பையன். அனைவரும் விடுமுறைக்கு உறவுகளைத் தேடிச் செல்கையில் பிரகாஷ் மட்டும் விடுமுறைக்கு தாயைத் தேடி வருவான். செல்வரசியுடனே இருப்பதால் தாய் சொல்லித்தரும் நல்லது கெட்டது புரிந்து நடப்பவன்.

பெரியப்பா அருணாச்சலம் வீடு செல்லும் பொழுதுதான், தன் மாமா வீட்டிற்கு வரும் கயல்விழி அறிமுகம். அதிகம் யாருடனும் பேசியதில்லை என்றாலும், அவர்களின் விளையாட்டை ரசிப்பது சண்டையை விலக்குவது என இருப்பான். பெண்களுடன் பிறக்காததால் அதிகம் ஒட்டாமலும் விலகாமலும் இருப்பவன் பிரகாஷ்.

பி.சி.ஏ சென்னையில் முடித்து எம்.பி.ஏ படிக்க யு.எஸ் சென்றவன்தான் படிப்பு முடியும் வரை தமிழ்நாடு வரவேயில்லை. அங்கேயே வேலையில் சேர்ந்து அப்படியே நண்பர் சிலருடன் கம்பெனி ஆரம்பிக்க ப்ளான் செய்து அதற்குமுன் தாயை ஒருமுறை பார்க்கலாமென்று இந்தியா வந்திருந்த பொழுது, தற்செயலாக அப்புவைப் பார்த்ததில் அப்பு தன் வீட்டிற்கு அழைக்க, யு.எஸ் செல்லுமுன் வருவதாய் சொல்லியிருந்தான்.

வெளிநாடு செல்ல ஒரு வாரம் இருக்கையில் வாடிப்பட்டி வந்தவன் அப்புவிற்கு போன் செய்து வீடு எங்கென்று விசாரித்தான்.

“நீ நிற்கிற கடைக்குப் பக்கத்துல ஒரு சின்ன ரோடு வருதா?”

“ஆமாடா.”

“அதுல நுழைஞ்சி நேரே வந்தா லெப்ட்ல ரோடு கட்டாகும். அந்த ரோடு ரைட் சைட் கட்டாகும். நீ அங்க போயிராத அந்த என்ட்லயிருந்து பார்த்தா நேரே ரெண்டு வீடு இருக்கா?”

“ஆமாடா.”

“அதுல முதல் வீட்ல ஒரு பொண்ணு...”

“டேய் பார்த்துட்டேன்டா. இதோ வந்திருறேன்” என்று கட் செய்ய...

“லூசுப்பயலே! அந்தப் பொண்ணு நிற்கிறதுக்குப் பக்கத்து வீடுன்னு சொல்ல வந்தா பேச விடாம... கொஞ்ச நேரம் டீச்சர்கிட்ட சிக்கிட்டு வாடா” என்று தன் வீட்டு வாசலிலேயே சற்று மறைந்தாற்போல் நின்று வேடிக்கை பார்க்க ஆரம்பித்தான்.

காரை கயலின் வீட்டின் முன் நிறுத்தி இறங்கிய பிரகாஷ், “ஹாய்! அவன் எங்கமா?” என்றான்.

“அவனா.. எவன் அவன்?”

“என்னமா நீ? இப்பதான் போன் பண்ணியிருந்தேன். வீட்டை அடையாளம் சொல்லி இங்க வரச்சொன்னானே?”

“எத்தனை பேர் கிளம்பியிருக்கீங்க இப்படி? பொம்பளைங்க தனியாயிருந்தா என்ன வேணும்னா சொல்லிட்டு வருவீங்களா? இப்ப இந்த இடத்தை விட்டுப்போகல நான் அநாவசியாமா போலீஸ் போக வேண்டியிருக்கும்.”

“ஏய் என்ன பேசுற நீ? ரொம்பப் பேசின அவ்வளவுதான்” என பிரகாஷ் அவளை மிரட்ட...

“என்னடா என் வீட்டுக்கே வந்து மிரட்டுற? இன்னும் ஒரு செகண்ட் இங்க நின்னுட்டிருந்தன்னு வையி அவ்வளவுதான் சொல்லிட்டேன்.”

“என்னடி பண்ணுவ?” என பிரகாஷ் எகிற...

“டேய் வேண்டாம். போயிரு இல்ல...”

“டேய் அப்பு என்னடா நின்னுட்டே கனவு காணுற? ஒழுங்கா அட்ரஸ் சொல்லமாட்டியா? பாவம் அந்தப் பொண்ணு சட்டுன்னு பயந்திருச்சி” என்று அப்புவைக் கலைத்தான்.

“அப்ப டீச்சர் உன்னைத் திட்டலையா? எல்லாம் கனவா?” என்றான் எதையோ எதிர்பார்த்து ஏமாந்தவனாய்.

“எரும நீ என்டர்டெய்ண்மெண்ட் பண்ண என்னை அந்தப் பொண்ணுகிட்ட கோர்த்துவிட்டு வேடிக்கை பார்க்கிறியா? தொலைச்சிருவேன். ஏன்டா ஒழுங்கா அட்ரஸ் சொல்லல?”

“நீ எங்க என்னை முழுசா சொல்லவிட்ட. சொல்றதுக்குள்ள கட் பண்ணிட்ட. சரி பயல் கொஞ்சம் வாங்கிட்டு வரட்டுமே பார்த்தா கூலா வந்து நிற்கிற.”

“ம்... காரைவிட்டு இறங்கினதும் சின்ன மிரட்சியோட யாரோ மாதிரி பார்த்தாங்க. உன் ரிலேடிவ்னா நான் வர்றதை முன்னாடியே சொல்லியிருப்ப. இன்னார்தான்னு அவங்களுக்கு தெரிஞ்சிருக்கும். அவங்களோட அந்த அந்நியத் தன்மையிலேயே உன் வீடு இல்லன்னு தெரிஞ்சது. உன் பெயர் சொல்லிக் கேட்டதும்தான் பக்கத்துல கைநீட்டினாங்க. சரின்னு ஒரு சாரியப் போட்டுட்டு வர்றேன். ஏன்டா இந்தப் பொழைப்பு உனக்கு?” பேசிக்கொண்டே உள்ளே சென்றவன் ஒரு மணிநேரம் கழித்து வீட்டிற்குக் கிளம்புவதாக அப்புவிடம் சொல்லி வெளியே வந்தான்.

கார் பக்கத்து வீட்டினருகில் நிற்க அப்பு செய்த வேலையால், இன்னொரு முறை மன்னிப்பு கேட்டுவிடலாமா என்றெண்ணி அந்த எண்ணத்தைக் கைவிட்டு காரில் ஏறி அமர்ந்து ரிவர்ஸ் எடுக்கையில்தான் கவனித்தான் தமிழரசியை! “பெரியம்மா!” வார்த்தை தொண்டைக்குள்ளே சிக்கியது.

எங்கோ வெளியே சென்று வீட்டிற்குள் நுழையப் போனவர் எதிரில் அப்பெண் வர இருவரும் வாங்கி வந்த எதையோ சரிபார்க்க, அவர்களறியாமல் போட்டோ எடுத்தான்.

பிரகாஷிற்கு ஆச்சர்யம் அதிர்ச்சி என்று பல கலவை அவனிடத்தில். லீவிற்கு வந்தபொழுது அவர்களை எங்கேயென்று தாயிடம் கேட்டதற்கு ‘எல்லாரும் ஆக்சிடெண்ட்ல இறந்துட்டாங்க’ என்றது நினைவு வந்தது.

அதேநேரம் “கயல் உள்ள போய் பார்த்துக்கலாம்” என்று தமிழரசி உச்சரிக்க... ‘காமாட்சி அத்தை பெண்ணா இவள்? துறுதுறுவென்றிருந்த பெண்ணிடம்தான் எவ்வளவு மாற்றம். ஏன் இப்படியொரு நிலை அவர்களுக்கு? தன் அடையாளத்தைத் தொலைத்து ஏதோ ஒரு மூலையில் இப்படி இருக்க என்ன காரணம்?’ தெரிந்தே ஆகவேண்டுமென்ற பிடிவாதம் அவனுள் எழுந்தது.

காரின் வேகத்தைக் கூட்டி மதுரை வந்து நேரே தாயிடம் சென்று பெரியப்பா, மாமா வீடு பற்றி விசாரிக்க, செல்வரசி தயங்கித் தடுமாற... தாயிடம் அப்புகைப்படத்தைக் காண்பித்து, “இவங்க உங்க அக்காதான?” என்றான்.

“பிரகாஷ்! அக்கா எப்படி? உயிரோட இருக்காங்களா? எங்கடா பார்த்த? பக்கத்துல யார் மங்கையா?”

“இல்லம்மா கயல்விழி.”

“அப்ப மங்கை இல்லையா?”

“எனக்கு என்ன நடந்ததுன்னு உண்மையைச் சொல்லுங்கம்மா. ஏன் அவங்க தன் அடையாளத்தை மறைச்சிட்டு வாழ்ந்திட்டிருக்காங்க? ஏன் அவங்க வீட்ல நாம இருக்கோம்?”

“கோவில்ல என்னவோ நடந்திருக்குடா. திரும்பி வரும்போது உன் சின்ன அண்ணன் பிணமா வர்றான். உங்கப்பாவுக்கு ஒரு கை வெட்டப்பட்டிருக்கு. என் அக்கா அவளோட நாத்தனார் குடும்பம்னு அன்பு ஒருத்தனைத் தவிர வேற யாரும் இல்லைன்னு சொன்னாங்க. அவனும் ரொம்பச் சின்னவன். கொள்ளி போட்டதோட சரி. இருக்கானா? இல்லையா தெரியலடா. எங்கேயோ ஓடிப்போயிட்டதா சொல்லிட்டாங்க.”

“நம்ம சைடும் இழப்புதானம்மா. அவங்க சொல்றதும் சரியாத்தான இருக்கு.”

ஹ்ம்... ஒரு விரக்தி அவரிடம். “நானும் அப்படித்தான்டா நினைச்சிருந்தேன் உன் அண்ணன் தூக்கத்துல உளறுறது வரை. ரெண்டு குடும்பத்தை வேரோட அழிச்ச பாவிங்கடா அவங்க. அந்தச் சின்னப்பையனைக் கூட என்ன செஞ்சாங்களோ தெரியல.”

“அம்மா!”

“ஆமா பிரகாஷ். எல்லாத்தையும் தாங்களே செய்ததா சொன்னான். உளறல்தான் இருந்தாலும் முழுசா என்ன நடந்ததுன்னு தெரியல. அன்னையிலிருந்துதான் உன்னை இந்த ஊருக்குச் சுத்தமா வரவிடாமல் பண்ணினேன். என்னால தூங்க முடியலடா. எப்படியிருந்த குடும்பத்தை வெறும் சொத்து பணத்துக்காக... நினைச்சாலே நெஞ்சே வெடிச்சிரும் போலயிருக்கு. இப்ப இவங்க உயிரோட இருக்கிறது தெரிஞ்சா அடுத்த நிமிஷம் என்னாகும்னே சொல்ல முடியாது.”

“நான் எதாவது செய்யணுமாம்மா?”

“நீ.. நீ கயலைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறியா பிரகாஷ்?”

“அம்மா!”

“அம்மாதான்டா சொல்றேன். கயலைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கோ. ஏன்பா வேற யாரையாவது...”

“சேச்சே... அப்படி யாரும் இல்லம்மா. ஆனா..”

“தயங்காதடா. இந்தச் சொத்தெல்லாம் அவங்களோடது. சம்பந்தமில்லாத நாம அனுபவிக்கிறோம். சம்பந்தப்பட்டவங்க ஏதோ ஒரு மூலையில, சின்ன வீட்டுக்குள்ள, நெஞ்சுல நெருப்பள்ளிக் கொட்டின மாதிரி எரியுதுடா. இந்தப் பாவத்தை எங்க போய் தீர்க்கப் போறனோன்னு ஒவ்வொரு நாளும் கடவுள்கிட்ட மன்னிப்புக் கேட்டுட்டிருக்கேன்.”

“அம்மா ப்ளீஸ்.! கயல் உங்களுக்கு மருமகளானாதான் நீங்க நிம்மதியா இருப்பீங்கன்னா, நான் அவளைக் கல்யாணம் பண்ணிக்கிறேன்மா.”

“நிஜமாவா? நீ அவளை நல்லா பார்த்துப்பியா?”

“கண்டிப்பாம்மா.”

“கயல் தமிழக்காவோட நாத்தனார் பொண்ணுன்னு தெரிஞ்சா உன் அப்பனும் அண்ணனும் சாகடிச்சிருவாங்களே.”

“அவமேல ஒரு துரும்பு கூடப்படாம நான் பார்த்துக்கறேன்ம்மா. இந்த நிமிஷத்திலிருந்து பெரியம்மாவும், கயலும் என்னோட பாதுகாப்புல இருப்பாங்கம்மா. ஆனா, அம்மா இதுக்கு அவள் சம்மதிப்பாளா?”

“ம்... ஆமால்ல. எப்படி சம்மதிப்பா? அதுவும் அவளோட குடும்பம் அழியக் காரணமானவன் பையனை?”

தாயின் மனம் பரிதவிப்பதைத் தாங்காது, “நான் இருக்கேன்லமா. இப்ப சொல்றேன்மா, எத்தனை காலமானாலும் கயல்தான் உங்க மருமகள். அவளைத் தாண்டி எந்த பொண்ணும் என் மனைவின்ற உறவுல வரமுடியாது. இது ப்ராமிஸ்ம்மா.”

அதில் தாயின் மனம் மகிழ அவனின் நெஞ்சம் நெகிழ்ந்தது. அதன்பின் அப்புவிடம் சொல்லி, அவர்களே அறியாமல் அவர்களுக்கு முழுநேர பாதுகாப்பளித்தான்.

ஒரு வருடம் கழித்து நிஷாந்த் திருமணத்திற்கு வீட்டிலுள்ளவர்கள் செல்ல இவனோ கயலைத் தேடிச் சென்றான். அப்புவின் வீட்டிற்குச் செல்கையில் எதிரில் கயலைப் பார்த்தவன் புன்னகைக்க...

ஒரே முறை பார்த்தவனை ஞாபகமில்லாத கயல்விழி புருவம் சுருக்கிக் கேள்வியாய்ப் பார்த்துவிட்டு நகர... அவன் மனமோ எதையோ எதிர்பார்த்து ஏமாந்தாற்போலானது. அவள் பாதுகாப்பாக இருக்கிறாள் என்பதே போதுமென்று தோன்றியது.

திருமணத்தில் மங்கையைப் பார்த்ததையும், தமிழரசி உயிரோடிருப்பதை அவளிடம் சொல்ல மறந்ததையும், மகனிடமும் சொல்ல மறந்திருந்தார் செல்வரசி.

 

[Sorna Sandhanakumar]

மறுநாள் கயல்விழியைப் பின் தொடர்ந்தவனுக்கு மங்கையர்கரசி, அன்பழகன் தாண்டி கதிர்தான் இளநாதன் என்று கயல் சொன்னதும் ஒரு நிம்மதி மூச்சு வந்தது. அதுவரை தாய்க்காக அவளை மனைவியாக்க எண்ணியிருந்தவன் மனதை அசைத்து தனக்காக அழுத்தமாக தடம் பதித்தாள் அவனின் இதயத்தில்.

தாயிடம் போனில் சாதாரணமாக சொன்னதை இரவில் விலாவாரியாக சொல்லி, சிலபல திட்டங்களைத் தன் மனதினுள் போட்டு அதை சரிபார்த்துக் கொண்டான்.

இத்தனை பாதுகாப்பிலும் ஒருவன் அவளிடம் வம்பு செய்து கதிரிடம் அடிவாங்கியதை அறிந்தவன், அப்புவைத் திட்டினாலும், இன்னும் பாதுகாப்பாக இருந்திருக்க வேண்டுமோ என்ற கோபம் தன்மேலேயே வந்தது. கதிர் அவனை அடியோடு விட்டுவிட்டான். பிரகாஷோ கைகால்களை ஒடித்து ஹாஸ்பிடலில் படுக்கவைத்து தான் தான் செய்ததாக அவனிடம் தன்னையும் காண்பித்து மிரட்டல் விடுத்தே சென்றான்.

“அப்புறம் ஜெய் நீ பார்க்கிற பொண்ணைக் கல்யாணம் பண்ணிக்க நமக்குள்ள எந்த ஒட்டுறவும் கிடையாது. எனக்கு என் அம்மா பார்க்கிற அம்மாவுக்குப் பிடிச்ச பொண்ணுதான் மனைவியா வருவா. நடுவுல நீயோ உன்னைப் பெத்தவரோ எதாவது பண்ணனும் நினைச்சீங்க வகுந்துருவேன்” என எச்சரிக்கை விட்டான்.

“என்னடா கூடப்பிறந்தவன்ற மட்டு மரியாதையில்லாம தெனாவெட்டா பேசிட்டிருக்க? நான் யார்னு தெரியும்ல?”

“ஓ... தெரியுமே. கேவலம் பணத்தை சொந்தமா உழைச்சி சம்பாதிக்க முடியாம, ஒரு குடும்பத்தோட இரத்தத்தின் மேல வாழ்க்கை நடத்துறவன்தான நீ?”

“ஸ்ரீராம்” என்று ஜெயராம் கத்த...

“பிரகாஷ்! என் அம்மா வச்ச பெயர். என்ன ப்ரதர் கொல்லணும்னு தோணுதா? முடிஞ்சா சீக்கிரம் முடிச்சிரு. சொல்ல முடியாது உங்களுக்கு நானே கூட எமனா வரலாம். பி கேர்புல்” என விரல் நீட்டி எச்சரித்து நகர்ந்தான்..

“டேய்!” அவனை அடிக்க முடியாததால் அருகிலிருந்த சேரைத் தூக்கி விட்டெறிய அது சுவரில் பட்டு உடைந்து விழுந்தது.

“நல்லா உடைடா. நீ சம்பாதிச்சதா பொருளோட அருமை தெரியும். எல்லாம் பெரியப்பா அத்தை சொத்துதான” என்றான் நடந்தபடியே.

“உன்னைக் கொல்றேன்டா!”

“ஐம் வெய்ட்டிங் ப்ரதர்” என சத்தமாக சொன்னவன் அங்கு நின்றிருந்த அண்ணன் மனைவியைப் பார்த்து சற்று தயங்கி, இந்த மாதிரி ஒருத்தனுக்குக் கழுத்தை நீட்டினா அதற்கான பலனையும் அனுபவிக்கத்தானே வேண்டுமென்று தயங்காமல் அங்கிருந்து அகன்றான்.

அங்கிருந்த ஷோபாவில் அமர்ந்து கண்மூடிய ஜெயராம்குள் பல நினைவுகள்!

சிறு வயதிலிருந்தே தனக்கும், தன் தம்பிக்கும் அப்பா நடத்திய பாடம் “உன் பெரியப்பா குடும்பம் நமக்கு எதிரி. அவங்ககிட்ட இருக்கிற பணம் புகழ் எல்லாமே நமக்குச் சொந்தமானது. சந்தர்ப்பம் வரும்போது அப்ப நம்மளோடதா ஆக்கிரணும்.”

“இப்பவே போலீஸ்ல சொல்லி வாங்கிடலாம்ப்பா” என்ற பெரிய மகனிடம்... “அப்படிலாம் அவசரப்படக்கூடாதுடா. அவங்க பெரியாளுங்கடா அவங்க எது சொன்னாலும் அதுதான் சரின்னு எல்லாரும் சொல்வாங்க. நாம சொல்ற எதுவும் உண்மையில்ல சொல்வாங்க. ஏன் உன் அம்மாவே கூட அவங்களுக்குதான் சப்போர்ட் பண்ணுவா. நாம காத்திருப்போம் அவங்க கூடவே பழகி ஒருநாள் நமக்குத் தேவையானதைக் கேட்காமலே எடுத்துக்கலாம்.”

அதை அறிந்த செல்வரசி, “அப்படி எதுவும் கிடையாதுடா. உங்கப்பா சொல்றதைக் கேட்காதீங்க” என்று எவ்வளவோ சொல்லியும் தகப்பனின் வார்த்தைகள்தான் காதில் கேட்டது.

எப்பொழுதும் நல்லவை சீக்கிரம் மனதினுள் நுழையாது. அப்படி நுழைந்தாலும் நிற்காது. கெட்டவை அடுத்த நிமிடமே நம் செல்களிலெல்லாம் பரவிவிடும். அது சீக்கிரம் மாறாது.

அதுபோல்தான் ஜெயராம் சிவராம் இருவருக்கும் தகப்பனின் தப்பான அறிவுரைகள் யாவும் மூளையில் பதிந்து வளர்ந்து விருட்சகமானது. ஓரளவு விவரம் தெரிந்த பின், தகப்பன் சொன்னது பொய்யென்று உணர்ந்தாலும், பேர் புகழ் என அருணாச்சலம் தேவநாதன் குடும்பம் இருப்பதை சிறியவர்களாலும் ஏற்க முடியவில்லை. தன் தகப்பன் மட்டுமே முதலிடம் வகிக்க வேண்டுமென்ற வேண்டுதலே அவர்களுக்கு.

கோவிலில் தனியாக செல்லாமல் தங்களையும் அழைத்ததில், கார்மேகத்திற்கு தான் தேடிய சந்தர்ப்பம் கிடைத்து விட்ட சந்தோஷம் வந்தாலும், அவர்களிடம் மறுத்து அவர்களறியாமல் தன் பையன்களுடன் இன்னும் நால்வரை அழைத்துச் செல்ல... அத்தனை வருட ஆத்திரமும் அங்கே அவர்களுக்குள் சுழன்றடித்தது.

அனைத்தும் முடிந்த பொழுது இளநாதனின் சவால் ஜெயராமை பயமுறுத்தத்தான் செய்தது. இளநாதன் விழுந்த இடம் பார்த்தவனுக்கு உயிர் பிழைப்பதில் சாத்தியமில்லை என்று தோன்ற தம்பியைத் தேடிச்சென்று அவனின் மரணத்திற்காக அழுதான்.

விஷயமறிந்து போலீஸ் வருமுன் தாங்கள் ஏற்கனவே பேசி வைத்திருந்ததை போலீஸிடம் வாக்குமூலமாகச் சொன்னான் ஜெயராம். “அருவி செல்லும் பொழுது நால்வர் அடங்கிய கும்பல் தங்கள் குடும்பத்தை கொன்றுவிட்டது. எங்களால் அன்பழகனை மட்டுமே காப்பாற்ற முடிந்தது” என்று அன்புவின் பயந்த நிலையை தங்களுக்கு சாதகமாக்கி, அனைத்தையும் முடித்து போலீஸின் வாய்மூட தம்பியின் இறப்பும் அப்பாவின் கைவெட்டும் சாட்சிகளாகிற்று.

அதன்பின் இருவரின் கம்பெனி சொத்துகள் அனைத்திற்கும் அன்பு மட்டுமே வாரிசாகிப் போக, பவரைத் தங்கள் பெயருக்கு மாற்றி உரிமையை மட்டும் விட்டு வைத்திருந்தார்கள். சொத்து கைக்கு வரும் வயது அன்பழகனிற்கு வந்ததும் ஜோசியரைப் பார்க்க, அவரோ சில வருடங்களுக்கு உங்களுக்கு நேரம் சரியில்லை. எதுவும் செய்து நஷ்டமாகிடக்கூடாது. அதனால் அன்புவை எதுவும் செய்யவேண்டாம் என்றதால்தான் இத்தனை வருடங்கள் அன்பழகன் உயிரோடிருக்கிறான்.

அந்த முறை வந்த எலக்ஷனில் அண்ணன் குடும்பத்தை வைத்து, அனுதாப ஓட்டு பெற்று தங்கள் வெற்றியின் முதல் படியை எடுத்து வைத்தார்கள். அருணாச்சலம் தேவநாதன் குடும்பத்தினரின் கல்லறையில் தங்கள் வாழ்க்கைக்கான அஸ்திவாரத்தைப் போட்டு, அவர்கள் பெயரை வைத்தே ஜெட் வேகத்தில் முன்னேறினார்கள்.

இதோ ஊரிலேயே பெரிய மனிதர்கள். தாங்கள் வைத்ததுதான் சட்டம் என்றானது. கார்மேகம் எப்படியிருக்க ஆசைப்பட்டு அக்காரியம் செய்தாரோ அதைப் பையனுடன் சேர்ந்து நடத்தி வெற்றியும் கண்டார்.

இதோ திருமணம், குழந்தை, கௌரவம் என்று தனக்கென்று தனி மரியாதை. இதையெல்லாம் போகவிட முடியுமா? அந்தக் குடும்பத்தில் இன்னும் யாரேனும் இருந்தால் அன்புவுடன் சேர்த்து அவர்களையும் சத்தமில்லாமல் முடித்துவிட வேண்டுமென்ற ஆத்திரம்.

‘மறுபிறப்பெடுத்து உன்னைப் பழிவாங்க வருவேன்டா’ என்ற குரலும்... ‘வந்துட்டேன்டா’ என்ற குரலும் மாறிமாறிக் கேட்டது.

‘அவன் வந்துவிடுவானா? செத்தவன் மறுபிறப்பெடுப்பது என்பது நிஜமா?’ வியர்வை ஊற்றுகள் அரும்ப தன் அத்தனை தைரியத்தையும் மீறிய பயம் ஜெயராம்குள்.

“அப்பா!” தன்னருகில் வந்த மகள்களைப் பார்த்ததும் முகத்தை சரிசெய்து அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கையில், அவனின் சின்ன மகள் அப்பாவின் செல்லில் போட்டோஸ் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, “அப்பா இந்த அக்கா அழகாயிருக்காங்கள்ல” நான்தான்பா எடுத்தேன்” என்றது குழந்தை.

‘யார்டா அது எனக்குத் தெரியாத அக்கா?’ என்று செல்போனைப் பார்க்க, மங்கையர்கரசி புன்னகையுடன் யாரிடமோ பேசிக்கொண்டிருந்தாள். நன்றாக உத்துப் பார்த்ததும்தான் ஏதோ புரிய, புரிந்த விஷயத்தை நம்ப முடியவில்லை அவனால். அந்த புகைப்படத்தைத் தள்ளிவிட்டு அடுத்தடுத்துப் பார்க்கையில் எதுவுமில்லை.

“சஞ்சுமா இந்த போட்டோ யார் எடுத்தது? எங்க எடுத்தீங்க?”

“நல்லாயிருக்குல்லப்பா. அன்னைக்கு கார்ல ஒரு கல்யாணத்துக்குப் போனமே அங்கதான்ப்பா எடுத்தேன்.”

“நாம நிறைய கல்யாணம் போயிருக்கோம். அதுல எதுமா?”

“அ..அது ஹான் பாட்டி கூட இந்த அக்காகிட்டப் பேசிட்டிருந்தாங்கப்பா.”

“என்னது பாட்டி பேசிட்டிருந்தாங்களா? இவங்களோடவா? நிஜமா பார்த்தீங்களா?”

“ஏய் சந்தனா நீ சொல்லு அப்பாகிட்ட? நாம் ரெண்டு பேரும்தான பார்த்தோம்.”

“ஆமாப்பா. சஞ்சு சொல்றது நிஜம்.”

ஜெயராம்குள் நிறைய யோசனைகள். ‘இவள் மங்கையர்கரசியா? இல்லை வேற யாரோவா? எந்த வீட்டு விஷேத்தில் இவளைப் பார்த்தாங்க? மண்டை காய்ந்தது அவனுக்கு. இவள் மங்கையர்கரசி என்றால் என்ன செய்வது? பெரியப்பா வீட்டு வாரிசு இரண்டு மிச்சமிருக்கா? இது தப்பாகிற்றே! போலீஸ் கேஸ் என்று போனால் கண்டிப்பாக நாம் மாட்டுவோம். இல்லை இது நடக்கக்கூடாது. ஜெயராம்கு எப்பவும் ஜெயம் மட்டுமே இருக்கணும். அதற்காக என்ன செய்யணுமோ அதைச் செய்யணும்.’

தனக்குள்ளே முடிவு செய்தவன் மகள்களை அனுப்பிவிட்டு தாயைத் தேடிவர, நடுவில் வந்த மனைவி பிரியாவைப் பார்த்ததும் பார்க்காததுபோல் சென்றான்.

“என்னங்க” என்ற வார்த்தையில் தயங்கியவன் திரும்பாமல் நிற்க, “நாளைக்கு சஞ்சனா சந்தனாவுக்கு பேரண்ட்ஸ் மீட்டிங். பிள்ளைங்க உங்களை எதிர்பார்க்குறாங்க. நீங்க வந்தீங்கன்னா...”

“அதுக்கெல்லாம் ஒண்ணும் பண்ணமுடியாது. எனக்கு நேரமும் கிடையாது.”

“சின்னப்பிள்ளைங்க ஒவ்வொரு டைமும் ஸ்கூல்ல நீங்க வராம ஏமாந்து போறாங்க. ஸ்கூல் பிரின்சிபல் கூட உங்களைப் பார்க்கணும் சொன்னாங்க. கொஞ்சம் வந்துட்டு போங்களேன்” என்றாள் கெஞ்சலாக.

“நான் கூடதான் மொத்தமா ஏமாந்து நிற்கிறேன். பார்க்கிறவனெல்லாம் ஆண் வாரிசு ஒண்ணு பெத்துக்கோங்க சொல்றான். அதுக்குத்தான் வழியில்லாம பண்ணிட்டியே. அதனால இன்னொருத்தியையா கூட்டிட்டு வரமுடியும். அப்ப என் கௌரவம் என்னாகிறது. ஏமாற்றத்தை மறைச்சிப் பிள்ளைகளோட சகஜமா நடந்துக்குறேனேன்னு சந்தோஷப்படு. போ.. போய் வேற வேலையைப்பாரு” என்று நகர்ந்தான்.

கண்களில் அரும்பிய கண்ணீருடன் நின்றிருந்தவள், ‘குழந்தையில் ஆண் பெண்னு என்ன பேதம்? நான் பெண்தான் வேணும்னு தவமாயிருந்தேன். நமக்கு இதுதான்னு இருக்கும்போது என்ன செய்யமுடியும். அரசியல்வாதியே வேண்டாம் சொன்னேன் கேட்டீங்களாப்பா? இப்ப யார் கஷ்டப்படுறது? ஆண்பிள்ளை பிறந்தால்தான் ஆம்பளையா மதிப்பாங்களாம். எந்த ஊர் நியாயம்னு தெரியலப்பா. அன்பா ஒரு வார்த்தை... அட்லீஸ்ட் அணுசரனையான பார்வை.. எதுவுமில்லாம சும்மா சாப்பிட்டோம் தூங்கினோம்னு என்ன வாழ்க்கை இது? அப்படியே செத்தரலாம்னு இருக்குப்பா. என்னை இப்படி ஒருத்தருக்குக் கொடுத்து...’ மனம் உள்ளுக்குள் விம்மியழுதாள்.

“அண்ணி” என்ற அழைப்பில் வேகமாகக் கண்ணீர் துடைத்து சிரித்தபடி “என்ன தம்பி?” என்றாள்.

அவளின் கலங்கிய முகம் பார்த்து, “சரியாகுமா தெரியாது அண்ணி. எது நடந்தாலும் ஏத்துக்குற மனபக்குவத்தை வளர்த்துக்கோங்க” என்றான் பிரகாஷ்.

“மனப்பக்குவம் இல்லன்னா இந்த வீட்டுல என்னால ஒரு நிமிஷம் கூட இருக்க முடியாதுங்க தம்பி. உங்களுக்கு வர்ற ஒய்ஃப் விஷயத்துல இப்படி கேர்லெஸ்ஸா இருந்திராதீங்க. எல்லாரும் என்னை மாதிரி தைரியமா நடமாடமாட்டாங்க. இப்பல்லாம் பொண்ணுங்க ரொம்ப சென்சிடிவா இருக்காங்க. ஏன் சொல்றேன்னா ஒரே இரத்தமாச்சே!”

“அண்ணி இரத்தம் ஒண்ணாயிருக்கலாம். அதைவிட வளர்ப்புன்னு ஒண்ணு இருக்கே. அது எப்பவும் என்னைத் தப்புப்பண்ண விடாது. சீக்கிரமே உங்க தங்கை வருவா பாருங்க.”

“நிஜமாவா தம்பி? பொண்ணெல்லாம் பார்த்தாச்சா?” என்றாள் தன் துக்கம் மறந்து சந்தோஷமாய்.

“அம்மா பார்த்த பொண்ணு அண்ணி. அம்மா இல்லாத பொண்ணு. நீங்களும் அம்மாவும்தான் தாயா சகோதரியா இருந்து பார்த்துக்கணும்.”

“கண்டிப்பா எந்த கஷ்டமும் வராம நான் பார்த்துக்கறேன்.”

“தேங்க்ஸ் அண்ணி. நான் ரூம்கு போறேன்” என்று சென்றான்.

“அம்மா” என்ற பெரிய மகனின் அழைப்பில் செல்வரசி ஆச்சர்யத்தின் எல்லைக்குப் போனார் என்றால், அதேநேரம் அவர் மனதில் எச்சரிக்கை அலாரம் அடித்தது. காரணமில்லாமல் தன்னைத்தேடி வரமாட்டானே. அப்பொழுதே தன் மனதையும் முகத்தையும் மாறாது தயார்படுத்திக் கொண்டார்.