- Joined
- Aug 31, 2024
- Messages
- 405
- Thread Author
- #1
அத்தியாயம் 2
மறுவாரம் வந்த ராகினியிடம், “கோவிலில் இருந்து தவறாகப் பேசியதால் சொல்லவில்லை. அதையெல்லாம் நான் மறந்துவிட்டேன். உங்க பெண்ணுக்கு நாக தோஷமிருக்கிறது. நாளை கூட்டிக்கொண்டு வாங்க. தோஷ நிவர்த்தி செய்துவிடலாம்” என்றெழுதிக் காண்பித்து அனுப்பி வைத்தார் ராஜேஸ்வரி.
‘மாட்டேன்’ என்று மறுத்த மகளைத் தன் அன்பால் அடக்கி அழைத்து வர, யாருமற்ற அந்நேரத்தில் அங்கிருந்த கிணற்றிலிருந்து தலைக்குத் தண்ணீர் ஊற்றி, ஈரச் சுடிதாருடன் கையில் நெய் விளக்கேந்தி புற்றைச் சுற்றிலும் அடிப்பிரதட்சணம் செய்ய, அதன்பின் இன்னும் சில பரிகாரம் செய்த பிறகு, ராகினியை அங்கிருந்த மரத்தைப் பதினோரு முறை சுற்றச் சொல்லியனுப்பி, அன்பழகியிடம் தோஷம் கழிந்ததாகச் சொல்லி அம்மனை வணங்கச் சொன்னார் சாமியம்மா.
நாகாத்தம்மன் பாதம் பணிந்து எழுந்தவள், தன் காலிலும் விழுவாளென்று பார்க்க, அவளோ அசையாது நிற்க ராஜேஸ்வரியோ விபூதி பூசிவிட்டு எழுதி வைத்திருந்ததை அவளிடம் காண்பித்தார்.
அதில் ‘சீக்கிரமே பலர் பார்க்க என் காலில் விழவைப்பேன். இது அம்மன் வாக்கு’ என்று எழுதியிருந்தது.
மெல்ல புன்னகைத்தவள், “பூசாரி என்றைக்கும் அம்மனாக முடியாது. உங்க செயலிலிருந்தே இன்றைய பரிகாரம் உங்க வேலைன்னு தெரியுது. பிடிவாதமா மறுத்திருந்தா எங்கம்மா கட்டாயப்படுத்த மாட்டாங்க. நான் வந்ததுக்குக் காரணம் இந்த நாகாத்தம்மனுக்காகவும், என்னைப் பெத்த அம்மாவுக்காகவும்தான். விரதமிருந்து பரிகாரம் செய்யுறது உடலுக்கும், மூளைக்கும், மனசுக்கும் புத்துணர்ச்சி கொடுக்கும். இது எனக்கான தியானம் மாதிரிதான். வரட்டுமா சா..மி.. அம்..மா” என சிறு கேலி இழையோட தாயை நோக்கி நடக்க, நான்கைந்து அடி நடப்பதற்குள் அவள்முன் எழுத்துப்பலகை நீட்டப்பட்டது.
“மீண்டும் சந்திப்போம்” என்ற வாசகத்தைப் படித்தவள் அவரின் சிறுபிள்ளைத்தனமான செயலை எண்ணி வந்த சிரிப்பை அடக்கி, “அந்நாளுக்காகக் காத்திருக்கிறேன்” என்றுவிட்டு தாயிடம் சென்றாள்.
“பொம்மு! இவங்க மாதிரி ஆளுங்ககிட்ட பகை வச்சிக்கக்கூடாதுடா. எப்பவும் கடவுள் நாமம் மட்டுமே சொல்றவங்க வாயால தவறா ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டா அது சாபம் மாதிரியாகிரும். எதாவது பேசினா கண்டுக்காம வந்திரு” என்றார் ராகினி.
“அம்மா! கோபம், அகங்காரம், திமிர், வன்மம் எப்ப ஒருத்தருக்குள்ள வந்திருச்சோ அப்பவே கடவுள்கிட்டயிருந்து விலக ஆரம்பிச்சிட்டாங்கன்னு அர்த்தம். போன வாரம் அவங்களுக்காக எடுத்த விழாவில் அவங்க முகத்தில் புகழ் போதையினால் உண்டான பெருமை தெரிஞ்சது. நிஜ சித்தர்கள் ஆசையைத் துறந்து துறவியானவங்க. இவங்ககிட்ட அது மிஸ்ஸிங். இல்ல ஜனங்க இவங்க கால்ல விழும்போது, சாமி நான் கிடையாது. அம்மன் அங்கயிருக்கா அங்க மட்டும் விழுங்கன்னு சொல்லித் தடுத்திருக்கலாமே.. ஏன் செய்யலை? சோ, இதுவும் ஒருவகையான ஏமாற்றுதான். நம்மளை கிடையாது கடவுளை ஏமாத்துறாங்க” என்றாள் விளக்கமாக.
“நல்லா தெளிவா பேசுற பொம்முமா. இருந்தாலும் இப்படி எல்லார் முன்னாடியும் கேட்குறதைக் குறைச்சிக்கோ. அது சிலரோட ஈகோவைத் தட்டிவிட்டுப் பகையையும், எதிரிகளையும் உருவாக்கும்” என நிதர்சனத்தை எடுத்துரைத்தார்.
“சரிம்மா பார்த்து நடந்துக்குறேன்” என்று பணிய, அவர்கள் செல்வதைப் பார்த்திருந்த ராஜேஸ்வரிக்கு அன்பழகி சொல்வதிலுள்ள நியாயம் புரிந்தாலும், அனைவர் முன்னும் பட்ட அவமானம், உள்;ர் ஊடகங்களில் தன்னைப்பற்றிய அவதூறாக வந்த செய்திகள், நேராகப் பார்த்ததும் காலில் விழும் சிலர் இன்று விலகிச் செல்வது என அனைத்தும் அவரை அமைதிப்படுத்த மறுக்க, தன்னுடையத் தகுதியை மறந்து சில வேலைகளைச் செய்தார். பிறவி குணம் தலை நீட்டுகிறதோ!
இரண்டு மாதங்கள் கழித்து திருவள்ளுர் காவேரி நகரிலிருக்கும் ஒரு வீட்டில் வேலைகள் அனைத்தும் பரபரப்பாய் நடந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென்று தூரத்து உறவினர் ஒருவர் பெண் பார்க்க வருவதாக போன் செய்ய, சதாசிவம் ராகினி தம்பதியினருக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. கைபேசி அழைப்பிலேயே வேண்டாமென்று மறுத்துவிட்டார்கள்.
அவரோ விடுவேனா என்று, “பையன் நம்ம தூரத்துச் சொந்தம்னு சொல்றாங்க சதா. அவங்களை நாம பார்த்ததில்லைனாலும் விசாரிச்சதுல நல்ல குடும்பம்னு தெரிஞ்சது. அதனாலதான் நம்ம பாப்பாவுக்குக் கேட்டேன். பையன் டாக்டராம். இதுமாதிரி சந்தர்ப்பம் எப்பவும் அமையாது. சில விஷயம் போன்ல சரிவராது. நான் நேர்ல வந்து பேசிக்கறேன்” என்றிருந்தார்.
“என்னங்க இந்த மாமா இப்படிப் பேசுறார்? வரவேண்டாம்னு சொன்னாலும் வருவேன்னா என்ன அர்த்தம்? உங்க பொண்ணுக்கு மட்டும் இது தெரிஞ்சது வேப்பிலை இல்லாமலேயே பேயோட்டிருவா.”
“நீ அமைதியாயிரு ராகினி. சித்தப்பா கூட்டிட்டு வர்றேன்னு சொல்றார்ல பார்த்துக்கலாம். பிடிச்சிருந்தா சம்மதிப்போம். இல்லைனா வேண்டாம்னு நேராவே சொல்லிருவோம்.”
“இல்லைங்க. முறையா எதுவும் நடந்த மாதிரித் தெரியலையே. ஜாதகமே பார்க்காம பையன் வீடு வர்றாங்கன்னா எப்படிங்க? ஒருவேளை நம்ம பொண்ணுக்குப் பையனைப் பிடிச்சிருந்து ஜாதகம் பொருந்தலைனா அதுவும் கஷ்டம்தானே” என்றார் கவலையுடன்.
“ப்ச்.. ராகினி! சித்தப்பாகிட்ட நம்ம பொண்ணு ஜாதகம் இருக்கு. அவருமே எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம்னு செய்யுற ரகம் கிடையாது. எதுவானாலும் யோசிக்காம செய்யமாட்டார். கண்டிப்பா ஜாதகம் பார்த்துதான் இந்த முடிவுக்கு வந்திருப்பார். பொண்ணு வர்றதுக்குள்ள பேசி முடிச்சி அனுப்பிரலாம்” என்று மனைவியை சமாதானப்படுத்தினார்.
“அப்ப சரி” என்று அரைகுறையாகத் தலையாட்டினார் ராகினி.
நான்கு ஆண்களும் இரண்டு பெண்களுமாய் வந்திறங்க, அவர்களை வரவேற்ற ராகினி இளையவளைக் கண்டு, “பவானிதான நீ?” என்றவர் குரலில் தெரிந்துகொள்ளும் ஆவல். ஓருமுறையே பார்த்திருந்ததால் ஒரு சின்ன சந்தேகம்.
“ஹை ஆன்ட்டி நீங்களா? அப்ப அன்பழகி சீனியரைத்தான் பெண் பார்க்க வந்திருக்கோமா? வாவ்! அவங்க என் அண்ணியா வந்தா சூப்பராயிருக்கும்” என்று துள்ளிக்குதிக்காத குறையாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தவளின் முகத்தை ஆதுரமாக வருடி, “எல்லாம் பேசி முடித்ததும் பார்த்துக்கலாம்டா. நீ உட்கார்” என்றவர் அவளின் அப்பா, அம்மா, இரு தம்பிகளுடன் தகவல் தெரிவித்திருந்த கோதண்டம் மாமாவையும் அமரவைத்து சிற்றுண்டி அளித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்க, ஆக்டிவாவின் சத்தம் கேட்டதில் வேகமாகக் கணவரைக் காண, அவரின் ஆறுதலான விழியசைவில் அமைதியாகிவிட்டார் ராகினி.
வாசலில் நிற்கும் காரைக்கண்டு புருவம் உயர்த்தி, ஓட்டி வந்த ஆக்டிவாவை சற்று ஓரம் நிறுத்தி வீட்டினுள் நுழைய, அங்கிருந்தவர்களைக் கண்டவளுக்கு புருவ மத்தியில் முடிச்சிட தாயை ஏறிட்டாள்.
மகளைத் தனியாக அழைத்துச் சென்று விஷயத்தை உரைக்க, “அம்மா! ப்ச்.. என்ன சொல்றதுன்னு தெரியலை. என்கிட்ட இன்பார்ம் பண்ணாம இருந்திருக்கீங்கன்னா, உங்களை மீறின ஒண்ணாதான் இருக்கும்னு புரியுது. வேணும்னா நான் பேசி அனுப்பவா?” என்றாள்.
தங்கள் மேலுள்ள நம்பிக்கை புரிய, மகளின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு புன்னகைத்தவர், “வேண்டாம் பொம்மு. அப்படிச் செய்தா கூட்டிட்டு வந்த கோதண்டம் தாத்தாவை நீ அவமானப்படுத்தின மாதிரி ஆகிரும். பையன் டாக்டர்னு சொல்றாங்க. பேசித்தான் பார்ப்போமே. அப்புறம் மாப்பிள்ளையோடத் தங்கை யார் தெரியுமா?” என்று நிறுத்த,
“நான்தான்” என்றவாறு வந்து நின்ற பவானி, “ஹாய் சீனியர்! சாரி அன்னைக்குக் கோவில்ல நம்பர் கொடுக்க முடியலை. சாமியம்மா முன்னாடி வீசுனீங்க பாருங்க கேள்வி.. ப்பா.. அப்படியே உங்களைக் கட்டிக்கலாம் போலிருந்திச்சிது. காலேஜ்ல உங்க நம்பர் வாங்க முயற்சித்தா, பெயரைத்த தவிர, எந்த வருஷம் முடிச்சீங்க, மேஜர் என்ன எதுவும் தெரியலை. ரொம்ப ஃபீல் பண்ணினேன் தெரியுமா? இங்க வந்து பொண்ணு நீங்கன்னு தெரிஞ்சதிலிருந்து ஒவ்வொரு நிமிடமும் ரொம்ப சந்தோசமா போகுது. இனி நீங்க என் அண்ணி” என்று அன்பழகியின் கையைப் பிடித்து தன் அன்பைத் தெரிவித்தாள்.
“பவிக்குட்டி! இன்னும் எதுவும் பேசலை. அதுக்குள்ள முடிவு பண்ணக்கூடாது. அதோட அன்பழகி சீனியர்னு காலேஜ் லெக்சரர் யார்கிட்டக் கேட்டாலும் என்னைப்பற்றிய தகவலைக் கொடுத்திருப்பாங்க” என்றாள் புன்னகையுடன்.
“அவ்வளவு பிரபலமா நீங்க?” என்று வியப்பாய் பார்க்க,
“பிரபலம் இல்ல பவிமா.. ப்ராப்ளம் பிடிச்சவள். எப்பப்பாரு சண்டை சண்டைன்னு பஞ்சாயத்துப் பண்ண எங்களை வரச்சொல்லியே நாங்களும் உங்க காலேஜ்ல ஃபேமசாகிட்டோம். ஓவர் ஆட்டிடியூட்” என்று முகம் சுளித்தார் ராகினி.
“அம்மா! ஓவர் அட்டிடியூட்னா பந்தா காட்டுறது, அலப்பறையைக் கூட்டிடுறது சொல்வாங்க. நான் என்ன அப்படியா? மத்தவங்களுக்கு உதவுறப்ப சின்னச்சின்ன அடிதடிகள் வரத்தான் செய்யும். அதையெல்லாம் கண்டுக்கக்கூடாது” என்க,
ஹ்க்கும்.. என்று ராகினி நொடிக்க, அதைக்கண்டு அசடுவழிய சிரித்த அன்பழகி, “பவிக்குட்டி காலேஜ் கட்டடிச்சாச்சா?” தன் விசாரணையைத் துவங்கினாள்.
“இல்ல அண்ணி. நாளைக்கு ஆனுவல் பங்க்ஷன். அதுக்கான லீவ் விட்டுருக்காங்க” என்றாள்.
‘அதுக்குள்ள அண்ணியா? சுத்தம்’ என மனம் நினைத்தாலும், தாயிடம் திரும்பி ‘என்னம்மா இது?’ என்று சைகையில் கேட்க, ‘சின்னப்பொண்ணு அவள். விடு’ என்றார் கண்ணாலேயே.
“அண்ணி இது அண்ணன்” என்று கைபேசியில் புகைப்படம் ஒன்றைக் காட்ட, ‘ம்.. பரவாயில்லை’ என்றுதான் தோன்றியது. போட்டோ எடுத்து எப்படியும் மூன்று நான்கு வருடங்கள் இருக்கும் என்பது அன்பழகியின் கணிப்பு. பவானியிடம் தெரியும் சோகம், அவள் அண்ணனின் அழுத்தத்தையும் மீறி கண்களில் தெரிந்தது.
அவன் புகைப்படத்தை வேறு பெண்ணிடம் காட்டியிருந்தால் அழகன் என்றிருப்பாள். இவளோ ஆராய்ச்சியாகப் பார்த்தாள். காதல் என்றால், ‘ஐயையோ! ஓடுங்க. ஒரு கொடிய மிருகம் நம்மைத் துரத்துது’ எனும் ரகம் இவள். அன்பழகியைப் பொருத்தவரை சண்டை போடத் தெரிந்தளவு ஒரு ஆணை ரசிக்கத் தெரியாது. ஆண்களைப் பிடிக்காதென்று அல்ல. ஆண் பெண் இருபாலினரையும் சரிசமமாகப் பார்க்கத் தெரிந்ததால், தனக்கானவனுக்கென்ற தனித்துவமான அன்பை வெளிப்படுத்த இன்னும் சமயம் வரவில்லையோ!
அப்படி வந்தால் எப்படியிருப்பாள்?
“பிடிச்சிருக்கா அண்ணி? அண்ணன் ரொம்ப நல்லவங்க. லைஃப்ல கஷ்டப்பட்டு முன்னேறினவங்க” என்றாளவள்.
“ம்.. பார்த்தாலே தெரியுது. பெயர் என்ன?”
“செந்தூரன் அண்ணி” என்றாள் வேகமாய்.
“ம்.. நாட் பேட்” என்றாள் அன்பழகி.
“அவ்வளவுதானா?” கேள்வியுடன் பவானியின் முகம் சுருங்க,
“நாட் பேட்னா, நல்லாயிருக்காங்கன்னு அர்த்தம் பவிக்குட்டி. பெயரோட உன் அண்ணாவும் ஓகேதான்” என்று புன்னகைக்க, “தேங்க்யூ.. தேங்க்யூ அண்ணி” என்று அன்பழகியின் கன்னம் பிடித்து முத்தமிட்டு ஓடிவிட்டாள்.
‘கிரேஸி கேர்ள்’ என்று அவளை அலட்சியப்படுத்தி ஹாலிற்கு வர, அதற்குள் சதாசிவம் கிட்டத்தட்ட பேச்சு வார்த்தையை முடித்திருக்க அதிர்ச்சிதான் தாய் மகளிற்கு.
“அப்பா!” என இடைமறித்த மகளை அமைதியாகப் பார்த்து, “அப்பாவுக்குப் பிடிச்சிருக்கு பொம்மு” என்று முடிவாக சொல்ல, மனதில்லை எனினும் சபையில் தந்தையை விட்டுக்கொடுக்க மனமில்லாது சம்மதித்துவிட்டாள்.
மறுவாரம் வந்த ராகினியிடம், “கோவிலில் இருந்து தவறாகப் பேசியதால் சொல்லவில்லை. அதையெல்லாம் நான் மறந்துவிட்டேன். உங்க பெண்ணுக்கு நாக தோஷமிருக்கிறது. நாளை கூட்டிக்கொண்டு வாங்க. தோஷ நிவர்த்தி செய்துவிடலாம்” என்றெழுதிக் காண்பித்து அனுப்பி வைத்தார் ராஜேஸ்வரி.
‘மாட்டேன்’ என்று மறுத்த மகளைத் தன் அன்பால் அடக்கி அழைத்து வர, யாருமற்ற அந்நேரத்தில் அங்கிருந்த கிணற்றிலிருந்து தலைக்குத் தண்ணீர் ஊற்றி, ஈரச் சுடிதாருடன் கையில் நெய் விளக்கேந்தி புற்றைச் சுற்றிலும் அடிப்பிரதட்சணம் செய்ய, அதன்பின் இன்னும் சில பரிகாரம் செய்த பிறகு, ராகினியை அங்கிருந்த மரத்தைப் பதினோரு முறை சுற்றச் சொல்லியனுப்பி, அன்பழகியிடம் தோஷம் கழிந்ததாகச் சொல்லி அம்மனை வணங்கச் சொன்னார் சாமியம்மா.
நாகாத்தம்மன் பாதம் பணிந்து எழுந்தவள், தன் காலிலும் விழுவாளென்று பார்க்க, அவளோ அசையாது நிற்க ராஜேஸ்வரியோ விபூதி பூசிவிட்டு எழுதி வைத்திருந்ததை அவளிடம் காண்பித்தார்.
அதில் ‘சீக்கிரமே பலர் பார்க்க என் காலில் விழவைப்பேன். இது அம்மன் வாக்கு’ என்று எழுதியிருந்தது.
மெல்ல புன்னகைத்தவள், “பூசாரி என்றைக்கும் அம்மனாக முடியாது. உங்க செயலிலிருந்தே இன்றைய பரிகாரம் உங்க வேலைன்னு தெரியுது. பிடிவாதமா மறுத்திருந்தா எங்கம்மா கட்டாயப்படுத்த மாட்டாங்க. நான் வந்ததுக்குக் காரணம் இந்த நாகாத்தம்மனுக்காகவும், என்னைப் பெத்த அம்மாவுக்காகவும்தான். விரதமிருந்து பரிகாரம் செய்யுறது உடலுக்கும், மூளைக்கும், மனசுக்கும் புத்துணர்ச்சி கொடுக்கும். இது எனக்கான தியானம் மாதிரிதான். வரட்டுமா சா..மி.. அம்..மா” என சிறு கேலி இழையோட தாயை நோக்கி நடக்க, நான்கைந்து அடி நடப்பதற்குள் அவள்முன் எழுத்துப்பலகை நீட்டப்பட்டது.
“மீண்டும் சந்திப்போம்” என்ற வாசகத்தைப் படித்தவள் அவரின் சிறுபிள்ளைத்தனமான செயலை எண்ணி வந்த சிரிப்பை அடக்கி, “அந்நாளுக்காகக் காத்திருக்கிறேன்” என்றுவிட்டு தாயிடம் சென்றாள்.
“பொம்மு! இவங்க மாதிரி ஆளுங்ககிட்ட பகை வச்சிக்கக்கூடாதுடா. எப்பவும் கடவுள் நாமம் மட்டுமே சொல்றவங்க வாயால தவறா ஒரு வார்த்தை சொல்லிட்டா அது சாபம் மாதிரியாகிரும். எதாவது பேசினா கண்டுக்காம வந்திரு” என்றார் ராகினி.
“அம்மா! கோபம், அகங்காரம், திமிர், வன்மம் எப்ப ஒருத்தருக்குள்ள வந்திருச்சோ அப்பவே கடவுள்கிட்டயிருந்து விலக ஆரம்பிச்சிட்டாங்கன்னு அர்த்தம். போன வாரம் அவங்களுக்காக எடுத்த விழாவில் அவங்க முகத்தில் புகழ் போதையினால் உண்டான பெருமை தெரிஞ்சது. நிஜ சித்தர்கள் ஆசையைத் துறந்து துறவியானவங்க. இவங்ககிட்ட அது மிஸ்ஸிங். இல்ல ஜனங்க இவங்க கால்ல விழும்போது, சாமி நான் கிடையாது. அம்மன் அங்கயிருக்கா அங்க மட்டும் விழுங்கன்னு சொல்லித் தடுத்திருக்கலாமே.. ஏன் செய்யலை? சோ, இதுவும் ஒருவகையான ஏமாற்றுதான். நம்மளை கிடையாது கடவுளை ஏமாத்துறாங்க” என்றாள் விளக்கமாக.
“நல்லா தெளிவா பேசுற பொம்முமா. இருந்தாலும் இப்படி எல்லார் முன்னாடியும் கேட்குறதைக் குறைச்சிக்கோ. அது சிலரோட ஈகோவைத் தட்டிவிட்டுப் பகையையும், எதிரிகளையும் உருவாக்கும்” என நிதர்சனத்தை எடுத்துரைத்தார்.
“சரிம்மா பார்த்து நடந்துக்குறேன்” என்று பணிய, அவர்கள் செல்வதைப் பார்த்திருந்த ராஜேஸ்வரிக்கு அன்பழகி சொல்வதிலுள்ள நியாயம் புரிந்தாலும், அனைவர் முன்னும் பட்ட அவமானம், உள்;ர் ஊடகங்களில் தன்னைப்பற்றிய அவதூறாக வந்த செய்திகள், நேராகப் பார்த்ததும் காலில் விழும் சிலர் இன்று விலகிச் செல்வது என அனைத்தும் அவரை அமைதிப்படுத்த மறுக்க, தன்னுடையத் தகுதியை மறந்து சில வேலைகளைச் செய்தார். பிறவி குணம் தலை நீட்டுகிறதோ!
இரண்டு மாதங்கள் கழித்து திருவள்ளுர் காவேரி நகரிலிருக்கும் ஒரு வீட்டில் வேலைகள் அனைத்தும் பரபரப்பாய் நடந்து கொண்டிருந்தது. திடீரென்று தூரத்து உறவினர் ஒருவர் பெண் பார்க்க வருவதாக போன் செய்ய, சதாசிவம் ராகினி தம்பதியினருக்கு என்ன செய்வதென்று புரியவில்லை. கைபேசி அழைப்பிலேயே வேண்டாமென்று மறுத்துவிட்டார்கள்.
அவரோ விடுவேனா என்று, “பையன் நம்ம தூரத்துச் சொந்தம்னு சொல்றாங்க சதா. அவங்களை நாம பார்த்ததில்லைனாலும் விசாரிச்சதுல நல்ல குடும்பம்னு தெரிஞ்சது. அதனாலதான் நம்ம பாப்பாவுக்குக் கேட்டேன். பையன் டாக்டராம். இதுமாதிரி சந்தர்ப்பம் எப்பவும் அமையாது. சில விஷயம் போன்ல சரிவராது. நான் நேர்ல வந்து பேசிக்கறேன்” என்றிருந்தார்.
“என்னங்க இந்த மாமா இப்படிப் பேசுறார்? வரவேண்டாம்னு சொன்னாலும் வருவேன்னா என்ன அர்த்தம்? உங்க பொண்ணுக்கு மட்டும் இது தெரிஞ்சது வேப்பிலை இல்லாமலேயே பேயோட்டிருவா.”
“நீ அமைதியாயிரு ராகினி. சித்தப்பா கூட்டிட்டு வர்றேன்னு சொல்றார்ல பார்த்துக்கலாம். பிடிச்சிருந்தா சம்மதிப்போம். இல்லைனா வேண்டாம்னு நேராவே சொல்லிருவோம்.”
“இல்லைங்க. முறையா எதுவும் நடந்த மாதிரித் தெரியலையே. ஜாதகமே பார்க்காம பையன் வீடு வர்றாங்கன்னா எப்படிங்க? ஒருவேளை நம்ம பொண்ணுக்குப் பையனைப் பிடிச்சிருந்து ஜாதகம் பொருந்தலைனா அதுவும் கஷ்டம்தானே” என்றார் கவலையுடன்.
“ப்ச்.. ராகினி! சித்தப்பாகிட்ட நம்ம பொண்ணு ஜாதகம் இருக்கு. அவருமே எடுத்தோம் கவிழ்த்தோம்னு செய்யுற ரகம் கிடையாது. எதுவானாலும் யோசிக்காம செய்யமாட்டார். கண்டிப்பா ஜாதகம் பார்த்துதான் இந்த முடிவுக்கு வந்திருப்பார். பொண்ணு வர்றதுக்குள்ள பேசி முடிச்சி அனுப்பிரலாம்” என்று மனைவியை சமாதானப்படுத்தினார்.
“அப்ப சரி” என்று அரைகுறையாகத் தலையாட்டினார் ராகினி.
நான்கு ஆண்களும் இரண்டு பெண்களுமாய் வந்திறங்க, அவர்களை வரவேற்ற ராகினி இளையவளைக் கண்டு, “பவானிதான நீ?” என்றவர் குரலில் தெரிந்துகொள்ளும் ஆவல். ஓருமுறையே பார்த்திருந்ததால் ஒரு சின்ன சந்தேகம்.
“ஹை ஆன்ட்டி நீங்களா? அப்ப அன்பழகி சீனியரைத்தான் பெண் பார்க்க வந்திருக்கோமா? வாவ்! அவங்க என் அண்ணியா வந்தா சூப்பராயிருக்கும்” என்று துள்ளிக்குதிக்காத குறையாகப் பேசிக்கொண்டிருந்தவளின் முகத்தை ஆதுரமாக வருடி, “எல்லாம் பேசி முடித்ததும் பார்த்துக்கலாம்டா. நீ உட்கார்” என்றவர் அவளின் அப்பா, அம்மா, இரு தம்பிகளுடன் தகவல் தெரிவித்திருந்த கோதண்டம் மாமாவையும் அமரவைத்து சிற்றுண்டி அளித்துப் பேசிக்கொண்டிருக்க, ஆக்டிவாவின் சத்தம் கேட்டதில் வேகமாகக் கணவரைக் காண, அவரின் ஆறுதலான விழியசைவில் அமைதியாகிவிட்டார் ராகினி.
வாசலில் நிற்கும் காரைக்கண்டு புருவம் உயர்த்தி, ஓட்டி வந்த ஆக்டிவாவை சற்று ஓரம் நிறுத்தி வீட்டினுள் நுழைய, அங்கிருந்தவர்களைக் கண்டவளுக்கு புருவ மத்தியில் முடிச்சிட தாயை ஏறிட்டாள்.
மகளைத் தனியாக அழைத்துச் சென்று விஷயத்தை உரைக்க, “அம்மா! ப்ச்.. என்ன சொல்றதுன்னு தெரியலை. என்கிட்ட இன்பார்ம் பண்ணாம இருந்திருக்கீங்கன்னா, உங்களை மீறின ஒண்ணாதான் இருக்கும்னு புரியுது. வேணும்னா நான் பேசி அனுப்பவா?” என்றாள்.
தங்கள் மேலுள்ள நம்பிக்கை புரிய, மகளின் கன்னத்தில் முத்தமிட்டு புன்னகைத்தவர், “வேண்டாம் பொம்மு. அப்படிச் செய்தா கூட்டிட்டு வந்த கோதண்டம் தாத்தாவை நீ அவமானப்படுத்தின மாதிரி ஆகிரும். பையன் டாக்டர்னு சொல்றாங்க. பேசித்தான் பார்ப்போமே. அப்புறம் மாப்பிள்ளையோடத் தங்கை யார் தெரியுமா?” என்று நிறுத்த,
“நான்தான்” என்றவாறு வந்து நின்ற பவானி, “ஹாய் சீனியர்! சாரி அன்னைக்குக் கோவில்ல நம்பர் கொடுக்க முடியலை. சாமியம்மா முன்னாடி வீசுனீங்க பாருங்க கேள்வி.. ப்பா.. அப்படியே உங்களைக் கட்டிக்கலாம் போலிருந்திச்சிது. காலேஜ்ல உங்க நம்பர் வாங்க முயற்சித்தா, பெயரைத்த தவிர, எந்த வருஷம் முடிச்சீங்க, மேஜர் என்ன எதுவும் தெரியலை. ரொம்ப ஃபீல் பண்ணினேன் தெரியுமா? இங்க வந்து பொண்ணு நீங்கன்னு தெரிஞ்சதிலிருந்து ஒவ்வொரு நிமிடமும் ரொம்ப சந்தோசமா போகுது. இனி நீங்க என் அண்ணி” என்று அன்பழகியின் கையைப் பிடித்து தன் அன்பைத் தெரிவித்தாள்.
“பவிக்குட்டி! இன்னும் எதுவும் பேசலை. அதுக்குள்ள முடிவு பண்ணக்கூடாது. அதோட அன்பழகி சீனியர்னு காலேஜ் லெக்சரர் யார்கிட்டக் கேட்டாலும் என்னைப்பற்றிய தகவலைக் கொடுத்திருப்பாங்க” என்றாள் புன்னகையுடன்.
“அவ்வளவு பிரபலமா நீங்க?” என்று வியப்பாய் பார்க்க,
“பிரபலம் இல்ல பவிமா.. ப்ராப்ளம் பிடிச்சவள். எப்பப்பாரு சண்டை சண்டைன்னு பஞ்சாயத்துப் பண்ண எங்களை வரச்சொல்லியே நாங்களும் உங்க காலேஜ்ல ஃபேமசாகிட்டோம். ஓவர் ஆட்டிடியூட்” என்று முகம் சுளித்தார் ராகினி.
“அம்மா! ஓவர் அட்டிடியூட்னா பந்தா காட்டுறது, அலப்பறையைக் கூட்டிடுறது சொல்வாங்க. நான் என்ன அப்படியா? மத்தவங்களுக்கு உதவுறப்ப சின்னச்சின்ன அடிதடிகள் வரத்தான் செய்யும். அதையெல்லாம் கண்டுக்கக்கூடாது” என்க,
ஹ்க்கும்.. என்று ராகினி நொடிக்க, அதைக்கண்டு அசடுவழிய சிரித்த அன்பழகி, “பவிக்குட்டி காலேஜ் கட்டடிச்சாச்சா?” தன் விசாரணையைத் துவங்கினாள்.
“இல்ல அண்ணி. நாளைக்கு ஆனுவல் பங்க்ஷன். அதுக்கான லீவ் விட்டுருக்காங்க” என்றாள்.
‘அதுக்குள்ள அண்ணியா? சுத்தம்’ என மனம் நினைத்தாலும், தாயிடம் திரும்பி ‘என்னம்மா இது?’ என்று சைகையில் கேட்க, ‘சின்னப்பொண்ணு அவள். விடு’ என்றார் கண்ணாலேயே.
“அண்ணி இது அண்ணன்” என்று கைபேசியில் புகைப்படம் ஒன்றைக் காட்ட, ‘ம்.. பரவாயில்லை’ என்றுதான் தோன்றியது. போட்டோ எடுத்து எப்படியும் மூன்று நான்கு வருடங்கள் இருக்கும் என்பது அன்பழகியின் கணிப்பு. பவானியிடம் தெரியும் சோகம், அவள் அண்ணனின் அழுத்தத்தையும் மீறி கண்களில் தெரிந்தது.
அவன் புகைப்படத்தை வேறு பெண்ணிடம் காட்டியிருந்தால் அழகன் என்றிருப்பாள். இவளோ ஆராய்ச்சியாகப் பார்த்தாள். காதல் என்றால், ‘ஐயையோ! ஓடுங்க. ஒரு கொடிய மிருகம் நம்மைத் துரத்துது’ எனும் ரகம் இவள். அன்பழகியைப் பொருத்தவரை சண்டை போடத் தெரிந்தளவு ஒரு ஆணை ரசிக்கத் தெரியாது. ஆண்களைப் பிடிக்காதென்று அல்ல. ஆண் பெண் இருபாலினரையும் சரிசமமாகப் பார்க்கத் தெரிந்ததால், தனக்கானவனுக்கென்ற தனித்துவமான அன்பை வெளிப்படுத்த இன்னும் சமயம் வரவில்லையோ!
அப்படி வந்தால் எப்படியிருப்பாள்?
“பிடிச்சிருக்கா அண்ணி? அண்ணன் ரொம்ப நல்லவங்க. லைஃப்ல கஷ்டப்பட்டு முன்னேறினவங்க” என்றாளவள்.
“ம்.. பார்த்தாலே தெரியுது. பெயர் என்ன?”
“செந்தூரன் அண்ணி” என்றாள் வேகமாய்.
“ம்.. நாட் பேட்” என்றாள் அன்பழகி.
“அவ்வளவுதானா?” கேள்வியுடன் பவானியின் முகம் சுருங்க,
“நாட் பேட்னா, நல்லாயிருக்காங்கன்னு அர்த்தம் பவிக்குட்டி. பெயரோட உன் அண்ணாவும் ஓகேதான்” என்று புன்னகைக்க, “தேங்க்யூ.. தேங்க்யூ அண்ணி” என்று அன்பழகியின் கன்னம் பிடித்து முத்தமிட்டு ஓடிவிட்டாள்.
‘கிரேஸி கேர்ள்’ என்று அவளை அலட்சியப்படுத்தி ஹாலிற்கு வர, அதற்குள் சதாசிவம் கிட்டத்தட்ட பேச்சு வார்த்தையை முடித்திருக்க அதிர்ச்சிதான் தாய் மகளிற்கு.
“அப்பா!” என இடைமறித்த மகளை அமைதியாகப் பார்த்து, “அப்பாவுக்குப் பிடிச்சிருக்கு பொம்மு” என்று முடிவாக சொல்ல, மனதில்லை எனினும் சபையில் தந்தையை விட்டுக்கொடுக்க மனமில்லாது சம்மதித்துவிட்டாள்.
