அத்தியாயம் - 19

[Sorna Sandhanakumar]

19



சுபா பள்ளிப் பொறுப்பெடுத்து ஒரு வாரத்தில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக அனைத்தையும் கற்றுக்கொண்டிக்க, விவேக் எதற்கும் தடுக்காததால் தன்னால் முடிந்த சின்னச்சின்ன மாற்றங்களும் செய்தாள். தான் படித்த பள்ளியில் தான் பெரிய பொறுப்பிலிருப்பதை பெருமையாகவே உணர்ந்தாள். அந்த பதவி அவளுக்கென்று ஒரு தனி கௌரவத்தைக் கொடுத்ததோடு மனதில் ஒரு நிமிர்வையும் கொடுத்தது. கணவனின் நியாபகங்கள் வரக்கூடாது என்றே வேலையில் முழுக்கவனத்தையும் செலுத்த ஆரம்பித்தவள், அதில் வெற்றி பெற்றாளா, பெறுவாளா தெரியாது. ஆனால் ஜீவாவைப் பற்றிய அவளின் எண்ணங்கள் மட்டும் மாறுவதாகயில்லை.

ஜீவா அன்று சென்றவன்தான் அதன் பின் மனைவியைச் சந்திக்கவோ, போனில் பேசவோ முயற்சிக்கவில்லை. சாதனா மட்டும் போனில் பேசுவதோடு சரி. அப்பா, அண்ணன் ஏன் அம்மா கூட அவளை சந்திக்கவில்லை.

மாலை நேரம் பள்ளி முடிந்து வீட்டிற்கு வந்து அமர்ந்திருந்த பொழுது அன்நோன் நம்பரிலிருந்து கால்வர சின்ன யோசனையுடன் அதை எடுத்து ஹலோ சொல்லுமுன்... “சுபா நான் அகிலா பேசுறேன்” என்றிருந்தாள் எதிரில் இருந்தவள்.

“ஹேய் அகி! எப்படியிருக்க? எங்கயிருக்க? ஒரு போன் இல்ல. வீட்டுக்கும் வரலன்னு அம்மா சொன்னாங்க?”

“சுபா உன்கிட்ட ரொம்ப நேரம் பேச முடியாது. நான் திருட்டுத்தனமா பேசிட்டிருக்கேன். ஒரு சிக்கல்ல மாட்டிட்டிருக்கேன். ப்ளீஸ் ஹெல்ப் பண்ணுடி” என்றாள் கெஞ்சலாக.

“என்னடி ப்ளீஸ்லாம் போட்டுட்டு. என்னன்னு சொல்லு?”

“நாளைக்கு காலையில எனக்கு கட்டாயக் கல்யாணம் பண்ணப்போறாங்க. நான் எவ்வளவோ தடுத்துப் பார்த்துட்டேன். என்னால முடியல? சூஸைட் கூட ட்ரை பண்ணிட்டேன், ப்ச்... நோ யூஸ்.”

“அகீஈஈஈ...”

“விடுடி நான் பிழைச்சிக்கிட்டேன். இப்ப ஹவுஸ் அரஸ்ட்ல இருக்கேன் சுபா.”

“சரி கல்யாணம் எங்க? எந்த இடம்?”

“வீட்ல வச்சி தான்” என்று இடம் சொன்னாள்.

“சரி நான் பார்த்துக்கறேன். நீ கவலைப்படாம கூலா இரு” என்று போனை வைத்து மாமனாருக்கு போன் செய்து விஷயம் சொல்ல, “நானும் வரவாம்மா” என்றவரிடம், “இல்ல மாமா நான் தாண்டவ்ணா கூட போறேன். எதுக்கும் நீங்க போலீஸ்ல தெரிஞ்சவங்க இருந்தாங்கன்னா சொல்லி வைங்க. நாங்க அதுக்குள்ள வந்திடுறோம்.” போனை வைத்து தாண்டவை அழைத்து விஷயம் சொல்ல...

“பாப்பா அப்பாகிட்ட சொன்னா உடனே சரிபண்ணிருவாங்க. சொல்லலாமா?”

“இல்லன்ணா. முடியாத பட்சத்துல ஹெல்ப் கேட்டுக்கலாம். இப்ப வண்டி எடுங்க.” காரில் சென்று கொண்டிருக்கும்போதே எதை எப்படி செய்யலாம் என்று பேசி அகிலா இருக்குமிடம் தாம்பரம் தாண்டி படப்பை செல்ல மணி ஏழு ஆனது. அகிலா வீட்டினருகே காரை நிறுத்தி, “தாண்டவ்ணா என்னை அவங்களுக்கு தெரியும்” என்றவள் எதோ பிடிபட, “சே... இப்ப தெரியாதுல்ல மறந்திட்டேன். உங்களுக்கு அகியைத் தெரியும்தான?” என்று நிறுத்த தாண்டவ் சம்மதமாய் தலையசைத்தான். “அப்படின்னா அவளை யாருக்கும் சந்தேகம் வராம வெளில கூப்பிட்டு வந்திடுங்க.’”

“நான் பார்த்துக்கறேன் பாப்பா. நீங்க கவலைப்படாதீங்க” என்று கிளம்பியவனை... “தாண்டவ்ணா அவ மாமா பையன் முரடன். பார்த்து பத்திரம்” என்றாள்.

“சரிங்க தங்கச்சி” என்று பூக்கூடை ஒன்றை தோளில் தூக்கி வீட்டினுள் நுழைய, யாரென்று கேட்ட பெண்மணியிடம், “பூவும், மாலையும் சொல்லியிருந்தாங்கமா” என்றான்.

“ஓ... வாப்பா. மொத்தம் எவ்வளவாச்சி?”

“ஏற்கனவே பேசினதுதான்மா. அதிகம்லாம் வேண்டாம்.”

“இதுவே அதிகம்பா.”

“வியாபாரிக்கும் லாபம் வேணுமேம்மா. சரி சரி பேசிட்டிருக்காத. இந்தா பணம் சரியாயிருக்குதா பார்த்திரு. அதோ அந்த ரூம்ல வச்சிட்டு போ” என்று உள்ளே சென்றார்.

அறைக்குள் நுழைந்தவன் அகிலாவைத் தேட, அங்கிருந்த கட்டிலின் ஓரத்தில் தலைகுனிந்தபடி அமர்ந்திருந்தவளைப் பார்த்து சைகை செய்தான். அவளோ திரும்புவதாக இல்லை. அவளருகிலிருந்த இரண்டு நடுத்தரவயதுப் பெண்கள் என்ன என்று விசாரித்து “இங்க வச்சிட்டுப்போ” என்று சொல்ல ஓரமாக வைத்தவன் திரும்பவும் அவளைக்காண, அவள் திரும்பிப் பார்ப்பதற்கு வழியில்லை என்றதும், ‘இவங்க தேறமாட்டாங்க போல! என்ன பண்ணலாம்’ என்று யோசிக்க அதே நேரம் கரண்ட் கட்டாக, “காட்ஸ் க்ரேட்!” என்று செல்லை எடுத்து வெளிச்சம் பரப்பியவன் அவளிருக்குமிடத்தை கணக்கிட்டு பின் செல்லை அணைத்து அவளின் கைபிடிக்க, சத்தம் போடுவாள் என்று தெரிந்தே அவள் வாய்மூடி “தப்பிக்கணும்னா சத்தம் போடாம வாங்க. நான் தாண்டவ்” என்று சொல்லி மெல்ல வெளியே வந்தார்கள்..

உருவத்தை வைத்தது அங்கிருந்த ஒருவர் “யாருப்பா அது?” என்று கேட்க...

எதிர்பாராத சத்தத்தில் அதிர்ந்தவன், “நான் பூ கொண்டு வந்தேங்க. வச்சிட்டேன். டைமாகுது அதான் கிளம்பிட்டேன்.”

“ஆங்... சரி சரி” என்று நகர்ந்தவருக்கு சந்தேகம் வந்து, “என்னப்பா உன் பின்னாடி ஏதோ ஒரு உருவம் தெரியுது?”

“என் பின்னாடியா? இந்த நேரத்துல பேய்தான வரும். அச்சச்சோ... சொல்லவே இல்லையேங்க. இந்த வீட்ல பேயிருக்கா? அது என் பின்னாடி வருதா? இப்ப நான் என்ன பண்றது?” என்றதும் அகிலா அவனைக் கிள்லினாள்.

‘ஆஆஆ...’ என்று கத்தியவன் வாயை அவள் கையால் மூட, “என்னப்பா சத்தம்?” என்ற குரலுக்கு, “பேய் அடிச்சிருச்சீங்க” என்று வீட்டு வாசல் தாண்ட கரண்ட் வர சரியாக இருந்தது.

மற்றவர்கள் அவர்களைப் பார்த்து கூச்சலுடன் ஓடி வர, சுபா இருவரும் ஓடி வருவதைப் பார்த்து கதவைத் திறந்து வைத்து காரை ஸ்டார்ட் செய்திருக்க... கார் அருகில் வந்து அகிலாவை உள்ளே தள்ளி தாண்டவனும் உட்கார கார் பறந்தது.

இருவரும் ஆசுவாச மூச்சிவிட, “ஷப்பா! தப்பிச்டோம்டா” என்ற அகிலா... தாண்டவிடம் திரும்பி உங்களுக்கு நான் பேயா? பேய் அடிச்சிருச்சா உங்களை!” என்று அவனை அடிக்க...

“பாருங்க பாப்பா நான் பேயடிச்சிருச்சின்னு சொன்னதை நிரூபிக்கிறாங்க.”

“ஹேய், ஹலோ! பேய் எப்படி அடிக்கும்னு காட்டட்டுமா? அது உச்சந்தலையில் இப்படி அடிக்கும்” என்று கையை அவன் தலைக்கு நேராக தூக்கி, “அடிச்சிக் காட்டட்டுமா?” என்றாள்.

“ஆத்தாடி! நான் எங்கப்பா, அம்மா தவமாய் தவமிருந்து பெத்த ஒரே பையன். பேய்கிட்ட மாட்டி அவஸ்தைபட நான் தயாராயில்லை” என்று விளையாட்டுக்கு சொன்னவனுக்குத் தெரியாது கடைசிவரை அந்த பேய்கூடதான் குடும்பம் நடத்தப் போகிறானென்று.

இருவரது சண்டையையும் கண்ணாடியில் பார்த்துக் கொண்டிருந்த சுபாவிற்கு மனதில் ஒன்று தோன்ற அதை நடத்தவும் முடிவு செய்தாள். வந்ததும் அழுவாள் என்று எதிர்பார்த்ததை விட தாண்டவிடம் வாயடிக்கும் தோழியை பூடகமாக பார்த்தாள்.

“தங்கச்சி காரை நிறுத்துங்க. நான் ட்ரைவ் பண்றேன்” என்றதும் காரை நிறுத்தி சுபா பின்னால் அமர... “ஹேய்! நீங்க யாரு? சுபா வரலையா?” என்றாள் அகிலா.

“அடிப்பாவி நான்தான்டி சுபா.”

“சுபாவா! இல்ல சொய் சொல்றீங்க?” என்றவளுக்கு சந்தேகம் தீரவில்லை.

“ஆமா இவகிட்ட பொய் சொல்லி அவார்ட் வாங்கப்போறாங்க. லூசு அகி எனக்கு நடந்த ஆக்ஸிடெண்ட்ல முகம் முழுக்க அடிபட்டதால பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி பண்ணியிருக்கு. அதான் உனக்கு அடையாளம் தெரியலை.

அதிர்ச்சியை முகத்தில் காட்டி, “எனக்கு எதுவுமே தெரியாதுடி சுபா சாரிடி” என்றாள் வருத்தமாக.

“லூசு! இரு மாமாவுக்கு சொல்லிக்கிறேன்” என்று மாமனாருக்கு போனில் விஷயத்தை சொல்லி வைத்து அகிலாவிடம் திரும்பினாள்.

“இருந்தாலும் அழகாத்தான்டி இருக்க.”

“ஹலோ எங்க பாப்பா எப்பவும் அழகுதான்” என்று தாண்டவ் இடையிட...

“வாங்க சுபா கொள்கைபரப்பு செயலாளரே” என்று அவனை நக்கலடித்து தோழியிடம் திரும்பி, “சுபா சாப்பிட எதாவது இருந்தா குடு பசிக்குது.”

“ஏன்டி நான் உன்னைக் காப்பாத்தணுமேன்னு பயங்கர டென்சன்ல இருக்கேன். நீ என்னடான்னா கூலா சாப்பிட எதாவது இருக்கா கேட்கிற?”

“அதான் என்னோட டென்சனை நீ சுமக்குறியே. அப்புறம் நான் ஏன் ஃபீல் பண்ணனும். ஒரு விஷயத்துக்கு ஒருத்தர் டென்சனானா போதும். முதல்ல நான் கேட்டதைக் கொடு” என்றாள்.

“எனக்குன்னு வந்து சேருறீங்க பாரு. உன்னைய!” என்று இரண்டடிகள் போட்டு, அங்கிருந்த கூல்டிரிங்ஸும், பிஸ்கட்டும் எடுத்துக் கொடுத்தாள். வரும்பொழுது ஹோட்டலில் சாப்பாடு வாங்கிவர, அனைவரும் சாப்பிட்டு முடித்து அகிலாவிடம் என்னவென்று விசாரித்தாள்.

“இந்தப் பிரச்சனை கிட்டத்தட்ட ஆறுமாசமா நடக்குது சுபா. அம்மாவுக்கு அவங்கண்ணன் மேல குருட்டுத்தனமான பாசம். அவர் பையனைத்தான் மேரேஜ் பண்ணிக்கணும்னு ஒரே தொல்லை. அப்பா சரியான தண்ணி வண்டி. அவரை எதுலயும் சேர்க்க முடியாது. நகைபோட்டு கட்டிக்குடுக்க முடியாதுன்ற பயம் வேற. அவன் அந்த சங்கர் அவனோட பார்வையும், பேச்சும் சரியான பொறுக்கி. நல்லவன்னு சொல்ல எந்த நல்ல பழக்கமும் அவன்கிட்ட கிடையாது. எனக்கு முன்னாடியே எத்தனை பொண்ணுங்ககிட்ட வம்பிழுத்து அடிவாங்கியிருக்கான் தெரியுமா?”

“முன்னாடி ஒரு டைம் கேட்டப்ப எனக்குப் பிடிக்கலன்னு சொன்னேன். கொஞ்ச நாள் ஆறப்போட்டு இப்ப திரும்பவும் ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. என்ன இந்த டைம் எல்லாவிதத்திலும் தப்பிக்க முடியாதபடி என்னை லாக் பண்ணிட்டாங்க. எங்கம்மாவுக்கு சொந்தம் விட்டுபோயிடக்கூடாது. அவனுக்கு படிச்ச பொண்ணு வேலைக்குப் போயாவது தன்னைக் காப்பாத்துவான்ற எண்ணம். அதுக்கு என்னை கல்யாணம் பண்ணினால்தானே முடியும். அதான் அம்மாவை கைக்குள்ள போட்டுட்டு என்னை சிக்க வச்சிட்டான்.”

அவள் தரப்பை அமைதியாக கேட்ட அனைவரும் என்ன செய்வதென்று அறியாமல் இருக்க... “சரிமா போய் படுங்க. நாளைக்கு காலையில பேசிக்கலாம்” என்றனுப்பினார் விவேக்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

மறுநாள் காலையிலேயே அகிலாவின் தாய் தங்கள் ஏரியா போலீஸில் புகார் செய்ய, ஏற்கனவே அந்த ஏரியா இன்ஸ்பெக்டரிடம் பேசியிருந்ததால், அவர்களை சென்னை அனுப்பி வைக்கச்சொன்னார்கள்.

அதே நேரம் அகிலாவையும் ஸ்டேஷன் வரச்சொல்ல, தாயும், மகளும் எதிரெதிராக நின்றார்கள்.

“சொல்லுங்கம்மா என்ன பிரச்சனை?” என்று இன்ஸ்பெக்டர் கேட்க... அகிலா தன் தரப்பை எடுத்துச்சொல்ல, தாயோ “இல்ல சார். என் மருமகன் நல்ல பையன்தான்” என்று சர்டிபிகேட் கொடுக்க...’ அந்த நல்ல பையன் அப்பாவியாய் தன் அத்தையினருகில் நின்றிருந்தான்.

“ஏன்மா உங்களுக்கு பெத்த பொண்ணை விட மத்தவங்க முக்கியமா போயிட்டாங்களா? இவன் பேரைச் சொன்னாலே எல்லாரும் காரித்துப்புறாங்க. உங்களுக்கு மட்டும் ஏன் அது கண்ணுல படல? இன்னும் எத்தனை காலத்துக்கு இப்படியே இருக்கப்போறீங்கன்னு தெரியல? உங்களை மாதிரி ஆள்களை திருத்தவே முடியாது” என்று இன்ஸ்பெக்டர் கோபத்தில் சத்தமிட...

“அது கல்யாணமானா திருந்திடுவேன்னு சொன்னான் சார். இவ படிச்ச திமிர்ல இவனை வேண்டாம்னு சொல்றா.”

“நீ என்னம்மா சொல்ற?” என்று அகிலாவிடம் கேட்க...

“சார் எனக்கு இவனை கட்டிக்கிறதுல இஷ்டமில்லை.”

“சரி கடைசியா என்னதான் சொல்றீங்க?” என்ற இன்ஸ்பெக்டரிடம்...

“என் பொண்ணை என்னோட அனுப்புங்க சார்” என்றார் அகிலாவின் தாய்.

“நான் வரமாட்டேன்மா. வந்தா நான் தூங்கும்போது கூட தாலி கட்டுனாலும் கட்டிடருவான்” என்றதும்... அப்படிதான் செய்யவேண்டுமென்று எண்ணிய தாய் ‘எப்படி கரெக்டா சொல்றா பார்’ என்பது போல் முறைக்க...

“சார் நான் ஒண்ணு சொல்லட்டுமா?” என்று சுபா இடைபுக...

“ம்... சொல்லுமா?” என்று இன்ஸ்பெக்டர் சம்மதித்ததும்... “தாண்டவ்ணா இங்க வாங்க” என்றழைக்க அருகில் வந்தவனிடம், “நான் அகியை கல்யாணம் பண்ணிக்கச் சொன்னா உங்க பதில் என்னவாயிருக்கும்?” என்றாள் யாரையும் யோசிக்காது.

“என்ன தங்கச்சி நீங்க? நீங்க சொல்லி என்னைக்கு நான் மறுத்து பேசியிருக்கேன். எனக்கு சம்மதம். உங்க ப்ரண்டுக்கு சம்மதமா கேளுங்க?” இருவரின் கேள்வி பதிலில் அனைவரும் வாயடைத்துப் போய் பார்த்தனர்.

“என்ன அகி பார்க்கிற? நீ எம்சிஏ தாண்டவ்ணா பிஎஸ்சி டாப்பர். அப்புறம் கரஸ்ல எம்எஸ்சி முடிச்சிருக்காங்க. படிப்பு பிரச்சனையில்லை. பணம்னு பார்த்தா இப்போதைக்கு அப்பாவை விட்டு விலகியிருந்தாலும், அப்பா அண்ணாவை கைவிடமாட்டாங்க. ஃப்யூச்சர்ல உங்களுக்கு பணப்பிரச்சனை வராததுக்கு நான் கேரண்டி.”

“ப்ச்... அதுக்கில்லடி” என்றாள் யோசனையுடன்.

“வேற எதுக்கு யோசிக்கிற? அண்ணாவுக்கு எந்த கெட்டபழக்கமும் இல்ல.”

“இல்ல என்னை மாதிரி ஒரு பேயை கட்டிக்க யோசிக்காம உங்கண்ணா சம்மதம் சொல்லிட்டாங்களே. அவங்களோட ஃப்யூச்சரை நினைச்சாதான் எனக்கு கஷ்டமாயிருக்கு” என்று வருத்தப்படுவதுபோல் சொன்னாள்.

“அடிங்... உன்னை!” என்று சிரித்தபடி, “உனக்கு பேயோட்டுறதுக்கு எங்க தாண்டவ்ணாதான் சரியான ஆள். என்னண்ணா அப்படித்தான?”

“நீங்க சொன்னா சரியாதான் பாப்பா இருக்கும்” என்றான் பவ்யமாய்.

“ஷப்பா... முடியலடா சாமி உங்க பாசமலர் படம்.”

“சரிமா எல்லாம் ரெடியாகிருச்சி. இதுல ரெண்டு பேரையும் சைன் பண்ணச்சொல்லுங்க. இன்னும் ரெண்டு நிமிஷத்துல மாலை வந்திரும்.”

“தாண்டவ்ணா எங்க மாமாவைக் காணோம்?”

“தெரியலையேமா?” என்று சொல்லி முடியும் முன் வேகமாக உள்ளே நுழைந்தவர் கையில் தாலி இருக்க... “மாமா நீங்க செம ஸ்பீடு” என்று சுபா சொல்ல, சில நிமிடங்களில் இருவரும் கையெழுத்து போட்டு மாலை மாற்றி அங்கேயே தாலிகட்டி மணமக்களானார்கள்.

“சாட்சி கையெழுத்து நீங்க ரெண்டுபேர் மட்டும்தானா? இல்ல வேற யாரையாவது கூப்பிடணுமா?”

“அவசியமில்லை சார் நான் கையெழுத்து போடுறேன்” என்ற குரலைக்கேட்ட சுபா ஆச்சர்யத்தில் விழிவிரிக்க, வாய் தன்னாலேயே ‘அப்பா’ என்று முணுமுணுக்க... அவரோ யாரையும் சட்டைசெய்யாமல் கையெழுத்திட்டு கிளம்ப ஆயத்தமாக, மணமக்கள் அவரின் காலில் விழுந்து ஆசிவாங்க இருவரையும் வாழ்த்திவிட்டுச் சென்றார்.

சுபாவிற்கு ஒன்று தோன்றியது வீட்டை விட்டு வெளியே வந்தாலும் அப்பாவின் கண்காணிப்பில்தான் இருக்கிறோமென்று. அதில் அவளுக்கு மனசு லேசானது போலிருந்தது.

ஸ்டேஷனில் அனைத்தும் முடிய, அகிலாவின் தாய் இயலாமையில் கத்திவிட்டுச்; செல்ல... சுபா அவர்களுக்கென்று வீடு ஏற்பாடு செய்துகொடுத்து, அகிலாவிற்கு தங்கள் பள்ளியிலேயே ஆசிரியை வேலையும் கொடுத்து, அவர்களின் வாழ்க்கையை நேர்படுத்த முழுதாக ஐந்து நாட்கள் ஆனது.



ஐந்து நாட்கள் கழிந்திருந்த வேளையில், சுபாவிற்கு திடீரென்று பசியெடுக்க ‘என்னடாயிது காலையில் சாப்பிட்டுத்தான வந்தேன், பத்துமணிக்குள்ள என்ன திரும்பவும் பசிக்குது.’ பசி அதிகரிக்க அதிகரிக்க என்ன செய்வதென்று குழம்பியவள் தன் பேக்கில் வைத்திருந்த சாக்லேட் எடுத்து வாயில் போட, இன்னும் பசி அதிகமானது. இது சரிவராதென்று கேன்டீனில் பிஸ்கட் வரவைத்து சாப்பிட, சிறிது நேரத்தில் திரும்பவும் பசித்தது.

‘கடவுளே! என்னாச்சி எனக்கு? பேய் எதுவும் புகுந்திருச்சா’ என்று நினைத்தவளுக்கே சிரிப்பு வர, ‘என்ன ப்ராப்ளமாயிருக்கும்... ப்ச்... பார்த்துக்கலாம்’ என்று சுபா தன் நினைவை உதறினாலும், பசி அவளை விடாது இம்சித்தது. இரண்டு நாட்கள் பொறுத்தவளால் மூன்றாவது நாள் முடியாமல் தாண்டவை அழைத்து மருத்துவமனை சென்றாள்.

நாடி பிடித்துப்பார்த்த பெண் மருத்துவரிடம், “இரண்டு நாளா இப்படியே இருக்குது டாக்டர்” என்றாள்.

“லாஸ்ட் பீரியட் டைம் சொல்லும்மா?” என்றதும் எதற்கு கேட்கிறார் என்று புரிந்தும் புரியாமலும், “இன்னையோட 37 நாளாச்சிது டாக்டர்.”

“ஐ திங்க், நீங்க ப்ரக்னென்ட்னு நினைக்கிறேன். நாடித்துடிப்பு அப்படித்தான் சொல்லுது. எதுக்கும் யூரின் டெஸ்ட் எடுத்துட்டு வாங்க” என்றார்.

அதிர்ச்சி பாதி, சந்தோஷம் பாதியாக வாயடைத்திருந்தவள், “டாக்டர் அதுக்குள்ள எப்படி தெரியும் குறைஞ்சது 45 நாளாவது ஆகணும்ல?” என்று தன் சந்தேகத்தைக் கேட்க...

“பொதுவா அந்த மந்த் டேட் தாண்டிட்டாலே தெரியும். கன்பார்மா சொல்லணும்னா நாற்பது நாளுக்குள்ள சொல்லிடலாம். ஆளுக்காள் வித்தியாசப்படும். உங்களுக்கு பசி மூலமா அந்த சிம்டம்ஸ் காட்டியிருக்கு. இன்னைக்கு வேண்டாம்னா இன்னும் ஒன் வீக் கழித்து வாங்க. இல்லையா நீங்களே மெடிக்கல்ல ப்ரெக்னென்சி கிட் வாங்கி செக் பண்ணிட்டு கூட வரலாம்.”

“தேங்க்யூ டாக்டர். நான் நெக்ஸ்ட் வீக் வர்றேன்” என்று வெளியே வந்தவளை வழி மறித்து, “என்னமா தங்கச்சி, டாக்டர் என்ன சொன்னாங்க?” பதட்டத்துடன் கேட்டான் தாண்டவ்.

“ஒண்ணுமில்ல தாண்டவ்ணா. சத்துக்குறைவுதானாம். நல்லா சாப்பிடச் சொல்றாங்க அவ்வளவுதான்” என்று அவனை சமாளித்து வீடு வந்து தன்னறைக்குள் நுழைந்து, கண்ணாடி முன் நின்று மெல்ல தன் வயிற்றைத் தொட்டுப் பார்த்தாள். சந்தோஷம் அளவிட முடியாத சந்தோஷத்தில் கண்களில் கண்ணீர் வர, ‘என் வயிற்றில் எனக்குன்னு ஒரு குழந்தை. நீங்க என்னைவிட்டு விலகும்போதெல்லாம் நமக்குன்னு ஒரு குழந்தை பிறக்குமான்னு நினைச்சேன் ஜீவா. மனைவியா தொட மாட்டீங்களான்னு ஏங்கியிருக்கேன். ஆனா, அது நடந்தது ஒரு நல்ல சூழ்நிலையா இருந்திருக்கக்கூடாதா? ஒரே முறை உறவில் உங்க வாரிசு என் வயிற்றில். அதிசயமான ஆச்சர்யம்! இது போதும் ஜீவா. என் லைப் முழுக்க இந்த குழந்தையே போதும்” என்றாள் கண்ணீருடன்.

இரண்டு நாள்கள் யாரிடமும் சொல்லாமல் மறைத்தவளால் மூன்றாம் நாள் உண்மை தானாகவே வெளிவந்தது. சரியாக 39 நாளிலிருந்து வாந்தி வர ஆரம்பித்தது. ஐந்து நாட்கள் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு அதிகமாக சாப்பிட்டாளோ, அதைவிட அதிகமாக வாந்தி வந்து அவளை சுருட்டியெடுத்தது. சோர்வுடன் பள்ளிக்கு வந்தவளை அகிலா கேள்வி மேல் கேள்வி கேட்க வேறு வழியில்லாமல் ஒத்துக்கொண்டாள்.

“யா...ஹூ” என்று அகிலா குதிக்க, அவளை அடக்கி, “யாருக்கும் தெரிய வேண்டாம் அகி” என்றவளை, அகிலா வித்தியாசமாகப் பார்த்து “ஏன் இப்படிச் சொல்ற? உன் ஹஸ்பண்டுக்கு தெரிவிக்க வேண்டாமா?” என்றாள்.

“இ...இது ஜீவாவிற்கு தெரிய வேண்டாம் அகி?”

“அவர் குழந்தைக்கு அப்பா சுபா. அவருக்குத் தெரியாம எப்படி?”

“வேண்டாமே ப்ளீஸ்” என கெஞ்சல் குரலில் சுபா சொல்ல... “எனக்கு அவரைப்பற்றி தெரியாது. உன்னோட மேரேஜ்கும் நான் வரலை. என்ன பிரச்சனை உங்களுக்குள்ள? நீ எல்லா விஷயத்திலும் அட்ஜஸ்ட் பண்ணிட்டுபோற கேரக்டர். நீயே விலகியிருக்கன்னா அவ்வளவு மோசமானவரா?”

‘ஹா...ஹா’ என்று சத்தமாக சிரித்தவள், “மோசமானவரா? யாரு ஜீவாவா? நோ அகி. அவங்களை மாதிரி ஒரு ஹஸ்பண்ட் யாருக்கும் கிடைக்க மாட்டாங்க. தாண்டவ்ணா உன்கிட்ட எதுவும் சொல்லலன்னு நினைக்கிறேன்.”

“இல்லை” என்றவள் “அப்புறம் ஏன் இந்த பிரிவு?”

“எல்லாம் தலைவிதிடி. அவங்களோட இருந்தா எங்க ரெண்டு பேரோட வாழ்க்கையும் கேள்விக்குறியாகிடும். அதான் பிரிஞ்சி வந்துட்டேன்.”

“எனக்கு ஒண்ணும் புரியலடி. அப்புறம் எப்படி உன் ஹஸ்பண்ட் உன்னை விட்டாங்க?”

“அவங்க எங்க என்னை விட்டாங்க. நான்... நான்தான் வேண்டாம்னு சொல்லி அவங்களை விட்டுட்டேன்” என்று வேதனையுடன் நடந்த விஷயங்களை கூறி, “அன்னைக்கு ஒரு பார்வை பார்த்தாங்க பாரு, ஜென்மத்துக்கும் மறக்காது. அவ்வளவு வலி என் ஜீவா முகத்துல. நான்தான் அந்த வலியை கொடுத்தேன். என்னாலதான் அதை வலியை ஜீவா அனுபவிச்சாங்க. எனக்கு நல்லது மட்டுமே நினைச்சவங்களுக்கு நான் குடுத்தது வலி, வேதனை மட்டும்தான். ஐம் சாரி ஜீவா! ஐம் சாரி என்னால உங்க லைஃப் கேள்விக்குறியாகிருச்சில்ல?” என்று முகம் மூடி அழுதாள்.

“சுபா வேண்டாம். சீக்கிரமே எல்லாம் சரியாகிடும்” என்ற தோழிக்கு தன் விரக்திச் சிரிப்பையே பதிலாக கொடுத்து, “ப்ச்... எதுவும் சரியாகாது அகி. எனக்கு விதிச்சது இதுதான்.”

சுபா சொல்வதும் நியாயம் என்றே தோன்றியது அகிலாவிற்கு. ‘அதற்காக காலம் முழுக்க இந்தப்பிரிவு சாத்தியம்தானா? இவள் கணவன் ஏன் எந்த முன்னெடுப்பும் எடுக்கவில்லை. சந்தர்ப்பம் தேடுகிறானா? தேடுவதை விட உருவாக்கிக் கொள்ளலாமே! ரெண்டும் ரெண்டு வகையான லூசுங்க போல’ என நினைத்து சுபாவைத் தேற்ற ஆரம்பித்தாள்.