அத்தியாயம் - 18

[Sorna Sandhanakumar]

18



புதுமணமக்கள் அறைக்குள் சென்ற பிறகு, “ஜீவா நீ இருந்து நாளைக்கு மறுவீடு கூட்டிட்டு வந்துவிடு” என்று தாய் சொல்ல...

“எனக்கு வீட்ல ஒரு வேலை இருக்குமா. முடிந்ததும் திரும்பி வந்திடுறேன்” என்று ஒருமணிநேரம் கழித்து வந்தவன் ஒரு முடிவோடு மாடிக்குச் சென்றான்.

அறைக்குள் நுழைந்தவன் மனைவியினருகில் அமர்ந்து அவளையே பார்த்திருந்து, இரு கண்களிலும், கன்னங்களிலும் முத்தமிட... உடலசைந்தவளை கண்டுகொள்ளாமல், உதடோடு உதடு சேர்க்கும் நேரம் சட்டென தூக்கம் கலைந்தவள் அதிர்ந்தாற்போல் பார்த்தாள். அவ்வளவு நேரமும் அவன் வந்தால் எவ்வாறு சமாளிப்பதென்று எண்ணியபடி சற்றுமுன் கண்ணயர, கணவனின் முத்த சீண்டலில் கண்விழித்து அதிர்ந்து பார்த்தாள்.

அந்த பார்வையில் விழுந்தவன் திரும்பவும் கண்களில் முத்தமிட, வேகமாக எழுந்தமர்ந்து அவனைத் தள்ளிவிட்டாள்.

“ஏன் தேவி? என்ன பிரச்சனை உனக்கு? என்னை எதுக்காக அவாய்ட் பண்ற?” நேரடியாகவே கேட்டான்.

“எ... எனக்கு பிடிக்கல?”

“ஏன்?” என ஒற்றை வார்த்தையால் வினவ...

“ஏன்னு சொல்ல முடியாது. எனக்கு பிடிக்கல அவ்வளவுதான்.”

“உனக்கு கண் தெரியுமா தேவி?”

ஒரு வினாடி அதிர்ந்தவள் இல்லையென்று தலையாட்ட, அவளின் அதிர்ந்த முகத்தைப் பார்த்தவன் ‘ஓ...’ என்றபடி அவளை நெருங்க... அவளோ பின்னால் நகர... “கண்ணு தெரியாது சொன்ன? நான் உன்பக்கத்துல வர்றது எப்படி தெரியுது?”

“முழுசாதான் தெரியாது. உருவம் தெரியுமில்லையா?”

அதற்கும் ஒரு ‘ஓ...’ போட்டு, அவளை நெருங்கி, அவள் சுதாரிக்குமுன் உதட்டில் அழுந்த முத்தமிட்டு சில வினாடிகளில் விட்டவன், “ஐ லவ் யூ சுப்பு! ஐ லவ் யூ” என்று தன் சர்ட்டுக்குள் வைத்திருந்த ஒரு ஃபைலை எடுத்து மனைவியிடம் கொடுத்து கதவைத்திறந்து வெளியேறினான்.’

கணவன் சென்ற சில நிமிடங்கள் கழித்தே சுயஉணர்வு பெற்றவள், ‘இங்கே என்ன நடந்தது?’ என்பதுபோல் பார்த்தபடி நிற்க... கையிலிருந்த ஃபைல் என்னையும் பாரேன் என, அதைத்திறந்து பார்த்தவள் முகத்தில் ஏசியையும் மீறி வியர்வை அரும்புகள்...

‘தெரியுமா அவங்களுக்கு? தெரிஞ்சுமா எதுவும் கேட்காம தெரியாத மாதிரி இருந்தாங்க? ஏன்?’ மனதில் சோர்வு வந்தது. சற்று நேரத்தில் மனதைத்தேற்றி எப்படியாகிலும் அனைவருக்கும் தெரிந்துதானே ஆகணும். ஃபைலைப் பார்த்தே தன் பிரச்சனையை கணவன் கண்டுகொண்டான் என்பது தெரிந்தது. ‘என் மனமறிந்து நடப்பவன். ஹ்ம்... முன்னாடியே சொல்லியிருந்தா, அட்லீஸ்ட் லாஸ்ட்டைம் கேட்டப்ப சொல்லியிருந்தா கூட இந்த பிரிவுக்கு அவசியமிருந்திருக்காது.’ கணவன் சொன்ன ஐ லவ் யூ சுப்பு அவளை அசைக்க, “நான் இந்த மாதிரிதான் முடிவெடுப்பேன்னு, என் முடிவு தெரிஞ்சே சொன்னீங்களா ஜீவா? ஐ லவ் யூ ஜீவா. உங்களைவிட பலமடங்கு எனக்கு உங்களைப் பிடிக்கும். ஆனா, சேர்ந்து வாழ்றது கஷ்டம் ஜீவா. வெரி சாரி” என்றாள் தனக்குள்ளே.

மறுவீடு சடங்கெல்லாம் முடியும் வரை கணவன், மனைவி இருவரும் தங்களுக்குள் ஒரு மௌன நாடகம் நடத்த, பெங்களுர் கிளம்ப வேண்டிய நாளும் வந்தது. மருமகளை அழைக்க வந்த மாமியாரிடம், “நான் பெங்களுர் வரல அத்தை. இனி வரவும் மாட்டேன்” என்றாள்.

அவளின் அந்த பதிலில் வீட்டினர் அனைவரும் அதிர்ந்து, “ஏன்?” என்ற கேள்வி அவர்களிடமிருந்து புறப்பட்டது.

தன்னைச் சுற்றி நின்றவர்களை ஒரு பார்வை பார்த்து, தன்னையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த கணவன் கண் பார்த்தவள் சற்று தடுமாறி, பின் “எனக்கு கண் தெரியும். அதுவும் இருபது நாட்கள் முன்பே” என்றாள்.

அனைவரும் ஒருசேர சந்தோஷப்பட்டு பின், “ஏன் இத்தனை நாள் சொல்லலை?” என்ற கேள்வியோடு பார்க்க... அதிர வேண்டியவனோ, ‘உன்னை எனக்குத் தெரியாதா’ என்பதுபோல் நிற்க...

கணவனின் புறம் கைநீட்டி “இவங்கதான் காரணம்” என்றாள்.

“என்ன சொல்ற பாப்பா? இதுக்கும் மாப்பிள்ளைக்கும் என்ன சம்பந்தம்? அவங்க தப்பா எதுவும் செய்யமாட்டாங்க” என ராஜன் சொல்ல...

ஒரு விரக்திப் புன்னகையை வெளியிட்டு, “சரியாகவும் எதையும் செய்யலையேப்பா?” என்றாள்.

அனைவருக்கும் எதோ புரிவது போலிருந்தது. ஜீவாவிடம் திரும்பிய ராஜன், “இன்னும் சொல்லலையா?” என்று கேட்க, கலங்கிய மனதைக் கட்டுப்படுத்தி இல்லையென்று தலையசைத்தான். அந்த பதிலிலேயே சுபாவைச் சார்ந்தவர்கள் சோர்வுற்று... ‘சொல்லியிருக்கலாமே!’ என்பதுபோல் பார்த்தார்கள்.

அவர்களின் குற்றப்பார்வையை தாங்கும் சக்தியில்லாமல் தலைகவிழ்ந்தான் ஜீவா.

கணவனின் தலைகுனிவை பார்த்தவளுக்கு நெஞ்சோரம் வலித்தது. மற்றவர்கள் முன் குற்றவாளியாக தன் கணவன் நிற்கிறானே என்று கண்கள் கலங்கியது.

“தேவிமா அவன் சொல்ல ட்ரை பண்ணினான். ஆனா, எங்க நீ அவனைத் தப்பா எடுத்துப்பியோன்னு பயம்தான்மா அவனைத் தடுத்தது.”

“எது தடுத்தாலும் சொல்லியிருக்கலாம் அத்தை. இரண்டரை மாசம், எழுபத்தைந்து நாள் இதுல ஒரு பத்து நிமிஷம் கூடவா அவங்களுக்கு கிடைக்கல?”

“தேவி புரிஞ்சிக்கோடா. அவன் ஏதோ உன்மேல உள்ள அன்புல...”

“நானும் அதே அன்புலதான் அத்தை வேண்டாம்னு சொல்றேன். கோபத்துல அவங்களோட சேர்ந்திருந்தா அன்புன்னு ஒண்ணு எனக்கு இல்லாமலே போயிரும். பக்கத்துலயிருந்து அவங்களை நான் சொல்லாலயோ, செயலாலயோ கஷ்டப்படுத்த விரும்பல. நாங்க சேர்ந்து வாழ்றதுன்றதும் நடக்காத ஒண்ணு.”

“தேவிமா!”

“வேண்டாம் அத்தை. நீங்க என்ன சமாதானம் பண்ணினாலும் என்னால வரமுடியாது.”

“ஏன் பாப்பா இப்படிப் பண்ற? நடந்ததை மறந்து வாழ முயற்சிக்கலாமே? மருமகன் தங்கமானவர். யாருக்கு இந்த மாதிரி புருஷன் கிடைக்கும்” என மருமகனுக்காய் சுந்தரி மகளிடம் மன்றாடினார்.

“மறக்கிறதா? எப்படிமா, எப்படி முடியும் என்னால? அதை நினைச்சாலே எனக்கு என்னையே எரிச்சிக்கலாம் போலயிருக்கு” என்று அத்தனை நாள் சேர்த்து வைத்த கோபத்தையும், இயலாமையையும் தன் மொத்தக்குரலில் காட்டி கத்தினாள். அவளின் வார்த்தைகள் தீயாய் மற்றவர்களைத் தாக்க, அனைவரின் அதட்டலையும் ஒருசேரக் கேட்டவள், கணவனைப் பார்த்தாள்.

‘நீயா பேசியது?’ என்பதுபோல் வலிமிகுந்த பார்வை ஒன்றை வீசி வீட்டைவிட்டு வெளியே சென்றான்.

கண்கலங்க செல்பவனையே சுபா வேதனையுடன் பார்த்துக் கொண்டிருக்க, “உன்னோட கோபம் நியாயமானதுதான் தேவி. ஆனா, இந்தளவுக்கு எதிர்பார்க்கலை. உன்னோட வரவுக்காக எங்க வீட்டு வாசற்கதவு எப்பொழுதும் திறந்திருக்கும். நாங்க கிளம்பறோம்” என்று வந்தனா வருத்தத்துடன் வெளியேறினார்.

“என்ன வார்த்தை பேசிட்டீங்கண்ணி? அண்ணா பாவம் அண்ணி. உங்களை நேசிச்சது கூட தப்பு சொல்வீங்களா? அவன் கண்கலங்கி நான் பார்த்ததில்லை. நீங்க சொன்னதை எங்களாலயே தாங்க முடியலையே, அவன் எப்படி? பேசுறதுக்கு முன்னால கொஞ்சம் யோசிச்சிருக்கலாம் அண்ணி” சாதனா அழுகையுடன் கூற... ப்ரேம் மனைவியைத் தொட, “என்னால முடியலங்க” என கணவன் தோள் சாய்ந்தழுதாள்.

“தேவி கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி உன்கிட்ட சொல்லிட்டதா நினைச்சி தப்பு பண்ணினது நாங்க. இதுல அவங்க சைடு தப்பு எதுவுமில்லமா” என ப்ரேம் தங்கைக்கு புரியவைக்க முயற்சித்தான்.

“கல்யாணத்துக்கு பிறகு தெரியும்தான?” நிதானமாக அண்ணனிடம் கேட்டாள்.

“ஓ... அப்ப முடிவா என்னதான் சொல்ல வர்ற?” என்றார் ராஜன்.

“நான் ஆம்பத்திலிருந்தே சொல்றதுதான்பா என்னோட முடிவும். என்னால அவங்களோட சேர்ந்து வாழ முடியாது” என ஆணித்தரமாக சொல்ல...

“அப்ப உனக்கு இந்த வீட்ல இடமும் கிடையாது” என்றார் ராஜன்.

“அப்பாஆஆஆ...” என்று சுபா அதிர, மற்றவர்களும் அவரின் இந்த முடிவில் அதிர்ந்து நின்றார்கள்.

“ஆமா. அப்பாதான் சொல்றேன். உன் புருஷனோட சேர்ந்து வாழ்றதாயிருந்தா இங்கயிருக்கலாம். இல்லையா மனசுமாற கொஞ்சம் டைம் வேணும்னு கேட்டாலும் இருக்கலாம். கடைசிவரை இப்படியேதான் இருப்பேன்னு சொன்னா, உனக்கு என் வீட்டுல இடமில்லை. நீ வெளில போகலாம்” என்றார் கறாராக.

“அப்பா நான் உங்க பொண்ணுப்பா. என்னோட ஃபீலிங்ஸ் புரிஞ்சிக்க மாட்டீங்களா?”

“நானும் என் பொண்ணில்லன்னு சொல்லலையே? அதனாலதான் மனசுமாற டைம் எடுத்துக்கோ சொல்றேன். மாட்டேன்னா எனக்கெது நியாயம்னு படுதோ அதைத்தான் செய்வேன்” என்றார் அழுத்தமாக.

“என்னங்க” என்ற மனைவியிடமும், “அப்பா, மாமா” என்ற மகன், மருமகளிடமும்... “இது என்னோட முடிவு” என்றார்.

அதற்குமேல் மற்றவர்களால் பேச முடியவில்லை.

 

[Sorna Sandhanakumar]

“சரிங்க சம்பந்தி. இதான் உங்க முடிவுன்னா என் மருமகளை நான் கூட்டிட்டுப் போறேன்” என்றபடி அதுவரை அனைத்தையும் ஒரு பார்வையாளராய் வேடிக்கை பார்த்தபடி அமர்ந்திருந்த விவேக் எழுந்து மருமகளிடம் வந்தவர், “என்னமா போகலாமா?” என்றார்.

“மாமா! நா...ன்!” என்று ஆச்சர்யத்துடன் பார்த்தவள், ‘அவர் பையனை வேண்டாமென்று கிட்டத்தட்ட முகத்திலடித்தாற்போல் அனுப்பியிருக்கிறேன். அப்படியிருந்தும் என்னை..’ மனதினுள் நினைத்து தடுமாறினாள்.

அவளின் தடுமாற்றத்தை உணர்ந்தவர், “கல்யாணத்துக்கு முன்னாடி நான் உன்னை சந்திச்சப்ப உனக்கு ஒரு வாக்கு குடுத்தேன் நியாபகமிருக்கா?” ‘ஆம்’ என்று தலையசைத்தவளிடம்... “உனக்கு எங்க வீடு பிடிக்கலன்னு தோணினா எந்த நிலையிலும், எந்த கேள்வியும் கேட்காம உனக்கு உதவுவேன்னு. நீ பெங்களுர் போகவேண்டாம். என்னோட இங்க சென்னையிலேயே இரு. என் பையனைவிட நீதான்மா முக்கியம்” என்றார்.

பெண்ணை விட மாப்பிள்ளைதான் முக்கியம் என நினைக்கும் அப்பாவும், அண்ணனும் ஒருபுறம். பையனைவிட மருமகள்தான் முக்கியம் எனும் மாமனார் ஒருபுறம்.

விதியின் கைப்பாவையாக என்ன முடிவெடுப்பதென்று அறியாமல் நின்றிருந்தவளிடம், “என்ன பாப்பா? உன் மாமாவை நம்பி வர்றதான? இதைசெய், அதை செய்யாதன்னு எந்த கண்டிஷனும் போடமாட்டேன். உனக்கு என்ன தோணுதோ அதைச் செய். உன்மேல எனக்கு நம்பிக்கையிருக்கு. உனக்குத் தெரியாமல் நானும் எந்த விஷயத்துலயும் இறங்கமாட்டேன்.”

மனதில் ஒரு முடிவிற்கு வந்தவள், “உங்களை நம்புறேன் மாமா. ஒரு பத்து நிமிஷம் மாமா நான் பேக் எடுத்துட்டு வந்திருறேன்” என்று கண்ணீரைத் துடைத்தபடி மேலே சென்று ஆடை மற்றும் படித்த சான்றிதல்கள் எடுத்துக்கொண்டு கீழேவர...

“அண்ணி வேண்டாம்” என்று கைபிடித்து தடுத்த நாத்தனாரிடம், கையை மெல்ல எடுத்துவிட்டு, “பரவாயில்லை சாதுமா. நான் மாமா கூடதான் இருக்கப்போறேன். நீ எப்ப வேணும்னாலும் என்னைப் பார்க்க வரலாம்” என்றபடி தாயின் புறம் திரும்பினாள். அவரின் இறுகிய முகமே அப்பாவின் முடிவே அம்மாவின் முடிவென்பதை புரிந்து, ஏற்கனவே தெரிந்ததுதானே என்று மனதைத் தேற்றிக்கொண்டாள்.

“உண்மையிலேயே உங்க மருமகன் மேல நீங்க வச்சிருக்கிற பாசத்தை நினைச்சி ரொம்ப சந்தோஷமா இருக்குப்பா. பிறந்த இத்தனை வருஷத்துல என்னால வாங்க முடியாத நம்பிக்கையை, மூணே மாசத்துல அவங்க வாங்கியிருக்காங்கன்னா, ஹி இஸ் க்ரேட். பட் என்னால நீங்க நினைக்கிற முடிவை எடுக்க முடியாதுப்பா. சாரிப்பா நான் போறேன்” என்று மாமனாருடன் செல்ல யத்தனிக்கையில், “நில்லுமா நானும் உங்களோட வர்றேன்” என்றது ஒருகுரல்.

குரல் வந்த திக்கைப் பார்த்தவள், “தாண்டவ்னா நீங்களா?” என்றாள் மகிழ்வாய்.

“நானேதான். இங்க என்ன பிரச்சனை தெரியாது. தெரியவும் வேண்டாம். ஆனா நான் எப்பவும் உங்களோடதான் பாப்பா இருப்பேன்.”

“அண்ணா நீங்கயில்லன்னா அப்பா கஷ்டப்படுவாங்க.”

“நீங்க இல்லன்னா கூடதான் கஷ்டப்படுவாங்க. இருந்தாலும் வேண்டாம்னு சொல்லலையா. அதுமாதிரி நானும் இருந்துக்கறேன்.”

“தாண்டவ்னா ப்ளீஸ் சொன்னா புரிஞ்சிக்கோங்க. அப்பாவோட சேர்ந்து கம்பெனி வேலையையும் பார்க்குறீங்க. எனக்காகன்னு வந்தா நிறைய இழக்க வேண்டியிருக்கும். திரும்பவும் உங்களோட வாழ்க்கையை முதல்லயிருந்து ஆரம்பிக்க வேண்டியிருக்கும். உங்க அப்பா, அம்மாவை நினைச்சிப்பாருங்க. நீங்க ஒரே பையன் அவங்களை கஷ்டப்பட விடப்போறீங்களா? எப்ப வேணும்னாலும் என்னைப் பார்க்க வாங்க. அதை விட்டுட்டு போங்கண்ணா...”

“இல்ல தங்கச்சி. நான் உங்களோடதான் வருவேன்” என்று அடம்பிடிக்க... அவள் அப்பாவைப் பார்க்க, அவரது இறுகிய முகபாவனை அவரின் கோபம் சொல்ல... திரும்பி மாமனாரைப் பார்த்தாள். அவர் “வரட்டும்” என்றதும் சந்தோஷமாக அவர்களுடன் கிளம்பினான் தாண்டவராயன்.



‘என்னையே எரிச்சிக்கலாம் போலயிருக்கு’ என்ற வார்த்தை திரும்பத்திரும்ப காதில் விழுந்தது. அந்த வார்த்தையின் வீரியம் தாங்க முடியாமல் மற்றவர்கள் முன் எங்கே தன்னை மறந்து கண்கலங்கிவிடுமோ என்ற பயத்தில் வெளியே வந்தவன் காரிலமர்ந்து கண்ணீரை கட்டுப்படுத்த பிரம்ம பிரயத்தனப்பட்டான்.

அவனைப் பொறுத்தவரை மனைவியினிடத்தில் இருந்து பார்த்தால் அவள் சொல்வது சரியே. அதற்கு அவள் வளர்ந்தவிதமே சாட்சி. மிகுந்த கட்டுப்பாட்டுடன் வளர்க்கப்பட்டவள். இந்த மாதிரி சூழ்நிலையில் எல்லா பெண்களுக்கும் தோன்றும் உணர்வுகள்தான் என்றாலும், சுபாவைப் பொருத்தவரை அந்த உணர்வுகள்தான் அவள். மாப்பிள்ளை மாறியது தெரியாமலேயே இருந்திருக்கிறோம் என்ற உணர்வு. கணவனிடம் உறவுடன் சேரும்பொழுது தன் கணவன் அல்லாத ஒருத்தனை நினைத்திருக்கிறோம் என்று தெரியும்பொழுது அவளின் உணர்வுகள் எந்தளவிற்கு அடிவாங்கியிருக்கும். இவளென்பதால் இதோடு விட்டாள். இதுவே வேறொரு பெண்ணாகயிருந்தால், ஆத்திரம் தீர நாலு அடி அடித்து, விவாகரத்து வரை போயிருப்பாளென்று தோன்றியது. ஆனால், இந்த வார்த்தையை சொன்னதற்கு அந்த நாலு அடியையே கொடுத்திருக்கலாம் என்று மனம் நொந்தான். எதற்காகவும் மனைவியை தவறு சொல்ல முயலவில்லை ஜீவா.

அவன் வந்து மூன்று நிமிடங்களுக்கெல்லாம் தாய் வருவதைப் பார்த்தவன், முகத்தை நார்மலாக வைத்து, “என்னம்மா அதுக்குள்ள வந்துட்டீங்க?” என்றான்.

“வேற அங்கயிருந்து என்ன செய்யணும்னு சொல்ற? அப்பவே தலைப்பாடா அடிச்சிக்கிட்டேன் சீக்கிரம் சொல்லுடான்னு. பார்வை மங்கலா தெரியுதுன்னு சொல்லும்போதாவது சொல்லுவன்னு பார்த்தேன். அப்பவும் விட்டுட்ட. இப்ப பாரு தலைக்குமேல வெள்ளம் போயாச்சி. இப்ப என்ன செய்யுறதா உத்தேசம்?”

“ஊருக்கு போறதா உத்தேசம்” என்று காரை ஸ்டார்ட் செய்தான்.

“டேய்! அப்ப தேவி?”

“கொஞ்சநாள் ஆகட்டும்மா. அப்புறமா யோசிக்கலாம்” என்று பெங்களூர் சென்றுவிட்டான்.

விவேக்குடன் வீட்டிற்கு சென்றதும் சுபாவிடம், “நீ நாளையிலயிருந்து என்னோட ஸ்கூல்கு வாமா. உன்னை பிரின்சிபலா அறிமுகப்படுத்தலாம்னு முடிவு பண்ணியிருக்கேன்” என்றார்.

“மாமா என்னால எப்படி? நான் வேற எதாவது வேலை தேடிக்கிறேன்.”

“என்னை நம்புறேன் சொல்லி வந்தியேம்மா. இப்ப அந்த நம்பிக்கை என்னாச்சி?”

“ஆனாலும் ஸ்கூல்ல அவ்வளவு பெரிய பொறுப்பு.. நான் எப்படி சமாளிப்பேன்? என்னால முடியுமா?”

“கண்டிப்பா உன்னால முடியும். கத்துக்குடுக்க நான் தயார். நீ படிச்ச படிப்பும் வீணாகாது. பிள்ளைங்களோட பழகுறது பலவகையிலும் மனசுக்கு திருப்தியாயிருக்கும்” என்று சமாதானம் செய்து சம்மதத்தை வாங்கினார்.

“ஆனா, ஒரு கண்டிஷன் மாமா...” என்னவென்று பார்த்தவரிடம், என்னை உங்க மருமகள்னு அறிமுகப்படுத்தக்கூடாது. கஸின்னு சொல்லுங்க. நான் உங்களை ஸ்கூல்ல சார்தான் சொல்வேன். வெளில வந்துட்டா நீங்க என்னோட மாமா.” அதற்கும் சரியென்று தலையசைத்தார் விவேக்.

மறுநாள் பள்ளிக்கு செல்ல, ஜீவதேவி போர்டு பார்த்ததும் “மாமா இதுவா உங்களோட சாரி நம்ம ஸ்கூல்?” என சந்தோஷமும், ஆச்சர்யமும் கலந்து கேட்டாள்.

ஆமா பாப்பா இதுதான். ஏன் இத்தனை ஆச்சர்யம்?”

“தங்கச்சி இங்கதான் படிச்சாங்க” என்று தாண்டவ் சொல்ல...

“நிஜமாவா?” என்றவரிடம் ‘ஆம்’ என்று தலையசைத்து உள்ளே செல்ல பழைய நினைவுகள் அவளை தாக்கியது. ஒவ்வொரு இடத்தையும் அதன் மாற்றத்தையும் பார்த்தபடியே ஒருவித பரவசத்துடன் வந்தாள்.

பள்ளியில் ப்ரேயர் முடிந்து அனைவரையும் அங்கேயே நிற்கவைத்து, சுபாவை தன் சகோதரியின் மகள் என்று சொல்லி, “இனிமேல் இவங்கதான் மொத்த பொறுப்பையும் பார்த்துக்குவாங்க” என்று அனைவருக்கும் அறிமுகப்படுத்தி வைத்தார். அதேபோல் இன்னொரு ப்ராஞ்ச் ஸ்கூலிலும் அறிமுகம் செய்துவைத்தார்.