அத்தியாயம் - 16

[Sorna Sandhanakumar]

16​

“டேய் மகனே! எங்ககிட்ட வந்து சிக்கிக்கிட்டியா?” என்று கையில் கிள்ள,

“ஸ்.. வலிக்குதும்மா. தலைக்கு மேல வளர்ந்த புள்ளைய திட்டுறதே தப்பு. நீ என்னடான்னா கல்யாணமான பையனைக் கிள்ளுற. பேட் மம்மி நீ.”

“சும்மா தொட்டதுக்கே இவ்வளவு அழிச்சாட்டியம் பண்றடா. உன்னையெல்லாம் நல்லா பிடிச்சித் திருகியிருக்கணும். எங்க தொட்டதுக்கே வலிக்கும் அத்தைன்னு உன் பொண்டாட்டி சப்போர்ட் பண்றா. இது தெரிஞ்சா...”

“ஹா..ஹா அந்த பயம் இருக்கட்டும்” என்றான் காலர் தூக்கி.

“போதும் சீன் போட்டது. கார் ரெடியாகிருச்சாம். அப்பா கால் பண்ணிட்டாங்க. சீக்கிரம் போகல நாம காலி” என்று அவர்களிடமும் விடைபெற்றுக் கிளம்பினார்கள்.

“இந்தப் பையனைப் பார்த்தா இளா மாதிரியே தெரியுறான் கயல். ஆனா, அவன் கிடையாது.”

“எப்படி அத்தை சொல்றீங்க?” என்றவளுக்குள் எதிர்பார்ப்பு. எந்த வகையில் இருவரும் வேறு என தெரிந்துகொள்ள.

“இளா பொறுப்பானவன் பொறுமையானவன். விளையாட்டு ரொம்பக் கம்மி. என்னோடவே இருந்ததால் என்னை மாதிரியே பொறுப்புன்னு உங்க மாமா கிண்டலடிப்பாங்க. இந்தப் பையன் பயங்கர ஜாலி டைப். அவனோட அப்பா, அம்மாவையே கிண்டலடிக்கிறான். பொண்டாட்டிகிட்ட கூட சரிக்கு சரி வாயாடுறான்.”

மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் தன் அத்தை சொன்ன விளக்கங்கள் எல்லாம் சரியாகத்தானிருந்தது. அனைத்தையும் தாண்டிய ஒன்று இளங்கதிர்தான் இளநாதன் என்கிறது. ‘எது உண்மை?’ புரியாத குழப்பம் அவளுள் வந்தபோதும் மூளை சொன்னது என் அண்ணன் என்று.

மறுநாள் மதியம் பனிரெண்டு மணிக்கெல்லாம் தங்கள் வீட்டிற்கு வர வந்த களைப்பில் மனைவிக்கு போன் கூட செய்யாது படுத்துவிட்டான். டிரைவருக்கு விடுமுறை கொடுத்து அனுப்பி வந்த சிவகாமி, மகனின் தூக்கம் பார்த்து மருமகளிடம் வந்துவிட்டதை தெரியப்படுத்தி, மதிய உணவுக்கு வெளியே ஆர்டர் கொடுத்து உணவு வந்ததும், பையனை எழுப்ப குருமூர்த்தி சென்றார்.

மகனின் தலைவருடி, “இனிமேல் உன்னை ஊருக்கு அனுப்பமாட்டேன்டா. எனக்கு முழுசா என் பிள்ளையா நீ வேணும். கொலைகாரப் பயல்களா இருக்காங்கடா அவங்க. உன்னை எதாவது பண்ணிட்டா...” கண்களில் கோர்த்த நீரைத் துடைத்து “நீ இல்லன்னா நாங்க ஜடப்பொருள்டா கதிர். நாங்க வாழ்றதே உனக்காகத்தான்டா. என்னென்னவோ நடந்து உனக்குப் பிடிச்ச பொண்ணை கல்யாணமும் பண்ணிக்கிட்ட. நீங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து வாழணும்னா மருமகளை இங்க வரவழைச்சிடலாம்.” நெற்றி வருடி மெல்ல முத்தமிட்டு சாப்பிட்டு அலுவலகம் கிளம்பினார்.

மாலை ஐந்து மணிக்கெல்லாம் மகனை வலுக்கட்டாயமாக எழுப்பி குளித்து வரச்சொல்லி, வந்தவனை சாப்பிட வைத்து, “உனக்கு கல்யாணமானதை மறந்துட்டியாடா ராஜா?” என்றார்.

“ஏன் தாயே திடீர்னு? அதெப்படி மறக்க முடியும். மறக்கிற விஷயமா அது?”

“அப்ப ஏன்டா வந்ததும் போன் பண்ணாம தூங்கிட்ட? அவள் உன்னைப்பற்றி என்ன நினைப்பா. தாலி கட்டிட்டு கழட்டி விட்டுட்டதா நினைக்கமாட்டா.”

“அப்படிலாம் நினைக்க மாட்டாமா. அவளுக்கு என்னைத் தெரியும். நான் வந்த வேகத்துல அப்படியே படுத்துட்டேன். எக்ஸ்பீரியன்ஸ் இல்லல்லமா. இனிமேல் கத்துக்கறேன்” என்று மனைவிக்கு உடனே போன் செய்ய அவள் எடுத்ததும் “சாரி சாரி மொழி. நான் மறந்துட்டதுக்கு ரியலி சாரி” என்றான் படபடப்பாக.

“ஏன் இந்த படபடப்பு? எதுக்கு சாரி? எதை மறந்தீங்க?”

“இல்லமா வந்ததும் போன் பண்றேன் சொல்லி போன் பண்ணல. போன் வராம நீ டென்சனாயிருப்பதான அதுக்குதான்.”

“அச்சோ அத்தை என்கிட்ட மதியமே சொல்லிட்டாங்க. நீங்க ஃபீல் பண்ணத் தேவையில்லை” என்றதும் அவன் தாயைப் பார்க்க, அவரோ அப்பொழுதுதான் தீவிரமாக சுவரிலுள்ள போட்டோக்களை ஆராய்ந்து கொண்டிருந்தார்.

“மொழிமா உன் அத்தையை தனியா கவனிச்சிக்கிறேன்” என்றான் பல்லைக்கடித்தபடி.

“அத்தையை ஒண்ணும் சொல்ல வேண்டாம். நான் கஷ்டப்படக்கூடாதுன்னுதான சொன்னாங்க. அதுவுமில்லாம அவங்களுக்கு இருக்கிறது ஒரே பையன். அவனோட விளையாடாம... போய் வேலையைப் பாருங்க சார்.”

“மாமியாருக்கு சப்போர்ட்.. ம்.. கவனிச்சிக்கிறேன். சரி இப்ப எங்கயிருக்க?”

“தோட்டத்துல பூப்பறிச்சிட்டாங்க. மார்க்கெட்டுக்கு போக பேக்கிங் நடக்குது.”

“ஓ.. உன் தம்பி எங்க?”

“அவனுக்குன்னு வீடு இல்லையா. இப்பதான் அண்ணன் கல்யாணம் முடிஞ்சிருக்கு. இங்கயிருந்தா வேலைக்காகுமா?”

“சரி நீ சீக்கிரம் வீட்டுக்குப் போ. நான் காலையில கால் பண்றேன்” என பேசி முடித்து தாயினருகில் அமர்ந்தவன் ஏதோ யோசனையிலிருந்தான்.

“என்ன ராஜா யோசனை?”

“என் ஒய்ஃப் இங்க எப்படி அழைச்சிட்டு வரணும்னு யோசிக்கிறேன்ம்மா. அங்க விட்டுட்டு வந்ததை விட, அவளோட அம்மாவைப் பார்த்த பிறகு அங்க விட பயமாயிருக்கு.”

“என்னடா திடீர் பயம்? எப்பவும் போலதான அவள் அத்தை வீட்ல இருக்கிறா.”

“அம்மா! அவள் ஜாடையில அவங்கம்மா மாதிரியிருக்கா. யாராவது அவளைச் சேர்ந்தவங்க பார்த்து சம்பந்தப்பட்ட ஆளுங்ககிட்ட சொல்லிட்டா?”

“ராஜா!” என அதிர்ந்தார்.

“அதான்ம்மா. இதுவரை அவளை அடையாளம் தெரிஞ்சிருக்காதது வேற. நேரமும் காலமும் காப்பாத்தியிருக்குன்னு சொல்லலாம். எப்பவுமே நேரம் காலம் நமக்கு சாதகமாயிருக்காதே. நான் பக்கத்துல இருந்தா பரவாயில்ல. இங்க வான்னு சும்மா கூப்பிட்டாலும் லட்சியம் அது இதுன்னு சொல்வா.”

“குடும்பம் மொத்தத்தையும் கண்முன்னால பறிகொடுத்தவ ராஜா. அந்த வலி வேதனை எத்தனை காலமானாலும் குறையுமா?” காமாட்சி தன்னிடம் சொன்னதைச் சொல்லி, “அழுகைதான் அவளுக்கான மருந்து. அதைக் கொடுத்தா மட்டுமே மனசளவுல முன்னேற்றம் வரும்” என்றார்.

“அவளோட அம்மாவும், கயலும் நார்மல் லைஃப் வாழ்றாங்களேம்மா?” தாயிடம் தன் சந்தேகத்தைக் கேட்டான்.

“அவங்களுக்கு சாவை ஏத்துக்கிற பக்குவம் இருந்திருக்கு. ரெண்டு பேரும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் ஆதரவா இருக்காங்க. எல்லாத்தையும் மறந்துட்டாங்கன்னு எப்படிச் சொல்ற? மறக்கிற சம்பவமா அது. திருவைப் பொறுத்தவரை என்னதான் காமாட்சி அவளோட வச்சிருந்தாலும், தனக்குள்ளேயே கேள்விகள் கேட்டு தன்னைத்தானே தேற்றிக்க வேண்டிய நிலை. நம்பிக்கைத் துரோகிகளின் நயவஞ்சகப் பழிவாங்கல். பாரு அநியாயம் செய்தவன் பெரிய மனிதன் போர்வையில் இருக்கான். எதுவும் செய்யாத அப்பாவிகள் தலைமறைவு வாழ்க்கை நடத்தறாங்க.”

“இவங்ககிட்ட சத்ரியத்தனம் வேலைக்காகாதும்மா. சாணக்ய தந்திரம்தான் சரியானது. தண்டனை அனுபவிக்காம எத்தனை காலத்துக்கு இருப்பாங்க. அதைவிடக் கொடுமை அன்புவ சாகடிக்கிறதுக்காக வளர்க்கக் கொடுத்தது. கத்தி மேல நிற்கிறான்மா அவன். எப்படியோ போன்னு விடமுடியாது. சீக்கிரமே எதாவது செய்யணும். அதுக்கு முன்னாடி மொழிய அவளோட அம்மாவோட சேர்க்கணும். அதுக்குதான் என்ன செஞ்சா சரிபண்ணலாம்னு யோசிச்சிட்டிருக்கேன்மா” என்று திரும்பவும் யோசனையிலாழ... சிவகாமியும் யோசிக்க ஆரம்பித்தார்.

அதே நேரம் குருமூர்த்தி வர, தாய் மகன் அமர்ந்திருந்த பாவனை சிரிப்பை வரவழைத்தது. இருவர் நடுவில் அமர்ந்து யாராவது தன்னைப் பார்ப்பார்களா என எதிர்பார்க்க எந்த முன்னேற்றமும் இல்லை. “சிவா” என அழைக்க வாயைத்திறக்க...

“ஐடியா” என தாய் மகன் இருவரும் ஒரே நேரத்தில் கத்தினார்கள்.

“என்ன ஐடியா?” இடையிட்டார் குருமூர்த்தி.

“நீங்க எப்ப வந்தீங்க? நான் கவனிக்கலையே?” என்றார் ஆச்சர்யமாய்.

“ம்... நீயும் உன் மகனும் மலையைப் புரட்டிப்போட என்ன செய்யலாம்னு யோசிச்சிட்டிருந்தீங்கள்ல.. அப்ப வந்தேன்.”

ஹி..ஹி என இருவரும் அசடு வழிய... “சரி அப்படியென்ன யோசிச்சி ஐடியா கண்டுபிடிச்சீங்க?”

“நம்ம மருமகளை இங்க வரவைக்க என்ன செய்யலாம்னுதான். ஒரு ரிசப்ஷன் வச்சிரலாம்ங்க. அப்ப அவள் இங்க வந்துதான ஆகணும்.”

“நானும் ரெண்டு நாளா இதைத்தான்மா நினைச்சிட்டிருந்தேன்” என்றவருக்கு இதைவிட நல்ல சந்தர்ப்பம் இல்லையென்று தோன்றியது. இங்கு மருமகள் வந்த பின் தமிழ்நாடு செல்லாதிருக்க வழி செய்யலாம் என்பது அவருடைய எண்ணமாகயிருக்க, உடனே சரியென்று சம்மதித்துவிட்டார்.

உடனே நிஷாந்திடம் பேசி அங்குள்ள ஜோசியரிடம் நாள் பார்க்கச்சொல்லி நேரம் குறித்து, பத்து நாட்களுக்குள் வரப்போகும் வரவேற்புக்கு பம்பரமாய் சுற்ற ஆரம்பித்தார்கள்.

பத்திரிக்கை அடித்து நிஷாந்திற்கு அனுப்பி வைத்து தமிழரசியின் முகவரியில் பத்திரிக்கை கொடுத்ததுடன் அவர்களுடன் தமிழரசி கயல்விழியை அழைத்து வரச்சொல்லி உத்தரவு போட்டான்.

தங்கள் வீட்டு வாசலில் நிற்பவர்களை யாரென்பதாய் பார்த்தபடி நின்றார் தமிழரசி.

அந்நேரம் வந்த கயல்விழி அவர்களை அடையாளம் கண்டு, நலம் விசாரித்தவள் உள்ளே அழைத்து வந்து உட்கார வைத்து, “அத்தை அன்னைக்கு அம்மாவும் பையனும் வந்தாங்கள்ல அவங்க ரிலேடிவ்ஸ்” என்று அறிமுகப்படுத்தினாள்.

“ஓ... சாரி எனக்குத் தெரியாது. நாங்க லேடீஸ் மட்டும் இருக்கிறதால புதுசா வர்ற யாரையும் உள்ள கூப்பிடறதில்ல. தப்பா எடுத்துக்காதீங்க.”

“புரியுதும்மா. கூடவே உங்களுக்கு இரண்டு பையன்கள் ஒரு பொண்ணும் இருக்கிறதா நினைச்சிக்கோங்க” என்றான் நிஷாந்த்.

“புரியல. எ..என்ன இரண்டு பையன்” என்று கேட்கவும்,

“நான்! என் தம்பியும் தங்கையும்தான்ம்மா. ஏன் உங்க பிள்ளைங்களா ஏத்துக்க மாட்டீங்களா?”

‘என்ன இந்தப்பையன் உளறுறான்?” என தமிழரசி அவனின் தாய் தகப்பனைப் பார்த்தார்.

“இவங்களுக்கும் நாங்க பிள்ளைங்கதான்ம்மா. பெற்றால்தான் பிள்ளையா என்ன? இவங்க என்னை வளர்த்தவங்க” என்றான்.

“நிஷாந்த்” என்ற அதட்டல் பத்மினியிடமிருந்து வந்தது.

“ஏன்டா? யார் சொன்னது நீ நாங்க வளர்த்த பிள்ளைன்னு? அப்படிலாம் இல்லடா” என்றார் பத்மினி தவிப்பாக. ரத்தினமும் அதையே சொல்ல...

“எனக்கு தெரியும்ப்பா. என் கல்யாணத்தன்னைக்கு பிரஷாந்த்கிட்ட பேசினதை நானும் கேட்டேன். இதுக்காகல்லாம் உங்களை என் அப்பா, அம்மா இல்லன்னு சொல்லமாட்டேன். எனக்கு நல்ல அப்பா, அம்மா உங்களை விட யார் கிடைப்பாங்க. அடையாளம் இல்லாம எங்கேயோ கிடந்திருக்க வேண்டியவனுக்கு, மகன்னு அடையாளம் கொடுத்தது நீங்க. நீங்கயில்லன்னா நிஷாந்த்னு ஒருத்தன் இல்லவேயில்ல” என்றான் கலங்கியபடி.

 

[Sorna Sandhanakumar]

அவ்விடமே சில நிமிடங்கள் அமைதியாக இருக்க, பத்மினியின் கலங்கிய கண்களைத் துடைத்த நிஷாந்த் தமிழரசியிடம் திரும்பி,, “டீலா நோ டீலா” என்றான்.

“உன்னோட இந்த அப்ரோச் எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு. அதனால டீல்” என்றார் புன்னகைத்தபடி.

“அப்ப என் தங்கையும், உங்க பொண்ணுமான திருமொழியோட கல்யாண ரிசப்ஷனுக்கு எங்களோட சேர்ந்து நீங்களும் ஹைதராபாத் வர்றீங்க. உங்க பொண்ணு ரிசப்ஷன் அன்னைக்குக் காலையில நான் புதுக்குடித்தனம் போறேன். வீடு பால்காய்ச்ச என்னோட இருக்கணும். அம்மா அப்பா கூட உங்களைத் திருப்பியனுப்ப வேண்டியது என்னோட பொறுப்பு. ப்ளைட் டிக்கெட் உங்க மாப்பிள்ளை பொறுப்பு” என்றான்.

“நிஷாந்த் ரிலாக்ஸ்பா. ஒரு நிமிஷம் மூச்சுவிட்டுப் பேசு. கல்யாணம் பக்கத்துலனா பரவாயில்ல. ஹைதராபாத்... ம்.. அவ்வளவு தூரம் முடியாதுப்பா.”

“அம்மா அதுக்கெல்லாம் சான்ஸேயில்ல. கதிர் சார் கூட்டிட்டு வரச்சொல்லிட்டார். அவர் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு நான் பேசினதில்ல.”

“கதிர் யார்பா?”

“என்ன டீச்சரம்மா.. உங்க அத்தைகிட்ட கதிர் சார் புராணம் பாடலையா?” என கேட்டு, “அம்மா உங்க மருமகள் ஒரு அம்மாவையும் பையனையும் கூட்டிட்டு வந்தாங்களே அவர்தான் கதிர் சார்.”

“ஓ... ஆமா நியாபகமிருக்கு.”

“அவர்தான் உங்க மருமகன். ப்ளஸ் என்னோட பாஸ். ப்ளஸ் என்னோட மச்சான்” என்ற நேரம் கதிரிடமிருந்து போன் வர எடுத்து கயலிடம் கொடுத்தான் நிஷாந்த்.

“கயல் நான் கதிர் பேசுறேன்.”

“சொல்லுண்ணா எப்படியிருக்க?

“நல்லாயிருக்கேன்மா. நீ எப்படியிருக்க? உன் அத்தை எப்படியிருக்காங்க?”

“நல்லாயிருக்கோம். அவங்க உனக்கும் அத்தைதான்ணா” என உறவை நினைவுபடுத்தினாள்.

“சரி.. சரி. இன்னும் ஐந்தே நாள்ல இங்க ரிசப்ஷன் வச்சிருக்கோம். அத்தையை இங்க கூப்பிட்டு வரவேண்டியது உன்னோட பொறுப்பு.”

“ஆனா அண்ணா...”

“மங்கையர்கரசி அவங்க பொண்ணு. அது தெரிஞ்ச பிறகும் தாயையும் பிள்ளையையும் ஏன் பிரிக்கணும்? பதினைந்து வருடப்பிரிவு போதும்மா.”

‘நீயும் நானும் கூடதான் அண்ணா பிரிஞ்சிருக்கோம்.’ வாய்வரை வந்த வார்த்தைகளை கட்டுப்படுத்தி அமைதி காக்க...

“எப்படியாவது கூட்டிட்டு வந்திருறியா?”

“என் அண்ணன் நீ சொல்லி நான் மறுப்பேனா. ரிசப்ஷன் கண்டிப்பா வர்றோம்.”

“சரிமா அவங்ககிட்டக் கொடு. நானும் சொல்லிருறேன்” என்றதும் தமிழரசியிடம் கயல் போனைக் கொடுக்க... “ஹாய் ஆன்ட்டி.. சாரி அத்தை. என் ரிசப்ஷனுக்குக் கண்டிப்பா வரணும். எங்களுக்கும் சரி என்னோட ஒய்ஃப்கும் சரி அதிகமா உறவுகள் கிடையாது. அதனால கண்டிப்பா வந்தாகணும். வர்றேன் சொல்லுங்க?” என்று பிடிவாதம் பிடித்தான்.

அவன் குரலிலிருந்த ஏதோ ஒன்று அவரைக் கட்டிப்போட கயலைப் பார்த்தவர் அவளின் ‘சம்மதிங்க’ என்ற கெஞ்சல் பார்வையில், “சரிப்பா வர்றோம்” என முழுமனதுடன் சொன்னார்.

“தேங்க்யூ அத்தை. நீங்க எதுக்காகவும் சிரமப்பட வேண்டாம். ப்ளைட்கு தேவையான ஐடி ப்ரூஃப் குடுத்திருங்க. நிஷா பார்த்துப்பான். உங்கள் வரவிற்காக ஆவலோட காத்திருப்போம். வச்சிருறேன் அத்தை” என்று போனை வைத்த அடுத்த நிமிடம் மனைவிக்கு போன் செய்து விஷயத்தைச் சொன்னான்.

“என்னை உங்ககூட கூட்டிட்டுப் போக முடியலன்றதுக்காக, இப்படி ஒரு ப்ளான் பண்ணிருக்கீங்களா?”

‘அச்சோ! கண்டுபிடிச்சிட்டாளே இந்த ஏர்போர்ட்’ என மனதினுள் அலறியவன், “என்ன மொழி இப்படிப் பேசுற? நம்ம திடீர் கல்யாணத்தால அப்பா அம்மாவுக்கும் கஷ்டமாயிருக்கும்ல. ஒரே பையன்றதால க்ராண்டா பண்ணனும்ன்ற எதிர்பார்ப்பு இருந்திருக்கும். இப்ப அவங்கதான் ஒரு ரிசப்ஷன் வச்சிரலாம்னு ஆசைப்பட்டாங்க. ரிசப்ஷனுக்கு முந்தினநாள் வந்துட்டு ஒருநாள் பின்னாடி ஊருக்குப் போயிரு. நான் உன்னைத் தடுக்கமாட்டேன்.”

“என்னை பேக் பண்றதுல தெளிவா தீவிரமா இருக்கீங்க போல? கூட ரெண்டு நாள் இருந்தா வீட்டைவிட்டு அனுப்பிருவீங்க அப்படித்தான?”

“என்னமா பேசுற? உன்னைக் காலத்துக்கும் என்னோடவே வச்சிக்கணும்னு ஆசைதான். இப்ப வர்றேன்னு சொல்லு அடுத்த ப்ளைட்ல இங்க என்கிட்ட வந்திடலாம்.”

“இந்த பஸ் ரயில் அப்படின்னு இருக்கே அதெல்லாம் கண்ணுக்குத் தெரியாதா? ஏன் ப்ளைட்லதான் ட்ராவல் பண்ணுவீங்களோ?” என நக்கலாகக் கேட்டாள்.

“ஹேய் தேங்க்ஸ் ஏர்போர்ட். உன் சம்மதத்தை சூப்பரா சொல்லிட்ட. பஸ் ரயிலை விட எனக்கு ஏர்போர்ட் தான் ரொம்பப் பிடிச்சிருக்கு” என்றான் சில்மிஷக்குரலில்.

“ஹான்... பிடிக்கும் பிடிக்கும். நான் பங்க்ஷன் முடிஞ்சதும் திரும்ப வந்திருவேன். அதுக்கு ஓகே சொன்னா வர்றேன். இல்ல...”

அவள் இழுவை தாளாது “சரிமா தாயே! ஆனா, இன்னும் இரண்டு நாள்ல கிளம்பி வர்ற. ஓகே.”

“நான் முன்தினம் வர்றேன்” என்றவள் குரல் சின்னதாக ஒலித்தது.

“மொழி உன்கிட்டக் கொஞ்சிக் குலாவ வரச்சொல்லல. ரிசப்ஷனுக்கு நிறைய வேலையிருக்கு. உனக்கான ட்ரஸ்லயிருந்து எல்லாம் ரெடி செய்யணும்னா அதுக்கு நீ வேணும்.” அவளிடமிருந்து பதிலில்லாமல் போக, “என்ன பதிலைக் காணோம்? சரி உன்னிஷ்டம் மொழி. எப்ப தோணுதோ அப்ப கால் பண்ணு டிக்கட் புக் பண்றேன்” என்று போனை வைத்தான்.

அவனின் கோபம் தவறில்லையென்று மனதிற்குத் தெரிந்தாலும் அவன் மேல் கோபம்தான் வந்தது அவளுக்கு. ‘கொஞ்சிக் குலாவ வரச் சொல்லலையாம். யார் கேட்டது இவங்களைக் கொஞ்சச் சொல்லி. அப்புறம் ஆர் யூ ரெடி பேபி சொல்லு மவனே கொலைதான் விழும். சே.. என்ன பண்றது’ என திரும்ப அவனுக்கு போன் செய்து, “நானும் நீங்க கொஞ்சணும்னு ஆசைப்பட்டு அங்க வரல. அத்தை மாமாவுக்காக வர்றேன். மத்தபடி என்கிட்ட எதாவது வாலாட்டுனீங்க... அவ்வளவுதான்” என்றாள் மிரட்டலாக.

‘இந்த பிகு பண்றதுக்கு மட்டும் குறைச்சலில்லை. கொஞ்சணும்னு ஆசைப்படலையா? இங்க வா ஏர்போர்ட் பார்த்துக்கலாம்’ என நினைத்து “ம்.. அப்ப ஓகே. நான் டிக்கெட் புக் பண்ணிட்டு அன்... ஸ்ஸ்..” என நாக்கைக் கடித்து அன்பு என சொல்லப்போனதை முழுங்கி, “பிரஷாந்த்கிட்ட உன்னைக் கூட்டிட்டு வரச்சொல்றேன்.”

“தம்பியும் வர்றானா? அப்ப சூப்பர்” என சந்தோஷக் கூச்சலிட...

“ம்... அதோட உனக்கு ஒரு பெரிய சர்ப்ரைஸ் காத்திருக்கு. பார்த்ததும் மயங்கிறாம இருந்தால் போதும். அப்படியே மயங்கினாலும் என்மேல் விழுந்திருமா.”

“ஆமா எங்களுக்கு வேற வேலையில்ல. எப்பப்பாரு மயங்கி விழுவாங்களா? ஓவரா பில்டப் தர்றீங்க. சரி என்ன சர்ப்ரைஸ் அது?”

“நீ வாடா தெரியும்.”

‘ம்க்கும்’ என்றாலும் இரண்டாவது நாளில் காமாட்சி நிஷாந்துடன் வருவதாகச் சொல்ல, அக்காவும் தம்பியும் ஹைதராபாத் வந்து சேர்ந்தார்கள்.

வாசலிலேயே மகன், மருமகளுக்கு சிவகாமி ஆரத்தி எடுத்து உள்ளே அழைத்துச் சென்றார். அதிக பழக்கமில்லை என்றாலும் பக்கத்து வீட்டுத் தலைகள் சில தெரிந்தது. வீட்டைக் கண்டவள் வினாடிகளேனும் தடுமாற, அவளை உள்ளே உட்கார வைத்த சிவகாமியிடம், “மாமா எங்க அத்தை?” என்றாள்.

“யாரையோ மீட் பண்ணப் போகணும் சொன்னாங்க. இவன் கிளம்பமாட்டான் தோணிச்சி. அதான் அவங்க கிளம்பிட்டாங்க.”

“ஏன் மாமாவைக் கஷ்டப்படுத்துறீங்க? நீங்க சின்னப்பையனா இல்ல மாமா சின்னப்பையனா?”

“நீ வருவன்னுதான்...”

“என்னோடதான் தம்பி வர்றான்ல. அட்ரஸ் குடுத்தா கால் டேக்ஸிக்காரன் வீட்டு வாசல்ல விட்டுறப்போறான்.”

அவளின் வேக பதிலை வாய்மூடி வேடிக்கை பார்த்தார்கள் அவர்கள்.

அவர்களறியாமல் குருமூர்த்தியும் பார்த்தார். சரியோ தவறோ மருமகள் என்றான பிறகு விலகல் தவறாகப்பட்டது. அதுவும் இன்றுதான் புகுந்த வீட்டில் முதல் அடி எடுத்து வைக்கும்போது தான் இல்லாவிட்டால் அது தவறென்று பட, இதோ மீட்டிங்கைக் தள்ளி வைத்து வந்துவிட்டார். மருமகள் வீட்டிற்குள் நுழைந்து சில நிமிடங்களுக்கெல்லாம் தன்னைத் தேடியது சற்று நெகிழ்வைக் கொடுத்தது. அந்த சந்தோஷத்துடனே... “நல்லா சொல்லுமா” என்றபடி அவர்களருகில் வந்தார்.

“மாமா!” சந்தோஷமும் ஆச்சர்யமும் போட்டி போட அவர் காலில் விழுந்து ஆசி வாங்கினாள். அவரின் சகஜமான பேச்சை அவளால் நம்பமுடியவில்லை. ஏனோ அவருக்குத் தன்னைப் பிடிக்கவில்லையென்ற எண்ணம் இருந்தது அவளுள். திருமணத்திற்கு முன் சகஜமாக பேசியவர் அதன்பின் தன்னிடம் ஒரு வார்த்தை கூட பேசாதது நெஞ்சினுள் நெருடலாக இருக்க, இன்று அவரின் பேச்சில் மனதில் ஒரு நிம்மதியெழுந்தது.

“நான் என்ன சின்னப்பையனா? சின்னப்பையன்னு நினைச்சி எங்க போறதாயிருந்தாலும் என்னை அனுப்பிட்டு, அம்மாவும் பையனும் ஹாயா இருக்காங்க. இவன்கிட்ட சொன்னாலும் கேட்கிறதில்ல” என வருத்தமாக புகார் செய்தார்.

“தந்தையாரே! இது அநியாயம்” என கதிர் அலற...

“ஏன் இப்படி வயசானவங்களை கஷ்டப்படுத்துறீங்க? உங்க பிசினஸை உங்களோட வச்சிட்டு மாமாவுக்கு ரெஸ்ட் குடுக்கலாம்ல. பாருங்க எவ்வளவு டயர்டா இருக்காங்க” என்றதும் தன் முகத்தை சோகமாக வைத்து மருமகளைப் பார்த்தார் குரு.

கணவனைக் கண்ட சிவகாமியோ ‘என் புருஷனுக்குள்ள இத்தனை குணசித்திர நடிகர்களா’ என மனதினுள் நினைக்க...

கதிரோ அவரை மனதிற்குள் ஃப்ரை ஆக்கியிருப்பான் போலும். அவரை ஒரு மார்க்கமாய் பார்த்தான்.

“மாமாவை ஏன் முறைக்கிறீங்க? ரெஸ்ட் எடுக்கிற வயசுல அலைஞ்சிட்டிருக்காங்க. அது உங்களுக்குப் பெருசா தெரியலையா?” கோபமாக பேசி அடுத்து என்னவோ சொல்லப்போக...

“ஹேய் ஏர்போர்ட்.. ஸ்டாப் ஸ்டாப்” என்று சட்டென அவள் வாய்மூடினான். அவளோ விழி உயர்த்தி அவனைக் காண... “என்ன லுக்கு? உன் மாமனார் எப்பேர்ப்பட்ட கேடின்னு தெரியாம ஓவரா சப்போர்ட் பண்ற” என்றான்.

அவன் கையைத் தட்டிவிட்டு, “பெத்த தகப்பனைக் கேடி சொல்றீங்க. அப்படிப் பேசாதீங்க தப்பு” என்றாள்.

குரு மகனுக்கு புருவம் உயர்த்திப் புன்னகையைக் கொடுக்க...

“ஏய் மொழி உன் மாமனாரை நல்லா பாரு. என்னமா நடிக்கிறாங்க.” அவள் அவர் புறம் திரும்பிப் பார்க்க... “அச்சோ அதுக்குள்ள பச்சப்புள்ள முகமா. தாயே என்ன வேடிக்கை பார்க்குறீங்க? என்னால முடியல எதாவது எக்குத்தப்பா நடந்தா நான் பொறுப்பில்ல சொல்லிட்டேன்.”

“ஏன்டா மகனே வீட்டுக்கு வந்த மருமகள்கிட்ட என்னைத் தப்பா சொல்ற? இவன் சொல்றதை நம்பாதமா. இவங்க ரெண்டு பேரும் சேர்ந்து என்னை எப்படிப் படுத்துவாங்க தெரியுமா?” என்றார் கண்ணைக் கசக்காத குறையாக.

‘அடங்கொக்க மக்கா இது உலகமகா நடிப்புடா சாமி’ என்ற கவுண்டமணியின் கௌண்டருடன் ‘ஏன் இவ்வளவு நடிப்பையும் மொத்தமா கொட்டுறாங்க’ என்று கணவனைக் கண்டாலும் திருமொழியை மருமகளாக ஏற்றுக்கொண்டது மனதிற்குள் சந்தோஷமாகவும் இருந்தது.

“இங்க பார் மொழி. மிஸ்டர்.குரு எங்க ரெண்டுபேர் இல்ல இன்னும் இருபது பேர் சேர்ந்து வந்தாலும் சேர்ந்து சமாளிக்கும் திறமைசாலி” என தகப்பனை அவளுக்குப் புரியவைக்க முயன்றான்.

“மகனே ஏன்டா?” என்றவர் குரல் வருத்தத்துடன் ஒலித்தது.

அவரைக் கண்டு மனம் சங்கடமாக கணவனிடம் ஏதோ சொல்ல வந்தவளைப் பேசவிடாமல் இழுத்துத் தங்கள் அறைக்குச் சென்றவன், “நான் சொன்னா நம்பாம உன் மாமனாருக்கு சப்போர்ட் பண்றியா?”

“ஆமா அவர் வயசென்ன? உங்க வயசென்ன?”

“எங்கப்பா அட்டெண்ட் பண்றது என்ன மாதிரி மீட்டிங்னு தெரியுமா?”

“எனக்கெப்படித் தெரியும்?” என்றாள் தோள்குலுக்கி.

“உன்னை...” இவளை என்ன செய்தால் தகும் என்ற யோசனை அவனுக்குள்.