அத்தியாயம் - 14

[Sorna Sandhanakumar]

14



சற்று நேரத்திற்கெல்லாம் நர்ஸ் ஒருவர் வந்து, “பேஷண்ட் ரொம்ப பயந்து போயிருக்காங்க. அவங்க ஹெல்ப் இல்லன்னா நார்மல் டெலிவரி சிசேரியனாகிரும். அவங்க ஹஸ்பண்ட் வந்தாச்சா?” எனக்கேட்க...

“நான் அவங்களைப் பார்க்கலாமா சிஸ்டர்?”

“நீங்கதான் அவங்க ஹஸ்பண்டா? உள்ள வாங்க சார். உங்களுடைய அருகாமை அவங்க பயத்தைக் கொஞ்சம் போக்கும்” என்றதும் தொண்டைக்குள் அடைத்த துக்கத்தை மென்று முழுங்கி தன்னை இயல்பாகக் காட்டிக்கொண்டு நர்ஸைப் பின் தொடர்ந்து உள்ளே செல்ல... “உங்க ஹஸ்பண்ட் வந்தாச்சிமா. இனியாவது கொஞ்சம் போ-ஆபரேட் பண்ணுங்க” என்றார்.

தன்னை நோக்கி புன்னகைத்தபடி வந்த கணவனைக் கேள்வியாய் பார்க்க, மனைவியினருகில் அமர்ந்து அவளின் முகம் பார்த்து சிரிக்க... “எதுக்கு இப்பப் பல்லைக் காட்டுறீங்க? நானே குறை மாசத்துல குழந்தை பிறக்குதேன்னு கவலைல இருக்கேன்” என்றாள் வருத்தத்துடன்.

“நான் கூடதான் குறை மாசம். ஏன் நல்லாத்தான இருக்கேன்.”

“நீங்க ஒன்பதாவது மாசம் பிறந்தீங்க.”

“அதான்மா குறை மாசம் சொல்றேன். சரி எதுக்கு பயந்த?”

“அது உறவுல குழந்தை...”

“கார்த்தி” என அதட்டி, “அது அடுத்தடுத்து தொடர்ந்து சொந்தத்துல பெண்ணெடுத்து பெண் கொடுக்கிறவங்களுக்கு. நமக்குக் கிடையாது புரியுதா?”

‘ம்...’ என அவள் தலையசைக்க... “நம்ம குழந்தை பெருசானதும், சொந்தத்துல முடிக்காம வெளியில பார்த்துக்கலாம்” என... அதற்கும் அவளின் ‘ம்’ என்ற பதிலே வர, “சரி எத்தனை குழந்தை பெத்துக்கலாம்?”

“கார்த்திகா கொஞ்சம் புஸ் பண்ணுங்க” என்று டாக்டர் சொல்ல...

“அவங்க சொல்றதைச் செய் கார்த்தி” என்று அவளின் முகம் வருட, சற்று மனதிலுள்ள பயம் விலக்கியதில் குழந்தைக்கு வழி செய்ய முயற்சிக்க... “என் கேள்விக்கு பதில் சொல்லு கார்த்தி. நாம எத்தனை குழந்தை பெத்துக்கலாம்?” என்றான் திரும்பவும்.

“நான் இங்க பேசுற நிலையிலயா இருக்கேன்” என்று திணற...

“பரவாயில்ல இப்பப் பேசினமாதிரியே பேசு என்றதும்... சுப்புபுபு.. ஓடிப்போயிரு. டெலிவரி நடக்கிற இடத்துல ஆம்பளை உனக்கென்ன வேலை?”

அவள் காதருகில் குனிந்து, “நான் வேலை பார்த்ததாலதான், நீ இங்க வந்து என்னையும் வரவழைச்சிருக்க” என்று கண்சிமிட்டியவன் நிமிர்ந்து, “அடப்பார்றா! நீதான் என் கண்ணாளனைக் காணவில்லைன்னு தேடுனியாம். சிஸ்டர் நீங்க சொல்லுங்க? இவ என்னைத் தேடினாதான?” மனைவியின் கண்பார்த்து நர்ஸின் புறம் திரும்பாமலேயே சிரிப்பை அடக்கியபடி சத்தமாகக் கேட்க... மனைவியவளோ அவன் வார்த்தை தனில் வாயடைத்துப் போயிருந்தாள்.

“ரொம்பவே சார். உங்களைப் பார்த்ததும் மாத்துறாங்க” என்று நர்ஸ் சிரிக்க...

“ஹான் கேட்டுக்கோ. என்னைத் தேடி வழிமேல் விழிவச்சிக் காத்திருந்தவளை ஏமாத்திடக்கூடாதுன்னு வந்தா, நீ என்னையவே விரட்டுற. கலிகாலம் முத்திடுத்து” என முகத்தைச் சோகமாக வைக்க...

“சுப்பூஊஊ உன்னை வீட்டுக்கு வந்து கவனிச்சிக்கிறேன்.”

“ஹேய்! ஸ்..ஸ் இந்த நேரத்துல இப்படிலாம் பேசக்கூடாது” என்றதும் அவள் புரியாமல் பார்க்க... என்னை கவனிக்கிறதுக்கெல்லாம் கொஞ்ச நாளாகட்டும். இல்லன்னா என் பேபிய எப்படிப் பார்த்துப்ப?” அருகில் குனிந்து முணுமுணுக்க...

“ஐயோ! ச்சீ.. டபுள் மீனிங்ல பேசுறதை விடமாட்டியா?” என்று வெட்கம் கொள்ள...

“ஹான் அதெப்படி விடுறது” என்று கெத்தாகப் பேச... அதற்குள் தன் கண்ணாமூச்சி ஆட்டங்களையெல்லாம் முடிவுக்குக் கொண்டுவர எண்ணிய ஜுனியர் கார்த்திகா பூமிக்கு வந்தாள் சுகமாக.

குழந்தை பிறந்த மகிழ்ச்சி இருவர் முகத்திலும் தெரிய, தொப்புள் கொடி அறுத்ததும் குழந்தையைக் க்ளீன் செய்து இன்குபேட்டில் வைத்தார்கள்.

‘இன்குபேட்’ என்றதும் அனைவரும் கலங்க... டெலிவரி பார்த்த டாக்டர்.ரோஜா அவர்களிடம் வந்து, “உடல் உறுப்புகளோட வளர்ச்சியெல்லாம் சரியாத்தானிருக்கு. நுரையீரல் கொஞ்சம் வளரணும். அதோட உடம்புலயும் கொஞ்சம் வெய்ட் ஏறணும். அப்பதான் குழந்தை நார்மல் பேபியாயிருக்கும்.. இல்லன்னா ம்..ன்றதுக்கு முன்னாடி ஊர்ல உள்ள வியாதியெல்லாம் காத்துல கலந்து குழந்தையைப் பாதிக்கும்” என்று சொல்ல...

“டாக்டர் குழந்தைக்கு வேறெதுவும்...”

“அதெல்லாம் வேண்டாம் என்கூட நீங்க மட்டும் வாங்க” என்று ஆண்களை மட்டும் அவருடன் அழைத்தச் சென்றவர், தன் கணவர் டாக்டர்.ராகுலிடம் ரிப்போர்ட் கொடுக்க...

அதைப் பார்த்து, “சாரி சார் உங்க குழந்தைக்கு வைரஸ் அட்டாக்காகியிருக்கு. இன்னும் இருபத்தினாலு மணிநேரம் போனால்தான் எதையும் தெளிவா சொல்ல முடியும். லேடீஸ்கு தெரிஞ்சா கலவரமாகுவாங்கன்னுதான் உங்களைத் தனியா கூப்பிட்டுப் பேசிட்டிருக்கோம்.’

“வைரஸ் அட்டாக் எப்படி சார்? இங்கதான் எல்லாவிதமான உபகரணங்களும் இருக்கே. அதனாலதான இங்க சேர்த்தோம். அப்புறம் வைரஸ் எப்படி?”

“மிஸ்டர்.சுபாஷ் ஊசி மூலமாவோ, மருந்து, மாத்திரை, மூலமாவோ, சுத்தமின்மையினால மட்டும் வர்றதில்ல. பிறந்ததும் அவங்க சுவாசிக்கிற வெளிக்காத்துல கூட வைரஸ் கிருமி கலந்திருக்கலாம். உங்க குழந்தைக்கு அதான் நடந்திருக்கு. எங்களால் முடிஞ்ச ட்ரீட்மெண்ட் குடுத்திட்டிருக்கோம். அதுக்கு மேல கடவுள் விட்டவழி.”

“இப்போதைக்கு வைரஸ் கிருமிகளை அழிக்க ஊசி மூலமா மருந்து குடுத்திருக்கோம். ஒரு ஊசி மருந்து விலை பத்தாயிரம் மேல வரும். இன்னைக்கு மட்டும் அந்த ஊசி இரண்டு போட வேண்டியிருக்கு.” பணக்கணக்கிலும் தாங்கள் பெரிய ஹாஸ்பிடல் என்பதைக் காட்டினார்கள்.

குழந்தையின் நிலையைப் பெண்கள் யாரிடமும் சொல்லவில்லை ஆண்கள். குழந்தையைத் தூரத்திலிருந்து பார்க்கிறோம் என்றவர்களையும் பார்க்கவிடவில்லை. ஆண்களின் முகத்திலிருந்த வித்தியாசத்தை உணர்ந்த வாணி, “குழந்தை நல்லாயிருக்காதானே?” என்றார்.

“ஏன் கேட்கிற? டாக்டர் சொல்லிட்டுப் போனாங்கதான?”

“சொல்லிட்டு அப்படியே உங்களையும் கூட்டிட்டுப் போனாங்களே அதான் கேட்டேன்.”

“குழந்தையைப் பத்துநாள் இன்குபேட்ல வச்சிருக்கணுமாம். நாம போயி பார்த்தா இன்ஃபெக்ஷன் வர சான்ஸிருக்குன்னார். பணம் கொஞ்சம் ஆகும்னாங்க.”

“பணம் இருக்கட்டும்ங்க. ஹாஸ்பிடல்னு வந்த பிறகு கணக்குப் பார்க்க முடியாது. கேட்கிறதை கொடுத்துத்தான் ஆகணும். நிஜமாவே குழந்தை நல்லாயிருக்காள்ல?”

“நான்தான் எதுவுமில்லன்னு சொல்றேன்ல வாணி. நீ கேட்கிறதுக்காக இல்லாததை இருக்குன்னு சொல்ல முடியாது. போ போய் மருமகளைப் பார். ஹாஸ்பிடல் வந்தும் மனுஷனை நிம்மதியாயிருக்க விடாம” என்று விரட்ட...

அவரின் அளவிற்கதிகமான கோபத்திலேயே ஏதோ சரியில்லையென்று தோன்றியது. சுதாகர் சற்று கோபக்காரர்தான். ஆனால், இன்று மருமகள் இந்த நிலையில் இருக்கையில்... யாரிடம் கேட்பது போன்ற குழப்பங்கள் எழ, மெதுவாக குழந்தையை வைத்திருக்கும் இடம் நோக்கி நடர்ந்தவருக்கு, குழந்தையைக் கண்டதும் தன்னை மீறிய ஒரு நிம்மதியெழ, அதே நேரம் டாக்டர் குழந்தையை சோதித்து நர்ஸ்களிடம் ஏதோ சொல்ல, அவர்களின் பார்வை குழந்தையின் மீது பாய்ந்து திரும்பி வாணிக்கு ஏதோ சரியில்லையென்று தோன்றியது.

“டாக்டர் பேபி நார்மலாயிருக்கு” என்று நர்ஸ் ஒருவர் சொல்ல...

“நான் சொன்னதை மட்டும் செய். இப்படியே இருக்கட்டும். இப்போதைக்கு தாய்ப்பால் வேண்டாம். நியூஸ் எதாவது வெளில போச்சிது... பி கேர்புல்” என எச்சரிக்கை விட்டார்.

வெளியே வந்த இரு நர்ஸ்கள், “எப்படிப் பேசுறார் பார்த்தியாடி. இருபத்தினாலு மணிநேரம் டைம் குடுத்திருக்கார். எங்கயிருந்துதான் வந்து சிக்குறாங்களோ போ. மனுஷன் அட்டையா உறிஞ்சிட்டுதான் விடுவார்” என தன் ஆதங்கத்தைக் கொட்ட...

“ஹேய் சத்தமா பேசாத. சிசிடிவி இருக்கு” என்றதும் சொன்னவளோ நாக்கைக் கடித்து பின், “இருந்தாலும் டாக்டருக்குப் படிச்சி இவங்க பண்ற அட்டூழியம் இருக்கே, ச்சே.. பணத்துக்காக எல்லாரையும் அழிச்சிடுவாங்கடி.”

“ஏய் சைலண்டாயிரு. அப்புறம் நாமதான் முதல்ல அழிவோம். அடுத்தவங்களுக்குப் பாவம் பார்த்தா நாம அந்தோ பரிதாபமாகிடுவோம். சிக்கியாச்சி இனி போக முடியாது. இது ஒன்வே மாதிரி.”

“ஏன்மா என்னோட பேத்திக்கு எதாவது பிரச்சனையா?” என்று அவர்கள் முன் நின்றார் வாணி.

“யா..யார் உங்க பேத்தி” என்று திணற...

“இப்ப கொஞ்சம் முன்னாடி பிறந்த குழந்தைமா.”

“ஓ... அந்த குழந்தைக்கு வைரஸ் அட்டாக்காகியிருக்குமா. ஒருநாள் கழிச்சிதான் என்னன்னு சொல்ல முடியும்னு டாக்டர் சொல்லியிருப்பாரே” என்றனர் சந்தேகமா.

“இ..இல்லமா. வீட்டு ஆம்பளைங்ககிட்ட சொல்லிருப்பார்னு நினைக்கிறேன்” என்று அழ ஆரம்பிக்க...

“கடவுளே! டாக்டர் வேற எதோ ப்ளே பண்ணியிருப்பார் போலவே. நாம பாட்டுக்கு உளறிட்டோம்” என பெண்கள் இருவரும் நினைத்தாலும், “இங்கல்லாம் அழக்கூடாதுமா. சரியாகிடும்னு நம்புங்க” என்றதும் வெளியிலிருந்த விநாயகரைத் தேடிச் சென்ற வாணியின் அழுகை ஈசன் புதல்வனைக் கண்டதும் வெடித்துக் கிளம்பியது.

“பிள்ளையாரப்பா! என் குடும்பத்தோட முதல் வாரிசு உள்ள ஊசலாடிட்டிருக்கு. அதைக் காப்பாத்திக் குடுத்திரு. என் உயிரை எடுத்துனாலும், என் பேத்திக்கு உயிர் கொடு” என்று அழ...

“அண்ணி இப்ப என்ன சொன்னீங்க? குழந்தைக்கு என்ன?”

மனதில் படபடப்புடன் வந்து நின்ற சுபாஷிணியைக் கண்டதும், “சுபா” என்று அழ... “அண்ணி எதுவாயிருந்தாலும் சொல்லிட்டு அழுங்க. டாக்டர் எதுவுமில்லைன்னு சொல்றாங்க. நீங்க வேறெதோ சொல்றீங்க?”

“குழந்தைக்கு ஏதோ வைரஸ் அட்டாக்காம் சுபா. ஒரு நாள் டைம் குடுத்திருக்காங்க. இதை நம்மகிட்ட சொல்லாம மறைச்சிருக்காங்க” என்றார்.

“உங்களுக்கு யார் சொன்னது?” என்றவர் குரல் தழுதழுக்க...

“நர்ஸ் புள்ளைங்க சொன்னாங்க.”

கண்களில் நீர் வழிய, கடவுளிடம் திரும்பி மனதார வணங்கி, “குழந்தைக்கு எதுவும் அகாது அண்ணி. நாம செஞ்ச புண்ணியம் குழந்தையைக் கைவிடாது.” குரலில் உறுதியிருந்தாலும் கண்கள் வேதனையைப் பிரதிபலித்தது.

 

[Sorna Sandhanakumar]

பிரசவ அறையில் ஆழ்ந்த தூக்கத்திலிருந்த மனைவியைப் பார்த்திருந்தவன் கண்கள் கலங்கியது. எழுந்து குழந்தையைக் கேட்டால் என்ன பதில் சொல்வதென்று பயம் சுபாஷிற்கு. ‘தன் கருவறைக்குள் பொத்திப் பொத்திப் பாதுகாத்த உயிர் ஆபத்திலிருப்பதைச் சொன்னால் மனைவியின் நிலை!’ அங்குமிங்கும் நிலை கொள்ளாமல் தவித்து, அத்தனை கடவுளையும் ஆஸ்பத்திரிக்கு அழைத்தான். யாராவது ஒருவராவது தங்கள் மேல் கருணை காட்டமாட்டார்களா என்று!

மனைவியிடம் சற்று அசைவு தெரியவும் கண்களை அழுந்தத் துடைத்து, சோகத்தை மறைத்து மெல்லிய புன்னகையுடன் அவளைக் கண்டான்.

கண்திறந்து கணவன் முகம் பார்த்து புன்னகைத்தவள், “குழந்தையைப் பார்த்தீங்கா? யாரை மாதிரியிருக்கா?” எனக்கேட்க.

“நல்லா பார்க்கவிடலமா. இரண்டு நாளுக்கு அங்க விடமாட்டாங்க போலிருக்கு.”

“ஓ.. பாப்பா நல்லாயிருக்காள்லங்க அது போதும். வீட்டுக்கு போறதுக்குள்ள ஒரு நேம் செலக்ட் பண்ணிடலாம்.”

“ம்... பண்ணிடலாமே” என்றவனுக்குத் துக்கம் தொண்டையை அடைக்க அதை சரி செய்து, “சாப்பிட பால் வாங்கிட்டு வரட்டுமா?”

“இல்லங்க அம்மா இல்ல அத்தை வரட்டும். எது சாப்பிடணும் சாப்பிடக்கூடாதுன்னு அவங்களுக்குத் தெரியும். நாம எதாவது சாப்பிட்டு அது குழந்தைக்குப் ஒத்துக்கலன்னா?”

“சரி லெக்சர் எடுக்காத. அத்தை வரட்டும்” எனும்போது வந்த சுபாஷிணி மருமகனை ஒரு அர்த்தப்பார்வை பார்க்க... “அத்தை கார்த்திக்கு பால் குடுக்கலாமா?” என்றான் சாதாரணமாக.

“குடுக்கலாம்பா. ஆனா, பாக்கெட் பாலோ, பவுடர் பாலோ கூடாது. பசும்பால் நல்லது. அதுவும் லைட் சூடாயிருந்தா குடுக்கலாம்” என்றார்.

இரவில் அனைவரையும் வீட்டிற்கனுப்பி சுபாஷிணியும் சுபாஷ{ம் மட்டுமே இருக்கையில்... “டாக்டர் என்ன சொல்றார்பா?” என்றார்.

“அதான் உங்ககிட்ட சொன்னாரே அத்தை.”

“நான் எங்ககிட்டச் சொன்னதைக் கேட்கல. உங்ககிட்ட சொன்னதைக் கேட்டேன்?”

அவரின் தீவிர பாவனையில், “அ..அத்தை அது...” ‘இவருக்கெப்படி’ என்பதாய் திணற... “எதுப்பா அந்த இருபத்தினாலு மணிநேரமா?” என்று அவன் முகத்தை நேராகப்பார்த்து, “ஏன்டா மறைச்சீங்க? அவளுக்குத் தெரிய வேண்டாம் சரி. எங்களுக்கு...” வந்த அழுகையை அடக்கி, “ஏன்டா துக்கத்தையெல்லாம் அடக்கிட்டு சிரிச்சிட்டிருக்க? அழுதிருடா” என்றார் மருமகனிடம்.

“அத்தை நான் அழுதா பலவீனமாகிடுவேன். என் பொண்ணு நல்லாகி வருவாள்னு எனக்கு நம்பிக்கையிருக்கு. எனக்கு அவள் நல்லாகிட்டாள்னு தெரியுறதுவரை என்னை எதுவும் சொல்லாதீங்க. ப்ளீஸ்” என்றான் கெஞ்சலாக.

அவன் தலையை ஆதரவாக வருடி, “நம்ம வீட்டு குட்டி ஏஞ்சல் சீக்கிரம் வந்திருவா மனசைத் தளரவிடாத. சரி உள்ள போய்ப் படு” என்றார்.

“படுக்கவா? குழந்தை இப்படியிருக்கும் போது எப்படி அத்தை. நீங்க போய்ப்படுங்க” என்று அங்கிருந்து நகர்ந்தான்.

இரவு பனிரெண்டு மணியளவில் சுபாஷைத் தேடி வந்த நர்ஸ், “சார் குழந்தைக்கு வீசிங் வந்திருச்சி வாங்க” என்றழைத்துப் போக...

“டாக்டர் எங்கே?” என்றான்.

“அவர் காலையில பத்து மணிக்குதான் வருவார்.”

“வாட் அப்ப குழந்தைக்கு யார் ட்ரீட்மெண்ட் குடுப்பாங்க?’

“நாங்கதான் சார். முடியலன்னா டாக்டரோட ஒய்ஃப் வருவாங்க.”

“நான் குழந்தையைப் பார்க்கலாமா?”

“உள்ள வரக்கூடாது சார். குழந்தைக்கு இன்ஃபெக்ஷன் ஆகிடும்.”

“இல்லங்க சிஸ்டர் வெளியிலிருந்தே பார்த்துக்கறேன்” என்று அங்கு செல்ல, குழந்தையை அவன் பார்வைக்கே அகப்படாத அளவிற்கு ட்ரீட்மெண்ட் நடந்து கொண்டிருந்தது. நடந்து கொண்டிருப்பது போல் அவனை நம்பவைக்கப்பட்டது.

‘இதுவும் ஒரு வகையான டெக்னிக். எமோஷனல் ப்ளாக்மெய்ல். எப்பொழுதும் பரபரப்புடனே குழந்தையின் உறவினர்களை வைத்து, அவர்களை யோசிக்க விடாமல் செய்வது.’

குழந்தையின் அழுகுரல் சுபாஷின் மனதைப் பதம்பார்க்க, தூக்கி சமாதானப்படுத்த முடியாத கையாலாகாத நிலையில் நின்றான்.

அரை மணிநேர ஆர்ப்பாட்டத்திற்குப் பிறகு, வீசிங் குறைந்து விட்டதாக சொல்லி அவனின் உள்ளக் குமுறலை அடக்கினார்கள் நர்ஸ்கள்.

“என் பொண்ணுக்கு சரியாகிருச்சா சிஸ்டர்?”

“அதெல்லாம் நாங்க சொல்ல முடியாது சார். இப்போதைக்கு எந்த முடிவும் சொல்ல முடியாது” என்றதும் திரும்பவும் அதிர்ந்து அப்படியே அமர்ந்திருந்தவனுக்கு, அடுத்த சோதனையாக மனைவியின் நிலையை நர்ஸ் வந்து சொன்னதும் வேகமாக ஓட, கார்த்திகாவோ பல்லைக்கடித்தபடி வலியில் துடித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

“என்னாச்சி அத்தை? ஏன் இப்படி துடிக்கிறா?” மனைவியவளின் வலியைப் பார்க்க இயலாது கேட்க...

“குழந்தைக்குப் பால் குடுக்காததால பால் கட்டிருச்சிபா. அதான் வலி வந்திருச்சி.”

“இவ்வளவு வலிக்குமா அத்தை? என்;று செய்வதறியாது விழிக்க...

“பெண்ணின் வலிகளுக்கு அளவேது.”

அவளின் துடிப்பைப் பார்த்த நர்ஸிற்கோ, ‘தாயையும் பிள்ளையையும் இப்படி அழவச்சி சம்பாதிச்சி என்னத்த பண்ணப்போறான் இந்த டாக்டர். அவன்லாம் நல்லாயிருக்கவே மாட்டான்’ என்று சாபமிட்டாள்.

பாத்ரூமிலிருந்து வந்த மனைவிக்குத் துணையாயிருந்த மாமியாரை அனுப்பிவிட்டு அணைப்பாய் அழைத்து வந்து பெட்டில் படுக்கவைத்து, “இப்ப எப்படியிருக்குமா?” என்றான்.

“இப்ப வலி குறைஞ்சிருக்குதுங்க.” மெல்ல அவளை அணைத்து நெற்றியில் முத்தமிட்டு, “பயந்துட்டேன் கார்த்திமா” என்றான் நடுங்கிய குரலில்.

கணவன் வேதனை தாளாது, “ப்ச்... வலிகளைப் பொறுத்துக்கிற வல்லமை பெண்களுக்கு இருக்குன்றதாலதான இதையெல்லாம் பெண்களுக்கு படைச்சார் கடவுள். வலியைப் பொறுத்துக்கலன்னா எப்படிங்க?”

“நீ பொறுத்துக்கிற. என்னால அதைப் பார்க்க முடியலடா. ஒரு பக்கம் குழந்தை. இன்னொரு பக்கம் நீ. நான்...”

“ஸ்ஸ்.. குழந்தைக்குப் பால் குடுக்கிற வரைதான் இந்த வலி. அப்புறம் சரியாகிடும். இதுக்கே இப்படினா, எத்தனை குழந்தை வேணும்னு கேட்ட சுப்புவ எங்கபா?” என்றாள் கேலியுடன் கூடிய மெல்லிய புன்னகையுடன்.

“இது ஒண்ணே போதும் போதும்ன்ற அளவுக்கு பாடம் நடத்துது. இன்னொண்ணா நோ சான்ஸ்.”

“ஹா..ஹா எல்லாரும் இப்படித்தான் சொல்வோம். ஆனா, இன்னும் வேணும்னு கேட்போம்.”

“நான் மாட்டேன். நமக்கு வேண்டாம் கார்த்தி.”

“ஆனா, நான் பெத்துப்பேன் செல்லம். என்ன செய்வீங்க?”

“ப்ச்... போடி” என்றவன் மனைவியிடமே ஆறுதல் தேட அவள் தேறுதல் கூறினாள்.

இருபத்து நான்கு மணிநேரம் என்றவர்கள் மூன்று நாட்களாகியும் எந்த பதிலும் சொல்லாமல் மழுப்ப, முதல் முறையாக சந்தேகம் வந்தது சுபாஷிற்கு.

இரண்டு தாய்மார்களின் தவிப்புகளும் கூடிக்கொண்டே போக, டாக்டரிடம் விசாரித்தால் ‘பார்த்துட்டேயிருக்கோம். எதையும் இப்போதைக்கு சொல்ல முடியாது’ என்ற பதிலே வர, தகப்பனிடமும் மாமனாரிடமும், “இவங்க நம்மளோட உணர்வுகளோட விளையாடி பணம் சம்பாதிக்கிறாங்கன்னு தோணுது” என்று தன் சந்தேகத்தைச் சொன்னான்.

“அப்ப நம்ம குழந்தை?”

“இப்ப வரை நார்மல்தான்பா. கைகால் அசையுறதை பார்த்தேன்தான். எதுக்கும் கொஞ்சம் உன்னிப்பா கவனிக்கணும்பா” என்றவனுக்கு, ‘அவர்களின் பேச்சிலும் செயலிலும் தேனொழுகல்தான். பணத்துக்காக ஆசைனா எப்படி நார்மல் டெலிவரி பண்ணினாங்க. சிசேரியன்ல பண்ணியிருக்கணும். ஏன் பண்ணல? ஒருவேளை அவங்களை சந்தேகப்படக்கூடாதுன்னா? இல்ல உண்மையிலேயே பேபிக்குப் ப்ராப்ளமா? குழந்தை பிழைக்கும்னு நம்பிக்கையா ஒரு வார்த்தைகூட சொல்லலையே. சொன்னா எங்க நாங்க அதை பாய்ண்ட் பண்ணி கேஸ் போட்டுருவோம்னு ப்ளான் பண்ணி செய்றாங்களோ?’ என்ன யோசித்தும் சுபாஷின் மூளைக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.

“அண்ணா நாங்க பார்த்துக்கறோம். நீங்க கல்யாண வேலையைப் பாருங்க. இன்னும் ஒரு மாசம்கூட இல்ல. கார்த்திக்குக் குழந்தை பிறந்ததை மாப்பிள்ளை வீட்ல சொல்லியாச்சா?” என்றார் சுபாஷிணி.

“இல்லையேமா. சொல்லணுமா என்ன?”

“நம்ம குடும்பம்னு ஆகிட்ட பிறகு நல்லது கெட்டது தெரிஞ்சிருக்கணுமே அண்ணா. இல்லன்னா உறவுக்கள்ள மனஸ்தாபம் வந்திரும்.”

“ஆமா மச்சான். முதல்ல போன் பண்ணி சொல்லிடுங்க” என்றதும் மறுக்காது போன் செய்து நடந்ததைச் சொல்ல... அடுத்த பத்து நிமிடத்திற்கெல்லாம் ஆனந்த் போன் செய்து லீவ் கிடைத்தால் இரண்டு நாட்களுக்குள் வருவதாகச் சொல்ல... அடுத்த நான்கு மணிநேரத்தில் செங்கல்பட்டில் நின்றிருந்த வரலட்சுமி, முன்னாடியே சொல்லியிருக்கலாமே என்று சண்டையிடவும் மறக்கவில்லை.

ஐந்தாவது நாள்தான் குழந்தையைப் பார்க்கத் தாயை அனுமதித்து, தாய்ப்பால் எடுத்து வந்து ஸ்பில்லரில் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக புகட்டினார்கள். அதுவும் ஒரு நாளைக்கு மூன்று முறை மட்டுமே! நேரடிப் பாலாக குழந்தைக்குக் கொடுக்கவிடவில்லை.

ஏழாவது நாள்தான் நேரடியாக பால் கொடுக்க அனுமதியளிக்கப்பட, பத்தாவது நாளில் டிஸ்சார்ஜ் கேட்டு நின்றவர்களிடம் குழந்தை இன்னும் பத்து நாட்கள் ஹாஸ்பிடலில் இருக்க வேண்டுமென்று டாக்டர் சொல்ல... சட்டென்று கோபம் வந்தது சுபாஷிற்கு.

“என்ன டாக்டர் குழந்தை நார்மலாதான் இருக்கிறா. அப்புறம் ஏன் இன்னும் பத்துநாள்?”

“நார்மல்னு உங்களுக்கு யார் சார் சொன்னது? இன்னும் குழந்தைக்கு நுரையீரல் முழு வளர்ச்சியடையல. அப்புறம் எப்படி அனுப்புறது?”

“டாக்டர் பணத்துக்காகத்தான்னா சொல்லிடுங்க. மொத்தமாவே குடுத்துடுறோம். இப்படி எங்களை அலைக்கழிக்காதீங்க” என்றான் சத்தமாக.

“என்ன மிஸ்டர் பேச்செல்லாம் ஒரு மாதிரியிருக்கு? என்ன நினைச்சிட்டிருக்கீங்க? பணத்துக்காக குழந்தையைத் தராம வச்சிருக்கேன்றீங்க. என்னை ரொம்ப இன்சல்ட் பண்றீங்க? வெளியில போய் கேட்டுப் பாருங்க எனக்கும் என் ஹாஸ்பிடலுக்கும் எவ்வளவு நல்ல பெயர் இருக்குன்னு. விசாரிக்காமலா வந்திருப்பீங்க? இப்படிலாம் நீங்க பேசினதுக்கு பதில் பேச முடியும். எனக்கு இங்க வர்ற ஒவ்வொரு பேஷண்டும் என் அக்கா தங்கை மாதிரி. அவங்களை அழவிடுவேனா? போங்க சார். குழந்தை நார்மல்கு வந்ததும் கூட்டிட்டுப் போகலாம்” என அமைதியாகச் சொன்னார்.

சற்று குழப்பத்துடனே சென்ற சுபாஷின் முதுகை, வெறியுடன் பார்த்திருந்தார் டாக்டர்.ராகுல்.