அத்தியாயம் - 13

[Sorna Sandhanakumar]

13​

சற்றுத் தொலைவில் ஏதோ சண்டைபோல் தோன்ற பூரணியும் சண்முகியும் வினோத்தை அனுப்பி என்னவென்று பார்த்து வரச்சொல்ல, பார்த்துவிட்டு வந்தவனோ, “பார்க்க டீசண்டா தெரியுறான். ஆனா, பைத்தியம் போலக்கா. அவனை ஒருத்தன் வம்புக்கிழுத்து அது சண்டையாகிருக்கு. பைத்தியம்னு சொல்றவன் அமைதியா நிற்கிறான். சாதாரண மனிதன் பைத்தியம் மாதிரி விடாமல் கத்துறான். இப்போதைக்கு அது தீராது போல. நீங்க அதைக் கண்டுக்காதீங்க” என்றபடி உள்ளே வந்து நின்றான்.

“வினோத் அவங்க எப்படியிருந்தாங்க?” கணவனோ என்றெண்ணி பதறியவாறு கேட்டாள்.

“எவங்க அக்கா?”

“சண்டை போட்டதுல முதல்ல ஒருத்தரைச் சொன்னியே?”

“ஓ.. அந்தப் பைத்தியமா?” அவன் குரலில் சற்று ஏளனமிருந்ததோ!

“வினோத் அந்த வார்த்தையைச் சொல்லாத. எப்படியிருந்தாங்கன்னு மட்டும் சொல்லு?” என்றாள் பதற்றம் குறையாது.

“நல்லா கலரா பார்க்க ஹீரோ மாதிரி...”

அவன் முடிக்கக்கூட இல்லை, “சண்மு! அவங்களோன்னு தோணுது. நா..நான் பார்த்துட்டு வர்றேன்” என்று தன்னை மறந்து ஓட... “அக்கா, பூரணி” என்ற குரல்கள் கேட்காது கூட்டம் நோக்கிச் சென்றவள் அங்கு கண்ட நிகழ்வில் அலறிவிட்டாள்.

பூரணி அங்கு வந்த வேளையில், “நான் கேட்டுட்டே இருக்கேன் செவுட்டுப் பயல் மாதிரி நிற்கிற? உன்னை...” என ஒருவன் கூறியபடி அருகில் எதாவது கிடைக்கிறதா என சுற்றிலும் தேடி வீடு கட்டப் போட்டிருந்த சவுக்கைக் கட்டை ஒன்றை எடுத்து வசீகரன் மண்டையில் அடிக்க.. இவளோ, “வசீகரா” என்றலறி கணவனிடம் ஓட.. அவன் தலையிலிருந்து இரத்தம் முகமெங்கும் வழிந்தது.

“ஏய்! ஏன்டா இப்படிப் பண்ணின? ஏன் அடிச்ச?” என்று கணவனை அடித்தவன் கையிலுள்ள கட்டையைப் பிடுங்கி இவள் அடிக்க ஆரம்பிக்க தினகரன் வந்துதான் தடுத்தான்.

“என்னை விடுங்க கொழுந்தன். அவன் என் கண்முன்ன... ஐயோ! இரத்தம் எவ்வளவு கொட்டுது? அவனை நான் சாகடிக்கிறேன்” என கண்ணீர் வடிய அடிக்கப்போனவள் கைபிடித்து, “முதல்ல அண்ணனைப் பாருங்க அண்ணி. இவனை நான் பார்த்துக்குறேன்” என்றதும் கணவனருகில் ஓடியவள், அடிபட்ட இடத்தைப் பார்க்க, சதை கிழிந்து இரத்தம் வந்து கொண்டிருக்க அவனுக்கு வலித்ததை விட இவள் ஆயிரம் மடங்கு வலியில் துடித்தாள்.

அடுத்து என்ன செய்வதென்பதை மறந்து இரத்தத்தைத் தன் துப்பட்டா கொண்டு துடைத்தபடியிருக்க, அவளையே பார்த்திருந்தான் வசீகரன். ‘அடி எனக்கு. வலி உனக்கா பரி?’ சமாதானப்படுத்த எழுந்த கையை மடக்கியவன் அவளறியாமல் தினகரனை அழைத்தான்.

“அண்ணி என்னாச்சி? மெடிக்கல் படிச்சிருக்கீங்க. இந்நேரத்துக்கு ஃபர்ஸ்ட் எய்ட் பண்ணிருக்க வேண்டாமா? பாமரப் பொண்ணு மாதிரி நடந்துக்குறீங்க. அடிபட்டது அண்ணனுக்கு. உங்களுக்கில்லை. முதல்ல போய் முதலுதவி பண்ணுங்க. ஸ்டிச்சஸ் போடுறதாயிருந்தா நான் வர்றேன்” என்ற அதட்டலில் முழு உணர்வு வந்தவள், கணவனை நேரடியாக டாக்டரிடம் அழைத்துச் சென்று காட்டினாள்.

“ஆழமான காயமில்லை பூரணி. நீயே இதைச் செய்திருக்கலாம். ஏனிந்த பதற்றம்? அடிபட்டவரை விட நீதான் துடிக்கிற? இவரைப்பாரு ஒரு சின்ன சத்தம் கூட தரலை?” என,

“அவங்க எப்பவும் அப்படிதான் டாக்டர். அடிபட்டா கூட உணரத் தெரியாது.”

“ஏன்? எதுவும் ஹெல்த் இஷ்யூ இருக்கா?” யோசனையாக டாக்டர் கேட்க,

“இல்ல இல்லை டாக்டர்” என்றாள் வேகமாக.

“இவ்வளவு துடிக்கிறன்னா, யார் இவர்? இதுக்கு முன்ன பார்த்த மாதிரியில்லையே?” என்றார் கேள்வியாய்.

“எ..என்னோட அத்தை பையன்தான் டாக்டர். தேங்க் யூ. உங்க ஃபீஸ் வினோத்கிட்ட தந்து விடுறேன்” என்று மேலே அவரைப் பேசவிடாது எழுந்தாள்.

“ஃபீஸ்லாம் வேண்டாம். இரத்தம் அதிகம் போனதால கொஞ்சம் டயர்டாகுவார். ஜுஸ் எதாவது கொடுத்து கொஞ்ச நேரம் ரெஸ்ட் எடுக்க வை” என்றார்.

“நான் பார்த்துக்குறேன் டாக்டர்” என்றவள் கணவனை அழைத்து வந்து மருந்தகத்தின் உள்ளறைக்குள் செல்ல...

“பூரணி! மச்சானுக்கு என்னாச்சி? ஒண்ணும் பிரச்சனையில்லையே?” என கேட்டாள் சண்முகி.

“அப்புறமா சொல்றேன் சண்மு. வினோத்கிட்டப் பணம் கொடுத்து ஃப்ரெஸ் ஃப்ரூட் ஜுஸ் வாங்கிட்டு வரச்சொல்லு. ப்ளட் நிறைய போயிருக்கு. இவங்களைப் படுக்க வச்சிட்டு வர்றேன்” என்றவள் உள்ளே சென்று மடித்து வைத்திருந்த பை ஒன்றை எடுத்து வாய்வழி காற்றைச் செலுத்தி அதைத் தலையணையாக்கி, போர்வை ஒன்றை விரித்து அவனை படுக்கவைத்து வெளியே செல்லப்போக, “பரி” என்று தன் கைபிடித்து இழுத்தவனை வியப்பாய் பார்த்தாள்.

“குட்டிக்கண்ணா! பரின்னு கூப்பிட்டீங்களா? என்னை ஞாபகம் வந்திருச்சா? என்னை மறந்துட்டீங்களோ நினைச்சி எவ்வளவு அழுதேன் தெரியுமா?” என்றவளின் விழிகள் நீரை ஏந்த, அவளைத் தானும் கண்கலங்கப் பார்த்திருந்தவன் அவள் அதைக் கவனிக்கும் முன் சரி செய்து, “ஏன் அழுத? நீ என் மனைவிதான?” என்றான் பழைய குரலில்.

பழைய குரலேதான். தன் அண்ணியிடம் தான் மனநிலை சரியில்லாத பொழுது தானிருந்த நிலை, தன் நடவடிக்கை, தன் பேச்சு எப்படியிருக்குமென்று கேட்க, ஐஸ்வர்யாவோ சில வீடியோக்களை தன் கைபேசியிலிருந்தும் கணவன் கைபேசியிலிருந்தும் அவனுக்கு அனுப்பி திருமண வீடியோவையும் அவனிடம் கொடுத்துப் பார்க்க வைத்தாள். அக்குரலில் பேசியதால்தானோ என்னவோ பரிபூரணிக்கும் அவனிடம் உள்ள வித்தியாசம் தெரியவில்லை.

“அதுல என்ன சந்தேகம் வசீகரா. நான் செத்தாலும் உங்க மனைவியாதான் சாவேன்.”

அவ்வார்த்தைதனில் பதறித் துடித்துத் திட்டப்போனவன் சூழ்நிலை உணர்ந்து, “அப்படிப் பேசாத பரி. இப்படிப் பேசினா அம்மாவுக்குப் பிடிக்காது. திட்டுவாங்க” என்று தாயை இழுத்தான்.

“ஏன் நீங்க திட்டமாட்டீங்களா? சரியான அம்மாபிள்ளை” என்றாள் அவன் தலைகலைத்து.

“திட்டணுமா?” என்றவன் குரலிலுள்ள வேற்றுமையை உணராது, “உங்களைவிட்டா உரிமையா திட்ட எனக்குமே யார் இருக்காங்க?”

“ஏன்டி நானில்லையா? மச்சானால செய்ய முடியாததை நான் செய்யுறேன். ஆளைப்பாரு! திட்டுறதுக்கு ஆள் தேடுறாளாம். இந்தா மச்சானுக்குக் கொடுத்துட்டு நீயும் குடி” என்று அவளின் கையில் இரண்டு பெரிய பேப்பர் கப்பை திணித்து முறைத்துச் சென்றாள் சண்முகி.

வசீகரனோ நமுட்டுச் சிரிப்பு சிரித்து அதை அடக்கி அப்பாவியாய் அமர்ந்திருக்க, செல்லும் தோழியைப் பார்த்து, “மச்சான் சொல்லாத சொன்னா கேட்குறாளா. இவளை..”. கோபத்தில் பல்லைக்கடித்து “நீங்க குடிங்க” என்று அவன் கையில் கொடுத்து குடித்து முடித்ததும் இன்னொன்றையும் கொடுக்க, “இது உனக்கு சொன்னாங்க. நீ குடி” என்றான்.

“உங்களுக்கு இரத்தம் நிறைய போயிருக்கு. உடம்புக்கு சத்தானதா சாப்பிடணும். வீட்டுலனா அத்தை பார்த்துப்பாங்க. அங்க கூடயிருந்து என்னால பார்த்துக்க முடியாதே. இப்ப இந்த நிமிடங்கள் அரிதாக எனக்குக் கிடைச்சிருக்கு. இது உங்களோடான எனக்கான நேரம்” என்று அதையும் குடிக்கவைத்து, காலை உணவு அவன் எடுத்திருந்ததால் மாத்திரை கொடுத்து ஐந்து நிமிடங்கள் கழித்து படுக்கவைத்து எழப்போனவள் கை வசீகரனுக்குள்.

தன்னருகில் அருகிலமர்ந்தவளை படுக்கச் சொல்ல, அவள் மறுக்க, அவன் பிடிவாதம் பிடிக்க என வேறு வழியில்லாது படுத்தவள் கணவன் கண்மூடியதும் தோள்வளைவில் தலைவைத்து வயிற்றில் கைபோட்டு சாய்வாகப் படுத்துக்கொள்ள அவளறியாமல் தூக்கம் அவளை ஆட்கொள்ள அதுதான் சமயமென்று மனைவியை சிறிது சிறிதாக ரசித்துக் கொண்டிருந்தான் பூரணியின் வசீகரன்.

“ஹாய் சண்முகி! அண்ணனும் அண்ணியும் எங்க?” என்றபடி வந்தான் தினகரன்.

“ம்.. இருக்க வேண்டிய இடத்துல இருக்காங்க.”

“அட, நான் என்ன இந்திரலோகத்துலயா இருக்காங்கன்னு கேட்டேன். இருக்கிற இடம் எதுன்னுதான கேட்குறேன்?”

“சட்டுன்னு சிரிப்பு வருது சார். ஆனா பாருங்க சிரிக்கதான் முடியலை. ஆமா என்ன நாடகம் இது?” வசீகரனிற்கு அடிபட்டதை தற்செயல் என்று நம்பமுடியாமல் கேட்டுவிட்டாள்.

“அண்ணனுக்கு அண்ணியைப் பார்க்கணுமாம். கூடவேயிருந்து அவங்க காதலை அனுபவிக்கணுமாம். நமக்கு இதெல்லாம் செட்டாகாது சண்மு. நாம நேரடியா மணமேடை ஏறிருவோம்” என்றான் புன்னகையுடன்.

“ஹலோ சார்! உங்க கற்பனைக்கு நான் ஆளில்லை. உங்க குடும்பத்துக்கு ஏற்ற குத்துவிளக்கைப் பார்த்து கல்யாணம் பண்ணிக்கோங்க. எனக்கு உங்க குடும்பமெல்லாம் சரிவராது.” சற்றே கடுப்புடன் அவனுக்குப் பதில் கொடுத்தாள்.

“உன்னைவிட அந்தத் தகுதி யாருக்குமில்லை சண்மு. இது என் ஆழ்மனசிலிருந்து சொல்றேன். நம்பி வா” என்றான்.

“நான் வர உங்க குடும்பத்திற்குத் தகுதியில்லை சார்” என்றாள் பட்டென்று.

“சண்முகி” என்று சத்தமாக உரைத்தவன், “ப்ளீஸ் இப்படிலாம் பேசாத. என்னயிருந்தாலும் அந்த குடும்பத்துலதான் நானும் வசீண்ணாவும் இருக்கோம். நீயும் அண்ணியும் அங்கதான் வரப்போறீங்க” என்றவன் குரல் சற்றே கரகரத்தபடி வந்தது.

பேசிய பின்னேதான் அதிகமாகப் பேசிவிட்டதை உணர்ந்து, அவனின் கமறிய குரலில், “சாரி. நான் பேசணும்னு பேசலை. பூரணிக்கு உங்க குடும்பம் செய்த செயலினால் பேச்சுவாக்கில் வந்திருச்சி. அதுக்குக் காரணமும் நீங்கதான்” என்று அவனையே குற்றவாளியாக்கினாள்.

“புருஷனை குறை சொல்லாத பொண்டாட்டி உலகத்தில் கிடையாதாம். அதனால என் பொண்டாட்டி நீ சொன்னதைத் தப்பா எடுத்துக்கலை” என்று அவளின் இரத்தக்கொதிப்பை அதிகரிக்க வைக்க,

“டேய் யாரைப் பார்த்து... இரு இதுக்காகவே வேற பையனைப் பார்க்கச் சொல்லி சீக்கிரமே என் கல்யாணப் பத்திரிக்கை தர்றேன்” என்றாள் ஆவேசமாய்.

“தா தா அதிலும் மாப்பிள்ளை பெயரா என்னோடதுதான் இருக்கும். வேற யாரையும் பக்கத்துல எழுத்தா கூட போட விட்டுருவோமா என்ன?” என்றான் அலட்டலாக.

அவன் பேசுவது பிடிக்காது முகம் சுளித்து, “இப்ப உங்களுக்கு என்ன வேணும்?” என்க,

“நீதான் வேணும் சொன்னா கோவப்படுவ. அண்ணனும் அண்ணியும் எங்கன்னு மட்டும் சொல்லு?”

“வந்து தொலை” என்றவள் உள் அறைவாயில் திறக்க, திறந்த நொடி கதவை சத்தம் வராமல் சாத்தியிருந்தாள்.

“ஏன் கதவைச் சாத்திட்ட? கதவைத் திற அண்ணனுக்கு செக்கப் பண்ணனும்” என்றான் சூழ்நிலை புரியாது.

“அதெல்லாம் அப்புறமா பண்ணிக்கலாம். நீங்க இங்க வந்து உட்காருங்க. வினோத் நம்ம மூணு பேருக்கும் ப்ரூட் ஜுஸ் வாங்கிட்டு வா” என்று பணம் கொடுத்தனுப்ப, அவன் சென்றதும், “ஏய் கள்ளி! நாம தனியா பேசணும்னுதான அவனை அனுப்பிட்ட” என்று வம்பிழுக்க ஆரம்பித்தான்.

“ப்ச்.. சும்மா எதையாவது உளறாதீங்க.”

“ஏன் கதவைச் சாத்திட்ட? எதாவது ஏடாகூடமா பார்த்துட்டியா?” என்று கண்சிமிட்ட,

“பேசாம இருக்கலை கண்ணை நோண்டிருவேன்” என்று விரல் வைத்து மிரட்டினாள்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

அவளின் மிரட்டலில் சுவாரசியம் பிறக்க, “அப்படி என்னதான் பார்த்த?” என மறுபடியும் அவளை வம்பிழுத்தான்.

“ம்.. ஃபர்ஸ்ட் நைட் சீன் ஓடுது. போய்ப் பார்க்குறியா?” என கடுப்பாகச் சொல்லி, “இன்டீசண்டான ஆளு நீ. அவங்க தூங்குறாங்க போதுமா?” என்றாள்.

“ஏனிந்த கோபம் சண்மு? என்கிட்ட பயமாயென்ன?”

“உன்கிட்ட எனக்கென்ன பயம்?”

“ம்.. எங்க காதலிச்சிருவோமோன்னு பயந்திருக்கலாம். யாருக்குத் தெரியும்.” அதுதான் என்பதாய் மறைமுகமாக உரைத்தான்.

“வீட்டுல ஒரு பைத்தியம் போதும். உள்ளே ஒரு பைத்தியக்காரி காதல்ன்ற ஒண்ணால அனுபவிக்கிற வலியே போதும். அந்த மாயையில் விழ நான் தயாராயில்லை.” அவளிடமிருந்து வேகமாக விழுந்தது வார்த்தைகள்.

“அண்ணி கல்யாணத்துக்குப் பின்னதான காதலிச்சாங்க. அதுவும் கணவனை! அது தப்பில்லையே சண்மு. அதையே நீயும் செய்.”

“போங்க சார். வேற வேலைவெட்டி இல்லையா? இங்கேயே சுத்திட்டிருக்கீங்க?”

“உனக்காகத்தான் சொன்னா அடிக்க வருவ. அண்ணன் லைஃப்காகதான் வேலைவெட்டியில்லாம வேலை பார்த்துட்டிருக்கேன்” என்றான்.

“மிகச்சிறப்பான பதில்” என கேலியாக உரைத்தாலும், சண்முகிக்குமே தினகரனை, அவனின் ஆசையைப் புரிகிறது. ‘பரிதாபத்தினாலோ, பரிகாரத்திற்காகவோ வரும் காதல் நீடிக்குமா என்ன? விரைவில் நீர்த்துப்போய் விடாதா! வசதியில் ஆரம்பித்து எதிலும் தனக்கும் அவனுக்கும் ஈடு இல்லை. மறந்தும் அவனை மனதில் ஏற்றாதே’ என்று அவளுக்கவளே தடை போட்டுக் கொண்டிருக்கிறாள் சண்முகி.

ஒருமணி நேரத்திற்கெல்லாம் விழிப்பு தட்ட பகல் என்பதை உணர்ந்து வேகமாக எழுந்தவள், “என்னதிது வேலை பார்க்கிற இடத்துல தூங்கியிருக்கேன்.” தன்னையே திட்டி அருகில் பார்க்க, ‘இவங்க எப்படி?’ என திடுக்கிட்டுப்போனது மனது.

அதன்பின்னே நடந்தவை நினைவில் வர, அவனின் தலைக்காயத்தை வருடி, “வலிக்குதா வசீகரா? ரொம்ப வலிக்கும்ல? ப்ச்.. இங்கே எதுக்கு வந்தீங்க? அதனால்தான் இப்படியாகிருச்சி. இனி அந்தக் கொழுந்தன் கூடச் சேராதீங்க. அந்த கொழுந்தனுக்கு இருக்கு” என்று நெற்றியில் முத்தமிட்டு வாசல் சென்றவள் நினைவு வந்தவளாக உள்ளே வந்து முகம் கழுவி துடைத்து தலைமுடியை சரி செய்து வேறொரு துப்பட்டாவை தோளில் போட்டபடி, வெளியே தினகரன் முன் வந்து முறைத்தபடி நின்றாள்.

‘ஆஹா! எந்த சாமியோட அருள் அண்ணி உடம்புலயிருக்குன்னு தெரியலையே. இதமான சாமியாயிருந்தா நல்லாயிருக்கும். இல்லைன்னா இந்த அண்ணனுக்காகப் பொறுத்துக்க வேண்டியதுதான். ரெடி ஸ்டார்ட் ஒன் ட்டூ த்ரீ’ என்று மனதினுள் எண்களை வரிசைப்படுத்த,

“உங்களால்தான் அவங்களைப் பார்த்துக்க முடியலைல்ல. அப்புறமும் ஏன் அவங்களை உங்களோட இழுத்துட்டு அலையுறீங்க? கூட்டிட்டு வந்து சும்மா கண்டவன்கிட்டேயும் அடிவாங்க விடுறீங்களா? பார்க்கவே எவ்வளவு கஷ்டமாயிருந்தது தெரியுமா? உங்க யாராலையும் பார்த்துக்க முடியலைன்னா சொல்லிருங்க. நானே பார்த்துக்குறேன்?” அத்தனை உணர்வுகள் அவள் குரலில்.

“நீங்க வீட்டுக்கு வந்துருங்களேன் அண்ணி. நான் சித்தப்பாகிட்டப் பேசுறேன்” என மென்மையாகக் கேட்டான் தினகரன்.

“இல்..இல்லை முடியாது. அதுவும் உங்க சி..” வார்த்தையை நிறுத்தி, “நீங்க உங்க அண்ணனைக் கூட்டிட்டுக் கிளம்புங்க. இப்ப இந்த நிமிஷமே கிளம்புங்க. எனக்கு யாரும் வேண்டாம். நான் யாரையும் பார்க்கவும் வேண்டாம். சண்மு இவங்களை அனுப்பிவிடு” என்று அங்கிருந்த சேரில் அமர்ந்து தலையில் கைவைத்தவள் உள்ளுக்குள் பயத்துடன் இருந்தாள்.

“அண்ணி!” என்றான் தயக்கமாக.

“ப்ளீஸ் கிளம்புங்க” என்றதும் தினகரன் அண்ணனிருக்கும் அறைக்குள் நுழைய, வசீகரனின் விழிகள் கலங்கியபடி மேலே ஓடிய மின்விசிறியைப் பார்த்திருந்தது. அண்ணியவளின் பேச்சை அவன் கேட்டிருப்பது புரிய, “வசீண்ணா போகலாம்” என்றான்.

“அதான் சொல்லிட்டாள்ல. போகலாம்டா” என்றெழுந்து வெளியே வந்தவன் மனைவியவளை ஏக்கப்பார்வை பார்த்தான்.

அப்பார்வை வீச்சினில் நிமிர்ந்து அவனைக் கண்டவள் கண்களும் கலங்கியிருக்க, தினகரனோ வசீகரன் கைபிடித்து இழுத்துச் சென்றுவிட்டான்.

அந்நேரத்தில் ஆட்களும் கடைக்கு எப்பவோ ஒருவரென வர, வினோத்திடம் வருபவர்களைப் பார்த்துக்கொள்ளச் சொன்ன சண்முகி, தோழியைச் சற்று தள்ளி அழைத்துச் சென்று, “ஏன் பூரணி?” என வருத்தமாகக் கேட்டாள்.

“உனக்குத் தெரியாதா சண்மு? அந்த வீட்டுக்கு என்னைக் கூப்பிடுறான். அந்தாளை விடு சண்மு. சுவீ அத்தான் முகத்துல எப்படி முழிப்பேன். நான் போய் அவரை...”

“பூரணி!” என்றாள் அதிர்வாய். ‘இன்னும் முடியவில்லையா அவளின் புகுந்த வீட்டுக்கொடுமை’ என்பதாய் மனது படபடத்தது.

“பஞ்சாயத்து பேச வந்தப்ப அவங்க அம்மா நான் அவரைத் தப்பாப் பார்க்கிறதா சொல்லி...” சொல்லக்கூட முடியாமல் அழுதவளை சட்டென்று இழுத்தணைத்து ஆறுதலாய் முதுகை வருடி, “வேண்டாம்டா விடு. இதுக்கு மேல என்னாலயே தாங்க முடியாது. அவங்க அப்படித்தான்னு தெரியும்ல. விட்டுருமா” என்றாள்.

தோழியின் ஆறுதல் எதுவும் காதில் விழாது, “நான் ஒண்ணும் பண்ணலை சண்மு. நான் போய் எப்படி? என்னைப் பார்த்தா அப்படிப்பட்ட பொண்ணு மாதிரியா இருக்கு? வசீகரனைப் பார்த்ததும் எனக்குப் பிடிச்சதுதான் நான் செய்த தப்பு. அதுக்காகதான் மற்றதை பல்லைக்கடிச்சிட்டுப் பொறுத்திருந்தேன். ஆனா, அவங்க எல்லாரும் என்னை ஆம்பளைப் பொறுக்கி ரேஞ்சுக்கு... ஐஸ்வர்யா அக்காவும் என்னை அப்படி நினைத்துதான் வெளிய அனுப்பினாங்களோன்னு இருக்கு. நான் அப்படி இல்லைன்னு ஏன் அவங்க யாரும் புரிஞ்சிக்கலை? ஏன் என்னைப் புரிஞ்சிக்கலை?” என்று அழ...

அவளின் முகம் நிமிர்த்தி, “பூரணி! அவங்க எல்லார் முன்னாடியுமா சொன்னாங்க?” என கேட்டாள்.

“இல்லை. தனியா பேசணும் சொல்லி கூட்டிட்டுப்போய், தாலியைக் கழட்டித் தரலைன்னா இந்த உண்மையை எல்லார்கிட்டேயும் சொல்லி வாங்குவேன்னு சொன்னதோட இல்லாம, உன்னை! உன் பார்வை சரியில்லை. நான்தான் சேறு செந்தாமரைன்னு வசனம் பேசினேன். நீ என்னடான்னா என் பெரிய பையனையும் விட்டுவைக்கலை. இதனால்தான் ஐஸ்வர்யா உன்னை வீட்டைவிட்டு அனுப்பினாளோன்றாங்க.”

“அந்தக் கோபத்தில், உங்க பையன் வந்தால்தான் தாலியைத் தருவேன்னு உறுதியாயிருக்கவும், பையனைக் கூட்டிட்டு வந்து கழட்டிட்டு வாடான்னு அனுப்பிவிட்டாங்க.”

“எந்தவித ஆதாரமுமில்லாமல் எப்படி சண்மு இப்பேர்ப்பட்ட பழியைப் போட முடிந்தது? நான் அவர் முகத்தைக்கூட சரியா பார்த்ததில்லை. ஐஸ்வர்யா அக்காவுக்கும் இது நல்லாவே தெரியும். அந்தாள் தன்மேல் பழி வந்திரக்கூடாதுன்னு என்னைத் தப்பானவளாக்கியிருக்கார். எப்படி அந்த வீட்டுக்கு நான் போவேன் சொல்லு? எனக்குக் கொஞ்சம் அதிகமாகவே தன்மானமும், சுயமரியாதையும் இருக்கு சண்மு. எந்த காலத்திலும் அந்த வீட்டுக்குப் போகமாட்டேன்” என்றாள் தீர்க்கமாக.

“பூரணி! நீ நல்லது மட்டுமே நிறைந்த பெண். நீ அழுதது போதும். தப்பு செய்யலன்றப்ப யாருக்காக அழுற? இனி அந்த வீட்டுக்கு நீயே போறேன்னாலும் நான் விடமாட்டேன். இந்த லட்ணத்துல அந்த வீட்டுக்கு என்னையும்...” என நிறுத்த,

தோழியின் அதீத ஆத்திரத்தில், “என்ன சண்மு?” என்றாள்.

“ப்ச்.. ஒண்ணுமில்ல பூரணி. ஒரு வெட்டி... ப்ச்.. அதைவிடு நீ போ” என்று அனுப்பினாள்.

கோபம், ஆத்திரம் தாண்டி ரௌத்திரம் என்றால் சரியாயிருக்கும் வசீகரனின் தோற்றத்தில். தோழிகள் பேசியதைக் கேட்ட வசிகரனின் நிலை இதுவென்றால், முதன்முதலாக அண்ணியவள் வீட்டைவிட்டுப் போன காரணம் அறிந்த தினகரனோ அதிர்ந்து நின்றான்.

சில நிமிடங்களில் தன்னை சுதாரித்த தினகரன் அண்ணனவனை அங்கிருந்து தங்கள் இருசக்கர வாகனத்தின் அருகே அழைத்துச் சென்று, “உனக்குத் தெரியுமாண்ணா? அன்னைக்கு சண்முகி நடந்த எல்லாம் உனக்குத் தெரியாது சொன்னா. இந்தளவுக்கு எதிர்பார்க்கலை. சண்முகிக்குத் தெரியாமல் இதுன்னா, தெரிந்தது இன்னும் இருக்கா? என்னதான்ணா நடந்தது?” என்றான் ஆற்றாமையுடன்.

“தெரிந்தது வரை போதும்டா. இதுக்கும் மேல எதையும் கேட்காதே” என்றவன் குரல் வேதனையில் ஒலிக்க, “எனக்கொரு உதவி செய்யுறியா?” என்றான்.

“சொல்லு வசீண்ணா. முடியாததா இருந்தால்கூட உனக்காக முயற்சிக்கிறேன்” என்றான் வேகமாக.

“உன்னால் என்னைப் பார்த்துக்க முடியலைன்னு சொல்லி, என்னை இரண்டு நாள் அவள்கிட்ட ஒப்படைக்கணும். பழைய அந்த பைத்தியக்கார வசீகரனா அவளோட இருக்கணும்டா.”

“அவங்க வீட்டுல சேர்த்துப்பாங்களா? அவங்களுக்குக் கஷ்டத்தைக் கொடுக்கக்கூடாதே” என்றான் கவலையாய்.

“கஷ்டமாயிருந்தாலும் இஷ்டமா செய்வா. என்னை எப்படிப் பார்த்துக்கிறாள்னு தெரிஞ்சிக்கணும்.” அந்த இரு நாட்களைக் கற்பனை செய்தபடி ஆசையாய் சொன்னான்.

“அண்ணிக்குப் பரீட்சை வைக்குறியா? இன்னும் பரீட்சித்துப் பார்க்க என்னயிருக்கு?” சற்று கோபமாகவே கேட்டான்

“பரீட்சை இல்லைடா. அவளோட காதலைப் பக்கத்துலயிருந்து அனுபவிக்கணும்ன்ற சுயநலம் அதிகமானதால வந்த ஆசை. அந்த ஆசை தணிய இரண்டுநாள் போதாதுதான். இருந்தாலும் இந்த நாட்கள் எனக்கு ரொம்ப முக்கியம்” என்றான்.

“பார்த்து பக்கத்துல இருக்குறேன்னு பத்து மாசத்துல குழந்தையோட வந்துராத” என்றான் கேலியாய்.

“ஹேய்! இதுவும் நல்லாயிருக்குடா. ஆனா, உன் அண்ணி இருக்கா பாரு அவளை வச்சி ஒண்ணும் பண்ணமுடியாது. நான் நடிக்கிறேன்னு ஒரு சின்ன சந்தேகமாவது வரவேண்டாமா? ஒரு பைத்தியத்தை இப்படி பைக்ல வச்சி கூட்டிட்டு வர்றது சாத்தியமா? அப்படியேனாலும் அடிக்கடி கண்ல படுறானே எப்படின்னு யோசிக்கிறதில்லையா? இவ்வளவு தத்தியா இருந்தா யார்னாலும் ஏறி மிதிக்கதான் செய்வாங்க” என்றவன் அமைதியாகி, “எங்கம்மா...” நினைக்கையிலேயே தொண்டைக்குள் ஏதோவொன்று அடைக்க, “எங்கம்மா ஏன்டா இப்படி ஒரு காரியத்தை செய்தாங்க? அவளைப் பார்த்தாலே தெரியலையா? தனக்காகன்னு கூட நியாயம் கேட்காம வந்திருக்கிறவளைப் போய்...”

“கேட்டிருந்தா மானத்தைக் கப்பலேத்தியிருப்பாங்க வசீண்ணா. அதைச் செய்யமாட்டாங்கன்னு என்ன நிச்சயம்? பணம் பத்தும் செய்யும். அதனால அமைதியா வெளில வந்திருக்கலாம்.”

“ப்ச்.. வீட்டுக்குப் போகவே பிடிக்கலைடா. சட்டுன்னு கோபத்துல எதாவது செய்திருவேனோன்னு பயமாயிருக்கு.”

“கோபத்தைக் காட்டுறதுக்கான நேரம் இது கிடையாது. அந்த நேரம் வரும்போது எல்லாரையும் வச்சி விளாசிரு. சரி அண்ணிகிட்ட எப்பப் போகணும்?” பேச்சை மாற்றினான்.

“வேலையெல்லாம் கரன்கிட்ட ஒப்படைச்சிட்டு, நாளை மறுநாள் போகலாம்டா.”

“ஆடி வெள்ளிக்கிழமை. ஆடிமாசம் பொண்ணுங்கதான் அம்மா வீட்டுக்குப் போவாங்க. நீ என்னடான்னா மாமியார் வீட்டுக்குப் போற” என்றான் கிண்டலாக.

“யார் வீடாயிருந்தா என்ன? என் பரி இருக்கிறாளே அது போதும்டா. சக்தியிருக்குமிடமே சிவன் வாசமிருக்கும் ஸ்தலம்!” என்று கற்பனையில் மிதக்க,

“ப்பா.. லவ்வு பிச்சிக்குது போ. என்ஜாய் வசீண்ணா” என்று அணைத்து விடுவித்தான்.

சொன்னாற்போல் வெள்ளியன்று மருந்தகம் முன் வசீகரனின் இரண்டு செட் ஆடையுள்ள பையுடன் நின்றார்கள்.

 

[saru]

Lovely

 

[Sorna Sandhanakumar]

Thank You