அத்தியாயம் - 12

[Sorna Sandhanakumar]

12



வியாழன் காலையிலேயே வரதராஜன் மனைவியுடனும் இன்னும் நெருங்கிய உறவினர்கள் சிலருடனும் வந்திறங்கினார்கள். சம்பந்தப்பட்ட சாதனாவோ, கோபத்தில் ஒன்றும் செய்ய இயலாமல், அவசர திருமணத்தில் ஆர்வமும் இல்லாதவளாய் இருந்தாள். இதையே கொஞ்சம் நாட்கள் கழித்து வைத்திருந்தாலோ, ராஜ் தங்கள் வீட்டிற்கு வரும் முன்னரோ என்றால் சந்தோஷமாக ஏற்றிருந்திருப்பாள் என்பதுதான் நிஜம்.

சுபா தனக்கு கண் தெரியும் என்பதை மறைக்க கஷ்டப்பட்டுக் கொண்டிருந்தாள். அன்றைய நாளின் பிறகு தன்னை நெருங்கிய கணவனை, எதாவது காரணம் சொல்லி விலக்கியே நிறுத்தியவளுக்கு, தான் செய்வது தவறென்று புரிந்தாலும் ஒன்றுமே செய்ய இயலாதவளாய் தன்மேலேயே கோபம் வர, அமைதியை முகமூடியாகப் போட்டுக்கொண்டாள். வீட்டிலுள்ள இரு இளம்பெண்களின் மனநிலையும் வெவ்வேறாக இருக்க...

நிச்சயதார்தத்திற்கு அலங்காரம் செய்யமாட்டேனென்று அழிச்சாட்டியம் செய்தவளிடம், “அப்ப உனக்கு எங்கண்ணனைப் பிடிக்கலையா?” என்று வருத்தமாக சுபா கேட்க...

“அப்படில்லாம் இல்லண்ணி. இருந்தாலும், திடீர் கல்யாணம் மனசுல உறுத்துது. எதோ தப்பு பண்ணிட்டு அவசர அவசரமா பண்ற மாதிரி ஒரு ஃபீலிங்.”

“அதெல்லாம் சரியாகிடும்” என்று தைரியம் சொல்லி, அவளை ரெடியாக வைத்தாள். ப்ரேமால் அன்று வரமுடியாத சூழ்நிலையில், இன்னும் இருபது நாட்களில் திருமணம் என்ற அறிக்கையுடன், நிச்சயதார்த்தம் இனிதே நடந்தேறியது.

அன்றே சுபாவின் பெற்றோர் மற்றவர்களுடன் கிளம்ப, நானும் வருவேன் என அடம்பிடித்த மகளை அடக்கி, “முதல் டைம் மாப்பிள்ளையோட தான் வரவேண்டும்” என ராஜன் உத்தரவிட, வேறு வழியில்லாமல் அடங்கி எரிச்சலுடன் அனுப்பிவைத்தாள்.

சென்னைக்கு இங்கிருந்து எப்படி செல்வதென்று மூளையைக் கசக்கியவள் ஒரு ஐடியா கண்டுபிடித்து, ப்ரேமிற்கு போன் செய்து, “அண்ணா எப்ப பொண்ணு பார்க்க வர்ற?” என்றாள்.

“அதான் பேசி முடிவு பண்ணியாச்சேமா. மேரேஜ்கு டைம் கம்மியாகத்தானிருக்கு. பார்த்த பொண்ணு தான. நான் நேரடியா கல்யாணத்தன்னைக்கே பார்த்துக்கறேன்.”

‘லூசு அண்ணா!’ என மனதில் நினைத்து, “சாதனாவுக்கு உன்னைப் பார்க்கணும்னு ஆசையிருக்காதா? வெளில சொல்லலதான் நிச்சயத்தன்னைக்கு வந்திருந்தா பரவாயில்ல. இது என்னால நடக்கிற திடீர் கல்யாணம். நீ வந்து நம்பிக்கையா பேசினாதான அவளுக்கும் கொஞ்சம் தைரியம் வரும்.”

“ஓ... அப்படி வேற இருக்கா. இப்ப அங்க வந்தா என்னை தப்பா நினைக்க மாட்டாங்களா தேவிமா?”

“உன்னை யாரும் தப்பா நினைக்க மாட்டாங்கண்ணா. நீ வந்துதான் பாரேன்.”

“சரிமா நான் மண்டே வர்றேன்” என்றவனிடம், “அண்ணா யார்கிட்டயும் சொல்லாத. அப்புறம் உன்னை வர விடமாட்டாங்க” என அண்ணனை சம்மதிக்க வைத்து பேசி முடித்து போனை வைக்க, அடுத்து எப்படி மூவ் பண்ணி ஜீவாவையும் நம்பவைத்து, சென்னை போவதென்று யோசிக்க ஆரம்பித்தாள்.

தங்கையின் ஆணைக்கிணங்க திங்களன்று காலையிலேயே ப்ரேம் வர...

காலையிலேயே “வந்துமா நான் வேலைக்குக் கிளம்பறேன்” என வந்தவளை... “அதெல்லாம் ஒண்ணும் தேவையில்லை. எங்கேயும் போகவேண்டாம் விட்லயே இரு” என்று அதட்டினார்.

“வந்துமா கல்யாணத்துக்குத்தான் இன்னும் நாள் இருக்கே. அதுவுமில்லாம, என்னோட ட்ரெய்னிங் பீரியட் கூட முடியல?”

“முடிய வேண்டாம். முடிய நிறைய நாட்களும் இருக்கு. அதனால, ப்ரேம் கம்பெனியிலேயே வேலைக்கு போய்க்கோ?”

“அது எங்களுக்குத் தெரியும். நீங்க சொல்ல வேண்டியதில்லை. இப்ப அனுப்ப முடியுமா? முடியாதா?”

“சாதனா என்ன இது, பெரியவங்ககிட்ட மரியாதையில்லாமல் பேசுறது. முதல்ல அத்தைகிட்ட மன்னிப்பு கேளு” என்றபடி ப்ரேம் உள்ளே நுழைய...

அவனின் குரல்கேட்டு வந்தனா ப்ரேமை வரவேற்க, வேகமாகத் திரும்பிய சாதனா அவனைப் பார்த்ததும் முகம் மலர்ந்து, பின் திடீர் நிச்சயதார்த்தம் நினைவு வர, முகம் கடுமையாக மாறி கோபத்தில், “எங்கம்மா நான் சொல்றேன் உனக்கென்ன?” என்று வெளியே சொன்னாலும், தாயிடம் பேசிய வார்த்தைகளின் தவறு புரிந்து, “வந்துமா சாரி. இவங்க சொன்னதால கேட்கல? நானா தான் கேட்கிறேன்” என்றதும்...

“அப்ப ப்ரேம்கிட்டயும் சாரி கேளு?” என்றார் வந்தனா.

“எதுக்கு? ஏன் கேட்கணும்? நான் என்ன தப்பு பண்ணினேன்?”

“நீ, வா, போ சொன்னியே அதுக்குத்தான்.”

“நானொண்ணும் வா, போ சொல்லல?”

“ஆமா. நீ சொல்லல? உன் வாய்தான் சொல்லிச்சி. நீங்க உட்காருங்க தம்பி காஃபி எடுத்துட்டு வர்றேன். ப்ரஸ் பண்ணியாச்சா? எடுத்துத் தரட்டுமா?”

“இல்லத்தை. ட்ரெய்ன்ல வந்ததால, அங்கேயே பண்ணிட்டேன்.”

சாதனாவிடம் சாரி கேட்கச்சொல்லி வந்தனா கிச்சன் செல்ல... அவளின் முகபாவம் கண்டு சிரிப்பை அடக்கியபடி அமர்ந்திருந்தவன், “உட்காரு சாதனா” என்றான்.

“எனக்கு உட்கார தோணும் போதுதான் உட்காருவேன்” என்றாள்.

ஹா...ஹா... என்று சிரித்தவனையே பார்த்திருக்க... என்ன என்று புருவம் தூக்கி கேட்டவனிடம்... “நீங்க சிரிக்கும்போது, அப்படியே எங்க அண்ணி சிரிக்கிற மாதிரியே இருக்கு.”

மீண்டும் சிரித்து சிரிப்புனூடே “அவ என்னோட தங்கைதான்மா.”

“ஆமால்ல” என அசடு வழிந்து, “அச்சச்சோ! இன்னும் சாரி கேட்கல. சாரி” என்றாள்.

“ஏன் தப்பு பண்ணனும்? ஏன் சாரி கேட்கணும்?”

“நானெங்க தப்பு பண்ணினேன். என்னையறியாம ஒன்றிரெண்டு வார்த்தை வெளியே வந்திருது. அதுவும் இப்ப நான் கோபமா வேற இருக்கேன்ல.”

எதனால கோபம்? யார் மேல?”

“உன் மே... சாரி உங்க மேல தான்.”

“மரியாதை அப்பப்ப பட்டமா பறந்து போயிருதே எப்படிமா?”

“ம்... பட்டம்னா ரொம்ப பிடிக்கும். அதான் மரியாதைன்ற பட்டத்தை அடிக்கடி பறக்கவிடுறேன்.”

“பார்த்துமா காத்து ஸ்பீடா அடிச்சி பட்டத்துக்கு முன்னாடி நீ பறந்திடப்போற” என்று அவளின் ஒல்லியான உடல்வாகை கிண்டலடிக்க...

“உங்களை!” என கழுத்தை பிடிக்க நெருங்கியவளை தடுத்தது அவளின் கைபேசி. ப்ரேமைப் பார்த்து ஒழுங்கு காட்டியவாறே போனில் யாரென்று பார்க்காமல் ஆன் செய்து காதில் வைக்க... எதிரில் பேசிய வார்த்தைகள் மனதிற்குள் எரிமலையையே வெடிக்கச் செய்ய முகம் ரெத்தமெனச் சிவந்தது.

அவளையே பார்த்துக் கொண்டிருந்த ப்ரேம் எழுந்து எதிரில் நின்று யாரென்று சைகையில் கேட்க...

கைநீட்டி ‘வெய்ட் பண்ணுங்க’ என்றவள் வாயிலிருந்து, “ம்... சரி... ஓகே என்ற வார்த்தைகள் விழுந்து போனை கட் செய்ததும், கோபத்தில் ஷோபாவில் தூக்கி எறிந்து, தலையில் கைவைத்தபடி குனிந்தமர்ந்தாள்.

அவளருகில் அமர்ந்து அவளைத் தொட கையைத் தூக்கியவன், பின் இறக்கி, “என்னமா? யார் போன்ல?” என்று மென்மையாய் கேட்க, அவனின் கேள்விகளுக்கு விடையாக, அவள் கண்களிலிருந்து கண்ணீர் துளிகள் விடையாக விழுந்தது.

பதறியவன் அவள் முகம் உயர்த்தி, “ஏன்டா அழற? யார் என்ன சொன்னாங்க? ப்ளீஸ் சொல்லுமா? யாராயிருந்தாலும் நானிருக்கேன், நான் பார்த்துக்கறேன்” என்று முடிக்கும் முன் அவனின் இடது கையை தன்னிரு கைகளால் இறுக்கிப்பிடித்து தோள் சாய்ந்தாள்.

அவளின் செய்கையில் அதிர்ந்தாலும், ‘இந்த அளவுக்கு மனம் கஷ்டப்படுமளவுக்கு என்ன பிரச்சனையாக இருக்கும்? யாராவது எதையாவது சொல்லி, இவளை ப்ளாக்மெய்ல் மாதிரி எதாவது பண்றாங்களா? எதுவாயிருந்தாலும் நானே இவளுக்குத் துணை’ என்று ஆறுதலளிக்கும் விதமாக, மறுகையால் அவள் தலையை மெல்ல தடவியபடி, “எதாவது பிரச்சனையா தனா?” என்றான்.

‘ம்...’ என்று தலையாட்டியவளுக்கு அவனின் பெயர் சுருக்கம் கவனத்தில் பதியாமல், “நீங்க இன்னைக்கு என்னோட ஆஃபீஸ் வர்றீங்க?” என கட்டளையிட...

ஏன்? எதெற்கென்ற கேள்வி கேட்காமல் “சரிமா வர்றேன். இப்ப அழாதேயேன். மனசுக்கு கஷ்டமாயிருக்கு. உன் பிரச்சனை எதுவாயிருந்தாலும் நான் தீர்த்து வைக்கிறேன்” என்றான்.

“நான் அழுதா உங்களுக்கென்ன? பெரிய பிரச்சனையெல்லாம் இல்ல. நீங்க என்னோட வந்தா போதும்” என்றவள் அப்பொழுது தான் கவனித்தாள் அவன் தோள் சாய்ந்திருப்பதை... படக்கென்று அவனை விட்டுவிலகி “சாரி” என்று வந்த வெட்கத்தை மறைத்து ஓடியவள் காதில் பிரேமின் சிரிப்பு சத்தம் கேட்டது.

அண்ணன் சத்தம் கேட்டு வெளியே வந்த சுபா போக யத்தனிக்கையில் மாமியார் உள்ளே செல்ல, அவர்களின் தனிமையைப் பார்த்து, தனியே பேசட்டுமென்று வெளியே செல்லாமல் அறைக்குள்ளேயே இருக்க, சிறிது நேரம் கழித்து வெளியே வந்தவள் அவர்களிருவரும் இருந்த கோலத்தைப் பார்த்து சந்தோஷப்பட்டாலும், ‘அடிப்பாவி சாது... சாது மாதிரி எனக்கு கல்யாணம் வேணாம்னு இப்ப வரைக்கும் அட்டகாசம் பண்ணிட்டு, இப்பப்பாரு கல்யாணத்துக்கு முன்னாடியே எங்கண்ணனோட டூயட் பாடுற’ என்று நினைத்ததை வெளியே காட்டாமல், சாதனா மாடிக்குச் சென்றதும், “அத்தை அண்ணா குரல் கேட்ட மாதிரி இருந்தது?” என தெரியாதது போல் ஹாலிற்கு வந்தாள்.

“வா... தேவிமா. நான் இங்கதான் இருக்கிறேன்” என தங்கையை தன்னருகில் அமர்த்தினான்.

வெளியே சென்றிருந்த ஜீவாவும் ப்ரேமைப் பார்த்து நலம் விசாரித்தபடி வந்து மனைவியினருகில் அமர்ந்து, முகத்திலுள்ள வியர்வைத் துளிகளை, அவளின் நைட்டியிலுள்ள கைப்பகுதில் துடைக்க, பதற்றத்தில் அவனை முறைத்து எழுந்து செல்லப்போனவளை கைபிடித்திழுக்க, இழுத்த வேகத்தில் ஜீவாவின் மடியில் விழ, அருகில் அமரவைத்தவன் “எங்க எழுந்து போற சுப்பு?” என்றபடி, பிரேமிடம் திரும்பி “மச்சான் இவளுக்கு கண்ணு தெரியாதுன்னா நம்ப முடியுதா பாருங்க? என்னை முறைக்கிற மாதிரியே ஒரு ஃபீலிங்.”

கணவனின் அந்த வார்த்தையில் ‘உண்மை தெரிஞ்சிருச்சா?’ என அதிர்ச்சியாக நோக்கி, ‘சே... சே... இருக்காது? தெரிஞ்சிருந்தா இப்படியா எதுவுமே தெரியாதது மாதிரி இருப்பாங்க’ என நினைத்தாள்.

“நல்லா பாருங்க ஜீவா. உங்களை முறைக்கத்தான் செய்றா.”

“அண்ணா நீயுமா இவங்களோட சேர்ந்து என்னை கிண்டலடிக்கிற?”

“ஹி...ஹி மலை ஏற மச்சான் உதவி தேவைமா? அதான் இப்பவே ஐஸ் வச்சிக்கிறேன்.”

“ஐஸ்னதும் தான் நியாபகம் வருது. அம்மா காஃபி” என்று சொல்லி முடிக்கும் முன் வந்தனா காஃபியுடன் வர...

“ஏன் நாங்க காஃபி குடிக்க மாட்டோமா?” என்றபடி அங்கு சாதனா ஆஜராக...

“யார்டா அது நாங்க? நீ மட்டும் தான இருக்க? வேற யாரும் கண்ணுக்குத் தெரியலையே?” சாதனாவின் பின்னால் வந்தனா தேடினார்.

“ம்... வந்துமா நக்கல் ஓவராயிருக்கே. குறைச்சிக்கோங்க. நாங்கன்னா, நான்னு அர்த்தம்.”

“ஓ... அப்படியா. தமிழ்ல இப்படி கூட அர்த்தம் வருதா? சரி முறைக்காத உன்னை கூப்பிடாம விட்டா என்னை ஒரு வழியாக்கிட மாட்டியா?”

“ஆமா, ஆக்கிட்டாலும். சரி அதை விட்டுட்டு என்னோட பிரச்சனைக்கு வாங்க. நான் ஆஃபீஸ் போகப்போறேன். உடனே எல்லாரும் முறைக்காதீங்க. இன்னைக்கு மட்டும் தான். அதுவும் உங்க மாப்பிள்ளை கூடத்தான் போகப்போறேன்.”

“கண்டிப்பா போய்த்தான் ஆகணுமா சாது?” எங்கே ராஜால் பிரச்சனையாகிவிடுமோ என்ற பயம் தாய்க்கு.

“ஆஃபீஸ்ல எதாவது ஃபார்மாலிட்டீஸ் இருந்தா முடிச்சிட்டு வரணும்லம்மா அதான்.”

தாய் மறுத்து வாய் திறக்குமுன், “சரி போயிட்டு வாங்க” என்ற பதில் ஜீவா, சுபாவிடமிருந்தும் வர, அதற்குமேல் சொல்ல எதுவுமில்லாமல் வந்தனாவும் சம்மதித்தார்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

காலை உணவு முடித்து அனைவரும் ஆஃபீஸ் கிளம்ப, தாயிடம் வந்த ஜீவா, “அம்மா நாளை மறுநாள் தேவிக்கு சென்னையில ஐ செக் பண்ணனும். என்னால போக முடியாத சூழ்நிலை. கல்யாணத்துக்கே ஒரு வாரம்தான் லீவு கிடைக்கும்னு நினைக்கிறேன். இப்ப லீவு எடுத்தா அதுக்கும் ஆப்புதான். என்ன பண்றது தெரியலம்மா?” என கையைப் பிசைந்தான்.

“என்னடா திடீர்னு வந்து சொல்ற?”

“தேவி நீ மச்சானோட கிளம்புறியா?” என்றதும், துள்ளிக்குதித்த மனதை அடக்கி, “பர்ஸ்ட் டைம் நாம ரெண்டுபேரும் சேர்ந்துதான் வரணும்னு அப்பா சொல்லிட்டுப் போயிருக்காங்க.”

“நான் மாமாகிட்ட பேசுறேன் நீ கிளம்பு. கண்ணுக்கு பார்த்துட்டு ரிப்போர்ட்டை மெய்ல் பண்ண சொல்லு.”

“ம்... சரிங்க” என்றாள் பவ்யமாய்.

“ஜீவா தனியா வர்றதால எதுக்கு கார்னு நான் ட்ரெய்னல வந்துட்டேன். அதுல போறது உங்களுக்கு ப்ராப்ளம் இல்லையே?”

“ப்ராப்ளம் இல்ல மச்சான். ஆனா, ரொம்ப நேரம் உட்காரணும். நைட் ட்ராவல் வேற. அதுக்கு பெர்த்னா கரெக்டா இருக்கும் இருங்க டிக்கெட் கிடைக்குதா பார்க்கிறேன். இல்லன்னா தக்கல்லதான் பார்க்கணும் என்றவன் சற்று நேரத்தில், “இரவு பதினோரு மணி சென்னை எக்ஸ்ப்ரஸில் சீட் கிடைச்சிருக்கு. காலையில ஐந்தே காலுக்கு எக்மோர் போயிரும். நீங்க வீட்டுக்கு போக ஐந்தரை ஆகிரும். எக்ஸ்ட்ரா டைம்கூட ஆகலாம் என்றான் நேரம் கணக்குப்போட்டு. சரிமா கிளம்பறேன் டைமாகுது” என எழுந்தான்.

“அண்ணா உன்னோட பைக் சாவி வேணும்.”

“ஏன் சாதுமா? பைக் நீ ஓட்டப்போறியா? கால் எட்டுமாடா?” தங்கையின் முறைப்பில், “இல்ல. பைக் ஓட்டுற பொண்ணுங்களை பயங்கரமா கிண்டல் பண்ணிட்டு, இப்ப நீயே கீ கேட்குறியே?” என இழுக்க...

“இந்த வெட்டி வேதாந்தமெல்லாம் கேட்டிட்டிருக்க எனக்கு டைம் இல்ல? இப்ப தரப்போறியா இல்ல உன் மச்சானுக்கு என் ஸ்கூட்டியில லிஃப்ட் கொடுக்கவா?”

“அச்சோ! இந்தா பிடி. ஆளைவிடு. நான் எஸ்கேப்” வேகமாக கார் சாவியை எடுத்தபடி ஓட... அதைப்பார்த்து மற்றவர்கள் சிரிக்க... “நீங்க வர்றீங்களா?” என்றாள் சாதனா சீரியஸாக. அவளுக்கு தற்போதைய பிரச்சனையை உடனே தீர்க்க வேண்டும். இதனால், கல்யாணத்திற்குப் பின்னான தன் வாழ்வில் எதுவும் பிரச்சனை ஆகிவிடக்கூடாதே என்ற கவலை.

‘பார்றா! எதோ கட்டின புருஷனை அதிகாரம் பண்ற மாதிரி ஓவரா சௌண்ட் விடுறா. இவ்வளவு உரிமை, தைரியம் எது கொடுத்தது? நிச்சயம் ஆனாலே பாதிப்பொண்டாட்டி என்பது இதுதானோ?’ என சுபா மனதினுள் நினைத்தாள்.

“வந்துமா போயிட்டு வர்றோம்” என்ற சாதனா, “அண்ணி பாதியெல்லாம் கிடையாது. முழுசாதான்” என்று சுபாவின் அதிர்வைப் பார்த்து கண்ணடித்து வெளியே வந்து “இந்தாங்க சாவி. பைக் அதோ இருக்கு.”

“ஹ்ம்... அதிகாரமெல்லாம் தூள் பறக்குது” என தோள் குலுக்கியபடி ப்ரேம் பைக்குடன் அவளின் முன் வந்து நிற்க... “ஒரு நிமிஷம்” என்று உள்ளே சென்றவள், திரும்பி வந்து, “பைக் கவர்ல சீப்பு இருக்கும் தலைவாரிட்டு இந்த கண்ணாடியைப் போட்டுக்கோங்க.”

“ஏன்மா இதுவே நல்லாத்தானேயிருக்கு?”

“நல்லாத்தானிருக்கு. இதைப்போட்டா இன்னும் ஹேண்ட்சமா தெரிவீங்க. சொல்றதைச் செய்றீங்களா? இல்லையா?”

“எதனால இதுமாதிரி பேசுற தெரியல? இருந்தாலும் உனக்காக செய்றேன்.”

“தேங்க்ஸ்.”

“என்ன? என்ன சொன்ன? திரும்பச்சொல்லு?”

“ம்... வாழைக்காய்க்கு வாய்ப்பாடு வராதுன்னு சொன்னேன்.” ‘ஷப்பா! ஒரு தேங்க்ஸ் சொன்னதுக்கு என்னவோ ஐ லவ் யூ சொன்ன மாதிரி என்ன ஒரு எபெக்ட் குடுக்குறாங்க’ என மனதில் நினைத்தாள்.

சாதனாவின் பதிலில் வாய்விட்டு சிரித்தவன், “இதென்ன புதுவிதமான பழமொழியா இருக்கு. இருந்தாலும் உனக்கு ஐ மீன் உன் வாயாடித்தனத்துக்கு ஏற்ற புதுமொழி தான்” என்றான்.

அவனின் சிரிப்பை ஒருவித லயிப்போடு பார்த்திருந்தவள் மனதினுள் ரசித்து, “சிரிச்சி மயக்குனது போதும் பைக் ஸ்டார்ட் பண்ணுங்க.”

“அப்ப நீ மயங்குறியா?” என்றதும் விழித்தவள்... முகம் சிவக்க, “ஸ்... வண்டி எடுங்கங்க” என்று பிரேமின் பின்னால் அமர்ந்து அவன் தோள் தொட, அவளின் கையால் பாய்ந்த மின்சாரம் உடலில் பாய, ரிவர்வியூ கண்ணாடி வழியாக அவளைப்பார்க்க, என்னவென்று புருவம் உயர்த்தியவளுக்கு, ‘நத்திங்’ என்று தோள் குலுக்கி, வழிகேட்டபடி சென்றான்.

ப்ரேம் பின்னால் அமர்ந்தவளுக்கு காலையில் வந்த போன் நினைவு வந்து, உடல் ஒருமுறை அதிர, ப்ரேமின் தோளை அழுந்தப்பிடிக்க, சட்டென்று பைக்கை நிறுத்தியவன் குழப்பமான அவள் முகம் பார்த்து, “தனா எதாவது ப்ராப்ளமா?” என்றான்.

“இ...இல்ல நீங்க கிளம்புங்க” என்றதும் நம்பாமல் அவளைப் பார்த்தவன் பைக்கை ஸ்டார்ட் செய்ய, பைக் செல்லச்செல்ல அவளின் நினைவுகளும் சென்றது.

காலையில் போனை ஆன் செய்ததும், “சாதனா நான் ராஜ் பேசுறேன்” என ‘இவனென்னடா போன்லாம் பண்றான். என்ன செய்யலாம்’ என நினைத்தவள் வாய் தன்னாலேயே “ம்...” என, அவளின் பதில் கிடைத்ததும், “சாதனா நான் உங்களை லவ் பண்றேன். லவ்னு சொன்னா உங்களுக்குப் பிடிக்காதுன்னுதான் மேரேஜ் பண்ணிக்க கேட்டேன்.” அவளின் அதிர்ச்சியை அறியாமல், “பழசையெல்லாம் உங்க வீட்ல மறந்திறச் சொல்லுங்க. சுபாவை பொண்ணு பார்த்து, மேரேஜ் முந்தின வாரம் ஆக்ஸிடெண்டானது. தப்புதான் என்னைக் காப்பாத்திக்கத்தான் அப்ப தோணிச்சே தவிர, அவங்களை காப்பாத்தணும்னு தோணல. அதான் சுயநலமா இருந்துட்டேன். அதெல்லாம் முடிஞ்சி போன விஷயம். உன் விஷயத்துல அப்படியெல்லாம் நடந்துக்க மாட்டேன். என்னை நம்பு” என சுபாவின் விஷயம் சாதனாவிற்கு தெரியுமென்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தான்.

அதைக் கேட்டவளுக்கு முகம் இன்னும் அதிர்ச்சியை அப்பட்டமாக காட்ட... அந்த சமயம்தான் ப்ரேம் என்னவென்று அவளிடம் கேட்டதற்கு, பொறுக்கச் சொல்லி கைகாண்பித்தாள். திரும்பவும் “ம்...” என கேட்டாள்.

“நீங்க எனக்கு சப்போர்ட் பண்ணினீங்கள்ல?”

“சரி” என பல்லைக்கடித்தபடி கூற...

“அதான் உங்களுக்கும் என்னைப் பிடிச்சிருக்குன்னு தெரிஞ்சிக்கிட்டேன். ஐ லவ் யூ சாதனா” என்றதும் ஆத்திரம் தலைக்கேறியது அவளுக்கு. கணவனாகப் போகிறவன் கண் முன்னேயிருக்கும் போது, எவனோ ஒருவன் சொன்ன ஐ லவ் யூ ஆஸிட் போல் முகத்திலடிக்க, அதையறியாமல் அவன் தொடர்ந்தான். “இன்னைக்கு வேலைக்கு வருவீங்கள்ல அப்ப மத்ததைப் பேசிக்கலாம்” என்றதும் “ஓகே” என்று கட்செய்து ஆத்திரத்தில் போனை எறிய, ஆத்திரம் அழுகையாக மாறியது. அந்த நேரத்தில் ப்ரேமின் ஆறுதல் மருந்தாய் மாற, ‘இவன் என்னவன்’ என்ற எண்ணம் வர அவன் தோள் சாய்ந்தாள்.

இப்பொழுது அவை மனதினில் ஓட, ‘கட்டிக்கப்போற பொண்ணைக் காப்பாற்றத் தெரியாம. தன்னை பெருசா நினைத்தவனை தன் வீட்டினர் விரட்டியது தப்பேயில்லை’ என்று நினைத்தாள். பெண் கேட்ட அன்றே போடா என விரட்டியிருந்தால், பிரச்சனை இருந்திருக்காது. இவ்வளவு தைரியமாக அந்த வார்த்தையை தன்னைப் பார்த்து சொல்லியிருக்க மாட்டான். அவன்மேல் எந்தவிதமான ஈர்ப்பும் இல்லையென்று காட்டவே ப்ரேமை அழைத்துச் செல்கிறாள். அவனிடம் எதையும் நிரூபிக்க தேவையில்லைதான். இனிமேல் வேலைக்கும் வரப்போவதில்லை? இருப்பினும் ஒரு வேகம் அவனைத் தான் எந்த நேரத்திலும் விரும்பவில்லையென்று காட்டவே வந்தாள். ஆனாலும், அதில் ஒரு நன்மை ப்ரேமுடன் சீக்கிரமே நடக்கவிருக்கும் தன்னுடைய திருமணம்தான்.

சாதனா, ப்ரேமுடன் தன் கம்பெனி சென்று இறங்க, அவளை எதிர்பார்த்திருந்த ராஜ், ஸ்கூட்டியில் வராமல் பைக்கிலிருந்து இறங்குவதைப் பார்த்து ஜீவாதான் வந்திருக்கிறான் என நினைத்தவன், அவள் இறங்கியதும் ப்ரேம் இறங்க, அவன் முகத்தைப் பார்த்தவன் ஷாக்கடித்தது போலானான்.

‘இவனெப்படி இங்கே? அதுவும் சாதனா கூட. இவன் தங்கையைத்தான் ஜீவா மேரேஜ் பண்ணிக்கலையே. அப்புறம் எப்படி? அவனுக்கும், இவர்களுக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஒருவேளை ஜீவா இவனைத்தான் மாப்பிள்ளையாக பார்த்திருக்கிறானோ? எப்படி சாத்தியமாச்சி? காலையில் ஐ லவ் யூ சொல்லும்போதுகூட அமைதியாக இருந்தாளே. அவளுக்கு விருப்பமில்லாம முடிக்கிறாங்களா? விருப்பமில்லன்னா அவனோட ஏன் வரணும்? ஒருவேளை வீட்ல கட்டாயப்படுத்தியிருந்தா, அப்படித்தானிருக்கும்’ என்று முடிவே செய்தான்.

அவளைப் பார்க்க கொஞ்சம் சோர்வாகவே தெரிந்தாள். அதிலும் கொஞ்சம் கூடுதல் அழகு தெரிந்தது. டல்லாக இருந்தது ராஜாலும், முகம் பளிச்சடிப்பது தன்னவன் அருகிலிருப்பதால் என்பதை அறிவானா ராஜ்?

ப்ரேம் ஏதோ கேட்டு, அவளை சமாதானப்படுத்த முயற்சிப்பதும், பதிலுக்கு அவள் விளையாட்டுக்கு அடித்தது, தூரத்திலிருந்த ராஜ்கு அது கோபத்தில் என்றே பட்டது.

சாதனா ராஜின்புறம் முதுகு காண்பித்து நிற்க, ப்ரேம் ராஜ்கு சைடாக திரும்பி நிற்க, அவளை கெஞ்சி, கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தவனை அடித்து, “நான் உள்ளே போய் ரிசைன் பண்ணிட்டு பார்மாலிட்டீஸ் முடிச்சிட்டு வர்றேன்” என்றாள்.

“திடீர்னு சொன்னா ஒத்துப்பாங்களா?”

“ஒத்துக்கமாட்டாங்க தான். உங்க கம்பெனியில நீங்க ஒத்துப்பீங்களா?” ப்ரேம் இல்லையென தலையாட்ட, “அதே மாதிரிதான் இங்கேயும். ஏற்கனவே இன்பார்ம் பண்ணியாச்சி. கிடைக்கலன்னா, மெடிக்கல் லீவ் சொல்லி அவங்க குடுத்த டைம் முடியும்போது ரிசைன் லட்டர் போயிடும். சம்மதமாகத் தலையாட்ட உள்ளே சென்று முடித்து வெளியே வந்தவள், “இந்த ராஜ் எங்க போனான்? ப்ரேமை அறிமுகப்படுத்தலாம்னு பார்த்தா ஆளையே காணோமே” என்று சுற்றிலும் தேட...

அவளின் தேடல் தனக்கானது என்பதாக நினைத்தவன் அதை உறுதியும் செய்தான். அதன்பின் ப்ரேமும், சாதனாவும் காஃபி ஷாப், ஷாப்பிங் மால் சுற்றியதையோ, தோளிலிருந்த கை இறங்கி இடுப்பிற்கு வந்ததையோ அறிவானா ராஜ்!