அத்தியாயம் - 12

[Sorna Sandhanakumar]

12​

தன்னருகில் நின்றிருந்தவன் கதிர் என்றுணர்ந்ததும் சுற்றிலும் தேட, “என்ன ஏர்போர்ட்.. என்னைப் பக்கத்துல வச்சிட்டே யாரைத் தேடுற?”

“இளா அத்தானைதான். அவங்க இங்கதான் இருக்காங்க.”

“அதான் எனக்குத் தெரியுமே.”

“என்ன சொல்றீங்க? இளா அத்தானை உங்களுக்குத் தெரியுமா?” என்றாள் வியப்பாக.

“யா.. என்னை எனக்கே எப்படித் தெரியாமல் போகும்.”

“என்ன உளர்றீங்க?” என்றாள் காட்டமாக.

“உண்மை எப்பவும் உளறலாகத்தான் இருக்கும். நான் இளங்கதிர்” என்றான் அன்று போல் பளிச்சென்ற புன்னகையுடன்.

வினாடிகளேனும் அச்சிரிப்பில், பெயரில் ஸ்தம்பித்து நின்றாள் என்றால், எங்கே அன்று போல் மயக்கம் போட்டு விடுவாளோ என்ற பயம் அவனுள் எழ, “ஹேய் மங்கை! போதும் ஷாக். அன்னைக்கு மாதிரி மயங்கிராத?” என்றதில் மங்கையவளுக்கு உணர்வு வந்தது.

“உங்க பெயர் என்ன?” அவன் முகம் பார்த்துக் கேட்க, அதில் தன் இளா அத்தானின் ஜாடையைத் தேடினாளோ!

“இப்பதான சொன்னேன். இளா.. இளங்கதிர்” என்றான்.

எதையோ எதிர்பார்த்த மனம் சிறிது ஏமாந்துதான் போனதோ!

மங்கையானவள் முகம் அப்பட்டமாக ஏமாற்றத்தை வெளிக்காட்ட... அவள் எதனால் அப்படியிருக்கிறாள் என்பதை உணர்ந்தவன் மனம் சிறிது வாடினாலும் தன்னைத் திடப்படுத்தி, “என்னாச்சிமா? ஏன் திடீர் சோகம்?”

“அது இப்ப பெரியவர் ஒருத்தர், இளா அத்தான் உன்னோட இருக்கார் சொல்லி, இன்னொன்னும் சொன்னார். அதான் சந்தோஷத்துல எங்கன்னு தேடுறேன்.” மனம்போல் மாங்கல்யம் என்று அவர் கூறியதை மறைத்தாள்.

“நான்தான் உன்னோட இருக்கேன் மொழி.” அவனை திருமொழி முறைக்க... “நீயே பாரு இங்க என்னைவிட்டா வேற யாருமில்லை. இளா என்ல பாதிப் பெயர். சோ நான்தான இளா” என்றான் கண்ணடித்து. அவனைத் திட்ட அவள் வார்த்தைகள் தேட... “ஹேய் பூஜைக்கு ரெடியாகிருச்சி வா போகலாம்” என அவசரமாய் நடக்க ஆரம்பித்தவன் அவள் தன்னை முறைப்பதை உணரத்தான் செய்தானோ! சின்னதாக சிரிப்பு அவனிடத்தில்.

“ஹேய் யக்கா எங்க போயிட்ட? டைமாகுது வா வா.. மச்சான் என்ன என் அக்கா பின்னாடி சுத்துறிங்க. முக்கியமான வேலையிருக்கு வாங்க” என்று இழுத்துச் சென்றான்.

ஒன்றும் புரியவில்லை அவளுக்கு. ஏதோ ஒன்று அவன்புறம் தன்னை இழுப்பதை உணர்ந்த நிமிடம், சாமி முன் தன்னையறியாமல் அவனருகில் நின்றாள்.

பூசாரி கொண்டு வந்ததை கையிலெடுத்து, “ம்... கட்டுங்க மச்சான்” என்றான் அன்பழகன்.

அதைக்கண்ட குருமூர்த்தி ‘என்ன நடக்குது?’ என்பதாய் முன்னே வர, சிவகாமி அவரைப் பிடித்து நிறுத்த, கோபத்தில் முறைத்த கணவனிடம், “ப்ளீஸ்ங்க. நம்ம பையனுக்கு அவளைப் பிடிச்சிருக்கு. இதை நிறுத்தி வேற பொண்ணு பார்த்தாலும் அவன் கல்யாணம் பண்ணிக்கமாட்டேன் சொல்றான். அவளும் இதைவிட்டா சம்மதிக்கமாட்டா” என்றார் கெஞ்சலாக.

“சிவா! உனக்கு இதுல உள்ள சீரியஸ்னெஸ் தெரியல. இது நடந்தா எல்லாமே தப்பாகும்.”

“தப்பானாலும் பரவாயில்லங்க. என் பையனுக்குப் பிடிச்ச லைஃப் கிடைக்குது. அதுவே எனக்கு சந்தோஷம்தான்.”

“சிவா.. சிவா.. நான் உனக்காகத்தான் சொல்றேன்னு ஏன் புரிஞ்சிக்கமாட்டேன்ற. பையன் பாசம் உன் கண்ணை மறைக்குது.”

“எனக்காகத்தான்னா.. நான்தான் முழுமனசோட சம்மதிக்கிறேனே. அப்புறம் என்னங்க?”

‘ஐயோ! உனக்கு எப்படிச் சொல்லிப் புரியவைப்பேன். இங்கயிருந்து போக நான் வழி தேடினா, நீ இங்கயே மருமகளைப் பிடிச்சி...’ மனம் அவரைக் குத்திக் கூறுபோட்டது. ,கதிர் வேண்டாம், என தடுக்குமுன், இளங்கதிரானவன் மங்கையானவள் கழுத்தில் தாலி கட்டினான்.

மொத்த அதிர்ச்சியும் சேர்ந்த அவளின் பார்வை கழுத்தில் கிடந்த தாலியில் இறங்க, யோசிக்கக் கூட இல்லாமல் சட்டென்று கழட்டி கதிரின் மேலேயே விசிறியடிக்க... சுற்றி நின்றிருந்தவர்கள் அந்த செயலில் புரியாமல் நின்றார்கள்.

“ரொம்ப தேங்க்ஸ்க்கா. எங்க அதைக் கழட்டாம விட்ருவியோன்னு பயந்துட்டேன்” என்றவனுக்கு முந்தைய தின நிகழ்வுகள். தன் அக்காவின் நல்வாழ்விற்காக தனக்கு அரைகுறையாக நினைவிருந்த அவளின் பிறந்தநாளை காமாட்சியிடம் கேட்டுத் தெளிவுபடுத்தி, நேரே ஜோசியரைச் சந்தித்து ஜாதகம் பார்த்தான்.

“மங்கையர்கரசி! இளங்கதிர்! பெயர் ராசி நல்லாயிருக்கு. ஆனா, பொண்ணோட ராசிக்கு இரு தாலின்னு இருக்கு தம்பி” என்று பிரஷாந்தைப் பார்த்தார்.

சில நிமிடங்கள் ஒன்றும் புரியாமல் அமர்ந்தவன், “இரு தாலின்னா? தாலி மட்டும்தானா? இல்ல உயிரிழப்பா ஜோசியரே” என்றான்.

“உயிரிழப்பு சாத்தியமில்லை. தாலி மட்டும்தான். அதுவும் அடுத்தடுத்து கட்டணும். முதல்ல ஒரு முறை கொஞ்ச நாள் இடைவெளிவிட்டு ஒரு முறைன்னு கட்டக்கூடாது. நேரங்கள்தான் வித்தியாசப்படலாம். ஆனா, நாட்கள் வித்தியாசப்படக்கூடாது. இல்லன்னா இந்தப் பொண்ணுக்கு கல்யாண ப்ராப்தமே கிடையாது. அப்படியே முடிஞ்சாலும் கணவனோட சேர்ந்து வாழாது. பொண்ணோட ஜாதகப்படி கல்யாண யோகம் வந்திருச்சி. நான் சொன்ன மாதிரி இந்த மாசத்துக்குள்ள முடிச்சா பொண்ணுக்கு மனம்போல் மாங்கல்யம்.”

அப்பாவிடமும் அண்ணனிடமும் பேசி முடிவுக்கு வந்தவன் தன் அக்காவைத் தேடிச்செல்ல கதிர், ஊருக்குப் போறேன் என்றதும் அவர்கள் முன் விழுந்துவிட்டான். தன் எண்ணம் போல் ஊருக்குச் செல்லாமல் கோவிலுக்கும் வர கதிரிடம் இங்கு வந்துதான் தான் எடுத்த முடிவைச் சொன்னான்.

செய்யப்போவது தப்பென்று தெரிந்து அவளுக்காகவும் தனக்காக சம்மதித்து தாயிடமும் சொல்லி அனுமதி வாங்கிவிட்டான் இளங்கதிர்.

“என்ன லுக்கு? நீ இப்படித்தான் செய்வன்னு தெரியும். இந்தாங்க இளா அத்தான் கட்டுங்க” என்றதில்... “இ..ளா அ..த்..தா..ன்” என மங்கையர்க்கரசி ஒவ்வொரு எழுத்தாக உச்சரித்த நேரம், ‘மனம்போல் மாங்கல்யம்’ பெரியவர் சொன்னது நினைவுவர அவனை கண்சிமிட்டாமல் பார்க்கையிலேயே... அவள் மறுக்கமாட்டாள் என்ற நம்பிக்கையில் திரும்பவும் தாலி கட்டினான் இளங்கதிர்.

கண்கள் இருள மயங்கப்போனவள் உள்ளங்கையைத் தன் கைகளால் பிடித்துத் தாங்க, மின்சாரம் தாக்கியது போல் உடலில் அதிர்வு வர, “மங்கை!” என்றான் அவள் கண்பார்த்து.

அக்குரலிலிருந்த மென்மையில் பெண்ணவளும் அவன் கண்பார்த்து, “இளா அத்தான்” என்றாள் மௌனமான உச்சரிப்புடன்.

எது பேச வைத்ததோ, “ம்... உன் இளா அத்தான்தான்” என்றான் அவனறியாமல்.

அவ்வார்த்தைதனில் முடியும்பொழுது சம்மதமாக கோவிலின் மணிகள் சப்தம் எழுப்பியனவோ!

“பொய்யில்லையே?”

“மங்கைகிட்ட இளா என்னைக்கும் பொய் சொல்லமாட்டான்” என்றவனுக்குள் ‘நீ எந்த கூட்டத்தில், எந்த சூழ்நிலையிலும் உன் கைகோர்த்தா போதும் உன்னைக் கண்டுபிடிச்சிருவேன்.’ என்றோ யாரிடமோ சொன்னாற்போல் ஒரு ஞாபகம் கதிருக்கு. சட்டென்று கையில் சிறிது நடுக்கம் எழ தன் நினைவுகளைத் தட்டிப்பார்க்கையில் தோன்றிய நினைவுகள் அனைத்தும் வந்த வேகத்திலேயே மறந்தன.

அவர்களையும் அத்திருமணத்தையுமே பார்த்திருந்தாள் கயல்விழி. தன்னால் அண்ணன் என்று அழைக்கப்பட்டவன் ஒரு பெண்ணுக்குத் தாலி கட்ட, அதே வேகத்தில் அதை அவள் விசிறியடிக்க, இருபது வயது மதிக்கத்தக்க இளைஞன் ஒருவனின் இளா அத்தானில், ‘அண்ணா’ என்ற உச்சரிப்பு அவளுள்.

திரும்பவும் தாலிச்செயினைப் போட்டதும் மயங்கப்போனவள் கைபிடித்து மங்கை என்றதும், ‘மங்கையா! என் மாமன் மகள் மங்கையர்கரசியா? அவளுக்கும் என் அண்ணனுக்கும் திருமணமா? அதை நான் பார்க்கிறேனா? என் உறவுகளில் இருவரை நான் பார்த்துவிட்டேனா?’ மகிழ்ச்சி தாளவில்லை கயல்விழிக்கு. ஆனந்தமாய் கண்களில் கண்ணீர் மட்டுமே. ‘தாயே! இத்தனை ஆண்டுகள் தவத்திற்கான பலன் கிடைத்துவிட்டதா? என் உறவுகளை அடையாளம் காட்டிவிட்டாயா?’

மகனின் முகமாற்றத்தைக் கவனித்த குருமூர்த்தியின், “கதிர்” என்ற அலறல் அம்மலையெங்கும் எதிரொலித்தது.

வேகமாக எழுந்தமர்ந்தான் ஜெயராம். முகமெங்கும் வியர்வை பூக்க மனதினுள் இனம் புரியாத பயம் அவனை ஆட்கொள்ள, “இளநாதன்” என்றான் சத்தமாகவே.

அந்த நாதன் ஸ்டீல் கம்பெனி அலுவலக அறைக்குள் இரவு முடிந்த மீட்டிங்கினாலும், ஆபீஸ் சீக்கிரம் வரவேண்டிய அவசியத்தினாலும் வந்திருந்தவன் அனைத்தையும் முடித்து சேரில் அமர்ந்தவாக்கில் கண்மூட, சில நிமிடங்களில் வந்த கனவில் அரண்டு போனான் அவன்.

“வரமாட்டேன்னு நினைச்சி சந்தோஷமா இருக்கியாடா. உன் வாழ்வுக்காக நான் குடுத்த கெடு முடிஞ்சிருச்சி. வந்துட்டேன்டா! பழிக்குப்பழி வாங்காம ஓயமாட்டான்டா இந்த இளநாதன்.”

கடுங்குரலுடன் ஆக்ரோஷமாய் ஒரு உருவம் அவன் கண்முன் நிழலாய் தோன்றி மறைந்தது. ‘இல்ல.. இளநாதன் செத்திருப்பான்’ என நினைக்கும் போதே அவனின் சடலம் யார் கையிலும் சிக்காதது நினைவு வந்தது. அப்படி நடந்திருமோ? இனிமேல் நான் ஜாக்கிரதையாக இருக்கணும். மனம் முழுவதும் பயம் நிறைந்திருந்தாலும் அதை எதிர்கொள்ள தன்னிடம் அரசியல் பலமிருப்பதை எண்ணி மீசையை முறுக்கினான் ஜெயராம்.

சட்டென்று நினைவு கலைந்த கதிர் திருவை நிறுத்தி, “அப்பா” என்றான்.

“வா கிளம்பலாம்” என்றார் கோப முகமாய். தகப்பனை அந்தளவு பார்த்திருக்காத கதிரும் சம்மதமாய் தலையாட்ட...

“மச்சான் பிள்ளைங்க சாமிகிட்டயும் பெரியவங்ககிட்டேயும் ஆசி வாங்கட்டும் கிளம்பலாம்” என்றார் காமாட்சி.

சாமி முன் விழுந்து கும்பிட்டு, அங்கிருந்த குங்குமத்தை பத்மினி எடுத்துக் கொடுக்க, மனைவியின் நெற்றியிலிட்டு தாய் தகப்பனிடம் ஆசீர்வாதம் வாங்க... ஆசீர்வதிப்பதைத் தவிர வழியில்லை குருமூர்த்திக்கு. “சிவா வா” என்று மனைவியையும் அழைத்து வாழ்த்த... காமாட்சி ரத்தினம் தம்பதியரிடமும் ஆசி வாங்கினார்கள்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

கதிரின் அருகில் நின்றிருந்த திருமொழி, “நீங்க என் இளா அத்தான்னு பொய்தான சொன்னீங்க?” என்றாள் முறைத்தபடி.

“ஹேய் நிஜம்தான்மா. என் பெயர்ல பாதி இளாதான். முன்னாடி வேணும்னா அத்தானா இல்லாமலிருக்கலாம். ஆனா இப்ப...” என்று அவளின் தாலியைப் பார்த்தபடி, “உன் இளா அத்தான் நான்தான்” என்றான்.

“நீங்க ஏன் என் கழுத்துல தாலி கட்டுனீங்க? என் இளா அத்தானைத்தான் கல்யாணம் பண்ணிப்பேன் சொல்லியிருக்கேன்ல?”

“மொழி நீ படிச்சிருக்கல்ல கொஞ்சம் யோசி. உன் அத்தைப்பையன் இளா மேல நீ வச்சிருக்கிறது உறவுன்ற பாசம் மட்டும்தான். காதல் கிடையாது. பத்து வயசுக்குழந்தை ஒருத்தனைக் காதலிக்குமா? அது குழந்தைமா. அந்த வயசுல அன்புன்ற ஒண்ணு மட்டும்தான் தெரியும். அதை காதல்னு சொல்றது நீ பூசின வர்ணம்தான். நான் உன்மேல வச்சிருக்கிறதுதான் காதல் ஏர்போர்ட். உன்னை எனக்கு அறிமுகப்படுத்தினது இந்த அம்மன்தான். எப்படின்னு கேட்குறியா? எல்லாம் கனவுலதான். உனக்காக ஒருத்தி காத்திருக்கா போன்னு சொன்னாங்க.”

உதடு கடித்து நின்றிருந்தவள் மனமும் சொன்னது ‘உன் அறிமுகமும் கூட எனக்குக் கனவில்தானே!’ மனம் நினைத்ததை வெளியில் சொல்லாமல் “என் வாழ்க்கையில் காதல்ன்ற வார்த்தைக்கெல்லாம் இடமில்லை. என் வாழ்க்கை இளா அத்தானோட இருக்கணும்ன்றது என் அத்தை காமாட்சியோட கடைசி ஆசை. அதை நிறைவேத்துறது என்னோட கடமைதான?”

“உன்கிட்ட சத்தியம் வாங்கினாங்களா மொழி?”

“இல்ல. அப்ப நான் சின்னப்பொண்ணுல்ல. சும்மா எனக்காக நான் அவங்களோட இருக்கணும்னா இளா அத்தானை கல்யாணம் பண்ணனும். ஆனா, இப்ப படிப்புதான் முக்கியம்னு சொன்னாங்க.”

“அவங்களே சின்ன வயசுல எதுவும் சொல்லி மனசைக் கெடுக்கக்கூடாது நினைச்சி சொல்லிருக்காங்க. எல்லாரையும் இழந்ததும் உனக்கு அது அவங்களோட கடைசி ஆசைன்னு பதிஞ்சிருக்கு. அதை உருப்போட்டு பாசத்தை காதல்னு முடிவு பண்ணியிருக்க மொழி.”

‘அப்படித்தானோ! நானாக கற்பனை செய்திருந்தேனோ! இவங்க சொல்றதும் சரியாத்தான இருக்கு.’ மனம் தன்னைத்தானே கேள்வி கேட்டது.

“காமாட்சி உன் மருமகள் பேச்சு சரியில்ல. என் பையனைவிட அவள் அத்தான் எந்த வகையில் உசத்தி?” குரு சற்றே கோபமாக கேட்டார்.

‘காமாட்சி’ என்ற பெயர் கேட்டதும் “அம்மா” என ஆர்வத்துடனும் சந்தோஷத்துடனும் காமாட்சியைப் பார்த்த கயலுக்கு, அவர் தன் தாயல்ல என்று தெரிந்ததும் முகம் வாட கண்ணில் நீர் முட்டியது.

“மச்சான் அவள் சின்னப்பொண்ணு. அறியாத வயசுல பெரியவங்க பேசினதைக் கேட்டு அதை செய்தாவது அவங்க ஆசையைத் தீர்க்க நினைக்கிறா” என்று திருவிடம் திரும்பியவர், “என்ன திருமா பேசுற? கழுத்துல தாலி ஏறின பின்னாடி நீ இப்படிப் பேசினா, உன் அத்தையோட ஆத்மாகூட உன்னை மன்னிக்காது.”

“இளா அத்தான் வருவேன் சொன்னாங்க அத்தை. இப்பக்கூட ஒரு பெரியவர் உன் இளா வந்துட்டான். மனம்போல் மாங்கல்யம்னு சொல்லிட்டுப் போறார். இங்க எல்லாம் எதிராவே நடக்குது.”

“அவர் சொன்ன இளா இவன்தான் திரு. இதுதான் உன் வாழ்க்கை.”

“இ..இல்ல இவங்க கதிர்” என்றவள் குரல் வெளியே வரவில்லை.

“திரு நான் ஒண்ணு சொன்னா கேட்பியா?” என்ற சிவகாமியை குழப்பத்துடன் பார்க்க... “இப்ப வீட்டுக்குக் கிளம்பு. அப்புறமா மத்ததைப் பேசிக்கலாம்” என்று முடித்தார்.

“ஆமாக்கா. அத்தை சொல்றதுதான் கரெக்ட். இந்தப் பழிவாங்குறது அது இதுன்னு விட்டுட்டு மச்சான் கூட போய் நிம்மதியா வாழப்பாரு.”

“நீ பேசாதடா. நீ வந்த பிறகுதான் எல்லாமே நடந்தது. உன்னாலதான் இவங்க அறிமுகமே.”

“எவங்க அக்கா?” என்றவன் குரலில் கிண்டலிருந்ததோ!

“என்ன லந்தா. இதோ இவங்கதான்” என்று கதிரின்புறம் கைநீட்ட...

“இளா அத்தானைச் சொல்றியாக்கா?” என்றான் அதே குரலில்.

“அந்தப் பெயர் சொல்லாத சொல்லிட்டேன். உன் அறிமுகம் இல்லாமலே இருந்திருக்கலாம்” என்றாள் கோபமாய்.

“அக்கா” என்றவன் குரலில் அவ்வளவு வேதனை.

அவன் தோளில் அழுத்தம் கொடுத்து கண்ணால் சமாதானம் செய்த இளங்கதிர், “மொழி தப்பாப் பேசாத. இவன் செஞ்சது எல்லாம் உன் நன்மைக்காக! உனக்காக மட்டுமே!”

“எனக்கு நல்லதா? இவனை எனக்கு ஒரு வாரம்தான் தெரியும். என் வாழ்க்கையை முடிவு பண்ண இவன் யாரு?” என்றாள் ஆத்திரமாக.

“இவன் யாருன்னு தெரிஞ்சா இப்படிப் பேசமாட்ட. இப்போதைக்கு உன் வாழ்க்கையை முடிவு செய்யுற உரிமை இவனுக்கு மட்டுமேயிருக்கு” என்றான் அழுத்தமாக.

“உரிமையா? தம்பின்னு பாசமா பழகினா என் வாழ்க்கையைத் தீர்மானிக்கிற உரிமை வந்திருமா? இவன் என் லட்சியத்தை நாசம் பண்ணிட்டான்.”

“உன் லட்சியத்தை நான் நிறைவேத்தினா, நீ மச்சானோட சந்தோஷமா இருப்பதானக்கா?” என்றான் பிரஷாந்த்.

“என்னடா உளர்ற? என் லட்சியத்தை நீ... சும்மா பேசாத போ.”

“உளறலக்கா. உண்மையைச் சொல்றேன். உன் லட்சியம் என்னால்தான் நிறைவேறப்போகுது.”

“அன்பு அமைதியாயிரு” என்ற அதட்டல் பத்மினியிடமிருந்து.

சட்டென பத்மினியிடம் திரும்பியவள், “அன்பு! நீங்க என்ன பெயர் சொன்னீங்கம்மா? இவன் பிரஷாந்த்தான?” என்றாள் தவிப்புடன்.

சட்டென்று சுதாரித்தவர் “ஆமா திரு இவன் பிரஷாந்த்தான்” என்றார்.

“இல்ல நீங்க அன்பு சொன்னீங்க? நான் கேட்டேன்.”

“அன்பா பேசுன்னு சொன்னேன்மா” என்றார் உண்மையை மறைத்து.

“ஏய் நீ சொல்லுடா. என்மேல் ஏன் அவ்வளவு கேர் எடுத்துக்கிட்ட? இளா அத்தான் வருவாங்கன்னு சொன்னதையும் மீறி ஏன் என்னைத் தள்ளிவிட்ட?”

“ஆமாடி. பத்தடி உயரத்துல இருந்து கீழ தள்ளிவிட்டுட்டாங்க. எல்லாம் நேரம் கதிர்.. நேரம்” என்றான் தன்னையே நொந்தபடி.

மகனின் முணுமுணுப்பைக் கேட்ட சிவகாமி, “என்னடா மகனே.. தள்ளிவிட்ட பொண்ணையா தள்ளிட்டு வந்த?” மெதுவாகக் கேட்டார்.

“அம்மாஆஆ..” என்ற அலறலில் வாய்மூடி “ஆனாலும், நல்லா கோபப்படுறாள்டா உன் பொண்டாட்டி. எனக்கென்னவோ கோபப்படுறா மாதிரி நடிக்கிறாள்னுதான் தோணுது. ஆக்சுவலா நீ அவளை எதோ ஒரு வகையில் டிஸடர்ப் பண்ணியிருக்கடா.”

“அம்மா நிஜமாவா?”

“உன் முகத்துல பல்ப் பிரகாசமா எரியுதுடா மகனே!”

“இது இப்ப தேவையா? முதல்ல மேட்டருக்கு வாங்க.”

“நிஜம்டா. எந்த இடத்திலும் உன் மரியாதையை விட்டுக்கொடுக்கல. என்னதான் இளா அத்தான்னு பேசினாலும், முன்ன இருந்த பிடிவாதம் இப்ப இல்ல. நீயே பாரு அவள் பேசினாலும் முகத்துல அதிக டென்சன் இல்ல.”

“சோ ஸ்வீட்மா நீ” என்று கன்னம் தொட்டு முத்தமிட...

“ரொம்ப சந்தோஷப்படாத. அவ பழைய கணக்கு தீராம எதுவும் பாசிபிள் கிடையாது.”

“தீர்த்துரலாம்மா!” என்றான் தீர்மானமாக.

“டேய் மகனே! அவள் சொன்ன இளா வர்றானோ இல்லையோ... அவள் லட்சியம் நிறைவேத்துன்னு சொல்ல ஆசைதான். எனக்கு நீ ஒரே பையன்டா. உன் உயிரைப் பணயம் வைக்காத சொல்லி மனசு தடுக்குது. இங்க உன்னைக் கூட்டிட்டு வந்துட்டேன்னாலும் ஒரு பயம் இருக்குடா.”

தாயைக் கனிவாய் ஒரு பார்வை பார்த்து “பார்த்துக்கலாம்மா. ஒரு கனவுக்கு மதிப்பு கொடுத்து இங்க கோவில் வரை கூட்டிட்டு வந்திருக்கீங்க. கண்டிப்பா நல்லதே நடக்கும்.”

“உன்னை நான் நெருப்புலயா தள்ளிவிட்டேன். நெருப்புல குதிக்க இருந்தவளை பூக்களுக்கு நடுவுல தள்ளியிருக்கேன். அதை உணர்ந்தா போதும்” என்றான் பிரஷாந்த்.

அக்கா தம்பி இருவரும் முறைத்தபடி நின்றார்கள்.

“அடடா.. ஆக மொத்தம் இதைக் கல்யாணம்னு மட்டும் சொல்லிடாதீங்க” என நிஷாந்த் வர...

“ஏய் நாத்தனாரே இந்தா பிடி. உன் அண்ணன் சார்பா” என்று செயின் ஒன்றைக் கொடுத்தாள் சரண்யா.

“அப்ப எல்லாரும் சேர்ந்துதான் ப்ளான் பண்ணியிருக்கீங்க இல்லையா?” என கோபத்தில் கத்த சரண்யா காதை மூடிக்கொண்டாள்.

“டேய் பிரஷாந்த்! உன் அக்கா அமைதி சொன்னதான? அதுக்கு நான் என்ன சொன்னேன்... என் தங்கை அமைதி கிடையாது சொன்னேன்ல. பார் முழுசா மங்கையர்கரசியா மாறிவிட்ட என் தங்கை திருமொழியைப் பார்” என்று கட்டைக்குரலில் நிஷாந்த் சொன்னதும், மற்றவர்கள் சட்டென்று சிரிக்க... திருமொழியானவளோ தன் விழியால் அவர்களை எரிக்க... அனைவரும் வாய்மூடினர். “அதுக்காகல்லாம் உன்னை டான்ஸ் ஆடச் சொல்லலமா. நீ சத்தமா பேசுறதே போதும்” என்றான் கிண்டலை விடாமல்.

“அண்ணிஈஈ.. உங்க புருஷன் வாயை மூடுங்க. இல்ல...”

“இல்லன்னா...” சரண்யா பதிலுக்குக் கேட்க...

“கடிச்சி வச்சிருவேன். நாய் கடிக்காவது இத்தனை ஊசின்னு கணக்கிருக்கு. மனுஷக்கடிக்கு கணக்கே கிடையாது. பி கேர்புல்” என்றாள் மிரட்டலாய்.

“ஆத்தீ... நீங்க வாங்க நாம இடத்தைக் காலி பண்ணிரலாம்” என்று குறிப்பிட்ட சிலரைத்தவிர மற்றவர்களை அங்கிருந்து நகர்த்திச் சென்றார்கள்.

“நான் எங்க வீட்டுக்குத்தான் போவேன்” என நின்றவளிடம்... “கண்டிப்பா உங்க வீட்டுக்குத்தான்க்கா போகப்போற. இல்லையா அத்தை?” என்றான் காமாட்சியைப் பார்த்து.

“ஆமா தம்பி. இனி அவள் புருஷன் வீடுதான இவளோடது.”

“அத்தை” என பல்லைக்கடித்து, “நான் நாம மட்டும் இருக்கிற அணைப்பட்டி வீட்டைச் சொன்னேனே தவிர ஆந்திராவைச் சொல்லல. என்னால இங்கயிருந்து எங்கேயும் போக முடியாது. என் லட்சியத்தையும் யாருக்காகவும் விட்டுக்கொடுக்கவும் மாட்டேன்.”

“உன்னோட லட்சியம் என்னக்கா. நம்ம குடும்பத்தை அழிச்சவங்களை அழிக்கணும் அவ்வளவுதான. நான் பண்றேன். இது நம்ம கூட ஆத்மாவா இருக்கிறவங்க மேல சத்தியம்” என்றான் கைபிடித்து.

“ஏய் நீ இப்ப என்ன சொன்ன? நம்ம குடும்பமா? திரும்பச் சொல்லு. எப்படி நீ எங்க குடும்பத்துல சேர்வ?”

‘உளறிட்டேனா’ என்று தன்னையே கடிந்து, “ஒரு ப்ளோல சொன்னேன்கா.”

“ப்ச்... நீ என்ன சொன்னாலும் என் லட்சியம் நிறைவேறாம இந்த ஊரைவிட்ட எங்கேயும் நகரமாட்டேன்” என்றாள் பிடிவாதமாய்.

“அக்கா... அதான் நான் உன் த...” சட்டென்று அவனின் வாய்மூடி சற்றுத் தள்ளி இழுத்து வந்து, “நீ என்ன பண்ணிட்டிருக்க அன்பு? அவளுக்கு நீ யார்னு இப்பத் தெரிய வேண்டாம். தெரிஞ்சா உன்னோட சேர்ந்து அந்தாள் வீட்டுக்கே கிளம்பிருவா. உங்க லட்சியம் நிறைவேறணும். அதே நேரம் அவளுக்கும் எதுவும் ஆகக்கூடாது” என்றான் நிதானமாக.

மங்கையைக் கண்ட சிவகாமிக்கோ, ‘இந்த நேரத்தில் கூட அழுது புலம்பவில்லை’ என்ற உறுத்தல் இருந்தது. திருவின் மனதில் என்னயிருக்கிறது என்பதைக் கணிக்க முடியவில்லை அவரால். இதே மற்றொரு பெண்ணாகயிருந்தால் தாலி கட்டினவன் சட்டையைப் பிடித்து சண்டையிட்டு அழுதிருப்பாள். இவளோ அதைக்கூட செய்யாது சண்டை என்ற பெயரில் சின்னதாய் கோபப்பட மட்டுமே செய்கிறாள்.

அங்கு நிற்கும் ஒவ்வொரு நிமிடமும் முள்மேல் நிற்பது போல் நின்றிருந்தார் குருமூர்த்தி. நடப்பதெல்லாம் நன்மைக்கே என எடுக்கும் மனத்திடம் அவரிடமில்லை. அன்று இதேயிடத்தில் நடந்த சம்பவங்கள் யாவும் அவர் கண்முன் தோன்ற, ‘அந்த வீட்டுப் பொண்ணா?’ ஐயோ என்றிருந்தது அவருக்கு. ‘இங்கிருந்து எவ்வளவு சீக்கிரம் செல்ல முடியுமோ அவ்வளவு சீக்கிரம் என் குடும்பத்தை அழைச்சிட்டுப் போகணும்’ என மனம் பரபரத்தது.