அத்தியாயம் - 1

[Sorna Sandhanakumar]

ஓம் சரவண பவ

உயிர் தேடும் இளம்பூவே



1​

பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்:

பகையொன்று தொடங்குதடா!
ஈரக்குலையை நடுங்க வைத்து
பந்த பாசம் தூரம் போட்டு
மூன்று தலைமுறையினரைக்
குலையறுத்தவர்களைக்
காவு கொடுத்து,
குலம் காக்க வருகிறார்கள்
என்னிளநாதனும்! எம்மங்கையும்!

“இளா பிள்ளைங்களைப் பார்த்துக்க. பொங்கல் வச்சி முடியுறது வரை எல்லாரும் உன்னோட பொறுப்பு.” தன் பதினைந்து வயது மருமகனிடம் சொல்லிக் கொண்டிருந்தார் இளா என்கிற இளநாதனின் தாய்மாமன் அருணாச்சலத்தின் மனைவி தமிழரசி.

“நான் பார்த்துக்கறேன் அத்தை. நீங்க போய் வேலையைப் பாருங்க.”

“எனக்குத் தெரியும் இளா. அதனாலதான் பொறுப்பை உன்கிட்டக் கொடுத்தேன்” என்று மருமகனின் தலைவருடிக் கொடுத்தார்.

“அண்ணி மருமகனைக் கொஞ்சினது போதும். இங்க வாங்க நேரமாகுது. இருட்டுறதுக்குள்ள கிளம்பணும்.. சீக்கிரம் வைங்கன்னு உங்க அண்ணன் என்னைப் பிடுங்குறாங்க” என இளநாதனின் தாய் காமாட்சி சொல்ல...

“பார்த்தா அப்படித் தெரியலையே அண்ணி.” யோசனையாய்த் தமிழரசி கிண்டலடிக்க,

“ம்... தெரியாத வரைக்கும் நல்லது. இப்ப வர்றீங்களா இல்லையா?”

“சரி சரி.. இதோ” என அருகில் சென்று பொங்கல் வைக்க ஆரம்பித்தனர். மூத்த தலைமுறையினர் பேரன் பேத்திகளை ஒரு பார்வையும், இங்கே ஒரு பார்வையுமாக அமர்ந்திருந்தார்கள்.

அருணாச்சலம், தமிழரசிக்கு திருமணம் முடிந்து சில வருடங்கள் கழித்து பிறந்தவன் அறிவழகன். அவனுக்கும் அடுத்து பிறந்த மங்கையர்கரசிக்கும் ஏழு வயது வித்தியாசமென்றால், மங்கைக்கும் கடைக்குட்டி அன்பழகனுக்கும் மூன்று வயது வித்தியாசம்.

அதேபோல் தேவநாதன், காமாட்சிக்கு இளநாதனும், அவனுக்கு அடுத்ததாக நான்கு வருட இடைவெளியில் பிறந்த கயல்விழி மட்டுமே!

“அத்தான் இங்க பாருங்க, தம்பி டிரஸ்லாம் வெல்லம் சாப்பிட்டு தேய்ச்சிக்கிட்டான்.” புகாரளித்த மாமன் மகள் மங்கையர்கரசியிடம் இருந்து, “அன்புப் பையா வா இங்க” என்றழைத்து தன் தாய்வழிப் பாட்டியிடம் சென்று ஆடை வாங்கி மாற்றினான் இளநாதன்..

சற்று நேரத்தில் அன்பழகன் தூங்கிவிடவும், அவனை அங்கிருந்த மரத்தடியில் போர்வை விரித்துப் படுக்கவைத்தார்கள்.

“இளா அருவிக்குப் போயிட்டு வரலாமா?” என்றபடி வந்த அறிவழகன் இளநாதனை விட இரண்டு வயது பெரியவன்.

“அண்ணா நானும்” என்று கயல்விழி வர,

“சரி அறிவு அத்தான். பொங்கல் வச்சி சாமி கும்பிட்டு முடிச்சதும் போகலாம்” என்றான் இளநாதன்.

“இளா அத்தான் நான் இந்த மலையில தொலைஞ்சி போயிட்டா என்ன பண்ணுவீங்க?” என கேட்டாள் மங்கையர்க்கரசி.

“தொலைய விடமாட்டேன் மங்கை. நீ என்னோட கையை பிடிச்சிக்க. அம்மாகிட்ட சொல்லிட்டு போகலாம்.”

“நான் கேட்டதுக்குப் பதில்” என்றாள் பிடிவாதமாக.

“ஹ்ம்... தொலைஞ்சிட்டா கண்டுபிடிக்கிறது கஷ்டம்தான். ஆனா உன் கையோடு விரல் கோர்த்து நல்லா பிடிச்சிக்கிட்டா, எந்த சூழ்நிலையிலும் எத்தனை வயசானாலும், நீதான்னு ஈஸியா கண்டுபிடிச்சிருவேன். நீன்னு கிடையாது உங்க நாலு பேர்ல யாராயிருந்தாலும் என் உணர்வுகளால கண்டுபிடிக்க முடியும்” என்றவன் குரலில் அவ்வளவு உறுதி.

“சூப்பர்டா இளா. விளையாடுற டைம்ல உன்னோட இந்த உணர்வை ஃபீல் பண்ணியிருக்கேன். பார்க்காமலே கையைப் பிடிச்சிட்டு என் பெயரைச் சொல்லிருவ. கடவுள் ஏதோ ஒரு கணக்குலதான் வச்சிருப்பாராயிருக்கும். சரி வா நாம கிளம்பலாம்” என்றதும் இளா தன் அப்பா தேவநாதனிடம் சொல்ல, அவர் மறுக்க, ஆயிரத்தெட்டு ப்ளீஸ் போட்டார்கள் பிள்ளைகள்..

“சரி போகலாம். இன்னும் கால்மணி நேரத்துல பூஜை முடிஞ்சிரும். அப்புறமா நாங்களும் வர்றோம்” என்றார்.

திண்டுக்கல் மாவட்டம், தேவதானம்பட்டியிலிருந்து பதினைந்து கிலோமீட்டர் தூரமுள்ள காமாட்சியம்மன் கோவிலுக்கு பொங்கல் வைத்து வேண்டுதல் நிறைவேற்ற இரண்டு குடும்பத்தினரும் வந்திருக்கிறார்கள்.

அது கொடைக்கானலின் அடிவாரத்திலிருக்கும் கோவில். அதன் மேல் பகுதியில்தான் தலையாறு அருவி இருக்கிறது. கோவிலுக்கு வருபவர்கள் அங்கு சென்று, இயற்கையை ரசித்து, புகைப்படம் எடுத்து என மகிழ்வுடன் உலவ உதவும் இயற்கை கொஞ்சும் ஏரியா. சற்றுத் தள்ளியிருக்கும் குறுகலான பாதையில் கற்பாறைகள் உள்ள அருவி.

அவர்களுடன் சேர்த்து இன்னொரு குடும்பத்து ஆண்களும் வந்திருந்தார்கள். அவர்கள் சார்பில் சில அடியாட்கள் வந்து மறைந்திருந்ததை உணரவில்லை வேதாச்சலம் குடும்பத்தினர்.

கார்மேகம்! அருணாச்சலத்தின் சொந்த சித்தப்பா மகன்.

வேதாச்சலம் வெங்கடாச்சலம் இருவரும் ஜமீன்தார் பரம்பரையில் வந்தவர்கள். இப்பொழுது ஜமீன்தார் என்று எதுவுமில்லையென்ற போதிலும் வேதாச்சலம் குடும்பத்திற்கு இணை யாருமில்லை. முன்னரெல்லாம் பிரச்சனையென்றால் பஞ்சாயத்து வைத்து தீர்த்துக் கொள்வார்கள். தற்பொழுது ஊராட்சித் தலைவர், கவுன்சிலர் இப்படி பொறுப்புகளுடன் அந்த இடத்தில் இவர்கள் குடும்பமே எப்பொழுதும் கௌரவமாய் தலைதூக்கியிருந்தது.

அவர்களுக்கு இணையாக வர முயன்று தோற்றுக் கொண்டிருந்தார்கள் தம்பி வெங்கடாச்சலம் குடும்பத்தினர். ஊரார்களிடம் கிடைக்கும் மரியாதை பதவியென்று வேதாச்சலம் குடும்பத்தினருக்குக் கிடைக்கும் அனைத்தையும் ஒருவித பொறாமையுடனும் இயலாமையுடனும் பார்த்திருப்பது கார்மேகத்திற்கு பெருத்த அவமானமாகப்பட்டது.

அதைவிட தமிழரசியை தனக்குப் பெண் கேட்டு பெண் வீட்டில் மறுத்து அவளை அருணாச்சலத்திற்கு முடித்துக் கொடுத்தார்கள். தமிழரசியை யாரோ திருமணம் செய்திருந்தால் இந்தளவிற்கு பகை உருவாகியிருக்காதோ என்னவோ! ஆனால் அருணாச்சலம் தமிழரசியை முடித்ததால் ஒரு வகை வன்மம் தலைத்தோங்கத் தொடங்கியது கார்மேகத்திடம்..

“பெண்ணாசையில் பல சரித்திரங்கள் அழிந்தது. கார்மேகத்தின் ஆசையினால் அழியப்போவது யாரோ!”

அதன்பின், தமிழரசியின் சித்திப் பெண்ணான செல்வரசியை பெண் கேட்க, அவர்கள் கொடுக்காததால் அடாவடியாகத் தாலிகட்டி மனைவியாக்கியது தனிக்கதை.

அதன் பின்னும் அருணாச்சலத்தின் தங்கை காமாட்சியை கார்மேகம் தன் தாய்மாமன் மகனுக்குக் கேட்க, வேதாச்சலமும் அருணாச்சலமும் மறுத்து செல்வரசியை முடித்தாற்போல், அவர்கள் எதுவும் தகிடுதத்தம் செய்துவிடும் முன், தொழில் முறை நண்பனான தேவநாதனுக்கு அவசர அவசரமாக மணம் முடித்து விட்டார்கள்.

அதில் கார்மேகம் இன்னும் வெறிகொள்ள, பகையொன்று உருப்பெற்று அவர்களை உருத்தெரியாமல் அழிக்கக் காத்திருந்தது. அதை வெளிக்காட்ட தருணம் பார்த்திருந்தார்கள்.

இல்லாத பகையை தன் பத்தொன்பது, பதினேழு வயதுப் பையன்களான ஜெயராம், சிவராம்கு சொல்லிக் கொடுத்தார் கார்மேகம். முதல் இரண்டு மகன்களும் அப்பாவின் இழுப்பிற்குப் போனதால் பயத்தில் உஷாரான செல்வரசி, தன் சின்ன மகன் ஸ்ரீராமை மட்டும் தாய் வீட்டினர் உதவியுடன் வெளியூரில் படிக்க அனுப்பியதைத் தடுக்க முடியவில்லை கார்மேகத்தால்.

இருபது வருடங்களாகியும் பகையை மனதினுள் வைத்து, நாவில் தேனை வைத்துத் தன் பெரியப்பா குடும்பத்தினருடன் உறவாடிக் கொண்டிருக்கிறான் கார்மேகம். அவனின் தந்தை வெங்கடாசலம் உயிருடன் இருந்திருந்தால் இப்படி விட்டிருப்பாரா தெரியாது. பெற்றோர்கள் இல்லாததால் அறிவுரை சொல்ல ஆள் இல்லாமல் ஆட ஆரம்பித்த கார்மேகத்திற்கு மனைவியின் சொல்லும் மண்டையில் ஏறவில்லை.

உள்ளுக்குள் எழுந்த பொறாமைத் தீ சிறிது சிறிதாக எரிந்து அவர்களை குடும்பத்துடன் சாகடித்து சொத்துக்களையும் தாங்களே ஆக்கிரமித்து அந்த ஊரில் எல்லாமாக இருக்க வேண்டுமென்ற எண்ணம் பெரிதாகிக் கொண்டிருக்க, அதற்கேற்ற தருணமாக அமைந்ததுதான் இந்தப் பயணம்.

“அத்தை அங்க பாருங்க கோவில்ல சாமி மறைச்சிருக்காங்கள்ல அதுக்குப் பின்னாடி பளிச்சின்னு ஒளியடிக்குது.”

“ஆமாடா மங்கை. இந்த அம்மன் ரொம்ப சக்தி வாய்ந்தவங்க. 500 வருட பழைமை வாய்ந்த கோவில் இது. இங்க சாமியை திரைமறைவுலதான் பார்க்க முடியும். நாம என்ன வேண்டிக்கிறோமோ அது அப்படியே நடக்கும்னு பெரியவங்க சொல்வாங்க. மலை அடிவாரத்துல இருக்கிறதாலேயோ என்னவோ சக்தி ஒளி இன்னும் கொஞ்சம் கூடுதலாகத்தான் இருக்கும்.”

“அப்படியா? அப்ப நானும் வேண்டிக்கிறேன்.”

“அப்படியேதான். சரி என்னன்னு வேண்டிக்கப் போறீங்க?”

“நான்! இளா அத்தான்! அறிவண்ணா! கயல்! தம்பி எல்லாரும் எப்பவும் உங்களை மாதிரியே ஒற்றுமையா ஒரே வீட்ல இருக்கணும்னு.”

“நல்ல விஷயம்தான். ஆனா, உனக்கும் கயலுக்கும் கல்யாணம் முடிச்சதும் வேற வீட்டுக்குப் போயிடுவீங்களே. அப்ப என்ன பண்றதாம்?”

“இல்ல நான் எங்கேயும் போகமாட்டேன். எப்பவும் உங்களோட இருக்க என்ன பண்ணனும்மா?” என தாயிடம் கேட்டாள்.

“பேசாம என் பையனை கல்யாணம் பண்ணிக்கடா மங்கை. அப்பதான் ஒரே வீட்ல எப்பவும் இருக்கலாம்” என்று காமாட்சி இடையிட...

“அண்ணி.. இப்பவே ஏன் சொல்லிக்கிட்டு” என்றார் தமிழரசி.

“அடிக்கடி பிள்ளைங்க முன்னாடி பேசினால்தான் அண்ணி தப்பு. விளையாட்டுப் பிள்ளையில்லையா, இன்னும் கொஞ்ச நேரத்துல பேசினதையெல்லாம் மறந்திருவா. மீறி பெரிய வயசுல ரெண்டு பேருக்கும் பிடிச்சிருந்தா மட்டும்..” மட்டும் என்பதில் அழுத்தம் கொடுத்து “வேண்டாம்னா சொல்லப் போறோம்” என அமைதியாக அண்ணிக்கு மட்டும் கேட்கும்படி சொல்ல...

“நிஜமாவா அத்தை. அப்ப நான் இளா அத்தானை கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டா உங்களோடவே இருப்பேனா?” என்றாள் பெண்.

“கண்டிப்பா. ஆனா இப்ப நீ குழந்தையில்லையா, அதனால இந்த மாதிரி பேசாம பெரியவங்க சொல் பேச்சு கேட்டு, நல்லா படிச்சி எப்பவும் சமத்துப் பொண்ணா இருப்பீங்களாம். சரியா செல்லம்.”

“நான் சமத்துதான் அத்தை. இந்த இளா அத்தான் தான் பொறுப்பான பையன்னு அம்மா சொல்வாங்க. நானும் இளா அத்தான் மாதிரி நிறைய படிச்சி பொறுப்பான பொண்ணா வளருவேன்” என்று பெருமை தட்டினாள்.

“அவன் அதிகம் படிச்சிருக்கானா? பத்தாவது பெரிய படிப்புன்னு இதுவரை தெரியாமல் போயிருச்சேடா மங்கை” என்றார் ஆச்சர்யத்தைக் காட்டி.

“அத்தான் பத்தென்ன இருபது கூட படிப்பாங்க. சரி நான் அண்ணன்கிட்ட போறேன்” என சென்றாள்.

தன்னைவிட்டு ஓடிச்சென்ற அண்ணன் மகளை அன்பாய் பார்த்திருந்து, “இந்தப் பிள்ளைங்க எல்லாத்துக்கும் இளான்னா பொறுப்பானவன். அவனை மாதிரியிருக்கணும்னு ஆசைப்படுறாங்க. அறிவு கூடதான் சமத்துப் பையன். அவனை யாராவது சொல்றாங்களா பாருங்க அண்ணி?”

“விடுங்கண்ணி. சின்னப் பிள்ளைங்கதான. சரி வாங்க நேரமாகுது. இது மலையடிவாரம் வேற. சீக்கிரமே இருட்டிரும்” என்று அழைத்துச் சென்றார்.

 

[Sorna Sandhanakumar]

பின் அனைவரும் சாமி கும்பிட்டு அருவிக்குச் செல்லக் கிளம்ப, அங்கிருந்த வயதான மனிதர் ஒருவர்... “எதுக்குமா சின்னப்பிள்ளைகளைக் கூட்டிட்டு மேல போறீங்க. நிலைமை சரியில்லை. பேசாம ஊரைப்பார்த்துப் போங்கம்மா” என்றார்.

“இல்லங்கய்யா. நாங்களே எத்தனையோ வருஷம் கழிச்சித்தான் வந்திருக்கோம். பிள்ளைங்க ரொம்ப ஆசைப்படுறாங்க. கொஞ்ச நேரம்தான். இனி எப்ப வர்றோமோ? வராமலே கூட போகலாம்” என காமாட்சி சொல்ல...

“வார்த்தையில் கவனம் வை தாயி. இப்பவும் சொல்றேன் கிளம்பிருங்க. இல்லை வரும் வினைகளைத் தடுக்க இந்த ஆத்தாவாலும் முடியாது” என்றார் தெய்வ வாக்காய்!

பெரியவர்கள் சற்று யோசிக்க, அறிவு, மங்கை, கயல் மூவரும் போக வேண்டுமென்று அடம்பிடிக்க, சற்று தயங்கினாலும் சிறியவர்களுக்காய் பிள்ளைகளை அழைத்துக் கொண்டு காமாட்சி செல்ல ஆரம்பிக்கையில்,

நின் அனுமதியில் - விதி மாற்றி

மதி வெல்ல விழைந்தேன் தாயே!

கண்முன்னே - மதி நின்று...

விதி வென்று செல்வதை

என் செய்வேன்? - விதி

வென்றோர் இப்பூலகில் தானேது?

தாயே நீயே துணை!

நீயே துணை!

நின் அருளே துணை!

அந்த வயதானவரின் வார்த்தையின் அர்த்தம் உணரவே பல நிமிடங்கள் பிடித்தது அங்கிருந்தோருக்கு.

“வேண்டாம்பா போயிரலாம். இதுக்கும் மேல இங்கயிருக்கிறது நல்லதில்ல” என்ற வேதாச்சலத்தைத் தொடர்ந்து தேவநாதனின் பெற்றோரும் சொன்னார்கள்.

“சரி கிளம்பலாம்” என்று பெண்களை அழைக்க, அங்கு தமிழரசி மட்டுமே இருந்தார். மற்றவர்களைக் கேட்க அதற்குள் அருவிக்குச் சென்று கொண்டிருந்தார்கள்.

“காமாட்சி போகாத. பிள்ளைங்களைக் கூட்டிட்டுக் கீழ வா” என்ற கணவன் குரலோ, அண்ணன், அண்ணி குரலோ பிள்ளைகளின் சத்தத்தில் கேட்கவில்லை காமாட்சிக்கு. வேறு வழியில்லாமல் அவர்களும் செல்ல, தூக்கத்திலிருந்த குழந்தையை கவனிப்பார் யாருமில்லை.

மலை ஏறிக்கொண்டிருக்கும் பொழுது அன்பழகனைக் கேட்க, ‘தூங்குகிறான்’ என்றதும் அருணாச்சலம் தான் சென்று பார்த்து வருவதாகச் சொல்லி நகர, அவருடன் பெரியவர்களும் மலையின் மேல்வரை போக முடியாதென்று கிளம்பினார்கள்.

அதே நேரம் “என்னை வரச்சொல்லிட்டு, விட்டுட்டு வந்துட்டீங்களேண்ணே” என்ற குரலில் நின்றார்கள்.

அறிமுகக் குரலில் திரும்பியர்கள் கார்மேகத்தைக் கண்டதும் ‘கூப்பிட்டப்ப வரமாட்டேன் சொன்னானே’ என்றெண்ணியவருக்கு மனதினுள் சிறிய நெருடல் வர “உன்கிட்ட சொன்னேனே கோவில்ல ஒரு நேர்த்திக்கடன் இருக்கு பொங்கல் வைக்கணும்னு. நீ மட்டுமா வந்திருக்க?” என்றார்.

“இல்ல பையன்க ரெண்டு பேரும் எங்கயாவது கூட்டிட்டுப் போகச் சொன்னாங்க. நீங்க இங்க போறேன்னது நினைவு வந்தது. அம்மனை தரிசிச்சிட்டு அருவிக்குப் போகலாம்னு கூட்டிட்டு வந்தேன்” என்றான் பவ்யமாய்.

“ஓ... அப்ப செல்வியையும் கூட்டிட்டு வந்திருக்கலாமே?”

“இல்லண்ணே. ரொம்ப வருஷமா நினைச்சிட்டிருந்த ஒண்ணு இன்னைக்கு நடக்கப்போகுது. இந்த டைம்ல அவள் எதுக்குன்னு விட்டுட்டு வந்துட்டேன்.”

தேவநாதனுக்கு ஏதோ தவறு நடக்கிறதென்று புரிய, சுற்றிலும் பார்த்து, “பசங்க சரி. மத்தவங்க யார்?” கார்மேகத்திற்குச் சற்றுத் தள்ளி நின்றிருந்தவர்களைச் சுட்டிக்காட்டிக் கேட்டார்.

“அவங்களா மச்சான் எனக்கு உதவி செய்ய வந்திருக்காங்க.”

“சரி பார்த்து முடிச்சிட்டா வா போகலாம். பிள்ளைங்க மேல நடந்திட்டிருக்காங்க. ஹேய் குட்டீஸ் வாங்க போகலாம் நேரமாச்சி.” அருணாச்சலம் சத்தம் கேட்டதும் “இன்னும் அருவிக்குப் பக்கத்துல போகல. கொஞ்ச நேரம்” என்று சிறியவர்கள் குரலெழுப்பினர்.

“இருட்டப்போகுது இன்னொரு நாள் பார்க்கலாம் வாங்க” என்றதும் மனமில்லாமல் இறங்கி வந்தனர்.

“போறதுல ரொம்ப வேகமாயிருக்கீங்க போல?” நக்கலாக வந்தது கார்மேகத்தின் கேள்வி.

“என்னடா உளர்ற?” அருணாச்சலம் கர்ஜிக்க...

“இல்லண்ணே போறேன்னு நீங்களே சொன்னபிறகு பிடிச்சா வைக்க முடியும்” என்று கண்ணிமைக்கும் நேரத்தில் கத்தியை வீச, அவனையே பார்த்திருந்த தேவநாதன் இடைபுகுந்து அருவாளைப் பிடிக்க, கார்மேகம் அதை உருவியதில் கையில் வெட்டுப்பட, கண்சிமிட்டும் நேரத்தில் அடுத்த வெட்டு தேவநாதன் கழுத்தில் விழுந்து அந்த இடத்திலேயே செத்து விழுந்தார்.

தங்கை கணவனை அந்நிலையில் பார்த்த அருணாச்சலம் அப்படியே ஸ்தம்பித்து நிற்க, காமாட்சியின் “என்னங்க” என்ற அலறல் அனைவரையும் திரும்பிப் பார்க்க வைத்தது.

அதுவரையில்லாத திடீர் மழை, இடி, மின்னலுடன் ஆரம்பித்தது. அதில் அவர்களின் கூக்குரல்கள் கூட மற்றவர்களுக்குக் கேட்காதிருந்ததோ!

தங்கையின் குரலில் தன்னிலை வந்தவர் கார்மேகத்தின் மீது பாய... அசால்டாய் தட்டிவிட்டு அண்ணனின் கழுத்தைக் குறிவைக்கவும், மகனை அந்நிலையில் பார்த்த தேவநாதனின் தாயும், தகப்பனும் அவன் சட்டையைப் பிடித்து அடிக்க வர, அடுத்த சில நிமிடங்களில் பிணங்களாய் அவர்களும்.

அருணாச்சலம் பிரச்சனையின் தீவிரம் உணர்ந்து அனைவரையும் இழுத்துக் கொண்டு மறைவான இடம் தேடி ஓடினார். ஓடிய வேகத்தில் அவரின் முதுகைப் பதம் பார்த்தது அந்த வீச்சருவாள். அலறினாலும் பிள்ளைகளை ஓடச்சொல்லி அனுப்ப “டேய்!” என்ற தங்கையின் அலறலைத் தொடர்ந்து அனைவரும் திரும்ப, மகள் மேலுள்ள பாசத்தில் ஓடி வந்த தாயும் தரையில் சரிந்தார்.

கார்மேகத்தின் வெறியும் தணிந்தபாடில்லை. இரத்த வெறி எதையும் யோசிக்கவிடாமல் செய்ய, பையன்களும் சிறுவர்களைத் தாக்க தேடுகையில் கையில் மாட்டியவன்தான் அறிவழகன்.

அறிவைச் சுற்றி வளைத்ததும், தன் மாமன் மகனைக் காப்பாற்ற இளமாறன் வர... அதைக் கண்டு அலறிய பேத்தி மங்கையர்கரசியின் வாய் மூடினார் வேதாச்சலம். அதற்குள் கயல்விழி மலையிலிருந்து இறங்கி வந்து ஓரிடத்தில் வாய்மூடி அமர, அங்கோ அழகாக உறங்கிக் கொண்டிருந்தான் சிறுவன் அன்பழகன்.

தன்னால் முடிந்த மட்டும் அந்தக் கும்பலிலிருந்த இருவரை அருணாச்சலம் தன் பலம் கொண்டு தாக்கி உயிரெடுத்து, அவர்களின் அருவாளைக் கையிலெடுக்க... அந்நேரம் தன்னை நோக்கி வந்த கார்மேகத்தின் வலக்கை அருவாளுடன் துண்டாக்கப்பட்டது அருணாச்சலத்தினால். அதே நேரம் சிவராமின் கத்தி அவனின் பெரியப்பா வயிற்றினுள் ஆழப்பதிந்தது.

“டேய்..!” என்ற இளநாதன், அறிவழகன் குரல்கள் அவர்களைச் சேரவிடாமல் இடியும் மின்னலும் இடைவெட்டிச் சென்றது.

“எங்கப்பா கையையே வெட்டுவியா? செத்துப்போ” என்று சிவராம் ஆக்ரோஷமாக நின்றான்.

தான் தூக்கி வளர்த்த பிள்ளை தகப்பனுக்கும் மேலாய் இருப்பதை என்னவென்று சொல்வார் அவரும்.

தன் தகப்பனை அடியாள் ஒருவனுடன் பத்திரமாக அனுப்பிவைத்து மகனின் கடமையைச் சரியாகச் செய்தான் சிவராம்.

மனைவியைப் போகச் சொல்லி கண்களால் விரட்ட, அதிர்ச்சியும், அழுகையும் மாறாது கணவனைக் கண்ணுக்குள் நிறைத்து, விதி வழியே அவ்விடத்தை விட்டு தமிழரசி நகர்கையில், மாமனாரும் தன் பெண் மங்கையர்கரசியும் மலையிலிருந்து விழுவது தெரிந்தது. “ஐயோ!” என்ற அலறல் மட்டுமே தமிழரசியிடம்.

மகளின் அலறல் அவர்கள் நிலை சொல்ல... ‘யாருக்காக தான் உயிரோட இருக்க வேண்டும்’ என்ற நிலையில் கீழிறங்கி ‘ஏன் இப்படி செய்தாய்? என் பரம்பரையையே கொன்று என்ன சாதிக்கப் போகிறாய்?’ அம்மனைப் பார்த்து கேள்வி கேட்கவென்று வர, தன் சின்ன மகனின் அழுகைக்குரல் கேட்டது.

அந்த குரல் அவருக்கு ஆயிரம் பலம் கொடுக்க, அவனிருக்கும் இடம் நோக்கி நகர்ந்தவர் கார்மேகத்தின் வெறியின் அளவை உணர்ந்த நிமிடம் அது.. வெட்டப்பட்ட கையில் இரத்தம் வழிய... அந்த வலியிலும் ஒற்றைக்கையில் அருவாள் தூக்கி, இன்னொருவன் அன்பழகனைப் பிடித்திருப்பதைப் பார்த்து அலறப்போனவர் காலை கயல்விழி பிடித்திருந்தாள்.

அனைத்தையும் இழந்ததால் பயமில்லாமல் போகவும், தன் காலை அமைதியாகப் பார்த்தார். ‘தன் நாத்தனாரின் மகள். தங்கள் உறவுகளில் எஞ்சியவள் இவள் ஒருத்தியையாவது காப்பாற்றலாம்’ என்றெண்ணி தன் இளைய மகனைக் காப்பாற்ற முடியாமல் போனதற்கு, அவனிடம் மானசிகமாக மன்னிப்புக் கேட்டு யாருமறியாமல் அவ்விடம் விட்டு அகன்றார்.

அறிவழகனைத் தாக்குகையில் இளநாதனும் சேர, முடிந்த மட்டும் அருவாள் வீச்சு தங்கள் மேல் விழாமல் தாங்கினர். அவர்களும் சிறுவர்கள் தானே! ஒரு கட்டத்திற்கு மேல் முடியாமல் போக... அவர்களைத் தள்ளிவிட்டு ஓடும் பொழுது ஜெயராம் வீசிய அருவாள் அறிவழகனைத் தாக்கியது. கீழே விழுந்தவனைத் தாங்கி நிறுத்தி. அந்த அருவாளை எடுத்த இளமாறன் தங்களைத் தாக்க நின்றிருந்த சிவராமின் கழுத்தைப் பதம் பார்த்தான்.

தன் கண்முன்னே தன் தம்பி சாய்ந்து விழுவதைக் கண்ட ஜெயராமின் வெறி இன்னும் அதிகரிக்க, இளநாதனை நோக்கி வீசிய அருவாளுக்குத் தன்னிடமிருந்த மீதி உயிரைத் தந்து, ஓடச்சொல்லி விரட்டினான் அறிவழகன்.

அடித்து ஊற்றும் மழையில் ‘எங்கு செல்கிறோம்? எது வழி என்று கூட தெரியாத அளவிற்கான ஓட்டம்! தன் கண்முன்னே சீர்குலைந்த தன் குடும்பத்தினரை மனதில் கொண்டு, பகையுடன் சேர்ந்த ஓட்டம்! கண்முன்னே தன் குடும்பத்தினர் ஒவ்வொருவராகத் தோன்றி விடாதே இளா! அவர்களை விட்டுவிடாதே! பழி தீர்! என்றதில் இன்னும் வேகமான ஓட்டம்!’ தன் கால்களில் வெறியைக் கூட்டி கண்களில் குரோதத்தை நிரப்பி தன்னைக் காத்துக்கொள்ள ஓடிக் கொண்டேயிருந்தவன் கால்களில் எதுவோ இடற வாய் சபதமிட்டது.

“பகை தீர்த்துப் பழிவாங்க, மறுபிறப்பெடுத்து உங்களைத் தேடி வருவேன்டா!” என்ற ஆங்காரக்குரல் அவ்விடமெங்கும் எதிரொலித்தது.

அவ்வார்த்தைகள் அக்குடும்பத்தில் எஞ்சிய இன்னொரு ஜீவனுக்குள்ளும் புக, “மீண்டு... மீண்டும் வா! உயிரோடிருந்தால் உன் வரவுக்காகக் காத்திருப்பேன்!” என்று கண்மூடியது.

இளநாதனை விரட்டி வந்த ஜெயராமிற்கு அக்குரலினால் ஜிலீரென்ற பயம் தன்னால் வந்தது. இரத்தம் பார்த்தபொழுது இல்லாத ஏதோ ஒன்று அக்குரல்தனில் பயங்கொள்ளச் செய்தது.

அதே நேரம் நொடிகள் வித்தியாசமில்லாமல், சற்றுத்தள்ளி இளாவை விட இரண்டு வயதளவில் பெரியவனான இன்னொருவன் அம்மலையின் உச்சியில் நின்று “நான் தப்புப் பண்ணிட்டேன். என்னை மன்னிச்சிருங்கம்மா. நான் உங்களுக்கு வேண்டாம்மா” என்று அதில் விழுகையில்

“கதிர்ர்ர்...” என்ற குரல் அம்மலையெங்கும் ஓங்கி ஒலித்தது.

விதி வென்றது தாயே!

அதே விதி கொண்டு

பகை வெல்ல வருவார்கள்

இள-மங்கையானவர்கள்!

 

[Nithya Raja]

Oru familyah kaali pannitangale. Ithu yaar yaar thirumba varuvaanga

 

[Sorna Sandhanakumar]

Theriyalaiyae ma